Przeznaczenie. Tom 2 - ebook

PRZE­ZNA­CZE­NIE.

PRZE­ZNA­CZE­NIE

przez au­tor­kę Em­me­li­ny i Ra­ga­ny

Próż­no mo­żem nie pły­wa­my

Próż­no w bi­twach nie by­wa­my

Ugo­dzi nie­szczę­ście wszę­dzie

Choć po­do­bień­stwa nie bę­dzie. Jan Ko­cha­now­ski.

tom II.

W War­sza­wie, W Dru­kar­ni Łąt­kie­wi­cza.

1831

Za po­zwo­le­niem Cen­zu­ry.

ROZ­DZIAŁ I.

Nie­szczę­śli­wy kto próż­no o wza­iem­ność woła, Nie­szczę­śliw­szy iest kogo próż­ne ser­ce nu­dzi. Lecz ten u mnie ze wszyt­kich nie­szczę­śliw­szy lu­dzi Kto nie ko­cha, zc ko­chał za­po­mnieć nie zdo­ła.

Mic­kie­wicz.

ROZ­DZIAŁ 1.

Klasz­tor,

W po­śród Sta­ro­żyt­ne­go mia­sta, wzno­si się gmach oka­za­le wy­so­kie­mi opa­sa­ny mury. Wspa­nia­ły Ko­ściół front iego two­rzą­cy, zda­ie się go od­dzie­lać od tego świa­ta, gdzie in­te­res, sa­mo­lub­stwo, i mi­łość wła­sna pa­nu­ią. W ob­rę­bie tych od­osob­nio­nych mu­rów, wiecz­na ci­chość i po­kóy osia­dły; tam wszyst­kie na­mięt­no­ści po­wo­li tłu­mio­ne tra­cą, z cza­sem swóy za­pał, tam ze­lżo­na sro­go­ścią losu du­się, li­to­ści­wą wia­ry ręką, czu­ie swe rany go­io­ne, ser­ce nie­spra­wie­dli­wo­ścią świa­ta zra-me, wkrót­ce o lu­dziach za­po­mi­na, nik­czem­no­ści ich prze­ba­cza. Tam nę­dza znay­du­ie przy­tu­łek, nie­do­la ci­che schro­nie­nie, dla ro­spa­czy na­wet po­cie­sza­ią­ca Re­li­gia za­cho-wuie pro­mień na­dziei!

O wia­ro! wia­ro do­bro­czyn­na, któż zdo­ła wy­li­czyć nie­ogra­ni­czo­ne po­cie­chy, ia­kie skry­cie nie­siesz cier­pią­ce­mu! Jemu one są ie­dy­nie wia­do­me, on ie tyl­ko po­iąć i oce­nić może. O gdy­by śmia­łą nie­do­wiar­ków dło­nią ci­ska­ne gro­ty, do­się­gnąć cię na­wet mo­gły, gdy­by cię z ca­łe­go wy­gnać mia­no świa­ta, w ser­cu nie­szczę­śli­we­go no­wym od­ro­dzi­ła­byś się ży­ciem, w nie­mbyś god­ne sie­bie zna­la­zła schro­nie­nie!

Cze-

Cze­muż ci co na two­ie po­świę­ca­ia się usłu­gi, nie za­wsze god­ne do stóp twych oł­ta­rzy przy­no­szą uczu­cia? Cze­muż od­rzu­ca-iąc twe świę­te pra­wi­dła, pod twą za­sło­ną ob­łud­ne nie­raz sta­ra­ią się ukry­wać za­mia­ry? Lecz to two­iey nic ubli­ża god­no­ści! Są to nie­szczę­sne zbo­cze­nia ie­dy­nie z ułom­no­ści ludz­kiey wy­pły­wa­ją­ce. Nie­raz w praw­dzie służ-i one za pod­sta­wę czczym ro­zu­mo­wa­niom, tych niby śmia­łych umy­słów, co się na­igra­wa­iąc z re­li­giy­nych ob­rzę­dów, z po­gar­dli­wym pa­trzę, uśmie­chem na łzę skru­chy lub żalu z po­ko­ra, w świę­tym przy­byt­ku ro­nio­ną, lecz bia­da im! bia­da!….. Bę­dzie ten pła­kał co się z pła­czu śmie­ie!…

W szczu­płey celi gdzie mi­łość wła­sna żad­ne­go nie­ma przy­stę­pu, z kąd od daw­na wszyst­kie pło­che wy­gna­ne" wspo­mnie­nia, gdzie Tom II

su­ro­wa myśl ku du­szy tyl­ko zwró­co­na, zni­ko­ma, gar­dzi ucie­chą, a ob­raz cier­pią­ce­go Bó­stwa ie­dy­ną ozdo­bą, na pro­stym i twar­dym sie­dze­niu mło­da spo­czy­wa nie­wia­sta. Po­dob­na li­lii co w swem roz­wi­ciu skwar­nym słoń­ca pro­mie­niem ze­mdlo­na, zba­wio­na bla­sku swe­go i woni, spa­lo­ny kie­lich na ze­schłą zwie­sza ło­dy­gę, smut­na He­le­na, pięk­ną swą gło­wę spusz­cza na pierś wes­tchnie­niem wzdę­tą. U nóg iey leży łza­mi zwil­żo­ny pa­pier, iest to list bied­ne­go Ru­dol­fa.

O cóż­by ci po mnie było, po mnie ia? ką te­raz ie­stem, od­pi­su­ie do nie­go! kie­dy iuż nig­dy uśmiech na ustach nie po­wsta-fiiie, kie­dy za­pa­dłe oczy łzy tyl­ko ro­nić u-cmi­cią, a pier­si ięki wy­da­wać! nad­to szla­chet­na twa du­sza, nad­to czu­łe ser­ce byś zna­lazł upodo­ba­nie w po­dob­nym wi­do­ku.–

roz­dział I.

Mo­głaż­bym zwod­ni­czą przy­bie­ra­iąc po­stać ukry­wać co się we mnie dzi­cie? Chciał­że-byś bym cię zdra­dza­ła, i fa­iszy­we­mi łu­dzi­ła piesz­czo­ty, kie­dy uczu­ciem iuź roz­rzą­dzić nie moge? Niech się przy­naym­niey od tego ochro­nię upodle­nia! Wiedz Ru­dol­fie że to ser­ce w któ­rym Emil ied­no­wład­nie pa­no­wał iuż tyl­ko moie być Wszech­moc­ne­mu w ofie­rze za­nie­sio­ne, oprócz Boga któż­by mógł za­stą­pić tego com ko­cha­ła? Wy­bacz, wy­bacz Ru­dol­fie! tyś go­dzien mał­żon­ki lep­szey od nędz­ney He­le­ny. O gdy­byś wie­dział całą iey nik­czem­ność, wzdry­gnę­ła­by się w to­bie na­tu­ra, ode­pchnął­byś ią od się­bie. Nic źa­łuy mię, iam nie god­na po­li­to­wa­nia. Wy­znam ci wresz­cie wszyst­ko! tyle iuż od sie­bie otrzy­maw­szy, może znay-dę dość siły by ci całą zbrod­nię od­kryć;