Tajemnica - ebook

SCE­NA I.

IRE­NA, ZO­SIA póź­niej AL­FONS.

ZO­SIA.

A co! nie mó­wi­łam pani, że nie ma nic w świe­cie lep­sze­go nad bie­li­dło?

IRE­NA.

Trud­no mi jed­nak było przy­zwy­cza­ić się do tego.

ZO­SIA.

Szcze­gól­nie na bal trze­ba się bo­daj tro­szecz­kę przy­bie­lić.

IRE­NA.

Prze­cież nie znać, że ja dzi­siaj…

ZO­SIA.

Nic a nic! Zresz­tą męż­czyź­ni się na­tem nie zna­ją. Oni wszyst­ko z po­zo­rów są­dzą…

IRE­NA.

A kok ten nie jest za duży?

ZO­SIA.

Za duży? To jesz­cze ma­leń­stwo, na­prze­ciw szy­nio­nu pani Ar­tu­ro­wej! Tam ze trzy wró­ble gniaz­da zna­la­zły­by wy­god­ne po­miesz­cze­nie.

IRE­NA.

Czy uwie­rzysz Zo­siu! [śmie­jąc się). Mój mąż my­śli cią­gle, że to moje wła­sne wło­sy.

ZO­SIA (z śmie­chem).

Już to pan tak za­śle­pio­ny w pani, że mo­gła­by pani (ci­cho do ucha szep­cze parę słów) i nie po­znał­by się na­tem.

IRE­NA.

Dla tego też ja tak szczel­nie za­my­kam moją to­a­le­tę, bo lę­kam się stra­cić w jego oczach, gdy­by się przy­pad­kiem do­wie­dział o tych nie­win­nych for­te­lach…

ZO­SIA ( koń­cząc).

Któ­rych każ­da ko­bie­ta uży­wa i uży­wać musi!

IRE­NA.

Jak­to? Może i ty…

ZO­SIA.

Ja, nie! bo nie mam ni­ko­go, komu bym się mia­ła po­do­bać, (n… s.) Na szczę­ście, jesz­czem się dzi­siaj nie bie­li­ła.

IRE­NA.

Pro­szę cię Zo­siu! po­praw mi tro­szecz­kę ru­mień­ce, bo zda­je mi się, ze ten z tej stro­ny, za mały.

ZO­SIA (wyj­mu­jąc z szu­flad­ki pu­deł­ka do blan­szui różu.)

Do­brze, pro­szę pani! ( Na­cie­ra ró­żem twarz Ire­ny i so­bie tro­szecz­kę) Niech pani od­wró­ci co­kol­wiek do świa­tła pra­wy po­li­czek. (Ire­na od­wra­ca się.) Tak! Te­raz jesz­cze tro­chę usta i już wszyst­ko bę­dzie go­to­we.

IRE­NA.

Jak­to i usta? Al­fons prze­cież mó­wił mi za­wsze, że mam pięk­ne usta.

ZO­SIA (ró­żu­jąc usta).

Tak… przy zwy­kłej ce­rze – pięk­ne; ale jak się twarz na­blan­szu­je, to trze­ba i usta ró­żo­wać.SCE­NA II.

CIŻ SAMI. – AL­FONS.

AL­FONS.

Do­bry wie­czór ci Ire­no. Ju­żeś go­to­wa?

(Ire­na i Zo­sia zmie­sza­ne chcą scho­wać bie­li­dło. Zo­sia cho­wa je do swo­jej kie­sze­ni).

IRE­NA (zmie­sza­na).

A tak–je­ste­śmy go­to­we. (Do Zosi ci­cho) Scho­wa­łaś? (Zo­sia mru­ga).

AL­FONS (do sie­bie).

Co zna­czy to ich po­mie­sza­nie? (gło­śno) Ire­no tyś taka bla­da?… Co to­bie jest?

IRE­NA (n… s.)

To Zo­sia mnie tak moc­no na­bie­li­ła! (do Zosi). Mó­wi­łam ci, że za­nad­to!

ZO­SIA (ci­cho do Ire­ny).

To nic, moż­na jesz­cze po­pra­wić.

AL­FONS.

Co mó­wisz Ire­no?

IRE­NA.

Nic. Sta­nik co­kol­wiek za cia­sny…

AL­FONS (chcąc sta­nik zwol­nić.)

O pro­szę cię… Ja za­raz na to po­ra­dzę…

IRE­NA.

Bar­dzo pro­szę.. Zo­siu! pójdź do dru­gie­go po­ko­ju. (Od­cho­dzi z Zo­sią.)