Sklep rzeczy zapomnianych Vintage - ebook

Rozdział ······ 1 ······

NAZWA PRZEDMIOTU: Suknia ślubna

ORIENTACYJNY ROK POWSTANIA: 1952

STAN: Dobry, niewielkie przebarwienia podszewki

OPIS: Kolor – kość słoniowa, długość do pół łydki, dekolt typu łódka, krótki kimonowy rękaw. Z jedwabnej tafty, na krynolinie

ŹRÓDŁO POCHODZENIA: Suknia kupiona od córki panny młodej

Violet

Pod jesionami przy Johnson Street, na wschód od kampusu, w podniszczonym ceglanym budynku między kawiarnią a punktem naprawy rowerów mieścił się butik Vintage. W jego oknie wystawowym Violet Turner upinała właśnie na manekinie rozkloszowaną letnią sukienkę na ramiączkach.

Westchnęła, kiedy studentki z zaczerwienionymi policzkami, opatulone w kolorowe szaliki minęły jej sklep, nie patrząc ani na nią, ani na ubrania na wystawie. W szare wiosenne dni jak ten wszyscy dokądś spieszyli i myśleli praktycznie, czego Violet bardzo nie lubiła. Ludzie praktyczni nie wstępują do sklepów, żeby kupić bakelitową biżuterię albo dziecięce rękawiczki z przełomu wieków. Nawet sympatyczni uliczni grajkowie – brodacze wykonujący muzykę bluegrass, którzy zwykle zajmowali fragment chodnika w pobliżu przejścia dla pieszych – spakowali bandżo i się wynieśli.

Violet odgarnęła za ucho kosmyk czarnych, krótko obciętych włosów i nachyliła się, żeby zawiązać espadryle na nogach manekina. Kiedy się wyprostowała, zobaczyła utkwione w sobie niebieskie oczy. Jakaś dziewczyna stała na ulicy, dosłownie centymetry od okna wystawowego, przyciskając do polarowej kurtki suknię ślubną z lat pięćdziesiątych.

Violet przypomniała sobie tę dziewczynę. Pojawiła się w sklepie kilka tygodni temu i przymierzyła z pół tuzina kreacji ślubnych, nim zdecydowała się na suknię z rozkloszowanym dołem, którą teraz trzymała; suknia trzepotała na wietrze niczym biała flaga kapitulantów.

Dziewczyna weszła do środka i położyła suknię na ladzie.

– Chciałabym ją zwrócić.

– Przykro mi, ale nie przyjmujemy zwrotów. – Violet zajęła miejsce za kasą i wygładziła na biodrach kraciastą spódnicę.

– Czy nie może mi pani wypłacić chociaż części pieniędzy, jakie za nią dałam? – Dziewczyna przesunęła dłońmi po jedwabnej tafcie, zatrzymując je dłużej na różyczkach z tiulu, naszytych wzdłuż rąbka spódnicy.

– Chciałabym, ale jest to niezgodne z regulaminem sklepu – odparła Violet.

Poczuła podmuch suchego, gorącego powietrza od starego kaloryfera, więc ściągnęła zapinany na perłowe guziczki sweter – znalazła go w szafie swojej babki Lou po śmierci staruszki.

Dziewczyna utkwiła wzrok w otoczonym płomieniami feniksie wytatuowanym na pokrytym piegami ramieniu Violet, ale szybko go odwróciła, kiedy Violet zauważyła, jak się na nią gapi.

– Miałam nadzieję, że zrobi pani dla mnie wyjątek – powiedziała. – Naprawdę bardzo mi potrzebne pieniądze. – Do oczu napłynęły jej łzy; przypominały warstewkę wody na błękitnym lodzie.

Violet przygryzła usta, ale przypomniała sobie, że pomalowała je czerwoną szminką. Było jej żal dziewczyny, musiała jednak trzymać się narzuconych sobie zasad. Ponieważ sprzedawała rzeczy używane, nie mogłaby ustalić, czy były noszone przez klientkę. Obawiała się, że gdyby godziła się na zwroty, jej sklep przemieniłby się w wypożyczalnię markowych ubrań. Podała dziewczynie chusteczkę jednorazową, którą wyjęła z wykonanego szydełkiem etui.

Dziewczyna wzięła chusteczkę i wytarła nią mokre policzki.

– Przepraszam. Zupełnie się rozkleiłam.

– Nic nie szkodzi. – Dziewczyna miała zawód miłosny wypisany na twarzy. A Violet doskonale pamiętała ból, który towarzyszył rozpadowi jej małżeństwa i skłonił ją pięć lat temu do przeprowadzki do Madison, choć najchętniej wyrzuciłaby ten okres swojego życia z pamięci.

– Zwykle nie płaczę przy obcych – dodała dziewczyna.

– Pomagałam pani wybierać suknię ślubną. Sądzę więc, że nie jestem tak całkiem obca. Mam na imię Violet. A pani?

– April Morgan. – Dziewczyna włożyła zmiętą chusteczkę do podniszczonej skórzanej torebki.

– Podoba mi się pani torba – rzuciła Violet. – Takie konduktorki były modne w latach siedemdziesiątych.

– Należała do mojej mamy.

Właścicielka sklepu wyczuła, że dziewczyna chętnie opowiedziałaby jej o torbie, a słuchanie cudzych historii było jej specjalnością. Każda rzecz w butiku miała swoją historię, od sukienki Missoniego po torebkę marki Fendi jeszcze z metką. Jeśli Violet nie znała prawdziwych dziejów jakiejś rzeczy, lubiła je sobie wymyślać. Wiedziała na przykład, że sukienka od Missoniego należała do profesor włoskiego, która kupiła ją, kiedy studiowała we Włoszech w latach siedemdziesiątych. Pani profesor opowiedziała jej, że przeżyła krótki, ale gorący romans z dalekim kuzynem Wiktora Emanuela, ostatniego następcy tronu Włoch. Violet uwierzyła jej, widząc, jak kobiecie płoną policzki, kiedy snuła swoją opowieść.

Violet nie znała historii torebki Fendi. Jakaś młoda dziennikarka z lokalnej gazety sprzedała ją, by mieć pieniądze na czynsz, mówiąc jedynie, że dostała tę torebkę w prezencie. Violet lubiła sobie wyobrażać, że dziennikarka dostała torebkę od bezwstydnego, ale błyskotliwego nowojorskiego redaktora zajmującego się modą, który w ten sposób próbował ją nakłonić do zajęcia się relacjami z pokazów mody i pisania o najnowszych trendach. Może dziennikarka odmówiła mu, by pisać o tym, co uważała za istotniejsze, na przykład na tematy polityczne i dotyczące środowiska naturalnego, ale zatrzymała na jakiś czas torebkę jako przypomnienie, z jakiej kariery zrezygnowała.

– Napije się pani czegoś? – spytała Violet. – Herbaty? Whisky?

April była zaskoczona.

– Och... Mam zaledwie osiemnaście lat.

Violet roześmiała się, włączając do gniazdka elektryczny czajnik stojący na małym stoliku za ladą. Na tym stoliku z połowy wieku, kanciastym, z jasnego dębu, stała też srebrna wiktoriańska taca, a na niej mnóstwo kubeczków, każdy inny. Taki miszmasz był charakterystyczny dla butiku i jego właścicielki.

– Żartowałam z tą whisky – wyjaśniła Violet. – Nie trzymam w sklepie alkoholu.

– Ale ma pani tu dużo ładnych starych butelek. – April wskazała półkę pełną starego szkła wszelkich kształtów i kolorów – zielonego, kobaltowego, rubinowoczerwonego. – Do czego służy ten duży dzbanek?

– Nie mam pojęcia. – Violet podeszła do półki i zdjęła z niej kamionkowe naczynie z miniaturowym uchwytem na palec. Postawiła je na ladzie. – Nie ma żadnego oznakowania ani etykiety. Może służyło do produkcji bimbru.

April wzięła dzban i uważnie obejrzała wzorek w niebieskie kwiatki na przodzie.

– Skąd pani ma ten dzbanek?

– Z Bent Creek, gdzie dorastałam. Dał mi go właściciel miejscowej knajpy.

– To miejscowość w Wisconsin? Nigdy o niej nie słyszałam.

Violet kiwnęła głową.

– Nie ma powodu, żeby pani o niej słyszała, jeśli nie jest pani entuzjastką polowań i wędkarstwa. To malutka mieścina niedaleko jeziora Superior, liczy niespełna tysiąc mieszkańców.

– Hm – mruknęła April, znów spoglądając na tatuaż Violet. – Nie domyśliłabym się.

– Tak, niezbyt tam pasowałam – przyznała Violet. – Kiedy byłam dzieckiem, mama krzyczała na mnie, gdy w zwykły wtorek wkładałam do szkoły kostium na Halloween albo rękawiczki od Pierwszej Komunii na zakupy do sklepu spożywczego.

Violet uśmiechnęła się. Babcia ze strony matki wstawiała się za nią w takich sytuacjach, o ile była w pobliżu. Babcia Lou puszczała wtedy oko do Violet i mówiła: „Niektórzy zostali stworzeni, żeby błyszczeć bardziej niż inni, moja droga”.

Violet machnęła ręką, by uniknąć kolejnych pytań o przeszłość. Otworzyła mahoniową kasetkę na herbatę i przesunęła palcem po szeregu torebek znajdujących się w wyściełanym atłasem pudełku.

– Na pewno nie ma pani ochoty na herbatę? I tak parzę dla siebie, więc zrobienie dwóch filiżanek nie sprawi mi żadnego kłopotu.

– No dobrze. – April odstawiła dzbanek i rozpięła kurtkę. – Dziękuję.

– I proszę pozwolić, że powieszę tę suknię. Inaczej się pogniecie. – Violet wzięła suknię ślubną z lady. Wygładziła ją i umieściła na wysokim wieszaku obok kasy.

– Wszystko mi jedno, czy się pogniecie, czy nie – westchnęła April.

– Ale mnie nie. Prasowałam ją ponad godzinę, nim zniosłam do sklepu. Nie ma nic bardziej upierdliwego od prasowania jedwabnej tafty.

Kurde, pomyślała Violet, besztając się za przeklinanie w obecności klientki. Znowu ten mój niewyparzony język. Rzuciła spojrzenie April, która wcale nie zwróciła na to uwagi albo było jej to obojętne.

– Na jaką herbatę ma pani ochotę? – spytała Violet, nalewając wrzątek do dwóch ręcznie malowanych porcelanowych filiżanek. – Mam zieloną, earl grey...

– Czy ma pani coś bez kofeiny? – spytała April, kładąc dłoń na brzuchu.

Violet dostrzegła lekko zaokrąglony brzuch dziewczyny i przebiegło jej przez myśl, że może jest w ciąży. Natychmiast ogarnęła ją zazdrość i żal. Violet zawsze kochała dzieci, ale ostatnio tęsknota za własnym maleństwem budziła się w niej ze zdumiewającą siłą. Niepokoiło ją to nie dlatego, że miała trzydzieści osiem lat i była singielką, ale dlatego, że lubiła sobie wyobrażać, że jest zadowolona ze swojego życia. Miała Milesa, swojego pitbulla, i grono klientek, z którymi się zaprzyjaźniła. Dzieci i zegary biologiczne były, jej zdaniem, czymś tuzinkowym. A Violet chlubiła się swoją niezależnością i nonkonformizmem – nieważne, że sprzedawała w swoim sklepie staroświeckie fartuchy kuchenne i sukienki z gorsetami.

– Lubię rumianek, jeśli pani ma – powiedziała April. – Kiedyś mama często mi go parzyła.

Violet wrzuciła torebki do filiżanek i podała jedną April.

– A więc dlaczego postanowiła pani kupić suknię vintage?

– Mieszkam przy tej ulicy, często tędy przechodzę – wyjaśniła April. – Lubię stare rzeczy. Nie wiem dlaczego. Chyba podoba mi się to, że każda ma swoją historię, że przeszłość jest istotna.

– Doskonale panią rozumiem – stwierdziła Violet. – Lubię też myśleć, że kiedyś życie było prostsze, chociaż na pewno oszukuję samą siebie.

– Wciąż pamiętam, co mi pani powiedziała o tej sukni: że kobieta, która wzięła w niej ślub, była mężatką przez pięćdziesiąt pięć lat.

– Och! Cieszę się, że ktoś słucha moich opowieści! – wykrzyknęła Violet. – Zawsze mówię klientom różne ciekawostki dotyczące przedmiotów, które sprzedaję, ale przypuszczam, że większość ludzi tylko grzecznie kiwa głową i wcale mnie nie słucha. Zdaję sobie sprawę z tego, że nie wszyscy mają takiego bzika na punkcie staroci jak ja.

– To, co powiedziała mi pani o tej sukni, skłoniło mnie do jej kupna. No i to, że jest taka śliczna i jedyna w swoim rodzaju.

– Prawda? – Violet rzuciła tęskne spojrzenie na suknię, która nawet na wieszaku zachowała fason. – Panna młoda własnoręcznie ją uszyła. Nie widuje się tego typu detali w rzeczach produkowanych taśmowo.

– Czy przyniosła ją kobieta, która ją uszyła? – spytała April.

Violet pokręciła głową.

– Nie, jej córka. Jej rodzice zmarli w odstępie tygodnia zaledwie.

– Jakie to smutne.

Violet upiła łyk herbaty.

– Tak, ale przez wiele lat byli szczęśliwym małżeństwem. Nie wszystkim jest to pisane.

– Miałam na myśli ich córkę. – April zawahała się. – Czy jest pani zajęta? Nie chcę przeszkadzać, jeśli ma pani coś do zrobienia.

– Interesy nie idą najlepiej. – Violet wskazała pusty sklep. – Chce pani porozmawiać o tym, co się stało? To znaczy o tym, dlaczego postanowiła pani zwrócić suknię?

Dziewczyna tak energicznie pokręciła głową, że kosmyki blond włosów uderzyły o jej policzki.

– Nie chcę zabierać pani więcej czasu.

– Zmieniam wystawę na lato. To nic pilnego. – Violet spojrzała na dwa manekiny na wystawie: jeden w letniej sukience, drugi w brzoskwiniowym moherowym swetrze.

April odstawiła filiżankę na ladę, strącając stertę papierów leżących obok kasy.

– Najmocniej przepraszam! – Schyliła się, żeby je podnieść.

– Proszę się tym nie przejmować. To moja wina, że trzymam tu papierzyska. Może pewnego dnia będę miała wszystko w komputerze, ale nie wiem, od czego zacząć. Tym bardziej że nie przepadam za cyferkami – tłumaczyła się Violet. – Wolę usuwać plamy z jedwabnej bluzki albo prasować staroświecką pościel.

– Cyferki są moim żywiołem. – April się ożywiła. – Dostałam stypendium na studia na wydziale matematycznym. Jesienią zaczynam naukę na uniwersytecie stanowym.

Rozległ się dzwonek nad drzwiami i do sklepu weszła ciemnowłosa kobieta w różowym sari. Lśniąca tkanina szeleściła, kiedy kobieta szła w stronę lady.

– Przepraszam na chwilę – szepnęła Violet.

– Nie będę pani dłużej przeszkadzać. – April zapięła kurtkę. – Dziękuję za herbatę.

– Ależ nie musi pani iść. To zajmie najwyżej parę minut.

April skierowała się do wyjścia, ale po kilku krokach odwróciła się.

– Och, zapomniałam wziąć suknię... – Rzuciła Violet błagalne spojrzenie. – Czy mogłabym ją u pani zostawić? I tak mi się nie przyda, a wolę nie widzieć jej za każdym razem, kiedy otworzę szafę.

– Jasne, nie ma sprawy. – Violet pomyślała, że może ten jeden, jedyny raz zrobi wyjątek od reguły dotyczącej zwrotów towaru. Sięgnęła do kasy – masywnej, metalowej, z okrągłymi klawiszami, podobnymi do tych, jakie miały tradycyjne maszyny do pisania. Pociągnęła dźwignię, żeby otworzyć szufladę, ale coś się zacięło. Spróbowała drugi raz i trzeci, bezskutecznie. – Proszę zaczekać, aż uda mi się to otworzyć – powiedziała.

Jednak kiedy uniosła wzrok znad kasy, nie zobaczyła April, tylko kobietę w sari, która szukała czegoś w torebce. Violet dostrzegła siwe odrosty wzdłuż linii przedziałka.

– Dzień dobry – powitała ją Violet, maskując uśmiechem zdziwienie. – Słucham panią.

Kobieta wyjęła z torebki woreczek z czerwonej tkaniny. Odwróciła go dnem do góry i na ladę wysypały się różnokolorowe bransoletki.

– Chciałabym je sprzedać – oznajmiła.

Violet wzięła jedną bransoletkę – cienką, złotą, wysadzaną jakimiś niebieskimi kamieniami.

– Są śliczne. Czy to sztuczna biżuteria?

– Nie rozumiem. – Kobieta zmarszczyła czoło, na którego środku miała wymalowane czerwone bindi.

– Czy to prawdziwe złoto?

Kobieta pokręciła głową.

– Mam w domu kilka bransoletek z osiemnastokaratowego złota, ale te bransoletki są tanie. Tę niebieską dostałam w prezencie od męża, kiedy byliśmy młodzi i nie mieliśmy pieniędzy.

Violet odłożyła bransoletkę.

– Och, to może chciałaby pani ją zatrzymać? Odnoszę wrażenie, że wiele dla pani znaczy.

– Nie. Już nie.

Violet wywnioskowała z tonu głosu kobiety, że nie ma ochoty rozmawiać o swoim mężu, i uszanowała to. Wiedziała z własnego doświadczenia, że niektóre historie są zbyt bolesne, by je opowiadać.

Violet wzięła bransoletkę w różowo-pomarańczowy wzór.

– Ta należała do mojej córki – wyjaśniła kobieta. – Porządkowałam jej pokój, bo niedawno wyszła za mąż i razem z mężem kupili mieszkanie na drugim końcu miasta. Dlatego jestem w sari i mam wymalowane bindi. – Dotknęła czoła. – Stroję się tak na wyjątkowe okazje. Dziś rano zorganizowaliśmy pudźę na cześć nowożeńców. Moja córka nie zgodziła się na hinduskie wesele, więc razem z jej ojcem musieliśmy się zadowolić pudźą i uroczystym posiłkiem po ich powrocie z podróży poślubnej.

– Jest pani pewna, że córka nie będzie chciała jej zatrzymać? – Violet położyła bransoletkę na ladzie.

Kobieta skinęła głową.

– To właśnie ona oznajmiła mi, że powinnam się pozbyć tego, co zostawiła w domu. Odparłam, że chętnie zatrzymam część jej rzeczy, ale oświadczyła, że pora... Jak to powiedziała? „Iść do przodu”. Mówi, że przechowuję za dużo starych rzeczy.

– To tak jak ja.

– Ma pani dzieci? – spytała kobieta.

Violet pokręciła głową i powiedziała z udawaną beztroską:

– Nie, ale mam psa, który jest jak dziecko. – Otworzyła oprawioną w skórę księgę inwentaryzacyjną, w której zapisywała wszystko, co przyjmowała do sklepu i sprzedawała, od kostiumu Chanel po szydełkową bluzeczkę bez pleców. Sprawdziwszy ceny kilku podobnych bransoletek, powiedziała: – Mogę pani dać dwadzieścia dolarów gotówką za wszystko albo kredyt w wysokości trzydziestu dolarów na zakupy w moim sklepie. Co pani woli?

– Gotówkę, jeśli można – odparła kobieta. – W domu mam jeszcze wiele innych rzeczy. Nie tylko bransoletki. Mogę je przynieść któregoś dnia, jeśli jest pani zainteresowana.

– Bardzo proszę. Sklep jest otwarty codziennie od dziesiątej do siódmej.

– A jak pani na imię, żebym wiedziała, kogo prosić?

– Violet. Ale nie musi się pani martwić, jak mnie znaleźć. Tylko ja tu pracuję i zawsze jestem na miejscu. Mieszkam nad sklepem.

– A ja mam na imię Amithi.

– Bardzo mi miło. – Violet się uśmiechnęła. – Potrzebny mi pani dokument. Takie są przepisy. Przypuszczam, że chodzi o to, by nie dopuścić do sprzedaży kradzionych rzeczy.

Amithi pokazała prawo jazdy, Violet otworzyła kasę i wręczyła Amithi pieniądze za bransoletki.

– Dziękuję. – Amithi schowała banknoty do portmonetki i wyjrzała zaniepokojona przez okno wystawowe. – Mam nadzieję, że nie uzna mnie pani za histeryczkę... Może to nic takiego, ale czy zna pani mężczyznę, który zaparkował samochód przed pani sklepem? Był tam, kiedy tu weszłam, i widzę, że nadal parkuje na tym samym miejscu i nie spuszcza wzroku ze sklepu.

– Naprawdę? O którym samochodzie pani mówi?

Violet podeszła do dużego okna wystawowego i wyjrzała na ulicę. Samochody parkowały zderzak w zderzak wzdłuż krawężników, co nie było niczym niezwykłym w tym uniwersyteckim mieście.

– O tym srebrnym. Widzi go pani? – Amithi stanęła obok Violet.

Violet odgarnęła z oczu grzywkę i zobaczyła szarego nissana parkującego przed kliniką akupunktury. Na miejscu dla kierowcy siedział jakiś mężczyzna, ale nie mogła dostrzec jego twarzy.

– Widziała pani, jak wygląda? – spytała.

– Nie widziałam go z bliska, ale chyba ma brązowe włosy, nieco przerzedzone – powiedziała Amithi. – Sprawia wrażenie potężnego. Zwalistego.

Jed, jej eks, pewnie już zaczął łysieć. I pamiętając, ile puszek piwa Busch wypijał, przynajmniej w czasach, kiedy byli małżeństwem, Violet wcale nie byłaby zdziwiona, gdyby przybrał na wadze. Zaraz po rozwodzie Jed potrafił przejechać pięćset kilometrów, by się upić i pojawić na progu jej mieszkania, grożąc, że zaciągnie ją z powrotem do Bent Creek, ale ostatnio zdarzało się to coraz rzadziej.

Mężczyzna w nissanie to z całą pewnością nie Jed, pomyślała Violet, bo on uznawał wyłącznie amerykańskie furgonetki. Zmusiła się więc do wzięcia uspokajającego oddechu, jak ją nauczono na zajęciach jogi, na które zapisała się kilka miesięcy temu, by uzyskać większą równowagę w życiu, co niestety jej się nie udało.

Drzwi szarego samochodu, zaparkowanego po drugiej stronie ulicy, otworzyły się i wysiadł z niego mężczyzna o muskularnych ramionach w białej opiętej koszulce. Miał pokerową minę człowieka, który wykonuje za kogoś brudną robotę.

– Zna go pani? – spytała Amithi.

– Nigdy wcześniej go nie widziałam.

Mężczyzna wszedł i zamknął za sobą drzwi. Rozległ się dźwięk dzwonków.

– Och, przepraszam. – Wzruszył ramionami i spojrzał na podkładkę do pisania. – Violet Turner?

– Tak, słucham pana? – Violet uniosła dłoń do piersi.

Amithi podeszła do stojaka z butami znajdującego się w głębi sklepu.

Mężczyzna wręczył Violet gruby plik dokumentów.

– Poproszono mnie o doręczenie pani tego. – Wciąż stał na progu, może wyczuł, że nie jest tu mile widziany.

Violet zsunęła na nos okulary do czytania w rogowej oprawce i w milczeniu przeczytała nagłówek na pierwszej stronie: „Żądanie opróżnienia lokalu”.

– Czy to nakaz eksmisji? – spytała.

Nie patrząc jej w oczy, mężczyzna podsunął jej podkładkę do pisania.

– Proszę pokwitować odbiór pisma.

– Chyba zaszła jakaś pomyłka – stwierdziła Violet. – Mam podpisaną umowę na odpłatne użytkowanie i prawo pierwokupu budynku. Nie rozumiem więc, dlaczego chcą mnie eksmitować. Część comiesięcznego czynszu jest zaliczana na poczet przyszłej przedpłaty.

– Ja tylko doręczam dokumenty, proszę pani. Nie wiem, czego dotyczą. Musi to pani omówić ze swoim prawnikiem.

– Nie mam prawnika – odpowiedziała cicho, spoglądając przez ramię na Amithi, i podpisała się na pokwitowaniu.

– Dziękuję pani. Życzę wszystkiego najlepszego. – Doręczyciel lekko skinął głową. – Ma pani bardzo przyjemny sklep. – Wsunął podkładkę pod pachę i wyszedł.

Amithi podeszła do Violet.

– Przepraszam, że zostałam. Ale ponieważ powiedziała pani, że nie zna pani tego mężczyzny, bałam się o panią i nie chciałam, żeby była tu pani sama.

Violet drżały ręce, w których ściskała dokumenty. Doceniała troskę Amithi, ale tylko jedno mogło być gorsze od otrzymania nakazu eksmisji: że świadkiem tego była klientka.

– Czy mogłabym pani jakoś pomóc? – spytała Amithi. – Domyślam się, że ten mężczyzna nie przekazał pani dobrej wiadomości.

– Nie – potwierdziła Violet. – Z całą pewnością nie jest to dobra wiadomość.Rozdział ······ 2 ······

NAZWA PRZEDMIOTU: Komplet sześciu talerzy

ORIENTACYJNY ROK POWSTANIA: 1988

STAN: Niezły; jeden talerz lekko wyszczerbiony

OPIS: Talerze ze szkliwionej ceramiki: dwa morelowe, dwa różowe, dwa turkusowe

ŹRÓDŁO POCHODZENIA: Sprzedaż ruchomości

April

April siedziała za okrągłym kuchennym stołem, patrząc na grzankę z masłem i dwa jajka na twardo. Nie miała ochoty na jedzenie, na nic nie miała apetytu, ale położna powiedziała jej, że musi jeść więcej białka, a jajka były tanie i łatwe do przyrządzenia. Rozkroiła jedno i przyjrzała się uważnie obu połówkom. Kiwały się na różowym talerzu, który odziedziczyła po swojej mamie – w spadku dostała cały ten bałagan, nieprzemyślane przedsięwzięcie biznesowe i zagracony dom.

April złapała talerz i wyrzuciła jego zawartość do wiadra na śmieci, skąd doszedł ją potworny smród psujących się resztek jedzenia. Podbiegła do zlewozmywaka i zwymiotowała. A więc tak zakończyła się jej próba zrobienia czegoś dobrego dla swego dziecka.

Mdłości zelżały, ale April wcale nie czuła się lepiej. To niesprawiedliwe, pomyślała, że Charlie za kilka tygodni ukończy college, a jesienią wyjedzie do Bostonu studiować medycynę. Będzie parł do przodu, jakby nic się nie zmieniło, a ona zostanie tu, uwięziona w Madison w tej ruinie.

Dorastała w tym domu, wzniesionym na przesmyku między jeziorami Mendota i Monona, zaledwie kilka przecznic od Kapitolu z białą kopułą i pasażu handlowego wzdłuż State Street. Jej dom był jednym z kilku niskich budynków wśród wiktoriańskich kwadratowych domów z szerokimi gankami od frontu. Jednym z kilku domów w stylu preriowym, o czystych liniach i lekko skośnym dachu, zaprojektowanych przez ucznia Franka Lloyda Wrighta.

Niektóre z domów nadal były zamieszkane, ale w ostatnich kilkunastu latach rezygnowano z wynajmowania kwater studentom i apartamentów singlom, by otwierać w to miejsce ośrodki jogi, galerie sztuki i sprzedawać eleganckie mieszkania własnościowe.

Jako dziecko April siadywała w jesienne soboty na schodach wejściowych i machała do studentów i studentek idących na mecz piłki nożnej. Wyobrażała sobie, że kiedyś stanie się jedną z nich i będzie paradowała w czerwonej bluzie, z beztroskim uśmiechem na ustach. Teraz nie była już tego taka pewna.

Była w dwudziestym tygodniu ciąży i nie miała odwrotu. Nawet gdyby znalazła klinikę, która zgodziłaby się tak późno dokonać aborcji, nie zdecydowałaby się na ten krok. To dziecko było jej jedyną nadzieją na coś w rodzaju rodziny.

April przekartkowała wypożyczoną z biblioteki książkę o ciąży. Nie przypominała uśmiechniętych, starannie uczesanych, zadbanych kobiet ze zdjęć zamieszczonych w poradniku. Żałowała, że nie ma przy niej mamy, by mogła ją zapytać o wszystkie te dziwne rzeczy, które działy się z jej ciałem, i o emocje. Czy są chwilowe? Przejrzała rozdział o komplikacjach w okresie ciąży, przesuwając palcem po dziwnie brzmiących określeniach tego, co mogło pójść nie tak. „Ciąża pozamaciczna”. „Wielowodzie”. „Nadciśnienie tętnicze w ciąży”. Przede wszystkim rzucały się jej w oczy liczby, zaczęła więc studiować prawdopodobieństwa i procenty. Po dwunastym tygodniu prawdopodobieństwo poronienia wynosi trzy na sto.

April żałowała, że nie ma koło siebie mamy, bo może chociaż raz cała uwaga nie byłaby skupiona na problemach jej rodzicielki. Ciąża, nawet niezaplanowana, wprowadziłaby nieco normalności w życie jej matki, pełne w ostatnich latach wahań nastroju. Dzięki lekom jakoś dawało się utrzymać w ryzach jej dwubiegunową psychozę afektywną, oczywiście jeśli zażywała leki. April nie raz znajdywała w koszu na śmieci nienapoczęte opakowania medykamentów na receptę.

April wypłukała usta wodą i wypluła ją do zlewozmywaka, a potem znów usiadła za stołem, żeby przejrzeć pocztę. Większość zaadresowana była do Clutter Consulting LLC, firmy, którą założyła jej matka, kiedy akurat była w samym środku fazy maniakalnej. Po wielu latach porzuciła pracę sekretarki, żeby rozpocząć działalność na własny rachunek, ale firma nigdy tak naprawdę nie wystartowała. Kiedy April spytała mamę, jak wyobraża sobie pomaganie innym w organizowaniu życia, kiedy ledwo sama daje sobie radę ze swoimi problemami, Kat Morgan odparła: „Och, skarbie, nie wszystko da się sprowadzić do pewników matematycznych. Czasami trzeba zaryzykować”.

April poczuła mdłości. Podbiegła do zlewu, myśląc, że za chwilę znów zwymiotuje. Mimo tego, co powiedziała jej matka, April dość dużo wiedziała o podejmowaniu ryzyka. Zaryzykowała pięć miesięcy temu, w grudniowy ranek, nazajutrz po swoich osiemnastych urodzinach.

Powinna mieć więcej oleju w głowie i wiedzieć, że to nie najlepszy pomysł zdecydować się na pierwszy w życiu seks kilka dni przed egzaminami, których wyniki decydują o przyjęciu na studia, ale oboje z Charliem mieli wrażenie, że zwlekają z tym już całą wieczność. Kiedy pękł kondom, Charlie objął ją i powiedział, żeby nie panikowała. Razem poszli do apteki po tabletkę wczesnoporonną. Młoda pryszczata farmaceutka powiedziała im o efektach ubocznych, takich jak mdłości, torsje i bolesne skurcze mięśni. „U co czwartej kobiety występują przykre efekty uboczne”.

April nie mogła sobie pozwolić na ryzyko, że dostanie mdłości podczas egzaminu. Nie poszło jej dobrze w listopadzie, kilka tygodni po tym, jak jej mama uległa wypadkowi. Teraz musiała napisać egzamin lepiej, by mieć szansę na stypendium, o które wystąpiła. Dlatego wyrzuciła białą papierową torebkę z apteki, nawet jej nie otworzywszy. Na egzaminie wypadła świetnie, zwłaszcza z matematyki. Niestety dwa tygodnie później, kiedy zrobiła test, okazało się, że jest w ciąży.

I tak znalazła się tutaj, pochylona nad kuchennym zlewem, z żołądkiem podchodzącym jej do gardła.

Rozległ się dzwonek u drzwi. April wyprostowała się zaskoczona. Przeszła do przedpokoju i przez szybki w ołowianych ramkach w drzwiach zobaczyła na ganku siwowłosą kobietę w kostiumie i okularach przeciwsłonecznych.

Kurde, pomyślała April. Była to pani Elizabeth Barrett, członkini lokalnej organizacji kobiecej, która przyznała jej pełne stypendium. April na śmierć zapomniała o umówionym spotkaniu.

Otworzyła drzwi, próbując się za nimi ukryć. Nie powiedziała jeszcze nikomu z komisji przyznającej stypendia, że jest w ciąży.

– Dzień dobry, pani Barrett.

Starsza pani weszła do środka.

– Dzień dobry. – Zdjęła okulary przeciwsłoneczne i wsadziła je do ogromnej jaskrawożółtej torby, która przypuszczalnie kosztowała majątek.

– Podoba mi się pani torba – zauważyła April.

– Nie musisz mi się podlizywać, moja droga. Już masz stypendium. Chyba że próbujesz mnie skłonić do tego, żebym ci coś zapisała w testamencie, jak większość tych, którzy całują mnie w tyłek. Jeśli taki przyświeca ci cel, mam dla ciebie złą wiadomość. Nie zamierzam rozstać się z tym światem w najbliższej przyszłości.

– Rozumiem – bąknęła April, wyraźnie zaskoczona. – Ale wcale się nie podlizywałam. Naprawdę podoba mi się pani torba. I zdecydowanie nie zależy mi na żadnym spadku. Mam dość kłopotów, próbując się uporać z majątkiem, który zostawiła mi mama.

Zdaniem April słowo „majątek” wprowadzało w błąd. Przed śmiercią mamy wyobrażała sobie, że „majątek” równa się „zamożność”. Zrozumiała, jak bardzo się myliła, kiedy zobaczyła pisma z banków, w których próbowano ściągnąć długi z nieistniejących aktywów z „majątku” jej mamy. Teraz zbierała pisma z banków i od czasu do czasu zanosiła je do kancelarii prawniczej.

– Czy chciałaby pani się czegoś napić? – spytała April.

– Nie, dziękuję – odpowiedziała pani Barrett. – Pozwól, że usiądę.

April zaprowadziła ją do salonu. Usiadły naprzeciwko siebie w zniszczonych fotelach uszakach.

– A więc... – pani Barrett pochyliła się ku niej – jedna z członkiń naszej komisji wstąpiła przedwczoraj do twojej szkoły, żeby zostawić kilka formularzy.

April wstrzymała oddech. Wszystko się wydało.

– W sekretariacie powiedziano jej, że ostatnio nie przychodzisz na zajęcia. Czy jesteś chora?

April odruchowo skrzyżowała ręce na brzuchu.

– Właściwie nie.

– April – przemówiła starsza pani po chwili milczenia. – Jak myślisz, dlaczego tu dziś przyszłam?

April usiadła prosto.

– Myślałam, że warunkiem otrzymania stypendium jest spotkanie z komisją. Przynajmniej tak mi pani powiedziała przez telefon.

– To nie do końca prawda. Ale w twoim przypadku tak. – Pani Barrett poprawiła złoty zegarek na kościstym przegubie ręki. – W przeszłości nie wymagałyśmy od stypendystek, by spotykały się z członkiniami komisji. Ale z uwagi na twoje wyjątkowe położenie w związku z tym, że niedawno zmarła twoja matka, uznałyśmy, że dobrze by było, żeby ktoś cię odwiedził.

April nie wiedziała, czy czuć wdzięczność, czy irytację. Miała już serdecznie dość tych, którzy się nad nią litowali. Bo ostatnio każdy się nad nią użalał. Nikt nie wiedział, że April troszczy się o siebie od lat, że zajmowała się wszystkim na długo przed śmiercią swojej mamy. Jej mama wielokrotnie była w takim stanie, że April musiała chodzić po zakupy, przedłużać ważność tablic rejestracyjnych, pilnować, by rachunki zostały zapłacone.

– Możesz mi powiedzieć, co się dzieje – ciągnęła pani Barrett. – Nie zdradzę tego pozostałym członkiniom komisji, jeśli nie będziesz sobie tego życzyła.

– Dobrze, ale proszę nikomu nic nie mówić. Przynajmniej na razie. – April doszła do wniosku, że nie ma sensu kłamać. Wkrótce wszyscy i tak się tego domyślą, może już jej ciąża jest widoczna. Ostatnio zauważyła, że wiele osób gapi się na jej brzuch. Na przykład kobieta z tatuażem, Violet, w sklepie ze starociami z klasą.

– Nikomu nic nie powiem – obiecała pani Barrett. – Chyba że popełniłaś jakieś przestępstwo.

– Cóż, o ile mi wiadomo, nie uważa się tego za przestępstwo – westchnęła April. – Jestem w ciąży.

April wcześniej powiedziała to tylko Charliemu, zrobiwszy test. Zaproponował jej małżeństwo.

Reakcja pani Barrett nie była tak entuzjastyczna. Zrobiła zszokowaną minę i April wiedziała już, że straci stypendium. O dziwo, wcale jej to nie zabolało. A April chciała, żeby ją zabolało, chciała poczuć co innego niż tępy ból, jaki czuła, odkąd rzucił ją Charlie. Strata Charliego tak szybko po stracie mamy, chociaż innego rodzaju, bolała ją tak, jakby ktoś odrywał bandaż z nadal krwawiącej rany.

– Nie możesz rzucić liceum – oświadczyła pani Barrett. – Jeśli wstydzisz się lub martwisz tym, co sobie pomyślą twoi koledzy i koleżanki z klasy, porozmawiamy z twoimi nauczycielami i znajdziemy jakieś rozwiązanie.

– Nie wstydzę się – wyjaśniła April. – Przestałam chodzić na zajęcia nie dlatego, że jestem w ciąży. Zwyczajnie nudzę się na lekcjach.

Pani Barrett uniosła dłoń do skroni.

– Muszę przyznać, że jestem głęboko rozczarowana. Jak rozpoczniesz studia, jeśli nie ukończysz liceum?

– Wcale nie zamierzam zrezygnować z uczelni. Już podeszłam do egzaminów końcowych.

No proszę, pomyślała April. Nie jestem całkiem beznadziejna.

Pani Barrett otworzyła usta, a po chwili je zamknęła. Pokręciła głową.

– Zdałam – dodała April. – I już wysłałam wyniki na Uniwersytet Wisconsin. Komisja rekrutacyjna oświadczyła, że wyniki są na tyle zadowalające, że mogę liczyć na przyjęcie na pierwszy rok studiów. Właściwie już kilka miesięcy temu powinnam była przystąpić do egzaminów końcowych. Oszczędziłabym sobie tych wszystkich godzin siedzenia w szkole.

April przyjęła wobec pani Barrett pozycję wojowniczą, może nawet napastliwą. Ale jedną z głównych przyczyn jej niechodzenia do szkoły było to, że wszyscy, od wychowawcy po kucharkę, sądzili, że wiedzą, co jest dla niej najlepsze. Nie wahali się wygłaszać swoich opinii, jednak nigdy nie zapytali jej o zdanie.

– Rozumiem, że skoro mówisz mi to wszystko, zamierzasz urodzić to dziecko – powiedziała pani Barrett.

April skinęła głową. Pani Barrett prawdopodobnie spodziewała się usłyszeć od niej, jaka to była dla niej trudna decyzja, jak rozważała wszystkie ewentualności, łącznie z oddaniem dziecka do adopcji, ale byłaby to nieprawda. April wiedziała, jak to jest stracić matkę, i nie potrafiła narazić nikogo na coś podobnego.

– Nie mam dzieci – oznajmiła pani Barrett. – Ale dzięki działalności dobroczynnej miałam co robić przez te wszystkie lata. Nie jestem pewna, czy znalazłabym na to czas, gdybym założyła rodzinę.

April uzmysłowiła sobie, że musiała wyglądać na przerażoną, bo pani Barrett ciągnęła:

– Jednak nie uważam, że mając dzieci, nie można poświęcić się innym rzeczom, które chce się robić w życiu. I właśnie o tym powinnyśmy porozmawiać. Skoro nie chodziłaś do szkoły, czym wypełniałaś czas?

April wyjrzała przez okno. Krzew peonii, który jej mama zasadziła kilka lat temu obok domu, pysznił się w pełnym rozkwicie. Peonie były ulubionymi kwiatami jej matki. April uważała je za dość chimeryczne. Kwiaty były zbyt okazałe, łodygi często chyliły się ku ziemi pod ich ciężarem.

Znów spojrzała na panią Barrett.

– Cóż, nadal chodzę na uniwersytecki kurs matematyki dla zaawansowanych, żeby dostać dodatkowe punkty, ale skończy się za parę tygodni – powiedziała.

April nie wspomniała, że głównym powodem, dla którego nadal uczęszcza na kurs, jest nadzieja, że przypadkiem spotka na kampusie Charliego. Wiedziała, że chodzi na jakieś zajęcia w tym samym gmachu, w którym jest jej kurs z matematyki. Poznali się, kiedy jesienią ewakuowano wszystkich z budynku z powodu pożaru. April stała na chodniku, dygocząc z zimna, i czekała, aż strażacy pozwolą wejść im do środka. Charlie dał jej swoją bluzę. Wciąż pamiętała jej zapach: pachniała sosnowym igliwiem i mydłem toaletowym.

Potem zaczęli się razem uczyć. Czasami April zostawała na noc w mieszkaniu Charliego na kampusie. Mówiła matce, że nocuje u koleżanki. Czuła się okropnie, okłamując ją, ale była gotowa zrobić niemal wszystko, by móc spędzić kilka godzin z Charliem, leżeć tuż przy nim, dzielić się tajemnicami pod puchową kołdrą odgradzającą ją od nudnego świata szkoły średniej, z którego chciała jak najszybciej się wyrwać.

Jej mama nie pochwalała tej znajomości. April przyprowadziła Charliego kilka razy do domu. Kat uważała, że jest w miarę fajny, ale bała się, że ponieważ jest starszy od April, szybko ją rzuci, łamiąc serce jej córce.

Rodzice Charliego też nie akceptowali ich związku, ale z innego powodu. Judy i Trip Cabotowie uważali, że nie wypada, by ich syn spotykał się z licealistką. Bali się, co ludzie powiedzą. Jeszcze zanim poznali April, nalegali, by Charlie z nią zerwał. Jednak po śmierci matki April państwo Cabotowie trochę zmiękli. Nie poszli razem z Charliem na pogrzeb Kat, bo nie znali ani jej, ani April, ale zaprosili dziewczynę na Święto Dziękczynienia kilka tygodni później.

April pamiętała, jak czuła się onieśmielona nie tylko strzelistym domem w stylu Tudorów, ale również wymuszonym uśmiechem Judy Cabot i jej przenikliwym wzrokiem, którym oceniała wszystko, na co spojrzała. Chociaż Judy była wobec niej uprzejma, a Trip niemal serdeczny, April czuła, że gdyby nie śmierć jej matki, nigdy by jej nie zaprosili.

Wracając z wyłożonej marmurami i kafelkami łazienki, April usłyszała, jak Judy mówi:

– Charlie, postaw na stole tylko trzy kieliszki do wina. April jest jeszcze za młoda, by pić alkohol.

– Mamo, nie rozumiem, dlaczego wiek April jest dla ciebie tak ważny – powiedział Charlie. – Tata jest siedem lat od ciebie starszy.

– To zupełnie co innego. Nie czekały go cztery lata studiów medycznych, kiedy zaczęliśmy się spotykać. Zresztą miałam dwadzieścia jeden lat, kiedy się poznaliśmy. April ma siedemnaście.

W przyszłym tygodniu będę miała osiemnaście, miała ochotę wtrącić April, ale nie chciała, by wiedzieli, że słyszała ich rozmowę.

Mijały kolejne tygodnie od wypadku jej matki, a Cabotowie w coraz mniej zawoalowany sposób demonstrowali swoje zastrzeżenia wobec znajomości Charliego i April, a przynajmniej Judy korzystała z każdej nadarzającej się okazji, by okazać swoje niezadowolenie. Trip mało mówił nawet wtedy, kiedy Charlie w marcu poinformował swoich rodziców o ciąży April i ich zaręczynach. Judy zaczęła płakać przy stole, łzy ściekały po starannie umalowanej twarzy prosto na łososia z rusztu na jej talerzu.

Pani Barrett też wyglądała na rozczarowaną. Poprawiła się w fotelu i spytała April:

– A poza kilkoma godzinami tygodniowo, które poświęcasz na kurs i naukę, co robisz? Masz jakąś pracę?

April wbiła wzrok w drewnianą podłogę.

– Nie – bąknęła.

Utrzymywała się z drobnych sum w gotówce, które jej matka ukryła w domu podczas ataków paranoi. April znajdowała je za mikrofalówką, w słoiku po dżemie, pod oderwaną płytką w łazience. Oszczędzała pieniądze, spędzając większość czasu w domu, oglądając reality show i użalając się nad sobą. Prawdę mówiąc, była taka apatyczna i niespokojna, że zastanawiała się, czy przypadkiem nie są to pierwsze symptomy choroby psychicznej, na którą cierpiała jej mama. U matki zdiagnozowano dwubiegunową psychozę afektywną, kiedy jeszcze była studentką, a schorzenie to miało podłoże genetyczne – April wyczytała w jakimś artykule, że prawdopodobieństwo jej odziedziczenia wynosi siedemdziesiąt jeden procent. Im była bliżej dwudziestych urodzin, tym bardziej bała się, że lada dzień choroba się u niej ujawni.

– Cóż, musisz mieć pracę, staż albo coś – oświadczyła pani Barrett. – Jest dopiero maj. Nie możesz się snuć z kąta w kąt z nieszczęśliwą miną, nim jesienią rozpoczniesz studia. À propos, kiedy urodzisz?

– W Święto Pracy. Czy mogłabym rozpocząć studia w semestrze wiosennym?

– Obawiam się, że nie. Jeśli nie rozpoczniesz studiów jesienią, komisja będzie musiała przyznać stypendium komuś innemu.

– Znajdę więc kogoś do opieki nad dzieckiem na czas, kiedy będę na zajęciach. – April uznała, że pani Barrett ma rację: powinna poszukać pracy lub stażu. Musi się wyrwać z tego domu, bo inaczej zwariuje.

– Czy zastanawiałaś się nad jakimś zajęciem na czas wakacji? – spytała pani Barrett.

April zaczęła się bawić kosmykiem włosów.

– Kto zatrudni ciężarną nastolatkę?

– Podzwonię tu i tam. – Pani Barrett wstała i przewiesiła torbę przez ramię. – Znam w Madison mnóstwo ludzi.

------------------------------------------------------------------------

* W Stanach Zjednoczonych Święto Pracy obchodzone jest w pierwszy poniedziałek września – przypis tłumaczki.Rozdział ······ 30 ······

NAZWA PRZEDMIOTU: Suknia ślubna

ORIENTACYJNY ROK POWSTANIA: 1952

STAN: Dobry, niewielkie przebarwienia podszewki

OPIS: Kolor – kość słoniowa, długość do pół łydki, dekolt typu łódka, krótki kimonowy rękaw. Z jedwabnej tafty, na krynolinie

ŹRÓDŁO ZAKUPU: Suknia zakupiona od córki panny młodej. Następnie kupiona, a potem zwrócona przez April Morgan. Violet Turner włożyła ją na swój ślub z Samem Lewisem

Violet

Treść dostępna w pełnej wersji eBooka.Podziękowania

Ta książka jest efektem pracy wielu par rąk. Płynące prosto z serca słowa miłości i podziękowań kieruję do mojego męża, Billa Parsonsa, za jego cierpliwość podczas powstawania powieści. Chciałabym również wyrazić głęboką wdzięczność moim rodzicom, Frankowi i Kerry Glossom. Zachęcali mnie do pisania od najmłodszych lat, a ostatnio wiele godzin poświęcili na opiekę nad moim dzieckiem, podobnie jak cudowni teściowie, Bill i Peggy Parsonsowie. Nie napisałabym ani słowa, gdyby syn nie miał zapewnionej tak dobrej opieki podczas mojej nieobecności. Rodzina to materia, z której utkana została ta opowieść.

Specjalne słowa podziękowania kieruję do Christiny Hogrebe oraz jej kolegów i koleżanek z Jane Rotrosen Agency za fachowe wskazówki i poparcie dla mojej powieści. Jestem również niezmiernie wdzięczna Rachel Kahan, Trish Daly i całemu zespołowi z William Morrow. Entuzjazm Rachel do tego przedsięwzięcia był widoczny, kiedy – jeszcze przed naszą rozmową telefoniczną – kupiła suknię Diane von Fürstenberg w moim sklepie internetowym. Wtedy zrozumiałam, że Rachel będzie idealną redaktorką opowieści Violet, April i Amithi.

Ponadto chciałabym podziękować moim grupom kreatywnego pisania, Novellas i Inkwellians, a zwłaszcza pani krytyk Rebecce Anderson-Brown. Przeczytała więcej brudnopisów, niż wypada podsuwać do przeczytania, szybko wprowadzając nieliczne poprawki. Amy Robb miała swój wkład, skreślając dłużyzny, a Kavita Mohan i Padma Shankar stanowiły źródło bezcennej wiedzy o życiu Hindusów w Ameryce. Pierwsze czytelniczki, Kori Yelle i Suzan Headley, oceniły książkę z innej perspektywy. Kelly Harms podzieliła się swoimi doświadczeniami, a Nick Wilkes, Autumn Burns i Corinn Swinson sprawili, że mogłam pisać ze znajomością rzeczy.

Na koniec jestem winna podziękowania pracownikom kawiarni Barriques przy West Washington za to, że zawsze pozwalali mi dokończyć zdanie po zamknięciu lokalu.