Wychodzę z czterdziestu! - ebook

DROB­NOST­KA

Ci­sza za­le­gła małe po­ko­iki ubo­gie­go urzęd­ni­cze­go miesz­kan­ka.

Po wczo­raj­szym gwa­rze i we­so­ło­ści dziw­nie smut­no było tu i pu­sto.

Nie go­ści wczo­raj­szych bra­ko­wa­ło prze­cież – przy­szli jak wę­drow­ne pta­ki, zje­dli, wy­pi­li i ode­szli – ale inna musi być tego smut­ku przy­czy­na. Ja­kaś pust­ka ni­czym nie za­peł­nio­na pa­nu­je wśród ścian miesz­ka­nia, a głów­nie w ser­cu dwoj­ga sta­rusz­ków, krę­cą­cych się nie­spo­koj­nie po cia­snych po­ko­ikach.

On – siwy, wy­chu­dły, zżół­kły, praw­dzi­wy typ nie­szczę­snej ofia­ry biu­ro­wej – ma w swej ko­ści­stej twa­rzy wy­raz ser­decz­nej do­bro­ci, a w przy­ga­słych, zmę­czo­nych oczach ja­kąś nie­mal dzie­cin­ną ła­god­ność. Krę­ci się po sa­lo­ni­ku, usta­wia­jąc skrom­ne me­bel­ki, kasz­le czę­sto i co chwi­la spo­glą­da na duży por­tret, za­wie­szo­ny na ścia­nie.

Ona – ni­ska, szczu­plut­ka, bla­da – to uoso­bie­nie ko­bie­ty, dla któ­rej wy­raz „eman­cy­pa­cja” przed­sta­wia krwio­żer­cze­go po­two­ra, a „pan i mąż” jest po Bogu naj­wyż­szą wła­dzą na zie­mi. I ona – ma si­wa­we wło­sy i wy­chu­dłą twarz, snadź obo­je wal­czy­li nie­raz z nie­do­stat­kiem i cier­pie­niem, za­nim do­szli do względ­ne­go dzi­siej­sze­go do­bro­by­tu.

Sta­rusz­ka po­pra­wi­ła pło­mień, lam­py, któ­ry zda­wał się zni­żać, i wes­tchnąw­szy wy­do­by­ła ro­bót­kę z dru­cia­ne­go ko­szy­ka, sto­ją­ce­go na sto­le.

Ale ro­bo­ta nie szła jej spo­ro.