Facebook - konwersja
Czytaj fragment
Pobierz fragment

Wakacje z Au Pair - ebook

Wydawnictwo:
Data wydania:
19 lutego 2016
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu. Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
, MOBI
Format MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu. Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
(2w1)
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
19,90

Wakacje z Au Pair - ebook

„Wakacje z Au Pair” Lidii Błądek to beletrystyczna historia polskiej dziewczyny, która trafia do domu angielskiej hrabiny, dzięki której doświadcza sympatycznej gościnności, fascynacji podróżami, ale także ludzkiej wyrachowanej i cynicznej premedytacji.

Główna bohaterka, Ania, w czasie plenerowego pikniku w Londynie, na którym towarzyszy hrabinie, poznaje odpowiedzialnego i przystojnego młodzieńca z Wenezueli - Simona. Spotkanie to z biegiem kolejnych dni przeradza się w zauroczenie i romantyczną przygodę. Lecz pewnego dnia, Ania wyjeżdża z hrabiną właśnie do Wenezueli, gdzie losy obu kobiet zostają dramatycznie rozdzielone, a Ania trafia do więzienia za popełnione przestępstwo. Czy główna bohaterka wróci do Polski studiować medycynę? Czy spotka się jeszcze z Simonem? Kto jej pomoże opuścić więzienie w Caracas?

Fabuła tej opowieści jest niezwykle wciągająca, chwilami ekscytująca i wzruszająca, a w innych miejscach wywołuje litość i współczucie.

Kategoria: Obyczajowe
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-7900-493-5
Rozmiar pliku: 657 KB

FRAGMENT KSIĄŻKI

Rozdział I

W słoneczny majowy poranek Anię obudził śpiew słowika dochodzący z ogrodu. Wcześnie wstała i jak codziennie wyszła na taras swego domu, aby się wygimnastykować. Z jej tarasu rozpościerał się widok na piękny niewielki ogród, w utrzymaniu którego często pomagała rodzicom. Od rana wiedziała, że dzisiejszy dzień będzie wyjątkowy, bo dzisiaj odbierze swoje świadectwo dojrzałości. Liczyła, że maturę dobrze zdała i oceny na dyplomie też będą dobre. Co za szczęśliwy dziś dzień, myślała w głębi duszy. Już rozmyślała o wakacjach, które razem z koleżankami chciałaby spędzić w Anglii. Polska została właśnie członkiem Unii Europejskiej, a ona po raz pierwszy głosowała, i to właśnie za tym, by Polska weszła do Unii. Więc dlaczego miałaby nie skorzystać z nowych możliwości, jakie się teraz przed nią otwierają. Jeszcze rodzicom o swoich zamiarach nie wspomniała, ale na wszystko będzie czas. Zastanawiała się, czy rodzice zaakceptują jej propozycję, ale jestem już dorosła – myślała – więc dlaczego mieliby nie zaakceptować jej planów życiowych.

Bardzo ich kochała i wiedziała, że rodzice też ją kochają i mają do niej zaufanie. Podobnie jak wielu jej rówieśników uważała, że wejście Polski do Unii Europejskiej stwarza szanse na lepsze życie.

Jednak w rodzinie Ani nie wszyscy głosowali za wstąpieniem Polski do Unii Europejskiej. Babcia Elżbieta i dziadzio Marek pamiętali, jak po II wojnie światowej nie wszyscy Polacy, którzy walczyli za wolność innych krajów Europy, mogli tam zamieszkać. Często wspominali najstarszego brata dziadka, który był lotnikiem i walczył w Dywizjonie 303 o Anglię, a potem musiał emigrować do Stanów Zjednoczonych Ameryki. Po II wojnie światowej pomimo wielkich zasług Polaków w niektórych państwach Europy, Polacy nie byli mile widziani. Lecz rodzice Ani, Basia i Karol, wiązali duże nadzieje z wejściem Polski do Unii Europejskiej dla przyszłości ich dzieci i głosowali za wstąpieniem.

Liczyli bardzo, że maj 2004 roku przyniósł nowe pozytywne wyzwania Polsce i jej mieszkańcom. W referendum powszechnym ponad pięćdziesiąt procent mieszkańców zagłosowało za wejściem Polski do Unii Europejskiej. Jednak wśród części społeczeństwa ciągle żywe były obawy, czy ta decyzja jest dobra dla obecnych i przyszłych pokoleń. Część polityków prowadziła agitację, aby głosować za przystąpieniem Polski do Unii, ale przeciwna część zniechęcała do tego.

Zwolennicy akcesji Polski podkreślali przede wszystkim możliwość otwarcia granic, swobodny przepływ osób, usług, towarów i kapitału wewnątrz państw Unii oraz zapewnienie bezpieczeństwa i pokoju. Przeciwnicy zaś ostrzegali, że podporządkowanie Polski dyktatowi prawnemu Unii nie przyniesie nic dobrego, gdyż w rzeczywistości będzie ograniczeniem praw obywatelskich. Gospodarka i rolnictwo nie wytrzymają konkurencyjności zachodnich firm, co spowoduje ich upadek i związany z tym wzrost bezrobocia, a także likwidację drobnych gospodarstw rolnych produkujących zdrową żywność,

a nasz rynek zostanie zalany żywnością genetycznie modyfikowaną niewiadomego pochodzenia. Przeciwnicy podkreślali, że w przyszłości Polsce grozi utrata suwerenności z powodów głównie ekonomicznych.

W domu Ani, podobnie jak wśród szerszego polskiego społeczeństwa były różne poglądy na ten temat. Mama Basia właśnie przygotowywała w kuchni śniadanie dla całej rodziny. Uważała, że pierwszy posiłek powinien być ciepły, więc dzisiaj przygotowywała płatki owsiane z mlekiem i jajecznicę z wiosennym szczypiorkiem.

- Ależ aromatyczne zapachy, mogę w czymś pomóc mamusi – zapytała Ania już przy wejściu do kuchni.

Podobnie jak jej mama bardzo lubiła gotować. Wiele się już zdążyła nauczyć od mamy i babci w rodzinnym domu.

- Może nakryj do stołu, a ja za chwilę skończę - odpowiedziała mama.

Ania rozstawiła zastawę stołową na stole przykrytym białym obrusem, na którym już stał bukiet polnych kwiatów w porcelanowym flakonie. W rodzinie tradycją było, że posiłki spożywało się wspólnie. Jej babcia Elżbieta uważała, że nakrycie stołu jest bardzo ważne i zawsze do posiłku stół powinien być nakryty białym obrusem. Właśnie przyjechali babcia i dziadzio, aby wspólnie w gronie rodzinnym uczcić ten wyjątkowy dzień.

Przy stole, podczas posiłku, jak zwykle rozpoczęła się dyskusja. Teraz tematem na czasie było wejście Polski do Unii Europejskiej.

- Ile teraz dobrego się w Polsce dzieje. Cieszę się, że Polska stała się członkiem Unii Europejskiej. Mam nadzieję, że zapewni to Europie pokój na przyszłość, tolerancję i rozwój gospodarczy - mówiła w czasie wspólnego śniadania Barbara, mama Ani.

- Tak, to prawda, miejsce Polski jest wśród państw kultury łacińskiej, ale dziś Europa jest inna niż wiele lat temu. Poszczególne kraje też przeżywają różne problemy gospodarcze, kulturowe. Czy będzie nam dane czerpać to, co najlepsze, czy też staniemy się dużym rynkiem zbytu i rynkiem taniej siły roboczej - odpowiadała pytająco jej mama Elżbieta.

Ania szybko zjadła śniadanie i udała się do liceum, po odbiór dyplomu.

Do rozmowy włączył się tato Ani, który prowadził dobrze prosperującą firmę z zakresu branży budowlanej - ależ mamo, wszyscy w Unii będą mieć takie same możliwości rozwoju. Zobacz jak moja firma od kilku lat się rozwija dzięki eksportowi do krajów Unii - mówił.

Jednak mama, która wykonywała kiedyś zawód radcy prawnego uważała, że Unia stosuje „niedopuszczalny terror prawny”, ponieważ najdrobniejsze sprawy chce regulować prawem. Przy czym prawo to stanowione jest tylko w interesie najbogatszych państw Unii, np. w sprawach ochrony klimatu biedniejsze kraje będą w przyszłości płacić kary za emisję gazów i brak ochrony powietrza. Głosowałam przeciw - gdyż jak mówiła – w Unii jest wydawanych coraz więcej absurdalnych przepisów wkraczających we wszystkie dziedziny życia, a to będzie hamować rozwój gospodarczy i psuć relacje międzyludzkie. Rozwój gospodarczy i społeczny zawsze wyprzedza prawo i dlatego nie można ograniczać praw obywatelskich, tworzyć biurokratycznych barier hamujących rozwój. Z powodu zbyt dużej ilości przepisów nie będzie można prowadzić działalności gospodarczej, aby nie łamać jakiegoś przepisu. Każdy, kto podpadnie władzy albo mocnej konkurencji, będzie mógł być łatwo zniszczony - kontynuowała, argumentując swój sprzeciw.

- Ja, jak na razie, nie narzekam. Liczę, że dopiero teraz otworzą się nowe możliwości - odpowiadał ze spokojem o przyszłość Karol.

- Och, teraz to dopiero zobaczysz jak będzie. Po wejściu Polski do Unii będziemy musieli przyjąć tysiące aktów prawnych do naszego systemu prawnego. Narzucone nam limity produkcyjne w gospodarce i rolnictwie będą hamować rozwój gospodarki i rolnictwa. To spowoduje wzrost bezrobocia i biedy, a młodzi zamiast budować własny kraj będą emigrować za chlebem do bogatszych krajów Unii. Aż strach pomyśleć, co nam przyniesie przyszłość – kontynuowała swój sposób myślenia Elżbieta, nie dając się przekonać żadnymi argumentami.

- Ależ mamo, co ty mówisz, przecież jako przedsiębiorca będę mógł rozwijać działalność i eksportować do dowolnego kraju Unii, bez żadnych ceł i barier, będzie strefa wolnego rynku. Ja widzę więcej pozytywnych stron i korzyści z członkostwa Polski - odpowiadał na przedstawione wątpliwości Karol.

- Och Karolu, o jakim wolnym rynku ty mówisz? Czy ty nie rozumiesz, że tam mechanizmy wolnorynkowe już dawno zostały zastąpione mechanizmami zbiurokratyzowanymi, negocjacyjnymi, za którymi kryje się polityczna gra interesów i wpływów najbogatszych państw Unii. Zobaczysz jak to jest z tą wolnością eksportu, zaraz wymyślą jakiś certyfikat, za który słono będziesz musiał zapłacić – odpowiadała mu - a zobaczysz za lat dziesięć, dwadzieścia, jak droga będzie zdrowa żywność, bo już teraz zalewają nasz rynek żywnością w większości genetycznie modyfikowaną i niszczą nasze polskie małe gospodarstwa rolne, które produkują zdrową żywność. Spójrz dookoła, u nas też niektórzy przejęli za bezcen ziemię i gospodarstwa rolne po likwidowanych Państwowych Gospodarstwach Rolnych i spółdzielniach produkcyjnych i teraz oni też dołączą do farmerów unijnych. Będą pobierać ogromne dopłaty rolnicze, produkować żywność z chemią i genetycznie modyfikowaną, a my to będziemy jeść i chorować i całe życie przyjmować leki i suplementy diet, na czym znowu zarobi cały wielki przemysł farmaceutyczny dobrze rozwinięty w krajach Unii. Zobaczycie, za kilkanaście lat największym problemem będzie możliwość pozyskania zdrowej żywności - uzasadniała swoją argumentację mama.

- Ależ mamo, my też mamy rodzinne gospodarstwo rolne na swoje potrzeby i będziemy je nadal utrzymywać – odparł syn Karol.

- Na szczęście mamy jeszcze, ale przeżyliśmy już różne czasy. Nawet takie, gdy w okresie stalinizmu po drugiej wojnie próbowano ludziom odbierać ziemię. Dzisiaj też nie wiadomo jak będzie, czy z ludzi nie zechcą zrobić niewolników, którzy będą jeść to, co im dadzą, myśleć, jak ich nauczą i robić to, co im każą. Jeszcze trochę i będzie jak w książce Orwella „Rok 1984” – pesymistycznie przepowiadała przyszłość mama.

- Ależ mamo, dzięki temu, że jest Unia od kilkudziesięciu lat nie ma wojen, które wyniszczały Europę w pierwszej połowie dwudziestego wieku. Unia da nam poczucie bezpieczeństwa. Ja widzę lepszą przyszłość, więcej możliwości dla nas i dla przyszłych pokoleń - argumentował Karol.

Do rozmowy włączyła się Basia - mamo, nawet Kościół popiera wejście Polski do Unii. Jest prowadzony proces beatyfikacyjny Roberta Schumana, jednego z założycieli Unii Europejskiej – mówiła, licząc, że odwołanie do wartości chrześcijańskich przekona mamę. Ale mama jak zwykle na wszystko miała odpowiedź – wiesz, to bardzo dobrze, bo Robert Schuman był wielkim, mądrym człowiekiem i katolikiem. Chciał budowania wspólnego dobrobytu i pokoju dla wszystkich obywateli Unii. A teraz, czy Europa nie odchodzi od ideałów Schumana? - pytała,

Ojciec Marek jak zwykle przysłuchiwał się dyskusji i postanowił wesprzeć żonę dodatkowymi argumentami, pytając najpierw – a czy wiecie dlaczego Robert Schuman wybrał w 1957 roku dzień 25 marca na podpisanie traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Gospodarczą?

Zapanowała chwila ciszy, po czym dalej zaczął tłumaczyć - to nie był przypadek, bo w dniu 25 marca obchodzimy dzień Zwiastowania Pańskiego. To jedno z najważniejszych świąt w Kościele Katolickim. Robert Schuman jako gorliwy katolik zapewne wziął to pod uwagę. Schuman uważał, że Europa powinna zachowywać swoje wartości i tradycje.

- Tak tato, zgadza się. Schuman potrafił po drugiej wojnie światowej poprzez pojednanie różnych narodów budować wspólnotę europejską, która będzie oparta na wolności, sprawiedliwości, solidarności narodów i pokoju. Ale czasy się zmieniają. Nic nie stoi w miejscu. Zawsze mówisz, że trzeba patrzeć w przyszłość. To od nas zależy jaka będzie Polska, jaka będzie Europa, jakie ideały potrafimy wprowadzić w życie - odpowiadał ze spokojem Karol.

- Pamiętajcie, że nikt nam nic nie da za darmo, a powodem powołania Unii były przede wszystkim względy ekonomiczne. A o bezpieczeństwo też musimy sami zadbać. Ale cóż, was trudno przekonać. Poczekamy, zobaczymy – powiedziała jak zwykle w takich sytuacjach babcia Elżbieta, aby nie zadrażniać dalszej dyskusji.

- My, Polacy, też potrafimy sobie radzić w życiu. Ja wierzę w lepszą przyszłość Polski w Europie – próbował przekonywać Karol.

- Tak, wiem, ale pamiętaj, że w polityce liczą się przed wszystkim interesy, a zwłaszcza interesy ekonomiczne - mama jak zwykle na wszystko miała argumenty i odpowiedź, z czym trudno było polemizować.

Dziadkowie i rodzice Ani nie mogli się doczekać powrotu ich ukochanej wnuczki i córki do domu ze świadectwem maturalnym. Mieszkali w uroczym małym powiatowym miasteczku na Podkarpaciu, w XIX wiecznej kamienicy, którą rodzina odzyskała w latach 90-tych XX wieku. Basia z Karolem ją wyremontowali i na nowo urządzili. Karol prowadził dobrze prosperującą firmę budowlaną, a Basia uczyła w miejscowym liceum języka angielskiego. Praca dawała im satysfakcję, a także pozwalała utrzymać na dobrym poziomie rodzinę. Dzieci - Ania, Janek i Tomek nie stwarzały problemów wychowawczych, a rodzice mogli być z nich dumni.

Nie mogli dalej kontynuować rozmowy, bo do domu wbiegła Ania, by podzielić się radością z rodzicami, braciszkami, ukochaną babcią i dziadziem. Właśnie zdała maturę i odebrała świadectwo dojrzałości z bardzo dobrymi wynikami. Rodzice, młodsi bracia składali gratulacje i życzenia na przyszłość, aby wszystkie marzenia i pragnienia się Ani spełniły.

Na stole już stał tort i kwiaty. Od rodziców otrzymała wymarzony prezent, złote kolczyki, a od braci ślicznego małego pieska jorka, którego wspólnie nazwali Amorek. Dziadkowie mieszkający na co dzień na wsi, którzy specjalnie przyjechali na tę uroczystość, byli bardzo dumni z wnuczki. Babcia po przejściu na emeryturę, amatorsko zajmowała się malarstwem, więc wręczyła Ani namalowany przez siebie jej portret. Wszyscy się cieszyli, a najbardziej sama Ania. Wiedziała, że zdanie matury z bardzo dobrymi wynikami otwiera jej drogę na wymarzone studia.

Ania była piękną szczupłą, wysportowaną dziewczyną o zielonych oczach, długich kasztanowych włosach, subtelnych rysach twarzy i promiennym pełnym radości życia uśmiechu. Z rodzinnego domu wyniosła dobre wychowanie, uczciwość, szacunek dla ludzi. Była bardzo dobrą uczennicą i pragnęła zostać lekarzem, by pomagać innym ludziom. Bo uważała, że wykonując zawód lekarza najlepiej zrealizuje swoje marzenia.

Rodzice byli bardzo szczęśliwi i powiedzieli Ani, że może studiować gdzie chce, aby tylko wybrała dobrą uczelnię. Zawsze lubiła wyjazdy z rodzicami do Krakowa, więc bez wahania wybrała studia w piastowskim, królewskim Krakowie, gdzie bez problemu została przyjęta na medycynę. Rodzice byli bardzo dumni, że znalazła się już w pierwszej dziesiątce na liście przyjętych osób na medycynę. Ania zawsze mówiła, że po jej ukończeniu wróci tu na Podkarpacie, może do jej małego ulubionego miasteczka, a może do Rzeszowa, który pięknieje i ciągle się rozwija. Uważała Podkarpacie za najpiękniejszy region w Polsce, bo tutaj się urodziła i wychowała. Była optymistką i zawsze wierzyła w lepszą przyszłość.

Teraz przed nią prawie cztery miesiące wakacji. Nie chciała próżnować, była bardzo ambitna i powiedziała rodzicom, że nadszedł czas, aby wreszcie zarobiła własne pieniądze. Chociaż w domu rodzinnym niczego jej nie brakowało, ale podobnie jak wielu jej rówieśników marzyła, by wreszcie mogła sama zarobić i wydać pieniądze na co tylko zechce. Właśnie przeczytała z koleżankami w internecie ogłoszenia o programie Au Pair, że są potrzebne opiekunki do dzieci i osób starszych w Anglii, która otwarła rynek pracy dla obywateli z nowych krajów Unii Europejskiej. Więc uznała z koleżankami, że pojadą troszkę zarobić, zwiedzić Anglię i doszlifować lepiej język angielski.

Rodzice nalegali, by nie wyjeżdżała.

- Przecież mamy z czego utrzymać rodzinę i opłacić studia w Krakowie, zwiedziłaś już z nami całą Europę. Brakuje ci czegoś? – pytała mama.

- Po co tam pojedziesz, przecież byłaś już dwa razy w Anglii z nami. Jeżeli chcesz jeszcze zwiedzać, to jedź na wycieczkę, którą ci sfinansuję – dodawał tato.

- Nie zostawiaj pieska Amorka samego, ani nas – dodawał braciszek Janek.

- Ależ moi kochani, mamusiu, tatusiu, przecież jadę w towarzystwie koleżanek, do pewnej sprawdzonej pracy, którą oferuje urząd pracy. Jest to praca legalna i pewna, dam sobie radę. W ramach tego programu będę mieć zapewnione wyżywienie, zakwaterowanie i kieszonkowe. Chcę doszlifować mój angielski. A Amorka zostawiam w dobrych rękach, bo w twoich drogi braciszku i pod okiem mamy i taty. Na kogo bardziej mogę liczyć, jak nie na was? - odpowiadała z uśmiechem Ania.

Do rozmowy włączył się dziadek, który znowu przypomniał jak jego brat, który w czasie II wojny światowej walczył w obronie Anglii, musiał po skończonej wojnie emigrować do Ameryki, bo w Anglii panowały po wojnie antypolskie nastroje, a do Polski nie mógł wrócić, bo mógł zostać uznany za antykomunistę i osadzony za to w więzieniu. Dopóki żył, przysyłał listy, w których opisywał swą tęsknotę za Polską. Dziadek jeszcze bardziej w swych myślach obawiał się, aby Ania nie zechciała zostać w Londynie i tam studiować.

– Tylko wróć i pamiętaj zawsze, że bez względu na to jaki ustrój będzie w Polsce, to tutaj jest zawsze twoja ojczyzna. Po drugiej wojnie narzucono nam ustrój komunistyczny, który był nam obcy, była bieda przez kilkanaście lat, ale już od lat sześćdziesiątych było coraz lepiej. Pracowaliśmy razem z babcią i wychowaliśmy, wykształciliśmy czwórkę dzieci. Pragniemy, by każde następne pokolenie miało lepiej niż my mieliśmy – mówił dziadek, licząc, że przekona Anię.

- Nie martw się dziadziu, na pewno wrócę - odpowiedziała Ania.

- Jak masz chleb, to nie szukaj chlebusia i zawsze pamiętaj, że choćbyś szła od granic do granic, nigdzie nie dostaniesz chleba za nic – dodała babcia.

Lecz na nic zdały się prośby i wszelkie argumenty. Ania była uparta i nie chciała, aby teraz o wszystkim inni za nią decydowali. Dla niej teraz nadszedł czas na upragnione wakacje i podróże, możliwość zarobienia pierwszych własnych pieniędzy, uważała Ania. Któż w jej wieku nie marzy o podróżach, zwiedzaniu ciekawych miejsc, możliwości zarobienia własnych pieniędzy. Rodzice rozumieli, że młodość ma swoje prawa i wiedzieli, że w tej sytuacji nie mogą córki zatrzymać.

Po kilku dniach Ania otrzymała już z urzędu pracy skonkretyzowaną ofertę zatrudnienia jako opiekunka starszej pani, z zaznaczeniem, że powinna być przygotowana na to, że jako opiekunka będzie dużo podróżować po świecie. Nie wymagano od niej umiejętności gotowania, sprzątania, a tylko by była do towarzystwa pewnej pani. Ania była szczęśliwa i pomimo próśb rodziny podjęła decyzję – pojedzie.

Zrobiła niezbędne zakupy na podróż. Rodzice ufundowali koszty podróży i kieszonkowe, błogosławiąc ją na jej pierwszą zagraniczną, samodzielną podróż.

Mama, tuląc Anię, mówiła przezornie – uważaj na siebie, nie ufaj zbyt szybko nikomu i telefonuj oraz pisz codziennie smsy i pamiętaj, że cię bardzo kochamy i mamy zaufanie do ciebie – po czym ją mocno objęła i ucałowała.

Młodsi bracia Tomek i Janek rozpłakali się i prosili, by nie jechała.

- Przecież zawsze najlepsze wakacje spędzamy razem u babci i dziadzia na wsi, dlaczego od nas odjeżdżasz? – pytał Tomek.

Tato, całując córkę, próbował namówić ją jeszcze do zmiany decyzji – przecież masz tutaj wszystko, co ci do życia potrzebne, po co tam jedziesz? - dopytywał.

Lecz Ania już żyła marzeniami związanymi z podróżą.

- A może przeżyję wspaniałą przygodę mojego życia. Nie martwcie się o mnie, jestem już dorosła - odparła Ania.

Koleżanki Gosia i Zosia już czekały na podwórku. Ania wybiegła radosna, ubrana w dżinsy i sportową niebieską koszulę. Ojciec odwiózł je samochodem do autobusu, który odjeżdżał z Rzeszowa do Londynu.

Rozdział II

Podróż autobusem do Londynu upłynęła spokojnie. Jechali sami młodzi ludzie, którzy opowiadali o swoich marzeniach i nadziejach na lepsze życie, jakie wiązali z faktem wejścia Polski do Unii Europejskiej.

Przecież teraz mogą studiować gdzie chcą, w dowolnym kraju, podróżować, zwiedzać świat. Uważali, że otworzyły się przed nimi nowe szanse, których nie mieli w młodości ich rodzice ani dziadkowie, gdyż ich młodość przypadła na lata drugiej wojny światowej rozpętanej przez Niemcy, a potem na lata stalinizmu powojennego. Wróciły czasy ich pradziadków, którzy przed drugą wojną światową też mogli korzystać z wolności podróżowania, jak oni teraz. Podróżowali dzień i noc. Na drugi dzień po południu byli już w Londynie.

Po Anię i jej koleżanki Zosię i Gosię na dworzec, przyjechał duży samochód, mercedes, który miał je zawieźć do ich miejsc pracy. Znajomość języka angielskiego ułatwiała im rozmowę z kierowcą, który był miły i dużo opowiadał o tym, co się w Londynie dzieje. Dojechały kilkanaście kilometrów poza Londyn do sąsiadujących

posiadłości. Zosia wysiadła najwcześniej, gdzie powitała ją rodzina z dwójką dzieci w wieku szkolnym. Jej zadaniem miało być sprawowanie opieki nad dziećmi. Gosia wysiadła kilometr dalej przed dużym domem z ogrodem, gdzie również otrzymała pracę jako opiekunka do dzieci w wieku szkolnym. Ania czule żegnała się z koleżankami i cieszyła się, że będą w bliskiej odległości, będą mogły się w weekendy spotykać i zwiedzać Anglię. Poza tym miały do ciągłej dyspozycji łączność telefoniczną i ulubione esemesowanie. Ania nadal jechała w samochodzie. Po kilku minutach jazdy kierowca skręcił w przepiękną aleję – drogę, przy której z obu stron rosły liczne stare dęby i platany. Jechali aleją, gdy nagle przed sobą ujrzała przepiękny dom, bardziej przypominający stary pałac. To tutaj będę pracować i mieszkać, czy to możliwe - myślała przez chwilę.

Gdy wreszcie samochód się zatrzymał, kierowca otworzył jej drzwi, wyjął bagaże i wprowadził ją do środka pałacu.

Ania stanęła pośrodku dużego salonu, zobaczyła piękne wnętrze, duże przestronne okna, piękne meble, obrazy na ścianach, schody prowadzące na piętro, na których siedziały dwa urocze pieski Jorki, podobne do jej Amorka, którego otrzymała od kochanych braciszków. Chwilę rozglądała się po pięknym salonie, podziwiała wszystko, co tam się znajdowało, gdy nagle na schodach zobaczyła elegancką kobietę wyglądającą na około 50 lat, wysoką, szczupłą w jasnoróżowym kostiumie typu Coco – Chanel, schodzącą z góry po schodach. Podeszła do Ani i powiedziała – jestem hrabina Madlein. Bacznie spojrzała na Anię i dodała możesz do mnie mówić Madlein. Ania zobaczyła z bliska jej twarz, ostre rysy twarzy, wąskie usta, lekko zadarty nos, niebieskie oczy, krótkie blond włosy. Hrabina wydała się jej zbyt wyniosła.

Hrabina, nie spuszczając wzroku z Ani, zapytała – jak masz na imię?

- Ania – odpowiedziała nieśmiało nastolatka.

- Ania to ładnie brzmi – odparła hrabina i dodała - będziesz mieszkać ze mną w pałacu. Mój syn z rodziną mieszka w Londynie i tam zajmuje się interesami rodzinnymi. Ja tutaj w tym dużym pałacu mieszkam sama otoczona służbą. Cieszę się, że przyjechałaś, potrzebuję kogoś do towarzystwa w czasie moich podróży podczas wakacji. Poza tym do twoich obowiązków będzie należało towarzyszenie mi w różnych imprezach i przyjęciach. Nie lubię się tutaj nudzić. Teraz lokaj pokaże ci pokój, rozgość się i za dwie godziny zejdź do jadalni na kolację.

Ania podążyła za lokajem pięknymi schodami na górę do swego pokoju. Pokój był ładny, przestronny, znajdowało się w nim duże łóżko i inne niezbędne meble, a obok łazienka. Najpierw zatelefonowała do kochanych rodziców, by się nie martwili. Opowiedziała im jak dobrze trafiła ona i jej koleżanki.

Zanim rozpakowała swoje rzeczy najpierw wzięła kąpiel, o której od kilkunastu godzin marzyła. Na kolację założyła elegancką zwiewną kremową sukienkę. By się odprężyć wyszła na balkon, z którego rozpościerał się widok na piękny ogród w stylu angielskim. Ładnie skoszona trawa, krzewy, drzewa, róże. Ładnie tutaj pomyślała i szybko napisała smsa do koleżanek „mieszkam w pałacu, jest tu pięknie, mam nadzieję na ciekawe podróże i miło spędzony czas„.

Spojrzała na zegar, właśnie dochodziła osiemnasta godzina. Pora zejść na dół na kolację, przecież nie mogę się spóźnić – pomyślała.

Zeszła na dół, służba nakrywała do stołu, hrabiny jeszcze nie było, więc wyszła na piękny, duży taras, na który wychodziło się wprost z jadalni. Patrzyła i podziwiała, gdy nagle usłyszała za pleców głos hrabiny.

- Pięknie tutaj, podoba ci się?

- Tak, bardzo - odparła Ania.

- Mam nadzieje, że spędzisz tu wspaniałe wakacje, a za rok być może zaproszę cię znowu - odrzekła hrabina i po chwili dodała - a co do twoich zarobków, to proponuję 1.000 funtów miesięcznie, no i oczywiście mieszkanie, jedzenie i podróże ja opłacam. Co ty na to Aniu?

Ania nie spodziewała się takiej hojności i grzecznie odpowiedziała:

- Dziękuję, pani hrabina jest dla mnie taka dobra.

- Cieszę się, że tak dobrze mówisz po angielsku, gdzie się uczyłaś? – zapytała hrabina,

- W szkole, w domu, w Polsce. Moja mama jest nauczycielką angielskiego – odparła Ania,

- Byłam w Polsce, w Krakowie. Jest tam wiele zabytków, niesamowite wrażenie robi Wawel i najpiękniejszy rynek, jaki kiedykolwiek widziałam - już podano do stołu, więc zapraszam cię. Będziesz zawsze ze mną spożywała posiłki przy stole. Sama przyjechałaś? – zapytała hrabina.

- Nie, ze mną przyjechały jeszcze dwie koleżanki, które podjęły pracę u rodzin jako opiekunki do dzieci. Mieszkają w domach z rodzinami, niedaleko stąd. Chcemy lepiej nauczyć się rozmawiać po angielsku - odpowiedziała Ania.

- Cóż, jedni przyjeżdżają, bo chcą się nauczyć języka, inni, by zarobić trochę pieniędzy, a jeszcze inni nie mają wyznaczonego celu, ale wszyscy przyjeżdżają tu z własnego wyboru - dodała hrabina.

- Może wabi ich bogactwo państw zachodnich i dlatego przyjeżdżają. Poza tym my Polacy lubimy podróżować - powiedziała lakonicznie Ania.

- Tak, wiem. Szczególnie teraz to widać po przyjęciu Polski do Unii Europejskiej. W Anglii jest bardzo dużo imigrantów z Polski. Trudno was zrozumieć, bo z jednej strony kochacie swój kraj, a z drugiej wyjeżdżacie do innych krajów, by tam pracować - mówiła pytającym tonem hrabina.

- Może w Polsce jest trudniej o dobrze płatną pracę, a może po prostu ludzie są ciekawi świata. W ostatnim okresie wyjechało już około dwa miliony Polaków do pracy do innych krajów Unii – odpowiedziała Ania.

- Ale i życie tutaj jest droższe niż w Polsce. Widzisz, Anglicy należą do tych, którzy nie lubią wyjeżdżać do innych krajów po to, by tam pracować. Jeżeli się kocha swoją ojczyznę, to trzeba dbać o jej rozwój, a nikt inny tego nie zrobi lepiej, jak tylko obywatele danego kraju. My mamy własny system prawny, a unijny jest bardzo zbiurokratyzowany - argumentowała hrabina.

- Moja babcia też uważa, że w Unii Europejskiej jest za dużo przepisów, które czasem stanowią bariery w rozwoju. Ale Anglia jest teraz najbardziej popularnym krajem, do którego wyjeżdżają Polacy. Wszyscy szczególnie chwalą różne uprawnienia socjalne, jakie w Anglii przysługują obywatelom innych państw - mówiła Ania.

Koniec Wersji Demonstracyjnej

Dziękujemy za skorzystanie z oferty naszego wydawnictwa i życzymy miło spędzonych chwil przy kolejnych naszych publikacjach.

Wydawnictwo Psychoskok

mniej..

BESTSELLERY

Kategorie: