Wywiad życia - ebook

PROLOG

...przy pełni białego, zimnego księżyca. Cienie ożywione podmuchami przenikliwego wiatru drgały na zlodowaciałej śnieżnej połaci. Czerń i biel. Czarne niebo, biały księżyc, czarne cienie, biały śnieg. I nic poza tym jak okiem sięgnąć. Pustka, brak koloru i żałosne zawodzenie wiatru w nagich konarach drzew. Wiedział jednak, że nie jest sam, że pośród tej czerni i bieli nie może czuć się bezpieczny. W zmrożonym sercu czaił się strach. Oddychał z trudem, wypuszczając z ust białe obłoczki pary. Nagle tuż obok na biel śniegu padł czarny cień. Nie miał dokąd uciekać.

Hunter zaciągnął się papierosem i przez kłąb dymu spojrzał na ekran monitora. Michael Trent nie żył. Hunter stworzył go tylko po to, by uśmiercić w księżycową noc. Czuł satysfakcję i ani odrobiny żalu dla postaci, którą zdążył poznać lepiej niż samego siebie.

Na tym zakończy rozdział, pozostawiając szczegóły śmierci Michaela wyobraźni czytelnika. Stworzył nastrój ostatecznej przegranej, zręcznie rozłożył akcenty, nie eksplikując nic do końca. Ten rodzaj pełnej niedopowiedzeń narracji irytował, ale i fascynował miłośników jego książek. Osiągnął swój cel, był zadowolony. A to rzadko mu się zdarzało.

Stworzył rzecz, która przerażała, zapierała dech w piersiach, kazała gubić się w domysłach. Z zimną precyzją eksplorował najciemniejsze zakątki ludzkiego umysłu. To, co niemożliwe, czynił wiarygodnym, co niesamowite – zwyczajnym. Z pozoru zwyczajne, przyprawiało o lodowaty dreszcz. Używał słów jak malarz używa palety i budował opowiadania tak barwne i jednocześnie tak proste, że czytelnik chłonął je jednym tchem.

Pisał horrory. Bardzo poczytne horrory.

Od pięciu lat uchodził za mistrza gatunku. Miał na swoim koncie sześć bestsellerów, cztery z nich doczekały się ekranizacji. Krytycy piali z zachwytu, książki szły jak woda, wielbiciele z całego świata zasypywali go listami. A Hunter miał to wszystko w nosie. Pisał dla siebie. Umiał opowiadać i dlatego to robił. Jeśli przy okazji bawił ludzi, to dobrze. Pisałby niezależnie od tego, jak jego opowieści byłyby przyjmowane przez krytykę i czytelników. To była jego praca. Zapewniała mu poczucie prywatności. Dwie najważniejsze rzeczy w jego życiu – praca i poczucie prywatności.

Nie uważał się za samotnika, dziwaka stroniącego od ludzi. Po prostu żył tak, jak chciał, do niczego nie musiał się zmuszać. Tak samo żył, zanim przyszła sława, sukces, pieniądze.

Gdyby ktoś go zapytał, czy seria bestsellerów zmieniła w jakiś sposób jego życie, zdziwiłby się. Dlaczego cokolwiek miałoby się zmienić? Wcześniej, zanim Diabelski dług znalazł się na pierwszej pozycji w rankingu „New York Timesa”, też był pisarzem. Jak teraz. Gdyby chciał, żeby w jego życiu coś się zmieniło, zostałby hydraulikiem.

Byli tacy, którzy twierdzili, że to tylko poza, że wykreował swój wizerunek ekscentryka dla zwiększenia efektu. Że to kwestia promocji. Inni utrzymywali, że hoduje wilki, jeszcze inni mówili, że w ogóle nie istnieje, że jest wymysłem sprytnych wydawców. Hunter Brown nie przejmował się tym wszystkim ani trochę. Słuchał tylko tego, co chciał usłyszeć, widział, co chciał widzieć, i wszystko skrzętnie notował w pamięci.

Nacisnął kilka klawiszy i otworzył nowy rozdział w swoim edytorze tekstów. Kolejny rozdział, kolejne słowo, kolejna książka. To było dla niego znacznie ważniejsze niż wszelkie spekulacje krytyków.

Tego dnia spędził przy komputerze sześć godzin i miał zamiar popracować przynajmniej jeszcze ze dwie. Opowieść spływała mu z palców sama, niczym chłodny, klarowny strumień.

A palce stukające w klawiaturę były piękne: długie, szczupłe, opalone. Takie palce mogłyby komponować koncerty i poematy epickie. Tymczasem powoływały do życia koszmary i potwory; nie wilkołaki, ale monstra z krwi i kości, monstra, które przyprawiały o trwogę. Dbał o realizm opowieści, osadzał ją w codzienności, tak by wydawała się wiarygodna. Upiory, które kreował, mogły zamieszkiwać – i zamieszkiwały – w każdym z nas, ukryte w zakamarkach ludzkiego umysłu. On je tylko wywoływał. Cal po calu otwierał szczelnie zamknięte drzwi, za którymi kryją się nasze lęki.

Zapomniany papieros dopalał się w dawno nieopróżnianej popielniczce. Zbyt wiele palił. Nałóg był jedyną zewnętrzną oznaką presji, pod którą żył i którą sam sobie narzucał. Chciał napisać książkę przed końcem miesiąca; sam sobie wyznaczył termin. Wiedziony niezrozumiałym impulsem, zgodził się wziąć udział w zjeździe pisarzy, który miał się odbyć we Flagstaff na początku czerwca.

Rzadko brał udział w publicznych imprezach, a jeśli już, to starał się omijać te nagłośnione przez media. Na zjazd we Flagstaff zaproszono zaledwie dwustu pisarzy. Wygłosi referat, odpowie na pytania i wróci do domu. Nie weźmie honorarium za wystąpienie.

Tylko w tym roku odrzucił kilkanaście zaproszeń od prestiżowych organizacji na rynku wydawniczym. Prestiż go nie interesował, ale udział w spotkaniu Związku Pisarzy Arizony uważał za swoją powinność. Doskonale wiedział, że nic nie ma za darmo.

Późnym popołudniem pies leżący u jego stóp podniósł łeb. Zgrabne zwierzę o szarosrebrnej sierści i bystrym spojrzeniu wilka.

– Już czas, Santanas? – Pogłaskał swojego towarzysza po głowie i wyłączył komputer. Dobrze się pracowało, ale dość na dzisiaj. Dzień dobiegał końca, zmierzchało już.

Z zabałaganionego gabinetu przeszedł do salonu o wysokich oknach z niewielkimi szybami i otwartej więźbie dachowej. Wnętrze pachniało wanilią i stokrotkami. Otworzył drzwi na taras i spojrzał na gęsty las otaczający dom. Las go chronił przed ludźmi. Był mu potrzebny. Zapewniał spokój, dawał poczucie tajemnicy i piękna. Podobnie jak wysokie rdzawe ściany kanionu. Słyszał szum strumienia, wdychał czyste przedwieczorne powietrze. Napawał się widokiem, odgłosami i zapachami. Nie miał ich zawsze.

Po chwili dojrzał ją. Szła powoli krętą ścieżką wiodącą do domu. Pies zaczął machać ogonem.

Czasami kiedy na nią patrzył, nie mógł uwierzyć, że ktoś tak piękny należy do niego. Ciemnowłosa, drobna, poruszała się z wdziękiem, który przyprawiał go o niemal bolesny zachwyt. Sara. Praca i poczucie prywatności, dwie najważniejsze rzeczy w jego życiu. I Sara. Jego życie. Była warta zmagań, rozczarowań, lęków, cierpienia. Wszystko dla niej.

Podniosła głowę i uśmiechnęła się szeroko, błyskając aparatem ortodontycznym.

– Cześć, tata!ROZDZIAŁ PIERWSZY

Tydzień, w którym oddawano „Celebrity” do druku, oznaczał nieprzytomny chaos w redakcji. Wszystkie działy ogarniała gorączka. Wszystkie biurka zarzucone były materiałami. Telefony się urywały. W powietrzu czuło się panikę narastającą z każdą godziną. Zespół zaczynał gryźć i kąsać, zgodnie twierdząc, że nie zdąży z numerem. W większości redakcyjnych pokoi światła paliły się do późnej nocy. Królował zapach kawy i smród papierosów. Wzmacniano się glukozą, łykano całe opakowania tabletek przeciw zgadze, z rąk do rąk przechodziły krople do oczu. Po pięciu latach pracy Lee traktowała comiesięczne wybuchy paniki jako coś najnormalniejszego pod słońcem.

„Celebrity” był liczącym się, poczytnym magazynem i przynosił miliony dolarów rocznie. Obok materiałów o ludziach sławnych i bogatych na jego łamach można było znaleźć artykuły wybitnych psychologów i uznanych dziennikarzy, obok wywiadów z gwiazdami pop – rozmowy z wielkimi politykami. Pismo odznaczało się świetną szatą graficzną, a rzetelnie pisane teksty zawsze poprzedzała staranna dokumentacja. Krytycy mogli nadawać mu miano plotek z klasą, jednak określenie „z klasą” nigdy nie było tu lekceważone.

Krótko mówiąc, „Celebrity” bił na głowę konkurencję i był jednym z najlepiej sprzedających się miesięczników w kraju. Lee Radcliffe potrafiła to docenić.

– Jak wyszedł materiał o rzeźbach?

Lee zerknęła na Bryan Mitchell, która należała do najbardziej wziętych fotografików na Zachodnim Wybrzeżu. Z wdzięcznością przyjęła kubek kawy. W ciągu ostatnich czterech dni spała wszystkiego może dwadzieścia godzin.

– Dobrze – rzuciła krótko.

– Lepsze rzeczy można znaleźć na śmietniku.

Nie rozumiała, jak dziewczyna, która jest tak dobra w swoim rzemiośle, może być kompletnie ślepa na sztukę nowoczesną.

– To je fotografuj. – Wzruszyła ramionami.

Bryan ze śmiechem pokręciła głową.

– Kiedy kazali mi zrobić zdjęcie tej kompozycji z czerwonego i czarnego drutu, miałam ochotę wyłączyć światła.

– Wyszło wspaniale.

– Przy dobrym oświetleniu złomowisko też wyjdzie wspaniale. Ja potrafię operować światłem, ty słowem.

Lee uśmiechnęła się nieznacznie, myśląc o dziesięciu rzeczach równocześnie.

– Pracowałaś nad tym zdjęciem cały dzień, prawda?

– Już dawno miałam cię zapytać... – Bryan przysiadła na biurku Lee i upiła łyk kawy. – Ciągle usiłujesz dokopać się czegoś na temat Huntera Browna?

Lee ściągnęła brwi. Hunter Brown powoli stawał się jej prywatną obsesją. Być może dlatego, że był tak niedostępny, postanowiła, że sforsuje mur tajemniczości, którym się otaczał. Pięć lat pracowała na opinię doskonałej reporterki, rzeczowej, sumiennej i wytrwałej. W pełni na nią zasłużyła. Trzy miesiące próżnych wysiłków, żeby dotrzeć do Huntera, wcale jej nie zniechęciły. Tak czy inaczej, w końcu zdobędzie swój materiał.

– Wszystko, co dotąd zdobyłam, to nazwisko jego agenta i numer telefonu wydawcy. – Chociaż w jej głosie zabrzmiała nuta zniechęcenia, minę miała stanowczą. – Nigdy nie spotkałam ludzi równie oszczędnych w słowach.

– W zeszłym tygodniu wyszła jego nowa książka. – Bryan machinalnie przełożyła jakieś papiery na biurku Lee. – Czytałaś?

– Kupiłam, ale nie miałam czasu do niej zajrzeć.

Bryan odrzuciła na plecy jasny warkocz.

– Nie bierz się za nią w nocy. – Upiła łyk kawy i parsknęła śmiechem. – Chryste, pozapalałam wszystkie światła w domu, dopiero wtedy usnęłam i to z duszą na ramieniu. Nie wiem, jak ten facet to robi.

Lee podniosła wzrok.

– Tego właśnie zamierzam się dowiedzieć – oznajmiła z pewnością w głosie.

Bryan pokiwała głową. Znała Lee od trzech lat i wiedziała, że ta jeśli się przy czymś uprze, dopnie swego.

– Dlaczego?

– Dlatego – Lee skończyła kawę i wrzuciła kubek do wypełnionego po brzegi kosza – że nikomu innemu to się nie udało.

– Syndrom Mount Everestu. – Komentarz Bryan wywołał szeroki uśmiech na twarzy Lee.

Na pierwszy rzut oka – ot, dwie młode atrakcyjne dziewczyny gawędziły beztrosko w nowocześnie urządzonej redakcji. Dopiero gdyby ktoś przyjrzał się im uważniej, dostrzegłby różnice. Bryan, w dżinsach i podkoszulku, sprawiała wrażenie całkowicie wyluzowanej. Dawno nieczyszczone buty, byle jak zapleciony warkocz. Twarz o ostrych rysach pozbawiona makijażu, tylko odrobina tuszu na rzęsach. Prawdopodobnie zamierzała użyć różu i szminki, ale w pośpiechu zapomniała.

Lee miała na sobie elegancki jasnoniebieski kostium. Niespokojne dłonie świadczyły o pobudliwości, która stanowiła jej siłę napędową. Doskonale ostrzyżone złociste włosy o lekkim odcieniu miedzi nie wymagały codziennych długich sesji przed lustrem – rzecz bardzo ważna przy jej trybie życia. Miała delikatne rysy i pełne, uparte usta. Odznaczała się jasną, tak charakterystyczną dla rudzielców cerą, nosiła staranny makijaż, a niebieskie cienie na powiekach doskonale harmonizowały z kolorem jej oczu.

Chociaż tak bardzo się różniły stylem i upodobaniami, zaprzyjaźniły się od pierwszej chwili. Bryan nie zawsze pochwalała agresywną postawę Lee, tę z kolei nieraz irytował luz Bryan i odkładanie pracy na ostatnią chwilę, mimo to od trzech lat były właściwie nierozłączne.

– Jaki masz plan działania? – zagadnęła Bryan, wyciągając z kieszeni batonik.

– Dalej próbować – mruknęła Lee z ponurą miną. – Mam wtyczki w Horizon, to jego wydawnictwo. Może dzięki temu w końcu uda mi się do niego dotrzeć. – Nie zdając sobie sprawy z tego, co robi, zaczęła bębnić palcami o blat biurka. – Cholera, Bryan, ten facet jakby nie istniał. Nie wiem nawet, w którym stanie mieszka.

– Może jest coś z prawdy w plotkach na jego temat – powiedziała Bryan w zamyśleniu. Na korytarzu tuż przy drzwiach gabinetu Lee ktoś awanturował się o jakiś artykuł. – Może żyje ze stadem wilków w jakiejś grocie pełnej nietoperzy i pisze swoje rękopisy owczą krwią.

– A na nowiu pożera kolejną dziewicę.

– Wcale bym się nie zdziwiła – stwierdziła Bryan, machając nogą i przeżuwając batonik. – To jakiś świr.

– Cichy krzyk już wszedł na listy bestsellerów.

– Nie twierdzę, że nie ma talentu – obruszyła się Bryan. – Mówię tylko, że jest świrem. Co rodzi się w tym mózgu? Mówię ci, wczoraj w nocy, kiedy nie mogłam przez niego usnąć, wolałabym, żeby Hunter Brown nie chodził po tym świecie.

– W tym właśnie rzecz. – Lee niecierpliwie podeszła do oka. Nie wyjrzała przez nie, w tej chwili nie interesował jej widok Los Angeles. Potrzebowała ruchu. – Co rodzi się w tym mózgu? Jak ten człowiek żyje? Czy jest żonaty? Ile ma lat, dwadzieścia pięć czy sześćdziesiąt? Dlaczego pisze o zjawiskach paranormalnych? – Odwróciła się gwałtownie. – Dlaczego czytamy jego książki?

– Bo są fascynujące – odparła Bryan bez zastanowienia. – Bo po przeczytaniu trzech stron jego powieści tak mnie wciągają, że kijem byś mnie od nich nie odgoniła.

– A przecież jesteś inteligentną dziewczyną.

– Bez wątpienia – zgodziła się skwapliwie Bryan i uśmiechnęła szeroko. – I co z tego?

– Dlaczego inteligentni ludzie kupują i czytają coś, od czego włosy stają im na głowie? – dociekała Lee. – Biorąc do ręki Huntera Browna, wiesz, czego się spodziewać, a jednak jego książki niezmiennie utrzymują się na pierwszych miejscach list bestsellerów. Dlaczego niewątpliwie mądry facet pisze takie rzeczy? – Zaczęła niespokojnie bawić się tym, co miała pod ręką. Zawsze tak robiła; dotykała liści filodendrona, obracała w palcach ogryzek ołówka, kolczyk zdjęty podczas rozmowy telefonicznej.

– Czyżbym słyszała nutę dezaprobaty?

– Być może. – Lee zasępiła się. – Facet ma nieprawdopodobne wyczucie słowa, może nawet jest najlepszym stylistą w kraju. Kiedy opisuje wnętrze starego domu, człowiek niemal czuje zapach kurzu. Tak doskonale rysuje postaci, że gotowa byłabyś przysiąc: znam tych ludzi, spotkałam ich w życiu. I używa swojego talentu po to, żeby cię straszyć po nocy. Muszę się dowiedzieć dlaczego.

Bryan zgniotła puste opakowanie po batoniku.

– Znam kobietę, która ma najbardziej przenikliwy, analityczny umysł, z jakim kiedykolwiek miałam okazję się zetknąć. Potrafi dotrzeć do nikomu nieznanych faktów i zmienić je w fascynujący artykuł. Jest ambitna, doskonale posługuje się słowem, ale pracuje w czasopiśmie, tymczasem jej nieukończona powieść leży w szufladzie. Jest śliczna, ale umawia się z facetami tylko w interesach. A kiedy rozmawia, wygina spinacze w najdziwniejsze formy.

Lee spojrzała na nieszczęsny kawałek drutu, który obracała w palcach.

– Wiesz dlaczego?

W oczach Bryan zapaliły się wesołe iskierki, ale odpowiedziała całkiem poważnym tonem:

– Od trzech lat próbuję dojść i ciągle nie znajduję odpowiedzi.

Lee z uśmiechem wyrzuciła do kosza powyginany na wszystkie strony spinacz.

– Bo nie jesteś reporterką.

Lee nigdy nie słuchała dobrych rad. Zapaliła nocną lampkę, wyciągnęła się wygodnie i otworzyła ostatnią powieść Huntera Browna. Przeczyta rozdział, dwa i wcześnie pójdzie dziś spać. Po tygodniu zwariowanej pracy taka perspektywa wydawała się luksusem.

Jej sypialnia utrzymana była w tonacji kości słoniowej i błękitu, od jasnoniebieskiego do głębokiego indygo. Pofolgowała sobie, urządzając ten pokój: turecki dywan, komódka w stylu królowej Anny z wazonem pełnym pawich piór i mnóstwo miękkich poduch. Pod oknem stał ostatni zakup – piękny fikus.

Tylko tutaj czuła się u siebie. Była dziennikarką i pogodziła się z tym, że jest osobą publiczną, podobnie jak ludzie, o których pisała. Trudno zachować prywatność, kiedy bezustannie zagląda się w życie innych, ale tutaj, w swoim azylu, mogła się całkowicie zrelaksować, zapomnieć o pracy, o kolejnych szczeblach kariery. Mogła zapomnieć, że mieszka w szalonym Los Angeles. Gdyby nie ta oaza, już dawno miałaby nerwy w strzępach.

Znała się dobrze i wiedziała, że ma skłonność do pracoholizmu. Zbyt wiele od siebie żądała, zbyt szybko chciała osiągnąć kolejne cele. Tutaj, w swojej sypialni, odzyskiwała energię i następnego ranka od nowa stawała do wyścigu.

Odprężona, otworzyła najnowsze dzieło Huntera Browna.

Po półgodzinie czytania była niespokojna, rozdrażniona – książka całkowicie ją pochłonęła. Złościła się na autora, że nie nadąża z przewracaniem kartek, że intryga nie pozwala jej na chwilę wytchnienia. Niemalże utożsamiała się ze zwykłym człowiekiem postawionym w niezwykłej sytuacji, szarym nauczycielem z małego miasteczka, który nagle staje w obliczu mrocznego sekretu.

Dialogi były tak naturalne, że niemal słyszała głosy postaci. Widziała plastycznie odmalowane ulice miasteczka, jakby je znała, jakby tam była. Bała się, ale czytała dalej. Żeby tak przykuć uwagę czytelnika, trzeba mieć prawdziwy dar bajarza. Przeklinała Huntera i czytała w takim napięciu, że kiedy zadzwonił telefon, książka wypadła jej z rąk. Lee zaklęła, tym razem pod własnym adresem, i podniosła słuchawkę.

Już nie złościła się, tylko zapisywała gorączkowo w notesie, leżącym obok aparatu. Przygryzając język, z uśmiechem odłożyła ołówek. Jej wtyczka w Nowym Jorku spisała się na medal. Miała wobec dziewczyny ogromny dług wdzięczności, ale spłaci go później. Zawsze spłacała swoje długi. Teraz mam co innego na głowie, myślała, gładząc grzbiet książki. Musi załatwić sobie akredytację na zjeździe pisarzy we Flagstaff, w Arizonie.

Widoki robiły wrażenie. Jak to miała w zwyczaju, podczas lotu z Los Angeles do Phoenix cały czas pracowała, ale kiedy przesiadła się do niewielkiego lokalnego samolotu, który leciał do Flagstaff, zapomniała o pracy. Po wieżowcach Los Angeles bezkresne krajobrazy zapierały dech w piersiach. Spoglądała w dół na strome zbocza i jary kanionu Oak Creek z rzadkim u niej uczuciem podniecenia. Gdyby miała więcej czasu...

Z westchnieniem wysiadła z samolotu. Nigdy nie miała dość czasu.

Jedna niewielka sala, stoisko z alkoholami, automaty z colą i słodyczami – to było całe lotnisko. Żadnych megafonów ogłaszających przyloty i odloty, żadnych bagażowych służących pomocą w targaniu walizek. Ani żadnych taksówek czekających na skromną garstkę pasażerów, którzy wysiedli razem z nią. Przerzuciła torbę przez ramię i naburmuszyła się na ten prymityw. Cierpliwość nie należała do jej zalet.

Zmęczona, głodna i wytrzęsiona w małym samolocie, podeszła do kontuaru.

– Potrzebuję samochodu, żeby dostać się do miasta.

Chłopak w koszuli z podwiniętymi rękawami przestał stukać w klawiaturę komputera. Uprzejmy uśmiech na jego twarzy stężał, kiedy zobaczył Lee. Rysy pasażerki przypominały mu kameę, którą czasami, od święta, nakładała jego babka. Odruchowo wyprostował się.

– Chce pani wynająć wóz?

Lee zastanawiała się przez moment, ale szybko odrzuciła tę propozycję. Nie przyjechała tu zwiedzać, samochód jej na nic.

– Nie, chcę się dostać do Flagstaff. – Poprawiła torbę i podała nazwę hotelu. – Mają własny transport?

– Oczywiście. Proszę zadzwonić z tego telefonu na ścianie. Numer jest obok. Zaraz przyślą wóz.

– Dziękuję. – Patrzył, jak odchodzi. Przez głowę przemknęło mu, że to raczej on powinien podziękować.

Idąc przez salę, poczuła zapach hot dogów z grilla. W samolocie nic nie jadła, bo posiłek wyglądał dość podejrzanie. Teraz zaburczało jej w brzuchu. Szybko połączyła się z hotelem, podała nazwisko i otrzymała zapewnienie, że samochód podjedzie za dwadzieścia minut. Usatysfakcjonowana, kupiła hot doga i usiadła na czarnym plastikowym krześle.

Zdam się na bieg wypadków, pomyślała, spoglądając na góry w oddali. Nie zmarnuje czasu. Po trzech miesiącach bezskutecznych prób wreszcie pozna Huntera Browna.

Trzeba było wielkiej zręczności i samozaparcia, żeby przekonać redaktora naczelnego, by zgodził się na tę podróż, ale było warto. Uda się.

Musi się udać. Usiadła wygodnie i w myślach zaczęła powtarzać pytania, które zada Hunterowi Brownowi, kiedy go dopadnie.

Wystarczy jej godzina. Sześćdziesiąt minut. W tym czasie wydobędzie z niego informacje wystarczające do napisania artykułu. Tak samo było z tegorocznym zdobywcą Oscara, chociaż miał mnóstwo zastrzeżeń, i z kandydatem na prezydenta, chociaż był wręcz wrogo usposobiony. Hunter Brown prawdopodobnie też będzie miał mnóstwo oporów i wrogie nastawienie, pomyślała z uśmiechem. To tylko doda pieprzu całemu przedsięwzięciu. Gdyby chciała wieść spokojne, skromne życie, uległaby namowom i wyszła za Jonathana. Teraz planowałaby kolejne garden party, a nie kombinowała, jak zażyć wziętego pisarza.

Omal nie wybuchnęła głośnym śmiechem. Garden party, partyjki brydża i jachtklub – jej rodzinie nawet by się to podobało, ale ona chciała czegoś więcej. Czego mianowicie? – dopytywała się matka. Po prostu więcej – odpowiadała Lee.

Zerknąwszy na zegarek, zostawiła bagaże obok krzesła i poszła do toalety. Ledwo zamknęły się za nią drzwi, w hali lotniska pojawił się przedmiot jej przebiegłych planów.

Rzadko spełniał dobre uczynki, a jeśli już, to tylko wobec ludzi, których darzył prawdziwą sympatią. Ponieważ miał wolną chwilę, postanowił wyjechać na lotnisko po swojego wydawcę. Ogarnął szybkim spojrzeniem halę i podszedł do tego samego stanowiska, przy którym kilka minut wcześniej zatrzymała się Lee.

– Lot 471? Samolot już wylądował?

– Tak, proszę pana. Dziesięć minut temu.

– Czy wysiadła z niego kobieta? – Hunter jeszcze raz rozejrzał się po niemal pustej sali. – Ładna, około dwudziestu pięciu lat...

– Tak, proszę pana – przerwał chłopak za kontuarem. – Właśnie poszła do toalety. Tam stoją jej bagaże.

– Dziękuję. – Zadowolony z uzyskanych informacji Hunter podszedł do bagaży Lee. Nie potrafi podróżować ze szczoteczką do zębów, zauważył, patrząc na dużą walizkę, kuferek i sporą torbę. Wszystkie kobiety tak się zachowują. Czy Sara nie bierze dwóch walizek, wyjeżdżając na trzy dni do ciotki do Phoenix? Dziwne, jego córka już jest kobietą. Może wcale nie takie dziwne. Kobiety rodzą się już kobietami, mężczyznom potrzeba całych lat, by wyrosnąć z chłopięctwa, a czasami nigdy im się to nie udaje. Być może dlatego o wiele bardziej ufał mężczyznom.

Lee zobaczyła go, ledwie wróciła do hali. Stał do niej tyłem: wysoki, szczupły, ciemnowłosy mężczyzna w podkoszulku. Zgodnie z obietnicą, pomyślała.

– Jestem Lee Radcliffe.

Kiedy się odwrócił, zamarła z bezosobowym uśmiechem na ustach. W pierwszej chwili nie potrafiła powiedzieć dlaczego. Był przystojny. Chyba zbyt przystojny. Miał szczupłą twarz – nie była to twarz intelektualisty, pociągła, ale nie koścista. Prosty, arystokratyczny nos, usta poety. Ciemne, gęste, niesforne włosy, rozwiane, jakby godzinami igrał w nich wiatr. Ale dopiero jego oczy sprawiły, że zaniemówiła.

Nigdy nie widziała tak ciemnych oczu. I tak bezpośredniego spojrzenia. Bezpośredniego i niepokojącego. Miała wrażenie, że przenika ją tym spojrzeniem na wskroś. Nie, nie na wskroś – skorygowała w odrętwieniu. W głąb. Zajrzał do jej wnętrza i w ciągu kilku minut wiedział o niej wszystko.

Miał przed sobą zachwycającą jasną twarz o rozszerzonych zdumieniem oczach. Dostrzegł w nich zdenerwowanie. Miękkie, bardzo kobiece usta lekko pociągnięte kredką. Świadczącą o uporze brodę i złote włosy o miedzianym połysku, na pewno jedwabiste w dotyku. Widział pozornie opanowaną kobietę, która pachniała wiosennym wieczorem i wyglądała, jakby zeszła z okładki „Vogue'a”. Gdyby nie wyczuwalne napięcie, pewnie nie zawracałby sobie nią głowy, ale zawsze intrygowały go zagadki ludzkiej psychiki.

Szybkim spojrzeniem ogarnął jej kostium.

– Tak?

– Ja... – głos uwiązł jej w gardle. Klęła się w duchu, wściekła, że szofer z hotelu potrafił wprawić ją w takie zakłopotanie. – Jeśli pan po mnie przyjechał, proszę wziąć moje bagaże – poleciła sucho.

W milczeniu uniósł brew. Pomyliła się w sposób aż nadto oczywisty. Wystarczyłoby jedno słowo, żeby skorygować błąd. Ale to w końcu ona popełniła pomyłkę, nie on. Hunter zawsze bardziej wierzył w odruchy niż w wyjaśnienia. Nachylił się, wziął mały kuferek w dłoń, zarzucił sobie pasek torby na ramię.

– Samochód czeka tam.

Poczuła się znacznie pewniej, gdy odwrócił się tyłem. Ta dziwna reakcja to efekt zmęczenia długim lotem, powiedziała sobie. Mężczyźni nigdy nie wprawiali jej w zakłopotanie, a już na pewno na żadnego nie gapiła się w osłupieniu, jąkając coś bez związku. Potrzebna jej gorąca kąpiel i porządny posiłek.

Samochód okazał się dżipem. Widocznie w Arizonie, przy tutejszych górskich drogach i ostrych zimach, wygodniej jeździ się wozami terenowymi, pomyślała, wsiadając.

Pięknie się porusza i ubiera bez zarzutu, ocenił w duchu Hunter. Zauważył, że obgryza paznokcie.

– Pani z tych stron? – zagadnął tonem pogawędki, kiedy umieścił już bagaże w kufrze.

– Nie. Przyjechałam na zjazd pisarzy.

Usiadł za kierownicą, zamknął drzwiczki. Wiedział już, dokąd ją zawieźć.

– Jest pani pisarką?

Pomyślała o dwóch rozdziałach swojej powieści, które zabrała ze sobą na wypadek, gdyby potrzebowała przykrywki.

– Owszem.

Hunter wyjechał z parkingu na boczną drogę, która prowadziła do autostrady.

– Co pani pisze?

Lee uznała, że zanim znajdzie się wśród dwóch setek pisarzy, może na nim wypróbować swoje alter ego.

– Artykuły i opowiadania – powiedziała, niewiele mijając się z prawdą, po czym dodała coś, o czym nikomu prawie nie mówiła: – Zaczęłam pisać powieść.

Z dużą, choć nie nadmierną szybkością wjechał na autostradę.

– I ma pani zamiar ją skończyć? – zapytał, okazując niepokojącą przenikliwość.

– To zależy od wielu rzeczy.

Zerknął na nią z ukosa.

– Jakich?

Stropiło ją to pytanie, ale uświadomiła sobie, że w najbliższych dniach prawdopodobnie będzie musiała wielekroć na nie odpowiadać.

– Choćby od tego, czy to, co dotąd napisałam, warte jest kontynuacji.

Zarówno odpowiedź, jak i zdenerwowanie dziewczyny wydały mu się całkiem umotywowane.

– Często bierze pani udział w podobnych zjazdach?

– Nie, to pierwszy.

Dlatego jest taka spięta, pomyślał Hunter, czuł jednak, że nie jest to cała odpowiedź.

– Chcę się czegoś nauczyć – powiedziała Lee z wątłym uśmiechem. – Zgłosiłam się w ostatniej chwili, ale kiedy się dowiedziałam, że na zjeździe będzie Hunter Brown, nie mogłam się oprzeć.

Przez jego twarz przemknął ledwie zauważalny cień. Zgodził się wygłosić referat i poprowadzić warsztaty pod warunkiem, że informacja nie przedostanie się do mediów. Nawet uczestnicy dopiero jutro rano mieli się dowiedzieć, że weźmie udział w zjeździe. Jak ta rudowłosa dziewczyna we włoskich pantoflach i o mrocznym spojrzeniu zdobyła tę informację? Wyprzedził jakąś ciężarówkę.

– Kto?

– Hunter Brown – powtórzyła. – Powieściopisarz.

Korciło go, by ciągnąć dalej to qui pro quo.

– Dobry?

Lee spojrzała zaskoczona na swojego towarzysza. Kiedy nie patrzył na nią tymi swoimi przenikliwymi oczami, było to nawet możliwe.

– Nie czytał pan żadnej jego książki?

– A powinienem?

– Jeśli lubi pan lekturę przy zapalonych wszystkich światłach i zaryglowanych drzwiach. To autor horrorów.

Gdyby przyjrzała mu się uważniej, dostrzegłaby błysk rozbawienia w jego oczach.

– Duchy i wampiry?

– Niezupełnie – powiedziała po chwili. – To byłoby zbyt proste. U niego lęk zawiera się w słowach. Człowiek czyta i ma ochotę posłać go do diabła.

Hunter zaśmiał się, mile połechtany.

– Lubi być pani straszona?

– Nie – oznajmiła Lee stanowczo.

– To dlaczego go pani czyta?

– Sama zadaję sobie to pytanie, kiedy o trzeciej rano kończę jego książkę. – Lee wzruszyła ramionami. Dżip gwałtownie skręcił na podjazd. – Trudno mu się oprzeć. Myślę, że musi być bardzo dziwnym człowiekiem – mruknęła na wpół do siebie. – Innym niż reszta.

– Naprawdę? – Hunter zatrzymał się przed hotelem, bardziej zaintrygowany swoją towarzyszką, niż chciał się do tego przyznać. – Czy pisarstwo nie jest tylko grą słów i imaginacji?

– Bywa krwią i potem – dodała, ponownie wzruszając ramionami. – Myślę, że ciężko żyć z taką wyobraźnią, jaką ma Brown. Chciałabym wiedzieć, jak to jest.

Hunter, rozbawiony, wyskoczył z dżipa i wyjął bagaże Lee z kufra.

– Musi go pani zapytać.

– Tak, zapytam – przytaknęła, wysiadając.

Przez moment stali na chodniku bez słowa. Patrzył na nią z umiarkowanym, jak się zdawało, zainteresowaniem, ale wyczuwała coś jeszcze, coś, co nie powinno emanować z kierowcy hotelowego, którego poznało się przed dziesięcioma minutami. Po raz drugi tego dnia stropiona, miała ochotę przestąpić niepewnie z nogi na nogę, i powstrzymała się w ostatniej chwili. Hunter odwrócił się i wniósł bagaże do hotelu.

Dopiero teraz uświadomiła sobie, że przez całą drogę prowadziła z nim rozmowę, która nie ograniczała się do nic nieznaczących banałów i turystycznych informacji. Patrzyła, jak zbliża się do recepcji: pewny siebie, może nawet trochę wyniosły. Dlaczego taki facet kursuje dżipem między lotniskiem a hotelem? Wystarcza mu to? Podeszła do recepcji, mówiąc sobie w duchu, że to nie jej sprawa. Miała ważniejszy problem na głowie.

– Lenore Radcliffe – oznajmiła recepcjoniście.

– Tak jest, pani Radcliffe. – Chłopak zza kontuaru podał jej druk meldunkowy, przyjął kartę, po czym wręczył klucz. Zanim zdążyła wykonać gest, Hunter miał go już w dłoni. Dopiero teraz zauważyła dziwną obrączkę na jego małym palcu: splecione cztery cienkie wstęgi na przemian złote i srebrne.

– Zaprowadzę panią – oznajmił i ruszył pierwszy. Przeszedł przez hol, skręcił w korytarz w lewo, zatrzymał się, otworzył drzwi i odsunął się.

Ucieszyła się, widząc, że pokój ma wyjście na duży taras. Rozejrzała się po wnętrzu, sprawdziła klimatyzację, Hunter tymczasem włączył telewizor.

– Jeśli będzie pani czegoś potrzebowała, proszę zwrócić się do recepcji – poradził, lokując bagaże w szafie.

– Oczywiście – powiedziała, wyciągając piątkę z torebki. – Dziękuję – dodała, wyciągając dłoń z banknotem w kierunku Huntera.

Ich oczy znowu się spotkały i znowu poczuła ciarki, jak na lotnisku. Palce lekko jej zadrżały. Uśmiechnął się tak rozbrajająco, że zabrakło jej słów.

– Dziękuję, pani Radcliffe. – Nie mrugnąwszy okiem, schował pięciodolarowy banknot do kieszeni i wyszedł lekkim krokiem.