Trochę śmiechu, trochę płaczu: Oryginalne poezye T. Nowosielskiego - ebook

LUBA BA­ŁA­MUT­KA.

Oj, lu­be­go znam ja ptasz­ka,

Lżej­szy on jest od mo­ty­la;

Ser­ca jemu to igrasz­ka,

Ser­ca zmie­nia wciąż co chwi­la…

A ten pta­szek to dzie­wi­ca,

Za­wsze miła, za­wsze grzecz­na.

Ślicz­ne oczy, ślicz­ne lica,

Dla chłop­ców też nie­bez­piecz­na…

Wciąż do chłop­ców jest szczę­śli­wa.

Bo też za­wsze tak mi­lut­ka;

Z każ­dym chłop­cem grzecz­na… żywa…

Sło­wem luba ba­ła­mut­ka!…

Temi; tę­sch­nem mru­gnie oczkiem.

Temu wdzięcz­nie ski­nie głów­ką,

Na tam­te­go spoj­rzy bocz­kiem,

Temu po­wie słod­kie słów­ko…

Tak uśmie­chem łu­dząc jed­nych,

In­nych roz­pacz łez­ką sło­dzi,

A tym­cza­sem chłop­ców bied­nych

Jak zwo­dzi­ła tak i zwo­dzi…

Lecz choć ma gust naj­nie­stal­szy

I jest jesz­cze ser­ca pa­nią;

Wiem, że od niej do­sko­nal­szy

Ba­ła­mut raz tra­fi na nią….DO *

(Z MU­ZY­KĄ).

Czy ja cię ko­cham? luba! ty py­tasz –

Mo­gęż nie ko­chać, bę­dąc ko­cha­ny?

Ty mi anioł­ku za ser­ce chwy­tasz,

I w ser­cu daw­ne od­na­wiasz rany…

Go­łąb­ku! jak­że ko­chać się słod­ko,

Po­dzie­lać z tobą roz­kosz nie­bie­ską.

Ja­kież to szczę­ście, moja piesz­czot­ko,

Dzie­lić się jed­ną współ­czu­cia łez­ką…

Cie­bie do szczę­ścia mi tyl­ko trze­ba;

Lecz je­śli cie­bie ser­dusz­ko mami.

Luby anioł­ku, po­wróć do nie­ba,

A mnie tu zo­staw z mo­je­mi łza­mi…SPO­TKA­NIE.

I.

Na­po­tka­łem czar­ne oko,

Oko pięk­ne, lecz zwod­ni­cze,

Po­ko­cha­łem czar­ne oko,

Oko lube… ta­jem­ni­cze…

Ta­jem­ni­cze, oko lube,

Ah, przy to­bie czu­ję trwo­gę,

Czu­ję trwo­gę, wi­dzę zgu­bę,

A za­po­mnieć cię nie mogę!….

Czy na ja­wie, czy­li we śnie,

W ser­cu mo­jem tkwi cier­pie­nie –

Ser­ce bied­ne drży bo­le­śnie,

Ah, o jed­no drży spoj­rze­nie…

Ah! ja nie wiem sam dla­cze­go

Oko czar­ne w pierś się wci­sło;

Wiem jed­nak­że, że od nie­go

Szczę­ście mo­je­by za­wi­sło…

Wzrok twój się­ga tak głę­bo­ko;

Lecz choć głę­biej się za­krad­nie,

Nie wiem jesz­cze czy twe ser­ce

Kie­dyś ser­ce me od­gad­nie?…

II.

Na­po­tka­łem pięk­ne usta,

Z mi­łym lu­bym ich uśmie­chem;

Bo też sama nie­co pu­sta,

Lecz pu­sto­ta nie jest grze­chem!

Mimo uśmiech i pu­sto­tę,

W ustach ja­kiś wy­raz czu­ły;

Znać, że wcze­śnie sny jej zło­te

Ja­dem świa­ta się za­tru­ły…

Ust tych uśmiech dla mnie prze­cie

Ma uro­czą ja­kąś siłę –

Jest ukry­ty ro­bak w kwie­cie,

Lecz kwiat miły, usta miłe…

Przez ten uśmiech, uśmiech miły

Bo­leść ser­ca ja ro­zu­miem;

Lecz jak gro­by, jak mo­gi­ły,

Ja sza­no­wać bo­leść umiem…