Rytm Dwojga - ebook

Prolog

Shea

Szlochałam rozpaczliwie, zwracając twarz ku niebu.

Krwawiłam.

Rozpadałam się na kawałki.

Odchodziłam w niebyt.

– Nie… Kallie… Kallie…

Sebastian otoczył mnie ramionami, gdy z nieba zaczął padać deszcz.

Poczułam w piersi rozdzierający ból, jakby pękały mi żebra, a wszystkie nadzieje, jakimi ośmielałam się łudzić, wyciekały na zewnątrz.

Przenikał mnie wiatr, gonił jak szalony za tylnymi światłami auta znikającymi na końcu ulicy.

Ból. Ból. Ból.

– Nie… Błagam… jak mogłam na to pozwolić… Proszę… Kallie, moje dziecko. Moje dziecko. On nie może jej zatrzymać. Nie pozwolę, by ją zatrzymał.

– Ciii… – Poczułam jego oddech we włosach i delikatny pocałunek na czubku głowy. – Odzyskamy ją, przyrzekam. Nawet gdyby to miała być ostatnia rzecz, jaką zrobię w życiu, na pewno ją odzyskamy.

– Jej już nie ma – załkałam.

To była moja kara. Zapłata za grzechy.

Kara za wszystkie naiwne wybory, jakich dokonałam.Za wszystkie oszustwa, w jakie ślepo wierzyłam.

Za każde kłamstwo, jakie wypowiedziały moje usta.

Choć zawsze kłamałam dla jej dobra.

Aby zapewnić jej bezpieczeństwo.

Abyśmy mogły żyć takim życiem, jakie z nim nigdy nie byłoby możliwe.

Lecz jeśli nawet będziemy uciekać bardzo szybko, dopóki nie zerwiemy z przeszłością, ona zawsze nas dopadnie.

Moja trzymała nas teraz w garści.Rozdział 1

Sebastian

Błysnęło i niebiosa dały upust swej rozpaczy. Wściekłe strugi deszczu uderzały w moje ciało, smagane jednocześnie ostrymi powiewami.

Szaleństwo ziemi, wiatru i nieba.

Próbowałem się im przeciwstawić całym swoim jestestwem. Zacisnąłem szczęki, a obfite strugi wody zalewały mi włosy, spływały po nagim torsie, plecach, moczyły dżinsy.

Pół metra dalej stała Shea. Odwracała ode mnie twarz. Głowę wtuliła bezradnie w trzęsące się konwulsyjnie ramiona. Moja dziewczynka, zgięta wpół i na pół złamana. Przemoczona na wskroś, przesiąknięta bólem, który wylewał się z niej niczym fale wezbranej rzeki.

Wokół szalało piekło, wyły demony.

Huragan.

Straszliwa, cholerna, niszczycielska burza.

Ciemność.

Ten jeden jedyny raz nie widziałem w niej blasku. Nie rozświetlała mojego świata.

Wściekłość parzyła mi skórę. Zżerał mnie ból i strach o Kallie. Ta wściekłość schodziła coraz niżej, skręcała mi żołądek, wzniecając dodatkowo gniew z powodu oszustwa Shei.

– Kim jesteś, do cholery? – wycharczałem pełen wątpliwości i goryczy.

Wydawało mi się, że zanim odwróciła głowę, minęła wieczność. Ta twarz. Ta cholernie piękna, teraz udręczona twarz, której nie potrafiłem wymazać z pamięci. Czułem się tak, jakby miało pęknąć mi serce.

– Po prostu Sheą – wykrztusiła i otuliła się ramionami, wracając do wersji, jaką podała mi na plaży przed dwoma dniami. – Po prostu Sheą.

Trzy pozornie zwyczajne słowa. Mimo to już wtedy wzbudziły moją czujność, a przeczucie mówiło wyraźnie, że wszystkie jej problemy spowodował ktoś, kto był ojcem Kallie.

Oczywiście jeszcze wtedy sądziłem mylnie, że ten człowiek nie żyje – niezależnie od tego, kim był drań, którego tożsamości nie chciała zdradzić.

Teraz mogłem tylko żałować, że się myliłem.

Martin Jennings.

Poczułem, że mam gęsią skórkę.

– Okłamałaś mnie – wysyczałem przez zaciśnięte zęby.

Wstrząsnął nią kolejny szloch, rozrywając mi wnętrzności.

– Tak.

Otworzyłem usta, by wytoczyć przeciwko niej kolejne oskarżenia, gdy dostrzegłem za sobą kobiecą postać.

– Shea – zakwiliła dziewczyna, a jej głos przebijał się z trudem przez szum deszczu. April, najlepsza przyjaciółka Shei, zeszła wolno z pierwszego stopnia schodków prowadzących na werandę, trzymając się kurczowo drewnianej poręczy, jakby w obawie, że zaraz upadnie.

Twarz Shei wykrzywił kolejny skurcz.

– Zabrał ją.

W tym jednym zdaniu mieściły się wszystkie obawy Shei. Wyraźnie to słyszałem. Wyraźnie to czułem.

– Zabrał ją – powtórzyła, tym razem błagalnie, patrząc na April tak, jakby ona mogła wymazać to zdarzenie z jej życia.

Jasny szlag.

April wiedziała.

Oczywiście, że wiedziała.

A ja oberwałem jak ostatni frajer.

Bo byłem frajerem.

Głupcem. Głupcem, który wyzbył się całkowicie kontroli nad swoim życiem, powierzając ją tej dziewczynie.

Dziewczynie, której zaufałem ponad wszystko w świecie.

Stałem się główną ofiarą okrutnego, chorego żartu. Przypadkowym człowiekiem z zewnątrz dopuszczonym przypadkowo do brudnej tajemnicy. Do sekretu, którego wcześniej nie znałem, choć to ja miałem być jej powiernikiem.

Ale jak się okazało, ta dziewczyna karmiła mnie dotąd tylko kłamstwami.

– Odzyskamy ją – wyszeptała April.

– On zabrał Kallie. – Tym razem te słowa w ustach Shei zabrzmiały obco, jakby dochodziły z daleka. W tej właśnie chwili, czułem to wyraźnie, świat zwalił się jej na głowę, osłabła i zachwiała się mocno.

Podbiegłem i porwałem ją w ramiona, zanim upadła. Mogłem ją tylko przytulić. I nie wypuszczać z uścisku. Nie potrafiłem nie wdychać zapachu jej włosów, nie potrafiłem odsunąć ust od jej skroni.

– Mam cię.

Mam cię.

Czyżby?

Wtuliła twarz w mój tors i zarzuciła mi ramiona na szyję, jakbym był jej tarczą i opoką.

– On ją zabrał, Sebastian, zabrał ją.

Czułem na sobie jej oddech. Miałem wrażenie, że prosi mnie o pomoc. Prosi, bym przy niej trwał.

Byłem rozdarty na miliony części. Na maleńkie strzępki. Miłość do tej dziewczyny, uczucie, jakie przenikało mnie na wylot z każdym uderzeniem serca, walczyło z cichym, wewnętrznym głosem, który ostrzegał, że przecież wcale jej nie znam.

W stanie lekkiego szoku wziąłem Sheę na ręce i wszedłem powoli na schodki tarasu, omijając po drodze April, która wciąż trzymała się poręczy, wyraźnie niezdolna, by się poruszyć.

Drewniana podłoga werandy zatrzeszczała mi pod stopami, wszedłem do domu i ruszyłem w stronę schodów.

Odpędziłem od siebie koszmarne wizje, w których mała dziewczynka stoi na podeście i woła mamę, nie mając pojęcia, że za chwilę jej świat rozpadnie się na tysiące kawałków.

Kiedy tylko minąłem miejsce, w którym rzeczywiście jeszcze niedawno stała Kallie, Shea jęknęła głośno, jakby poczuła nagle fizyczny ból.

– Kallie – wyjąkała zduszonym szeptem, a imię dziewczynki zawibrowało smutno w powietrzu.

Zacisnąłem zęby i przyciągnąłem ją bliżej.

– Wiem, kochanie, wiem, wiem.

W pokoju Shei panowały ciemności takie jak przed dziesięcioma minutami, pościel wciąż była zmięta, pachniało seksem. Czułem się znów tak jak w chwili, gdy wyznawałem jej uczucia, które nigdy nie miały się stać moim udziałem. O których nawet nie śmiałem marzyć.

Miłość do kobiety, na którą nie zasługiwałem.

Miłość do dziecka, które porwało mnie w wir dźwięcznego śmiechu i niekończącej się radości w świecie pełnym motyli.

Cholera. Bardzo tego pragnąłem.

Bardzo tego pragnąłem, ale teraz sam już nie wiedziałem, na czym stoję. Nie wiedziałem, kim jestem i gdzie jest moje miejsce.

Posadziłem ostrożnie przemoczoną, drżącą Sheę na krawędzi łóżka. Zgięta wpół, otuliła się ramionami, jakby szukała w nich oparcia.

– Nie ruszaj się. – Wszedłem do sąsiedniej łazienki i wyjąłem z szafki dwa suche ręczniki. Jeden zarzuciłem jej na ramiona, drugim zacząłem wycierać włosy.

Twarz miała wciąż mokrą od deszczu, lecz nietrudno go było odróżnić od strumienia łez, jakie płynęły jej z oczu.

Piękne karmelowe oczy wbijały mi się w twarz, wyzierały z nich strach, wstyd i wyrzuty sumienia. Wyciągnęła rękę i delikatnie objęła mój przegub. Wzdłuż kręgosłupa przebiegł mnie prąd, poczułem przypływ bólu, gorąca i światła. Znów przyciągnęły mnie do niej lekko, a jednak stanowczo ogniwa niewidzialnego łańcucha.

Zastygłem w bezruchu.

Fakt, że nie miałem pojęcia, kim jest, przestał się liczyć. I tak kontrolowała wszystkie moje zmysły.

Dolna warga zadrżała jej lekko.

– Nie chciałam, żebyś się dowiedział w ten sposób.

Cofnąłem się o dwa kroki i upuściłem ręcznik.

– A może w ogóle nie chciałaś, żebym się dowiedział. – Moje słowa zawisły między agresją a rozpaczą.

To nie było pytanie, tylko kolejne oskarżenie, przez które znów poczułem się jak ostatni fiut, bo przecież wiedziałem, że tylko pogłębiam jej cierpienie.

Ale kto mógłby mnie o to winić?

Potrząsnąłem stanowczo głową, wściekły na samego siebie.

Ileż razy chciałem się zagrzebać w jej ciemnościach? Ciągnęło mnie tam tak, jakbym mógł dzięki nim uratować życie.

A teraz w nich tonąłem.

Opuściła wzrok na kolana.

– Nie chciałam, żebyś dowiedział się w ten sposób – wymamrotała ponownie, jakby powtarzała jakieś zaklęcie. – Próbowałam ci to powiedzieć, kiedy pracownica opieki społecznej zapukała do drzwi.

Z trudem przełknąłem ślinę, przykułem ją spojrzeniem. Wiedziałem, że znam prawdę, ale chciałem, by Shea wyznała ją na głos.

– Martin Jennings to ojciec Kallie.

Na jej twarzy pojawił się grymas bólu, jakby właśnie otrzymała mocny cios.

Strach.

Ból.

Żal.

Wszystkie te uczucia przyprawiły mnie o zawrót głowy tak silny, że niemal odczułem ból.

Smutek ściskał mi gardło.

Jak ja go nienawidziłem! Nienawidziłem go od chwili, gdy wysiadł z autokaru tej nocy, kiedy znalazłem Austina na podłodze. Mój brat przedawkował jakieś świństwo, które przyniósł mu ten skurwiel.

A potem zostawił na śmierć.

Co nie znaczy, że wcześniej miałem o Jenningsie lepsze zdanie. Ten dupek uosabiał prostackie zadęcie, chciwość i butę. Jak wąż, którym był, planował każde posunięcie tak, by zrealizować kolejny nikczemny cel, jaki akurat sobie postawił.

Pieniądze.

Władza.

Niezaspokojona chciwość.

Ale tamtej nocy Martin Jennings stał się dla mnie synonimem zniszczenia. Najwyższym stopniem zagrożenia.

Shea kołysała się na łóżku, otulając się ramionami.

– Biologicznie tak, ale w każdym innym sensie nie – wyznała, wbijając wzrok w kolana.

Zamrugałem i zacząłem się przechadzać po pokoju, przesuwając palcami po ociekających wodą włosach. Ze wszystkich sił próbowałem jakoś zrozumieć ten pieprznik, który wywrócił do góry nogami całe moje życie. Jedna klęska za drugą.

Kłopot.

Wiedziałem to od chwili, gdy ją zobaczyłem. Było w niej coś, co nie dawało mi spokoju. Coś nieuchwytnego, głębokiego. To zabawne, ale wciąż czułem się tak, jakbym to ja chciał ją chronić przed bezprawiem, którego sam się tylokrotnie dopuściłem.

A ona teraz dodała mi do tego następny powód.

Pochyliłem się nad Sheą i wbiłem w nią wzrok, niezdolny, by ukryć gniew.

– Okłamałaś mnie? Po tym wszystkim, co przeszliśmy? Pozwoliłaś, abym uwierzył, że Kallie nie ma ojca?

– Ona nie ma ojca, On nigdy nie był jej ojcem.

Roześmiałem się gorzko i zacząłem chodzić po pokoju, wyobrażając sobie jednocześnie z obrzydzeniem, jak ten drań Jennings dotyka mojej dziewczyny.

Podszedłem do niej z opuszczoną, przekrzywioną głową, tak że może gdybym patrzył wystarczająco uważnie, dostrzegłbym wszystko, co przede mną ukrywa.

– Myślałem, że mamy za sobą te wszystkie kłamstwa i sekrety. Myślałem, że cię znam.

Po mojej twarzy przebiegł nagły skurcz bólu, jaki zadała mi Shea. Ufałem jej, a teraz stałem się zwykłym pionkiem w tej dziwnej grze.

Nie mogłem nie myśleć, że dobrze się mną bawili.

Utkwiłem w niej spojrzenie. Bijące z jej twarzy promyki tej niezwykłej światłości przypomniały mi o swoim istnieniu.

Boże, jak mogłem choć przez chwilę pomyśleć, że to wszystko nie było prawdziwe…

Zwinąłem dłonie w pięści i przycisnąłem je do piersi. Zdobyłem się na bolesną szczerość.

– Oddałem ci swoje pieprzone serce, Shea. Całe serce. Chciałem adoptować Kallie. Chciałem dać ci wszystko, być z tobą, a teraz się okazuje, że cię nie znam.

Łzy zniekształcały jej głos, wypowiadała z trudem swoją własną prawdę.

– Naprawdę tak myślisz? Naprawdę sądzisz, że nie wiesz tego wszystkiego, co się naprawdę liczy, co jest ważne? Że nie znasz tych wszystkich rzeczy? Tego pokoju… tego domu… i faktu, że jestem matką Kallie… nie wiesz, że cię kocham? – pytała, podkreślając ostatnie słowa. To mocno mną poruszyło.

Tego wieczoru po raz pierwszy naprawdę uwierzyłem, że ona może mnie kochać. I uwierzyłem, że może zasługuję na to, by tę miłość odwzajemnić.

W kącikach jej oczu pojawiły się zmarszczki.

– Nic innego w moim życiu się nie liczy.

Strach przybrał postać frustracji. Zwinąłem dłonie w pięści.

– A nie liczy się to, że temu kutasowi Jenningsowi udało się do nas dobrać i ukraść Kallie?

Postąpiłem naprzód i zacząłem mówić ciszej.

– Myślisz, że to nie jest dla mnie ważne? I chcesz się zdziwić? Wyobraź sobie, że zależy mi teraz, cholera, tylko na tym, żeby cię pocieszyć. Wiem, że to chore… Ale chcę jakoś poprawić sytuację. Rozwiązać problem. A nawet nie wiem, co właściwie rozwiązuję. Okłamywałaś mnie przecież miesiącami. Nawet nie wiem, kim jesteś. Nie mam pewności.

– Znasz mnie – powiedziała błagalnie. Z jej oczu spływały łzy, pociągnęła nosem i popatrzyła na mnie tymi ogromnymi oczyma, z których bił jakiś dziwny ogień.

Mówiła szeptem, ale w jej głosie słyszałem siłę.

– Tak, okłamałam cię, ale tym kłamstwem karmiłam wszystkich, siebie również. Tylko tak potrafiłam przetrwać. Tylko w ten sposób Kallie i ja mogłyśmy prowadzić normalne życie. Nie wiesz, do czego zdolny jest ten człowiek, a ponieważ kłamstwo na jego temat chroniło moje dziecko, zrobiłabym to samo jeszcze milion razy.

Z trudem przełknąłem ślinę. Byłbym ostatnim hipokrytą, gdybym udawał, że jej nie rozumiem. Ileż to tajemnic trzymałem w ukryciu dla dobra mojej rodziny? Brata? Zespołu?

Cała moja relacja z Sheą opierała się na samych pieprzonych kłamstwach. Przecież to ja ukrywałem swoją tożsamość. Teraz zrozumiałem, jakie mogą być tego skutki.

Lecz fakt, że Shea nazywała się naprawdę Delaney Rhoads i chciała zostawić za sobą dawne życie, to jedno, a ojcostwo Jenningsa to drugie.

Czy Shea wiedziała, jak mocno się wplątałem w jego sieć?

– Mylisz się – wycedziłem z trudem. – Doskonale wiem, do czego on jest zdolny i dlatego tak się boję.

Znów wstrząsnął nią dreszcz, skinęła głową tak, jakby próbowała sama sobie odpowiedzieć na jakieś pytania.

– Nie wierzę, że go znasz.

Nie udało mi się powstrzymać sarkastycznego śmiechu. Nagle ogarnęły mnie wątpliwości.

– Nie wiedziałaś o tym wcześniej?

Boże, jak ja się miotałem… Przechodziłem od współczucia i troski do podejrzeń, że ona to nasłany na mnie kret, który podkopie moje życie i wywróci je całkowicie do góry nogami.

Dostrzegłem, że drży jej podbródek.

– Nie ukrywałabym przed tobą prawdy, gdybym wiedziała…

– Więc jak to się wszystko stało?

Wzruszyła bezradnie ramionami.

– Nie wiem. Po co przyjechałeś do Savannah? Przecież to ty wkroczyłeś w moje życie. Nie miałam pojęcia, że jego część stanowi Martin. – Zacisnęła powieki, tak, jakby nie chciała zadać kolejnego pytania. – Muszę wiedzieć, jak go poznałeś – powiedziała wreszcie, otwierając oczy.

Znów zaśmiałem się sarkastycznie i zacząłem krążyć po pokoju, ocierając usta wierzchem dłoni, jakbym chciał z nich zetrzeć gorzki smak.

– Mówiłem ci, że wciąż grozi mi więzienie, Shea. Ostrzegałem, że nie będziesz miała ze mnie pożytku, bo ledwo zdążę się obejrzeć, a już narażam swoją wolność na zagrożenie. A moja wolność jest zagrożona właśnie przez niego, przez Jenningsa, który podał mojemu braciszkowi te prochy i odszedł, zostawiając go samego na pewną śmierć.

Wstrząsnął nią spazmatyczny szloch, zasłoniła ręką usta.

– Nie, Boże… nie…

Zaczęła mrugać powiekami, tak jakby chciała odpędzić od siebie jakiś koszmar.

Straszne podejrzenie uderzyło we mnie z ogromnym impetem, ująłem jej twarz w dłonie, z trudem panując nad strachem. Dostrzegłem wyraźnie prawdę o Shei.

– Co on ci zrobił?

Zacisnęła powieki, cofnęła się.

Wzmocniłem uścisk.

– Powiedz – ponowiłem natarczywie pytanie.

Pokręciła głową, którą nadal trzymałem w dłoniach.

– Nie mogę.

– Nie możesz czy nie chcesz?

– Nie mogę.

Poczułem się tak, jakby mnie oparzyła.

Gdy wreszcie wyzwoliłem jej głowę z uścisku, odetchnęła z trudem. Przyglądałem się jej uważnie spod przymrużonych powiek. Skulona na krawędzi łóżka wydawała się taka maleńka… Zrozpaczona, złamana, pozostawała wciąż najpiękniejszą istotą, jaką widziałem w życiu. Wszystkie jej odcienie wciąż uderzały we mnie z całą ostrością – czerń, biel, głęboka czerwień, najciemniejszy brąz, ufność, blask… Ale wyzierający na zewnątrz strach bezwzględnie je niszczył.

Odnosiłem wrażenie, że błaga mnie, bym wejrzał w jej wnętrze, a jednocześnie mnie od siebie odpycha.

W kieszeni dżinsów zadzwoniła moja komórka i całą swoją uwagę skupiłem znów na tym, co było najważniejsze – na maleńkiej dziewczynce oderwanej od domu.

– To Anthony – powiedziałem, patrząc na wyświetlacz.

Na twarzy Shei zalśniło przez chwilę coś na kształt nadziei.

Przyłożyłem słuchawkę do ucha.

– Anthony, powiedz, że masz dla mnie jakąś wiadomość.

Usłyszałem tylko głębokie, złowieszcze westchnienie. Wstrzymałem oddech.

– Mam, ale chyba nie tę, na którą czekacie. Martin Jennings wygłosił godzinę temu oświadczenie. Odgrywa rolę zatroskanego tatusia. Twierdzi, że musiał wkroczyć, gdy odkrył, że spotykasz się z Sheą. Wykorzystuje napaść na siebie i twoje byłe wyroki za kradzież i nielegalne posiadanie narkotyków jako swoją broń. Oskarża cię o to, że nawiązałeś znajomość z Sheą wyłącznie po to, by się na nim zemścić i traktujesz jego córkę jak pionek w swojej grze.

Ten drań twierdzi, że to ja jestem niebezpieczny.

Co w odniesieniu do Martina Jenningsa miało swoje uzasadnienie. W istocie mógł się po mnie spodziewać wszystkiego najgorszego. Czułem, że związki tego gada z Markiem i moim bratem były znacznie głębsze, niż sądziłem.

A teraz jeszcze doszła sprawa Shei i Kallie.

Odwróciłem głowę, by nie widzieć przerażenia na twarzy Shei, które pojawiło się na niej natychmiast na widok mojej miny. Nie mogłem patrzeć jej w oczy, gdyż Anthony potwierdził właśnie moje najgorsze przeczucia.

Moja brudna przeszłość odbiła się na Shei, pociągnąłem ją za sobą na dno.

Wiedziałem to zresztą już w chwili, gdy wysiadł z samochodu – przyjechał do Savannah z mojego powodu.

Ostrzegłem cię, żebyś ze mną nie pogrywał.

Wypowiedział dokładnie te słowa ze swoim diabolicznym uśmieszkiem na ustach. To samo mówił podczas tych przeklętych mediacji.

Przesunąłem ręką po napiętym karku i popatrzyłam na swoje stopy.

Cały czas zdawałem sobie sprawę z tego, że nie jestem dla niej.

Cały. Czas.

W moim życiu nie zdarzyło się nigdy nic dobrego, zatem jak mogło się okazać inaczej? Udawałem jednak tak długo, że może mogę być tym właściwym facetem, że w końcu zacząłem w to wierzyć, tym bardziej gdy Shea zaakceptowała mnie ponownie, gdy odkryła kim jestem, ponieważ dostrzegła mężczyznę schowanego pod spodem, pod pozorami prawdy. I sięgnęła wystarczająco głęboko, by go dotknąć. Przywrócić do życia swoim pięknem i światłem.

Odkryła tego, który pragnął czegoś więcej. Tego, który pragnął być lepszy.

A pragnąłem tego tak bardzo, że zapomniałem o przeszłości.

Zapomniałem, że albo wrócę do więzienia, albo znów wyruszę w drogę. A zamiast tego byłem z Sheą, jakbym miał szansę zostać przy niej na zawsze, pragnąć jej i Kallie jak własnej córki, podczas gdy sam należałem do tego bagna z przeszłości.

A teraz, gdy wyszły na jaw związki Shei i Kallie z Jenningsem…

Nie miałem pojęcia, jak to wszystko rozwiązać.

Anthony odchrząknął głośno.

– Wiem, że i tak zdajesz sobie z tego sprawę, ale muszę ci przypomnieć, że Jennigs poczuł krew i ty jesteś jego zwierzyną. Nie znam Shei i Kallie, ale już sam fakt, że on chce wykorzystać swoje własne dziecko jako przynętę, świadczy o tym, jak bardzo jest bezwzględny.

– Kallie nie jest jego córką – wyrzuciłem z siebie bez zastanowienia.

– Nie? – Dokumenty mówią co innego. – W głosie Anthony’ego wyraźnie pobrzmiewała irytacja. – Zawsze byłem po twojej stronie, Baz, ale musisz się zastanowić, czy warto wchodzić jeszcze głębiej w bagno.

Czy warto?

Anthony nie miał pojęcia, że Shea i Kallie były warte każdego poświęcenia.

Zrezygnowałbym ze wszystkiego, byle tylko je chronić.

Nawet z nich samych.

Nie odpowiedziałem mu wprost.

– Chcę tylko, żebyś przywiózł Kallie do domu – syknąłem przez zaciśnięte zęby.

Anthony wypuścił ze świstem powietrze.

– Dobrze. Ruszam do akcji. Wyjeżdżam za dwie godziny. Porozmawiamy, kiedy już będę na miejscu. Niezależnie od tego, co postanowisz, będę cię wspierał.

Tego byłem pewien. Anthony nigdy mnie nie zawiódł.

Mówił teraz bardziej oficjalnym tonem.

– Skontaktowałem się z Kennym, który rozmawiał z adwokatem w Savannah. Podobno bardzo dobry. Naprawdę świetny. Z samego rana jest umówiony z Sheą. Kiedy przyjadę, omówimy szczegóły.

– Dziękuję – burknąłem.

Nie mogłem znieść, że podchodzi do tego tak formalnie, wręcz gruboskórnie, nie mając pojęcia, jak głęboko się w to zaangażowałem. Nie mogłem się jednak wściekać na mojego przyjaciela.

Nie wiedział, jak ważna jest dla mnie Shea. Ile dla mnie znaczy.

I ile może mnie kosztować ta miłość.

Ja też chyba nie zdawałem sobie z tego sprawy.

Skończyłem rozmowę, wciąż nie miałem odwagi, by na nią popatrzeć.

Gdy wreszcie przeniosłem wzrok na Sheę, dostrzegłem, że drży. Ręce miała złożone przed sobą jak do modlitwy.

– Co powiedział?

– To, co już wiem od dawna. Moja obecność w twoim życiu może ci tylko zaszkodzić. I skrzywdzić Kallie. A ja na pewno tego nie chcę.

Chwyciłem koszulę z podłogi i wciągnąłem ją przez głowę. Materiał przylgnął do mokrego ciała. Wsunąłem stopy w buty. Przez cały czas Shea patrzyła na mnie tak, jakby nie rozumiała, co się dzieje. Ja też nie rozumiałem.

Nagle zerwała się z miejsca. Ręcznik spadł jej z ramion, gdy zrobiła udręczony krok w moim kierunku.

– Nie waż się mnie zostawić, Sebastianie Stone.

Jej różowa piżama była wciąż mokra, nogawki przylegały jej ciasno do ud, bluza lepiła się do delikatnej skóry.

Wspaniała.

Idealna.

Dziewczyna, która była wszystkim, czego pragnąłem, wcześniej o tym nie wiedząc.

– Przykro mi – wydusiłem z siebie z trudem. To była prawda. Rzeczywiście było mi przykro. Żałowałem, że nie żyłem inaczej. Że nie byłem lepszy. I że ona nie postąpiła uczciwiej. Żałowałem, że nasze światy zetknęły się akurat w taki, nie inny sposób. – My dwoje razem? – Pokręciłem głową. – Może jednak wcale nie jesteśmy dla siebie stworzeni.

Byliśmy jak główka zapałki i trzaska. Wystarczyło jedno potarcie.

Zrobiłem krok w stronę drzwi. Bolało tak bardzo, że z trudem dobywałem z siebie głos.

– Zrobię wszystko, co mogę, żeby ci pomóc odzyskać Kallie. Mój adwokat skontaktował się z kimś, kto ci pomoże. Cena nie gra roli. Zapłacę, ile będzie trzeba. Nie odpuszczę, dopóki nie załatwię sprawy.

Odwróciłem się i ruszyłem przed siebie przez podest.

– Sebastian… nie – wyszeptała Shea ochrypłym głosem.

Zszedłem trzy stopnie w dół.

– Popatrz na mnie – błagała.

Nogi zaczęły mnie zawodzić. Nie mogłem oprzeć się pokusie. Musiałem się odwrócić. Popatrzeć na tę piękność. Dłonie zwinięte w pięści miała przyciśnięte do serca.

Czułem potworny ból w piersi, przez który przebijało się ciche wołanie.

Wolno kręciła głową.

– Nie waż się, nie wiem, co on ci powiedział, ale to niczego nie zmienia.

Brutalne przypomnienie.

Niebezpieczeństwo udawania polega na tym, że może się ono stać rzeczywistością.

– Zawsze tak było – powiedziałem, zaciskając z bólu szczęki. – Zawsze wiedziałem, że nie jestem dla ciebie wystarczająco dobry. Ostrzegałem, że mogę ci zaszkodzić. Ale nie mogłem z ciebie zrezygnować. Wszystko przeze mnie.

Jej wzburzenie przybierało na sile. Czułem wyraźnie ten przypływ energii wypełniający pokój.

Ciemny.

Jasny.

Ciężki.

Lekki.

Chciałem się wtopić w tę energię i zniknąć.

Tym razem na zawsze, gdyż nie chciałem zapomnieć, a nie mogłem się wynurzyć na powierzchnię, by nie stanąć między Sheą i Kallie.

To zabawne, jak bardzo miałem gdzieś to, że Jennings może mnie skrzywdzić. Jak bardzo nie bałem się więzienia. Straty pieniędzy. Nawet śmierci. Nic się nie liczyło, dopóki byłem pewien, że chronię mojego brata. Moją rodzinę.

A teraz ten bydlak zmienił wszystkie reguły.

Shea postąpiła do przodu.

– Nie, to nie chodziło tylko o ciebie. To był cały splot wydarzeń. Prawdziwa nawałnica.

Z trudem powstrzymałem śmiech.

Nawałnica.

Może to siła tego huraganu wznieciła wojnę, przyspieszyła bieg rzeczy. Może to przez nią wrogowie spotkali się w końcu twarzą w twarz.

Ale każda wojna przynosi ofiary, a ja nie chciałem, by tą ofiarą stała się Kallie.

Shea z trudem wydobywała z siebie słowa. A ja nie zdawałem sobie dotąd sprawy, że wyznanie może być tak bolesne.

– Nie widziałam go od dnia narodzin Kallie. Ale dał mi do zrozumienia, że wcześnej czy późnej się do mnie zgłosi. Nie pozwolił mi zapomnieć, że mam u niego dług, który zechce odebrać.

Ogarnęła mnie nienawiść. Wszystkie mięśnie w moim ciele dopominały się o zemstę. O możliwość, by go wytropić, znaleźć i zabić za to, że przez niego twarz Shei wyglądała tak jak teraz, gdy na nią patrzyłem.

Nigdy wcześniej nie byłem w takiej pułapce, z której żadne wyjście nie wydawało się dobre. Żadne nie gwarantowało pożądanego rezultatu.

A ja najbardziej na świecie – każdą swoją cząstką – pragnąłem zostać tutaj z Sheą. Nawet, jeśli czułem się oszukany, to przecież wiedziałem, że jednak ją znam. Znam w taki sposób, jaki tylko ona jest w stanie zrozumieć. Znam i wiem, że pragnie być kochana tak, jak ja ją kocham.

Chciała, bym ją wspierał, motywował i bym przy niej trwał.

Ale to by znaczyło, że Jennings będzie mną stale manipulował przeciwko niej.

Mógłbym spróbować przemocy, skończyć z Jenningsem, co byłoby z kolei moim końcem.

Mogłem też odejść i robić wszystko, co chciałem robić, z pewnej odległości. Mogłem zainwestować wszystkie pieniądze w zniszczenie Jenningsa i sprawić, że zniknie. Zgodnie z literą prawa. Mogłem wykorzystać dowody, które pogrążyłyby również i moją rodzinę.

I byłem pewien, że dla niej jestem na to gotowy.

Ponieważ gdzieś po drodze to ona stałaby się moją rodziną.

Shea postąpiła ostrożnie, jakby prosząco, naprzód. Tak prosząco, jak brzmiały jej słowa.

– Przez cały czas miał mnie na oku. Czekał tylko na odpowiednią chwilę, żeby wkroczyć i zamienić nasze życie w piekło. I choć latami udawałam, że on nie żyje, przez cały czas o tym wiedziałam.

Zszedłem o stopień niżej, Shea również posunęła się o krok. Jej wyjaśnienia brzmiały jak błaganie.

– W dzień urodzin Kallie przyszedł do szpitala. Zmusił mnie, abym wpisała jego nazwisko do aktu urodzenia. Powiedział, że jeśli tego nie zrobię, wytoczy mi sprawę o opiekę nad dzieckiem. Nie mogłam sobie wyobrazić nic gorszego niż to, że ten potwór zabiera mi dziecko, więc się zgodziłam. Miałam osiemnaście lat i strasznie się bałam człowieka, który chciał panować nad moim życiem.

Strasznie się bałam.

Potwór.

Te słowa wirowały wokół mnie niczym zatruty lej.

Pod powierzchnią ciała jeżył się gniew, którego strzały wbijały mi się głęboko w skórę.

Nie, nie miałem pojęcia, co ona przeszła. Ale wyraz jej twarzy świadczył o tym, że jest to na pewno coś gorszego, niż mogę sobie wyobrazić.

Dłonie same zwinęły mi się w pięści.

Shea kontynuowała spowiedź.

– Wtedy myślałam, że to najlepsze rozwiązanie. Jedyne rozwiązanie. On nawet na nią nie spojrzał. Odwrócił się tylko i wyszedł. Ale w progu zdążył jeszcze powiedzieć, że nigdy nie ucieknę mu na tyle daleko, że mnie nie znajdzie.

Dokładnie tak samo groził i mnie.

Duma. Duma. Duma.

Jakie to chore, że właśnie duma znaczyła dla niego najwięcej?

– Znalazłby mnie i tak, z tobą lub bez ciebie – powiedziała błagalnie, szukając oczami mojej twarzy.

Może i czekał. Ale ja podałem mu na srebrnej tacy tę amunicję.

Chwyciłem gładką drewnianą poręcz, stojąc wciąż na trzecim schodku.

– Chcesz wiedzieć, co powiedział Anthony? Dlaczego zgłosiła się po nią opieka społeczna? Zabrali ją przeze mnie. Uważają, że jestem niebezpieczny i stwarzam zagrożenie dla Kallie.

– Nigdy byś jej nie skrzywdził.

Ogarnął mnie pusty śmiech. Nie, nigdy celowo bym jej nie skrzywdził. Nigdy. Ale to nie znaczyło, że sama moja obecność nie powodowała problemów. I wszystkie te niecne sprawki z przemocą włącznie przyczepione do mojego nazwiska.

– Popatrz na mnie, Shea – poprosiłem, rozpościerając zapraszająco ramiona.

Wiedziała, co się pod nimi kryje. Wszystkie blizny i ciało stwardniałe od twardego życia.

Taka była prawda o tym, kim byłem naprawdę.

– Popatrz na mnie – powtórzyłem, a w moich słowach wyraźnie pobrzmiewała klęska.

Łzy, których nie mogła powstrzymać przez całą noc, płynęły coraz szybciej po jej anielskich policzkach.

Czy to, że miałem ochotę porwać ją w ramiona, oznaczało, że jestem chorym sukinsynem? A chciałem przyprzeć ją do ściany, całować do upadłego aż do chwili, gdy żadne z nas nie będzie już pamiętać, że przegraliśmy życie. Pragnąłem tak bardzo zatracić się w jej dotyku i słodkich pieszczotach… Czy to znaczyło, że jestem draniem?

Ale może nadszedł czas, abyśmy oboje skonfrontowali się wreszcie z rzeczywistością.

Zaskoczyło mnie jej następne zdanie.

– Myślisz, że cię nie widzę?

Wolno pokręciła głową.

– Chcesz wiedzieć, co widzę, gdy na ciebie patrzę? Widzę kogoś, kto bierze na siebie cały ciężar świata, gdyż z jakiegoś powodu uważa, że na niego zasłużył. Kogoś, kto wszystko zniesie, jeśli tylko ci, których kocha, mają szansę dzięki temu mniej cierpieć. Widzę kogoś, kto popełnia błędy, tak jak inni ludzie. Tak jak ja. Widzę kogoś, kto może rzeczywiście wygląda trochę przerażająco. Ale ja boję się najbardziej intensywności uczuć, jakie we mnie ten ktoś wzbudza.

Dotknęła swojej piersi.

– Widzę lojalnego, oddanego człowieka. Człowieka, który otworzył się na tyle, by pokochać małą dziewczynkę, która nie jest jego córką. Widzę człowieka, który sprawił, że upadłam, nie wiedząc, co we mnie trafiło. Widzę człowieka, który był mi bardzo potrzebny, ale nie zdawałam sobie sprawy z tego, co tracę, dopóki on sam mi tego nie uświadomił. Widzę człowieka, którego kocham.

Słowa Shei raniły mnie, maltretowały jej niekończącą się wiarą i optymizmem. Czułem się tak, jakby wydobywała mnie na powierzchnię z ciemności, w których wcześniej chciała mnie pogrążyć.

Enigma. Dziewczyna, której nie znałem. Moja zbawicielka. Moja klęska.

Nie zaprzestała walki. Wciąż wytaczała kolejne armaty.

– Widzę jedynego mężczyznę, z którym chcę to robić. Czy się boję, że Jennings może się tobą posłużyć, by odebrać mi Kallie? Tak. Ale wiem również, że bez ciebie znalazłby inny sposób i najwyższy czas, abym spojrzała prawdzie prosto w oczy. I chcę jej patrzeć w oczy z tobą u boku. Nie dbam o to, co widzi reszta świata. Ważne jest wyłącznie to, co ty dla mnie znaczysz.

Poczułem dziwny skurcz w piersi, wzbierały we mnie miliony uczuć. Bo ja też, cholera, chciałem w to wierzyć.

– A jeśli to wszystko nie wystarczy?

– A jeśli wystarczy?

Pokręciłem głową, aby odpędzić od siebie taką możliwość.

Nie.

Boże, jak ona mnie osłabiła…

Ściszyłem głos.

– Jak mógłbym położyć na szali przyszłość Kallie, wiedząc, co zrobiłem? Jestem winny, Shea. Wszystkie te oskarżenia… są prawdziwe i nie mogę z nimi dyskutować.

A było znacznie gorzej, niż zapisano w rejestrach sądowych. Zostały te wszystkie numery, które uszły mi na sucho, kiedy byłem tylko małoletnim punkiem. Punkiem, który z resztą swojej bandy chciał podbić świat i nie ustrzegł się błędów.

Moje największe grzechy?

Znał je Jenkins i nie miało to wcale znaczenia, że był najgorszym łajdakiem. I tak trzymał w ręku wszystkie karty.

Aż do dziś nie wiedziałem, że ma takie długie ręce.

– Nieważne – szepnęła, a w jej głosie pobrzmiewała zarówno wiara, jak i nadzieja.

Podniosłem wzrok na tę wspaniałą dziewczynę, która połknęła mnie całego za pierwszym spojrzeniem.

Zmiotła z powierzchni ziemi jednym dotykiem.

Ta, dla której byłem gotów zrobić wszystko. Oddać jej życie, serce, przyszłość. Serce jednak mogłem również połamać na kawałki, gdyby to oznaczało odzyskanie Kallie.

Zmusiłem się, by iść dalej schodami w dół, lecz odwróciłem się jeszcze, by spojrzeć w jej zrozpaczone oczy. Zawsze wiedziałem, że ją skrzywdzę. Zawód i rozżalenie potęgowały jej strach. Tak bardzo pragnąłem zetrzeć ból z jej twarzy.

Odsłonić piękno i wiarę.

Żyć w nich.

Lecz nie wiedziałem, jak zostać.

Wszystko potoczyło się jak po równi pochyłej od chwili, gdy przed dwoma dniami Kallie omal nie utonęła. Od tego czasu minęła wieczność, całe życie, znoszone łachmany dni rozciągnięte w zbyt długim przedziale czasu.

Przeklęta tragedia, która nie miała końca.

Odwróciłem głowę.

– Sebastian, nie odchodź, obiecałeś, że już nigdy ode mnie nie odejdziesz. – Usłyszałem za sobą rozpaczliwy tupot. – Proszę, popatrz na mnie.

Nie mogłem. Gdybym znów się odwrócił, zapadłbym się w otchłań, poddałbym się, bo tak naprawdę już mnie nie było.

– Popatrz na mnie – błagała, wbijając mi palce w plecy.

Ból.

Zwinąłem dłonie w pięści, próbowałem chwycić oddech, zaczerpnąć powietrza, a następnie je wypuścić z przebitych płuc.

April siedziała na kanapie z twarzą ukrytą w dłoniach, płakała. Zerwała się jednak na równe nogi, gdy tylko otworzyłem drzwi. Jej pospolitą twarz zalewały łzy, oczy miała zamglone i podpuchnięte. Może i ona zrozumiała… Zrozumiała, dlaczego nie mogę zostać i skrzywdzić Shei bardziej niż do tej pory.

Niebo pociemniało złowieszczo.

Ostrzegało przed tym, co miało nastąpić.Rozdział 2

Shea

Ból pochłonął mnie całkowicie. Atakował z każdej strony, rozdzierał, okładał pięściami, szarpał i tłukł aż do chwili, gdy zdradziecki wir wciągnął mnie na dno.

Z trudem pokonałam rozpacz, która odebrała mi oddech i chwyciłam się poręczy, aby nie upaść, gdyż moje ciało odmówiło całkowicie posłuszeństwa.

Kallie. Kallie. Kallie.

Czułam się tak, jakbym rozpadała się na części. Na drzazgi. Dusza domagała się krzykiem utraconych bezpowrotnie kawałków.

Kallie.

Trawił mnie strach.

Czego od niej chciał Martin?

Dlaczego teraz, po takim czasie?

I jeszcze Sebastian…

Bez niego nie umiałam oddychać.

Niepewny wzrok April dosięgnął mnie w miejscu, gdzie chwyciłam się poręczy. Miała szeroko otwarte, czerwone przerażone oczy, policzki mokre od jej własnego cierpienia.

– Nie mogę uwierzyć, że to się dzieje naprawdę – wyszeptała, jakby nie chciała wypowiedzieć tych słów głośno, by nie stały się rzeczywistością.

Ale ja wierzyłam. Zawsze wiedziałam, że nadejdzie ten dzień. Nie mogły mu zapobiec żadne kłamstwa, udawanie, życie w ukryciu.

Martin Jennings czekał spokojnie na odpowiedni moment, by uderzyć. Wybrał najlepszy czas, by zaatakować i zniszczyć mój świat. Okoliczności nie miały znaczenia. Ostrzegł mnie już dawno, że mu za wszystko zapłacę.

I płaciłam najwyższą cenę.

W głowie mi wirowało od następstw tego wszystkiego, co mi odebrał, czym groził.

Kallie. Moje maleństwo.

Sebastian.

Czyż nie zabrał już dość?

– Nigdy nie pogodził się z moim odejściem – wykrztusiłam ochryple, słowa raniły mi gardło.

– Co teraz? – spytała cichutko April. W jej głosie, tak jak i w moim, pobrzmiewało przerażenie.

Poczułam przypływ adrenaliny. Szaleństwa napędzanego przez strach i postanowienie, by zrobić wszystko, co należy, tak jak zawsze. Uniosłam podbródek.

– Walczymy.

Otarła oczy i roześmiała się ponuro.

– Nie wierzę, że niemal o nim zapomniałam. Tyle czasu udawałam, że go nie ma… aż w końcu zaczęłam w to wierzyć.

– Wiem.

To była moja wina. Udawanie okazało się łatwiejsze niż ciągły niepokój. Łatwiejsze od czekania, aż spali się bezpiecznik, cegła spadnie na głowę, a mój świat ulegnie implozji, tak jak stało się to dzisiaj.

Pozwoliłam, by Sebastian uwierzył, że nikt nie ma prawa do Kallie. By wierzył, że ona nie ma ojca, który by ją kochał, opiekował się nią i trwał przy niej na zawsze. Ale ojciec istniał, tyle że nie był zdolny do żadnej z tych rzeczy. Nie. On nie kochał. Potrafił tylko wykorzystywać i manipulować, dręczyć i krzywdzić.

Poczułam przypływ mdłości, gdy oczyma wyobraźni ujrzałam ufną twarz Kallie. Tylko że tym razem na jej buzi malował się strach, niepewność i samotność.

Na myśl o tym, że moja córeczka jest zdana na jego łaskę, mdłości owinęły mi się wokół żołądka niczym wściekła żmija. Martin Jennings nie wiedział co to łaska. Nie miałam żadnych wątpliwości co do tego, że nie zależy mu na Kallie. Postrzegał ją tylko jak przeszkodę, której nie potrafił pokonać, mimo że tak bardzo chciał usunąć ją z drogi.

A teraz los mojej córki zależał od jego bezmiernie złej woli.

Smutek zalewał mi serce.

Nienawidziłam siebie za to, że skrzywdziłam Sebastiana.

I za to, że tak długo ukrywałam przed nim prawdę.

A już najbardziej za to, że pozwoliłam temu potworowi ukraść moją dziewczynkę.

April posłała mi jeden ze swoich najsmutniejszych uśmiechów i odwróciła wzrok.

– Wiem, że nie mam wiele do zaproponowania, ale zostanę przy tobie, Shea i zrobię wszystko, aby ona wróciła do domu. Będziemy walczyć razem.

Łzy ciekły mi po policzkach.

– Nie mów tak. Ty zawsze zachowywałaś w tej sprawie zdrowy rozsądek. W dodatku wspierałaś mnie i Kallie, bez ciebie na pewno nie dałabym sobie rady.

Pokręciła głową, wzrok miała dość mętny, rozbiegane oczy powędrowały w kierunku odleglej ściany.

– Przez cały czas, kiedy mieszkałam tu z tobą i Kallie, miałam nadzieję, że spotkasz faceta, który zakocha się w tobie po uszy. Zakocha się w was obu. Ktoś dobry, a jednocześnie silny. Ktoś, kto zawsze zostanie przy tobie i zrobi wszystko, abyś była szczęśliwa.

Z oczyma wciąż utkwionymi w jakiś daleki punkt zaczęła ssać dolną wargę.

– Kiedy spotkałam Sebastiana w naszej kuchni tamtego poranka… od razu poczułam do niego antypatię. Byłam pewna, że sprowadzi na nas kłopoty.

Potrząsnęła z żalem głową.

– Po prostu wiedziałam, że on zrobi ci krzywdę. Bałam się, bo widziałam, jak na niego patrzysz. Myślałam, że to tylko taki gracz, szukający rozrywki w Savannah.

Popatrzyła mi w oczy.

– Ale się myliłam. Chciałabym go o to wszystko obwinić, ale nie mogę. Jestem pewna, że jest facetem, który zrobiłby wszystko, bylebyś tylko była szczęśliwa.

Zwyczajne, proste marzenia.

Jęczały mi teraz w duszy.

Zwykła dziewczyna kochała zwykłego chłopca.

Co za ironia losu, że pragnęłam tylko tego, by Sebastian był przy mnie.

Pragnęłam stworzyć z nim rodzinę.

Niestety, ani moja sytuacja życiowa, ani sytuacja Sebastiana nie były proste.

April zerknęła na drzwi, przez które przed chwilą wyszedł.

– Dlaczego mu nie powiedziałaś?

Przełknęłam z trudem ślinę, w gardle utkwiła mi ogromna gula uczuć blokująca słowa.

– Chciałam… tej nocy… kiedy odkryłam, kim jest. Kiedy wreszcie zrozumiałam, że go kocham. Byłam gotowa wyznać mu wszystko. Powierzyć wszystkie sekrety. Zaufać.

Jemu pierwszemu.

Zaufać.

– I choć świadomość tego, kim jest, trochę mnie przerażała, uznałam, że jest mi to pisane. Pomyślałam, że może nikt nie zrozumie nas obojga tak dobrze, jak my siebie nawzajem – powiedziałam smutno i wzruszyłam ramionami. – Odszedł, zanim zdążyłam to zrobić. A potem wrócił i wszystko zaczęło się dziać tak strasznie szybko. Kallie omal nie utonęła… paparazzi… Zdjęcia. Dziś wieczorem spróbowałam znowu.

Tuż zanim do naszych drzwi zapukała pracownica opieki społecznej.

Jednak teraz, gdy znałam już jego powiązania z Martinem, nie mogłam się zdobyć na to, by wyznać mu wszystko. Wyznać to, czego tak natarczywie się domagał. Zinterpretował to jako brak zaufania, odchodząc o co najmniej rok świetlny od prawdy.

Która była taka, że po prostu się o niego bałam.

Znałam Sebastiana. Wiedziałam również, do czego zdolny jest Martin. Wiedziałam o jego występkach. Przynajmniej o części z nich. Z całą pewnością była to kropla w morzu zła, jakie wyrządził innym.

Nawet jeśli nie istniały na to żadne dowody, nie miałam złudzeń. Martin odpowiadał za moje nieszczęście. Każda moja cząstka, która zachowywała resztki instynktu samozachowawczego, była tego pewna. Gdyby Sebastian się o tym dowiedział, straciłby do reszty kontrolę nad sobą. W swej kompulsywnej potrzebie, by nas bronić i ochraniać, zniszczyłby wszystko, co dla nas ważne. Nie mogłam tak ryzykować. Ani ze względu na niego, ani ze względu na siebie.

Po prostu za bardzo wierzyłam w to, że dzięki temu, co nas łączy, wspólnie jakoś to wszystko załatwimy.

April przekrzywiła lekko głowę.

– On jest przerażony… zszokowany – powiedziała pocieszająco. – Ale w całej tej sytuacji jedno nie ulega wątpliwości. Ten człowiek cię kocha.

– Tak – zgodziłam się cicho, bo sama nie miałam co do tego wątpliwości. Miałam tylko nadzieję, że nie zraniłam go na tyle mocno, by przestał to dostrzegać.

Koniec wersji demonstracyjnej.