Satyra na śmierć Klaudiusza Cezara - ebook

I.

Co dzia­ło się w nie­bie dnia trzy­na­ste­go paź­dzier­ni­ka pierw­sze­go roku no­we­go pa­no­wa­nia, na pro­gu naj­szczę­śliw­szej epo­ki, chcę prze­ka­zać pa­mię­ci po­tom­nych. Nie będę się przy tym kie­ro­wał mo­ty­wa­mi ani wro­go­ści, ani przy­jaź­ni – ta­kie to wszyst­ko bę­dzie praw­dzi­we. Gdy­by mnie ktoś za­py­tał, skąd za­czerp­ną­łem tę pew­ną wia­do­mość, to przede wszyst­kim je­że­li nie ze­chcę, nie od­po­wiem. Kto by mnie zmu­sił do tego? Wiem prze­cież, że sta­łem się wol­ny, od­kąd kres przy­szedł na czło­wie­ka, któ­ry do­wiódł praw­dy przy­sło­wia, że „trze­ba się ro­dzić kró­lem lub głup­cem”. Lecz je­śli spodo­ba mi się od­po­wie­dzieć, mó­wić będę, co mi przyj­dzie do gło­wy. Kto i kie­dy żą­dał od pi­szą­ce­go hi­sto­rię przy­się­głych świad­ków? Je­śli już jed­nak trze­ba ko­niecz­nie po­sta­wić świad­ka, za­py­taj­cie o to czło­wie­ka, któ­ry wi­dział Dru­zyl­lę wstę­pu­ją­cą do nie­ba. On rów­nież po­twier­dzi, że wi­dział Klau­diu­sza zdą­ża­ją­ce­go tą samą dro­gą „nie­rów­nym kro­kiem”. Ten, chce czy nie chce, musi wi­dzieć wszyst­ko, co dzie­je się w nie­bie. Jest prze­cież nad­zor­cą dro­gi Ap­pij­skiej, któ­rą, jak wia­do­mo, bo­ski Au­gust i Ty­be­riusz Ce­zar po­wę­dro­wa­li do bo­gów. Je­że­li go spy­ta­cie, bę­dzie wam mó­wił w czte­ry oczy, ale przy świad­kach nie po­wie ani sło­wa. Od­kąd przy­siągł w se­na­cie, że wi­dział Dru­zyl­lę wstę­pu­ją­cą do nie­ba, a nikt nie uwie­rzy! w tę zbyt szczę­śli­wą wia­do­mość, uro­czy­ście za­pew­nił, że nig­dy wię­cej nie wy­ja­wi tego, co wi­dział, na­wet gdy­by był świad­kiem, jak na środ­ku ryn­ku za­bi­ja­ją czło­wie­ka. Co więc swe­go cza­su sły­sza­łem od nie­go, to, jak pra­gnę dla nie­go szczę­ścia i zdro­wia, po­wta­rzam jako świę­tą i nie­za­wod­ną praw­dę.