Sznurek - ebook

Wszyst­ki­mi dro­ga­mi wio­dą­cy­mi do Go­de­rvil­le po­dą­ża­li w stro­nę mia­stecz­ka wie­śnia­cy i ich żony, gdyż był to dzień tar­go­wy. Męż­czyź­ni szli spo­koj­nie, za każ­dym kro­kiem po­chy­la­jąc całe cia­ło do przo­du; nogi mie­li dłu­gie i po­wy­krzy­wia­ne, znie­kształ­co­ne cięż­ką pra­cą, pro­wa­dze­niem płu­ga (lewe ra­mię pod­no­si się od tego w górę, a cała po­stać skrę­ca w pa­sie), ko­sze­niem zbóż (trze­ba się przy tym so­lid­nie we­przeć w zie­mię i ko­la­na – przy­zwy­cza­jo­ne do roz­kro­ku – nie chcą się po­tem ze­wrzeć na po­wrót), wszyst­ki­mi po­wol­ny­mi a uciąż­li­wy­mi za­ję­cia­mi wiej­ski­mi. Nie­bie­skie blu­zy tych lu­dzi, na­kroch­ma­lo­ne, błysz­czą­ce, jak­by po­la­kie­ro­wa­ne, ozdo­bio­ne przy szyi i koło man­kie­tów drob­nym bia­łym ha­ftem, wzdę­te wo­kół ich ko­ści­stych tor­sów, przy­po­mi­na­ły ma­ją­ce za chwi­lę po­fru­nąć ba­lo­ny, z któ­rych wy­sta­wa­ła gło­wa, ręce i nogi.

Nie­któ­rzy pro­wa­dzi­li na po­wro­zie kro­wę albo cie­la­ka. Idą­ce za zwie­rzę­ta­mi ko­bie­ty po­ga­nia­ły je ulist­nio­ną jesz­cze wit­ką. Nio­sły duże ko­szy­ki, z któ­rych wy­glą­da­ły tu łeb­ki kur, tam znów łeb­ki ka­czek. Wie­śniacz­ki szły kro­kiem nie tak dłu­gim, ale żyw­szym niż ich mę­żo­wie, su­che, wy­pro­sto­wa­ne, w na­rzu­co­nych na ra­mio­na ku­sych chu­s­tecz­kach, spię­tych szpil­ką na pła­skiej pier­si; gło­wy owi­nię­te mia­ły ka­wał­kiem bia­łe­go płót­na, ści­śle przy­le­ga­ją­ce­go do wło­sów, a na tym cze­pek.

Prze­je­chał sza­ra­ban, w takt ury­wa­ne­go truch­ci­ka ko­nia pod­rzu­ca­jąc dzi­wacz­nie dwóch sie­dzą­cych obok sie­bie męż­czyzn i ulo­ko­wa­ną w głę­bi po­jaz­du ko­bie­tę, któ­ra trzy­ma­ła się po­rę­czy, by zła­go­dzić te ostre wstrzą­sy.

Na ryn­ku w Go­de­rvil­le mro­wił się zmie­sza­ny z sobą tłum lu­dzi i zwie­rząt. Na jego po­wierzch­nię wy­nu­rza­ły się rogi wo­łów, wy­so­kie, ko­sma­te ka­pe­lu­sze bo­ga­tych chło­pów i czep­ki wie­śnia­czek. Krzy­kli­we, ostre, ja­zgo­tli­we gło­sy two­rzy­ły ha­łas nie­prze­rwa­ny i pier­wot­ny, po­nad któ­ry wzbi­jał się cza­sem grom­ki wy­buch śmie­chu, do­by­wa­ją­cy się z krzep­kiej pier­si ja­kie­goś roz­we­se­lo­ne­go wie­śnia­ka, lub prze­cią­gły ryk kro­wy, przy­wią­za­nej do ogro­dze­nia domu.

Wszyst­ko to pach­nia­ło obo­rą, mle­kiem i gno­jem, sia­nem i po­tem, wy­dzie­la­ło zmie­sza­ną kwa­śną woń, czło­wie­czą i zwie­rzę­cą za­ra­zem.