Strach - ebook

Nie­wiel­kie ogni­sko skwier­cza­ło na zie­mi. Pło­mień to pod­no­sił się, to opa­dał. Za każ­dym wy­try­skiem świa­tła wy­stę­po­wa­ły z ciem­no­ści po­sta­cie kil­ku lu­dzi sie­dzą­cych pod drze­wa­mi. Za ludź­mi była czar­na prze­paść lasu.

Lu­dzie roz­ma­wia­li. Roz­ma­wia­li gło­śno, lecz po­wścią­gli­wie. W ich gło­sie brzmia­ła sztucz­na pew­ność sie­bie. Niby to uwa­ża­li się za pa­nów, czuć wszak­że było, że ci­śnie ich jesz­cze ob­ro­ża. Uno­si­ła się nad nimi jak­by pięść nie­wi­dzial­na a po­twor­na – tak wiel­ka jak kraj ich cały.

Czar­ność roz­po­ście­ra­ją­ca się za tymi ludź­mi nie była pu­sta. Par­ska­ły tam ko­nie, roz­le­gał się trzask ła­ma­nych ga­łę­zi, hu­cza­ło chra­pa­nie śpią­cych, w jęk ża­ło­sny nie­kie­dy prze­cho­dzą­ce.

Cza­sem szczęk bro­ni, wy­mia­na krót­kich, ener­gicz­nych słów ob­ja­wi­ły zmia­nę war­ty. Cza­sem wiatr przy­niósł z od­da­li ha­sła pla­có­wek.

– Tak, tak… – mó­wił je­den z sie­dzą­cych, star­szy wi­docz­nie, co się po­zna­wa­ło i z jego gło­su i z gło­su in­nych, gdy się do nie­go zwra­ca­li – smut­ne to, lecz praw­dzi­we. Wsty­dzi­my się tego uczu­cia, ukryć by­śmy je chcie­li, nig­dy po­zbyć się go cał­ko­wi­cie nie po­tra­fi­my. Co naj­dziw­niej­sza: wy­ła­zi ono zwy­kle wów­czas, gdy się go naj­mniej spo­dzie­wa­my. W ner­wach sie­dzieć musi to li­cho.

Mło­dy, nie­co za­ro­zu­mia­le brzmią­cy głos za­uwa­żył:

– Na ner­wy mamy dziś spo­so­by. Znie­czu­lać je umie­my.

– Pa­nie aka­de­mi­ku… prze­pra­szam, pa­nie po­rucz­ni­ku! – pod­jął star­szy. – Ap­te­ka do­bra do la­za­re­tu, nie do służ­by fron­to­wej. Strzeż się, że­byś – znie­czu­la­jąc strach – nie znie­czu­lił za­ra­zem bo­ha­ter­stwa.

– Są­dził­bym, że bo­ha­ter­stwo po­le­ga wła­śnie na bra­ku stra­chu…