Proza życia w realu - ebook

WSTĘP

„Pisać każdy może, trochę lepiej lub trochę gorzej, ale nie o to chodzi, jak co komu wychodzi. Czasami człowiek musi, inaczej się udusi”. Zmieniony troszeczkę tekst znanej piosenki świetnie obrazuje tematykę tej książki oraz wykorzystując notatkę, którą zamieściłem później, me odczucia oraz fakt dlaczego piszę.

Każdy może pisać, ale nie każdy umie i potrafi. Istotą pisania jest to, dlaczego chcemy pisać. Większość z nas pisze, bo taki jest wymóg jego pracy. Inni piszą w celach kontaktów międzyludzkich lub ku pamięci. Bądź też, że się udusi, jak z siebie tego nie wykrztusi. Tony makulatury zużywano na przesłania, myśli, uczucia oraz tworzenie niepotrzebnej biurokratycznej kwitologii. Czasy troszeczkę się zmieniły. Zamiast papieru – twardy dysk, a on wszystko przyjmie. Obserwując to, co dzieje się w Internecie, chyba każdy przyzna mi rację, że obywatele zaczęli pisać. Piszą wszyscy: młodzi, starzy, dzieci, zboczeńcy, pedofile oraz homoseksualiści. Teoretyczna anonimowość wypowiedzi każdemu dodaje skrzydeł. Prześcigamy się w oryginalności wypowiedzi, nie stroniąc od epitetów, wulgaryzmów oraz formy przekazu. Tak ustęskniona wolność słowa odurza i zachwyca. Wszyscy piszemy od serca i od ducha, rozpiera nas twórcza wena, bo wolność pisma to otucha dla zbłąkanego „serfmena”.

Powód opisany, ale istotne jest to, co chcemy przekazać oraz w jakiej formie. Jedni piszą beletrystykę opartą o fantazję. Drudzy budują emocje, wspierając się przygodą. Inni pamiętniki nie zawsze zgodne z prawdą i modą. Moje teksty oparte są o wiedzę. W ostatniej swojej książce pisałem, że przechodzę przez „przełom” swego tu istnienia, pokazując przez trzy lata swoje przemyślenia. Niektórzy mi wyrzucają, że się powtarzam i piszę dwuznacznie. Jak mam przekazać prawdę, że przecież przez te trzy lata się zmieniałem? Wszak w tytule i przedmowie powiedziałem, że są to me „zawirowania” w pojmowaniu świata i mej rzeczywistości. Oczywiście wszystkiego tam nie ująłem, bo dopiero teraz pojąłem, że me próby twórcze obudziły intelekt, który przez lata był uśpiony faktem „funkcjonowania” dnia codziennego. Gdzie było istotne chodzić do pracy, wracać, się rozmnażać, pieniążki zarabiać, a nie myśleć.

Kolejna moja książka to są rozważania faceta, który coś wie i ma do przekazania. Nie bajeczki śliczne czy opowieść z treścią, lecz to, co powinien każdy z nas wiedzieć, rozumieć i czuć, tak jak było w opowiadaniu „Kto zabrał mój ser?” Spencera Johnsona. Uchodzącego dziś za bestseller, a przecież dotyczącego prawd oczywistych. Każdy z nas przecież wie, co to jest życie, chociaż „jak żyć” można, a czasami trzeba poszukać w Internecie. Dlatego, Kochani zachęcam wszystkich: przeczytajcie prawdy o sobie samych, bo przecież niczym się nie różnimy na tym Bożym Świecie, a że miałem czas, dałem Wam przesłanie. Żadne odkrycie, tylko me myślenie, które może obudzi Wasze zastanowienie nad przemijaniem naszym.

Chciałbym jeszcze dodać, że fakt, że się książka ukazuje jest zasługą Bogdana Broniewicza, który docenił moją twórczość i poparł ideę jej wydania. Bogdan po przeczytaniu utworu uznał, że próby me twórcze warto udostępnić szerszej publiczności. Stwierdził (jego słowa) – „że mądrość przekazu, gdyby została potraktowana poważnie, znacznie ułatwiłaby życie społeczne oraz pojmowanie takiej wartości jak szacunek człowieka do człowieka. W dzisiejszych czasach, gdzie ludzie patrzą na siebie wilkiem, nie obrażając tego drugiego, warto się czasem zastanowić czy warto?” Bogdan dziękuję za dobre słowo i uznanie.

Dziękuję również swym bliskim, a w szczególności swej partnerce życiowej, której przyrzekałem współpracę do końca kresu dni naszych. Jej zdanie, umiejętności oraz recenzowanie przyczyniły się bardzo, że tekst jest przystępny. Sami wiecie dobrze, że zadufanie w sobie bez krytycznej oceny stojącej obok osoby może spowodować uraz psychiczny, społeczny, nazywany bezkrytycyzmem lub snobizmem. Wiedząc, że nikt nie jest omylny, teksty swe jako fragmenty historii poddawałem ocenie rodziny, a w szczególności małżonki, która okiem krytycznym sprawiła, że przynajmniej nie rażą. Dziękuję tym samym bardzo, że miała cierpliwość i zaangażowanie własne, by je czytać i poprawiać, mimo że miała sprawy własne bardzo istotne i ważne. Dziękuję też Panu Mariuszowi, który poświęcił swój czas i umiejętności, by ten utwór był bardziej przystępny dla czytelników. Dziękuję Pani Ani, która zrobiła go ortograficznie poprawnym.DZIEŃ KOBIET

Rozpoczynając podróż po szarych komórkach szarej masy mózgowej warto zastanowić się nad problemem związanym z egzystencją. Byciem w świecie damsko-męskim oraz jego kompilacjami. Wiadomo przecież, że jedno bez drugiego nie może istnieć oraz wiadomo też, że się uzupełniamy. Kobiety coraz częściej dominują, ale jeszcze tak niedawno to myśmy, mężczyźni, dyktowali, jaki ten Świat ma być. Szanowaliśmy płeć oraz jej prawa, ustalając „Dzień Kobiet”, byśmy zawsze pamiętali, jak są ważne. „Podobno pierwsze obchody Dnia Kobiet odbywały się w starożytnym Rzymie jako „Matronalia”. Obchodzone były w pierwszym tygodniu marca i wiązano je z początkiem nowego roku, macierzyństwem i płodnością. Mężowie obdarowywali swoje żony prezentami i spełniali ich „wszystkie” życzenia.

Początki Międzynarodowego Dnia Kobiet wywodzą się z ruchów robotniczych w Ameryce Północnej i Europie. Pierwsze obchody Narodowego Dnia Kobiet odbyły się 28 lutego 1909 r. w Stanach Zjednoczonych. Zapoczątkowane zostały one przez „Socjalistyczną Partię Ameryki” dla upamiętnienia odbywającego się rok wcześniej nowojorskiego strajku pracownic przemysłu odzieżowego przeciwko złym warunkom pracy. Strajkujące kobiety zostały zamknięte w fabryce przez właściciela. W pożarze, który wybuchł w budynku, zginęło 126 kobiet.

W 1910 roku Międzynarodówka Socjalistyczna w Kopenhadze ustanowiła obchodzony na całym świecie Dzień Kobiet, który służyć miał krzewieniu idei praw kobiet oraz budowaniu społecznego wsparcia dla powszechnych praw wyborczych dla kobiet. W konferencji udział wzięło ponad 100 uczestniczek z 17 krajów, w tym trzy kobiety po raz pierwszy wybrane do Parlamentu Fińskiego. Ustanowienie Dnia Kobiet zostało przyjęte w drodze anonimowego głosowania, bez ustalania dokładnej daty jego obchodów ”.

Szanowni koledzy, minęło 101 lat jak Świat formalnie został obarczony komunistycznym świętem płci przeciwnej. Wiele lat minęło nim udało się skończyć ze „strasznym reżimem” jakim był socjalizm oraz z jego zaszłościami, takimi jak: „Dzień Kobiet” i nieodzowny goździk. Wielu Polaków walczyło, płacąc ciężki haracz krwi i wolności o to, by Polska była Polską oraz o to, żeby te czasy nigdy już nie wróciły. Niestety, nie potrafimy uwolnić się od święta, które tak bardzo kojarzy się z komunizmem. Nie potrafimy zapomnieć o „Dniu Kobiet”. Najdziwniejsze, że nikomu to nie przeszkadza. Wręcz przeciwnie, czy PiS-owiec, czy PO-wiec, SLD-owiec lub AS-owiec, każdy z kwiatkiem dziś „zasuwa” koleżankom „paść do uda”.

Powtórzę kolejny raz „Strach się bać, nie ma gdzie przed demokracją zwiać”. Na kanwie informacji z Wikipedii można postawić tezę, że w myśl przysłowia „Daj komuś palec, a on sięgnie po całą rękę”, Kobiety rosną w siłę, a my „Dziadziejemy”. Czym Panowie chcecie im zaimponować? Łysiną, brzuszkiem oraz jakimś tam OFE? Strasznie się przestraszyłem, że panie w dniu wczorajszym (7 marca 2011 r.) utworzyły „Gabinet Cieni”. Panie Premierze, czy nic to Panu nie daje do myślenia? Wiem, że już kiedyś Pan to przerabiał z Kolegą Rokitą, ale kobiety potraktowałbym poważnie. Tylko patrzeć, jak poleci Pan ze stołka.

Moje szowinistyczne wystąpienie jest wołaniem o prawa dla ginącego gatunku męskiego. Nikt nie walczy o nasze prawa, a tak szybko odchodzimy. Całe szczęście, że przynajmniej z okazji Waszego święta można się przypomnieć oraz „napić”. Ze szczęścia „zalać w trupa”. „W Polskę idziemy drodzy Panowie, w Polskę idziemy”. Niech się święci „Dzień Kobiet”, bo dzięki Wam istniejemy.KRUCHOŚĆ ISTNIENIA

Dzień Kobiet mamy z głowy. Warto się zatem zainteresować problemami dnia codziennego. Tragedia wysp japońskich uzmysłowiła mi kruchość naszego istnienia. Praca, praca, potem płaca, wciąż do przodu nigdy w tył, a wystarczy jedna chwila i nie będzie z nami „Bila”. Gonimy za kasą, bytem i szczęściem z góry zakładając, że się nam należy. Nagle wszystko się wali i stwierdzamy, że szczęście jest, ale jeszcze przed nami, a z kasą i pracą to wcale nie jest tak ciekawie, bo inni są lepsi, sprytniejsi oraz bezkompromisowi. Podziwiam młodych, że mają taką ogromną wiarę w siłę przebicia. Wiarę, że im się uda i osiągną sukces. Świat będzie ich.

Pogoń za sukcesem, sławą i dobrobytem. Pogoń za lepszym jutrem. Radość dnia, radość istnienia bez zastanawiania się nad tym, co było, jest i będzie. Budzisz się z kacem lub bez kaca. Spożywasz albo nie spożywasz śniadania i gonisz, jak masz pracę albo „olewasz”, jak nie masz pracy - czas, który szybko lub wolno ucieka. Planujesz spotkania, zadania, przedsięwzięcia z przeświadczeniem, że bez nas nie ma istnienia. Harujesz, tyrasz i pracujesz, głowę obciążasz, kombinujesz, gdy nagle w wieku już dojrzałym, stwierdzasz, że wszystko to banały. Kwity, papiery i rachunki były ważniejsze, niż list do żony albo córki. Dawniej cieszyłeś się rozmową z tą drugą, a nawet trzecią osobą. Dziś komputer i Play Station już od dziecka w głowach „kręci”. Edukując, postęp promując, zapominamy o starych prawdach związanych z mądrością pokoleń. Dziś „młode wilki” wieku nie szanują, z pychą oraz zarozumiałością myślą, że Świat zawojują. „A wystarczy jedna chwila i nie będzie zaraz Bila”.

Postęp jest ważny. Postęp to mądrość. Postęp to siła i wiedza nowych pokoleń. Postęp to przyszłość. Postęp to tradycja i mądrość. Nikt nie zbuduje domu bez dobrych fundamentów. Nikt nie poleciałby na Księżyc, czy skonstruował komputer bez wiedzy i mądrości poprzedników. Pierwsze uderzenie kamieniem czy kijem rozpoczęło postęp naszego gatunku na tej „Błękitnej Planecie”. Postęp, który mógłby być dziełem dinozaurów lub innych „stworów” - niekoniecznie ssaków, zamieszkujących glob. Więcej pokory, więcej rozsądku, więcej zrozumienia. Mniej pychy i zarozumiałości, jeszcze nie nad wszystkim panujemy. W większości egzystujemy. Czy potrzebna jest wiedza dla chłopa w Wilkowyjach, że gdzieś na wyspach japońskich było trzęsienie ziemi? Czy koń będzie zainteresowany mrówką podążającą do mrowiska? Czy zdajemy sobie sprawę, że dzięki postępowi stoimy na skraju przepaści? Czy rozumiemy to, że, tak jak kiedyś dinozaury, możemy przestać zamieszkiwać Ziemię? „Bo wystarczy jedna chwila i nie będzie zaraz Bila”.

Religia jest naszym lekarstwem na bezsilność, głupotę i brak zrozumienia. Wiedza to doświadczenie i mądrość. Przypadek to nasze przeznaczenie. Trzęsienia ziemi, powodzie, huragany, tajfuny dla wierzących to „dopust Boży”, kara za grzechy, którą łatwiej przyjąć i zrozumieć. Ateista - naukowiec stwierdzi, że jeszcze jest wiele rzeczy niezbadanych oraz niewyjaśnionych przez rozum. Zwykły śmiertelnik posłucha, „zeżre” śniadanie, obiad lub kolację, pójdzie do pracy albo spać. Pojęcie „Armagedonu” funkcjonuje tylko w filmach. My będziemy się kochać, jeść i pić, aż przyjdzie walec i wyrówna i zostanie tylko kupa - zniszczeń. Bo nasz „gatunek” taki jest, że bardziej wierzy w cuda niż w to, że się nie uda. I niestety nie będzie już wtedy Bila.

*w pełni funcjonalne przypisy w pełnej wersji - przyp. red.