Przyjaciele i rywale - ebook

1

Oszklona ściana pawilonu, który kiedyś był kioskiem o banalnej nazwie „Sklepik pod Bzami”, a teraz mieścił przede wszystkim herbaciarnię „3 Siostry i 3 Koty”, odbijała światło słoneczne pod takim kątem, że wydawała się być lśniącą taflą wody. Daniela Strzegoń wyszła przed sklep i przyglądała mu się z dumą. Tak jak obiecał ojciec, kiosk przebudowano w ten sposób, że zmienił się w coś w rodzaju oranżerii czy ogrodu zimowego. Szklaną powierzchnię można było przy tym rozsuwać, tworząc bardzo wygodne patio.

Minęło już kilka dni od zakończenia wszystkich prac. Przy pomocy sąsiadki, Julii Kovacs, Daniela sprawiła, że było tu po prostu pięknie. Patio kusiło zachwycającymi kolorowymi meblami wypożyczonymi wspaniałomyślnie przez Julię, która zajmowała się renowacją starych, nieciekawych gratów. W iście czarodziejski sposób zmieniała je w barwne i przykuwające wzrok szalone obiekty. Fotele, wyściełane krzesła i otomany w papuzich kolorach cieszyły oczy i zachęcały, żeby wejść do środka. Siostry serwowały na razie głównie kawę i herbatę, nieśmiało wprowadzając domowe wypieki, w przygotowywaniu których Daniela nie miała sobie równych.

Praktycznie od pierwszego dnia zadomowiła się tu grupa stałych klientów. Najwierniejszym był oczywiście doktor Jerzy Wilk, który po zakończeniu ordynowania w swej lecznicy weterynaryjnej uwielbiał wpadać na herbatę i kruche ciasteczka z malinami, ale coraz liczniej przychodziły też wczasowiczki z pobliskich pensjonatów. Jak wszyscy, potrzebowały wyrwać się wieczorem na kawkę i plotki, a wreszcie na mapie Zmysłowa pojawiło się idealne do tego miejsce – urocze i niedrogie. W godzinach południowych tłoczyli się tu turyści schodzący właśnie z Lisiej Góry, spragnieni lemoniady i kanapek. Rozsiadali się w ogródku, przy stolikach wykonanych przez Julię z dużych szpul po kablach telefonicznych, przykrytych szklanymi blatami. Wokół bębna, na którym kiedyś okręcano kabel, Julia wygospodarowała niezwykle wygodną półkę na stare książki z dawnego kiosku. Po rozbudowie antykwariat zyskał zresztą dużo więcej miejsca, rozprzestrzeniając się po całym pawilonie. Powieści zajmowały wielki drewniany regał w starym sklepiku, ale też w części ogrodu zimowego i właśnie w ogródku, gdzie stały na półkach stolików.

Klientów przyciągało oryginalne wnętrze, niezwykły zapach ziół i kwiatów na patio, znakomita kuchnia Danieli, ale też cudowne obrazy Ady Bielskiej wystawione w środku. Po pewnych wahaniach Agata postanowiła udostępnić część prac swej matki i pokazywać je właśnie w kiosku. Już nie tylko cztery obrazy z bzami, ale i pole maków oraz odfruwające z wiatrem koszyki dmuchawców cieszyły oko publiczności.

– Powinna pani wydrukować pocztówki z reprodukcjami tych obrazów, świetnie by się sprzedały – podsunęła jej pomysł jedna z wczasowiczek, która przychodziła tu codziennie z kilkuletnią wnuczką i od pewnego czasu namawiała Agatę usilnie, by sprzedała jej pejzaż z makami.

Nie. Agata nie zamierzała pozbywać się ani jednego obrazu swej matki. Uważała je przede wszystkim za własność swej młodszej siostry, Tosi, której opiekunką została po śmierci rodzicielki. Była to skomplikowana i tajemnicza sprawa – Niemirska prawie nie znała Ady, matka opuściła ją we wczesnym dzieciństwie. Ojciec ułożył sobie życie na nowo, znalazł miłość swego życia – Teresę, a wkrótce urodziła się Daniela, przyrodnia siostra Agaty. Niemirska przez całe dorosłe życie nie miała kontaktu ze swoją biologiczną matką, aż niespodziewanie ze Zmysłowa zatelefonował doktor Jerzy Wilk, by poinformować ją, że Ada zmarła. O tym, że zostawiła dziewięcioletnią córkę, drugą przyrodnią siostrę Agaty, bał się powiedzieć, co sprawiło, że młoda kobieta, przyjechawszy, przeżyła szok. Jednak nawet trudne sprawy mają to do siebie, że układają się same, wystarczy dać im czas. Agata i Daniela pokochały Zmysłowo, kiosk z gazetami i pamiątkami, który prowadziła Ada, a już najbardziej – młodszą siostrę. Przeżyły autentyczną fascynację pracami malarskimi Ady, która była artystką wyjątkową i unikalną. Ich życie mocno się skomplikowało, choć jednocześnie stało się bardzo piękne. No i przyniosło kolejne tajemnice…

O tym wszystkim dumała Niemirska, spoglądając na wyświetlacz swego telefonu. Filip, jej narzeczony (Może powinnam mówić „były narzeczony” – pomyślała sobie), dzwonił już kilka razy, a ona konsekwentnie nie odbierała. Była na niego wściekła. I na siebie też. Chyba nawet na siebie bardziej, bo dała się zwieść i oszukać jak dziecko. Pochłonięta problemami, jakie zastała w Zmysłowie, opieką nad odnalezioną siostrą i poszukiwaniem jej tajemniczego ojca, zaniedbała swoje osobiste sprawy. Tylko czy na pewno „zaniedbała”? Symptomy tego, że coś się nie układa, były widoczne już dużo, dużo wcześniej, nawet wówczas, gdy Agacie jeszcze nie śniło się o wyjeździe i wszystkim tym, co się później stało.

Niby byli ze sobą, a jednak ktoś wszedł między nich – dawna dziewczyna, „ta trzecia”, Magda, która po powrocie z zagranicy odnalazła się u boku Filipa i z każdym dniem coraz bardziej się rozpychała, wyrzucając Agatę na margines tego związku. Zaczęło się na pozór niewinnie – Magdalenie trzeba było pomóc w przeprowadzce czy instalowaniu się na nowym miejscu. Była samotna, w depresji, bez pracy. Zawsze w takiej sytuacji znajdzie się rycerz na białym koniu, który chętnie pocieszy, doradzi, pomoże. Tylko dlaczego to musiał być jej Filip? Czemu była taka ślepa i nie powstrzymała lawiny wydarzeń, kiedy jeszcze było to możliwe? Przecież mogła jasno się temu przeciwstawić. „Ja albo ona” – wiedziała doskonale, że mężczyźni tacy jak Filip nie lubią konfrontacji. Trzeba było tak zrobić. Spojrzeć prawdzie w oczy. Tyle że ona wolała nie wiedzieć.

Oszukiwała się, żyła iluzjami, nie dopuszczała do siebie pewnych – teraz to widziała – nazbyt oczywistych sygnałów. Filip nie miał czasu, unikał rozmów, było mu na rękę, że Agata jest w Zmysłowie, nie chciał jej odwiedzać. Tak, zawsze potrafił się dobrze wytłumaczyć: zmiana prezesa spółki, w której oboje pracowali, wymusiła inne plany, był zajęty nawet w weekendy. Zmysłowo nie leżało jednak na końcu świata i przy niewielkiej dozie dobrych chęci można tu było przyjechać choćby na jedno popołudnie.

Agata uświadomiła sobie, że właściwie było jej wygodniej tak się łudzić, nie pozwalać, by pewne fakty dotarły do jej świadomości. Nie miała siły ani ochoty się z nimi mierzyć. Podskórnie czuła, że coś jest nie tak, ale wolała się nad tym nie zastanawiać. Tak, właśnie tutaj leżało rozwiązanie tego problemu. On tkwił w niej samej – nie chciała przejrzeć na oczy. Czy robiła tak dlatego, że była słaba i bezwolna, czy też zmęczyła ją po prostu cała ta sytuacja?

Teresa, jej „przyrodnia matka” – jak ją nazywała, bo nie lubiła słowa „macocha” – powiedziała kiedyś, że Filip to niewygodny balast. Układ z nim jest dla Agaty niekomfortowy, ale ona nie potrafi się z niego wyplątać, ponieważ się boi. Niemirską bardzo zabolały te słowa, ale gdy pomyślała nad nimi uczciwie, musiała przyznać, że Teresa się nie myliła. Agata całe lata tkwiła w niewygodnych sytuacjach, nie mogąc się z nich wywikłać, nie stawiając na swoim, bo wydawało się jej, że w ten sposób unika gorszych kłopotów. Pierwszą próbą stawienia czoła przeciwnościom była walka o bezpłatny urlop, którego potrzebowała, by zająć się Tosią i kioskiem w Zmysłowie. Praktycznie od razu gdy poznała swą młodszą siostrę, wiedziała, że życie dziewczynki musi dalej toczyć się w miejscu, które ta dobrze znała i kochała. Tam, gdzie wciąż były obecne wspomnienia o matce, cały ten kruchy i piękny dziecięcy świat. Zabranie jej gdzieś indziej po prostu nie wchodziło w grę. Oczywiste stało się, że wobec tego i Agata musi pozostać w Zmysłowie. Wspierała ją w tym pomyśle druga siostra przyrodnia, Daniela, która właśnie kończyła studia i znalazła się na rozdrożu: związać swą karierę zawodową z wielkim światem unijnej dyplomacji lub znaleźć jakąś inną receptę na życie.

– Co się tak zamyśliłaś? – zapytała Agatę siostra, która dumnym okiem właścicielki ogarnęła już kiosk i jego okolicę, sprawdziła, czy wszystko jest w porządku, przetarła szklane blaty na stolikach i właśnie weszła do środka, by zobaczyć, jak wygląda sprawa ze stanem zaopatrzenia. Agata oparła głowę na dłoniach i zapatrzyła się przez oszkloną ścianę na ulicę. Gdzieś w oddali szemrała rzeka Bystra, a upał powoli zaczynał dawać się we znaki.

– Myślę o Filipie – przyznała, na co Daniela wzruszyła ramionami.

– Nie ma powodu. Jego stara-nowa dziewczyna zadzwoniła do ciebie i wszystko ci wyjaśniła. Zdaje się, że powiedziała ci, żebyś się nie wtrącała, bo oni się kochają, prawda? Tak to jakoś zabrzmiało? Nie dałabym sobie głowy uciąć, czy to nie jest tekst z jakiegoś beznadziejnego serialu, bo brzmi groteskowo i pompatycznie.

Agata się uśmiechnęła. Tak, właśnie taki dramatyczny telefon odebrała pewnego wieczoru przed kilkoma dniami. Magda wydawała się być naprawdę niespełna rozumu, gdy do niej dzwoniła. Płakała i złościła się na przemian, być może działała w wielkim stresie. Nieważne. Agata nie miała zamiaru rozmawiać z pobudzoną i agresywną dziewczyną; rzuciła słuchawką. Prawie od razu napisała SMS-a do Filipa, by załatwił tę sprawę. A on milczał przez cały kolejny dzień. Zatelefonował dopiero wieczorem, ale wtedy Agata już nie odebrała i konsekwentnie robiła tak w kolejnych dniach.

Tchórz. Jeśli zależałoby mu na niej naprawdę, wsiadłby w samochód i przyjechał do Zmysłowa, wyjaśnić wszystko osobiście. Z drugiej strony – co tu wyjaśniać!? Historia stara jak świat: Agata zniknęła z horyzontu, więc pojawił się ktoś inny, kto szybko zajął jej miejsce. Szkoda, że były chłopak nie miał odwagi jej tego powiedzieć. A przecież była niedawno w Krakowie, rozmawiali ze sobą, próbowała go sprowokować, by z czymś się zdradził, bo czuła, że nie wszystko jest w porządku. Nic z tego. Filip unikał rozmowy, a ona – musiała to przyznać – miała wtedy inne rzeczy na głowie. Sprawę załatwienia urlopu i wyjaśnienia tożsamości ojca Tosi między innymi.

Matka starannie ukryła przed nią rozwiązanie tej zagadki. Elementów pozwalających na złożenie układanki było mało, ale wciąż pojawiały się kolejne. Agata wiedziała już, że tajemniczy partner matki, z którym wystąpiła na wernisażu swej jedynej wystawy, miał na imię Sławek. Krążyły pogłoski, że poznała go za granicą, gdzie odniósł finansowy sukces. Kolejnym tropem były przelewy dokonywane na konto matki przez firmę Business 4 Art. I nie były to wcale jakieś symboliczne kwoty. Niemirska była pewna, że rozwiązanie tajemnicy tych przelewów przybliży ją do zrozumienia tego, kto jest ojcem Tosi. Na razie jednak wciąż było więcej niewiadomych i Agata mimowolnie westchnęła.

– Zmęczona jesteś tym wszystkim – zinterpretowała to po swojemu Daniela. – Może idź na spacer albo odpocznij w ogrodzie? Ja się tu wszystkim zajmę.

Agata nie była przekonana.

– Nie chcę zostawiać cię samej z kioskiem. Monika nie przyjdzie? – spytała o pracującą u nich młodą dziewczynę, która dzięki tej posadzie zyskała coś więcej niż środki do życia i stała się bardziej pewna siebie.

– Dzisiaj sobota. Monika pojechała z matką i dziećmi na targ, będzie po południu – przypomniała Daniela, a Agata kiwnęła głową.

Tak, zapomniała… Sobota to był tradycyjny dzień zaopatrzenia we wszystkie ważniejsze produkty. One same nieraz tak robiły, choć teraz, w pełni lata, miały warzyw i owoców w bród w swoim ogródku. Matka Agaty nie ceniła zbytnio kwiatów, za to z ogromną starannością pielęgnowała rośliny użytkowe.

– Zupełnie nie wiem, co się ze mną dzieje – usprawiedliwiła się przed siostrą. – Nie mam pojęcia, w którą stronę się zwrócić, co robić.

– Jesteś rozbita tą sprawą z Filipem – uznała Daniela. – Myślę, że po prostu potrzebujesz czasu do zastanowienia się. Nie rób żadnych gwałtownych ruchów, nie wyjaśniaj niczego na siłę. Zależy ci na tym chłopaku?

To właśnie był problem. Agata nie bardzo wiedziała, czy zależy jej na Filipie. Prawda, że byli ze sobą kilka miesięcy, ale z perspektywy czasu nie uważała tego związku za poważny. Zbyt się różnili, zarówno charakterami, jak i dążeniami. Filip był ambitny w pracy, za to tchórzliwy w życiu. Ona uważała, że raczej trzeba podjąć wyzwanie, dać się ponieść wydarzeniom, nie buntować się przeciwko zmianom, przyjąć je. Nauczyła się tego tutaj, w Zmysłowie. Bo życie w tym miejscu było zupełnie inne niż w mieście. Nie to, że łatwiejsze – po prostu bardziej szczere, prawdziwsze.

Przed kioskiem zahamował stary fiat i wygramoliła się z niego Tosia, najmłodsza siostra Agaty. W rękach niosła przymknięty wiklinowy koszyk, z którego słychać było obrażone miauczenia trzech kotów: Belli, Kocia i Sylwka. Gdy tylko Tosia postawiła koszyk i uchyliła pokrywę, kociaki wyskoczyły jak z procy. Największego focha okazała oczywiście Bella, która patrzyła na Agatę pełnym urazy wzrokiem i stroszyła swe długie uszy, upodabniające ją do egzotycznego zwierzątka zwanego mangustą.

– Zniewolone – stwierdził weterynarz, wysiadając ze swego maksymalnie zagraconego auta. Miał w nim przenośną klinikę, przekonany, że praktycznie każdy sprzęt może mu się przydać.

– Dzień dobry. Jak tam nasze stadko? – zapytała Daniela, witając się ze swoim kotkiem, czyli srebrzystym Silverado, zwanym swojsko Sylwkiem.

– Zdrowe jak byki, jeśli mogę użyć takiego porównania. Wyły mi z głodu, to dałem im kociej paszy. Nie wiem, jak wy to wytrzymujecie, ale gdybym miał je na stałe, to zjadłyby mnie razem z moim lekarskim kitlem.

– Oszczędzamy na sobie – roześmiała się Agata, dziwnie odprężona. Smutki przedpołudnia, wątpliwości i obawy na chwilę się odsunęły. Miło było znaleźć się wśród życzliwych osób.

– Jak tam na wystawie bydła, panie doktorze? – zagadnęła Daniela, stawiając przed Wilkiem herbatę i talerzyk z ciastem malinowym.

– Danielo, jak zwykle czyta mi pani w myślach. Jechałem tutaj z jedną myślą: będzie ciasto z malinami czy nie będzie? Teraz, przez tych wszystkich gości, trudno się dopchnąć choćby do jednej porcji.

Była to prawda. Herbaciarnia powoli zdobywała powodzenie, w czym bardzo pomagał fakt, że był szczyt sezonu wakacyjnego. Daniela nie nadążała już z robieniem kanapek i sałatek, pieczeniem ciastek i przygotowywaniem deserów. Coraz częściej musiał pomagać jej Juliusz, siostrzeniec weterynarza, który do tej pory głównie zajmował się opieką nad zdrowiejącymi zwierzętami. Jak się okazało, miał też zupełnie dobre kwalifikacje na podkuchennego.

– Wystawa była bardzo udana – stwierdził tymczasem doktor, pochłaniając ciasto. – Same medalistki. Nie było ani jednej kontuzji, nic się złego nie stało. Raj dla weterynarza. Nic nie musi robić, a swoją dniówkę zainkasuje. Nawet sobie odpocząłem. Miałem czas zbadać te wasze tygrysy pręgowane.

– Tylko dwa są pręgowane – wtrąciła się Tosia. – Bella to czarna pantera.

Faktycznie. Dwa koty, Sylwek i Kocio, odziedziczyły po swej matce niezwykłe ubarwienie w srebrnoszare pręgi. Bella była czarna jak smoła, o nieco dłuższej sierści.

– Diabełek – ocenił ją doktor Wilk, ale, podobnie jak Agata, wyróżniał tego kota spośród rodzeństwa. Bella odznaczała się wielką inteligencją i intuicją. Sama wybrała sobie Agatę jako właścicielkę i towarzyszyła jej od tej pory zawsze. Jej cicha i nieustępliwa obecność, pocieszające trącanie nosem policzka, gdy wydrapywała się Niemirskiej na ramię, były bardzo krzepiące. Agata zdała sobie sprawę, że kotka ma już stałe miejsce u jej boku i w jej życiu. Bella nie narzucała się, nie zabiegała o zainteresowanie, ale zawsze wyczuwało się jej obecność.

– Nie diabełek. To bajkotek. Bajkowy kot – dodała Tosia, głaszcząc ulubienicę Agaty. – Ona zawsze musi być w nocy w pokoju Agaty. Kiedy nie może wejść drzwiami, to wspina się po bluszczu na balkon – dodała dziewczynka. – Często słyszę ją, jak drapie pazurkami w podłogę albo w drzwi, żeby wejść.

Dziewczynka się nie myliła. Prawie każdego ranka, gdy Agata się budziła, na poduszce obok jej głowy spała zwinięta w kłębek Bella. Miauknięciem oznajmiała, że wie, iż zaczął się nowy dzień, ale nie zamierza towarzyszyć dziewczętom w odbieraniu gazet i otwieraniu kiosku, tylko porządnie się wyspać. Zjawiała się w herbaciarni wraz z resztą rodzeństwa zawsze po południu. Faktem było, że trzy piękne koty także przyciągały uwagę i zainteresowanie klientów.

– Tosiu, pani Julia czeka na ciebie w pracowni Ady – przypomniała dziewczynce Daniela. – Mówiła, że macie robić szklane ozdoby.

Po matce Agaty pozostała pracownia w ogródku, niewielki budynek z piecem do wypalania ceramiki i mnóstwem półfabrykatów do tworzenia biżuterii i wisiorków ze zwierzątkami. Gdy sprzedały w kiosku już wszystkie zapasy, Julia uznała, że czas przejrzeć zawartość magazynów. Okazało się, że zarówno Tosia, jak i Agata, mają bardzo zręczne ręce. Co prawda, pierwszy wytoczony przez Agatę wazon bardziej przypominał kapelusz, na którym ktoś usiadł, ale za to ceramiczne paciorki i niewielkie ozdoby wychodziły jej doskonale. Tosia natomiast bardzo ładnie łączyła różnokolorowe szybki w maleńkie witrażyki. Miała dużo cierpliwości i artystyczny zmysł, który bez najmniejszej wątpliwości odziedziczyła po matce. Daniela, której Bozia poskąpiła kreatywności w tej dziedzinie, ograniczała się do ozdobnego pakowania gotowych produktów i wystawiania ich w kiosku, gdzie szybko znajdowały nabywców.

– Dzisiaj robimy nowy projekt – powiedział poważnie Tosia, a siostry spojrzały na nią z zaciekawieniem. – Pani Julia uznała, że powinnyśmy zacząć wprowadzać serię biżuteryjną „Trzy Koty”. Od wczoraj męczy się z formą do tych kotów, ale chyba już ma ją gotową.

– Hmm, „Trzy Koty” pójdą jak woda – wtrącił się weterynarz, który uporał się właśnie ze swoim ciastem i najwyraźniej dumał na tym, czy nie poprosić o dokładkę.

– Powinnam tak nazwać jakiś deser – zamyśliła się Daniela. – Może lody? Albo trójkolorową leguminę?

– Legumina brzmi bardzo smakowicie – stwierdził doktor, zwalczywszy chęć sięgnięcia po następny kawałek smakołyku. – Ja zresztą zjem wszystko, co wyjdzie spod rąk pani Danieli, bez względu na nazwę.

– Gdybym była bohaterką jakiegoś romansu dostępnego w umiarkowanej cenie w kiosku, to powinnam chwycić się ręką za serce, spłonić i powiedzieć: „Pochlebca”. – Daniela się roześmiała. – Ale ponieważ nie jestem, przyjmę to za dobrą wróżbę dla naszego interesu.

Doktor potaknął z uznaniem i poprosił o kolejny kryminał Agathy Christie, koniecznie z podtekstem – bo za „podteksty” uważał malownicze tytuły nadawane książkom przez autorkę.

Daniela poszperała między półkami i przyniosła mu coś z wielce tajemniczą miną.

– Może ten?

– Morderstwo w Mezopotamii – odczytał weterynarz. – Rozumiem, że daje mi to pani ze względu na panujący u nas klimat? Oczywiście mam na myśli warunki atmosferyczne, nie aurę zbrodni. Bardzo mi się podoba. Muszę już niestety opuścić wasze przemiłe towarzystwo, bo na popołudnie mam zaplanowane wizyty.

Agata pomachała mu wesoło, a Daniela zabrała się za sprzątanie ze stoliczków. Pora dnia wskazywała na to, że za chwilę zaczną się schodzić wycieczkowicze.

Ciąg dalszy w wersji pełnej