Wojna i praca - ebook

ROZ­DZIAŁ I

Gdzieś na oce­anie Spo­koj­nym leży wy­spa owal­ne­go kształ­tu, dłu­ga na dwie­ście, sze­ro­ka na sto ki­lo­me­trów. Pa­smo gór dzie­li ją na dwie nie­rów­ne czę­ści, po­łu­dnio­wą i pół­noc­ną. Część pół­noc­na, na­je­żo­na dzi­kie­mi ska­ła­mi, mia­ła nie­gdyś grun­ta ja­ło­we albo ba­gni­ste, ubo­gą ro­ślin­ność, dużo zwie­rząt dra­pież­nych i ja­do­wi­tych ga­dów, a po­wie­trze na­sy­co­ne wil­go­cią, wśród któ­rej wa­łę­sa­ły się nie­bez­piecz­ne go­rącz­ki. Zato część po­łu­dnio­wa wy­spy mia­ła pra­wo na­zy­wać się ra­jem ziem­skim.

Była to miej­sco­wość po­prze­ci­na­na mnó­stwem rze­czu­łek, ozdo­bio­na wzgó­rza­mi i do­li­na­mi, nad któ­re­mi uno­si się wiecz­na wio­sna. Niby w ogro­dzie bo­ta­nicz­nym żyje tam wie­le ty­się­cy ro­ślin, któ­re do­star­cza­ją drze­wa na bu­dow­le, włó­kien na tka­ni­ny, barw­ni­ków, le­karstw, pach­ni­deł, a na­de­wszyst­ko ma­ter­ja­łów po­kar­mo­wych. Trud­no by­ło­by po­li­czyć wszyst­kie od­mia­ny ja­gód, orze­chów, owo­ców, przy­po­mi­na­ją­cych jabł­ka lub ana­na­sy, dak­ty­le i słod­kie kasz­ta­ny. Sa­mych ro­ślin, wy­da­ją­cych mącz­kę, ist­nie­je oko­ło trzy­dzie­stu ga­tun­ków.

Mniej ob­fi­tym jest świat zwie­rzę­cy. W każ­dym ra­zie znaj­du­je się tyle je­le­ni, za­ję­cy, owiec, a da­lej – ba­żan­tów, ku­ro­patw, gęsi i ka­czek, na­resz­cie – pstrą­gów i ło­so­si, że miesz­kań­cy tam­tej­si na brak mię­sa nie mo­gli na­rze­kać.

Pół­noc­ną, ubo­gą, część wy­spy za­miesz­ki­wał na­ród dzi­ki. Byli to lu­dzie czar­ni, nędz­ni, o ni­skich czo­łach, gru­bych war­gach i noz­drzach zwie­rzę­cych; miesz­ka­li w ja­ski­niach albo sza­ła­sach z ga­łę­zi, utrzy­my­wa­li się z my­śliw­stwa i ry­bo­łów­stwa, a wy­mie­ra­li albo z gło­du, albo z go­rą­czek. Nie­gdyś za­lud­nia­li całe wy­spę, ale przed kil­ko­ma wie­ka­mi na­pad­nię­ci przez inny, sil­niej­szy na­ród, zo­sta­li czę­ścią wy­tę­pie­ni, czę­ścią wy­gna­ni do pół­noc­nych oko­lic.

Od tego cza­su po­łu­dnio­wą stro­nę za­ję­li trium­fu­ją­cy na­jezd­ni­cy. Był to lud bar­wy bron­zo­wej, od­zna­cza­ją­cy się pięk­ną po­sta­wą i nie­zwy­kłe­mi zdol­no­ścia­mi. Dzie­lił on się na dwie ka­sty: Ma­jun­gów i An­dro­wa­nów, czy­li pa­nów i pod­wład­nych. Pa­no­wie mie­li cerę ja­śniej­szą i grec­kie rysy twa­rzy; pod­wład­ni mie­li fi­zjo­gnom­je po­spo­lit­sze, wyż­szy wzrost i sil­niej­sze mu­sku­ły. Oni to zaj­mo­wa­li się upra­wą ja­rzyn, ho­dow­lą drzew owo­co­wych i ro­ślin mącz­nych; oni po­lo­wa­li na zwie­rzy­nę, tka­li i szy­li odzież, bu­do­wa­li domy, wy­ra­bia­li na­czy­nia i sprzę­ty; oni trud­ni­li się han­dlem i prze­no­sze­niem to­wa­rów.

Na pa­nach cią­żył je­den tyl­ko obo­wią­zek: wal­cze­nia z nie­przy­ja­ciół­mi. Ale po­nie­waż nie­przy­ja­ciół nie było na wy­spie, więc pa­no­wie mu­sie­li w inny spo­sób zu­ży­wać swo­je siły. W tym celu za każ­dą od­mia­ną księ­ży­ca wy­ko­ny­wa­li wspa­nia­łe tań­ce wo­jen­ne , a w dnie zwy­kłe uczy­li się grać na ar­fie i fle­cie, ukła­da­li po­ema­ty na cześć bo­ha­ter­skich przod­ków, albo z róż­no­ko­lo­ro­wych pió­rek czy ka­my­ków ukła­da­li ob­ra­zy, przed­sta­wia­ją­ce zna­ko­mit­sze wy­pad­ki dzie­jo­we.