Syrena - ebook

I

– A wi­dzie­li­ście ją, tę sy­re­nę niby, ku­mie Szy­mo­nie?

– Wi­dzieć nie wi­dzia­łem, ku­mie Ma­te­uszu, bo drze­wa prze­sła­nia­ły źró­deł­ko, a bli­żej po­dejść ba­łem się ja­ko­ści, alem sły­szał, jak śpie­wa.

– Al­boż to sy­re­ny śpie­wa­ją?

– Jak­że to? Nie wie­cie o tym, ku­mie Ma­te­uszu? Śpie­wa­ją! Jak jesz­cze! Głos to ci się tak roz­cho­dził po Bu­ga­ju, po Wi­śle, hen, aż za rze­kę, ja­ko­by wła­śnie dzwo­nek sre­brzy­sty dzwo­nił. Słu­chał­byś dniem i nocą.

– No, i co da­lej? Co da­lej?

– Ano, nic da­lej. Słu­cha­łem, słu­cha­łem, lu­bość mi się ja­ko­waś roz­pły­wa­ła po ko­ściach, aż w koń­cu śpie­wa­nie uci­chło: wi­dać sy­re­na scho­wa­ła się na noc­leg w źró­deł­ku, bo już i słoń­ce za­cho­dzi­ło, a ja po­wlo­kłem się do cha­ty, alem całą noc spać nie mógł, inom o tej sy­re­nie roz­my­ślał.

– Cie­ka­wość! War­to by ją wy­pa­trzyć, zo­ba­czyć.

– Ale jak? Toć, je­śli nas uj­rzy, umknie i skry­je się w wo­dzie. A zresz­tą może to i grzech przy­glą­dać się ta­ko­wej stwo­rze nie­chrz­czo­nej i ku­szą­ce­go jej śpie­wa­nia słu­chać.