Serdeczna skarga - ebook

SER­DECZ­NA SKAR­GA

Po­ezje. Ser­ja VI .

War­sza­wa.

Druk Pio­tra La­skau­era i S-ki. Nowy-Swiat 41.

1907.

Tym wszyst­kim, któ­rzy mnie od­wie­dza­li w szpi­ta­lu ten łza­wy ró­ża­niec ofia­ro­wu­ję w do­wód mo­jej ser­decz­nej i nie­kła­ma­nej wdzięcz­no­ści.

DO PRZY­JA­CIÓŁ.

CO W ONEM ŻY­CIU JEST DO­BRE­GO?

Co w onem ży­ciu jest do­bre­go,
Po­wiedz­cie mi, dru­ho­wie moi?
Czy to, że ból jest w na­szych ser­cach,
Któ­re­go nic już nie ukoi?

Czy to, że z wą­tłych na­szych pier­si
Rwie się gdzieś w prze­strzeń skar­ga głu­cha,
Któ­rej nikt tu­taj nie zro­zu­mie
I któ­rej nikt tu nie wy­słu­cha?

Czy to, że krzyw­dy są sto­krot­ne,
Że w opusz­cze­niu lu­dzie giną,
Nie obar­cze­ni żad­nym grze­chem
I nie spla­mie­ni żad­ną winą?

Czy to, że w dal gdzieś pły­niem ciem­ną.
Nie zna­jąc brze­gu, ni ostoi,
Że nie­ma dla nas zmi­ło­wa­nia,
Po­wiedz­cie mi, dru­ho­wie moi?….

PO­ŻÓŁ­KŁE LI­ŚCIE

O, ZWIĘ­DŁYCH LI­ŚCI PO­MIĘ­TE DY­WA­NY!

O, zwię­dłych li­ści po­mię­te dy­wa­ny!
O, zwię­dłych li­ści szkar­łat­ne ko­bier­ce!
Wy tak pła­cze­cie, gdy­by moje ser­ce
I krwią świe­ci­cie, gdy­by moje rany.

I ja tak samo, jak wy, wi­chrem gna­ny,
Bi­czo­wan mści­wie przez losy szy­der­ce.
Tu­łam się smut­ny, w cią­głej po­nie­wier­ce,
Nie ma­jąc żad­nej ostoi świe­tla­nej…

O, zwię­dłych li­ści szkar­łat­ne ko­bier­ce!
O, moje krwa­we, nie­zgo­jo­ne rany!

BŁĄ­DZĘ. PO PAR­KU.

Błą­dzę po par­ku mar­twej alei,

Idę przed sie­bie smut­ny ogrom­nie…

Czy też kto dzi­siaj przyj­dzie tu do mnie

I da mi jed­ną iskrę na­dziei,

I rzu­ci jed­no po­cie­chy sło­wo,

W mej smut­nej du­szy pust­kę gro­bo­wą?….

Idę przed sie­bie, smut­ny, znę­ka­ny,
Idę przed sie­bie da­lej i da­lej,
A astry pła­czą, a wiatr się żali,
Jak­by od­czu­wał te krwa­we rany,
Któ­re mi ży­cie bru­tal­ną siłą
Na mo­jej bia­łej pier­si wy­ry­ło.

Błą­dzę bez celu po mar­twej ście­ży,
Bo do­kąd zwró­cę swe bied­ne kro­ki,
Gdy wszę­dzie pust­ka i wszę­dzie mro­ki
I wszę­dzie chłód się mo­gil­ny sze­rzy,
I wszę­dzie ser­ca mar­twe, jak gła­zy,
I wszę­dzie tyl­ko zim­ne wy­ra­zy?….

Do­kąd się zwró­cę?…. Nie mam ni­ko­go.
Nikt mego przyj­ścia dzi­siaj nie cze­ka,

Ani z po­bliz­ka, ani zda­le­ka,
Nikt!…. Jeno drze­wa skrzy­pią zło­wro­go
I bia­ła mgła się przedem­ną sła­nia,
I li­ście łka­ją ryt­mem ko­na­nia…

Gdzież moje szczę­ście?…. Czyż­by umar­ło,
I nig­dy, nig­dy już nie wró­ci­ło
To, com ja z taką po­ko­chał siłą?….
Czyż­by się wie­ko trum­ny za­war­ło,
W któ­rej zło­ży­łem na­dzie­ję całą,
Czyż­by mi ży­cie wszyst­ko za­bra­ło?….