Szukaj mnie - ebook

Wszystko zaczęło się w dniu, w którym umarła ciotka Aurelia.

Wiadomość o jej śmierci przyszła razem z codziennym spamem, zaśmiecającym skrzynkę e-mailową Julii i niewiele brakowało, a zostałaby skasowana bez czytania. Wśród ofert firm ubezpieczeniowych, propozycji taniego powiększenia penisa, informacji o wygraniu konkursów, w których Julia nigdy nie brała udziału, czy innych pospolitych prób wyłudzenia pieniędzy lub choćby danych adresowych, niepozorny nagłówek głoszący „śmierć cioci” przeszedł niezauważony. List poleciałby w wirtualny niebyt, gdyby nie Gary, tłusty rudy kocur, który niespodziewanie wskoczył na klawiaturę i wysłał całą pocztę do kosza.

Julia musiała otworzyć stosowną zakładkę i przejrzeć automatycznie wywalony spam, zmieszany przez kocura z prywatną pocztą. Tej ostatniej specjalnie się nie spodziewała. Właściwie od wieków nikt do niej nie pisał. Jedyne dwie przyjaciółki kontaktowały się wyłącznie telefonicznie, a e-maile biznesowe przychodziły na służbową skrzynkę. Ciągle jednak łudziła się, że kogoś może obchodzić, co się z nią dzieje, że o dawnej koleżance ze studiów może przypomni sobie jakiś przystojny kolega, który teraz jest obrzydliwie bogaty, za to nadal szczupły i wysportowany. Mógł też ją zaczepić któryś z dystyngowanych specjalistów od informacji naukowej, poznanych na szkoleniu w ubiegłym roku, przecież wymienili się kontaktami. Albo tajemniczy wielbiciel, ponoć są tacy, lub w ostateczności ktoś z firmy, choćby ten brunet z HR. Nigdy nie wiadomo, kto mógł zapragnąć bliższego poznania dobiegającej czterdziestki, bladej blondynki, smutnej i poszarzałej od nudnej pracy oraz przytłaczającej codzienności.

Julia otworzyła wiadomość, czując dziwny niepokój. Przebiegła wzrokiem na koniec listu, gdzie znajdował się podpis wuja Leona, najmłodszego brata ojca, którego nie widziała co najmniej od trzech lat, od jakiegoś ostatniego rodzinnego pogrzebu. A jednak! Chodziło o ciocię Aurę! Siostrę ojca, nieco kopniętą starą pannę i, jak przystało na emerytowaną nauczycielką polskiego, straszliwie gadatliwą i przemądrzałą.

Ile to lat się nie widziały? Gdy zaczęła niedomagać na zdrowiu, ojciec jeździł do niej, do Wrocławia. Raz zabrał ze sobą Julię. Wtedy po raz pierwszy i ostatni znalazła się w mieszkaniu ciotki. Do dziś pamiętała zakurzone regały z książkami i stare rodzinne fotografie poustawiane w ramkach całymi armiami na komodzie i biurku. I zapach kociego moczu, którym przesiąkł fotel, okupowany przez paskudne kocisko.

Wspominając kocura ciotki, Julia spojrzała przez ramię na Gary’ego. Rudzielec leżał w jej łóżku, na poduszce, i w najlepsze lizał sobie bliznę po kastracji. Właściwie niewiele się różnił od potwora należącego do ciotki, może trochę umaszczeniem, ale charakter miał równie paskudny i złośliwy jak tamten.

– Czyżbym zamieniała się w ciotkę Aurelię? – spytała go Julia. – Całe mieszkanie śmierdzi już twoimi szczynami? I ja też? I tak jak ciotka niczego już nie czuję, prawda?

Kot spojrzał na nią obojętnie i wrócił do higienicznych zabiegów. Julia przeczytała po raz kolejny wiadomość od stryja. Wyglądało na to, że musi jechać na pogrzeb, nikt inny z jej strony nie mógł tego zrobić. Ojciec od dwóch lat nie żył, a mama zmarła osiemnaście lat temu. Julia była ostatnią, usychającą gałęzią rodu.

– W sobotę – mruknęła na głos, znów wczytując się w list. – Za dwa dni czeka mnie podróż do Wrocławia, Gary. Będziesz musiał zostać sam. Przypilnujesz domu?

Kot tym razem nawet nie przerwał zabiegów. Było oczywiste, że przypilnuje. Przecież mieszkanie należało do niego.

Ola odebrała już po chwili, jakby czekała na telefon. Było po dziewiątej wieczorem i obydwaj jej synowie z pewnością spali. Musieli wstać rano do przedszkola, więc najpóźniej o dwudziestej obaj byli wykąpani i zapakowani do łóżek. Samotna matka miała czas dla siebie, który spędzała, siedząc z kieliszkiem wina przy komputerze. Julia wiedziała, że przyjaciółka marnotrawi czas, surfując i mądrząc się na forach dla porzuconych kobiet oraz poszukując szczęścia na portalach randkowych. Z tym ostatnim był jednak problem, bo wielu chętnych na rozwódkę z dwójką dzieci jakoś nie było. A jeśli już się taki trafił, to przy pierwszym spotkaniu na żywo okazywał się dziwnym typem, przypadkiem dotkniętym umysłową aberracją lub innego gatunku popaprańcem, czyhającym na zdesperowane kobiety.

– Ach, to ty – mruknęła Ola bez entuzjazmu.

– Myślałaś, że amant starający się o twoje względy? Mam zacząć dyszeć w słuchawkę, jak miał w zwyczaju ten ostatni?

– Dyszenie bym jeszcze ścierpiała, ale gdy mi opowiedział, co wtedy robił, uch, tego już było trochę za dużo – ponuro stwierdziła Ola. – Wiesz, że kiedy rozmawialiśmy, ponoć zawsze się wcześniej rozbierał i wbijał sobie w sutki…

– Nie chcę wiedzieć! – przerwała Julia. – Najlepiej opisz jego seksualne zwyczaje w formie romansu. Bestseller murowany.

– Nie najlepszy pomysł, kto by to kupił? Zresztą robię teraz jednocześnie kilka tłumaczeń i nie mam czasu na własne literackie próby. No dobra, czego właściwie chcesz, Julka?

– Ciotka mi umarła.

– Nie wiedziałam, że masz ciotkę.

– Sama zdążyłam zapomnieć.

– Przynajmniej nie wpadłaś w czarną rozpacz. I co z tą ciotką?

– Nie żyje – cierpliwie powtórzyła Julia. – Stryjek napisał, że zostawiła coś dla mnie.

– Dostałaś spadek? Ekstra!

– Kilka pudeł papierów, ponoć jakieś stare pamiętniki, listy pisane przez przodków, wiesz, rodzinne pamiątki gromadzone przez kopniętą starą pannę.

– Jak nic nadajesz się, by kontynuować jej dzieło – parsknęła Ola. – Ale jak mogę ci pomóc?

– Nie potrafię tego cholerstwa tak po prostu wywalić do śmietnika. Muszę przewieźć schedę po przodkach z Wrocławia. Potrzebuję samochodu z kierowcą.

Julia co prawda posiadała prawo jazdy, zrobiła je kilkanaście lat temu, zaraz po studiach, ale nigdy nie kupiła auta. W dużym mieście rzadko byłoby użyteczne. Z drugiej strony jego brak czasem okazywał się kłopotliwy.

– Nic z tego, złotko. W piątek jadę z dzieciakami na weekend do staruszków. Dziadkowie muszą się nacieszyć wnukami. No chyba że wrócę w sobotę rano i jeszcze zdążę zawieźć cię do Wrocławia. O której pogrzeb? Może zdążymy, jeśli się zepnę.

– Ach, nie. Bez przesady! Musiałabyś niewyspana i sterana ścigać się po polskich drogach. To zbyt ekstremalny sport – westchnęła Julia.

– Czekaj, ale przecież Ania może cię zawieźć! – przytomnie zauważyła Ola.

– W ten weekend on ma ją odwiedzić – mruknęła Julia. – Surmy zbrojne i fanfary obwieściły przybycie Andrzeja. Zaszczyci ją we własnej olśniewającej osobie, zatem ta głupia pipa będzie siedziała i czekała, wpatrując się z wytęsknieniem w drzwi. Wołami bym jej nie wyciągnęła. Pewnie już usycha, wpatrując się w jego fotografię.

Ostatnia z trzech przyjaciółek żyła w chorym związku z pewnym osobnikiem, prawdopodobnie uważającym się za drugie wcielenie Casanovy. Poznała go w pracy na początku swojej zawodowej kariery i niemal natychmiast uwikłała się w gorący romans. Zakochała się na zabój i już po kilku miesiącach zaczęła namawiać Andrzeja na uwicie wspólnego gniazdka. Wtedy on łaskawie napomknął, że właściwie ma żonę, której nie może zostawić, bo zbyt wiele jej zawdzięcza, ale już za kilka miesięcy, gdy sytuacja odpowiednio się ułoży, oświadczy małżonce, że kocha inną i od tej chwili Ania będzie miała go tylko dla siebie. Od tamtej pory minęło im szczęśliwie dziesięć lat w niezmienionym układzie. Andrzej nawiedzał kochanicę, kiedy miał na to ochotę, czyniąc jej tym aktem wielkopańską łaskę, by potem spokojnie wrócić do domu, uroczego mieszkanka na warszawskich przedmieściach, gdzie czekała stęskniona żona. Ania przeżyła w tym czasie kilka ataków depresji i kilkanaście razy też zerwała z draniem. Wystarczył jednak tydzień lub dwa rozłąki, by oczekiwała jego powrotu z nadzieją i tęsknotą. Układ niby typowy, ale zupełnie niezrozumiały dla dwóch przyjaciółek poszkodowanej. Ania była wszak inteligentną kobietą o ostrym języku, w dodatku, jak przystało na góralkę z pochodzenia, wybuchową i gwałtowną. Już dawno powinna sprać gnojka na kwaśne jabłko, lecz zamiast tego kupowała mu drogie krawaty i pichciła wyszukane przysmaki.

– Rozmawiałam z nią dzisiaj – powiedziała Ola. – Andrzej jednak odwołał wizytę. Niby ma wyjazd służbowy. Już to widzę, delegacja w weekend! Pewnie z inną kochanką. Mówiłam ci już, że on z pewnością ma nałożnice w każdym większym mieście?

– Wiele razy – przytaknęła Julia. – Skoro jednak Ania jest wolna, zaraz do niej zadzwonię.

– No to buziaki! Dobrej zabawy! – entuzjastycznie rzuciła Ola. – Ups! Zapomniałam, że jedziesz na pogrzeb, wybacz. Może zobaczmy się w sobotę wieczorem?

– U mnie. Do dziewiętnastej powinniśmy wrócić. – Julia z góry założyła, że Ania zgodzi się na przewiezienie jej służbowym samochodem przez pół Polski.

Już dawno bowiem przyjęły pakt głoszący, że skoro nie radzą sobie w związkach, muszą przynajmniej polegać na sobie nawzajem.

Ania lubiła mocno cisnąć gaz, szczególnie gdy prowadziła samochód nienależący do niej. Fura frunęła więc nad szosą, mijając litewskie tiry i lawety zmierzające do Niemiec po stare samochody ze szrotu. Krajobraz migał za oknem w ekspresowym tempie. Julia miała wrażenie, że pędzi odrzutowcem szykującym się do poderwania z pasa startowego. Góralka pruła brawurowo, mamrocząc pod nosem przekleństwa. Jej mina, przez wysuniętą do przodu szczękę, przypadłość znaną w medycynie jako „warga habsburska”, na stałe nadawała jej wyraz zagniewania i niezadowolenia. Nadąsaną minę bardzo rzadko odmieniał uśmiech, zaskakująco miły i łagodny. Zwykle jednak Ania się nie uśmiechała, za to marszczyła groźnie brwi, co dodatkowo zmieniało ją w herod-babę. Może dzięki temu była tak dobrą sprzedawczynią specjalistycznego sprzętu. Ludzie się jej bali. Po paru minutach rozmowy biznesowej gotowi byli kupić wszystko, co oferuje, byle już sobie poszła.

Na pogrzeb założyła czarny golf i obcisłe spodnie, czyli jak na nią przystało, ubranie trochę sportowe i przede wszystkim wygodne, za to mało dystyngowane. Julia wbiła się w pogrzebową garsonkę, niemodną już od wieków, za to stale pasującą do jej szczupłej figury. Przynajmniej los oszczędził jej tendencji do tycia, z którą walczyły wszystkie kobiety w jej wieku. Obie przyjaciółki otwarcie zazdrościły jej tego daru, szczególnie gdy Julia doiła przy nich mordercze kalorycznie piwo, zagryzając tłustym serem i plastrami wędliny. Ola i Ania nie mogły pozwolić sobie na podobne wariactwa i gdy się spotykały, piły jedynie wytrawne wino.

Podróż do Wrocławia minęła szybko. Dotarły na miejsce sporo przed pogrzebem. Dzięki temu przed ceremonią zdążyły odwiedzić dom ciotki, w którym czekał na nie stryj Julii. Wuj okazał się siwiutkim, lekko pochylonym starszym panem, który na co dzień zajmował się prowadzeniem pizzerii. Z jego pomocą załadowały samochód pudłami ze schedą, którą zmarła przeznaczyła bratanicy. Potem odbyła się msza, podczas której Julia dyskretnie uroniła łzę. A nawet kilka. Nie tylko ze smutku po odejściu Aurelii, do której i tak nie żywiła specjalnie ciepłych uczuć, ale głównie z żalu nad sobą. Widząc znacznie postarzałego stryja, który sapał, niosąc pudło z papierami, zrozumiała, że jemu także nie zostało już wiele czasu. Wychodziło zatem na to, że niedługo całkiem straci rodzinę. Już była sierotą, a jeszcze rok lub dwa i zostanie na tym świecie zupełnie sama.

Co dalej? Pewnie zamieni się w zdziwaczałą staruszkę z kotem. Przeistoczy w drugą Aurelię, a któregoś dnia umrze i nikt tego nie zauważy. Znajdą ją po kilku tygodniach, gdy smród rozkładającego się ciała nie pozwoli przechodzić obojętnie obok jej drzwi innym mieszkańcom bloku. A co będzie z kotem? Kto przygarnie złośliwego, tłustego sukinsyna? Bo nie podlegało dyskusji, że nawet za trzydzieści lat trafi się jej zwierzak o paskudnym charakterze. Przyciągała takie istoty tak, jak jej dwie przyjaciółki beznadziejnych facetów.

– Gdyby coś mi się stało, zaopiekujesz się Garym? – spytała Ani.

Odbębniły obowiązkową wizytę na nudnej i kłopotliwej stypie, po czym zapakowały się do wozu i właśnie znów pędziły szosą. Tym razem w przeciwnym kierunku.

– Oferowałam ostatnio sprzęt dla instytutu, w którym mają zwierzętarnię. Zawiozłabym im tego tłuściocha, przydałby się do eksperymentów medycznych jako model zwierzaka z ciężką cukrzycą – odparła Ania, bez mrugnięcia okiem jadąc na czołowe zderzenie z traktorem, by przeskoczyć wlokącą się po jej pasie ciężarówkę.

– No wiesz – prychnęła Julia, łapiąc się oburącz fotela, bo gwałtowny manewr wymijania omal nie wyrzucił jej z siedzenia. – Poważnie pytam.

– A ja poważnie odpowiadam. Trzeba było nie zapaść tak zwierzaka – prychnęła gniewnie góralka. – Wydaje ci się, że to małe zwierzę może zjeść tyle, co ty? Widziałam, jakie kopy karmy walisz mu do miski. Już dawno bym doniosła na ciebie obrońcom praw zwierząt, gdybym tylko tak nie pogardzała tymi cymbałami. Kto to widział, marnotrawić czas na sierściuchy, gdy wokół tyle pilnej roboty!

– Naprawdę twoja rodzina prowadzi gospodarstwo? I wychowywałaś się w otoczeniu przyrody, od dziecka pomagając przy zwierzętach?

– Właśnie dlatego nie cierpię dziamdziowatych, słodko pierdzących dziuń trzymających w bloku kotki i pieprzone, miniaturowe pieski – warknęła Ania. – Co obrończynie zwierząt wiedzą o ich potrzebach? Zwierzak to nie zabawka! Potrzebuje przestrzeni, ruchu, powietrza, wolności, na miłość boską! Torturowanie ich przez trzymanie w blokach i tuczenie na śmierć powinno być karalne.

– No wiesz – mruknęła urażona Julia – Gary to jedyna istota, jaką mam. Wydaje mi się, że mnie kocha. Może inne samotne kobiety także dlatego trzymają zwierzęta. Żeby kogoś mieć…

– Żałosne. – Ania wykrzywiła usta w jeszcze bardziej pogardliwym grymasie. Zacisnęła dłonie na kierownicy, aż zbielały jej knykcie. – Pewnie, że chodzi o zaspokojenie matczynych instynktów. Każdy normalny człowiek musi mieć kim się opiekować, dla kogoś żyć. Kotki i pieski to zaledwie substytut chłopa i dzieciaków. Gdybyś tylko jakiegoś złapała, twój kot od razu by schudł. Nie zagłaskiwałabyś go na śmierć i nie tuczyła z prawdziwą miłością, aż dostanie zawału serca. Nie miałabyś na to czasu, gdyby facet wziął cię w obroty. Tego ci właśnie trzeba! Chłopa z takim interesem! – Ania zacisnęła pięść i pokazała ręką, z jak wielkim. – Już on wybiłby ci nim głupoty z głowy. Kotki i pieski, phi!

– Ale jesteś ordynarna, wstyd! – Julia nie kryła oburzenia. Nie udało się jej jednak powstrzymać uśmiechu. – Tak między nami, to właściwie nie miałabym nic przeciw podobnej kuracji.

Obie wybuchły śmiechem, szczerym i głębokim. W jednej chwili Julię opuściły smutki i rozterki. Odetchnęła z ulgą, wyrzucając z głowy obraz stryjostwa w czarnych strojach, trumny i wieńców niesionych przez grabarzy. Zaprosiła Anię na resztę dnia do siebie. Po drodze zatrzymały się w markecie, by kupić na wieczór prowiant i wino. Zadzwoniły również do wracającej od rodziców Oli, by spytać, na co ma ochotę. Potem podjechały pod blok Julii i zajęły się targaniem ciężkich pudeł z rodzinnymi skarbami. Ustawiły je jedno na drugim w ciemnym kącie i natychmiast zapomniały o rupieciach, zajmując się przygotowaniem kolacji.* 1 *

W drodze do mieszkania Julii Ola zajrzała do osiedlowych delikatesów, by zaszaleć i dla uczczenia weekendu bez dzieci kupić sobie i dziewczynom coś ekstra. Chodziła chwilę wzdłuż półek wypełnionych kolorowymi specjałami, wreszcie wzięła trochę słodyczy i owoców, a jako ukoronowanie trzy butelki wina, na które nieszczególnie mogła sobie pozwolić. Skłonność do szastania pieniędzmi była jedną z przypadłości tłumaczki freelancerki. Zanim urodziła dwóch synów, potrafiła roztrwonić pieniądze ze zleceń natychmiast po tym, gdy wpłynęły na konto. Kupowała nie tylko markowe ciuchy, ale także niepraktyczne lub niezbyt potrzebne prezenty dla Staszka.

Nie była dla niego słodkim aniołem, zdarzało się, że zamiast obsypywania całusami i prezentami ciosała mu kołki na głowie, ale zasadniczo troszczyła się o męża. Do tej pory nie wiedziała, dlaczego pewnego wieczoru, gdy była z dziećmi na spacerze, spakował się i bez słowa wyjaśnienia znikł z domu. Gdy do niego zadzwoniła, oświadczył zimno, że nie jest już nią zainteresowany, zakochał się i żyje teraz z inną kobietą. Po zawiłym śledztwie, w które zaangażowały się wszystkie przyjaciółki, wyszło na jaw, że nową wybranką stała się jego współpracownica, koleżanka z biura. Jej przewaga nad Olą sprowadzała się do tego, że była od niej blisko dziesięć lat młodsza, a do tego miała nieludzko długie nogi, które z dumą prezentowała, nosząc króciutkie spódniczki.

Staszek z własnej inicjatywy zaoferował, że jako człowiek honoru będzie jej co miesiąc przelewał coś w rodzaju alimentów i faktycznie dotrzymywał słowa. Poza tym jednak niespecjalnie interesował się synami i odwiedzał ich tylko od czasu do czasu. Zdarzało się, że zabierał chłopców na weekend, co Ola odbierała jednocześnie z zadowoleniem i gniewem. Cieszyła się, że malcy spędzają trochę czasu z ojcem, przecież potrzebowali męskiego wzorca, jednak z drugiej strony, gdy pomyślała, że jej dzieci dotyka ta wstrętna dziwka, ta podstępna żmija, która zabrała jej chłopa, zalewała ją krew.

Ola zamyśliła się, płacąc za wino stanowczo zbyt wysoki rachunek. Ciekawe, co dzisiejszego wieczora będzie robił Stach? Pewnie pójdzie z tą swoją wycackaną lalą na grupową terapię poświęcaną odkrywaniu siebie albo na spotkanie z hipisowskim guru, który po trzydziestu latach nirwany wrócił z Indii, a może na mityng z peruwiańskim szamanem, aplikującym zblazowanym Europejczykom oczyszczające dusze halucynogeny lub na buddyjską medytację połączoną ze śpiewaniem mantr. Dziewczynom udało się bowiem ustalić, że Krysia, choć wyglądała na plastikową lalkę, była nadzwyczaj uduchowiona i natchniona. Oprócz ciągłych badań nad tajemnicami wewnętrznego wszechświata zajmowała się również poezją i analizowaniem ludzkich charakterów.

Zbyt wiele rozmyślań o konkurentce i tym sukinsynu, który porzucił własne dzieci, sprawiło, że Olę rozbolała głowa. Poczuła rosnące z każdą chwilą rozdrażnienie. Zacisnęła zęby, podejmując decyzję, że nie pozwoli sobie popsuć weekendu. Odetchnęła głęboko, powoli wypuszczając powietrze i powtarzając w myślach: „spokój, spokój, spokój”. Doszła w ten sposób do bramy ogrodzonego osiedla, na którym mieszkała przyjaciółka, i wstukała kod dostępu. Furtka zabzyczała i otworzyła się. Ola, ciągle sapiąc i recytując uspokajającą mantrę, dotarła pod wejście do bloku, gdzie natknęła się na zgiętego wpół staruszka.

Zatrzymała się przy nim, bo dziadek próbował podnieść książkę leżącą na ziemi, ale nie zdołał całkiem się zgiąć. Zastygł więc z wyciągniętą w stronę zguby ręką, podpierając się laską. Ola kucnęła i podniosła książkę o twardych okładkach obciągniętych poprzecieraną na rogach skórą. Zdążyła dostrzec, że część kartek tkwi wetknięta luzem, a wszystkie są pożółkłe ze starości.

– Bóg zapłać, moje dziecko. – Staruszek uśmiechnął się do kobiety, odbierając swoją własność.

– Mogę jeszcze w czymś panu pomóc?

– Uczyniłaby mi pani niezwykłą grzeczność, gdyby wspomogła mnie ramieniem i podprowadziła do drzwi mieszkania. Nie zabiorę dużo czasu, mieszkam na parterze. – Mężczyzna ciągle się uśmiechał.

Ola z zaskoczeniem zauważyła, że nosi staroświeckie okulary typu pince-nez, czyli opierające się tylko na nosie, bez zauszników. Ostatnio widziała coś takiego w kostiumowym filmie. Do tego wszystkiego dziadek nosił niezwykły, zupełnie staroświecki garnitur i kamizelkę z kieszonką na zegarek z łańcuszkiem.

„W jakiej epoce się zatrzymałeś, człowieku? – pomyślała, podając mu ramię. – Pewnie się okaże, że osobiście znałeś Konopnicką i Bolesława Prusa”.

– Proszę mi wybaczyć śmiałość i to, że panią kłopoczę, ale wybrałem się na zbyt długi spacer i przeceniłem swoje możliwości. Reumatyzm, artretyzm i cała reszta dopadły mnie tuż przed mieszkaniem. Zabrakło mi dosłownie kilku kroków, by poradzić sobie samemu.

– Ależ to żaden kłopot. – Ola wzruszyła ramionami.

Zauważyła jeszcze, że starzec nie śmierdział moczem, co bardzo często zdarzało się ludziom w jego wieku. Mężczyzny nie było czuć również kulkami na mole ani naftaliną, za to pachniał jakąś niezwykłą wodą kolońską. W każdym razie niezmiernie elegancką. Ola pomyślała, że gdyby miała faceta, z chęcią kupiłaby mu takie perfumy. Lubiła drogie kosmetyki.

– Proszę ze mną wejść – poprosił straszy pan, gdy stanęli przed drzwiami. – Byłbym zobowiązany, jeśli szanowna pani okazałaby miłosierdzie i zaczekała chwilę, aż serce mi się uspokoi. Na wypadek gdyby jednak nie chciało i konieczne stałoby się wezwanie pogotowia.

– Oczywiście, chwilę mogę z panem zostać – bąknęła niepewnie Ola.

Tylko tego jej brakowało! Będzie musiała siedzieć z dziadziem, który może w każdej chwili paść trupem. Ale co miała zrobić, przecież nie zostawi staruszka samego, bo jeszcze naprawdę zasłabnie.

Znalazła się w kawalerce urządzonej w staromodnym stylu, by nie powiedzieć, że wręcz przypominającym muzeum lub skansen. Krótki korytarzyk zapełniały regały z książkami, a z sufitu zwisała secesyjna lampa. W salonie głównym meblem było masywne biurko w stylu empire1, z czarnego drewna, o nogach rzeźbionych na podobieństwo lwich łap. Ola nie dostrzegła nigdzie telewizora ani innego elektronicznego sprzętu, za to w kącie na stoliku stał patefon z głośnikiem w postaci wielkiej tuby.

– Pani pozwoli, że się przedstawię – rzekł z powagą staruszek, prężąc chudą pierś. – Jestem Aleksander Żegota, hrabia Bniński, dawniej poeta i zarobkowo oficer, obecnie kontemplator rzeczy dawnych i kolekcjoner przeszłości.

„Hrabia? O matko, wpadłam w sidła starego wariata” – pomyślała Ola.

– Aleksandra Lecka – wyciągnęła dłoń, którą pan Bniński wprawnie przechwycił i kłaniając się, ucałował.

Staroświecki gest tak bardzo zaskoczył i wyprowadził Olę z równowagi, że nawet nie zorientowała się, jak została posadzona na kanapie. Po chwili staruszek dziarsko przytaszczył z kuchni samowar. Archaiczne urządzenie zostało postawione na stoliku, a gospodarz, operując benzynową zapalniczką, zabrał się za rozpalanie węgielków.

– Ależ nie trzeba, proszę się nie kłopotać – zdołała wykrztusić Ola.

Hrabia Bniński nie chciał słyszeć o odmowie i zbyt szybkiej ucieczce gościa. Złapał się za pierś i oświadczył, że dopóki leki nie zaczną działać, dopóty może w każdej chwili odejść na tamten świat. Leki natomiast może zażyć dopiero po wypiciu herbaty, a tę pije jedynie z samowara. Potem wyjaśnił, jak wielka jest różnica pomiędzy naparem przygotowanym z użyciem wody zagotowanej w czajniku elektrycznym, na kuchni opalanej węglem, a na kuchni opalanej drewnem. Za każdym razem napój wychodzi zupełnie inny, a im nowocześniejszej użyto do niego techniki, tym bardziej traci smak i wartości zdrowotne. Olę znowu zaczęła boleć głowa.

Zanim herbata się zaparzyła, staruszek usiadł obok z wielkim albumem. Wewnątrz, ku rosnącej zgrozie Oli, miał kolekcję medali i monet. Najgorsze, że zaczął opowiadać o każdym egzemplarzu, i to ze szczegółami, nie żałując wstępu historycznego.

– To pruska „dytka”, czyli sześciogroszówka z czasów okupacji Warszawy przez Prusaków po upadku powstania kościuszkowskiego. „Dytka” była tak zwaną monetą zdawkową, czyli pośledniego gatunku. Niewiele wartą, o czym świadczy fakt, że uciekając z miasta, Prusacy nie wycofali jej z obiegu. Była najpowszechniejszą monetą za czasów Księstwa Warszawskiego, choć rada stanu zarządziła jej denominację i od roku 1808 jej wartość wynosiła tylko cztery grosze – tłumaczył staruszek.

Z torebki Oli rozległo się brzęczenie telefonu. Kobieta przeprosiła gospodarza i odebrała.

– Zgubiłaś się, zostałaś napadnięta czy uprowadzona? – spytała Julia.

– To ostatnie. Jestem u twojego sąsiada, pana hrabiego Bnińskiego.

– Moje gratulacje – mruknęła Julia. – Złapał cię na chore serce? Stary numer. Naprawdę nic mu nie jest.

– Zdążyłam się domyślić. Co mam teraz zrobić?

– Nic się nie bój, to tylko samotny staruszek, rozpaczliwie potrzebujący towarzystwa. Powiedz, że musisz już iść, bo na ciebie czekają. To pilna sprawa, niecierpiąca zwłoki. Wstań i wyjdź.

– Ach tak?! – Ola teatralnym gestem złapała się za głowę i poderwała na równe nogi. Pan Aleksander spojrzał na nią z niepokojem. – Naprawę już ta godzina? Wybacz mi, będę natychmiast! Pa!

Rozłączyła się i gestykulując żywo, złapała za torebkę i siatkę z zakupami.

– Pan wybaczy, panie hrabio, ale muszę lecieć. Bardzo przyjemnie się z panem rozmawia, piękna kolekcja monet i z chęcią bym o niej posłuchała, ale czekają na mnie.

– Proszę obiecać, że jeszcze mnie pani odwiedzi – dziadek wstał i odprowadził cofającą się Olę do drzwi.

– Gdy tylko mi czas na to pozwoli, przyjdę sprawdzić, jak się pan czuje – palnęła bez zastanowienia i poniewczasie ugryzła się w język.

Staruszek uśmiechnął się chytrze.

– Koniecznie proszę zajrzeć za dwie godziny, czy jeszcze jestem żywy. Gdybym nie odpowiadał, będzie jeszcze czas, by wezwać pogotowie.

Ola, zła na samą siebie, powtórzyła obietnicę i biegiem pognała schodami w górę. Zrezygnowała z windy, bojąc się, że dziadek odprowadzi ją do niej i podejrzy, na które piętro jedzie. Załomotała obcasami na schodach, gnając, jakby gonili ją diabli. Wpadła do mieszkania Julii, sapiąc jak parowóz.

– Nie chwaliłaś się, że masz w bloku hrabiego – wydyszała, wręczając gospodyni siatkę.

– A jaki tam z niego hrabia. – Julia lekceważąco machnęła ręką. – Widziałaś w dzisiejszych czasach arystokratę? Uciekli przed komunistami zaraz po wojnie, albo jeszcze przed nią. Z tego, co wiem, staruszek jest emerytowanym żołnierzem. Na starość zdziwaczał, co i każdą z nas czeka. Bniński poszedł w staroświeckie bibeloty, nosi surdut i zakłada pince-nez, pewnie wydaje mu się, że jest początek dwudziestego wieku. Ciekawe, na punkcie czego my dostaniemy hyzia. Ja chyba stanę się tak zwaną cat lady. Będę miała sześćdziesiąt kocurów, które zeżrą mnie żywcem. Ania wreszcie zadusi swojego wspaniałego kochanka i wyląduje w wariatkowie, a ty… Hm.

– A mnie ostatecznie opęta nerwica natręctw, roztrwonię pieniądze na niepotrzebne zakupy, aż dzieci mnie ubezwłasnowolnią. Wtedy będę przynosiła do domu rzeczy wygrzebane ze śmietnika – podsumowała swoje upodobania Ola.

Przeszły do kuchni, gdzie Ania pichciła im coś dobrego na kolację. Przysmaki okazały się kotletami mielonymi, do których góralka miała słabość, a których unikała w heroicznych i z góry skazanych na porażkę walkach z nadwagą. Weekendowo pozwalała sobie na wyżerkę, by potem cały tydzień dręczyć się dietetycznymi jogurcikami i jarskimi sałatkami, których nie cierpiała.

Julia podała spóźnionej przyjaciółce kieliszek wina, a sama zajęła się krojeniem warzyw. Kotlety miały wylądować w podgrzanych bułkach jako podstawowy składnik domowych hamburgerów. Ola pokręciła nosem, obserwując Anię wrzucającą właśnie owalne placki mięsa na rozgrzany tłuszcz. Kolacja będzie niezdrowa i ciężkostrawna. Zapowiadało się, że dzisiejszy wieczór wszystkie będą musiały odchorować.

– No, wreszcie przyszłaś. Myślałam już, że pomrzemy z głodu, zanim się zjawisz – rzuciła góralka przez ramię.

Przeniosły się do salonu, niosąc tace z piętrzącym się, parującym jedzeniem, po czym rozsiadły się na dywanie przed telewizorem. Julia włączyła coś do oglądania jednym okiem, bo i tak wieczór miał upłynąć im na pogaduchach. Ola zaczęła się żalić jako pierwsza, bo po wypitym duszkiem kieliszku przeszedł jej ból głowy, za to naszła ochota na gadanie. Opowiedziała o kłopotach z młodszym synem, Michałkiem, który ciągle moczył się w czasie leżakowania w przedszkolu, oraz o niesfornym starszym Krzysiu, nieustannie wdającym się w bijatyki.

– Obawiam się, że to przez odejście Staszka – powiedziała ze smutkiem. – Dzieciaki czują się niepewnie, widzą, że jestem znerwicowana i z trudem sobie radzę. Przez to same popadają w nerwowość. W domu brakuje mężczyzny, który byłby dla chłopców autorytetem i jednocześnie zapewnił im spokój.

– Tobie też brakuje chłopa – wtrąciła brutalnie Ania. – Tak samo jak Julii, już jej to mówiłam. Nie to, co mnie! Mnie za to brakuje pieniędzy. O właśnie, Julka, będę cię musiała prosić o przysługę.

– Ile?

– Pięć stów, ale najdalej do piątku. W tygodniu powinni przelać mi premię.

Ola pokręciła z naganą głową.

– Nie mam bladego pojęcia, dlaczego utrzymujesz tego darmozjada – powiedziała. – Nie widzisz, że on cię zwyczajnie wykorzystuje? Żeruje na tobie niczym pasożyt.

– Wiem – spokojnie odparła Ania. – Wiem, co robię, moja droga. Nie musisz się o mnie kłopotać. Mój Andrzej miewa, owszem, kłopoty finansowe i muszę mu czasem pomagać, za to daje mi coś w zamian, coś, czego wam dwóm tak brakuje. Sens życia! Kocham go i dzięki temu mam po co żyć. Szczególnie że nie jest to miłość nieodwzajemniona.

– Ale kobieto, za kilka lat stuknie ci czterdziestka, masz mieszkanie kupione na kredyt i pasożyta, wiecznie uczepionego twojego portfela. – Ola nie dawała za wygraną. – Jesteś świetnym handlowcem, dobrze zarabiasz, gdyby nie on, już dawno spłaciłabyś mieszkanie! A ty co? Grzęźniesz w długach. Jaki interes znów mu nie wyszedł? Ile musiałaś mu dołożyć? Dwadzieścia, trzydzieści tysięcy?

– Gówno cię to obchodzi – warknęła Ania.

– Przestańcie już. – Julia tradycyjnie zajęła pozycję mediatora.

Jej też nieco doskwierała słabość Ani do kochanka, bo to głównie od niej przyjaciółka pożyczała pieniądze. I nie zawsze oddawała, wykorzystując fakt, że Julia nie potrafiła upomnieć się o zwrot gotówki. Zwyczajnie krępowała się domagać oddania pieniędzy, uważając to za bardzo nieeleganckie. Przez tę słabość sama finansowo przędła tak sobie, nie mogąc odłożyć żadnej większej sumy.

Żeby nie dopuścić do zepsucia miło zapowiadającego się wieczoru przez kłótnię, zmieniła temat, opowiadając o wybrykach biurowych kolegów. Pozostałe dwie przyjaciółki nie miały szczęścia pracować w korporacji, Ola była freelancerką, a Ania większość czasu spędzała w terenie. Omijały je więc biurowe skandale, podgryzanie i zawiść w wykonaniu walczących w wyścigu szczurów kolegów. Sama Julia pełniła raczej rolę obserwatorki tych zawodów, miała bowiem dość mocną pozycję jako dobry fachowiec, a poza tym brakowało jej ambicji, by walczyć o wyższe stołki. Najważniejsze jednak, że była osobą zbyt przyzwoitą, by współuczestniczyć w szczurzych zmaganiach. Wystarczyło jej same przyglądanie się, kto komu podkłada świnię, kto donosi, kto zajmuje się intrygami i podjudzeniem kolegów. Przyjaciółki chętnie słuchały plotek, bo część współpracowników Julii znały osobiście, zresztą biurowe życie potrafiło być naprawdę emocjonujące. Dawało okazję do obrabiania tyłka całej masie ludzi.

Kolejne dwie godziny zajęło im zatem natrząsanie się ze współpracowników Julii oraz zaduma nad wybrykami członków zarządu, szczególnie nad miłosnymi podbojami wiceprezesa, człowieka wielokrotnie notowanego przez policję za uprawianie seksu w miejscach publicznych.

Podobne plotki kończyły się zawsze refleksjami nad istotą funkcjonowania korporacji i zdumieniem, jakim cudem ona działa, i to w dodatku aż tak sprawnie.

– O Jezu, obiecałam, że odwiedzę tego nieszczęsnego staruszka! – przypomniała sobie Ola. – Miałam wpaść do niego za dwie godziny, a minęły chyba ze cztery. Co teraz? Pewnie leży tam i kona. Będę miała go na sumieniu!

– Uspokój się. Nic mu nie będzie. – Julia wzruszyła ramionami i sięgnęła po butelkę, by napełnić kieliszki. – Pewnie już cię nawet nie pamięta, zresztą o tej porze z pewnością śpi. Nic mu nie dolega, zdrowie ma takie, że tylko pozazdrościć. Nie raz widziałam przez okno, jak o samym świcie dziarsko maszeruje na spacer, wymachując laseczką. Tylko wtedy, gdy sobie kogoś upatrzy, nagle zapada na zdrowiu.

– Mówicie o starym wariacie, który paraduje przebrany za Bolesława Prusa? – spytała Ania. – Mnie też kiedyś próbował naciągnąć na rozmowę, ale nie ze mną te numery. Od razu wyczułam, że byłoby to równie pasjonujące, jak przeglądanie pamiątek po twojej zmarłej ciotce.

– To te pudła są pełne rodzinnych pamiątek, staroświeckich bibelotów? – zainteresowała się Ola.

Oczy tłumaczki zapłonęły niezdrowym podnieceniem. Przecież z pewnością znajdowały się tam liczne skarby. Co prawda nie ma szans na markowe ciuchy czy perfumy, ale mogła się trafić przedwojenna biżuteria lub jakiś staroświecki drobiazg. Takie rzeczy potrafiły być piekielnie drogie, a przede wszystkim modne. Być może przyjaciółka dałaby się namówić na odsprzedanie jakiegoś cacka?

– I nawet nie sprawdzałyście, co tam jest? – Podniosła się z miejsca i doskoczyła do pakunków.

– Nie, szkoda było czasu. – Julia przewróciła oczami. – Stryjek mówił, że ciotka sama to popakowała i z tego, co się zorientował, to głównie rodzinne dokumenty i zdjęcia. Nic praktycznego.

– E tam, lepiej sprawdźmy – rzekła Ola i złapała za pierwsze pudło.

Rozsupłała sznurek i zdjęła tekturową pokrywę. Wewnątrz rzeczywiście znajdowały się same zdjęcia, wszystkie w ramkach do powieszenia na ścianie. Fotografie były wyłącznie czarno-białe lub w sepii, niektóre mocno wyblakłe od upływu czasu. Widocznie długimi latami wisiały na ścianie w mieszkaniu ciotki Aurelii. W kolejnym pudle leżały poukładane w stosy skoroszyty ze starymi papierami, rosyjskie książki, w których ktoś porobił piórem przypisy na marginesach, teczki z dokumentami i ręcznie zapisane zeszyty. Ola mocno się rozczarowała.

Jedyne interesująco wyglądające pudełeczko zamiast broszy lub kolczyków kryło wewnątrz stare odznaczenie, biały krzyżyk ze złotą obwódką i rycerzykiem na koniu w środku. Może to świecidełko było coś warte, ale chyba niewiele, i wyłącznie dla kolekcjonerów. Zostało im jeszcze do sprawdzenia kilka pudeł po butach. Ola zrezygnowała z przeglądania ich zawartości, gdy w pierwszym znalazła powiązane sznurkiem pliki listów. Najgorsze, że po poruszeniu wprost na nogi tłumaczki wysypały się z nich mysie bobki i strzępki pogryzionego papieru. Odchody nieciekawie prezentowały się na eleganckich pończochach. Przyjaciółki chichotały, gdy ciekawska przyjaciółka otrzepywała się z mysich kup.

– A to co? – Ania wyciągnęła z pierwszego pudła sporych rozmiarów zeszyt, obity skórą z tłoczeniami i dodatkowo ozdobiony płaskimi, miedzianymi ćwiekami. – Wygląda fajnie!

Gdy rozłożyła okładki, przyjaciółki ujrzały wetknięte w nie luzem kartki, zapisane drobnym, starannym pismem. Na tle pożółkłego papieru lśniła biała, nowa koperta.

– Jest zaadresowana do ciebie – zauważyła Ania.

Julia wzięła list i obejrzała go z ciekawością. Napisano na nim tylko jej nazwisko – Julia Jasińska – nic więcej. Litery J miały zawadiacko zakręcone ogonki, zwijające się spiralnie na kształt ślimaczych muszli. Ozdobniki zasugerowały Julii autora listu.

– To od ciotki Aurelii – westchnęła. – Coś takiego, przed śmiercią napisała do mnie list!

– Na co czekasz? Otwieraj! – Ola szturchnęła przyjaciółkę. – Ja skoczę po następną butelkę. Spróbujemy hiszpańskiego wina, które dziś kupiłam. Nie pytajcie, ile mnie kosztowało.

Julia rozerwała kopertę i wyciągnęła list. Przeczytała go głośno, tak, by mocująca się z korkociągiem Ola także słyszała.

Droga Julio! Pewnie zastanawiasz się, czego może chcieć zmarła ciotka. Dlaczego ta samotna wariatka nie daje ci spokoju nawet po śmierci? Przecież nie miałyśmy ze sobą wiele wspólnego, oprócz pokrewieństwa właściwie nic nas nie łączyło. Racja, to wszystko moja wina. Nie dbałam o swoją jedyną bratanicę jak należy, nie interesowałam się tobą, zajęta własnymi sprawami. Przemknęło mi twoje dzieciństwo, mignęłaś mi ledwie jako pannica. I tyle. Życie przeminęło nie wiadomo kiedy. Szkoda, że nie poznałyśmy się lepiej, że nie poświęciłam ci należnej uwagi. Jesteś wszak jedyną spadkobierczynią naszego rodu. Ani ja, ani twój stryjek nie zostawiliśmy dzieci. Przeminiemy bez śladu, więc to ty będziesz nieść dalej pamięć o nas i naszych przodkach.

Słuchaj zatem, ostatnia z Jasińskich, mam coś dla ciebie. Coś, co odkryłam w czasie badań nad naszą rodziną, a co może cię wzbogacić. Materialnie czy tylko duchowo? O tym w swoim czasie. Z pewnością za to cię zaskoczy, zabawi, a może czegoś nauczy. Nie dam ci wszystkiego na tacy, to byłoby zbyt nudne i proste. Zaproponuję ci grę. Zabawę w podążanie po nitce do kłębka. Jeśli nie masz na nią ochoty, trudno. Zauważ tylko, że nigdy nie dowiesz się, co straciłaś.

To jak, jesteś ciekawa, co przygotowała dla ciebie stara wariatka? Jeśli tak, zacznijmy. Zadanie nie jest skomplikowane. Musisz skompletować pamiętnik, którego fragment trzymasz w ręku. Napisała go twoja praprababka, Józefa Jasińska. Kolejne kartki zgubiły się tu i ówdzie, zostawiłam jednak tropy, które pozwolą ci je odnaleźć.

Miłej zabawy!

Przyjaciółki tkwiły chwilę w ciszy i bezruchu, zupełnie zaskoczone treścią listu. Julia odwróciła kartkę na drugą stronę, lecz ta była pusta.

– Ale jazda – westchnęła Ania.

– To niesamowite! – do pokoju wpadła Ola, trzymając otwartą butelkę wina. – Na co czekasz? Czytaj ten pamiętnik, i to na głos! Czekaj, wyłączę telewizor, bo będzie przeszkadzał, przygaśmy też światło.

– Czyście upadły na głowę? Mam czytać pamiętnik swojej praprababki? – burknęła Julia. – Też mi zabawa, naśmiewanie się z zapisków dawno nieżyjącej osoby.

– Nie będziemy się śmiały, chyba że napisała coś okrutnie głupiego – zapewniła Ania. – Chcemy, żebyś podjęła wyzwanie ciotki Aurelii. Nie masz innego wyjścia, pomożemy ci nieść to brzemię, czy tego chcesz, czy nie. No jazda, teraz siadaj tu i czytaj.

– Szybciej, bo nie mogę się doczekać! – pisnęła Ola, rozlewając wino do kieliszków.

Julia wzruszyła ramionami, ale ponieważ tak naprawdę sama była niezmiernie ciekawa, zaczęła ­czytać.

1 Znany także jako styl cesarstwa: późna odmiana klasycyzmu, związana z rządami Napoleona I; nawiązuje głównie do sztuki starożytnego Egiptu, Grecji i Rzymu; wyróżnia się symetrią i przesadną dekoracyjnością.