Facebook - konwersja
Czytaj fragment
Pobierz fragment

Wakacyjna tożsamość - ebook

Wydawnictwo:
Tłumacz:
Rok wydania:
2012
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Produkt niedostępny.  Może zainteresuje Cię

Wakacyjna tożsamość - ebook

Devon Delaney właśnie powinęła się noga.

Podczas wakacji u babci, dziewczyna poznała nową koleżankę, Lexi. Lexi była zachwycona, słuchając opowieści Devon o wielkiej szkole, o fantastycznych przyjaciołach oraz randkach z najprzystojniejszym i najbardziej obleganym chłopakiem w mieście. Problem w tym, że nic z tego, co opowiadała Devon, nie było prawdą.

Pierwszy dzień szkoły i oto w progu klasy staje właśnie Lexi. Ups, wpadka. Devon ma tylko jedno wyjście – sprawić, by wakacyjne kłamstwa stały się prawdą. Ale jak to zrobić z dnia na dzień? Im bardziej dziewczyna stara się zabłysnąć, tym więcej ma kłopotów. Najlepsza przyjaciółka nie chce z nią rozmawiać. Rodzice uważają, że ich córka zwariowała. Ale najgorsze jest to, że super przystojny Jared ma w nosie umizgi Devon i wyraźnie chce umówić się z Lexi...

Kategoria: Dla młodzieży
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-7686-151-7
Rozmiar pliku: 1,4 MB

FRAGMENT KSIĄŻKI

Bardzo, bardzo gorąco dziękuję

Mojej Agentce literackiej Nadii Cornier za to, że nie wyśmiała mojego pomysłu napisania powieści dla nastolatków. Mojej Wydawczyni Molly McGuire za entuzjastyczne przyjęcie tekstu i poprawienie go z bezbłędnym, intuicyjnym wyczuciem. Jennifer Klonsky za niezwykle szybkie wprawienie wszystkiego w ruch oraz za to, że pokochała Devon równie mocno jak ja.

Mojej Mamie, która zawsze wierzyła, że zostanę pisarką. Mojej Siostrze Kelsey za interesujące opracowanie graficzne książki. Tacie, Dziadkom i mojej wspaniałej dalszej Rodzinie za wsparcie.

Kiersten Loerzel, która w czasie naszego wspólnego dorastania musiała zmierzyć się z kilkoma moimi „drugimi twarzami” i Kevinowi Creggowi za przyjaźń. Robyn Schneider za to, że zawsze pomagała mi rozładować napięcie. Robowi Keanowi za tolerowanie mojego wariactwa na co dzień.

Abby McDonald i Scottowi Neumyerowi wspaniałym kumplom.

I oczywiście Aaronowi Gorvine’owi, który wspaniałomyślnie pozwolił mi napisać większą część tej książki w swoim domu.Rozdział pierwszy

Oczywiście, kłamałam już dawniej. Zresztą, kto z nas tego nie robił? Ale to były drobne kłamstewka. Kłamstewka, które nikomu nie szkodzą i nigdy nie wychodzą na jaw. Na przykład w zeszłym roku podczas potańcówki po ukończeniu szóstej klasy zapewniłam swoją przyjaciółkę Nicole, że jej sukienka wcale nie prześwituje i że nie widać pod nią bielizny, choć widzieli ją absolutnie wszyscy, szczególnie gdy przesuwało się po nas światło reflektorów. (Mama Nicole zostawiła nas i wróciła do domu, więc nic nie można było na to poradzić. Nicole mogłaby się co najwyżej przebrać w kostium gimnastyczny albo znaleźć kogoś, kto by miał zapasową, nieprześwitującą kieckę).

Albo na przykład powiedziałam babci, że jej sos do spaghetti jest najlepszy na świecie, chociaż wolę sos od Bertucciego.

Albo kiedy mama zapytała, czy dałam kotu tuńczyka, zaprzeczyłam, choć dałam. Mama nie mogła pojąć, dlaczego kot tak przybiera na wadze, jedząc tylko dietetyczną karmę. Ale ponieważ weterynarz stwierdził, że kot jest całkiem zdrowy, uznałam, że podkarmianie go tuńczykiem nie jest wielkim przestępstwem.

Ale, jak już mówiłam, to były drobne kłamstewka. Mikroskopijne po prostu. Niemające żadnego wpływu na życie. Zresztą, wcale nie kłamałam bez przerwy. Oczywiście aż do ostatnich letnich wakacji, kiedy to zostałam największą kłamczuchą w Connecticut, bo stworzyłam całkowicie nieprawdziwy, niemający nic wspólnego z rzeczywistością obraz własnego życia.

Mama twierdzi, że nie można uciec od własnej karmy i to jest chyba prawda. Ponieważ w czasie wakacji łgałam jak najęta, to teraz, w samym środku trzeciego semestru matematyki prowadzonej przez pana Pritcharda, cały mój świat może lec w gruzach. Bo oto pod tablicą, obok pana Pritcharda, stała Lexi Cortland, co w praktyce oznaczało, że już po mnie. Bo Lexi wiedziała, że jestem kłamczuchą. A właściwie nie wiedziała, bo ją okłamałam, ale teraz, kiedy znalazła się tutaj, zorientuje się, jaka ze mnie oszustka, bo…

– Devi! – zawołała Lexi piskliwie, przerywając panu Pritchardowi, który właśnie przedstawiał klasie nową uczennicę.

Pan Pritchard rozejrzał się po sali, a ja skuliłam się na swoim miejscu.

– Alexis, znasz Devon Delaney? – spytał zaskoczony.

– Tak! – zawołała Lexi. – Spędziłyśmy razem całe wakacje!

– To świetnie – powiedział pan Pritchard. – W takim razie może usiądziesz koło niej? Dobrze jest widzieć w nowym miejscu znajomą twarz.

Rozpromieniona Lexi przeszła pomiędzy stolikami w moją stronę. Miała na sobie srebrną spódnicę, różowy top naszywany koralikami i krótki żakiecik do kompletu. Paznokcie i błyszczyk na ustach były w podobnym kolorze co ubranie.

– Devi! – zwróciła się do mnie, co tutaj zabrzmiało jakoś dziwacznie, bo w szkole wszyscy mówią do mnie Devon.

– Hej – odpowiedziałam, choć może powinnam udawać, że jej nie znam. Może Lexi doszłaby do wniosku, że mnie z kimś pomyliła, jak ja, kiedy wydawało mi się, że spotkałam w kawiarni dziewczynę z mojego kościoła, a okazało się, że to nie była ona. Dziewczyna powiedziała wtedy tylko: „Nie jestem Beth”, a ja na to: „Okej, przepraszam”. I było po sprawie. Postanowiłam więc, że spróbuję udawać, iż nie jestem Devon. Przecież umiem robić zakłopotaną minę. Popatrzyłam na Lexi zezem, jakbym jej nie poznawała.

– Cześć.

– Nie możesz uwierzyć, że tutaj jestem, prawda? – powiedziała. Pan Pritchard przynudzał coś monotonnym głosem pod tablicą i kompletnie nie zwracał uwagi na to, że ona gada. Nauczyciele zawsze patrzą na nowych uczniów przez palce.

– Chciałam ci powiedzieć, że się tu przeprowadzam. Przepraszam, że tego nie zrobiłam, ale uznałam, że fajnie będzie zrobić ci niespodziankę!

Taa. Fajnie…

– Mmm… – wymamrotałam niewyraźnie. Ciągle próbowałam udawać, że jej nie znam. Liczyłam na to, że jeśli uda mi się nie wypaść z roli, to Lexi w końcu powie coś w rodzaju: „O co chodzi? Nie jesteś Devon?”, a ja wtedy na to: „Jestem Devon, ale ciebie nigdy na oczy nie widziałam”. Na to ona: „Okej, przepraszam, widocznie pomyliłam cię z inną Devon”. I na tym się skończy. Niestety, Lexi zna również moje nazwisko. Ale może przynajmniej przez pewien czas uda mi się je ukryć? Może…

– Tak się cieszę, że cię widzę, Devi – powiedziała Lexi, ściskając moją rękę. – Miałam taki okropny poranek. Nie znam nikogo w tej szkole i już się bałam, że podczas lunchu będę siedziała sama. Szukałam cię, ale wszyscy, których o ciebie pytałam, zachowywali się tak, jakby cię nie znali.

– Mmm… – mamroczę znowu.

– Devi, co z tobą? – Lexi wpatrywała się we mnie szeroko otwartymi oczami. – Jesteś chora, czy co? Zachowujesz się jakoś dziwnie. – Przesunęła wzrokiem po moich dżinsach i różowej bluzie z kapturem z nadrukiem „UConn”. Przypis: Uniwersytet

Connecticut. W czasie naszych wspólnych wakacji nigdy nie nosiłam dżinsów. Wkładałam króciutkie spódniczki, zgrabne szorty i obcisłe topy. Zawsze miałam idealnie proste włosy i tony błyszczyka na ustach.

– Pytam poważnie, nic ci nie jest? – zapytała znowu Lexi i zmarszczyła czoło. – Ojeju! – zawołała i jej oczy się rozpromieniły. – Nosisz bransoletkę! – Popatrzyła na mój nadgarstek z bransoletką z fioletowych i złotych paciorków. Zrobiłyśmy ją tuż przed moim wyjazdem. Razem poszłyśmy do sklepu wybrać paciorki, a potem przez całe popołudnie dobierałyśmy ich kolory, zanim nanizałyśmy koraliki na sznureczek. Lexi uniosła rękę i pokazała mi swoją, identyczną bransoletkę.

No to koniec udawania, że nie jestem sobą.

– Tak – powiedziałam. – Mam ją.

Tępo popatrzyłam przed siebie w nadziei, że zrozumie przekaz. Że ma być cicho.

– Czuję, że to będzie świetny rok, Devi! – paplała wciąż z entuzjazmem Lexi. – Tak się cieszę, że jest tu ktoś, kogo znam. Ale mam farta, nie? Przychodzę do nowej szkoły i od razu jestem zaprzyjaźniona z jedną z najpopularniejszych dziewczyn! – Pan Pritchard nadal ignorował jej piskliwy głos. Co się z nim dzieje? Dlaczego nauczyciele nigdy nie domagają się przestrzegania reguł wtedy, kiedy trzeba? Czy teraz, kiedy dziewczyna, która może zrujnować mi życie, wygaduje bzdury, żadne reguły nie obowiązują? Nieee… Teraz pan Pritchard niczego nie dostrzega i ciągnie wywód na temat liczby pi.

– Usiądziemy razem podczas lunchu, prawda? Suuper! – Lexi uśmiechnęła się szeroko, pokazując mi wszystkie klamerki na zębach. – Nie mogę się doczekać, kiedy poznam Jareda!

Pan Pritchard wybrał akurat ten moment, by nam nakazać, byśmy się uciszyły. Lexi z uśmiechem podniosła wzrok.

– Spotkamy się przed lunchem pod stołówką – powiedziała jeszcze, po czym odwróciła się twarzą w kierunku tablicy.

A ja ledwo mogłam powstrzymać mdłości. Bo Lexi Cortland myśli, że chodzę z Jaredem Bentleyem. Z Jaredem Bentleyem, najatrakcyjniejszym chłopakiem, jakiego w życiu widziałam. Z Jaredem Bentleyem, który gra w piłkę nożną, a jednocześnie jest w radzie uczniów pierwszej klasy gimnazjum, co należy uznać za coś absolutnie wyjątkowego. Z Jaredem Bentleyem, który pewnie nawet nie wie o moim istnieniu.

***

A to wszystko przez moich rodziców. Gdyby im nie odbiło, gdyby nie uznali, że potrzebują czasu, by rozwiązać swoje problemy (albo, jak zwykła to określać mama, „małżeńskie wyzwania i blokady w komunikacji”), to nie zostałabym wysłana do babci na całe lato. I nie poznałabym Lexi Cortland. A co za tym idzie, nie nałgałabym jej, że Jared Bentley jest moim chłopakiem, a ja należę do najpopularniejszych dziewczyn w szkole.

Nie zrozumcie mnie źle: cieszę się, że moi rodzice zostali razem, choć trochę mnie drażni, kiedy widzę, jak całują się ukradkiem w dużym pokoju, gdy im się zdaje, że moja młodsza siostra Katie i ja tego nie widzimy. Ale czy nie mogli zostać razem, nie wysyłając nas na odległość dziewięćdziesięciu mil od siebie? I czy musieli, kurczę, odesłać nas aż na całe lato?

Przez całą czwartą lekcję, przyrodę, przeklinałam w duchu własnych rodziców, a kiedy rozległ się dzwonek obwieszczający przerwę na lunch, zaczęłam się zastanawiać, jak wymknąć się niepostrzeżenie z klasy. Mogłabym na przykład zaszyć się w bibliotece ze swą najlepszą przyjaciółką Melissą. To pozwoliłoby mi uniknąć kompromitacji i miałabym trochę czasu na opracowanie jakiegoś genialnego planu ocalenia swojej skóry, zanim się wyda, że skłamałam, iż chodzę z Jaredem Bentleyem, co wiązałoby się dla mnie z wielkim upokorzeniem i oznaczałoby prawdopodobnie wyrzucenie mnie z Gimnazjum Roberta Hawka.

Pognałam do stołówki w nadziei, że Melissa nie zdążyła jeszcze wziąć lunchu i da się zaciągnąć do biblioteki na szybką, poufną naradę. Ale od razu przy wejściu usłyszałam głos Lexi Cortland, do biegający od stojącego w rogu stołu zarezerwowanego dla najpopularniejszych uczniów.

– Devi! – krzyknęła Lexi, wstała z krzesła i pomachała do mnie ręką. – Chodź! Zajęłam ci miejsce!

Kurczę, co robić? Przecież nie mogę tam podejść i usiąść przy stole Jareda Bentleya. To skończyłoby się katastrofą. Lexi myśli, że Jared to mój chłopak. A swoją drogą, jakim cudem Lexi siedzi przy stole przeznaczonym dla elity? Przecież to jej pierwszy dzień w szkole! Nie tak łatwo dostać się do szkolnej pierwszej ligi.

Zignorowałam Lexi i poszłam do kąta, w którym siedziała Melissa.

– Hej, Mel – powiedziałam i podniosłam ją z krzesła. Mówię serio! Podniosłam ją. Melissa to najniższa dziewczyna w klasie. Co pociąga za sobą pewne problemy, bo Melissa nadal musi kupować ubrania w sklepie z ciuchami dla dzieci, a poza tym przez ostatnie dwa lata zaniepokojeni jej niskim wzrostem nauczyciele na początku każdego roku szkolnego kierowali ją do szkolnego pedagoga, który z kolei wzywał do siebie jej rodziców. I rodzice Melissy musieli tłumaczyć, że nie, Melissa wcale nie jest niejadkiem, wręcz przeciwnie, pochłania tony jedzenia (rzeczywiście – raz zjadła całą pizzę Domino i nadal była głodna), że są wdzięczni za troskę, ale nie, nie są zaniepokojeni i proszą, by nie wzywać ich więcej do szkoły z tego powodu, ponieważ oboje pracują, a to zakłóca ich rytm zajęć, jak również denerwuje Mel.

– Co ty wyprawiasz? – spytała Mel.

– Za chwilę ci wyjaśnię – syknęłam i pociągnęłam ją ku drzwiom.

– Jem lunch! – zaprotestowała Mel, mrużąc swe błękitne oczęta, i odwróciła głowę do tyłu, gdzie została jej taca z posiłkiem.

– Możesz zjeść mój – powiedziałam i zaczęłam jej wciskać brązową torbę ze swoim lunchem.

– Nie chcę twojego! – krzyknęła z pretensją w głosie. – Chcę swoją pizzę. Co ty…

– W tym momencie nie ma czasu na wyjaśnienia – przerwałam jej i przyspieszyłam kroku. Starałam się przebić przez gęsty tłum uczniów zgromadzonych w szkolnej stołówce i nadepnęłam na stopę Gregory’ego Westona.

– Uważaj! – warknął.

– Przepraszam – rzuciłam przez ramię. Byłam już prawie przy drzwiach, gdy nastąpiła katastrofa.

– Devi! – krzyknęła Lexi i złapała mnie za ramię. Jej wymalowane paznokcie wbiły mi się w ciało. – Szukałam cię! Siedzę przy twoim stole. Chodź, zajęłam ci miejsce!

– Nie mogę – odpowiedziałam. Odrzuciłam włosy z twarzy i usiłowałam wymanewrować tak, by własnym ciałem oddzielić Mel od Lexi, nie przestając przemieszczać się w stronę drzwi. – Idziemy z Mel do biblioteki i…

– Och, ty jesteś Melissa? – pisnęła podniecona Lexi i zaczęła podskakiwać, aż zadzwoniły bransoletki na jej ręce. – Tyle o tobie słyszałam!

Oszołomiona Melissa popatrzyła na Lexi.

– Kim jesteś? – spytała skołowana i przeniosła wzrok z Lexi na mnie i z powrotem. Rzecz w tym, że nigdy nie wspomniałam Mel o Lexi ani o innych dziewczynach, które poznałam w czasie wakacji. Wiem, że to zabrzmi okropnie, ale powiedziałam Mel, że przez całe lato siedziałam z babcią i młodszą siostrą przed telewizorem i oglądałam reality shows (moim ulubionym programem był Taniec z gwiazdami), albo czytałam książki. I wszystko było dobrze, dopóki Mel nie zapytała, jakie książki przeczytałam, bo tak naprawdę przez całe lato przeczytałam tylko dwie, w tym jeden romans Harlequina, który znalazłam za łóżkiem w gościnnym pokoju. Co dziwniejsze, nabrałam nawet ochoty, by przeczytać następne (chociaż musiałam ukrywać go przed siostrą, więc czytałam pod kocem przy latarce, kiedy Katie już spała. Naprawdę uważam, że ona nie powinna oglądać takich… hmm… imponujących mięśni. Chociaż kusiło mnie, żeby jej pokazać to zdjęcie, bo nie byłam pewna, czy muskulatura modela na okładce jest prawdziwa, czy to zasługa Photoshopa – zdołałam nad sobą zapanować). Tak czy inaczej, nie mogłam się przyznać, że czytałam Harlequina, więc zaczęłam zmyślać jakieś tytuły, ale Mel zaczęła mnie z kolei pytać, jak mi się te książki podobały, ponieważ ona, w przeciwieństwie do mnie, rzeczywiście spędziła wakacje na czytaniu. Na szczęście udało mi się odwieść ją od tego tematu. Wspomniałam, że Brent Madison (jej wielka miłość) podobno będzie w tym roku chodził do klasy z rozszerzoną matematyką, do której chodziła również Mel. I przez następne pół godziny musiałam wysłuchiwać jej rozważań na temat, co począć z tym problemem (usiąść koło niego, czy nie? Bo jeśli koło niego usiądzie, to będzie miała szansę go poznać, a jeśli nie usiądzie, to będzie miała lepsze stopnie. I czy powinna ryzykować obniżenie ocen dla jakiegoś faceta?), ale było warto.

– Ja jestem Lexi! – Z takim okrzykiem Lexi porwała osłupiałą Mel w objęcia. Rozejrzałam się dokoła, żeby sprawdzić, czy nie jesteśmy przypadkiem w ukrytej kamerze. W programie takim jak Punk, tylko nie dla celebrytów.

– Och! – Mel z wyraźnymi oporami odwzajemniła uścisk Lexi. I poklepała ją po ramieniu.

– Chodźcie, siadamy! – zawołała Lexi.

– Nie, nie możemy – mruknęłam, rozglądając się nerwowo dokoła. – Idziemy do biblioteki.

– Do biblioteki?! – Lexi odrzuciła głowę do tyłu i wybuchnęła śmiechem. Wszystkie lampy z sufitu stołówki odbiły się w jej klamerkach na zębach.

– Nie wygłupiaj się, Devi! – Mel uniosła pytająco brwi, słysząc to „Devi”. – Usiądźcie ze mną! Zajęłam miejsce przy stoliku Jareda. – Brwi Mel wygięły się w jeszcze większe łuki.

– Ale jak… – zaczęłam.

– Nie mogłam cię nigdzie znaleźć – wyjaśniła Lexi, odrzucając z ramion długie, jasne włosy. – Więc po wejściu do stołówki zapytałam jakąś dziewczynę, gdzie siedzi Jared Bentley, bo domyśliłam się, że tam będziesz i ty. Mówiłaś przecież na matematyce, że spotkamy się przed lunchem przy wejściu do stołówki.

– Ja… eee… zapomniałam – wyjąkałam. Oczy Mel niemal już wyszły z orbit. Przesłałam jej milczący sygnał, by nie mówiła nic, co mogłoby mi zrujnować życie.

– No, chodźcie – powiedziała Lexi. – Ucieknie nam lunch. A ten chłopak bez przerwy się na mnie gapi. – Ze złością popatrzyła na sąsiedni stolik, przy którym siedział Mark Gibson z oczami równie wielkimi jak Mel. Trudno było mu się dziwić. Lexi miała naprawdę bardzo krótką spódniczkę.

– Lexi… – Wzięłam głęboki oddech. – Naprawdę nie mogę.

– Dlaczego? – Oczy Lexi zwęziły się podejrzliwie. – O co chodzi?

Wiedziałam, że nadchodzi chwila prawdy. Teraz powinnam wszystko wyjaśnić, powinnam się przyznać, że wszystko, co naopowiadałam Lexi w czasie wakacji, to bujda, że nie chodzę z Jaredem Bentleyem i że nikt nie mówi do mnie „Devi”. A także że zazwyczaj wyglądam inaczej niż w lecie.

– Lexi, ja…

– Alexis Cortland! – ryknął ktoś nagle za moimi plecami. Odwróciłam się i stanęłam oko w oko z jednym ze szkolnych pedagogów, panem Boone’em. Pan Boone jest zazwyczaj w porządku. Kilka tygodni temu uratował pierwszą klasę gimnazjum, kiedy uczniowie drugiej próbowali sfałszować wyniki Gimnazjum Roberta Hawka w konkursie zbiórki drobniaków dla fundacji „Mam Marzenie”.

– Pan Boone – powiedziała słodko Lexi. – Co pan tutaj robi?

– Szukam cię – odpowiedział pan Boone. I poprawił krawat w granatowe paski. Nie mam pojęcia dlaczego. Może dlatego, że krawat jest zawsze trochę za luźno związany. A może nie czuje się swobodnie taki wystrojony, podobnie jak bohater romansu, który przeczytałam w lecie. Był stolarzem (facet z książki, nie pan Boone), a zakochał się w kobiecie, która miała mnóstwo forsy. Była dziedziczką czy kimś w tym rodzaju, a on wykonywał jakieś prace w jej domu. Tak czy owak, zabrała go na wielką imprezę, coś w stylu balu, więc musiał włożyć smoking. Czuł się w nim bardzo nieswojo, bo przywykł łazić bez koszuli (pewnie żeby demonstrować swoje napompowane muskuły, które zresztą od razu wzbudziły zainteresowanie tej dziedziczki). Wyobraziłam sobie pana Boone’a latającego po szkole bez koszuli i zrobiłam się czerwona jak burak.

– Dlaczego mnie pan szukał? – spytała Lexi.

– Bo miałaś podczas przerwy na lunch przyjść do mojego gabinetu, żeby omówić plan twoich zajęć w tym roku szkolnym – odpowiedział pan Boone. I znowu poprawił krawat.

– Całkiem zapomniałam! – krzyknęła Lexi takim tonem, że widać było, iż z całą pewnością wcale nie zapomniała. – Zabiorę tylko swoje rzeczy i spotkamy się w pańskim gabinecie – powiedziała, po czym odwróciła się do mnie. – Pogadamy później, dobrze, Devi? – I przesyłając mi w powietrzu całusa, pobiegła po swoje rzeczy. Pan Boone poszedł za nią, pewnie żeby znowu nie „zapomniała”.

Zakręciło mi się w głowie i opadłam na najbliższe krzesło.

Oczy Mel nadal były wielkie jak spodki.

– Możesz mi powiedzieć, co tu jest grane, Devi? -zapytała i usiadła na sąsiednim krześle.Rozdział drugi

Następne pół godziny spędziłam z Mel w bibliotece i wprowadzałam ją pokrótce w szczegóły mojej katastrofalnej sytuacji z Lexi. Następnie sporządziłyśmy następującą listę:

Kłamstwa, Rzeczywistość, Możliwe Rozwiązania

Kłamstwo numer jeden: jestem w szkole lubiana przez wszystkich.

Rzeczywistość: nie jestem.

Możliwe rozwiązanie: stać się lubianą (przy omawianiu tego punktu Mel zauważyła, że gdybym wiedziała, jak to osiągnąć, to już bym to zrobiła).

Dlaczego to rozwiązanie nie zadziała: patrz argument podniesiony przez Mel.

Kłamstwo numer dwa: chodzę z Jaredem Bentleyem.

Rzeczywistość: Jared Bentley nie zna nawet mojego nazwiska. Tak mi się wydaje. Na początku roku szkolnego poprosił mnie na angielskim o pożyczenie czegoś do pisania. Miałam tylko takie ogromne pióro, które dostałam latem od babci – fioletowe z wielkim żółtym napisem DEVON. Może więc zapamiętał przynajmniej moje imię?

Możliwe rozwiązanie: skłonić Jareda Bentleya, żeby się ze mną umówił.

Dlaczego to rozwiązanie nie zadziała: Jared Bentley jest wysokim, przystojnym blondynem. Kochają się w nim wszystkie dziewczyny ze szkoły (nawet kilka z drugiej klasy), więc mało prawdopodobne, by zechciał się za mną umówić.

Możliwe rozwiązanie: powiedzieć Lexi, że Jared i ja zerwaliśmy.

Dlaczego to rozwiązanie nie zadziała: co prawda dzisiaj zobaczyłam Lexi po raz pierwszy od wakacji, ale kontaktowałyśmy się czasem przez komunikator. Ostatnio rozmawiałyśmy wczoraj wieczorem. Lexi powiedziała, że ma dla mnie ogromną niespodziankę. („Kto tak robi? – spytała w tym momencie Mel. – Kto tak po prostu, bez uprzedzenia, pojawia się w czyjejś szkole? I jak mogłaś trzymać przede mną w tajemnicy swoją internetową przyjaciółkę?”. Mel naprawdę wyglądała na wstrząśniętą tym, że prowadziłam mailowe rozmowy za jej plecami). Tak czy owak, nie mogę dzisiaj wmawiać Lexi, że zerwaliśmy z Jaredem, ponieważ jeszcze wczoraj wieczorem utrzymywałam, że nadal ze sobą chodzimy. Lexi mogłaby to skwitować tak: „To śmieszne, jeszcze wczoraj byliście razem. Pewnie to wszystko wymyśliłaś, a teraz szukasz wykrętów, żeby nie wyjść na idiotkę!”.

Kłamstwo numer trzy: zawsze chodzę ubrana jak modelka. Choć z technicznego punktu widzenia to wcale nie jest kłamstwo. Raczej nieporozumienie, bo nigdy nie twierdziłam, że zawsze ubieram się tak jak w lecie. Lexi po prostu przyjęła założenie, że zwykle chodzę w najmodniejszych ciuchach. A ja tymczasem należę do dziewczyn, które biegają w dżinsach i podkoszulkach. Nie jestem flejtuchem czy kimś w tym rodzaju, po prostu nie chodzę bez przerwy wystrojona.

Możliwe rozwiązanie: znowu zacząć się ubierać jak modelka.

Dlaczego to rozwiązanie nie zadziała: w czasie wakacji mogłam paradować w najmodniejszych ciuchach tylko dlatego, że rodzice mieli wyrzuty sumienia z powodu wysłania mnie do babci na całe lato, więc byli… hmm… powiedzmy: wyjątkowo liberalni w kwestiach finansowych. Tata dał mi nawet numer swojej karty kredytowej, żebym mogła robić zakupy przez Internet. Teraz, kiedy znowu są razem, muszę się zadowolić skromnym kieszonkowym. Wszystkie modne ciuchy, które kupiłam w czasie wakacji, nadają się do noszenia tylko latem. A mamy październik. Nie mogę teraz pokazać się w szkole w obcisłym topie i sandałkach, prawda?

Możliwe rozwiązanie: powiedzieć Lexi, że cierpię na rzadką chorobę skóry – uczulenie na designerskie ubrania. I dodać, że to zaraźliwe, więc lepiej, żeby trzymała się ode mnie z daleka, chyba że jest gotowa zrezygnować z ciuchów od Prady i BCBG.

Dlaczego to rozwiązanie nie zadziała: Lexi Cortland nie jest głupia.

Ostatnia linijka: Mam poważne problemy!

***

Po powrocie ze szkoły zastałam mamę siedzącą z otwartym laptopem przy kuchennym stole. Mama pracuje teraz jako wolny strzelec, projektuje witryny internetowe. To wynik jednego z postanowień, jakie podjęli latem z tatą. Mama dusiła się w swojej poprzedniej firmie i chciała założyć własny biznes, ale tata obawiał się, że jeśli to zrobi, wszyscy wylądujemy na ulicy, pozbawieni domu i środków do życia. Nawet mnie te obawy wydawały się przesadzone, bo tata jest przedstawicielem firmy farmaceutycznej, podobnie jak ojciec Darcy Marino, z którą chodzę na matematykę. Rodzice Darcy mają czwórkę dzieci, więc jej mama nie pracuje, tylko siedzi w domu i zajmuje się nimi. Mieszkają w większym domu od naszego i jakoś nigdy nie zauważyłam, żeby Darcy i jej bracia chodzili głodni.

Dobra, nieważne! W każdym razie mama stwierdziła, że jeśli tata obawia się, iż wszyscy wylądujemy na ulicy jako bezdomni, to znaczy, że nie wierzy w jej możliwości i nie wspiera jej w dążeniu do realizacji własnych marzeń. Wściekła się z tego powodu okropnie, co doprowadziło do powstania „pęknięć i napięć” w ich małżeństwie. Ale gdy wróciłyśmy z Katie od babci, tata udzielał jej już wyjątkowo mocnego wsparcia. Myślę, że rodzice chodzili podczas naszej nieobecności na terapię małżeńską, która okazała się niezwykle skuteczna. (Mama i tata wymyślają jakieś wykręty, kiedy wybierają się na spotkania z terapeutą, ale ja ich przejrzałam, bo kiedyś szukałam na biurku mamy czerwonego flamastra, żeby zrobić na wychowanie obywatelskie plakat o komunistycznej Rosji i znalazłam broszurę. Jeśli chcecie znać moje zdanie, to trzymanie tego w tajemnicy jest śmieszne, bo przecież mam już trzynaście lat i nie robiłabym z tego wielkiego halo. Ale starannie ukrywam przed nimi fakt, że o tym wiem, przed Katie zresztą też, bo nie chcę nikogo denerwować).

– Hej, słonko! – Mama wstała od stołu i przeciągnęła się. – Jak było w szkole?

– Dobrze – skłamałam, bo chyba lepiej nie mówić o tym, że moje życie może wkrótce lec w gruzach. Otworzyłam kredens i wyciągnęłam pudełko masła orzechowego i batony czekoladowe.

– Cześć! – zawołała Katie, wchodząc do kuchni. Miała na sobie kostium kąpielowy i łyżwy.

– Witaj, słonko! – odpowiedziała mama. – Nie powinnaś chodzić w łyżwach po domu.

– Dlaczego? – zdziwiła się Katie. – Ja trenuję.

– To wspaniale – powiedziała mama powoli. – Ale jeśli zamierzasz tak paradować po mieszkaniu, musisz wkładać ochraniacze.

Katie ma pięć lat i wybiera się na olimpiadę. Problem polega na tym, że nie zdecydowała się jeszcze na żadną konkretną dyscyplinę sportu. W jednym tygodniu jest łyżwiarką figurową, w następnym gimnastyczką itd. Kiedyś zeszła na obiad w tiulowej spódniczce, która została jej po lekcjach baletu, na które chodziła w wieku trzech lat. Spódniczka była już oczywiście za mała, a ponadto balet nie należy do dyscyplin olimpijskich. Kiedy powiedzieliśmy o tym Katie, zalała się łzami, ponieważ była wówczas przekonana, że to właśnie ta dziedzina jest jej „jedyną prawdziwą szansą na złoty medal”.

Katie potrafi urządzać dramatyczne sceny.

– Mamo, ochraniacze na ostrza wcale nie pomagają utrzymać równowagi na lodzie.

– Musisz zakładać ochraniacze – powtórzyła mama stanowczo. – W przeciwnym razie zniszczysz podłogę i pieniądze, które teraz wydajemy na twoją naukę jazdy na łyżwach, trzeba będzie przeznaczyć na nowy parkiet.

Katie skrzyżowała ramiona i zrobiła zbolałą minę. Katie ma coś, co babcia określa jako „trudności w przystosowaniu się”. Tak naprawdę jej trudności polegają na tym, że przez całe lato rodzice dawali jej wszystko, czego zapragnęła (nowy rower, nowe łyżwy, trampolinę oraz równoważnię, żeby mogła ćwiczyć i zdobyć medal olimpijski w gimnastyce), a babcia nie zmuszała jej do żadnych domowych zajęć, więc Katie nie nauczyła się przyjmować odmowy. I właśnie dlatego łatwo wpada we wściekłość.

– Chcę soku – powiedziała.

– Dobrze. – Mama odrzuciła włosy z twarzy i wstała od stołu. Miała na sobie niebieskie luźne spodnie dresowe i różową, wełnianą koszulę z długim rękawem. Teraz, kiedy pracuje w domu, często ubiera się w ten sposób. Wstała i przez chwilę zastanowiła się nad prośbą mojej siostry. – Katie, słoneczko, możesz wziąć sobie sok sama. Mama pracuje. – I z satysfakcją znów zasiadła do komputera.

Katie zrobiła wielkie oczy i demonstracyjnie zarysowała łyżwami podłogę. Jestem całkiem pewna, że terapia mamy obejmuje również walkę z poczuciem winy, które mogłoby w konsekwencji doprowadzić do rozpuszczenia mnie i Katie. Co oznacza, że nie jest to raczej najlepszy moment, by poprosić ją o przeniesienie mnie do jakiejś odległej szkoły z internatem, bo okropnie skomplikowałam sobie życie.

– Devon – powiedziała mama. – Wychodzimy dzisiaj z tatą, więc będziesz musiała popilnować Katie.

– Nie, dziękuję! – zawołała Katie, wyjmując z lodówki karton soku pomarańczowego. I chwiejnym krokiem podeszła na łyżwach do blatu. – Nie chcę, żeby Devon mnie pilnowała.

Wyjęłam z kredensu różowy plastikowy kubek i postawiłam go przed nią.

– Będzie fajnie, Katie – powiedziałam obiecująco.

– Jakim sposobem? – spytała.

– Po prostu będzie i już – odpowiedziałam z nadzieją, że mała zadowoli się tym stwierdzeniem. Katie miewa kaprysy, kiedy musi zostać w domu tylko ze mną. To ma związek z wydarzeniami ostatniego lata. Wydaje jej się, że kiedy rodzice wychodzą, to nie będzie ich w domu okropnie długo.

Katie westchnęła i zaczęła uważnie nalewać sok do kubka.

– Jak długo mam się zająć Katie, mamo? – spytałam, choć nie miało to dla mnie większego znaczenia. Opieka nad Katie to nic trudnego. Szczególnie odkąd mama kupiła jej na DVD Cud, prawdziwą historię amerykańskiej hokejowej drużyny olimpijskiej. Ogląda to w kółko.

– Tylko przez parę godzin – powiedziała mama. – Wybieramy się na kolację do restauracji.

Zadzwonił telefon. Złapałam słuchawkę bezprzewodowego aparatu.

– Halo? – odezwałam się, nie sprawdziwszy, kto dzwoni.

– Devi? Mówi Lexi.

– O… hmm… cześć – odpowiedziałam i poszłam do swojego pokoju. Padłam na łóżko i zaczęłam się zastanawiać, dlaczego Lexi do mnie dzwoni. Podałam jej swój numer pod koniec wakacji, ale dotychczas nasze kontakty ograniczały się do wymiany zdań na komunikatorze.

– Nie było cię online – powiedziała Lexi z wyrzutem, jakbym zrobiła coś okropnego.

– Przepraszam – wymamrotałam. – Dopiero wróciłam do domu. – Zerknęłam na łóżko i wyciągnęłam luźną nitkę, wystającą z narzuty.

– To sprawdź wiadomości – poprosiła Lexi. – Pomyślałam, że możemy się gdzieś dzisiaj razem wybrać.

– To znaczy spotkać się? – spytałam.

– Nie, gdzieś razem pójść! – Lexi poprawiła mnie poirytowanym głosem. – Może do galerii handlowej? Z Jaredem, Kim i resztą?

Dopiero po chwili dotarło do mnie, że Lexi mówi o planowanym na dzisiejszy wieczór spotkaniu najpopularniejszych uczniów, tych z pierwszej ligi. Jest przekonana, że chodzę z Jaredem, więc z góry założyła, że zostałam na nie zaproszona. A nie zostałam.

– Posłuchaj, Lexi…

– Moja mama może nas zawieźć, jeśli twoja nas odbierze – kontynuowała rzeczowo Lexi.

– Ale ja nie mogę – oświadczyłam. – Muszę siedzieć w domu z Katie – dodałam, co nie było kłamstwem. Naprawdę musiałam siedzieć w domu z Katie. Ale nawet gdybym nie musiała, to i tak nie mogłabym tak ni z tego, ni z owego pojawić się na spotkaniu elity szkolnej. Szczególnie z Lexi, która wierzy, że chodzę z Jaredem Bentleyem.

– Hej, chwila! – zawołałam zdumiona. – A jak to się stało, że zostałaś zaproszona?

– Kiedy skończyłam z panem Boonem’em, wróciłam do stołówki – zaczęła wyjaśniać Lexi – i Kim mnie zaprosiła. – Miała na myśli Kim Cavalli, jedną z najbardziej lubianych dziewczyn z pierwszej klasy gimnazjalnej. Ale to przecież niemożliwe! Wszystkie dziewczyny wyłażą ze skóry, żeby zaprzyjaźnić się z Kim, a Lexi już po pierwszym dniu w nowej szkole jest z nią za pan brat!

– Posłuchaj – zaczęłam, bo czułam, że najwyższy czas powiedzieć Lexi prawdę. Ale co właściwie mam jej powiedzieć? Szybko sformułowałam w myślach kilka opcji do wyboru:

Wersja A: Lexi, ja wcale nie jestem popularna. To wszystko kłamstwa. Jared Bentley nawet nie wie o moim istnieniu.

Wersja B: Muszę już iść, Lexi. Pogadamy, hmm, na święty nigdy (a potem unikać Lexi w szkole).

Wersja C: Lexi, muszę ci coś wyznać. Widzisz, tak naprawdę to wcale nie chodzę z Jaredem i nie należę do szkolnej elity. Nie mam pojęcia, dlaczego naopowiadałam ci w lecie takich bzdur, bardzo przepraszam. Nie chciałam cię oszukać.

Wersja B wydawała się najrozsądniejszym rozwiązaniem, ale problem w tym (oczywiście pomijając fakt, że mogłabym skończyć jako wyrzutek społeczny), że naprawdę zależało mi na przyjaźni z Lexi. W lecie doskonale się razem bawiłyśmy i dużo rozmawiałyśmy o moich rodzicach. Co było fajne, bo nikt inny nie miał pojęcia, że oni zastanawiali się nad rozwodem. Nawet Mel. Czułabym się okropnie, gdyby Lexi mnie znienawidziła.

Nagle coś we mnie wstąpiło. Jakbym przestała być sobą i stała się kimś innym. Jakąś inną Devon. Taką, która nie ma pojęcia, co robi.

– Posłuchaj, Lexi – powiedziałam. – To bardzo ważne. Nie zdradź nikomu, że spotykam się z Jaredem.

– Jak to? – spytała. Pewnie gdybym wyczuła w jej głosie choć cień podejrzenia, nie potrafiłabym skłamać. Ale ona była po prostu tylko zainteresowana, więc, zanim zdążyłam się zastanowić, powiedziałam:

– Bo Mel się w nim kocha, więc musimy utrzymywać nasz związek w tajemnicy.

Mel. Się. W nim. Kocha. Więc. Musimy. Utrzymać. Nasz. Związek. W tajemnicy. O mamusiu! Chyba straciłam rozum! Kompletnie zwariowałam! To było znacznie gorsze niż moje kłamstwa w lecie, bo choć udawanie przed wakacyjną koleżanką, że jestem przez wszystkich lubiana, było szaleństwem, ale w tym szaleństwie tkwił jednak cień normalności, bo która trzynastolatka nie pragnie być lubiana? Czułam się, jakbym odgrywała jakąś rolę i - o rany! – doszłam do wniosku, że chyba jestem patologiczną oszustką! Ale na czym właściwie polega patologiczne oszustwo? Może na tym, że się wierzy we własne kłamstwa? Nie, bo jeśli ktoś nie zdaje sobie sprawy z tego, że kłamie, to nie jest kłamcą, tylko człowiekiem umysłowo chorym. A ja z pewnością zdaję sobie sprawę z tego, że kłamię jak najęta. Co oczywiście nie wyklucza umysłowej choroby.

– Mel? – W głosie Lexi dało się wyczuć wyraźne podniecenie. – Twoja najlepsza przyjaciółka Mel?

– Tak – potwierdziłam i zamknęłam oczy. Położyłam się na łóżku. Ciekawe, czy w tak młodym wieku mogę dostać wrzodów na skutek stresu? Mój cioteczny dziadek Tony nabawił się przez stres wrzodów. Ale to dlatego, że jego syn, a kuzyn mojej mamy, Darren, zajął wraz z żoną i piątką dzieci wolną sypialnię w jego domu i nie chce się stamtąd wynieść.

– Mel zakochała się w Jaredzie i gdyby dowiedziała się, że z nim chodzę, to by mnie chyba zabiła. Dlatego nie możesz nic nikomu powiedzieć.

– A kto o tym wie? – spytała Lexi.

– Tylko ty i ja. Musisz dochować tajemnicy – powiedziałam z naciskiem. Jestem naprawdę okropna! Mel wcale nie lubi Jareda. Uważa, że jest śmieszny. (Głównie dlatego, że gdy kiedyś wychodziła po gimnastyce z szatni dla dziewcząt, ktoś akurat otworzył drzwi przebieralni dla chłopców. Zajrzała do środka i zobaczyła Jareda, jak stał przy umywalce i nakładał żel na włosy. Mel uznała to za dowód wyjątkowej głupoty i próżności, bo wychowanie fizyczne było na siódmej godzinie, a mieliśmy tego dnia tylko osiem lekcji, co oznaczało, że Jared Bentley nie mógł wytrzymać nawet czterdziestu minut bez idealnej fryzury).

– Nic nikomu nie powiem, Devi! – zapewniła Lexi. – Szkoda, że nie powiedziałaś mi o tym wcześniej. Przecież mogłam coś dzisiaj na ten temat chlapnąć!

– Ale chyba tego nie zrobiłaś? – spytałam z mocno bijącym sercem. – Nie powiedziałaś nikomu o Jaredzie i o mnie?

– Wydaje mi się, że nie – odpowiedziała Lexi po chwili zastanowienia.

– To dobrze – odetchnęłam z ulgą, ale starałam się mówić dalej beztroskim głosem: – Zresztą, i tak pewnie wkrótce z nim zerwę. Nie mogę żyć z takim poczuciem winy.

– Och, Devi, naprawdę jesteś wspaniałą przyjaciółką! – zawołała Lexi. – Melissa na pewno jest bardzo miła i tak dalej, ale… – Urwała, bo najwyraźniej wolała nie zdradzać, co naprawdę myśli o Mel. A myśli pewnie, że choć ona jest miła i bystra, to nie należy do tej samej ligi co Jared Bentley. Tylko że ja również nie należę do jego ligi. Chociaż… Usiadłam na łóżku i zaczęłam myśleć.

Właściwie, dlaczego nie jestem wystarczająco dobra dla Jareda? Przecież udawało mi się zwodzić Lexi przez całe lato. Nosiłam fajne ciuchy, odgrywałam wesołą i pewną siebie, a ona mi całkowicie uwierzyła. Lexi była bardzo lubiana w poprzedniej szkole (w przeciwieństwie do mnie, bo jestem pewna, że ona sobie nie wymyśliła wszystkiego, nawet tego, że w szóstej klasie aż trzech chłopaków zaprosiło ją na potańcówkę z okazji walentynek) i najwyraźniej już została zaliczona do grona najpopularniejszych uczniów w mojej szkole.

– Słuchaj, muszę już iść – powiedziałam, a mój mózg pracował gorączkowo. Zastanawiam się nad następującymi kwestiami:

1. Jak długo mam udawać, że jestem w sekretnym związku z Jaredem, zanim będę mogła, nie wzbudzając podejrzeń, powiedzieć, że z nim zerwałam.

2. Czy powinnam poinformować Mel, że teraz kocha się w Jaredzie i czy po czymś takim będzie jeszcze chciała być moją najlepszą przyjaciółką. Bo jeśli nie, to zostanę zupełnie bez przyjaciół, sama i wyrzucona na margines, ponieważ ona dla zemsty pewnie wszystkim rozpowie o tym, jak zmyśliłam opowieści o randkach z Jaredem.

3. I przede wszystkim, jak się w to wszystko wpakowałam.

– Okej – westchnęła rozczarowana Lexi. – Przekażę Jaredowi pozdrowienia od ciebie.

– Nie! – krzyknęłam trochę zbyt głośno.

– Dlaczego? – spytała zmieszana.

– Przed chwilą ci powiedziałam. – Starałam opanować zdenerwowanie, żeby nie rozzłościć Lexi. To mój kolejny problem. Teraz będę musiała dbać o dobre stosunki z nią, bo jak jej z czymś podpadnę, może wydać mój sekret. Jakie to wszystko skomplikowane!

– Musisz dochować tajemnicy. To sekretny związek. Nikt o nim nie wie. – Słowo „sekretny” wypowiedziałam z naciskiem, w nadziei, że tym razem Lexi zrozumie, jakie to ważne.

– Ale przecież Jared wie, że się spotykacie – zauważyła Lexi. – Więc w czym problem? Upewnię się, czy nikt inny mnie nie słyszy. To będzie nasz wspólny sekret, nas trojga.

Zagryzłam wargę, żeby nie zacząć krzyczeć. Podeszłam do komputera, by sprawdzić, czy Mel jest online.

„Lexi idzie dziś z Jaredem i resztą do galerii handlowej” – wystukałam na klawiaturze. „Chce, żebym z nimi poszła. Co robić?”

„Iść” – odpowiedziała natychmiast Mel. „Bo inaczej będzie katastrofa. Miej ich na oku”.

– Halo? – zawołała Lexi do telefonu. – Jesteś tam, Devi? Rozmawiasz z kimś online? – spytała podejrzliwie.

– Nie – zapewniłam. – Oczywiście, że nie. Wiesz, Lexi, chyba jednak uda mi się dzisiaj z wami wybrać.

– Fajnie! – zawołała Lexi i pewnie zaczęła podskakiwać, jak zawsze, gdy jest szczęśliwa. – Moja mama podjedzie po ciebie o szóstej.Rozdział trzeci

Chwilę to trwało, zanim udało mi się przekonać rodziców, by pozwolili mi wyjść z domu z Katie. Prawdę mówiąc, najpierw prosiłam mamę, żeby zwolniła mnie dzisiaj z opieki nad siostrą i pozwoliła mi spotkać się z przyjaciółmi samej, ale ona nawet nie chciała o tym słyszeć. Powiedziała, że „podjęłam już wobec niej zobowiązanie”, choć to zupełnie bez sensu, bo przecież zgodziłam się zaledwie piętnaście minut temu, więc uważam, że to się nie liczy.

Wydawało mi się, że tata mnie popierał (ale niewykluczone, że chciał po prostu wymigać się od terapii – podejrzewam, że on skrycie uważa ją za niepotrzebną stratę czasu i uczestniczy w niej tylko po to, żeby zrobić mamie przyjemność).

Tak czy owak, zawarłyśmy kompromis – mama pozwoliła mi pójść do centrum handlowego z Katie, choć ja sama nie byłam pewna, czy to dobry pomysł. Co prawda dostałam zgodę na wyjście, ale byłam przekonana, że moje pojawienie się w centrum handlowym z Katie zdecydowanie nie będzie fajne. Ale co tam! Nie miałam innego wyjścia. Nie mogłam dopuścić do tego, by Lexi i Jared zostali razem sami.

W ten właśnie sposób znalazłam się na tylnym siedzeniu samochodu mamy Lexi, z Katie u boku.

– Co zamierzacie robić w centrum handlowym, dziewczynki? – spytała pani Cortland, zerkając na Katie i na moje odbicie we wstecznym lusterku. Katie miała na sobie przyciasną różową spódniczkę baletnicy włożoną na gruby, niebieski dres. Chyba uważała, że to jej „łyżwiarski kostium”. Normalnie nie mogłaby wyjść w czymś takim z domu, ale rodzice wyszli na terapię przed przyjazdem mamy Lexi, a mnie Katie nie chciała słuchać. Doszłam do wniosku, że wolę Katie w tym „stroju łyżwiarskim”, niż rozwścieczoną i wyjącą jak opętana. Zresztą, mam poważniejsze problemy, na przykład:

1. Co pomyśli sobie grupa najpopularniejszych uczniów z naszej szkoły, kiedy zjawię się na ich spotkaniu:

a) bez zaproszenia b) w towarzystwie młodszej siostry

2. Jak przekonać Lexi, że chodzę z Jaredem, kiedy znajdziemy się wszyscy razem w jednym miejscu.

– Mamy się spotkać z kilkoma osobami ze szkoły – odpowiedziała mamie Lexi. Potem opuściła osłonę przeciwsłoneczną nad miejscem dla pasażera i przeglądała się w lusterku. Uśmiechnęła się do swojego odbicia, żeby sprawdzić, czy nie ma resztek jedzenia na klamerkach i przeciągnęła błyszczykiem po ustach.

– Z chłopcami? – W głosie mamy Lexi słychać było lekkie rozbawienie. Ja nie powiedziałam mamie, że w centrum handlowym będą też chłopcy. Gdybym powiedziała, na pewno nie byłaby rozbawiona. Zadałaby mi natychmiast trzy miliony pytań na temat: jacy to chłopcy i skąd ich znam. Ale mama Lexi jest całkiem inna niż moja. Mama Lexi ma bardzo mocny makijaż i dobiera torebki do ubrania. A poza tym pozwala Lexi prawie na wszystko.

– Tak, mamo. – Lexi wyciągnęła z małej, fioletowej torebki szczotkę i długimi pociągnięciami zaczęła rozczesywać włosy.

Katie popukała mnie w ramię.

– Muszę do łazienki – powiedziała.

– Nie teraz – odpowiedziałam. – Pójdziesz, jak będziemy w centrum handlowym.

Pani Cortland zerknęła na nas w lusterku, więc przesłałam jej uspokajający uśmiech. No, w każdym razie miałam nadzieję, że uspokajający.

– Devi, Lexi mówiła, że twoi rodzice są dzisiaj zajęci? – zwróciła się do mnie. Pewnie była zła, że mu si nas zawieźć i odwieźć. Ale moi rodzice wybrali się na terapię, której z pewnością nie odwołają, żeby mnie odebrać z centrum handlowego.

– Tak – odpowiedziałam poważnie. – Mają wyjątkowo ważne spotkanie. – Pani Cortland przyjrzała mi się sceptycznym wzrokiem. – Związane z pracą taty – skłamałam. Kurczę! Dlaczego ja ciągle kłamię? Raz zełgałam i teraz nie mogę przestać. Ale oszukiwanie mamy Lexi się nie liczy. W czasie wakacji za każdym razem, gdy przychodziłam do ich domu, pani Cortland zasypywała mnie pytaniami na temat tego, dlaczego ja i Katie spędzamy lato u babci. Odpowiadałam, że potrzebujemy odpoczynku. Uważam, że to niej jej sprawa, a takie wypytywanie było dla mnie krępujące. Wydaje mi się jednak, że pani Cortland wyciągnęła z Lexi prawdę, bo później słyszałam, jak rozmawiała przez telefon z przyjaciółką. Mówiła, że nie wie, gdzie są nasi rodzice, i że wcale się nie zdziwi, jeśli zostaniemy u babci na zawsze. Od tej pory pani Cortland spogląda na mnie podejrzliwie, jakbym była dzieckiem z rozbitej rodziny. Zresztą, Lexi i ja zawsze spędzałyśmy dużo czasu w domu mojej babci. Lexi podobało się, że zawsze kręciło się tam mnóstwo ludzi i że babcia piekła całe fury czekoladowych ciasteczek. Przy tych nielicznych okazjach, kiedy bawiłyśmy się w domu Lexi, ani na chwilę nie mogłam się rozluźnić, bo ciągle się bałam, że wyleję coś na białe dywany jej matki.
mniej..

BESTSELLERY

Kategorie: