Świadek - ebook

Me­dium to oso­ba, któ­ra przy­pi­su­je so­bie zdol­no­ści pa­ra­nor­mal­ne, umie­jęt­ność od­czy­ta­nia tego, co znaj­du­je się poza za­się­giem ogól­nie przy­ję­tej na­uki.

Nie­któ­re me­dia po­śred­ni­czą w kon­tak­tach ze zmar­ły­mi pod­czas se­an­sów spi­ry­ty­stycz­nych, inne ofe­ru­ją po­ra­dy z uży­ciem na przy­kład kart ta­ro­ta.

Pró­by ko­mu­ni­ka­cji z du­cha­mi zmar­łych za po­mo­cą me­dium mają bar­dzo dłu­gą hi­sto­rię. Już ty­siąc lat przed na­ro­dze­niem Chry­stu­sa król Izra­ela Saul pro­sił du­cha zmar­łe­go pro­ro­ka Sa­mu­ela o radę.

Na ca­łym świe­cie po­li­cja przy skom­pli­ko­wa­nych spra­wach ko­rzy­sta z po­mo­cy me­diów i spi­ry­ty­stów. Dzie­je się tak wie­lo­krot­nie w cią­gu roku, cho­ciaż nie ma ani jed­ne­go udo­ku­men­to­wa­ne­go przy­pad­ku, w któ­rym me­dium przy­czy­ni­ło­by się do roz­wią­za­nia za­gad­ki.1

Eli­sa­bet Grim ma pięć­dzie­siąt je­den lat i prze­ty­ka­ne si­wi­zną wło­sy. Ma we­so­łe oczy, a kie­dy się uśmie­cha, wi­dać, że je­den z przed­nich zę­bów nie­co wy­sta­je.

Eli­sa­bet jest pie­lę­gniar­ką w Bir­git­ta­går­den, domu dla trud­nej mło­dzie­ży na pół­noc od Sund­svall. Jest to wie­lo­funk­cyj­na pla­ców­ka opie­kuń­cza, wy­cho­wu­ją­ca osiem dziew­cząt w wie­ku od dwu­na­stu do sie­dem­na­stu lat, zgod­nie z usta­wą o środ­kach opie­ki nad ma­ło­let­ni­mi (LVU).

Nie­któ­re z nich w chwi­li przy­by­cia do Bir­git­ta­går­den są uza­leż­nio­ne od nar­ko­ty­ków, pra­wie wszyst­kie się sa­mo­oka­le­cza­ją i cier­pią na za­bu­rze­nia od­ży­wia­nia. Wie­le z nich wy­ka­zu­je dużą agre­sję.

W za­sa­dzie nie ma do­brej al­ter­na­ty­wy dla za­mknię­tych pla­có­wek opie­kuń­czo-wy­cho­waw­czych z drzwia­mi pod­łą­czo­ny­mi do alar­mu, za­kra­to­wa­ny­mi okna­mi i ślu­za­mi jak w aresz­cie. Ko­lej­nym eta­pem sta­ją się za­zwy­czaj „do­ro­słe” wię­zie­nia i przy­mu­so­we le­cze­nie w za­kła­dzie psy­chia­trycz­nym. Bir­git­ta­går­den na­le­ży do nie­wie­lu wy­jąt­ków – ofe­ru­je miej­sce dziew­czę­tom, któ­re do­ce­lo­wo mają wró­cić do otwar­tych od­dzia­łów opie­ki.

Eli­sa­bet zwy­kła ma­wiać, że do Bir­git­ta­går­den tra­fia­ją grzecz­ne dziew­czyn­ki.

Ko­bie­ta bie­rze ostat­ni ka­wa­łek gorz­kiej cze­ko­la­dy, wkła­da do ust i czu­je pod ję­zy­kiem roz­pły­wa­ją­cą się sło­dycz i ła­sko­ta­nie go­ry­czy. Jej ra­mio­na po­wo­li się roz­luź­nia­ją. Wie­czór był trud­ny, a prze­cież dzień za­czął się tak do­brze. Lek­cje przed po­łu­dniem, za­ba­wa i po lun­chu ką­piel w je­zio­rze.

Po ko­la­cji go­spo­dy­ni po­je­cha­ła do domu i Eli­sa­bet zo­sta­ła sama. Per­so­nel noc­ny zre­du­ko­wa­no czte­ry mie­sią­ce temu po wy­ku­pie­niu przez hol­ding Blan­che­ford fir­my me­dycz­nej, do któ­rej na­le­ża­ło Bir­git­ta­går­den.

Uczen­ni­ce mia­ły tego dnia po­zwo­le­nie na oglą­da­nie te­le­wi­zji do dzie­sią­tej. Eli­sa­bet sie­dzia­ła w kan­tor­ku pie­lę­gnia­rek i pró­bo­wa­ła nad­go­nić pa­pier­ko­wą ro­bo­tę, kie­dy usły­sza­ła peł­ne zło­ści okrzy­ki. Po­bie­gła do po­ko­ju te­le­wi­zyj­ne­go i zo­ba­czy­ła, że Mi­ran­da rzu­ci­ła się na małą Tu­ulę. Wy­krzy­ki­wa­ła, że Tu­ula to cipa i dziw­ka, ścią­gnę­ła ją z ka­na­py i za­czę­ła ko­pać w ple­cy.

Eli­sa­bet zdą­ży­ła się już przy­zwy­cza­ić do gwał­tow­no­ści Mi­ran­dy. Wpa­dła do po­ko­ju i od­cią­gnę­ła dziew­czy­nę od Tu­uli, ale od razu do­sta­ła w twarz i mu­sia­ła wrza­snąć coś o nie­do­pusz­czal­nym za­cho­wa­niu. Bez sło­wa za­pro­wa­dzi­ła nie­sfor­ną wy­cho­wan­kę na re­wi­zję i do izo­lat­ki.

Ży­czy­ła jej do­brej nocy, ale Mi­ran­da nie od­po­wie­dzia­ła. Sie­dzia­ła na łóż­ku ze wzro­kiem wbi­tym w pod­ło­gę i uśmie­cha­ła się do sie­bie, kie­dy Eli­sa­bet za­my­ka­ła za sobą drzwi na klucz.

Nowa dziew­czyn­ka Vic­ky Ben­net mia­ła usta­lo­ną go­dzi­nę roz­mo­wy wie­czor­nej, ale ze wzglę­du na kon­flikt mię­dzy Mi­ran­dą a Tu­ulą Eli­sa­bet nie zdą­ży­ła jej prze­pro­wa­dzić. Vic­ky nie­śmia­ło przy­po­mnia­ła, że te­raz jej ko­lej na roz­mo­wę in­dy­wi­du­al­ną, a kie­dy się oka­za­ło, że trze­ba ją odło­żyć, zro­bi­ło się jej przy­kro, roz­bi­ła fi­li­żan­kę, wzię­ła ka­wa­łek sko­ru­py i prze­cią­gnę­ła nim po brzu­chu i nad­garst­kach.

Kie­dy Eli­sa­bet we­szła do po­ko­ju, Vic­ky sie­dzia­ła, za­sła­nia­jąc za­krwa­wio­ny­mi rę­ka­mi twarz.

Pie­lę­gniar­ka prze­my­ła po­wierz­chow­ne rany, na­kle­iła jej pla­ster na brzu­chu, opa­trzy­ła ręce ga­zi­ka­mi, po­cie­sza­ła ją, na­zy­wa­jąc „skar­bem”, aż w koń­cu zo­ba­czy­ła na jej buzi nie­śmia­ły uśmiech. Trze­cią noc z rzę­du po­da­ła jej dzie­sięć mi­li­gra­mów So­na­ty, żeby mała mo­gła za­snąć.2

Te­raz wszyst­kie uczen­ni­ce śpią i w Bir­git­ta­går­den pa­nu­je ci­sza. W oknie po­ko­ju pie­lę­gnia­rek świe­ci się lamp­ka, przez co świat na ze­wnątrz wy­da­je się czar­ny jak smo­ła.

Eli­sa­bet sie­dzi przed kom­pu­te­rem i za­pi­su­je w dzien­ni­ku wy­da­rze­nia dnia, a jej czo­ło prze­ci­na głę­bo­ka bruz­da.

Zbli­ża się dwu­na­sta i ko­bie­ta zda­je so­bie spra­wę, że nie zdą­ży­ła na­wet za­żyć wie­czor­nej ta­blet­ki. Swo­jej „dział­ki”, jak ma­wia w żar­tach. Noc­ne dy­żu­ry i cięż­kie dni spra­wi­ły, że ma pro­ble­my ze snem. Za­ży­wa dzie­sięć mi­li­gra­mów Stil­noc­tu, żeby móc za­snąć oko­ło je­de­na­stej i od­po­cząć przez kil­ka go­dzin.

Wrze­śnio­we ciem­no­ści za­mknę­ły się wo­kół lasu, ale wciąż jesz­cze wi­docz­na jest gład­ka po­wierzch­nia je­zio­ra Him­mel­sjön, lśnią­ca jak ma­ci­ca per­ło­wa.

W koń­cu Eli­sa­bet może wy­łą­czyć kom­pu­ter i za­żyć lek. Otu­la się szczel­niej ka­mi­zel­ką i my­śli so­bie, że mia­ła­by ocho­tę na kie­li­szek czer­wo­ne­go wina, coś do czy­ta­nia i po­ga­węd­kę z Da­nie­lem.

Jed­nak dziś w nocy ma dy­żur i bę­dzie spa­ła w po­ko­ju pie­lę­gnia­rek.

Wzdra­ga się, kie­dy na­gle Bu­ster za­czy­na szcze­kać na po­dwó­rzu. Pies uja­da tak za­wzię­cie, że Eli­sa­bet czu­je na rę­kach gę­sią skór­kę.

Jest póź­no, po­win­na się po­ło­żyć. Za­zwy­czaj o tej po­rze już śpi.

Kie­dy ga­śnie mo­ni­tor, w po­ko­ju robi się zu­peł­nie ciem­no. Wszyst­ko na­gle zda­je się to­nąć w ci­szy. Eli­sa­bet sły­szy dźwię­ki, któ­re sama wy­wo­łu­je. Syk­nię­cie po­dusz­ki, kie­dy wsta­je z krze­sła, skrzy­pie­nie de­sek, kie­dy pod­cho­dzi do okna. Pró­bu­je wyj­rzeć na ze­wnątrz, ale ciem­ność od­bi­ja je­dy­nie jej wła­sną twarz, po­ko­ik z kom­pu­te­rem i te­le­fo­nem, ścia­ny po­ma­lo­wa­ne sza­blo­nem na żół­to i zie­lo­no.

Na­gle za­uwa­ża, jak za jej ple­ca­mi drzwi nie­co się uchy­la­ją.

Ser­ce za­czy­na jej szyb­ciej bić. Drzwi były przy­mknię­te, ale te­raz są otwar­te do po­ło­wy. To pew­nie prze­ciąg, pró­bu­je so­bie wmó­wić. Piec ka­flo­wy w ja­dal­ni wcią­ga dużo po­wie­trza.

Eli­sa­bet czu­je w ser­cu dziw­ny nie­po­kój, w ży­łach za­czy­na jej peł­zać strach. Nie ma od­wa­gi się od­wró­cić, wpa­tru­je się tyl­ko w od­bi­cie drzwi w ciem­nej szy­bie.

Wsłu­chu­je się w ci­szę, w de­li­kat­ne ty­ka­nie wy­łą­cza­ją­ce­go się kom­pu­te­ra.

Chcąc otrzą­snąć się z nie­przy­jem­ne­go wra­że­nia, wy­cią­ga rękę i gasi lamp­kę na okien­nym pa­ra­pe­cie, a po­tem od­wra­ca się.

Drzwi są otwar­te na oścież.

Eli­sa­bet czu­je dreszcz wzdłuż krę­go­słu­pa.

W ko­ry­ta­rzu pro­wa­dzą­cym do ja­dal­ni i po­ko­jów uczen­nic świe­ci się świa­tło. Wy­cho­dzi z dy­żur­ki, żeby spraw­dzić, czy drzwicz­ki pie­ca są za­mknię­te, kie­dy na­gle sły­szy szept do­cho­dzą­cy z po­ko­jów dziew­cząt.3

Eli­sa­bet stoi nie­ru­cho­mo, na­słu­chu­jąc, ze wzro­kiem wbi­tym w ko­ry­tarz. Naj­pierw nic nie sły­chać, po­tem zno­wu ja­kiś dźwięk. Szept tak ci­chy, że pra­wie nie­uchwyt­ny.

– Te­raz two­ja ko­lej, za­mknij oczy.

Ko­bie­ta boi się po­ru­szyć, wpa­tru­je się w ciem­ność, mru­ga, ale nie może do­strzec żad­nych po­sta­ci.

I w mo­men­cie kie­dy do­cho­dzi do wnio­sku, że to pew­nie któ­raś z dziew­cząt mó­wi­ła przez sen, sły­chać dziw­ny od­głos, jak­by ktoś upu­ścił na pod­ło­gę przej­rza­łą brzo­skwi­nię. I jesz­cze je­den owoc. Cięż­ki i mo­kry. Szu­ra­nie prze­su­wa­ne­go sto­łu i jesz­cze dwie brzo­skwi­nie spa­da­ją­ce na pod­ło­gę.

Eli­sa­bet ką­tem oka do­strze­ga ja­kiś ruch. Od­wra­ca się i wi­dzi, że drzwi do ja­dal­ni po­wo­li się za­my­ka­ją.

– Cze­kaj – woła, choć wy­da­je się jej, że to zno­wu tyl­ko prze­ciąg.

Pod­cho­dzi, chwy­ta za klam­kę i czu­je dziw­ny opór, nie­wiel­ką pró­bę sił, a po­tem drzwi ustę­pu­ją.

Eli­sa­bet wcho­dzi do ja­dal­ni. Jest uważ­na, pró­bu­je ogar­nąć po­miesz­cze­nie wzro­kiem. Po­ry­so­wa­ny stół lek­ko po­ły­sku­je. Ostroż­nie zbli­ża się do pie­ca, wi­dzi od­bi­cie swo­ich ru­chów w mo­sięż­nych drzwicz­kach. Z roz­grza­ne­go ko­mi­na ema­nu­je cie­pło.

Na­gle coś trza­ska i stu­ka. Eli­sa­bet robi krok w tył i wpa­da na krze­sło. To tyl­ko roz­ża­rzo­ne drew­no pę­kło i ude­rzy­ło od we­wnątrz w drzwicz­ki pie­ca. Sto­łów­ka jest pu­sta.

Eli­sa­bet wcią­ga głę­bo­ko po­wie­trze, wy­cho­dzi z ja­dal­ni i ru­sza z po­wro­tem w stro­nę swo­je­go po­ko­iku. Na­gle za­trzy­mu­je się i znów za­czy­na na­słu­chi­wać.

Od stro­ny po­ko­jów dziew­cząt nic nie sły­chać. W po­wie­trzu uno­si się kwa­śna­wy za­pach, jak­by cie­pły i me­ta­licz­ny. Eli­sa­bet wy­tę­ża wzrok, wy­pa­tru­jąc ru­chów w ciem­nym ko­ry­ta­rzu, ale wszę­dzie pa­nu­je spo­kój. Mimo to coś ją cią­gnie ku rzę­do­wi nie­za­mknię­tych na klucz drzwi. Nie­któ­re są uchy­lo­ne, inne za­trza­śnię­te.

Po pra­wej stro­nie znaj­du­ją się to­a­le­ty, a po­tem wnę­ka z wej­ściem do izo­lat­ki, w któ­rej śpi Mi­ran­da. Wi­zjer w drzwiach po­ły­sku­je. Eli­sa­bet sta­je i wstrzy­mu­je od­dech. W któ­rymś z po­ko­jów sły­chać szept, któ­ry milk­nie, kie­dy ko­bie­ta pod­cho­dzi bli­żej.

– Bądź­cie ci­cho – mówi na głos.

Ser­ce za­czy­na jej moc­niej bić, kie­dy sły­szy se­rię szyb­kich ude­rzeń. Trud­no zlo­ka­li­zo­wać dźwięk, ale brzmi to tak, jak­by Mi­ran­da, le­żąc w łóż­ku, ko­pa­ła bo­sy­mi sto­pa­mi w ścia­nę. Eli­sa­bet ma za­miar po­dejść i zaj­rzeć do niej przez wi­zjer, kie­dy za­uwa­ża ja­kąś po­stać w ciem­nej wnę­ce. Czło­wiek.

Ko­bie­ta za­chły­stu­je się po­wie­trzem i za­czy­na się co­fać, czu­jąc dziw­ną ocię­ża­łość w cie­le. W jed­nej chwi­li zda­je so­bie spra­wę z nie­bez­pie­czeń­stwa, ale strach spo­wal­nia jej ru­chy. Do­pie­ro skrzyp­nię­cie pod­ło­gi w ko­ry­ta­rzu wy­zwa­la im­puls do uciecz­ki, ra­to­wa­nia ży­cia.

Po­stać w ciem­no­ści po­ru­sza się rap­tow­nie. Eli­sa­bet od­wra­ca się, za­czy­na biec, sły­szy za sobą kro­ki, po­ty­ka się o dy­wa­nik, ude­rza ra­mie­niem w ścia­nę, bie­gnie na­przód. Ła­god­ny głos na­ma­wia ją, żeby się za­trzy­ma­ła, ale ona nie chce, bie­gnie da­lej ko­ry­ta­rzem. Drzwi otwie­ra­ją się i za­my­ka­ją z trza­skiem.

W pa­ni­ce mija po­kój do prze­pro­wa­dza­nia re­wi­zji oso­bi­stych, od­py­cha­jąc się od ścian. Ta­bli­ca z kon­wen­cją ONZ o pra­wach dziec­ka spa­da z haka i ude­rza o pod­ło­gę. Eli­sa­bet do­pa­da drzwi, szu­ka po omac­ku klam­ki, otwie­ra z im­pe­tem i wy­bie­ga w chłód nocy, śli­zga­jąc się na ob­lo­dzo­nych scho­dach. Upa­da na bio­dro, noga jej się pod­wi­ja, czu­je prze­szy­wa­ją­cy ból w ko­st­ce, krzy­czy. Zsu­wa się na zie­mię, sły­szy cięż­kie kro­ki w sie­ni, od­czoł­gu­je się ka­wa­łek, pan­to­fle spa­da­ją jej ze stóp. Z ję­kiem bólu wsta­je.4

Pies szcze­ka na nią, bie­ga w kół­ko, dy­szy i sko­wy­czy. Eli­sa­bet, ku­le­jąc, od­da­la się od domu przez ciem­ne po­dwó­rze. Pies znów za­czy­na uja­dać, wście­kle, ury­wa­nie. Pie­lę­gniar­ka zda­je so­bie spra­wę, że nie prze­drze się przez las, a do naj­bliż­sze­go go­spo­dar­stwa jest da­le­ko – pół go­dzi­ny sa­mo­cho­dem. Nie ma do­kąd uciec. Roz­glą­da się w ciem­no­ściach i cho­wa za su­szar­nią. Do­cie­ra do bu­dyn­ku go­spo­dar­cze­go, trzę­są­cy­mi się rę­ko­ma otwie­ra drzwi, wcho­dzi do środ­ka i ostroż­nie za­my­ka je za sobą.

Cięż­ko dy­sząc, pada na pod­ło­gę i wy­cią­ga te­le­fon.

– Boże, Boże…

Ręce drżą jej tak moc­no, że upusz­cza ko­mór­kę na pod­ło­gę. Klap­ka z tyłu od­pa­da, wy­la­tu­je ba­te­ria. Ko­bie­ta za­czy­na skła­dać czę­ści, kie­dy sły­szy chrzęst kro­ków na po­dwó­rzu.

Wstrzy­mu­je od­dech. Czu­je dud­nie­nie pul­su, w uszach jej szu­mi. Pró­bu­je zo­ba­czyć coś przez ni­skie okien­ko.

Pies szcze­ka tuż pod drzwia­mi. Bu­ster po­biegł za nią, a te­raz pod­nie­co­ny dra­pie w drzwi i pisz­czy.

Eli­sa­bet wczoł­gu­je się głę­biej w róg, obok mu­ro­wa­ne­go pa­le­ni­ska, sta­ra się od­dy­chać jak naj­ci­szej. Cho­wa się za ko­szem na drew­no i wty­ka ba­te­rię te­le­fo­nu we wła­ści­we miej­sce.

Kie­dy drzwi do szo­py otwie­ra­ją się, Eli­sa­bet nie może po­wstrzy­mać wrza­sku. W pa­ni­ce prze­su­wa się wzdłuż ścia­ny, ale nie ma do­kąd uciec. Wi­dzi gu­mo­we buty, po­stać w cie­niu, a po­tem strasz­ną twarz i mło­tek trzy­ma­ny w gar­ści, ciem­ny po­łysk, masę.

Schy­la gło­wę, po­słusz­na gło­so­wi, i za­kry­wa twarz.

Cień waha się, ale po­tem pły­nie przez pod­ło­gę, do­ci­ska Eli­sa­bet nogą do zie­mi i ude­rza z ca­łej siły. Ko­bie­tę wy­peł­nia pa­lą­cy ból gło­wy tuż nad li­nią wło­sów. Prze­sta­je co­kol­wiek wi­dzieć. Cier­pie­nie jest po­twor­ne, ale jed­no­cze­śnie ofia­ra czu­je wy­raź­nie, jak po uszach i szyi ni­czym piesz­czo­ta spły­wa cie­pła krew.

Na­stęp­ny cios tra­fia w to samo miej­sce, gło­wa od­ska­ku­je, ale Eli­sa­bet czu­je już tyl­ko, jak jej płu­ca wy­peł­nia­ją się po­wie­trzem. Ze zdzi­wie­niem stwier­dza, że po­wie­trze, któ­rym od­dy­cha, jest cu­dow­nie słod­kie, a po­tem tra­ci przy­tom­ność.

Nie czu­je po­zo­sta­łych ude­rzeń ani jak cia­ło po­dry­gu­je w ich rytm. Nie wi­dzi już, jak ktoś wy­cią­ga z jej kie­sze­ni klu­cze do dy­żur­ki i izo­lat­ki. Nie wie też, że zo­sta­je po­rzu­co­na na pod­ło­dze, a pies wśli­zgu­je się do szo­py i zli­zu­je krew z jej zmiaż­dżo­nej gło­wy, pod­czas gdy po­wo­li ucho­dzi z niej ży­cie.5

Ktoś zo­sta­wił na sto­le wiel­kie czer­wo­ne jabł­ko. Błysz­czy i wy­glą­da bar­dzo sma­ko­wi­cie. Stwier­dzi­ła, że je zje, a po­tem bę­dzie się za­cho­wy­wać jak gdy­by nig­dy nic. Ma w no­sie py­ta­nia i glę­dze­nie, bę­dzie so­bie sie­dzieć na­bur­mu­szo­na i już.

Wy­cią­ga rękę, ale kie­dy do­ty­ka owo­cu, oka­zu­je się, że jest prze­gni­ły. Pal­ce za­nu­rza­ją się w mięk­kim, zim­nym miąż­szu.

Nina Mo­lan­der bu­dzi się, szar­piąc ręką. Jest śro­dek nocy. Leży w łóż­ku. Sły­chać tyl­ko szcze­ka­nie psa na po­dwó­rzu. To nowe le­kar­stwo prze­ry­wa jej w nocy sen, musi wsta­wać do ła­zien­ki. Puch­ną jej łyd­ki i sto­py, ale po­trze­bu­je tego leku, bo bez nie­go ma czar­ne my­śli, o nic nie dba i nie ma na nic siły, leży tyl­ko z za­mknię­ty­mi oczy­ma.

My­śli, że przy­da­ło­by jej się ja­kieś świa­teł­ko w tu­ne­lu, coś, na co mo­gła­by się cie­szyć, a nie tyl­ko roz­my­śla­nia o śmier­ci.

Nina od­su­wa koł­drę, sta­wia sto­py na cie­płej drew­nia­nej pod­ło­dze i wsta­je z łóż­ka. Ma pięt­na­ście lat, pro­ste ja­sne wło­sy, moc­ną bu­do­wę cia­ła – sze­ro­kie bio­dra i ob­fi­ty biust. Bia­ła fla­ne­lo­wa ko­szu­la noc­na opi­na się jej na brzu­chu.

Dom to­nie w ci­szy, a ko­ry­tarz roz­ja­śnia je­dy­nie zie­lo­na po­świa­ta zna­ków ewa­ku­acyj­nych. Za drzwia­mi jed­ne­go z po­ko­jów sły­chać dziw­ne szep­ty. Nina uzna­je, że pew­nie po­zo­sta­łe dziew­czy­ny urzą­dzi­ły im­pre­zę, ale na­wet nie ra­czy­ły za­py­tać, czy chcia­ła­by się przy­łą­czyć.

„I tak bym nie chcia­ła”, my­śli.

W po­wie­trzu uno­si się za­pach wy­ga­słe­go ognia. Pies zno­wu za­czy­na szcze­kać. Na ko­ry­ta­rzu pod­ło­ga jest chłod­niej­sza. Nina nie sta­ra się iść ci­cho, ma ocho­tę trza­snąć drzwia­mi do ubi­ka­cji, i to nie raz. Ma gdzieś, że Al­mi­ra się wściek­nie i że bę­dzie po­tem rzu­cać w lu­dzi róż­ny­mi przed­mio­ta­mi.

Sta­re de­ski pod­ło­gi ci­cho po­skrzy­pu­ją. Nina idzie w stro­nę ła­zie­nek, ale za­trzy­mu­je się, kie­dy pod pra­wą sto­pą wy­czu­wa coś mo­kre­go. Spod drzwi izo­lat­ki, w któ­rej śpi Mi­ran­da, wy­pły­wa ciem­na ka­łu­ża. Nina po­cząt­ko­wo stoi bez ru­chu, nie wie, co ro­bić, ale po chwi­li za­uwa­ża, że klucz jest w zam­ku. Dziw­ne.

Chwy­ta za błysz­czą­cą klam­kę, otwie­ra drzwi, wcho­dzi do środ­ka i za­pa­la świa­tło. Krew jest wszę­dzie – ka­pie, po­ły­sku­je, pły­nie. Mi­ran­da leży na łóż­ku.

Nina robi kil­ka kro­ków w tył, w szo­ku bez­wied­nie od­da­je mocz. Opie­ra się jed­ną ręką o ścia­nę, wi­dzi krwa­we śla­dy bu­tów na pod­ło­dze i ma wra­że­nie, że za­raz ze­mdle­je.

Od­wra­ca się, jest na ko­ry­ta­rzu, otwie­ra drzwi do po­ko­ju obok, wcho­dzi do środ­ka i po­trzą­sa ra­mie­niem Ca­ro­li­ne.

– Mi­ran­da jest ran­na – szep­ce. – Chy­ba jest ran­na.

– Co ro­bisz w moim po­ko­ju? – pyta Ca­ro­li­ne i sia­da na łóż­ku. – Któ­ra wła­ści­wie jest go­dzi­na?

– Na pod­ło­dze jest krew! – krzy­czy Nina.

– Uspo­kój się.6

Nina od­dy­cha bar­dzo szyb­ko. Pa­trzy w oczy Ca­ro­li­ne. Chce za wszel­ką cenę po­wie­dzieć jej, co strasz­ne­go wi­dzia­ła, a jed­no­cze­śnie jest zdzi­wio­na, sły­sząc wła­sny głos, i tym, że w ogó­le od­wa­ży­ła się krzy­czeć w środ­ku nocy.

– Wszę­dzie jest krew!

– Ci­cho bądź – ce­dzi przez zęby Ca­ro­li­ne i wsta­je z łóż­ka.

Krzyk Niny obu­dził po­zo­sta­łe dziew­czę­ta, z ich po­ko­jów do­bie­ga­ją gło­sy.

– Chodź, zo­bacz – mówi Nina, dra­piąc ner­wo­wo ra­mio­na. – Mi­ran­da dziw­nie wy­glą­da, mu­sisz tam iść, mu­sisz…

– Mo­żesz się uspo­ko­ić? Pój­dę, zo­ba­czę, ale na pew­no…

W ko­ry­ta­rzu roz­le­ga się krzyk ma­łej Tu­uli. Ca­ro­li­ne wy­bie­ga z po­ko­ju. Tu­ula stoi przed izo­lat­ką, oczy ma sze­ro­ko otwar­te z prze­ra­że­nia. Na ko­ry­tarz wy­cho­dzi In­die, dra­piąc się pod pa­chą.

Ca­ro­li­ne od­cią­ga Tu­ulę, ale ką­tem oka do­strze­ga krew na ścia­nach i bia­łe cia­ło Mi­ran­dy. Ser­ce moc­no jej bije. Za­sła­nia In­die wi­dok, do gło­wy przy­cho­dzi jej myśl, że żad­na z nich nie po­win­na oglą­dać wię­cej sa­mo­bójstw.

– Był wy­pa­dek – oznaj­mia krót­ko. – Mo­żesz za­brać wszyst­kich do ja­dal­ni, In­die?

– Coś się sta­ło Mi­ran­dzie? – pyta dziew­czy­na.

– Tak, mu­si­my obu­dzić Eli­sa­bet.

Lu Chu i Al­mi­ra wy­cho­dzą z jed­ne­go po­ko­ju. Lu Chu ma na so­bie tyl­ko spodnie od pi­ża­my, a Al­mi­ra owi­nę­ła się koł­drą.

– Idź­cie do ja­dal­ni – mówi In­die.

– Mogę naj­pierw umyć twarz? – pyta Lu Chu.

– Weź ze sobą Tu­ulę.

– Co się tu dzie­je? – pyta Al­mi­ra.

– Nie wie­my – uci­na Ca­ro­li­ne.

Pod­czas gdy In­die pró­bu­je ze­brać wszyst­kich w ja­dal­ni, Ca­ro­li­ne idzie do po­ko­ju pie­lę­gnia­rek. Wie, że Eli­sa­bet za­ży­wa ta­blet­ki na­sen­ne i że nig­dy się nie bu­dzi, kie­dy dziew­czy­ny bie­ga­ją po ko­ry­ta­rzu.

Ca­ro­li­ne ło­mo­cze do drzwi.

– Eli­sa­bet, wsta­waj!

Nikt nie re­agu­je na jej wo­ła­nie. Od­po­wia­da jej ci­sza.

Ca­ro­li­ne mija po­kój re­wi­zyj­ny i idzie do dy­żur­ki. Drzwi są otwar­te, wcho­dzi więc, pod­no­si słu­chaw­kę te­le­fo­nu i dzwo­ni do Da­nie­la – pierw­szej oso­by, któ­ra przy­cho­dzi jej na myśl.

Na li­nii sły­chać trza­ski.

In­die i Nina wcho­dzą do dy­żur­ki. Nina ma bla­de usta, po­ru­sza się nie­zgrab­nie i drży na ca­łym cie­le.

– Po­cze­kaj­cie w ja­dal­ni – mówi krót­ko Ca­ro­li­ne.

– Ale krew? Wi­dzia­łaś krew? – krzy­czy Nina, ka­le­cząc pa­znok­cia­mi pra­wą rękę.

– Da­niel Grim – w słu­chaw­ce od­zy­wa się zmę­czo­ny głos.

– To ja, Ca­ro­li­ne, zda­rzył się wy­pa­dek, nie mogę do­bu­dzić Eli­sa­bet, nie mogę jej obu­dzić, więc dzwo­nię do cie­bie, nie wiem, co ro­bić.

– Mam sto­py we krwi! – wrzesz­czy Nina. – Sto­py we krwi!

– Uspo­kój się! – krzy­czy In­die, pró­bu­jąc ją od­cią­gnąć.

– Co tam się dzie­je? – pyta Da­niel, w jed­nej chwi­li otrzą­sa­jąc się ze snu.

– Mi­ran­da jest w izo­lat­ce, peł­no tam krwi – od­po­wia­da Ca­ro­li­ne, prze­ły­ka­jąc gło­śno śli­nę. – Nie wiem, co mamy…

– Jest cięż­ko ran­na?

– Tak, wy­da­je mi się… To zna­czy ja…

– Ca­ro­li­ne – prze­ry­wa jej Da­niel. – Dzwo­nię po ka­ret­kę i…

– Ale co ja mam ro­bić? Co ja…

– Zo­bacz, czy Mi­ran­da po­trze­bu­je po­mo­cy i spró­buj obu­dzić Eli­sa­bet – od­po­wia­da męż­czy­zna.7

Cen­tra­la alar­mo­wa w Sund­svall mie­ści się w trzy­pię­tro­wym bu­dyn­ku z czer­wo­nej ce­gły przy Björ­ne­borgs­ga­tan obok par­ku Bäck. Ja­smin za­zwy­czaj nie ma pro­ble­mu z noc­ny­mi dy­żu­ra­mi, ale dziś czu­je się wy­jąt­ko­wo zmę­czo­na. Jest czwar­ta rano, naj­gor­sza go­dzi­na mi­nę­ła.

Sie­dzi przed mo­ni­to­rem kom­pu­te­ra, z ze­sta­wem słu­chaw­ko­wym na gło­wie i dmu­cha na czar­ną kawę w kub­ku. Z po­ko­ju so­cjal­ne­go sły­chać roz­mo­wy i żar­ty. Wczo­raj na pierw­szych stro­nach ga­zet po­ja­wi­ła się in­for­ma­cja, że pra­cow­ni­ca po­li­cyj­nej cen­tra­li alar­mo­wej do­ra­bia­ła so­bie sek­sem przez te­le­fon. Oka­za­ło się, że tyl­ko pra­co­wa­ła w ad­mi­ni­stra­cji fir­my sprze­da­ją­cej ta­kie usłu­gi, ale pra­sa wie­czor­na przed­sta­wi­ła to tak, jak­by od­bie­ra­ła w cen­tra­li dwa ro­dza­je roz­mów.

Ja­smin zer­ka na mo­ni­tor, a po­tem wy­glą­da przez okno. Jesz­cze jest ciem­no. Dro­gą prze­jeż­dża z ło­sko­tem cię­ża­rów­ka. Ka­wa­łek da­lej stoi la­tar­nia, bla­da po­świa­ta spo­wi­ja ko­ro­nę drze­wa, sza­rą skrzyn­kę roz­dziel­czą i frag­ment pu­ste­go chod­ni­ka.

Ko­bie­ta od­sta­wia ku­bek i od­bie­ra po­łą­cze­nie:

– SOS 112. Co się sta­ło?

– Na­zy­wam się Da­niel Grim, je­stem ku­ra­to­rem so­cjal­nym w Bir­git­ta­går­den. Wła­śnie dzwo­ni­ła jed­na z uczen­nic, to chy­ba coś po­waż­ne­go. Mu­si­cie tam je­chać.

– Może pan po­wie­dzieć, co się sta­ło? – pyta Ja­smin, jed­no­cze­śnie szu­ka­jąc w kom­pu­te­rze Bir­git­ta­går­den.

– Nie wiem do­kład­nie, dzwo­ni­ła jed­na z dziew­czy­nek. Nie zro­zu­mia­łem do­brze, o co cho­dzi­ło. Ktoś krzy­czał w tle, a ona pła­ka­ła i mó­wi­ła, że w po­ko­ju jest peł­no krwi.

Ja­smin po­ka­zu­je na migi swo­jej ko­le­żan­ce In­grid San­dén, że po­trze­ba bę­dzie wię­cej ope­ra­to­rów.

– Czy jest pan na miej­scu? – pyta In­grid.

– Nie, by­łem w domu, spa­łem, kie­dy za­dzwo­ni­ła.

– Mówi pan o Bir­git­ta­går­den na pół­noc od Sun­nås? – upew­nia się spo­koj­nie Ja­smin.

– Bła­gam, po­spiesz­cie się – pro­si męż­czy­zna drżą­cym gło­sem.

– Wy­sy­ła­my po­li­cję i ka­ret­kę do Bir­git­ta­går­den na pół­noc od Sun­nås – po­wta­rza Ja­smin.

Roz­łą­cza się i alar­mu­je po­li­cję i po­go­to­wie.

In­grid da­lej wy­py­tu­je Da­nie­la:

– Czy Bir­git­ta­går­den to nie jest dom dla mło­dzie­ży?

– Tak, taki ro­dzaj domu dla mło­dzie­ży.

– Chy­ba po­wi­nien tam być ktoś z per­so­ne­lu?

– Zga­dza się, dy­żur ma moja żona Eli­sa­bet, za­raz do niej za­dzwo­nię… Nie wiem, co się dzie­je, nie mam po­ję­cia.

– Po­li­cja jest już w dro­dze – mówi uspo­ka­ja­ją­co In­grid, ką­tem oka do­strze­ga­jąc nie­bie­skie świa­tła pierw­szych ka­re­tek omia­ta­ją­ce opu­sto­sza­łe uli­ce.8

Wą­ska dro­ga od­cho­dzą­ca od tra­sy 86 pro­wa­dzi pro­sto przez ciem­ny las do je­zio­ra Him­mel­sjön i Bir­git­ta­går­den. Pod ko­ła­mi po­li­cyj­nych sa­mo­cho­dów chrzę­ści żwir. Świa­tła re­flek­to­rów mi­go­czą mię­dzy wy­so­ki­mi pnia­mi so­sen.

– By­łaś już tu kie­dyś? – pyta Rolf Wik­ner, wrzu­ca­jąc czwór­kę.

– Tak. Kil­ka lat temu jed­na z dziew­czy­nek pró­bo­wa­ła pod­pa­lić bu­dy­nek – po­twier­dza Son­ja Rask.

– Do dia­bła, cze­mu nie mogą zła­pać ni­ko­go z per­so­ne­lu? – bur­czy Rolf.

– Na pew­no mają peł­ne ręce ro­bo­ty. Bez wzglę­du na to, co się sta­ło – od­po­wia­da Son­ja.

– Ale by­ło­by do­brze wie­dzieć co­kol­wiek wię­cej.

– Fakt.

Milk­ną i słu­cha­ją wy­mia­ny zdań przez po­li­cyj­ne ra­dio. Ka­ret­ka po­go­to­wia jest już w dro­dze i wy­je­chał jesz­cze je­den ra­dio­wóz.

Dro­ga, jak wie­le dróg do zwóz­ki drew­na, bie­gnie zu­peł­nie pro­sto. Opo­ny dud­nią na wy­bo­jach. W bocz­nych oknach mi­ga­ją pnie drzew, nie­bie­skie świa­tło po­li­cyj­ne­go ko­gu­ta wni­ka głę­bo­ko w las. Kie­dy już wjeż­dża­ją na po­dwó­rze mię­dzy bru­nat­ne bu­dyn­ki Bir­git­ta­går­den, Son­ja ra­por­tu­je do cen­tra­li.

Na scho­dach głów­ne­go bu­dyn­ku stoi dziew­czyn­ka w ko­szu­li noc­nej. Oczy ma roz­sze­rzo­ne ze stra­chu, twarz bla­dą, nie­obec­ną. Rolf i Son­ja wy­sia­da­ją z sa­mo­cho­du i pod­cho­dzą do niej w pul­su­ją­cym nie­bie­skim świe­tle, ale dziew­czyn­ka zda­je się ich nie za­uwa­żać.

Pies za­czy­na uja­dać.

– Czy ktoś jest ran­ny? – woła Rolf. – Czy ktoś po­trze­bu­je po­mo­cy?

Dziew­czyn­ka z roz­tar­gnie­niem ma­cha ręką w stro­nę lasu, chwie­je się i pró­bu­je zro­bić krok, ale w tej sa­mej chwi­li nogi się pod nią ugi­na­ją. Upa­da na ple­cy i ude­rza się w gło­wę.

– Do­brze się czu­jesz? – pyta Son­ja, pod­bie­ga­jąc do niej.

Dziew­czyn­ka leży na scho­dach, wbi­ja wzrok w nie­bo, od­dy­cha szyb­ko i płyt­ko. Son­ja za­uwa­ża, że po­dra­pa­ła so­bie ręce i szy­ję.

– Wcho­dzę – oznaj­mia Rolf zde­cy­do­wa­nie.

Son­ja zo­sta­je z dziew­czyn­ką, któ­ra wy­raź­nie jest w szo­ku, i cze­ka z nią na ka­ret­kę, a Rolf wcho­dzi do bu­dyn­ku. Wi­dzi krwa­we od­ci­ski bu­tów i go­łych stóp bie­gną­ce w róż­ne stro­ny. Dłu­gie kro­ki pro­wa­dzą przez ko­ry­tarz do sie­ni i z po­wro­tem. Rolf czu­je przy­pływ ad­re­na­li­ny. Sta­ra się nie za­dep­tać śla­dów, ale jego naj­waż­niej­szym za­da­niem jest ra­to­wa­nie ży­cia.

Za­glą­da do po­ko­ju dzien­ne­go i wi­dzi, że wszyst­kie lam­py się świe­cą, a na dwóch ka­na­pach sie­dzą czte­ry dziew­czyn­ki.

– Czy ktoś jest ran­ny? – pyta gło­śno.

– Może tro­chę. – Ru­do­wło­sa dziew­czyn­ka w ró­żo­wym dre­sie uśmie­cha się.

– Gdzie ona jest? – pyta za­nie­po­ko­jo­ny po­li­cjant.

– Mi­ran­da leży w łóż­ku – od­po­wia­da star­sza dziew­czy­na o ciem­nych, pro­stych wło­sach.

– Tu­taj? – Rolf wska­zu­je na część sy­pial­ną ko­ry­ta­rza.

Dziew­czy­na kiwa tyl­ko gło­wą w od­po­wie­dzi, więc Rolf po­dą­ża za krwa­wy­mi od­ci­ska­mi stóp, mija ja­dal­nię, w któ­rej mie­ści się wiel­ki drew­nia­ny stół i piec ka­flo­wy, a na­stęp­nie wkra­cza do ciem­nej czę­ści ko­ry­ta­rza z sze­re­giem drzwi pro­wa­dzą­cych do pry­wat­nych po­ko­jów uczen­nic. Wszę­dzie wi­dać krwa­we śla­dy bu­tów i bo­sych stóp. Sta­ra pod­ło­ga skrzy­pi. Rolf sta­je, od­cze­pia z pa­ska la­tar­kę i oświe­tla ko­ry­tarz. Szyb­ko prze­bie­ga wzro­kiem po ręcz­nie wy­ma­lo­wa­nych na ścia­nach po­rze­ka­dłach i cy­ta­tach z Bi­blii, a po­tem kie­ru­je świa­tło w dół.

Spod drzwi znaj­du­ją­cych się w ciem­nej wnę­ce na ko­ry­tarz wy­pły­nę­ła krew. W zam­ku tkwi klucz. Rolf pod­cho­dzi bli­żej, ostroż­nie prze­kła­da la­tar­kę do dru­giej ręki i na­ci­ska ko­niu­szek klam­ki.

Sły­chać klik­nię­cie, drzwi ustę­pu­ją, a klam­ka z trza­skiem sprę­ży­ny wra­ca na miej­sce.

– Halo? Mi­ran­do? Mam na imię Rolf, je­stem z po­li­cji – rzu­ca w ci­szę. – Wcho­dzę.

Sły­chać tyl­ko jego wła­sny od­dech.

Ostroż­nie po­py­cha drzwi i omia­ta po­kój świa­tłem la­tar­ki. Wi­dok, któ­ry uka­zu­je się jego oczom, jest tak strasz­ny, że za­ta­cza się i musi się oprzeć o fra­mu­gę.

Od­ru­cho­wo od­wra­ca wzrok, ale oczy zdą­ży­ły już za­re­je­stro­wać to, cze­go nie chciał oglą­dać. W uszach dud­ni mu puls do wtó­ru kro­plom krwi ka­pią­cym do ka­łu­ży na pod­ło­dze.

Na łóż­ku leży mło­da ko­bie­ta, jej gło­wa wy­glą­da na zmiaż­dżo­ną. Ścia­ny zbry­zga­ne są krwią, któ­ra wciąż spły­wa z ciem­ne­go aba­żu­ru.

Drzwi za ple­ca­mi Rol­fa za­trza­sku­ją się na­gle, męż­czy­zna ze stra­chu upusz­cza la­tar­kę. Robi się cał­ko­wi­cie ciem­no. Po­li­cjant od­wra­ca się, szu­ka po omac­ku i sły­szy, jak drob­ne pię­ści ło­mo­czą w drzwi.

– Te­raz cię wi­dzi! – krzy­czy ktoś cien­kim gło­sem. – Te­raz pa­trzy!

Rolf znaj­du­je klam­kę, pró­bu­je otwo­rzyć drzwi, ale są za­blo­ko­wa­ne. Wi­zjer po­ły­sku­je w ciem­no­ściach. Trzę­są­cy­mi się rę­ka­mi na­ci­ska klam­kę i ude­rza ra­mie­niem.

Drzwi otwie­ra­ją się z im­pe­tem i męż­czy­zna wy­pa­da na ko­ry­tarz. Wcią­ga głę­bo­ko po­wie­trze. Ru­do­wło­sa dziew­czyn­ka stoi nie­opo­dal i pa­trzy na nie­go wiel­ki­mi oczy­ma.9

Ko­mi­sarz kry­mi­nal­ny Jo­ona Lin­na stoi w oknie ho­te­lo­we­go po­ko­ju w Sveg, czte­ry­sta pięć­dzie­siąt ki­lo­me­trów na pół­noc od Sztok­hol­mu. Świa­tło po­ran­ka jest zim­ne i sza­ra­we. Lam­py wzdłuż Älvga­tan są wy­ga­szo­ne. Przed nim jesz­cze wie­le go­dzin, za­nim do­wie się, czy od­na­lazł Rosę Berg­man.

Ja­sno­sza­ra ko­szu­la ma nie­za­pię­te gu­zi­ki i zwi­sa nie­dba­le na czar­ne spodnie od gar­ni­tu­ru. Jego blond wło­sy są jak zwy­kle zmierz­wio­ne, na łóż­ku w ka­bu­rze leży pi­sto­let.

Po­mi­mo wie­lu za­pro­szeń ze stro­ny róż­nych grup eks­perc­kich Jo­ona po­zo­stał na sta­no­wi­sku ko­mi­sa­rza po­li­cji kry­mi­nal­nej. Idzie wła­sną dro­gą, co wie­lu iry­tu­je, ale w cza­sie nie­speł­na pięt­na­stu lat roz­wią­zał wię­cej skom­pli­ko­wa­nych spraw w Skan­dy­na­wii niż ja­ki­kol­wiek inny po­li­cjant.

W le­cie zło­żo­no na nie­go do­nie­sie­nie, co za­owo­co­wa­ło we­wnętrz­nym do­cho­dze­niem. Jo­ona ostrzegł gru­pę le­wi­co­wych eks­tre­mi­stów o na­lo­cie po­li­cji bez­pie­czeń­stwa i od tego cza­su zo­stał od­su­nię­ty od czę­ści obo­wiąz­ków, bez ofi­cjal­ne­go wy­łą­cze­nia ze służ­by. Pro­wa­dzą­cy śledz­two wy­raź­nie za­zna­czył, że za­mie­rza za­wia­do­mić na­czel­ni­ka wy­dzia­łu, je­śli znaj­dzie choć naj­mniej­szy po­wód do po­sta­wie­nia Jo­ony w stan oskar­że­nia.

Za­rzu­ty są po­waż­ne, ale w tej chwi­li Jo­ona nie dba o ewen­tu­al­ne zwol­nie­nie czy inne re­per­ku­sje. Jego my­śli krą­żą wy­łącz­nie wo­kół sta­rej ko­bie­ty, któ­ra szła za nim od ko­ścio­ła Adol­fa Fre­dri­ka i prze­ka­za­ła po­zdro­wie­nie od Rosy Berg­man. Chu­de dło­nie wy­cią­gnę­ły ku nie­mu dwie sta­re kar­ty do gry w kil­le¹.

– To ty, praw­da? – ode­zwa­ła się. – A tu jest wie­niec, ko­ro­na pan­ny mło­dej.

– Cze­go pani chce? – spy­tał.

– Ja ni­cze­go – po­wie­dzia­ła sta­rusz­ka. – Ale mam wia­do­mość od Rosy Berg­man.

Ser­ce za­czę­ło mu ło­mo­tać w pier­si, ale zmu­sił się do spo­koj­ne­go tonu i udał, że to po­mył­ka:

– Nie znam ni­ko­go, kto…

– Chcia­ła­by wie­dzieć, dla­cze­go uda­jesz, że two­ja cór­ka nie żyje.

– Przy­kro mi, ale nie wiem, o czym pani mówi – od­po­wie­dział z uśmie­chem Jo­ona.

Tak, uśmie­chał się, lecz jego głos był obcy, da­le­ki i zim­ny, jak spod zie­mi. Sło­wa ko­bie­ty szu­mia­ły mu w gło­wie, miał ocho­tę chwy­cić ją za chu­de ra­mio­na i za­żą­dać wię­cej in­for­ma­cji, za­cho­wał jed­nak spo­kój.

– Mu­szę iść – oznaj­mił i już miał się od­wró­cić, kie­dy po­czuł atak mi­gre­ny, jak pchnię­cie no­żem przez lewe oko pro­sto w mózg. Pole wi­dze­nia przy­sło­ni­ło mu lśnią­ce halo.

Kie­dy od­zy­skał czę­ścio­wo wzrok, zo­ba­czył wo­kół sie­bie krąg lu­dzi, któ­rzy roz­stą­pi­li się, żeby do­pu­ścić do nie­go ra­tow­ni­ków z ka­ret­ki.

Sta­rusz­ka znik­nę­ła.

Jo­ona za­prze­czył, ja­ko­by znał Rosę Berg­man, oznaj­mił, że to po­mył­ka. Skła­mał. Do­sko­na­le wie­dział, kim była ta ko­bie­ta. My­śli o niej co­dzien­nie. My­śli o niej, ale ona nie po­win­na go znać. Bo je­śli Rosa Berg­man wie, kim on jest, to coś mu­sia­ło pójść bar­dzo źle.

Jo­ona wy­szedł ze szpi­ta­la po kil­ku go­dzi­nach i na­tych­miast roz­po­czął po­szu­ki­wa­nia Rosy. Mu­siał szu­kać sam, więc po­pro­sił o urlop.

We­dług po­wszech­nie do­stęp­nych da­nych w Szwe­cji nie ma ni­ko­go o tym imie­niu i na­zwi­sku, ale w ca­łej Skan­dy­na­wii miesz­ka po­nad dwa ty­sią­ce Berg­ma­nów.

Jo­ona me­to­dycz­nie prze­ko­py­wał się przez ko­lej­ne re­je­stry. Dwa ty­go­dnie temu nie miał już in­nej moż­li­wo­ści, jak wziąć się za sta­re ar­chi­wa ewi­den­cji lud­no­ści. Przez set­ki lat zbie­ra­nie tych in­for­ma­cji było za­da­niem Ko­ścio­ła, w 1991 roku za­jął się tym Skat­te­ver­ket², za­pi­su­jąc je już w wer­sji zdi­gi­ta­li­zo­wa­nej.

Jo­ona roz­po­czął od ko­ściel­nych spi­sów na po­łu­dniu. Za­siadł z kub­kiem kawy w ar­chi­wum re­gio­nal­nym w Lund i za­czął szu­kać Rosy Berg­man w kar­to­te­kach z moż­li­wy­mi da­ta­mi uro­dzin i chrztów. Na­stęp­nie udał się do Vis­by, Vad­ste­ny i Göte­bor­ga.

Był w Up­psa­li i gi­gan­tycz­nym ar­chi­wum w Här­nösand. Prze­szu­kał set­ki ty­się­cy ar­ku­szy ze spi­sa­ny­mi da­ta­mi uro­dzin, na­zwa­mi miej­sco­wo­ści i po­wią­zań ro­dzin­nych.10

Wczo­raj po po­łu­dniu Jo­ona sie­dział w ar­chi­wum re­gio­nal­nym w Öster­sund. Po­miesz­cze­nie wy­peł­niał ty­po­wy dla an­ty­kwa­ria­tów słod­ka­wy za­pach sta­re­go, po­żół­kłe­go pa­pie­ru i se­gre­ga­to­rów. Świa­tło słoń­ca le­ni­wie wę­dro­wa­ło po ścia­nach, od­bi­ja­ło się w szyb­ce ze­psu­te­go ze­ga­ra z wa­ha­dłem i su­nę­ło da­lej.

Tuż przez za­mknię­ciem Jo­ona zna­lazł dane dziew­czyn­ki, któ­ra uro­dzi­ła się przed osiem­dzie­się­cio­ma czte­re­ma laty i na chrzcie w pa­ra­fii Sveg w Här­je­da­len w re­gio­nie Jäm­tland nada­no jej imię Rosa Maja. Jej ro­dzi­ca­mi byli Kri­sti­na i Evert Berg­ma­no­wie. Ko­mi­sa­rzo­wi nie uda­ło się do­trzeć do żad­nych in­for­ma­cji na te­mat ich ślu­bu, ale mat­ka dziec­ka uro­dzi­ła się dzie­więt­na­ście lat wcze­śniej jako Kri­sti­na Ste­fan­son w tej sa­mej pa­ra­fii.

Zlo­ka­li­zo­wa­nie osiem­dzie­się­ciocz­te­ro­let­niej Mai Ste­fan­son w domu opie­ki w Sveg za­ję­ło Jo­onie trzy go­dzi­ny. Była już siód­ma wie­czo­rem, ale po­li­cjant wsiadł do sa­mo­cho­du i tam po­je­chał. Nie zo­stał wpusz­czo­ny do środ­ka z po­wo­du póź­nej pory.

Za­mel­do­wał się w ho­te­lu, pró­bo­wał się prze­spać, ale zbu­dził się o czwar­tej, sta­nął więc w oknie i cze­kał na świt.

Był pra­wie pe­wien, że od­na­lazł Rosę Berg­man. Zmie­ni­ła na­zwi­sko na pa­nień­skie mat­ki i za­czę­ła uży­wać dru­gie­go imie­nia.

Jo­ona pa­trzy na ze­ga­rek i stwier­dza, że po­wi­nien już iść. Za­pi­na ma­ry­nar­kę, scho­dzi do re­cep­cji i wy­cho­dzi na uli­cę.

Dom opie­ki Blåvin­gen skła­da się gru­py bu­dyn­ków otyn­ko­wa­nych na żół­to, z za­dba­nym traw­ni­kiem i ła­wecz­ka­mi od fron­tu. Jo­ona otwie­ra drzwi i wcho­dzi do środ­ka. Zmu­sza się, aby iść spo­koj­nie ko­ry­ta­rzem oświe­tlo­nym ja­rze­niów­ka­mi, mija za­mknię­te drzwi do kuch­ni i biu­ra.

„Nie po­win­na była mnie zna­leźć”, po­wta­rza w my­ślach. Nie po­win­na o mnie wie­dzieć, coś po­szło nie tak.

Jo­ona nig­dy nie mówi o przy­czy­nach swo­jej sa­mot­no­ści, choć nie może ich za­po­mnieć. Jego ży­cie spło­nę­ło jak ma­gne­zja, spa­li­ło się wiel­kim pło­mie­niem i zga­sło w jed­nej chwi­li, z ośle­pia­ją­cej bie­li – w dy­mią­cy po­piół.

W sa­lo­nie stoi szczu­pły męż­czy­zna oko­ło osiem­dzie­siąt­ki i wpa­tru­je się mi­go­czą­cy ostry­mi ko­lo­ra­mi te­le­wi­zor. W pro­gra­mie po­ran­nym ku­charz roz­grze­wa na pa­tel­ni olej se­za­mo­wy i opo­wia­da o spo­so­bach na uroz­ma­ice­nie tra­dy­cyj­ne­go świę­ta ra­ków.

Sta­ru­szek od­wra­ca się do Jo­ony, mru­żąc oczy.

– An­ders? – pyta skrzy­pią­cym gło­sem. – To ty, An­ders?

– Mam na imię Jo­ona – od­po­wia­da po­li­cjant z mięk­kim, fiń­skim za­śpie­wem. – Szu­kam Mai Ste­fan­son.

Męż­czy­zna wpa­tru­je się w nie­go wil­got­ny­mi oczy­ma w czer­wo­nych ob­wód­kach.

– An­ders, po­słu­chaj mnie chłop­cze. Mu­sisz mi po­móc się stąd wy­do­stać. Tu są sami star­cy.

Sta­ru­szek ude­rza chu­dą pię­ścią w opar­cie ka­na­py, jed­nak uspo­ka­ja się na­tych­miast, kie­dy wcho­dzi pie­lę­gniar­ka.

– Dzień do­bry – mówi Jo­ona. – Przy­sze­dłem od­wie­dzić Maję Ste­fan­son.

– Jak miło – od­po­wia­da ko­bie­ta. – Mu­szę jed­nak uprze­dzić, że Maja ma da­le­ko po­su­nię­tą de­men­cję. Ucie­ka, jak tyl­ko ma spo­sob­ność.

– Ro­zu­miem.

– La­tem za­je­cha­ła aż do Sztok­hol­mu.

Pie­lę­gniar­ka pro­wa­dzi Jo­onę po świe­żo umy­tej pod­ło­dze ko­ry­ta­rza i otwie­ra jed­ne z drzwi.

– Maju? – woła ła­god­nie.11

Sta­ra ko­bie­ta ście­li łóż­ko. Kie­dy pod­no­si gło­wę, Jo­ona roz­po­zna­je ją. To ona szła za nim od ko­ścio­ła. To ona po­ka­za­ła mu kar­ty kil­le. To ona prze­ka­za­ła wia­do­mość od Rosy Berg­man.

Ser­ce Jo­ony bije bar­dzo szyb­ko.

To je­dy­na oso­ba, któ­ra wie, gdzie znaj­du­ją się jego żona i cór­ka, a któ­ra nie po­win­na wie­dzieć o jego ist­nie­niu.

– Rosa Berg­man?

– Je­stem. – Ko­bie­ta pod­no­si rękę jak dziec­ko w szko­le.

– Na­zy­wam się Jo­ona Lin­na.

– Tak. – Rosa Berg­man uśmie­cha się i pod­cho­dzi, szu­ra­jąc no­ga­mi.

– Prze­ka­za­ła mi pani wia­do­mość.

– Mój dro­gi, nie pa­mię­tam – od­po­wia­da Rosa, sia­da­jąc na ka­na­pie.

Jo­ona prze­ły­ka śli­nę.

– Za­py­ta­ła pani, dla­cze­go uda­ję, że moja cór­ka nie żyje.

– Nie po­wi­nie­neś tego ro­bić – mówi Rosa po­ucza­ją­cym to­nem. – To nie­ład­nie.

– Co pani wie o mo­jej cór­ce? – pyta Jo­ona, pod­cho­dząc bli­żej. – Sły­sza­ła pani coś o niej?

Ko­bie­ta uśmie­cha się z nie­obec­nym wy­ra­zem twa­rzy, a Jo­ona spusz­cza wzrok. Pró­bu­je ja­sno my­śleć, za­uwa­ża, że ręce mu drżą, kie­dy pod­cho­dzi do ku­chen­ki i na­le­wa kawę do dwóch fi­li­ża­nek.

– Pani Roso, to dla mnie bar­dzo waż­ne – mówi po­wo­li, sta­wia­jąc na sto­le fi­li­żan­ki. – Bar­dzo waż­ne…

Sta­rusz­ka mru­ga kil­ka razy i po chwi­li pyta z prze­stra­chem:

– Kim pan jest? Coś się sta­ło mat­ce?

– Roso, pa­mię­tasz małą dziew­czyn­kę, Lumi? Jej mama na­zy­wa się Sum­ma, po­mo­gła im pani…

Jo­ona ury­wa, kie­dy do­strze­ga zdez­o­rien­to­wa­ny, przy­ćmio­ny ka­ta­rak­tą wzrok sta­rusz­ki.

– Dla­cze­go mnie pani szu­ka­ła? – pyta, cho­ciaż wie, że to bez­ce­lo­we.

Rosa Berg­man upusz­cza swo­ją fi­li­żan­kę na pod­ło­gę i za­czy­na pła­kać. Pie­lę­gniar­ka wcho­dzi i uspo­ka­ja ją.

– Pro­szę, od­pro­wa­dzę pana – mówi ci­cho do Jo­ony.

Idą przy­sto­so­wa­nym do wóz­ków ko­ry­ta­rzem.

– Od jak daw­na jest w ta­kim sta­nie?

– Cho­ro­ba mia­ła u niej szyb­ki prze­bieg. Pierw­sze symp­to­my za­uwa­ży­li­śmy ze­szłe­go lata, czy­li to mniej wię­cej rok temu Maja… Daw­niej mó­wi­ło się, że czło­wiek wra­ca do dzie­ciń­stwa, co w więk­szo­ści przy­pad­ków jest bli­skie praw­dy.

– Je­śli­by… je­śli­by na­gle od­zy­ska­ła ja­sność my­śli – mówi z po­wa­gą Jo­ona. – Bar­dzo pro­szę dać mi znać.

– Rze­czy­wi­ście, cza­sem tak się zda­rza – po­twier­dza ko­bie­ta.

– Pro­szę od razu dzwo­nić – do­da­je po­li­cjant, po­da­jąc jej swo­ją wi­zy­tów­kę.

– Ko­mi­sarz kry­mi­nal­ny? – dzi­wi się pie­lę­gniar­ka i przy­pi­na szpil­ką kar­tecz­kę do ta­bli­cy za biur­kiem.12

Kie­dy Jo­ona wy­cho­dzi z po­wro­tem na świe­że po­wie­trze, wcią­ga je głę­bo­ko do płuc, jak­by dłu­go wstrzy­my­wał od­dech. Być może Rosa Berg­man mia­ła coś waż­ne­go do prze­ka­za­nia. Praw­do­po­dob­nie ktoś zle­cił jej za­da­nie, ale star­cze otę­pie­nie obez­wład­ni­ło ją, za­nim zdą­ży­ła je wy­ko­nać.

Nig­dy się już nie do­wie.

Mi­nę­ło dwa­na­ście lat, od­kąd utra­cił Sum­mę i Lumi. Ostat­ni pro­wa­dzą­cy do nich ślad zo­stał za­tar­ty przez za­ni­ka­ją­cą pa­mięć Rosy Berg­man.

To ko­niec.

Jo­ona wsia­da do sa­mo­cho­du, ocie­ra łzy z po­licz­ków, na chwi­lę przy­my­ka oczy i prze­krę­ca klu­czyk w sta­cyj­ce, za­mie­rza­jąc wy­ru­szyć z po­wro­tem do Sztok­hol­mu.

Zdą­żył prze­je­chać trzy­dzie­ści ki­lo­me­trów tra­są 45 w kie­run­ku Mory, kie­dy za­dzwo­nił do nie­go szef Rik­skri­mu Car­los Elias­son.

– Mamy za­bój­stwo w domu dla mło­dzie­ży w Sund­svall – mówi z na­pię­ciem. – Cen­tra­la alar­mo­wa do­sta­ła zgło­sze­nie chwi­lę po czwar­tej rano.

– Je­stem na urlo­pie – od­po­wia­da Jo­ona nie­mal bez­gło­śnie.

– Mimo to mo­głeś przyjść na ten wie­czór ka­ra­oke.

– Może in­nym ra­zem – mru­czy pod no­sem Jo­ona.

Dro­ga pro­wa­dzi pro­sto przez las. Da­le­ko, mię­dzy drze­wa­mi, po­ły­sku­je je­zio­ro.

– Jo­ona? Coś się sta­ło?

– Nic.

W tle sły­chać, jak ktoś woła Car­lo­sa.

– Mamy te­raz ze­bra­nie za­rzą­du, ale chciał­bym… Przed chwi­lą roz­ma­wia­łem z Su­san­ne Öst, któ­ra twier­dzi, że väster­nor­r­landz­ka po­li­cja nie za­mie­rza ofi­cjal­nie pro­sić o po­moc Rik­skri­mu.

– Więc po co do mnie dzwo­nisz?

– Po­wie­dzia­łem, że wy­śle­my ob­ser­wa­to­ra.

– Prze­cież nie wy­sy­ła­my ob­ser­wa­to­rów?

– Te­raz wy­sy­ła­my – wy­ja­śnia pół­gło­sem Car­los. – To dość de­li­kat­na spra­wa. Pa­mię­tasz ka­pi­ta­na re­pre­zen­ta­cji w ho­ke­ju na lo­dzie Jan­ne Svens­so­na? Pra­sa bez koń­ca roz­pi­sy­wa­ła się na te­mat nie­kom­pe­ten­cji po­li­cji.

– Bo nig­dy nie zna­le­zio­no…

– Nie mów­my o tym. To była pierw­sza duża spra­wa Su­san­ne Öst na sta­no­wi­sku pro­ku­ra­to­ra – cią­gnie Car­los. – Nie twier­dzę, że dzien­ni­ka­rze mie­li słusz­ność, ale przy­dał­byś się wte­dy po­li­cji z Väster­nor­r­land. Byli zbyt po­wol­ni, wszyst­ko ro­bi­li zgod­nie z pod­ręcz­ni­kiem, a czas ucie­kał. No zda­rza się, ale po­tem cała ta pi­sa­ni­na…

– Nie mogę te­raz roz­ma­wiać. – Jo­ona pró­bu­je za­koń­czyć roz­mo­wę.

– Wiesz, że nie pro­sił­bym cię, gdy­by cho­dzi­ło o pro­stą spra­wę – mówi da­lej Car­los. – Ale bę­dzie się o tym pi­sa­ło, Jo­ona. Wy­jąt­ko­wo bru­tal­ne za­bój­stwo, dużo krwi, a cia­ło dziew­czy­ny zo­sta­ło uło­żo­ne…

– Uło­żo­ne? W jaki spo­sób? – pyta Jo­ona.

– Z tego, co wiem, leży na łóż­ku z twa­rzą ukry­tą w dło­niach.

Jo­ona sie­dzi bez sło­wa, trzy­ma­jąc lewą rękę na kie­row­ni­cy. Po obu stro­nach sa­mo­cho­du mi­ga­ją drze­wa. W te­le­fo­nie sły­szy od­dech Car­lo­sa i gło­sy w tle. Nic nie mó­wiąc, zjeż­dża z tra­sy 45 na dro­gę Lo­svägen, pro­wa­dzą­cą na wschód do wy­brze­ża, z za­mia­rem do­je­cha­nia do Sund­svall.

– Pro­szę, Jo­ona, po­jedź tam… Bądź ko­le­gą i po­móż im roz­wią­zać tę spra­wę, naj­le­piej za­nim za­cznie o niej pi­sać pra­sa.

– Więc nie je­stem już tyl­ko ob­ser­wa­to­rem?

– Wciąż je­steś. Bądź po pro­stu w po­bli­żu, ob­ser­wuj po­stę­py w śledz­twie, wy­chodź z pro­po­zy­cja­mi… Pa­mię­taj tyl­ko, że nie masz żad­nych za­dań ope­ra­cyj­nych.

– Ze wzglę­du na we­wnętrz­ne do­cho­dze­nie?

– Nie rzu­caj się w oczy – do­da­je Car­los.13

Na pół­noc od Sund­svall Jo­ona opusz­cza wy­brze­że i skrę­ca w dro­gę 86, któ­ra pro­wa­dzi w głąb lądu, wzdłuż rze­ki In­dal.

Po dwóch go­dzi­nach jaz­dy zbli­ża się do po­ło­żo­ne­go na od­lu­dziu domu dla mło­dzie­ży. Zwal­nia i zjeż­dża na wą­ską żwi­ro­wą dro­gę. Wy­so­kie so­sny prze­sie­wa­ją pro­mie­nie słoń­ca ni­czym sito.

„Nie żyje dziew­czy­na”, my­śli Jo­ona.

Pod­czas gdy wszy­scy spa­li, ktoś ją za­bił i po­ło­żył na łóż­ku. Agre­syw­na, bru­tal­na prze­moc we­dług oce­ny lo­kal­nej po­li­cji. Nie mają po­dej­rza­ne­go, na blo­ka­dy dróg jest za póź­no, ale wszy­scy po­li­cjan­ci w re­jo­nie są po­in­for­mo­wa­ni, a ko­mi­sarz Olle Gun­nars­son roz­po­czął po­stę­po­wa­nie przy­go­to­waw­cze.

Do­cho­dzi dzie­sią­ta, kie­dy Jo­ona za­trzy­mu­je sa­mo­chód przed ta­śma­mi po­li­cyj­ny­mi. W przy­droż­nym ro­wie roi się od owa­dów. Las otwie­ra się, two­rząc roz­le­głą po­la­nę. Wil­got­ne drze­wa ro­sną­ce na zbo­czu scho­dzą­cym do je­zio­ra Him­mel­sjön mi­go­czą w słoń­cu. Na me­ta­lo­wej ta­blicz­ce przy dro­dze wid­nie­je na­pis: „Bir­git­ta­går­den, HVB, spe­cjal­ny dom dla mło­dzie­ży”.

Jo­ona zbli­ża się do gru­py bru­nat­nych bu­dyn­ków oka­la­ją­cych plac jak w tra­dy­cyj­nym dwo­rze z Häl­sin­glan­du. Przed nimi za­par­ko­wa­ły ka­ret­ka, trzy ra­dio­wo­zy, bia­ły mer­ce­des i jesz­cze trzy inne sa­mo­cho­dy.

Pies przy­wią­za­ny do lin­ki roz­cią­gnię­tej mię­dzy drze­wa­mi szcze­ka bez chwi­li prze­rwy.

Przed głów­nym wej­ściem stoi star­szy męż­czy­zna z buj­nym wą­sem i wy­dat­nym piw­nym brzu­chem, ubra­ny w wy­mię­ty lnia­ny gar­ni­tur. Za­uwa­żył Jo­onę, ale nie zdra­dza chę­ci przy­wi­ta­nia się. Za­miast tego koń­czy skrę­cać pa­pie­ro­sa i zwil­ża ję­zy­kiem bi­buł­kę. Lin­na prze­kra­cza ko­lej­ną ta­śmę, a męż­czy­zna za­ty­ka pa­pie­ro­sa za ucho.

– Je­stem ob­ser­wa­to­rem z Rik­skri­mu.

– Gun­nars­son – przed­sta­wia się męż­czy­zna. – Ko­mi­sarz.

– Mam to­wa­rzy­szyć wa­sze­mu śledz­twu.

– Taa, by­le­byś nie prze­szka­dzał. – Po­li­cjant spo­glą­da zim­no na Jo­onę.

Jo­ona pa­trzy na głów­ny bu­dy­nek. Tech­ni­cy kry­mi­na­li­sty­ki są już na miej­scu. Po­miesz­cze­nia wy­peł­nia świa­tło re­flek­to­rów, z nie­na­tu­ral­ną siłą roz­ja­śnia­jąc wszyst­kie okna.

Z bu­dyn­ku wy­cho­dzi po­li­cjant. Jest bla­dy jak ścia­na, jed­ną ręką za­kry­wa usta, chwiej­nie scho­dzi po scho­dach, opie­ra się o ścia­nę, po­chy­la i wy­mio­tu­je w po­krzy­wy ro­sną­ce wo­kół becz­ki na desz­czów­kę.

– Też to zro­bisz, jak zo­ba­czysz, co jest w środ­ku – mówi Gun­nars­son, uśmie­cha­jąc się do Jo­ony.

– Co wie­my?

– Gów­no wie­my. Zgło­sze­nie przy­szło w nocy, za­dzwo­nił ku­ra­tor so­cjal­ny z Bir­git­ta­går­den. Na­zy­wa się Da­niel Grim. To było o czwar­tej. Był u sie­bie w domu, miesz­ka przy Bruks­ga­tan w Sund­svall, a chwi­lę wcze­śniej miał stąd te­le­fon… Nie wie­dział za wie­le, tyl­ko tyle, że dziew­czę­ta krzy­cza­ły coś o krwi.

– Czy­li to dziew­czyn­ki za­dzwo­ni­ły? – pyta Jo­ona.

– Tak.

– Ale nie do cen­tra­li alar­mo­wej, tyl­ko do ku­ra­to­ra, do Sund­svall.

– Wła­śnie tak.

– Ktoś z per­so­ne­lu mu­siał tu chy­ba być w nocy?

– Nie.

– A nie po­wi­nien?

– Pew­nie tak – od­po­wia­da Gun­nars­son ze znu­że­niem.

– Któ­ra z dziew­czy­nek dzwo­ni­ła? – do­py­tu­je się Jo­ona.

– Jed­na ze star­szych uczen­nic. – Gun­nars­son spraw­dza w no­tat­ni­ku. – Na­zy­wa się Ca­ro­li­ne Fors­gren. Ale z tego, co zro­zu­mia­łem, to nie Ca­ro­li­ne zna­la­zła cia­ło, tyl­ko… Strasz­ny tam ba­ła­gan, kil­ka dziew­cząt za­glą­da­ło do tego po­ko­ju. W ogó­le wi­dok pa­skud­ny. Jed­ną po­sła­li­śmy do szpi­ta­la, wpa­dła w hi­ste­rię, per­so­nel ka­ret­ki uznał, że tak bę­dzie naj­bez­piecz­niej.

– Kto zja­wił się tu pierw­szy?

– Dwo­je funk­cjo­na­riu­szy: Rolf Wik­ner i Son­ja Rask – od­po­wia­da Gun­nars­son. – No i ja by­łem tu… po­wiedz­my za kwa­drans szó­sta i wte­dy za­dzwo­ni­ła pro­ku­ra­tor. Grunt jej się za­czął pa­lić pod no­ga­mi i skon­tak­to­wa­ła się ze Sztok­hol­mem. No i te­raz mamy cie­bie na kar­ku.

Uśmie­cha się chłod­no do Jo­ony.

– Ma­cie ja­kie­goś po­dej­rza­ne­go?

Gun­nars­son wcią­ga po­wie­trze i oznaj­mia men­tor­skim to­nem:

– Moje wie­lo­let­nie do­świad­cze­nie pod­po­wia­da mi, że trze­ba dać śledz­twu iść wła­snym try­bem. Mu­si­my ścią­gnąć tu lu­dzi, za­cząć prze­słu­cha­nia świad­ków, za­bez­pie­czyć śla­dy…

– Moż­na wejść? – Jo­ona pa­trzy w stro­nę drzwi.

– Nie ra­dził­bym… Wkrót­ce bę­dzie­my mie­li zdję­cia.

– Chciał­bym zo­ba­czyć dziew­czy­nę, za­nim ją prze­nio­są – mówi Jo­ona.

– Mamy tu do czy­nie­nia z be­stial­skim za­bój­stwem za po­mo­cą tę­pe­go na­rzę­dzia – od­po­wia­da Gun­nars­son. – Spraw­ca był wy­so­ki, sil­ny. Po śmier­ci ofia­ra zo­sta­ła umiesz­czo­na w łóż­ku. Nikt nic nie za­uwa­żył, do­pie­ro jak jed­na z dziew­czy­nek szła się za­ła­twić i wdep­nę­ła pro­sto w ka­łu­żę krwi, wy­pły­wa­ją­cą spod drzwi.

– Cie­płą?

– Wiesz co… Nie jest ła­two do­ga­dać się z tymi dzie­wu­cha­mi – wy­ja­śnia Gun­nars­son. – Są prze­stra­szo­ne i wście­ka­ją się cały czas, z ni­czym się nie zga­dza­ją, nie słu­cha­ją, krzy­czą na nas i… Naj­pierw ko­niecz­nie chcia­ły się prze­drzeć przez ta­śmy po swo­je rze­czy z po­ko­jów, iPo­da, po­mad­kę do ust, kurt­ki, a kie­dy prze­no­si­li­śmy je do dom­ku w ogro­dzie, to dwie dały nogę do lasu.

– To zna­czy?

– Wła­śnie je zła­pa­li­śmy, ale mu­si­my jesz­cze na­mó­wić je do po­wro­tu, bo po­ło­ży­ły się na zie­mi i każą Rof­fe­mu nieść się na ba­ra­na.23

Las miga po obu stro­nach dro­gi, o przed­nią szy­bę stu­ka­ją kro­ple desz­czu. Kie­row­ca cię­ża­rów­ki, Duń­czyk Mads Jen­sen, już z od­le­gło­ści dwu­stu me­trów wi­dzi ko­bie­tę na dro­dze. Prze­kli­na pod no­sem i trą­bi. Ko­bie­ta wzdra­ga się od prze­raź­li­we­go ryku klak­so­nu, ale nie ru­sza się z miej­sca. Kie­row­ca zno­wu na­ci­ska klak­son, na co ona robi po­wo­li krok na­przód, uno­si bro­dę do góry i wpa­tru­je się w zbli­ża­ją­cą się cię­ża­rów­kę.

Mads Jen­sen zwal­nia, czu­je siłę, z jaką na­cze­pa na­pie­ra na sta­ry wó­zek Fliegl Dol­ly. Musi moc­niej na­ci­snąć ha­mu­lec, do­pa­so­wa­nie jest złe, coś trza­ska w wale kie­row­ni­cy i przy­cze­pa chwie­je się, za­nim uda­je mu się za­trzy­mać ekwi­paż.

Ob­ro­ty zwal­nia­ją, tło­ki hu­czą.