Spisek serc - ebook

1

Londyn, 1817

Uważaj, Venetio. Traherne potrafi oczarować płeć piękną. Jeśli się do niego zbliżysz, nawet ty możesz nie zdołać mu się oprzeć.

Ostrzeżenie przyjaciółki wciąż brzmiało w głowie Venetii, gdy obejmowała wzrokiem scenę w zatłoczonym kasynie. Dopadła ściganą zwierzynę w londyńskim klubie cieszącym się reputacją największej jaskini występku; siedział przy stoliku otoczony umizgującymi się do niego pięknościami.

Cóż, może nie był „otoczony”, przyznała Venetia w odruchu uczciwości, ale z całą pewnością nie brakowało mu wpatrzonego w niego z podziwem damskiego towarzystwa.

Quinn Wilde, lord Traherne, słynął jako znakomity kochanek, a Venetia nie wątpiła w te plotki. Według wszelkiego prawdopodobieństwa to właśnie jego doświadczenie buduarowo-sypialniane sprawiało, że kobiety zabiegały o jego względy, potykając się jedna o drugą, aby znaleźć się pod jego patronatem. Niezależnie od swoich zalet w tej dziedzinie był niewątpliwie donżuanem i hultajem pierwszej wody. Zjawiła się dzisiaj w Tavistock Court, żeby zdobyć dowody jego niecnego postępowania i przedstawić je siostrze – i oto miała je przed oczami.

Strzeż się tego, czego pragniesz, przypomniała sobie nagle znane powiedzenie i, co dziwne, uczucie triumfu zamieniło się w bolesne rozczarowanie.

Miała nadzieję, że myli się co do lorda Traherne.

Nie była w stanie zrozumieć uczucia zawodu.

Traherne siedział niedbale przy stoliku, przy którym grano w faraona; Venetia, jakieś dwadzieścia minut wcześniej, rozpoznała go w tłumie bez trudu. O uderzająco pięknych rysach twarzy i sylwetce greckiej rzeźby – wysoki, szczupły, muskularny – wyróżniał się w otoczeniu. Jego arystokratyczna elegancja i lśniące, barwy ciemnego złota, przetykane jaśniejszymi, srebrnymi nitkami, włosy przyciągały wzrok.

Asystowały mu dwie panny lekkich obyczajów, nieodrywające od niego oczu; kolejny dowód na to, że hrabia jest rozpustnikiem.

Zacisnęła usta; nie była z siebie zadowolona. A powinna, skoro jej obawy okazały się uzasadnione ponad wszelką wątpliwość. I pomyśleć, że niegdyś żywiła taki szacunek wobec lorda Traherne. Usprawiedliwiało ją to, że działo się tak, zanim dowiedziała się, z jaką łatwością łamie kobiece serca. Zanim pozbawił ją naiwności inny uwodzicielski arystokrata.

Jej motto powinno brzmieć: „Strzeż się Lotharia^(), w którego żyłach płynie błękitna krew”. Dostała bolesną nauczkę. I zdecydowanie nie chciała dopuścić, żeby jej młodsza siostra wpadła w sidła Traherne’a.

Inne jego przywary, jak skłonność do hazardu, tak bardzo jej nie poruszały. Jako właściciel ogromnej fortuny mógł sobie pozwolić na ryzyko w kartach, zwłaszcza że regularnie wygrywał. Venetię martwił jedynie jego hulaszczy tryb życia i uganianie się za kobietami. Oczywiste, że Traherne nie był lepszy od jej byłego narzeczonego, dbającego tylko o potrzeby ciała i obojętnego na cudze uczucia.

Akurat w tej chwili kolejna ponętna dama wątpliwej konduity przyniosła hrabiemu szklankę porto i została przy stoliku, żeby obserwować grę. Kiedy umalowana piękność oparła się o jego ramię, przesuwając sugestywnie palcami po rękawie świetnie skrojonej marynarki, Venetia stłumiła okrzyk obrzydzenia.

Teraz Traherne miał nie dwie, a trzy ladacznice gotowe spełnić wszelkie jego zachcianki.

Ale faktem było, że kobiety w każdym wieku słały mu się do stóp. Ona sama, ku swojemu przerażeniu, nie była całkiem odporna na jego trujący czar. Ujmujący uśmiech hrabiego trafiał w kobiece serca z niezawodną precyzją. A kiedy te bystre, niebieskie oczy iskrzyły się humorem… cóż, jej puls przyśpieszał, jakby przed chwilą biegła.

W istocie cała jego rodzina wydawała się obdarzona niezwykłym urokiem. Pięcioro kuzynów Wilde’ów z jego pokolenia cieszyło się uwielbieniem dobrego towarzystwa…

Niespodziewanie błękitne spojrzenie hrabiego skierowało się w jej stronę. Venetia poprawiła szybko maseczkę, próbując się wtopić w tłum graczy i filles de joi. Odwiedziła raz podobne miejsce w Paryżu, w towarzystwie swojej owdowiałej przyjaciółki Cleo, i to było równie eleganckie. W pokoju gry przebywało wielu gości, podobnie jak w przyległym salonie, gdzie gościom oferowano taniec, napoje i sutą kolację. Zza drzwi dobiegała muzyka, śmiech i wesołe rozmowy.

Gdyby nie wyzywające stroje kobiet, można by klub uznać za elitarny salon artystyczny – zażywała takich wyrafinowanych rozrywek podczas swojego dwuletniego pobytu, wygnania, w Paryżu. Jednak nie powinna tu dzisiaj przychodzić. Gdyby ją przyłapano w tej jaskini rozpusty, reputacja skandalistki przylgnęłaby do niej na dobre i ucierpiałaby także jej rodzina. Potrzebowała jednak dowodu na występność Traherne’a, żeby przekonać siostrę, jak bardzo jest niebezpieczny dla młodej, naiwnej damy.

Jakby na potwierdzenie hrabia podniósł głowę i posłał swojej towarzyszce promienny uśmiech. Venetia odczuła zdumiewająco silne ukłucie zazdrości.

Co za absurd – i jakie to upokarzające – doznawać takich uczuć, nawet jeśli winą można obarczyć ułomną ludzką naturę. Wiedziała doskonale, że urok męskości w połączeniu z niezwykłą urodą to potężna broń wobec płci pięknej. Na niej dużo większe wrażenie wywierała żywa inteligencja i bystry umysł Traherne’a.

Cóż za szkoda, że marnował swoją wyjątkową inteligencję i talenty na hulanki i libertyńskie rozrywki. Zwykle nie obchodziłoby jej, ile kobiet uwiódł czy ile miał kochanek, ale siostra była jej bardzo droga, nawet jeśli żyły z dala od siebie przez ostatnie, ciągnące się w nieskończoność, dwa lata.

A jeśli ona sama tak łatwo poddawała się jego urokowi, to jaką szansę miała jej łatwowierna, wrażliwa siostra?

Owszem, plotkowano, że hrabia nosi się z zamiarami matrymonialnymi wobec młodszej panny Stratham, ale Venetia i tak nie mogła uwierzyć, żeby arystokrata tego pokroju naprawdę zamyślał poślubić młodą, niedoświadczoną pannę, która niedawno opuściła szkolną ławę. Ale czy chodziło mu o małżeństwo, czy – co gorsza – o romans, dla naiwnej Ophelii nie było dobrego zakończenia.

Jakby wyczuwając badawczy wzrok Venetii na sobie, Traherne podniósł głowę i spojrzał wprost na nią. Błysk w jego oczach – jej strój był zdecydowanie nieskromny – zaparł jej na chwilę dech w piersi. Wieczorową suknię ze szkarłatnego aksamitu pożyczyła od Cleo, żeby nie odróżniać się od innych dam w kasynie. Dużo głębszy, niż była przyzwyczajona, dekolt odkrywał jej ramiona i górną krągłość piersi.

Niespodziewany, męski podziw Traherne’a zaskoczył ją. Venetia cofnęła się odruchowo o krok, klnąc bezgłośnie. Zwykłe spojrzenie nie powinno jej tak silnie poruszyć, choćby nie wiadomo jak pożądliwe. Ostatecznie był tylko mężczyzną.

Przestraszyła się także, że pozna ją mimo przebrania. Lord Traherne był bezpośrednim świadkiem najbardziej upokarzającego, najboleśniejszego wydarzenia w jej życiu. Nie tylko był świadkiem, ale aktywnie w nim uczestniczył. Oczywiście, o swój upadek mogła obwiniać tylko siebie. Ale to jego postępki skłoniły ją do podjęcia gwałtownej, podyktowanej dumą decyzji, która zmieniła jej los na zawsze. Ponadto nie chciała, żeby cieszył się, widząc ją w takiej żałosnej sytuacji, zmuszoną do przemykania się potajemnie, wyrzutka, którym wzgardziło dobre towarzystwo.

– Zatańczy-y-my, moja sło-o-dka?

Venetia drgnęła przestraszona. Tak bardzo pochłonęły ją myśli o grzesznej naturze hrabiego, że nie zauważyła dżentelmena, który do niej podszedł – niższy, młodszy od Traherne’a, miał ciemne włosy i krzykliwy strój. Dandysowi język się plątał, musiał już mieć nieźle w czubie.

Venetia powstrzymała grymas niechęci. Przyszła tu z misją ratowania siostry przed zakusami uwodziciela i nie potrzebowała komplikacji.

Wkładając w to sporo wysiłku, uśmiechnęła się, odpowiadając słodkim głosem:

– Dziękuję, miły panie, ale dzisiaj nie zamierzam zostać tu dłużej.

Zamiast się zniechęcić odmową, pijak otoczył ją ramieniem i przyciągnął do siebie.

Wzdychając w duchu, Venetia bezskutecznie usiłowała się wyplątać z jego objęć. Nie odpowiadała jej publiczna sprzeczka. Nawet w takim kasynie jak to przestrzegano pewnych zasad zachowania, zwłaszcza że odwiedzali je przedstawiciele klas wyższych. Z pewnością byli tu tego wieczoru arystokraci i dżentelmeni z towarzystwa, podobnie jak kilka, występujących incognito, dobrze urodzonych dam.

Ale to był tylko jeszcze jeden niezbity dowód, że mężczyźni kierują się często żądzą zamiast honorem czy rozsądkiem i Venetia miała tego serdecznie dość.

Jak dotąd nie powiodło mu się w faraona i Quinn oderwał oczy od kart, skupiając wzrok na zamaskowanej piękności w drugim końcu sali. Wyraźnie starała się pozostać w cieniu – daremny trud przy jej urodzie.

Zdziwiony i zaskoczony, że przygląda mu się tak uważnie, Quinn wyłożył kolejną kartę, nie zastanawiając się wiele. Męczyło go wrażenie, że to ktoś znajomy. Połowę jej twarzy skrywała maseczka, włosy – jedwabny turban z piórami, ale innych atrybutów kobiecej urody nie zdołała zamaskować. Zgrabna figura, bujne piersi, pyszne usta…

Quinn ocknął się raptownie. Znał ją przecież. Panna Venetia Stratham.

Co u diabła?

Poznałby ją wszędzie. Należała do kobiet, których żaden mężczyzna nie był w stanie zapomnieć. Nie tylko dlatego, że miała niegdyś poślubić arystokratę i jego przyjaciela.

Była jedną z najpiękniejszych kobiet, jakie w życiu spotkał – świetliste ciemne oczy, gęste brązowe włosy, kremowa skóra, usta stworzone do pocałunków. Czysta pokusa nawet dla mężczyzny o tak wybrednych gustach. Niejeden raz fantazjował, że całuje te cudne wargi. W gruncie rzeczy pragnął jej od chwili, kiedy spotkali się po raz pierwszy przed czterema laty podczas jej debiutanckiego sezonu. Ale panował nad swoim pożądaniem. Panna Stratham stanowiła zakazany owoc. Dżentelmen nie kłusuje, zwłaszcza na terenie przyjaciela.

Quinn był zdumiony – a właściwie przestraszony – widząc ją tutaj, w elitarnym kasynie, słynącym bardziej z uciech cielesnych niż wysokich stawek w grze. W śmiałej sukni ze szkarłatnego aksamitu, która podkreślała jej zgrabne kształty i niemal królewską postawę, pozostała damą.

Teraz już Quinn nie spuszczał jej z oczu, obserwując, jak pijany gość obejmuje jej nagie ramiona. Ten widok tak go poruszył, że ledwie usłyszał jedwabisty głos szepczący mu do ucha:

– Czym jeszcze mogę ci, panie, służyć?

– Niczego mi nie brakuje – odparł Quinn, zbywając damę do towarzystwa w sposób mniej oględny niż zazwyczaj.

Jego myśli skupiały się wyłącznie na pannie Venetii Stratham. Czyżby upadła tak nisko, że kupczyła własnym ciałem? Przestraszył się. Wyrzuty sumienia kazały mu się cofnąć dwa lata, do chwili, kiedy widział ją po raz ostatni.

Zaszokowała socjetę, zrywając zaręczyny na stopniach kościoła. Targała narzeczonego za uszy na oczach wszystkich i odwołała ceremonię zaślubin wobec dwustu gości. Idąc potem do czekającego powozu, rzuciła Quinnowi oskarżycielskie spojrzenie, niewątpliwie gardząc nim za rolę, jaką odegrał w tej historii, rolę wspólnika wyuzdanego przyjaciela.

Londyńska śmietanka tygodniami nie mówiła o niczym innym, póki nie wydarzył się kolejny, interesujący skandal.

Quinn bardzo chciał się dowiedzieć, co dama robi w wysokiej klasy domu publicznym. I dlaczego go obserwuje z taką uwagą?

Jej nieoczekiwane przybycie oderwało go od celu, jaki sobie postawił na dzisiejszy wieczór – a chciał ograć w karty na poważną sumę Edmunda Lisle’a.

To, że zaczepił ją jakiś fircyk, nie poprawiło mu humoru.

Quinn zaklął pod nosem, rozpoznając napastnika. Lord Knowlsbridge był mocno podchmielony i chwiał się na nogach. Panna Stratham najwyraźniej nie przyjęła jego awansów życzliwie, bo, przybierając bolesny uśmiech, usiłowała się od niego uwolnić.

Raczej nie dałaby rady pijanemu zalotnikowi, jak podejrzewał Quinn, w którym obudził się instynkt opiekuńczy. Młody lord usiłował pocałować swoją ofiarę i to, w oczach Quinna, było ostatnią kroplą, która przepełniła czarę.

Quinna ogarnęła zimna furia, rzucił karty i zerwał się na nogi; stojące przy nim panny lekkich obyczajów rozpierzchły się w popłochu, a śliczna panna, rozdająca karty w faraonie, podniosła zdumiona głowę. To było w złym guście traktować w ten sposób pracowników klubu, a w jeszcze gorszym – porzucać grę w połowie. Ale nawet, gdyby był się w stanie skoncentrować, nie mógł spokojnie patrzeć, jak podchmielony kogut narzuca się Venetii Stratham.

Uśmiechając się przepraszająco, choć niezbyt przekonująco, Quinn zwrócił się do przeciwnika:

– Wybacz, Lisle, z chęcią ustępuję. Wrócimy do gry kiedy indziej.

Czuł na plecach wściekłe spojrzenie Lisle’a, gdy odchodził. Nie darzyli się ciepłymi uczuciami, kłócili się w przeszłości, poróżniła ich także zazdrosna kochanka, a ostatnio wynikła kwestia, w jaki sposób cenny wisiorek należący do matki Quinna, Francuzki, znalazł się w posiadaniu Lisle’a.

Ale rozwiązanie tajemnicy zaginionej pamiątki rodzinnej musiało poczekać.

Przedzierając się przez tłum w stronę panny Stratham, Quinn widział, że Knowlsbridge próbuje jej ściągnąć maseczkę, podczas gdy ona usiłuje zatrzymać ją na miejscu. Quinn wątpił, żeby Venetia życzyła sobie ujawnienia swojej tożsamości, bo nawet jeśli stała się – z własnej chęci czy z konieczności – panną lekkich obyczajów, to na pewno nie chciała, żeby rodzina ucierpiała na skutek nowego skandalu. A mając młodszą siostrę na wydaniu, Venetia na pewno wolała zachować dyskrecję.

Był blisko, kiedy go zauważyła i pomimo że znalazła się w opresji, drgnęła widocznie – nie wiedział, czy z zaskoczenia, czy strachu. Przez chwilę cofała się, po czym stanęła twardo w miejscu, unosząc brodę, jakby szykowała się na spotkanie.

– Tu jesteś, moja gołąbeczko – odezwał się Quinn swobodnym tonem, podchodząc do niej. – Nie mogłem się ciebie doczekać.

Kiedy Knowlsbridge wykorzystał moment jej nieuwagi, żeby położyć jej łapę na piersi, Quinn wściekł się nie na żarty.

– Będę wdzięczny, jeśli zostawisz damę w pokoju – warknął ostrzegawczo; prawie w tej samej chwili Venetia wbiła łokieć w miękki brzuch głupca; Knowlsbridge jęknął głucho.

– To nieee… dama – poskarżył się młody lord, z trudem łapiąc powietrze.

– Tak czy inaczej, jest moja.

Quinn otoczył ramieniem talię panny Stratham i przyciągnął ją do siebie.

– Tęskniłem za tobą, kochanie. A ty za mną?

Miała ogromne, świetliste, ciemne oczy, w dużym stopniu skryte za maseczką, ale nawet tak widać w nich było zdumienie. Z pewnością zastanawiała się, do czego zmierza.

Quinn wiedział jednak, że fircyk obok zrozumiał sytuację doskonale: silniejszy samiec zaznaczał swoje terytorium, wskazywał stan posiadania.

– Czy nie cieszysz się na mój widok, kochanie? – nie ustawał Quinn.

– Ależ… tak, panie – wyjąkała Venetia, przypominając Quinnowi, jaki ma miły, melodyjny głos.

– Może powinnaś mi pokazać, jak bardzo.

Pochylił głowę i dotknął wargami jej pełnych, słodkich ust, o czym marzył od lat.

Jęknęła cicho i znieruchomiała. Quinn czuł, jak drżenie przebiega przez jej wdzięczne ciało; sam oddychał szybciej, czując jej podniecający smak.

Jej usta były tak cudowne, jak sobie wyobrażał; napawał się ich miękkością. Bujne, jędrne, jedwabiste, ciepłe i dojrzałe jak jej ciało.

Zesztywniała jeszcze bardziej i Quinn zwiększył nacisk, rozsuwając jej wargi i wsuwając między nie język.

Jej usta drżały; zachęcony, przechylił głowę i pocałował ją jeszcze namiętniej, skłaniając do udziału we własnym uwiedzeniu. Kiedy się w końcu poddała, Quinn poczuł coś w rodzaju uderzenia pioruna: gorąco, podniecenie, przyjemność, czystą satysfakcję.

Jej smak był podniecający i niezwykle słodki.

Położył jej dłoń na karku i przyciągnął mocniej, nie przerywając pocałunku.

Tłum się odsunął, tak że zostali tylko we dwoje, kobieta i mężczyzna, złączeni pieszczotą tak silną, że wstrząsnęła nimi obojgiem. Otoczył go jej zapach.

To był powolny, oszałamiający, czarodziejski pocałunek. Kiedy poddała mu się instynktownie, przywierając do niego całym ciałem, zapragnął jej jeszcze silniej. Quinn chciał wziąć to, czego pragnął, a także sprawić, żeby ona pragnęła tego samego.

Wydała bezwolny jęk, przyprawiając go o dreszcz rozkoszy, tym bardziej że podniosła rękę, kładąc mu dłoń na karku.

Doznał kolejnego triumfu, gdy jej język spotkał się z jego, tym razem instynktownie. Jej oddech przeszedł w westchnienie. Quinn nie pamiętał, kiedy czuł podobne pożądanie, być może nigdy.

Gdy wreszcie się od niej odsunął, przytrzymał ją w talii, żeby, chwiejąc się lekko, nie straciła równowagi.

Otworzyła powoli oczy, podnosząc głowę, by na niego spojrzeć. Pomimo maseczki widział, że te śliczne oczy są zamglone. Podniosła w oszołomieniu rękę do ust, jakby ją paliły.

Wiedział, że jest wstrząśnięta. Czuł jej drżenie, gdy w milczeniu odpowiedziała na jego spojrzenie.

Quinnowi także zabrakło słów. Nie pamiętał, kiedy doznawał tak intensywnego, palącego pożądania…

Gdzieś obok ktoś parsknął śmiechem i czar prysł.

Venetia otrząsnęła się i oparła dłonie na jego piersi. Quinn puścił ją niechętnie i odchrząknął, tłumiąc chęć poprawienia satynowych bryczesów na widoku publicznym. Nie przypominał sobie, kiedy ostatnio zdarzyło mu się w sposób tak widoczny ulec instynktom ciała.

Do jego uszu dobiegł kolejny dźwięk. Jakiś mężczyzna obok wydał głośne sapnięcie i Quinn uświadomił sobie, że to Knowlsbridge obserwuje go z zazdrością i gniewem.

– Masz takie diabelne szczęście, Traherne – wymamrotał młody lord niemal trzeźwym głosem. – Jaka szkoda.

– Zabieraj się stąd, Knowlsbridge, z łaski swojej – odezwał się Quinn rozkazującym tonem. – Widzisz, że jesteśmy zajęci.

Głos miał nieco ochrypły z namiętności, ale na tyle zdecydowany, że pijany amator hazardu oddalił się, zostawiając Venetię w wyłącznym posiadaniu Quinna.

Wciąż oszołomiona jego pocałunkiem, zadziwiająco szybko odzyskała głos.

– Powinnam się spodziewać, że zachowasz się tak haniebnie, lordzie Traherne.

Uniósł brew.

– Cóż w tym haniebnego?

– Nie musiałeś mnie całować.

– Wydawało się, że w ten sposób najłatwiej zdołam przeszkodzić Knowlsbridge’owi w zdjęciu ci maseczki. Uznałem, że nie chcesz, aby cię rozpoznano. Czyżbym się mylił?

– Nie – odparła z wahaniem. – Ale nie jestem twoją gołąbką.

– Ty i ja o tym wiemy, ale na jego użytek musiałem pokazać, że jesteś moja.

Kiedy wygięła usta w zniecierpliwieniu, Quinn stwierdził niewinnie:

– Sądziłem, że będziesz mi wdzięczna za ratunek.

– Nie potrzebowałam ratunku, mój panie…

Podniosła znacząco głos i urwała raptownie, uświadomiwszy sobie, że w ich stronę kieruje się kilka par ciekawskich oczu.

– Czy przeniesiemy tę dyskusję gdzie indziej, moja droga? – zaproponował. – Chyba że chcesz wywołać scenę?

Wyraźnie nie spodobał jej się sposób, w jaki się do niej zwracał, nie mógł jednak zwracać się do niej po imieniu, bo straciłaby anonimowość. Propozycję uznała za rozsądną, bo skinęła krótko głową.

Zawahała się jednak, gdy Quinn wskazał schody w głębi sali.

– Mamy wejść na górę?

Na wyższych piętrach oddawano się uciechom ciała.

– Pokoje na górze to najodpowiedniejsze miejsce, jeśli mam skorzystać tego wieczoru z twoich usług.

Rozchyliła mimowolnie słodkie usta, ale powstrzymała sprzeciw, kiedy dodał:

– To pozwoli stworzyć pozory, że jesteś moją wybranką.

Zanim zdążyła zmienić zdanie, machnął ręką, wskazując, żeby szła przed nim. Po kolejnej chwili wahania ruszyła ku schodom, zaciskając delikatne szczęki w wyrazie uporu.

Ukrywając kpiący uśmiech, ruszył za panną Stratham. Ciekawość złagodziła jego przedtem nie najlepszy nastrój; poczuł się też lepiej po tym, jak pocałował piękność, której nie sposób się oprzeć, ale która opiera się dzielnie, zostawiając gorycz niespełnionej obietnicy.

Niezbyt udany wieczór stawał się z każdą chwilą coraz bardziej intrygujący.2

Kiedy panna Stratham przechodziła przez tłum, Quinn z żywym zainteresowaniem obserwował jej kołyszące się biodra. Figurą i rysami twarzy górowała nad wszystkimi obecnymi damami, jej zachowanie było jednak bardzo ostrożne.

Zerkała na niego, gdy wspinali się po schodach. Na twarzy miała wyraz determinacji, jakby szykowała się do potyczki, ale wydawała się przestraszona i podejrzliwa; kiedy weszli na półpiętro, zapytała:

– Dokąd mnie prowadzisz?

– Do jednego z niezajętych pokoi.

– Czy musimy się zamykać w sypialni? – W jej głosie brzmiał niepokój.

– To jedyna możliwość, jeśli chcesz porozmawiać na osobności.

Ujął ją za łokieć, żeby poprowadzić dalej po schodach, ale uwolniła się natychmiast jak oparzona. Quinn mógł jej tylko współczuć. Ból w lędźwiach wciąż mu przypominał o ich niedawnym pocałunku.

– Jesteś przy mnie bezpieczna, panno Stratham – oznajmił drwiąco. – Nie zamierzam cię gwałcić.

Jej cudowne wargi wygięły się przez chwilę z rozbawieniem.

– Wziąwszy pod uwagę twoje zachowanie przed chwilą, wybacz moje wątpliwości. – Odetchnęła głęboko. – Doskonale. Niech zatem będzie sypialnia. Mam nadzieję, że to nie potrwa długo.

Wyraźnie próbowała dodać sobie pewności siebie. Wspięli się na kolejne piętro, a kiedy Quinn ruszył słabo oświetlonym korytarzem, poszła niechętnie za nim. Jej wahanie przypadło mu do gustu. Wcale nie chciał, żeby okazała się osobą bywałą w tego rodzaju przybytkach, w domach, gdzie oddawano się grzesznym przyjemnościom. Ale tym bardziej tajemniczy stawał się powód, dla którego tu przyszła. Bardzo chciał go poznać.

– Czy powiesz mi, co cię tu sprowadza?

– Mogłabym cię zapytać o to samo, ale znam już odpowiedź – odparła słodko, choć z niewątpliwą dezaprobatą. – Hazard i kobiety.

– Jedno z drugim niekoniecznie idzie w parze. A moja obecność tutaj nie ma znaczenia. Co ty, do czarta, robisz w burdelu?

Niemal widział, jak jej kręgosłup sztywnieje.

– Chciałam z tobą porozmawiać o mojej siostrze.

A więc to nią kierowało. Mógł się tego spodziewać.

– A zatem nie jesteś tutaj, żeby kupczyć swoimi wdziękami?

Posłała mu zza maseczki spłoszone spojrzenie.

– Nie. Skąd ten pomysł?

Jego wzrok powędrował niżej na jej stanik, zatrzymując się na dojrzałych piersiach.

– Twój strój mógłby na to wskazywać.

Na jego przeciągłe spojrzenie odpowiedziała chłodno:

– Mogłam wywołać skandal, mój panie, ale tak nisko nie upadłam.

Quinnowi ulżyło.

– Jeśli chodzi o skandale, twój był dość skromny.

– Rozumiem, dlaczego tak myślisz. Słyniesz z wielkich skandali, podobnie jak większość twojej rodziny.

Mówiła prawdę. Wilde’owie słynęli z głośnych romansów, i to sięgających parę pokoleń wstecz. A jego własne związki dostarczały przez lata obfitego żeru plotkarzom, zwłaszcza niedawny romans z byłą kochanką.

– Zastanawiałem się, czy nie znalazłaś się finansowo w sytuacji bez wyjścia – ciągnął. Kiedy zerwała zaręczyny, rodzice wydziedziczyli ją i zostawili bez grosza przy duszy.

– Nie jestem tak zdesperowana. Pani Cleo Newcomb, moja owdowiała przyjaciółka, wynagradza mnie hojnie jako damę do towarzystwa.

– Tak słyszałem.

Bogata, szlachetnego pochodzenia wdowa Newcomb, dawna przyjaciółka panny Stratham z ławy szkolnej, ofiarowała jej dom i pracę w trudnej sytuacji.

Uciekły na kontynent, tak żeby Venetia mogła w spokoju dochodzić do siebie po skandalu.

– Czy towarzyszyła ci dzisiaj?

– Nie.

– Zjawianie się tutaj w pojedynkę nie jest dla ciebie bezpieczne – zauważył Quinn.

– Ryzyko nie jest aż tak wielkie.

– Knowlsbridge praktycznie cię napadł. Czego się spodziewałaś w takim stroju?

Nie odpowiedziała od razu. Minęli kilkoro zamkniętych drzwi, a kiedy Quinn zatrzymał się przed otwartymi, zajrzała do środka. Słabo oświetlone, luksusowe wnętrze widocznie na tyle pochłonęło jej uwagę, że odezwała się z roztargnieniem:

– Nie mogłam odwiedzić cię w domu przy Berkeley Square w obawie przed rozpoznaniem. A tutaj mogłam przyjść w przebraniu.

– Ta twoja maska i turban nie bardzo pomagają ci się ukryć. – Choć ukrywały jej zachwycające oczy i wspaniałe ciemne włosy.

– Zdumiało mnie, że mnie rozpoznałeś, lordzie Traherne.

– Rozpoznałbym cię wszędzie.

Posłała mu kolejne zdziwione spojrzenie, ale głównie skupiła się na szkarłatno-czarnym, bogatym wystroju pokoju.

– Wyraźnie potrzebowałaś pomocy – ciągnął Quinn.

– Wcale nie. Dałabym sobie radę z Knowlsbridge’em.

Zachichotał.

– Spodziewałem się choć odrobiny wdzięczności za uratowanie. A przynajmniej sądziłem, że chcesz uniknąć publicznej sceny.

Panna Stratham ponownie zechciała na niego spojrzeć.

– Nie musisz się o mnie martwić, lordzie Traherne. Potrafię sobie radzić sama.

– Czy tak?

– Tak. I mam służbę, która mnie chroni.

– Gdzie ona jest?

– Czeka przy powozie.

– Wiele dobrego tam nie zdziałają, czyż nie?

– Mam nóż w torebce.

Podniosła brokatową torebkę, luźno uwiązaną na nadgarstku.

– Pokaż mi go.

Wyciągnęła nóż o ostrzu długim może na pięć cali, Quinn nie mógł się powstrzymać od uśmiechu.

– Czy widzisz w tym coś zabawnego?

– Marna z tego broń.

Rozdrażnił ją jego kpiący ton.

– Myślisz, że nie potrafiłabym się nim posłużyć?

– Ufam, że tak. I z pełnym przekonaniem pochwalam, że go nosisz. Nauczyłem własną siostrę, jak się bronić, wykorzystując rozmaitą broń.

– Mam w domu także pistolet, ale nie sądziłam, że mógłby mi się dzisiaj przydać. Zapewniam cię, że w razie potrzeby umiałabym walczyć nożem. Paryskie ulice bywają niebezpieczne dla kobiety.

Zmarszczył brwi na tę uwagę. Po klęsce Napoleona pod Waterloo Brytyjczycy tłumnie udawali się do Francji, spragnieni najnowszej mody i kultury, ale po latach wojny kraj stał się raczej niegościnny, zwłaszcza dla cudzoziemców i dawnych wrogów.

– Czy twój pobyt w Paryżu obfitował w gwałtowne przeżycia?

Wzruszyła ramionami.

– Mądrze jest być przygotowanym.

– Sądziłem, że mieszkałaś z panią Newcomb w eleganckiej dzielnicy.

Panna Stratham po raz kolejny zerknęła na niego z zaciekawieniem.

– Skąd wiesz tyle o tym, co się ze mną działo? Och, tak, moja siostra musiała ci powiedzieć.

Zbierał informacje o Venetii na długo przedtem.

Rozmawiali na korytarzu, a kiedy zaprosił ją do środka, jej ostrożność natychmiast zamieniła się w ciekawość.

– Byłam ciekawa, co się dzieje w jaskini rozpusty.

– Nie wiesz?

– Nie, oczywiście, że nie.

Pojedyncza lampa paliła się słabo, oblewając pokój złotoróżową poświatą. Obserwował ją, jak rozgląda się po otoczeniu… ogromne, przykryte satyną łoże spowite szkarłatnymi zasłonkami z delikatnej materii, kanapa zarzucona frędzlastymi poduszeczkami, stół z rozmaitymi przedmiotami służącymi do wzmagania podniet cielesnych.

Quinnowi podobało się to, że przygląda się wszystkiemu z ciekawością – to zdradzało nowicjuszkę w sztuce erotyki.

– Można by pomyśleć, że nigdy przedtem nie byłaś w podobnym klubie.

– Nie byłam… Cóż, byłam, ale tylko raz, w Paryżu i nie na górze.

Jej rumieniec był wzruszający. Potem otrząsnęła się, jakby przypominając sobie, gdzie się znajduje, i wróciła do tematu rozmowy.

– Wszystkim wiadomo, że regularnie odwiedzasz takie miejsca.

– Nie powiedziałbym, że „regularnie”.

– Według pism brukowych właśnie tak. Kolumny towarzyskie śledzą twoje posunięcia i o wszystkim donoszą. Stąd wiedziałam, gdzie cię dzisiaj szukać.

– Nie trzymałem w tajemnicy, że patronuję Tavistock.

– „Morning Chronicle” spekulowała, że masz się tu dzisiaj spotkać z lady X.

Quinn zacisnął usta. Jego dawana kochanka, Julia, lady Dalton, wdowa po baronecie, nosiła przezwisko lady X.

– Nie wierz wszystkiemu, co czytasz.

Venetia nie wydawała się przejąć tą uwagą.

– Gazety nie były moim jedynym źródłem. Wiesz, że służba to eksperci w zdobywaniu informacji, a służba pani Newcomb należy do najlepiej poinformowanych.

– Jakież to przemyślne z twojej strony – zauważył Quinn przeciągłym tonem. Prawie ją podziwiał za to, że tak śmiało go tropiła w burdelu, choć nie zachwycało go, że tu przyszła. Na tego typu działanie mogłyby się zdecydować kobiety z jego rodziny. Podobnie jak Wilde’owie, Venetia Stratham nie chciała ani się podporządkować, ani postępować w sposób przewidywalny.

Podziwiał także jej ducha. Był w niej ogień, który tlił się pod gładką powierzchownością arystokratycznej damy.

Kiedy zamknął drzwi za nimi, obejrzała się przez ramię.

– Czy musisz zamykać?

– Tak, inaczej będą nam przeszkadzać. Zasady są proste. Zamknięte drzwi oznaczają, że pokój jest zajęty.

Przełknęła to bez protestu, ale zagryzła w zmieszaniu wargi.

– Możesz już bezpiecznie zdjąć maskę – oznajmił Quinn. – Pozwól, że ci pomogę.

Gdy jednak wyciągnął ręce, żeby rozwiązać tasiemki za turbanem, Venetia drgnęła i odsunęła się.

– Wolę ją zostawić.

Rozczarowało go to, że nie będzie mógł przyjrzeć się lepiej jej pięknym oczom.

Weszła głębiej do pokoju, rozglądając się nerwowo. Przedtem zaskoczył ją płomiennym pocałunkiem; szybko doszła do siebie, odzyskując pewność siebie, ale teraz znowu wydawała się mocno zmieszana. Chyba czuła się niepewnie zamknięta z nim sam na sam w pokoju przeznaczonym do uciech cielesnych.

Przy zamkniętych drzwiach Quinn zdawał sobie również lepiej sprawę z prostych uczuć, jakich doznawał: zaborczości, głodu, pożądania. Nagle pojawiło się między nimi napięcie erotyczne.

Wiedział, że ona też je czuje. Jej ciało napięło się ponownie, widział to.

Próbując udawać nonszalancję, odchrząknęła.

– Przyznaję, że nie czuję się tutaj u siebie.

Chcąc, aby poczuła się swobodnie, odparł lekkim tonem:

– To ty masz nóż, panno Stratham. Może to ja powinienem drżeć o swoją cnotę.

Zauważył, jak jej wargi drgnęły w uśmiechu, choć starała się go stłumić.

– Nie sądzę, aby cokolwiek ci groziło, panie. Z tego, co słyszałam, straciłeś cnotę dawno temu.

Krzywiąc się wewnętrznie, podszedł do kanapy i usiadł, zakładając ramiona z tyłu na brokatowym oparciu. Jej nieśmiałość w dziwny sposób go oczarowywała. Ani przez chwilę nie wierzył, że brakowało jej odwagi. Była jedną z najodważniejszych kobiet, jakie znał, włączając w to jego własną siostrę Skye oraz kuzynkę lady Katharine Wilde.

Venetia Stratham rzuciła wyzwanie społeczeństwu, podejmując ogromne ryzyko i robiąc z siebie wyrzutka, aby bronić tego, w co wierzyła, nawet jeśli miało ją to kosztować utratę rodziny, która była jej droga. Nie mógł nie szanować tego rodzaju odwagi.

– O czym zatem chciałaś rozmawiać, jeśli chodzi o twoją siostrę? – zapytał zachęcająco.

– Jestem mocno zaniepokojona. Z tego, co mi wiadomo, zacząłeś jej okazywać publicznie zainteresowanie.

Na paru balach stał obok Ophelii Stratham, ale już huczało od plotek, że się do niej zaleca. Arystokrata z jego reputacją nie okazywał zainteresowania dobrze urodzonej pannie, nie mając na oku względów matrymonialnych. Plotki odpowiadały jego intencjom.

– A więc wróciłaś do domu, żeby ją ratować?

– Tak, w istocie.

– Starasz się nią opiekować.

– Z pewnością. To moja siostra. Jesteś w bardzo bliskich relacjach ze swoją siostrą, czyż nie? Jestem przekonana, że pragniesz chronić lady Skye.

– Naturalnie. – Był odpowiedzialny za Skye, odkąd miał siedemnaście lat, ale siostra w zeszłym roku poślubiła hrabiego Hawkhursta, więc nie musiał się już o nią martwić. Hawk przejął tę rolę dość skutecznie.

Venetia znowu zagryzła wargę.

– To moja wina, że Ophelia ma takie marne widoki na zamążpójście. Gdyby nie skandal, jaki wywołałam, wielu odpowiednich kandydatów starałoby się o jej rękę.

– A mnie nie uważasz za odpowiedniego kandydata.

– Nie, mój panie. Możesz być znakomitą partią, ale nie jesteś dla niej odpowiedni. Nie należysz do takich, którzy się żenią.

Prawda, małżeństwo go nie interesowało. Miał uzasadnione powody, żeby unikać szlachetnie urodzonych panien, które nie tylko myślały o zamążpójściu, ale aktywnie spiskowały w tym celu.

Milczał, więc Venetia sama się odezwała:

– Nie mogę uwierzyć, żeś zamierzał się Ophelii oświadczyć.

– Dlaczego nie?

– Bo jesteś hulaką… – Przerwała, po czym podjęła na nowo, starając się najwyraźniej staranniej dobierać słowa. – To jest… z powodu tego, jakim jesteś mężczyzną… trybu życia, jaki prowadzisz. W gruncie rzeczy wcale nie chcesz jej poślubić. Sam przyznaj. Tak bardzo różni się od ciebie temperamentem i życiową sytuacją, jak to tylko możliwe w wypadku młodej damy. I jest dla ciebie zbyt niewinna.

Z tym zgadzał się w zupełności: Ophelia była dla niego za młoda i za niewinna. Z całą pewnością nie była dla niego odpowiednią partią.

Prawdę mówiąc, wcale nie chciał mieć z dziewczyną do czynienia, ale jego kuzynka, Katharine, przeznaczyła Ophelię na jego przyszłą żonę – zgodnie z jakąś absurdalną, romansową teorią, którą hołubiła od lat dziewczęcych. Kate szczerze wierzyła, że pięcioro kuzynów Wilde obecnego pokolenia może znaleźć prawdziwą miłość, opierając się na legendach o największych kochankach. Jego opowieścią miał być grecki mit o Pigmalionie – rzeźbiarzu, który tak bardzo pokochał swoją kamienną rzeźbę, że bogowie z litości obdarzyli ją życiem. Kate uważała, że młodsza panna Stratham jest na tyle podatna na wpływy, że stanie się idealną partnerką dla Quinna. Śmiechu warte, gdyby nie jej upór oraz podobna zawziętość Skye. Po tygodniu od zaślubin, jak im oświadczył, byłby śmiertelnie znudzony.

Jednak z panną Stratham nie miał ochoty rozmawiać o matrymonialnych spiskach i sprzeczkach w rodzinie, zauważył więc tylko:

– Być może ten związek nie byłby idealny.

– A zatem zalecasz się do niej, panie, czy nie?

– Nie złożyłem formalnej oferty.

– Ale rozbudziłeś jej oczekiwania, a także jej rodziców.

W rzeczywistości to Venetia była powodem, dla którego okazywał Ophelii takie względy. Podnosząc rangę młodszej siostry w towarzyskiej hierarchii, osłabiłby stygmat skandalu, ciążącego na rodzinie Stratham. I w jakimś małym stopniu zadośćuczyniłby Venetii za swoją rolę, jaką odegrał w zerwaniu jej zaręczyn. Ale w tej chwili nie chciał się rozwodzić nad swoim poczuciem winy.

Jego wymijające odpowiedzi wyraźnie niecierpliwiły Venetię.

– Jeśli nie pragniesz jej poślubić, mogę jedynie uznać, że zamierzasz ją uwieść.

– Sądzę, że pochopnie wyciągasz wnioski.

– Czy możesz mnie o to winić? Opowieści o twoich podbojach miłosnych docierały aż do Francji. Wciąż mam przyjaciół w Anglii, a nawet gdybym nie miała, pani Newcomb koresponduje ze swoimi licznymi znajomymi.

– Zatem przypisałaś mi ochoczo wszystko, co najgorsze.

Uśmiechnęła się z fałszywą słodyczą.

– Nie bez powodu. Przewidziałam twoje upodobanie do hulanek i dzisiaj przekonałam się, że miałam rację.

Drażniło go, że przypisuje mu rozwiązłość.

– Nie jestem taki zdeprawowany, jak mnie malują plotkarze.

– Zastałam cię tutaj, nieprawdaż? Kiedy przyszłam, więcej niż jedna dama podejrzanej konduity uwieszała się na tobie. – Zmarszczyła potępiająco brwi.

– Pozory bywają mylące.

– Zaprzeczasz, że zjawiłeś się tutaj, żeby uprawiać rozpustę?

– Otóż zaprzeczam.

– A więc przyszedłeś tu w innym celu? Oświeć mnie, proszę.

Rozprawianie o prywatnych sprawach i ujawnianie rodzinnych sekretów sprzed trzydziestu lat wybitnie mu nie odpowiadało. Nie zdradziłby prawdziwego powodu – tego, że chciał zdobyć informacje o cennej pamiątce rodzinnej. Sytuacja była teraz zbyt skomplikowana i delikatna, zwłaszcza że dotyczyła także jego dawnej, wściekłej jak osa kochanki; nie chciał dostarczać pannie Stratham dodatkowej amunicji.

– Być może bardziej interesowały mnie karty i kuchnia niż towarzystwo. Podają tutaj dobrą kolację.

Przechyliła głowę; na jej twarzy malowało się powątpiewanie.

– Nie muszę się przed tobą usprawiedliwiać, panno Stratham.

– Nie, oczywiście, że nie. I szczerze mówiąc, twoja rozwiązłość nic mnie nie obchodziła, póki nie usłyszałam, że uwodzisz moją siostrę. Ona nie jest z twojej ligi, lordzie Traherne. Nie powinieneś wykorzystywać młodych, niedoświadczonych dziewcząt. Pozostań raczej przy doświadczonych kobietach, które rozumieją niebezpieczeństwo, na jakie je narażasz.

– Przyjmujesz, że to ja jej czynię awanse, a nie odwrotnie.

To ją zastanowiło.

– Chcesz powiedzieć, że Ophelia ci się narzuca?

Stwierdził, że Ophelia nie jest zbyt wymowna, ale próbuje mu się przypodobać – bardzo zależało jej, żeby odzyskać aprobatę socjety.

– Może trochę. Kobiety nieraz starały się mnie usidlić i doprowadzić do ołtarza. Co twoja siostra mówi o moich rzekomych zalotach?

Venetia zmieszała się.

– Nie rozmawiałam z nią, odkąd wyjechałam do Francji. Jedynie korespondowałyśmy.

– Więc nie widziałaś jej dwa lata.

– Niestety.

Słyszał, że rodzice Venetii nadal nie chcieli z nią rozmawiać – dwa lata po jej buncie; coś okropnego. Ale nie wydawała się nad sobą użalać.

– Rozumiem teraz, dlaczego Ophelia mogła być zachwycona. Zainteresowanie bogatego, przystojnego arystokraty musiało jej pochlebiać.

– Twoi rodzice z pewnością są z tego zadowoleni.

– Nie wątpię – stwierdziła nieco gorzkim tonem. – Byli zrozpaczeni, że nie zostanę wicehrabiną, a ty jesteś jeszcze większą zdobyczą niż Ackland. Ale jesteś ulepiony z tej samej gliny co on.

Z Matthew Waringiem, wicehrabią Ackland, znali się od czasów uniwersyteckich, ale porównanie nieco Quinna zabolało. W przeciwieństwie do Acklanda nie oddawał się orgiom bez opamiętania. Jego pasje skupiały się teraz na nauce, na wynalazku, który, gdyby powstał wcześniej, mógłby zmienić tragiczny los jego rodziców, zaginionych przed laty podczas morskiej burzy.

Quinna zirytowało, że Venetia ma o nim tak marną opinię; skrzyżował ręce na piersi.

– Obelgi raczej mnie nie przekonają.

Wciągnęła głęboko powietrze, usiłując widocznie zapanować nad gwałtownymi uczuciami.

– Nie chcę cię obrażać, panie. Przyszłam, żeby cię po prostu prosić, żebyś zostawił moją siostrę w spokoju.

– Czy wzięłaś pod uwagę, że moje zainteresowanie może jej wyjść na dobre?

– Nie, jeśli ją uwiedziesz i pozbawisz resztek dobrego imienia.

Zapiekło, że posądzała go o to, że mógłby upaść tak nisko. Zwłaszcza że w gruncie rzeczy próbował jej siostrze pomóc. Dzięki jego atencji Ophelia zyskałaby większy prestiż w towarzystwie. Mógłby sprawić, że jakiś młodzieniec z dobrej rodziny dostrzegłby w niej godną kandydatkę na żonę.

– Nie mam zwyczaju kompromitować młodych dziewcząt.

– Nie? – Zacisnęła usta w wąską linię. – Jesteś libertynem najgorszego rodzaju.

– Na pewno nie najgorszego. Twój narzeczony był gorszy.

Jego ton wyraźnie ją drażnił, a ostatnia uwaga boleśnie dotknęła.

– Z pewnością się nie mylisz. – Znowu ta nuta goryczy w jej głosie. Potem cofnęła ramiona i wyprostowała się na całą wysokość. – Miałam nadzieję, że przemówię ci do rozumu, lordzie Traherne, ale wydaje się, że próżno się staram.

Venetia wpatrywała się w niego oskarżycielskim wzrokiem, czuł niemal iskry strzelające z jej oczu. Jej temperament był jedną z tych cech, które podobały mu się w niej najbardziej. I mógł tylko przyklasnąć namiętnej obronie siostry.

W gruncie rzeczy, kiedy postanowił przywrócić Ophelii stosowną pozycję w towarzystwie, miał nadzieję, że dziewczyna ma w sobie coś z bojowego ducha starszej siostry, ale szybko zrozumiał swój błąd. Ophelia, przy swojej słodyczy, była dość nijaka i pozbawiona wewnętrznego ognia Venetii. Fakt, że Venetia była starsza o pięć lat, także przemawiał w jego oczach na jej korzyść.

Rozgniewał Venetię – ale ona, biorąc go za łajdaka, także wzbudziła w nim gniew. Uznała go za człowieka bez honoru, który mógłby skrzywdzić jej siostrę, podczas gdy jego cel był akurat szlachetny. Szybko pożałował swoich altruistycznych zapędów, ale kiedy już zaczął, nie mógł się wycofać, żeby jeszcze bardziej nie zaszkodzić jej reputacji. Wiedział doskonale, jak prowadzić grę zalotów, mimo że nudziła go śmiertelnie, a niekiedy irytowała.

– Niesprawiedliwie mnie oceniasz – zauważył – umieszczając w tej samej kategorii co byłego narzeczonego.

– Razem czyniliście zło.

– Nie byliśmy żadnymi złoczyńcami.

– Ale byłeś jego wspólnikiem w rozpuście. Ty go dostarczyłeś do kościoła o godzinę za późno, pijanego i niechlujnego, wyrwanego z łóżka kochanki.

Quinn nie mógł odmówić jej racji. Znał plany przyjaciela i mu nie przeszkodził. Ackland spędził noc przed ślubem w ramionach kochanki. Quinn odnalazł opieszałego pana młodego, zerwał go z łóżka i zawiózł do kościoła, na którego schodach czekała Venetia.

Pamiętał tę scenę bardzo wyraźnie: Ackland wciąż w stroju wieczorowym z poprzedniego dnia, rozczochrany, nieogolony, przepojony zapachem słodkich, duszących perfum; Venetia nieprawdopodobnie śliczna w dziewiczej sukni z koronek i satyny w barwie kości słoniowej.

Zauważył moment, kiedy uświadomiła sobie głębię zdrady: mężczyzna, któremu ją obiecano, zjawia się prosto z łoża kurtyzany w kościele, żeby zawrzeć święty związek małżeński.

Venetia zasługiwała na coś zdecydowanie lepszego. Była dumna, i słusznie, ale Quinn nie sądził, żeby kierowała nią jedynie zraniona duma. Stał na tyle blisko, żeby widzieć ból w jej oczach. Romantyczne marzenia o małżeństwie z miłości legły w gruzach. Kochała Acklanda, tak przynajmniej on twierdził. Jej pełne bólu spojrzenie obudziło w Quinnie instynkt opiekuńczy, zwłaszcza że czuł się nie bez winy – za mało uczynił, żeby upilnować przyjaciela.

Stwierdził jednak, że poradziła sobie z tym upokorzeniem po królewsku. Po głośnej kłótni z Acklandem wmaszerowała do kościoła z wysoko uniesioną głową, oznajmiając, że ślub się nie odbędzie. Podczas gdy zgromadzeni sapnęli zbiorowo z przejęcia, a potem zaczęli rozmawiać w podnieceniu, Venetia przeprosiła szczerze wstrząśniętych rodziców i obróciwszy się na pięcie, wyszła, mijając Quinna w drodze do powozu.

Ackland był potrójnym durniem – obnosił się ze swoimi romansami, publicznie naraził Venetię na wstyd i pozwolił, żeby odeszła. Jak mógł przedłożyć kochankę nad Venetię, pozostało jego tajemnicą. Ale nie było nic tajemniczego w tym, że poczuła się zdradzona przez nich obu.

Wciąż dręczony nieprzyjemnym poczuciem winy, Quinn przełknął odruchową ripostę. Oskarżenia mogły go ranić, ale były usprawiedliwione. Więc zamiast odpowiadać wymijająco na jej oskarżenia i rozgniewać ją jeszcze bardziej, lepiej pozwolić jej się wygadać, a potem rozbroić własnym urokiem i troską, tak żeby zmieniła o nim zdanie.

Nie lada wyzwanie, kiedy między nimi tak iskrzyło. W jej oczach płonął ogień i gniew.

Rozłożywszy ręce, Quinn oparł się o kanapę.

– Masz rację, panno Stratham. Moja przeszłość nie jest bez zarzutu. Daję ci jednak słowo, że nie uwiodę twojej siostry.

Koniec wersji demonstracyjnej.