Religie a realia. Przez wieki minione do współczesności - ebook

Wprowadzenie

W mojej pracy wyrażam się na tematy związane z życiem człowieka. Od ćwierć wieku dokonuje wnikliwej analizy wzorców zachowań i bytu zaistniałej rzeczywistości. Wiąże się to z historią oraz moimi własnymi przeżyciami i przemyśleniami oraz zainteresowaniami. Jest to moja indywidualna wizja świata i tak powinna być traktowana.

Bez wątpienia czuje, że religia chrześcijańska została mi narzucona przez obowiązujący schemat w chrześcijańskim społeczeństwie. Gdy tylko to odkryłem zacząłem od dziecka bardzo interesować się religią chrześcijańską oraz etniczną poszczególnych kultur. W miarę dojrzewania coraz więcej rzeczy rozumiałem i zdobywałem wiedze. Miałem mnóstwo przemyśleń z pytaniami, Co? Jak? Dlaczego? Jak to się stało, że chrześcijanie w imię wiary palili ludzi na stosach oraz prowadzili krucjaty mordując innowierców?

W wieku dziecięcym zapatrzony byłem w ideały rycerstwa, lecz gdy odkryłem, że rycerze mordowali w imię Jezusa szybko mi to przeszło. Nikt do końca nie mógł udzielić mi dokładnej odpowiedzi. Wiedziałem na pewno, że w życiu istnieje jedna prawda, a mianowicie: narodziny, niewola, śmierć, a co dalej to się okaże… Niektórzy mogą nazwać mnie heretykiem, bluźniercą, diabłem, odmieńcem, lecz ja powiadam wszystkim czytelnikom, że nigdy nie byłem chrześcijaninem, ponieważ świadomie nigdy tej religii nie przyjąłem, lecz została mi narzucona.

W pewnym sensie jestem buntownikiem z wyboru, choć nie do końca, ponieważ bunt młodzieńczy dawno już minął, a ja mam pewien światopogląd na życie, który państwu przedstawię. Moim zdaniem istnieje coś ważniejszego niż religia i ideologia – tym czymś jest własne życie. Choć kiedyś myślałem, że jednostka jest nic nie warta w stosunku do wielkości religii czy ideologii to jednak prawda jest zupełnie inna. Dlatego też postanowiłem moje przemyślenia spisać i wydobyć na światło dzienne z podziemi na powierzchnie.

Wyrażam swój pogląd na sprawy tego świata poprzez wolne myśli, które są oparte na faktach historycznych, a historii nikt nie może zmienić. Jeżeli ktoś czuje się obrażony to nie powinien, ponieważ nie miałem takowego zamiaru. Obrażanie drugiego człowieka za cokolwiek uważam za czyn prymitywny. Swoją wiedze opieram na historii i każdy z państwa może do niej sięgnąć oraz potwierdzić moje przemyślenia.

Każdy w wolnym kraju może napisać to, co myśli, wiec zachęcam do pisania. Uważam, że współczesny świat możemy zrozumieć za pomocą własnych przemyśleń i historii. Trzeba otworzyć umysł i zobaczyć, co było kiedyś, co jest dzisiaj i co może stać się jutro. Chrześcijaństwo jak i inne religie to temat rzeka. I mam nadzieje, że państwo popłyną tym nurtem i dojdą do korzeni.

Celem mojej książki jest by każdy z państwa zagłębił się w fenomenie religii, który występuje na świecie. Państwo zobaczą wówczas ile zmieniło się współcześnie od czasów naszych przodków. Książka podzielona jest na trzy części w pierwszej opisuje osiągnięcia pogańskich kultur, ponieważ moim zdaniem od tego trzeba zacząć. W drugim wszystkie moje przemyślenia na temat chrześcijaństwa bez owijania w bawełnę, w trzecim całą zaistniałą rzeczywistość, jaką zastałem na tym świecie po urodzeniu.

Zachęcam wszystkich do lektury, lecz przede wszystkim ludzi, którzy mają wątpliwości, co do chrześcijaństwa.

Moją prace dedykuje wszystkim ludziom, którzy uzyskali swoją świadomość i gardzą plastykowym światem oraz jego popularną kulturą.

,,Mów zawszę, co czujesz i co myślisz”

Gabriel Garcia MarquezCzęść I-Kruk

Rozdział Pierwszy Imperia Pogańskie

Rozpoczynając pierwszy rozdział chciałbym powiedzieć na wstępie, że będzie w nim mowa o potężnych pogańskich cywilizacjach, które istniały na przestrzeni wieków i o ich osiągnięciach technologicznych oraz kulturowych. Nie sposób jest jednak zebrać wszystkich informacji w jednej książce, ponieważ trwało by to latami, a ja dysponuje jedynie skromnym czasem i opornym charakterem. Dlatego też zachęcam wszystkich czytelników do podążania za informacjami swoją drogą oraz szukania wszelkich źródeł, dzięki, którym można zgłębić swoją wiedze o świecie.

Ile razy się słyszy, że wraz z pojawieniem się chrześcijaństwa ludzkość zyskała wiedze i naukę, dzięki, której łatwiej nam żyć – jest to oczywiście wyssane z palca. Jak wiem chrześcijaństwo i inne religie monoteistyczne zahamowało naukę na setki lat. Np.: psychicznie chore osoby palono na stosach, ponieważ księża wierzyli, że takie osoby były opętane. Palono również z jeszcze wielu różnych bezsensownych powodów. To samo miało się z tajemną wiedzą pogańską z potężnych imperiów, która traktowana była przez chrześcijaństwo, jako owoc diabła. Wyglądało to w ten sposób, że to, czego nie rozumieli z antycznego świata lub co było sprzeczne z ich nauczaniem było zakazane i diabelskie. Taki pogląd występował w światku chrześcijańskim. Dziś kościół równie niechętnie się wyraża o starożytnym świecie i imperiach pogańskich. Gdyby nie naukowcy, którzy badają przeszłość prawdopodobnie było by to wszystko starte w pył, ponieważ tylko ich księgi by się liczyły i byłyby jedyną prawdą na świecie, ale na szczęście aż takiego czeskiego filmu nie ma.

Otóż mój drogi czytelniku imperia pogańskie nie były jakimś tam prymitywnym tworem ludzkiej wyobraźni, lecz żyły, jako materia rzeczywiście istniejąca. Są faktem, a nie mitem. Jeśli mit we współczesnym rozumieniu to nie prawda to tak też będzie w tej książce funkcjonował. Niezbite dowody na istnienie potęg pogańskich cywilizacji są odnajdywane do dziś przez nauki takie jak: Archeologia, Językoznawstwo, Historia. Masa ludzi pracuje ku temu by jak najbliżej pokazać nam przeszłe kultury przed chrześcijańskie. Coraz to nowe dowody i fakty wypływają na światło dzienne. Dzięki temu możemy zobaczyć jak barwny był miniony świat, do którego tak nie wielu się jeszcze odwołuje. Przecież tak nie wiele państw może poszczycić się taką sławą jak niegdyś owe imperia.

W pierwszej kolejności opisze Słowiańszczyznę z racji tego, że jest najbliższa memu sercu. Następnie przejdziemy do kolejnych rzadko wspominanych imperiów.

Zaczniemy od nazwy Słowianie. Każdy ją zna, lecz tak nie wielu wie, co ona oznacza i co się z nią wiąże. Otóż znaczeń jest wiele, dlatego wypisze te najważniejsze z nich: Słowianie, czyli ludzie uprawiający role, swoi ludzie, swobodni, wolni, krewni, ludzie mówiący zrozumiale, rolnicy.

Najprawdopodobniej kolebką Słowian jest dorzecze Dniestru na Ukrainie, choć istnieją teorie o innych miejscach. Słowianie posiadali bardzo dużo świąt w zależności od terenu zamieszkiwania. Pomniejsze święta różniły się w zależności od regionu. Do najważniejszych zaliczamy: Godowe Święta przypadające na 21 grudnia, Jare Gody 21 marca, Święto Kupały 20 czerwca, Plonów 23 września, Dziady Zaduszki 2 listopada święto zmarłych obchodzone było kilka razy do roku. Są to najważniejsze święta słowiańskie, ale zaznaczam, że nie jedyne.

Słowianie posiadali również własny kalendarz zwany Koło Swaroże tworzony przez najstarszych żerców (wołchwów, wołchwynie), czyli przez słowiańskich kapłanów i kapłanki. Z kalendarza tego można było wyczytać zmiany pór roku oraz wszystkie święta i obrzędy słowiańskie.

Modlili się w świętych dębowych gajach, przy trafionym przez piorun dębie oraz przy strumieniach jak i przy majestatycznych górach i świętych skałach. Dopiero później powstały świątynie po słowiańsku zwane: Chromy, Kontyny, Gontyny, Kąciny, Kątyny. Czcili również: słońce, księżyc, ziemie, zjawiska przyrody. Słowianie najchętniej modlili się na naturalnych wzniesieniach zwanych miejscami mocy.

Miejsca mocy są to obszary, na których występuje silne pole bioenergetyczne i ma ono ważny pozytywny wpływ na zdrowie. W większości tych miejsc stoją dzisiaj kościoły, symbolizują one pohańbienie rodzimej wiary. Jaki mieli ukryty cel postawienia kościołów w dawnych miejscach pogańskiego kultu? Chodziło o przyciągnięcie pogan oraz wmieszanie się w ludowy folklor by nawrócić innowierców na wiarę w Jezusa. Do takich miejsc mocy należą: Łysiec (święty krzyż), Ślęża, Kraków (Wawel), Kościół św. Małgorzaty w Krakowie, Wzgórze Tumskie w Płocku, Wyszogród, Gaik w Radzikowie Starym, Babia Góra koło Choroszczy na Podlasiu, Tum koło Łęczycy, Gniezno, Ostrów Lednicki, Poznań, Kruszwica, Chełmska góra koło Koszalina, Święta góra koło Polanowa, Szczecin, Wolin, Trzebiatów, Święta góra Słowińców, Rowokół, Arkona na Rugii, Praga.

Do Panteonu bóstw słowiańskich należało bardzo dużo bogów; jedni byli wyżej w hierarchii drudzy niżej. Bóstwa przedstawiano w postaci posągów, niektóre z nich zdobione były złotem i srebrem oraz malowano je na różne kolory, czasami wykonywane z kamienia bądź z drewna. Wokoło posągów rozpalone były ogniska, które paliły się przez setki lat i wierzono, że takie ogniska mają potężną moc. Ognisko podtrzymywane było przez wybrane do tego kobiety. Kult Słowian przede wszystkim mocno opierał się na słońcu i ogniu.

Wymienię słowiańskich bogów z nazwy bez opisu, ponieważ nie mam na to miejsca: Świętowit, Perun, Jarowit, Swarożyc, Weles (Wołos), Trojan, Trzygłów (Trygław), Białobóg, Czarnobóg (Czernobóg), Chors, Czarnogłowy, Dadźbóg (Dażbog, Dabog), Starzbóg, Strzybóg, Swaróg (Swarog), Jaryło, Lelum i Polelum, Perepłut, Prowe (prone, Perone), Radogost, Rgiel i Siem, Rod, Rujewit, Siemargł, Spor, Pogwizd (Poświściel), Porenaut, Pripegala (Przybychwał) Rod, Kupajło, Symargł. Jak widzimy jest ich bardzo dużo i każdy z nich odpowiadał innym rzeczą, prośbą, czynom. Do bogiń należały: Dennica, Dola (Dudula), Niedola, Dzidziela (Dzidzileja), Dziewanna, Kupała, Łada, Maty Syra Zemlia, Mokosz, Perperuna, Podoga, Rodzanice ( Rojenice, Różanice), Bogini Mai, jej święto przypada na 1 maja.

Słowianie wierzyli w dobre i złe duchy zaliczamy do nich: Baba Jaga ( Jezi Baba), Badujak, Bannik, Beregynie, Bies (Czart), Bobak, Bobo, Boginka, Borowy, Boruta, Brodawice, Bzeginie, Chowaniec, Chmurnik, Czart ( Kusy), Dobrochoczy, Domownik, Dziewonie, Dziady, Kostroma, Krasnoludki, Laskowiec, Latawce, Leszy, Licho, Liczyrzepa, Marzanna, Mamuna, Mara, Nowie, Odmieniec, Pereplut, Płatnicy (Chmurniki), Płonki, Pogwizd (Poświt), Południce, Rarog, Rokita, Rusałki, Skarbnik, Skrzat, Strzyga, Topielce, Uboże, Wampir, Wietrzyca, Wij, Wilkołak, Wiły, Wodnik, Zmora, Żmij. Jak widać jest tego dużo tym lepiej dla nas, ponieważ rodzima wiara bardziej jest piękniejsza i barwniejsza.

A teraz przejdźmy do wyobrażeń wszechświata w rodzimej wierze słowiańskiej. W centrum świata rośnie kosmiczne drzewo jest ono modelem wszelkiego życia i zagadnień dotyczących człowieka. Ów model składa się z trzech poziomów świata: Nawia, Prawia, Jawia. Nawia inaczej zwana była też wyrajem podziemnym. W słowiańskim modelu kosmicznym Nawia zajmuje miejsce w korzeniach drzewa i strzeżona jest przez Żmija utożsamianego z Welesem bogiem świata zmarłych, albowiem Nawia to świat zmarłych do niej wędrują nasze dusze zwane po słowiańsku lalami. Pień drzewa to Jawia, czyli świat ludzki i materialny. Prawia natomiast usadowiona jest w gałęziach drzewa tej sfery człowiek nie obejmuje rozumem. W miejscu tym mieszkają bogowie. Słowianie również posiadali w swoich wierzeniach pojęcie raj zwany Wyrajem ptasim.

Do naszych czasów dochowały się jedynie zdjęcia z księgi Welesa, która opisuje również sferę religijną. Do końca nie wiadomo czy księga Welesowa była autentyczna. Napisana jest Głagolicą jak się przyjmuje jest to pierwszy alfabet Słowian. Głagolica zwana jest również Welesowica. Naukowcy twierdzą, że podrobienie takiej księgi graniczy z cudem. Wiec przyjmujemy, że to autentyk. Dzięki niej możemy poczuć się niemal w tamtych czasach.

Po dziś dzień zachowało się w nas wiele zwyczajów naszych przodków przejawiają się one, na co dzień, ponieważ są one w nas zakorzenione, wymienię te najważniejsze: Zaduszki, dożynki, malowanie pisanek, śmigus-dyngus, przywiązywanie wiechy na szczycie budowli, wrzucanie monet do wody ( tym czynem oddaje się cześć bogini Danie), wrzucanie różnych przedmiotów pod fundamenty budowanego domu, odpukiwanie w niemalowane drewno, postrzyżyny, przenoszenie przez próg żony, pochylenie głowy po przestąpieniu domowego progu, nie wolno witać się i żegnać przez próg ani też przekraczać go tyłem, jeśli wrócimy się do domu po przejściu progu siada się na krześle w celu odstraszenia licha, nie podajemy nic przez próg, wylewanie pierwszych kropli miodu lub piwa ku czci bogów, choinka, znicze, kolędy.

U Słowian medycy nazywani byli: znachorzy, zielarze, uzdrawiacze. Również na kobiety, które się trudniły medycyną mieli swoje określenia: wiedźma, baba, ciota, szeptucha, matocha, wróżki, guślnica, czarownica, zamawiaczka, znachorka. Słowianie znali swoje lasy jak własną kieszeń do leczenia używali mocy drzew oraz ziół jak i warzyw, owoców, miodu albowiem już wtedy dary matki ziemi były znane. Cała mądrość Słowian przechodziła z pokolenia na pokolenie w formie mówionej oraz przedstawianej w rysunkach. W taki sposób nauka o medycynie miała swoją kontynuacje. Lecz do najbardziej cenionych składników medycznych należał: czosnek, cebula, szałwia, burak. Potrafili jak nikt inny czerpać, co najlepsze z przyrody, dlatego tak bardzo czcili matkę ziemię i umiłowany przez nich wszechświat.

Tak jak i słowiańską wiedze medyczną potwierdza współczesna nauka tak i również dobrodziejstwa diety naszych przodków. Głównymi produktami słowiańskiej diety były: chleb (bez pracy nie ma kołaczy), kasza, warzywa, owoce, sosy, zsiadłe mleko, kiszonka, polewki z bobu lub grochu, kiszona kapusta, jaja, ryby, drób, mięso wołowe i wieprzowe, dziczyzna, zioła, piwo oraz znany i ceniony na cały ówczesny świat miód, z którego wytwarzano napój.

O Lechickiej krainie pisali ówcześni podróżni, że jest to ”Kraina mlekiem i miodem płynąca”. Polska była przede wszystkim znana z miodu pitnego. Bartnictwo w Polsce było szeroko rozwinięte. Produkty pszczół wykorzystywano w lecznictwie i dziś medycyna współczesna potwierdza skuteczność wykorzystywania medycyny ludowej. Drugim drogocennym produktem naszej ziemi, a raczej morza był bursztyn po słowiańsku zwany Jantar. Był on nazywany słowiańskim złotem, dlatego, że m.in. najwięcej wydobywano go nad morzem Bałtyckim. Miał on również zastosowanie w medycynie i do dziś używa się go w lecznictwie oraz wytwarza z niego piękne ozdoby.

Jak powstała Słowiańszczyzna? Otóż jak podaje jedna z legend w Poznaniu doszło do spotkania Lecha, Czecha i Rusa stąd nazwa miasta, ponieważ w nim się poznali. Lech został na miejscu, Czech powędrował na południe, a Rus na wschód. Wszyscy Polacy słyszeli o tej legendzie. Istnieje jeszcze druga legenda o powstaniu innych obszarów Słowiańszczyzny mianowicie Ruś Kijowska miała rzekomo powstać od męża imieniem Kiju, a Chorwacja od męża imieniem Chorwie.

Do osiągnięć społecznych należą różne organizacje społeczne zwane: Okolina, Żupa, Opole, Zadruga. Najważniejsze decyzje podejmowano na wiecu. Dopiero w późniejszym okresie władza została zcentralizowana pod osobą najpierw księcia, a później króla.

Jeśli chodzi o rozwój kulturalny Słowianie posiadali liczny asortyment instrumentów muzycznych jak: piszczałki, rogi, grzechotki, bębny, lutnie, tamburyny, instrumenty dęte. Ich muzyka zwana była gędźbą. Słowiańska sztuka była bardzo ciekawa i atrakcyjna. Wyrabiano garnki i naczynia z gliny, były one bogato zdobione promienistymi symbolami. Wyrabiano również przeważnie z brązu ozdoby w postaci: zawieszek, kolczyków, klamer do pasa, broszki, okucia, sprzączki, zapinki, bransolety, naramienniki, pierścienie, monety i inne ozdoby jak i różnego rodzaju sprzęty domowego użytku oraz oręż w postaci: miecza, grotu strzał i włóczni. Za najświętszy amulet uważany był specyficzny kamień, który powstawał, gdy piorun uderzał w ziemie stapiając drobinki piasku. Zwany perunową strzałką.

Słowiańskie budownictwo z drewna i kamienia było wysoce rozwinięte. Słowianie budowali potężne grody np.: Wolin, Biskupin i inne. Słynni byli z umiejętności budowy mocarnych mostów i ich łatwości w kopiowaniu machin wojennych. Dzięki, którym bronili się przed chrześcijańskim najeźdźcą z zachodu. Ich łódki rybackie zwane były dłubankami z powodu metody ich wyrabiania. Doskonale obrabiali kamień dla potwierdzenia tego zdania za przykład można podać posąg Światowida wyłowiony z rzeki Zbrucz. Naukowcy potwierdzili, że jest to autentyk. Obecnie znajduje się w Krakowie.

Domy Słowian z początku były ziemiankami lub pół ziemiankami, ze względu na łatwość budowy i przy ich trybie życia, dlatego najchętniej budowali właśnie takie schronienia. W miarę osiedlania się budowali coraz to lepsze i potężniejsze domy z drewna. Wszystko w środku miało swoje ustalone miejsce. Piec budowali przeważnie w rogu północno-zachodnim, wcześniej jednak palenisko umiejscowione było na środku. W każdym domu była półka zwana bożnicą. Słowianie przetrzymywali na niej posążki swoich bogów.

Pogrzeb zmarłego Słowianina odbywał się przeważnie przez spalenie ciała i zakopanie jego urny z prochami w grobie zwanym kurhanem. Lecz spotyka się również całe ciała złożone do grobu. Takie kurhany można podziwiać i oddać przodkom cześć przykładowo w Wolinie. Po pogrzebie organizowano strawy zwane dzisiaj stypami.

Najsławniejszą słowiańską świątynią była Arkona umiejscowiona na Rugii. Zdobyta przez o wiele liczniejsze chrześcijańskie wojska rządne bogactwa, dopiero w 1168r., po czym zrównana z ziemią. Ocalałych pogan masowo chrzcili lub zabijali.

Zetknięcie się kultury chrześcijańskiej ze słowiańskim światem doprowadziło do szeregu nieszczęść, które spadły na naszą ziemie. W 1147 roku ówczesny papież ogłosił świętą wojnę z pogańską północą. Nasze ziemie sięgały daleko na zachód, a kultura chrześcijańska chciała jak najszybciej wydziedziczyć Słowian i ich schrystianizować. Czyniono tak od początku przejścia germanów na chrześcijaństwo. Choć chrzczono Słowian siłowo, niektórzy wodzowie słowiańscy nie ulegli nowej wierze i się nie splamili: mowa tu o Wodzu imieniem Niklot i księciu Masławie. W czasach reakcji pogańskiej chcieli odbudować rodzimą wiarę. Należy czcić pamięć o nich by przypomnieć ich sławę. Oczywiście chrześcijaństwo musiało się dostosować do słowiańskiego pogaństwa, ponieważ była to wielka siła, z którą należało się liczyć. I tak słowiańskie święto przesilenia zimowego 21-23 grudnia połączono z narodzinami Jezusa, który bazuje na urodzinach Mitry, jako, że on przyszedł na świat 25 grudnia. A święci i prorocy przejęli właściwości słowiańskich bogów i duszków.

W miejscach mocy powstały kościoły, a na świętych drzewach zawisły kapliczki. W wielu miejscach Słowiańszczyzny wybuchały powstania ludu, który nie chciał być schrystianizowany i służyć nowej władzy religijnej. Papieże dawali błogosławieństwo oraz odpusty armii Jezusa i ogłaszali krucjaty przeciwko pogańskiej północy. Głosili, że zabić poganina to nie grzech. Dla nich najlepszy poganin to martwy poganin. Po ekspansji armii boga, chrześcijanie zmarginalizowali słowo pogaństwo nadając mu negatywny wydźwięk. Pogan nawracano ogniem i mieczem. Do wykonywania tych zbrodni powołany był zakon krzyżacki, za co dostawali odpusty, zapłatę i wyżywienie. Pamiętali nie tylko o nawracaniu, ale i o podbijaniu nowych ziem, m.in. w taki sposób podbili Prusy, chociaż prusacy dzielnie się bronili. Podbicie tych ziem zajęło krzyżakom długie lata. Prusy to Bałtowie, czyli Bałtosłowianie, a wiec jest to lud spokrewniony z nami niestety schrystianizowany i zgermanizowany.

Należy przypomnieć, że do V wieku Słowianie mówili jednym językiem. Całe te hulanki krzyżaków doprowadziły do wojny ówcześnie już z chrześcijańską polską. Słynna bitwa odbyła się pod Grunwaldem, choć było jeszcze wiele innych bitew. Ówczesny papież oczywiście był po stronie krzyżaków. Litwa była najdłużej pogańskim państwem ze wszystkich krajów słowiańskich. Miała bardzo dobrze zorganizowany ustrój i obywateli oddanych rodzimej wierze.

Słowo pogaństwo oznacza: Etniczność, Ludowość, Plemię. Dlatego za wszelką cenę to wszystko chcieli zniszczyć chrześcijanie by zagruntować swoje obce wierzenia pogańskim ludom. Ówcześni papieże zakazywali kupcom sprzedaży oręża poganom. Jak widać wojna na całego. Mieszko I tego zagrożenia nie przewidział, ponieważ po słowiańsku Mieszko znaczy ślepiec. Późniejsi królowie polski nie tak chętnie przyjmowali chrzest i większość czyniła to ze względów politycznych. Litwa przyjęła chrzest by być z Polską w unii i by się obronić przed krzyżakami, gdyby nie te okoliczności to jeszcze długi okres byłaby pogańska, ponieważ przesłanie kościoła brzmiało ”zniszcz ich albo oni zniszczą ciebie”

W dzisiejszych czasach wraca się do korzeni między innymi poprzez muzykę. Niektóre przedsiębiorstwa mają nazwę od imion słowiańskich bogów. Powstaje coraz to więcej zespołów, które odwołują się do etnicznej wiary. Organizowane są imprezy masowe chociażby takie jak: Festiwal Słowian i Wikingów w Wolinie. Powstają związki wyznaniowe i stowarzyszenia jak: Zadruga, Rodzimy Kościół Polski, Niklot itp.

A o to krótki eksperyment, który czytelnik może przeprowadzić sam. Proszę kazać polskiemu dziecku ok. 10-cio letniemu napisać imię: Eliasz. Jeżeli dziecko kilka krotnie pyta się o powtórzenie imienia proszę powtarzać do skutku aż załapie. A teraz niech dziecko napisze powiedziane przez państwa imię: Radochna. Jeżeli napisze za pierwszym razem jest to jeden z przykładów, że dziecko posiada słowiańskiego ducha.

Rozdział ten zakończę powiedzeniem naszych ukraińskich braci ”Cóż nam po cudzym bogu, swego mamy przy progu”.