Zanim zgasną gwiazdy - ebook

Część pierwsza. TERAZ

Niezwykłe przebudzenie

Za­padł zmrok. Woj­tek jesz­cze raz uważ­nie ro­zej­rzał się po pu­stym pe­ro­nie. Ani ży­wej du­szy. Głu­chą ci­szę prze­ry­wał je­dy­nie chłod­ny po­wiew wia­tru, któ­ry tar­gał stro­ni­ca­mi sta­re­go bru­kow­ca. Ostat­nia z dzia­ła­ją­cych la­tar­ni za­mru­ga­ła nie­spo­koj­nie, by po chwi­li rzu­cić snop męt­ne­go świa­tła na po­bli­skie tory.

W pew­nym mo­men­cie z ciem­nej ot­chła­ni wy­nu­rzył się duży bia­ły kot. Przy­siadł na środ­ku to­rów i utkwił pło­ną­ce oczy w miej­scu, z któ­re­go lada chwi­la po­wi­nien nad­je­chać po­ciąg. Kie­dy gwał­tow­ny po­dmuch wia­tru wzbu­rzył jego sierść, za­strzygł usza­mi, a po­tem znik­nął w gę­stej ciem­no­ści, rów­nie nie­spo­dzie­wa­nie, jak się po­ja­wił.

Na­gle w od­da­li roz­legł się gwizd lo­ko­mo­ty­wy. Woj­tek pod­niósł wzrok i do­strzegł sza­re kłę­by dymu bu­cha­ją­ce z wą­skie­go ko­mi­na. Jesz­cze raz spoj­rzał w miej­sce, gdzie przed chwi­lą sie­dział bia­ły kot, a po­tem wziął głę­bo­ki od­dech i wsiadł do naj­bliż­sze­go wa­go­nu.

Po­ciąg ru­szył.

Ni stąd, ni zo­wąd ogar­nę­ło go dziw­ne uczu­cie. Zmarsz­czył lek­ko brwi i zdez­o­rien­to­wa­ny ro­zej­rzał się do­oko­ła. Nie miał po­ję­cia, kim jest ani jak się tam zna­lazł. Wyj­rzał przez okno, ale na ze­wnątrz pa­no­wał gę­sty mrok.

Woj­tek prze­cze­sał ner­wo­wo wło­sy i tłu­miąc w za­ląż­ku na­gły atak pa­ni­ki, ru­szył przed sie­bie. Pierw­szy prze­dział, do któ­re­go zaj­rzał, oka­zał się pu­sty. Wszedł do środ­ka i opadł bez­wład­nie na sie­dze­nie. „Od­dy­chaj” – po­wta­rzał so­bie w my­ślach.

Wtem drzwi prze­dzia­łu otwo­rzy­ły się i sta­nę­ła w nich mała dziew­czyn­ka. Mia­ła na so­bie czer­wo­ny płaszcz i wy­so­kie, sznu­ro­wa­ne bu­ci­ki. Ja­sne wło­sy, wy­pły­wa­ją­ce spod czar­ne­go me­lo­ni­ka, otu­la­ły jej cia­ło mięk­ki­mi fa­la­mi, a in­ten­syw­ny od­cień ciem­no­nie­bie­skich oczu przy­wo­dził na myśl głę­bię oce­anu.

– Mogę się do­siąść?

– Pro­szę – od­parł, nie­co zmie­sza­ny.

Dziew­czyn­ka otwo­rzy­ła sze­rzej drzwi i we­szła do środ­ka. Usia­dła na wprost Wojt­ka, sta­ran­nie wy­gła­dzi­ła płaszcz, a po­tem spoj­rza­ła mu pro­sto w oczy i po­wie­dzia­ła:

– Przy­szłam tu, bo chcę ci coś dać.

Woj­tek zmarsz­czył brwi, nie ma­jąc po­ję­cia, co to wszyst­ko zna­czy. Tym­cza­sem dziew­czyn­ka się­gnę­ła do to­reb­ki i wy­ję­ła z niej nie­wiel­ką klep­sy­drę. Przez chwi­lę wpa­try­wa­ła się w zło­ci­sty pia­sek spo­czy­wa­ją­cy w dol­nej bań­ce, po czym od­wró­ci­ła klep­sy­drę i po­sta­wi­ła ją na pół­ce.

– Masz mało cza­su – oznaj­mi­ła. – Mu­sisz ją ura­to­wać, za­nim pia­sek prze­sta­nie się sy­pać. W prze­ciw­nym ra­zie ona umrze.

Na­gle w po­cią­gu zga­sło świa­tło. W tej sa­mej chwi­li coś z nie­wy­obra­żal­ną siłą na­par­ło na jego klat­kę pier­sio­wą, po­zba­wia­jąc go tchu. Po­czuł kłu­ją­cy chłód, któ­ry prze­szył jego cia­ło niczym mi­lio­ny ostrych igieł. Wy­ma­chi­wał na oślep rę­ka­mi, pró­bu­jąc uwol­nić się od przy­tła­cza­ją­ce­go cię­ża­ru, ale za­ci­śnię­te pię­ści wciąż tra­fia­ły w pu­stą prze­strzeń. Z jego gar­dła wy­do­był się zdu­szo­ny jęk.

„To ko­niec” – po­my­ślał. W tym sa­mym mo­men­cie za­pa­li­ło się świa­tło. Woj­tek po­czuł, że znów może nor­mal­nie od­dy­chać. Z prze­ra­że­niem ro­zej­rzał się po wnę­trzu prze­dzia­łu. Był zu­peł­nie sam.

„To nie­moż­li­we – my­ślał go­rącz­ko­wo. – Była tu! Na pew­no tu była!”.

Od­wró­cił się gwał­tow­nie i za­marł. Klep­sy­dra sta­ła do­kład­nie tam, gdzie zo­sta­wi­ła ją dziew­czyn­ka, a w gór­nej czę­ści było co­raz mniej pia­sku. Obu­dził go prze­raź­li­wy huk. Uniósł lek­ko gło­wę i ku swe­mu zdzi­wie­niu do­strzegł obcą ko­bie­tę, któ­ra z roz­tar­gnie­niem pró­bo­wa­ła pod­nieść tacę z brud­ny­mi na­czy­nia­mi.

Ode­tchnął z ulgą.

„To tyl­ko zły sen – po­my­ślał. – Nie ma żad­nej dziew­czyn­ki, klep­sy­dry, a ja nie mu­szę ni­ko­go ra­to­wać”.

Usiadł na łóż­ku i marsz­cząc lek­ko brwi, ro­zej­rzał się do­oko­ła. Sześć me­ta­lo­wych łó­żek, bia­ło-zie­lo­ne bar­wy i sto­jak z kro­plów­ką.

Był w szpi­ta­lu – to nie ule­ga­ło wąt­pli­wo­ści. Tyl­ko co on tu, u dia­bła, ro­bił?

– O nie… – jęk­nę­ła pie­lę­gniar­ka, spo­strze­gł­szy, że Woj­tek się obu­dził. – Wy­rwa­łam pana ze snu, a le­karz wy­raź­nie pod­kre­ślał, że po­wi­nien pan wy­po­czy­wać.

– Wie pani, dla­cze­go tu je­stem? – za­py­tał, zdez­o­rien­to­wa­ny.

– Nie pa­mię­ta pan? Miał pan wy­pa­dek.

– Wy­pa­dek?

– Tak. Po­trą­cił pana sa­mo­chód.

– Ni­cze­go nie pa­mię­tam… – wy­znał.

Pie­lę­gniar­ka odło­ży­ła tacę i ob­rzu­ci­ła go bacz­nym spoj­rze­niem.

– Pro­szę się ni­g­dzie nie ru­szać – po­le­ci­ła. – Za­raz za­wo­łam le­ka­rza.

Kil­ka mi­nut póź­niej w sali zja­wił się dok­tor Szew­ski. Był to krę­py męż­czy­zna o buj­nych si­wych wło­sach, lek­ko pod­krę­co­nych wą­sach i nie­zwy­kle po­god­nym uspo­so­bie­niu. Przy­wi­tał Wojt­ka sze­ro­kim uśmie­chem, a po­tem wy­tarł oku­la­ry w far­tuch i roz­po­czął ba­da­nie.

– Wszyst­ko wska­zu­je na to, że cier­pi pan na amne­zję – stwier­dził po krót­kich oglę­dzi­nach.

Woj­tek z nie­do­wie­rza­niem po­krę­cił gło­wą.

– Amne­zję? Ale…?

– Pro­szę za­cho­wać spo­kój. W więk­szo­ści przy­pad­ków pa­mięć szyb­ko wra­ca. Je­stem pe­wien, że z pa­nem bę­dzie tak samo.

Woj­tek zo­rien­to­wał się, że le­karz pró­bu­je go po­cie­szyć, ale jego sło­wa wca­le nie pod­nio­sły go na du­chu. Był do­ro­słym męż­czy­zną, któ­ry nie pa­mię­ta ani jed­ne­go dnia ze swo­jej prze­szło­ści. Niby jak miał za­cho­wać spo­kój?

– Po­wia­do­mi­li­śmy o wy­pad­ku pana współ­lo­ka­to­ra – oznaj­mił Szew­ski. – Nie­ba­wem po­wi­nien się tu zja­wić.

Woj­tek otwo­rzył usta, ale nic nie po­wie­dział. Był zbyt oszo­ło­mio­ny tym, co przed chwi­lą usły­szał. To wszyst­ko przy­po­mi­na­ło ja­kiś kiep­ski sen z mało fan­ta­zyj­ną sce­no­gra­fią.

Le­karz wziął do ręki kar­tę pa­cjen­ta i coś na niej na­ba­zgrał, a po­tem za­wie­sił ją na ra­mie łóż­ka.

– Gdy­by pan cze­goś po­trze­bo­wał, pro­szę we­zwać pie­lę­gniar­kę.

Mó­wiąc to, uśmiech­nął się uprzej­mie i wy­szedł z sali.

Woj­tek od­pro­wa­dził go wzro­kiem, a po­tem wes­tchnął głę­bo­ko i od­rzu­cił koł­drę na bok. Ostroż­nie wstał z łóż­ka i wol­nym kro­kiem udał się do ła­zien­ki. Prze­mył twarz zim­ną wodą i spoj­rzał w lu­stro.

Był mło­dy. Miał ja­sne, lek­ko po­tar­ga­ne wło­sy i nie­bie­skie oczy. Mimo głę­bo­kich cie­ni pod ocza­mi i kil­ku szwów na roz­cię­tej brwi był nie­zwy­kle przy­stoj­ny. Sku­pio­ny wzrok i kil­ku­dnio­wy za­rost tyl­ko do­da­wa­ły mu atrak­cyj­no­ści.

Przez dłuż­szą chwi­lę z uwa­gą przy­glą­dał się swo­je­mu od­bi­ciu, ale mimo wy­sił­ku nie uda­ło mu się od­gad­nąć, kim jest męż­czy­zna miesz­ka­ją­cy w jego cie­le.

Kie­dy wró­cił na salę, jego współ­lo­ka­tor już na nie­go cze­kał.

– Cześć… – za­czął nie­pew­nie. – Le­karz po­wie­dział nam, że mia­łeś wy­pa­dek i ni­cze­go nie pa­mię­tasz.

– Wszyst­ko na to wska­zu­je – od­parł, uśmie­cha­jąc się bla­do.

– Mam na imię Ma­ciek, a to jest Do­mi­ni­ka – moja dziew­czy­na.

– Miło was po­znać.

Cała trój­ka za­śmia­ła się ci­cho, ale nie było w tym dźwię­ku ani odro­bi­ny we­so­ło­ści.

– Jak się czu­jesz? – za­py­ta­ła Do­mi­ni­ka, przy­glą­da­jąc mu się z tro­ską.

– Cał­kiem nie­źle. Ma­rzę o tym, żeby stąd jak naj­szyb­ciej wyjść.

– Bę­dziesz mu­siał tu zo­stać co naj­mniej przez ty­dzień – wy­ja­śnił Ma­ciek. – Chcą ci zro­bić se­rię ba­dań i upew­nić się, że nie masz żad­nych po­waż­niej­szych ura­zów.

Po twa­rzy Wojt­ka prze­mknął wy­raz nie­za­do­wo­le­nia, ale na­wet nie usi­ło­wał pro­te­sto­wać. Usiadł na łóż­ku i jesz­cze raz uważ­nie przyj­rzał się dwój­ce przy­ja­ciół.

Do­mi­ni­ka była szczu­płą bru­net­ką o krót­kich nie­sfor­nych wło­sach, któ­re w za­leż­no­ści od po­go­dy two­rzy­ły mniej lub bar­dziej po­skrę­ca­ne fale. Ma­ciek na­to­miast spra­wiał wra­że­nie czło­wie­ka, któ­re­go na­tu­ra ob­da­rzy­ła nie­zwy­kłą po­go­dą du­cha oraz tar­czą zbu­do­wa­ną z kil­ku­na­stu do­dat­ko­wych ki­lo­gra­mów.

– Jak dłu­go się zna­my?

– Wie­my, że masz mnó­stwo py­tań – po­wie­dzia­ła mięk­ko Do­mi­ni­ka – ale le­karz po­pro­sił nas, że­by­śmy nie zdra­dza­li ci zbyt wie­lu szcze­gó­łów. Twier­dzi, że naj­le­piej bę­dzie, je­śli sam so­bie wszyst­ko przy­po­mnisz. W prze­ciw­nym ra­zie może dojść do sy­tu­acji, gdy nie­świa­do­mie za­czniesz za­stę­po­wać praw­dzi­we wspo­mnie­nia ich wy­obra­że­niem.

– Ro­zu­miem – od­parł, pró­bu­jąc ukryć roz­cza­ro­wa­nie, i szyb­ko zmie­nił te­mat: – Czy moi ro­dzi­ce już wie­dzą?

Do­mi­ni­ka spoj­rza­ła nie­pew­nie na Mać­ka, po czym prze­nio­sła wzrok na Wojt­ka i rze­kła:

– Kie­dy się po­zna­li­śmy, po­wie­dzia­łeś nam, że twoi ro­dzi­ce zgi­nę­li w wy­pad­ku sa­mo­cho­do­wym.

Woj­tek przez dłuż­szą chwi­lę mil­czał, przy­glą­da­jąc się im z nie­od­gad­nio­nym wy­ra­zem twa­rzy. Kie­dy w koń­cu się ode­zwał, jego głos był ci­chy i opa­no­wa­ny:

– Ile mia­łem wte­dy lat?

– Dwa – szep­nę­ła. – Wy­cho­wa­ła cię bab­cia.

– Czy ona…? – nie do­koń­czył.

In­stynk­tow­nie wie­dział, jaka jest od­po­wiedź, a skon­ster­no­wa­na mina Do­mi­ni­ki tyl­ko po­twier­dzi­ła jego przy­pusz­cze­nia.

– Przy­kro mi – po­wie­dział Ma­ciek.

Woj­tek wziął głę­bo­ki od­dech i za­my­ślił się na chwi­lę. Zda­wał so­bie spra­wę, że te in­for­ma­cje po­win­ny być dla nie­go bo­le­sne, ale ku swe­mu za­sko­cze­niu nie czuł zu­peł­nie nic. W miej­scu prze­zna­czo­nym na żal i tę­sk­no­tę pa­no­wa­ła kom­plet­na pust­ka.

Prze­mknę­ło mu przez myśl, że jak na ra­zie jego ży­cio­rys nie jawi się w zbyt ja­snych bar­wach. Gdy­by te­raz mu­siał po­wie­dzieć o so­bie parę słów, ogra­ni­czył­by się do jed­ne­go, nie­co pe­sy­mi­stycz­ne­go zda­nia: „Je­stem sie­ro­tą, któ­ry miał wy­pa­dek i cier­pię na amne­zję”. Nie­wie­le, ale prze­cież od cze­goś mu­siał za­cząć.

* * *

Woj­tek co­raz go­rzej ra­dził so­bie z mo­no­to­nią ko­lej­nych dni. Bez­czyn­ność do­pro­wa­dza­ła go do szew­skiej pa­sji, a nie­moż­ność przy­po­mnie­nia so­bie choć­by nie­wiel­kie­go frag­men­tu prze­szło­ści tyl­ko po­gar­sza­ła jego na­strój. Od­no­sił wra­że­nie, że po­byt w szpi­ta­lu jest kom­plet­ną stra­tą cza­su, ale dok­tor Szew­ski ka­zał mu uzbro­ić się w cier­pli­wość.

Po­dob­ne­go zda­nia była Do­mi­ni­ka.

– Za kil­ka dni stąd wyj­dziesz – po­cie­sza­ła go. – Wy­trzy­maj jesz­cze tro­chę.

Woj­tek uniósł ręce w ge­ście ka­pi­tu­la­cji i zmie­nił te­mat.

– Mogę cię o coś za­py­tać?

– Oczy­wi­ście.

– O czym był twój naj­dziw­niej­szy sen?

Do­mi­ni­ka spoj­rza­ła na nie­go, lek­ko za­sko­czo­na.

– Czy ja wiem… – za­sta­na­wia­ła się na głos. – Kie­dyś mi się śni­ło, że je­stem mrów­ką, któ­ra jeź­dzi na drew­nia­nej hu­laj­no­dze.

Woj­tek z tru­dem opa­no­wał wy­buch śmie­chu.

– Dla­cze­go o to py­tasz? – za­cie­ka­wi­ła się Do­mi­ni­ka.

– Wczo­raj śni­ło mi się coś bar­dzo dziw­ne­go – wy­znał. – Je­cha­łem po­cią­giem. W pew­nym mo­men­cie do prze­dzia­łu we­szła mała dziew­czyn­ka, wrę­czy­ła mi klep­sy­drę i po­wie­dzia­ła, że mu­szę JĄ ura­to­wać, za­nim pia­sek prze­sta­nie się sy­pać, bo ina­czej ONA umrze.

– Kto umrze?

– No wła­śnie nie wiem.

– To tyl­ko głu­pi sen – po­wie­dzia­ła Do­mi­ni­ka, kła­dąc mu rękę na ra­mie­niu. – Ostat­nio wie­le się wy­da­rzy­ło. Je­steś po pro­stu prze­mę­czo­ny.

Woj­tek uśmiech­nął się bla­do.

– Chy­ba masz ra­cję.

– Oczy­wi­ście, że mam ra­cję! – Za­śmia­ła się. – Nie by­ła­bym sobą, gdy­by było ina­czej.

* * *

Po ty­go­dniu ba­dań i cią­głych ob­ser­wa­cji Woj­tek do­stał zgo­dę na opusz­cze­nie szpi­ta­la. Cie­szył się, że nie bę­dzie mu­siał spę­dzić ko­lej­nej nocy w tym po­nu­rym miej­scu. Miał na­dzie­ję, że le­ka­rze się nie mylą i po­wrót do domu fak­tycz­nie przy­śpie­szy pro­ces od­zy­ski­wa­nia pa­mię­ci.

Za­ło­żył ubra­nie, któ­re przy­niósł mu Ma­ciek, a po­tem udał się do re­je­stra­cji, gdzie cze­ka­li na nie­go przy­ja­cie­le. Wy­peł­nił druk i pod­pi­sał kil­ka do­ku­men­tów, a Do­mi­ni­ka w tym cza­sie po­szła do ap­te­ki po ta­blet­ki, któ­re prze­pi­sał mu dok­tor Szew­ski. Dzie­sięć mi­nut póź­niej cała trój­ka sie­dzia­ła w czer­wo­nej cor­sie. Woj­tek za­jął miej­sce z tyłu i idąc za przy­kła­dem Do­mi­ni­ki, po­słusz­nie za­piął pasy. Po­czuł ogrom­ną ulgę, kie­dy w koń­cu opu­ści­li te­ren szpi­ta­la.

Przez dłuż­szą chwi­lę je­cha­li w cał­ko­wi­tym mil­cze­niu, słu­cha­jąc pio­se­nek le­cą­cych w ra­diu. Jako pierw­szy ci­szę prze­rwał Woj­tek.

– Po­wiedz­cie mi coś o mnie – po­pro­sił.

Do­mi­ni­ka i Ma­ciek wy­mie­ni­li po­ro­zu­mie­waw­cze spoj­rze­nia. Było ja­sne, że żad­ne z nich nie chce zła­mać za­le­ceń le­ka­rza.

– Sły­sza­łeś, co po­wie­dział dok­tor Szew­ski – upo­mnia­ła go Do­mi­ni­ka. – Naj­le­piej by­ło­by, gdy­byś sam to so­bie przy­po­mniał.

– To może po­trwać całe wie­ki, a ja po­trze­bu­ję ja­kie­goś punk­tu za­cze­pie­nia. Cho­ciaż kil­ku pod­sta­wo­wych in­for­ma­cji na swój te­mat.

Do­mi­ni­ka wes­tchnę­ła i przez dłuż­szą chwi­lę w mil­cze­niu wy­glą­da­ła przez bocz­ną szy­bę.

– W po­rząd­ku – ode­zwa­ła się w koń­cu. – Co chciał­byś wie­dzieć?

– Na po­czą­tek coś pro­ste­go. Kim je­stem? Czym się zaj­mu­ję?

– Po­dob­nie jak my masz dwa­dzie­ścia lat i je­steś stu­den­tem.

– To już coś – ucie­szył się Woj­tek. – Co stu­diu­ję?

– In­for­ma­ty­kę i eko­no­me­trię.

– Co ta­kie­go?!

Woj­tek zmarsz­czył brwi, pró­bu­jąc od­na­leźć w pa­mię­ci ja­ką­kol­wiek in­for­ma­cję do­ty­czą­cą któ­rejś z wy­mie­nio­nych dzie­dzin, ale nic kon­kret­ne­go nie przy­cho­dzi­ło mu do gło­wy. Ow­szem, wie­dział, jak uru­cho­mić kom­pu­ter, ale szcze­rze wąt­pił, aby to było jed­no z za­gad­nień po­ru­sza­nych na stu­diach. Czy to moż­li­we, że wszyst­ko, cze­go do tej pory się na­uczył, ule­cia­ło wraz z wy­pad­kiem? Wie­dział prze­cież, jak za­pa­rzyć her­ba­tę. Wie­dział też, że Zie­mia krą­ży wo­kół Słoń­ca. Po­tra­fił czy­tać i pi­sać. Nie miał pro­ble­mu z usta­le­niem, że zna an­giel­ski i fran­cu­ski. Dla­cze­go więc jego wła­sne stu­dia wy­da­wa­ły mu się tak obce i nie­do­rzecz­ne?

Wes­tchnął cięż­ko i zre­zy­gno­wa­ny opadł na sie­dze­nie. Stra­cił chęć do za­da­wa­nia dal­szych py­tań. Oba­wiał się, że ko­lej­ne frag­men­ty prze­szło­ści za­miast mu po­móc, wy­wo­ła­ją w jego gło­wie jesz­cze więk­szy za­męt. Dla­te­go po­sta­no­wił, że spu­ści nie­co z tonu i dla od­mia­ny po­słu­cha za­le­ceń le­ka­rza. Przy­naj­mniej do cza­su, aż nie wpad­nie na lep­szy po­mysł.

Po nie­ca­łych trzy­dzie­stu mi­nu­tach do­tar­li na miej­sce. Woj­tek wy­siadł z sa­mo­cho­du i ro­zej­rzał się do­oko­ła. Rzę­dy ni­skich blo­ków, ską­pe pasy zie­le­ni, plac za­baw i kil­ka osie­dlo­wych skle­pów.

– Wy­glą­da zna­jo­mo? – za­gad­nął Ma­ciek.

Woj­tek jesz­cze raz ob­rzu­cił wzro­kiem oko­li­cę i po­krę­cił prze­czą­co gło­wą.

– Nie przej­muj się – po­cie­szy­ła go Do­mi­ni­ka. – Wspo­mnie­nia kie­dyś wró­cą. Mu­sisz dać so­bie tro­chę cza­su.

Kie­dy do­tar­li pod miesz­ka­nie nu­mer trzy­na­ście, Woj­tek po­czuł, że jego ser­ce za­czy­na nie­spo­koj­nie ło­mo­tać. Bał się, że miej­sce, w któ­rym spę­dził tyle cza­su, nie przy­wo­ła żad­nych wspo­mnień. W sku­pie­niu przy­glą­dał się, jak Ma­ciek prze­krę­ca klucz w zam­ku i otwie­ra drzwi, a na­stęp­nie od­su­wa się na bok i ge­stem za­pra­sza go do środ­ka. Woj­tek wziął głę­bo­ki od­dech i nie­pew­nie prze­kro­czył próg miesz­ka­nia. Prze­stron­ny przed­po­kój, drzwi do co naj­mniej trzech po­koi, a na ścia­nach abs­trak­cyj­ne ob­ra­zy. Nic, ab­so­lut­nie nic, nie wy­da­wa­ło mu się zna­jo­me.

– Mamy tu mnó­stwo ob­ra­zów – za­uwa­żył, pod­cho­dząc do jed­ne­go z ma­lo­wi­deł. – Wy­glą­da na to, że ktoś jest za­go­rza­łym fa­nem sztu­ki.

Na twa­rzy Do­mi­ni­ki po­ja­wił się lek­ki uśmiech.

– To ty je na­ma­lo­wa­łeś.

Woj­tek od­wró­cił się przez ra­mię i spoj­rzał na nią ze szcze­rym nie­do­wie­rza­niem.

– Ja? Na­praw­dę?

– Nie­daw­no ja­kiś biz­nes­men za­mó­wił u cie­bie kil­ka­na­ście ob­ra­zów, więc ca­ły­mi dnia­mi prze­sia­dy­wa­łeś w po­ko­ju i ma­lo­wa­łeś – wy­ja­śni­ła. – Ni­g­dy nie spo­tka­łam ko­goś, kto two­rzył­by z taką pa­sją.

Woj­tek jesz­cze raz ob­rzu­cił wzro­kiem wszyst­kie ob­ra­zy, po czym wes­tchnął z re­zy­gna­cją.

– Ni­cze­go nie pa­mię­tam – szep­nął.

– Przy­po­mnisz so­bie. – Ma­ciek pod­szedł do Wojt­ka i po­kle­pał go przy­jaź­nie po ra­mie­niu. – Chodź, po­ka­żę ci twój po­kój.

Po chwi­li cała trój­ka uda­ła się do po­ko­ju na koń­cu ko­ry­ta­rza. Gdy we­szli do środ­ka, Woj­tek uważ­nie ro­zej­rzał się do­oko­ła. Wo­kół pa­no­wał lek­ki pół­mrok. Gra­na­to­we ro­le­ty osła­nia­ły wnę­trze przed ostry­mi pro­mie­nia­mi słoń­ca, bla­do­nie­bie­ska ścia­na dum­nie pre­zen­to­wa­ła sta­ry pla­kat De­pe­che Mode, a pod­ło­ga to­nę­ła w mo­rzu nie­do­koń­czo­nych szki­ców, z któ­rych więk­szość przed­sta­wia­ła dzi­wacz­ne stwo­ry wy­cią­gnię­te z sa­me­go ser­ca fan­ta­sty­ki.

Woj­tek usiadł na łóż­ku i jesz­cze raz ob­rzu­cił wzro­kiem nie­wiel­kie po­miesz­cze­nie. Niby czuł się tu kom­for­to­wo, ale to nie zmie­nia­ło fak­tu, że w dal­szym cią­gu wszyst­ko wy­da­wa­ło mu się obce.

– Nie wiem, co mam ro­bić… – szep­nął, po czym spoj­rzał bez­rad­nie na przy­ja­ciół i za­py­tał: – Jaki jest mój plan dnia? Co­dzien­nie ro­bię to samo czy ra­czej sta­wiam na spon­ta­nicz­ność?

Do­mi­ni­ka skrzy­żo­wa­ła ręce na pier­si i opar­ła się o fu­try­nę.

– Jest po­czą­tek se­me­stru, więc w nor­mal­nych oko­licz­no­ściach praw­do­po­dob­nie prze­sia­dy­wał­byś na uczel­ni – wy­wnio­sko­wa­ła. – Jed­nak bio­rąc pod uwa­gę twój stan zdro­wia i za­le­ce­nia dok­to­ra Szew­skie­go, zde­cy­do­wa­nie ci to od­ra­dzam. Po­wi­nie­neś wy­ko­rzy­stać zwol­nie­nie, któ­re do­sta­łeś, i po­rząd­nie od­po­cząć.

– A jak za­zwy­czaj spę­dza­łem wol­ny czas?

– Trud­no po­wie­dzieć – od­parł Ma­ciek. – Kie­dy chcia­łeś, po­tra­fi­łeś być bar­dzo ta­jem­ni­czy. Cza­sa­mi wy­cho­dzi­łeś bez sło­wa, wsia­da­łeś do sa­mo­cho­du i zni­ka­łeś na kil­ka dni.

– Ostat­nio bar­dzo dużo ma­lo­wa­łeś – do­da­ła Do­mi­ni­ka.

Woj­tek wes­tchnął, po czym oparł łok­cie na ko­la­nach i scho­wał twarz w dło­niach.

Je­śli ży­cie było książ­ką pi­sa­ną ręką cza­su, to w opo­wie­ści Wojt­ka bra­ko­wa­ło kil­ku­na­stu pierw­szych roz­dzia­łów. Wpraw­dzie jego przy­ja­cie­le pró­bo­wa­li stre­ścić mu nie­któ­re z bra­ku­ją­cych frag­men­tów, ale na­wet to nie po­ma­ga­ło mu zro­zu­mieć, o czym tak na­praw­dę jest jego hi­sto­ria.

– Chy­ba ma­cie ra­cję – ode­zwał się po dłuż­szej chwi­li. – Mu­szę dać so­bie tro­chę cza­su.

* * *

Resz­tę wie­czo­ru spę­dził na prze­glą­da­niu swo­ich rze­czy. Każ­de ko­lej­ne od­kry­cie bu­dzi­ło w nim co­raz więk­sze zdzi­wie­nie, ale nie da­wał za wy­gra­ną. Wma­wiał so­bie, że w koń­cu tra­fi na coś, co przy­wo­ła wspo­mnie­nia. Ty­tu­ły ksią­żek sto­ją­cych na re­ga­le nic mu nie mó­wi­ły, no­tat­ki przy­po­mi­na­ły cią­gi skom­pli­ko­wa­nych szy­frów, a szta­lu­ga pre­zen­tu­ją­ca czy­ste płót­no zda­wa­ła się rzu­cać mu wy­zwa­nie.

Je­dy­nym war­to­ścio­wym zna­le­zi­skiem oka­za­ły się do­ku­men­ty z ban­ku, na któ­rych wbrew pa­nu­ją­cym za­sa­dom za­pi­sał iden­ty­fi­ka­tor i ha­sło. Z bra­ku in­nych opcji po­sta­no­wił iść tym tro­pem. Usiadł przy biur­ku, włą­czył lap­top i za­lo­go­wał się na stro­nę ban­ku. Pię­cio­cy­fro­we sal­do na­tych­miast wpra­wi­ło go w osłu­pie­nie. Opadł bez­wład­nie na opar­cie krze­sła i po­tarł dło­nią bro­dę. Skąd, u li­cha, miał tyle pie­nię­dzy?! Bio­rąc pod uwa­gę, że był sie­ro­tą i nie miał żad­nej pra­cy, to wszyst­ko wy­da­wa­ło się nie­wia­ry­god­ne. Wpraw­dzie Do­mi­ni­ka wspo­mi­na­ła coś, że ma­lo­wał na za­mó­wie­nie, ale nie są­dził, żeby sprze­daż ob­ra­zów była aż tak do­cho­do­wa.

Wy­łą­czył kom­pu­ter i pe­łen sprzecz­nych emo­cji wy­szedł na bal­kon.

Pa­mięć nie wra­ca­ła, w jego gło­wie mno­ży­ły się ko­lej­ne py­ta­nia, a od­po­wie­dzi jak na złość nie przy­cho­dzi­ły. Wie­dział, że po­wi­nien pójść za radą przy­ja­ciół i uzbro­ić się w cier­pli­wość, ale z każ­dą chwi­lą co­raz trud­niej zno­sił pust­kę, któ­ra mu to­wa­rzy­szy­ła. Po­trze­bo­wał opar­cia, odro­bi­ny so­lid­ne­go grun­tu pod no­ga­mi, ale wciąż od­no­sił wra­że­nie, że dro­ga, po któ­rej idzie, przy­po­mi­na la­bi­rynt pe­łen śle­pych ko­ry­ta­rzy.

W poszukiwaniu wspomnień

Mi­nę­ła pięt­na­sta. O tej po­rze uli­ce przy­po­mi­na­ły dłu­ga­śne sznu­ry po­plą­ta­nych ko­ra­li z wol­no prze­miesz­cza­ją­cy­mi się pa­cior­ka­mi – róż­nych ma­rek i ko­lo­rów. W pew­nej chwi­li świa­tła zmie­ni­ły się na czer­wo­ne. Kie­row­ca srebr­nej to­yo­ty wci­snął pe­dał ha­mul­ca, spra­wia­jąc, że sa­mo­chód po­słusz­nie za­trzy­mał się przed bia­łą li­nią. Tuż za nim usta­wił się gra­na­to­wy opel. Zda­wać by się mo­gło, że oba sa­mo­cho­dy mają już do­syć cią­głej jaz­dy i lada chwi­la wes­tchną z re­zy­gna­cją albo za­klną – po­dob­nie jak ich wła­ści­cie­le.

Jed­na ze sta­cji ra­dio­wych wła­śnie nada­ła ko­mu­ni­kat: „Kie­row­cy sto­ją­cy w kor­kach czę­ściej mają kło­po­ty z kon­cen­tra­cją…”. W tym sa­mym mo­men­cie tur­ku­so­wy re­nault ude­rzył w tył gra­na­to­we­go opla, a ten z ko­lei, ule­ga­jąc dzia­ła­ją­cej na nie­go sile, stuk­nął srebr­ną to­yo­tę. Za­nim dwaj po­szko­do­wa­ni kie­row­cy zdą­ży­li roz­pę­tać woj­nę, z tur­ku­so­we­go re­naul­ta wy­sko­czy­ła mło­da blon­dyn­ka.

– To chy­ba moja wina – po­wie­dzia­ła, uśmie­cha­jąc się słod­ko.

Woj­tek, któ­ry ob­ser­wo­wał całe zaj­ście z ku­chen­ne­go pa­ra­pe­tu, ro­ze­śmiał się w du­chu. Po­dej­rze­wał, że to wła­śnie dzię­ki ta­kim ko­bie­tom ste­reo­typ: „ko­bie­ta za kie­row­ni­cą sta­no­wi za­gro­że­nie” nie umie­ra i ma się za­ska­ku­ją­co do­brze.

Na­gle z ko­ry­ta­rza do­biegł go od­głos zbli­ża­ją­cych się kro­ków. Po chwi­li drzwi otwo­rzy­ły się i w pro­gu sta­nął Ma­ciek.

– Cześć – przy­wi­tał się. – Jak tam sa­mo­po­czu­cie?

– Cał­kiem nie­źle, zwa­żyw­szy na to, że da­lej so­bie ni­cze­go nie przy­po­mnia­łem.

– Za­sta­na­wia­li­śmy się wczo­raj z Do­mi­ni­ką, jak mo­że­my ci po­móc i przy­szedł nam do gło­wy pe­wien po­mysł.

– Za­mie­niam się w słuch.

– Mamy mnó­stwo zdjęć. Może fo­to­gra­fie oka­żą się klu­czem do two­jej pa­mię­ci.

Woj­tek mu­siał przy­znać, że to na­praw­dę ge­nial­ny plan.

– Gdzie są te zdję­cia? – spy­tał, wy­raź­nie pod­eks­cy­to­wa­ny.

– Więk­szość jest w moim kom­pu­te­rze. Mo­że­my za­mó­wić coś do je­dze­nia i je obej­rzeć – za­pro­po­no­wał Ma­ciek. – Wo­lisz piz­zę czy chińsz­czy­znę?

– Ja­dłem kie­dyś chińsz­czy­znę? – za­py­tał nie­pew­nie.

– I to nie raz.

– Co naj­czę­ściej za­ma­wia­łem?

– Kur­cza­ka w so­sie słod­ko-kwa­śnym.

Woj­tek uśmiech­nął się po­god­nie.

– W ta­kim ra­zie dla mnie bę­dzie kur­czak w so­sie słod­ko-kwa­śnym.

* * *

Już od do­brych dwóch go­dzin prze­glą­da­li zdję­cia, ale mimo usil­nych sta­rań Woj­tek nie był w sta­nie do­szu­kać się w nich cze­goś, co od­blo­ko­wa­ło­by mu pa­mięć. Na fo­to­gra­fiach roz­po­zna­wał tyl­ko Mać­ka i Do­mi­ni­kę. Nie miał też po­ję­cia, kto, kie­dy i gdzie wy­ko­nał dane zdję­cie.

– To nie ma sen­su – stwier­dził Woj­tek.

– No cóż, ale nie za­szko­dzi­ło spró­bo­wać.

Na­gle roz­legł się dzwo­nek do drzwi.

– Otwo­rzę – po­wie­dział Ma­ciek, po czym pod­niósł się z krze­sła i wy­szedł z po­ko­ju.

Po chwi­li na ko­ry­ta­rzu dało się sły­szeć głos Do­mi­ni­ki.

– Cześć. Przy­je­cha­ła­bym wcze­śniej, ale mu­sia­łam za­cze­kać na moją współ­lo­ka­tor­kę, bo za­po­mnia­ła klu­czy. Jak tam Woj­tek?

– Oglą­da­li­śmy zdję­cia.

– No i…?

– Nic z tego.

– Cho­le­ra – wes­tchnę­ła. – By­łam pew­na, że to mu po­mo­że.

Do­mi­ni­ka po­wie­si­ła płaszcz i we­szła do po­ko­ju. Wi­dząc zmar­twio­ną minę Wojt­ka, po­czu­ła na­gły przy­pływ em­pa­tii.

– Jak się czu­jesz? – za­py­ta­ła z tro­ską.

Po twa­rzy Wojt­ka prze­mknął cień uśmie­chu.

– Jak czło­wiek bez prze­szło­ści.

– A wła­śnie! – za­wo­łał Ma­ciek. – Mia­łem ci to wczo­raj dać, ale zu­peł­nie o tym za­po­mnia­łem. – Się­gnął po nie­wiel­ką pla­sti­ko­wą tor­bę le­żą­cą na ko­mo­dzie i wrę­czył ją Wojt­ko­wi. – To rze­czy, któ­re mia­łeś przy so­bie pod­czas wy­pad­ku. Do­sta­łem je w szpi­ta­lu.

Woj­tek wy­sy­pał za­war­tość tor­by na biur­ko i za­czął ko­lej­no prze­glą­dać wszyst­kie przed­mio­ty. Port­fel, w któ­rym znaj­do­wa­ły się do­ku­men­ty, kar­ta ban­ko­ma­to­wa, le­gi­ty­ma­cja stu­denc­ka i tro­chę pie­nię­dzy. Poza tym był te­le­fon z pęk­nię­tym wy­świe­tla­czem, pacz­ka gum do żu­cia, czar­ny rze­myk z za­wiesz­ką w kształ­cie puz­zla i dwie pary klu­czy. Jed­ne z nich naj­praw­do­po­dob­niej były do miesz­ka­nia, a dru­gie…

– Mam sa­mo­chód? – zdzi­wił się.

– I to nie byle jaki. Chcesz go zo­ba­czyć?

– Nie wiem, czy to do­bry po­mysł… – za­czę­ła Do­mi­ni­ka, ale Woj­tek na­tych­miast wszedł jej w sło­wo.

– Oczy­wi­ście, że chcę!

Kie­dy kil­ka mi­nut póź­niej wy­szli przed blok, Woj­tek sta­nął jak osłu­pia­ły. Logo na klu­czy­ku już wcze­śniej zdra­dzi­ło mu, że jest wła­ści­cie­lem bmw, ale nie są­dził, że na par­kin­gu za­sta­nie taki mo­del. Czar­na spor­to­wa zet czwór­ka za­pie­ra­ła dech w pier­siach. Lśnią­ca ka­ro­se­ria i błysz­czą­ce alu­fel­gi wy­glą­da­ły tak, jak­by sa­mo­chód do­pie­ro co wy­je­chał z sa­lo­nu.

– Jak to moż­li­we, że stać mnie na ta­kie cudo? Prze­cież nie mam ani pra­cy, ani bo­ga­tych ro­dzi­ców…

– Mó­wi­łeś, że bab­cia zo­sta­wi­ła ci w spad­ku spo­rą sumę pie­nię­dzy.

– Czym, u li­cha, zaj­mo­wa­ła się moja bab­cia?! – za­py­tał, wy­raź­nie wstrzą­śnię­ty.

– Nie mam po­ję­cia – za­śmiał się Ma­ciek. – Ale chy­ba po­wi­nie­neś pójść w jej śla­dy.

Woj­tek jesz­cze raz ob­rzu­cił wzro­kiem sa­mo­chód, a po­tem otwo­rzył drzwi i usiadł za kie­row­ni­cą. Jego twarz na­tych­miast po­ja­śnia­ła, zu­peł­nie jak­by za­żył cu­dow­ny elik­sir po­pra­wia­ją­cy hu­mor.

– Po­do­ba ci się?

– „Po­do­ba” to mało po­wie­dzia­ne. Jest wspa­nia­ły! – Woj­tek wło­żył klu­czyk do sta­cyj­ki i spoj­rzał za­dzior­nie na przy­ja­ciół. – Ma­cie ocho­tę na prze­jażdż­kę?

Chy­ba żad­ne z nich nie przy­pusz­cza­ło, że wspól­na jaz­da wkrót­ce prze­ro­dzi się w jed­no­oso­bo­wy wy­ścig. Oczy Wojt­ka błysz­cza­ły z pod­eks­cy­to­wa­nia, kie­dy mknął po wą­skich uli­cach z szyb­ko­ścią bły­ska­wi­cy.

– Zwol­nij! – krzyk­nę­ła Do­mi­ni­ka, ale Woj­tek jej nie po­słu­chał.

Pierw­szy raz, od­kąd wy­szedł ze szpi­ta­la, po­czuł, że ma nad czymś kon­tro­lę. Roz­pę­dzo­na ma­szy­na zda­wa­ła się go ro­zu­mieć jak nikt inny. Do­sko­na­le wie­dział, jak się z nią ob­cho­dzić. Mimo że nie miał przed ocza­mi żad­nych kon­kret­nych ob­ra­zów ani wspo­mnień, ogar­nę­ło go we­wnętrz­ne po­czu­cie, że szyb­ka jaz­da sa­mo­cho­dem to jed­na z rze­czy, któ­re na­praw­dę ko­chał.

Biały kot i czarne dziury

Na­stęp­ne­go dnia, gdy Ma­ciek po­szedł na uczel­nię, Woj­tek wy­brał się na spa­cer. Po­sta­no­wił, że bę­dzie szwen­dał się po mie­ście, do­pó­ki so­bie cze­goś nie przy­po­mni. Prze­mie­rzał ko­lej­ne uli­ce, za­sta­na­wia­jąc się czy kie­dy­kol­wiek od­wie­dził któ­rąś z mi­ja­nych ka­wiar­ni. Oglą­dał wi­try­ny skle­pów, po­dzi­wiał sta­re bu­dow­le, słu­chał ulicz­nych mu­zy­ków i od cza­su do cza­su przy­słu­chi­wał się roz­mo­wom prze­chod­niów.

Po­cząt­ko­wo pod­cho­dził do tego po­my­słu z wy­raź­nym en­tu­zja­zmem, ale po kil­ku go­dzi­nach błą­dze­nia i nie­zli­czo­nej licz­bie prze­by­tych ki­lo­me­trów zu­peł­nie stra­cił za­pał. Nie dość, że nie miał po­ję­cia, gdzie się znaj­du­je, to w do­dat­ku wspo­mnie­nia upar­cie cho­wa­ły się w naj­od­le­glej­szym za­ka­mar­ku jego gło­wy i w ża­den spo­sób nie mógł ich stam­tąd wy­do­stać.

Dość szyb­ko uświa­do­mił so­bie, że pla­nu­jąc swo­ją wy­pra­wę, po­peł­nił dwa za­sad­ni­cze błę­dy. Po pierw­sze: nie za­brał ze sobą te­le­fo­nu. Po dru­gie: nie za­pa­mię­tał swo­je­go ad­re­su. Te­raz nie mógł na­wet za­py­tać ko­goś z prze­chod­niów o dro­gę. Czas mi­jał, a on z każ­dą chwi­lą był co­raz bar­dziej wy­koń­czo­ny i zre­zy­gno­wa­ny. Już miał zgło­sić się na po­li­cję, gdy nie­ocze­ki­wa­nie na jego dro­dze po­ja­wił się mło­dy chło­pak.

– Woj­tek! – za­wo­łał, wy­raź­nie ura­do­wa­ny. – Kopę lat!

Wy­glą­dał na nie wię­cej niż dwa­dzie­ścia lat. Miał rude krę­co­ne wło­sy, twarz usia­ną pie­ga­mi i swe­ter z… mar­chew­ką. Woj­tek przy­glą­dał mu się z za­cie­ka­wie­niem, pró­bu­jąc od­gad­nąć, kim jest ów osob­nik i cze­go od nie­go chce.

– Dla­cze­go tak na mnie pa­trzysz? – za­nie­po­ko­ił się chło­pak. – Nie po­zna­jesz mnie? To ja, Ma­rio.

– To two­je praw­dzi­we imię?

Woj­tek zda­wał so­bie spra­wę, że ze wszyst­kich py­tań, ja­kie mógł za­dać, to było naj­mniej istot­ne, ale już było za póź­no, by je cof­nąć.

– Sta­ry, co z tobą? – Ma­rio był wy­raź­nie zdzi­wio­ny za­cho­wa­niem Wojt­ka. – Na­praw­dę mnie nie pa­mię­tasz?

Woj­tek po­ki­wał prze­czą­co gło­wą.

– Na­bi­jasz się ze mnie?

– Nie – od­parł zgod­nie z praw­dą. – Mia­łem wy­pa­dek, cier­pię na amne­zję i nie pa­mię­tam, gdzie miesz­kam.

Ma­rio otwo­rzył usta, ale nic nie po­wie­dział. Przez dłuż­szą chwi­lę wpa­try­wał się w Wojt­ka, wy­raź­nie oszo­ło­mio­ny, aż w koń­cu po­wie­dział:

– Za ro­giem stoi moja tak­sów­ka. Pod­wio­zę cię.

* * *

Oka­za­ło się, że Ma­rio rów­nież stra­cił ro­dzi­ców w dość mło­dym wie­ku. Jed­nak on, w prze­ci­wień­stwie do Wojt­ka, nie miał ko­cha­ją­cej bab­ci i tra­fił pro­sto do domu dziec­ka. Gdy tyl­ko skoń­czył osiem­na­ście lat, wy­pro­wa­dził się, zro­bił pra­wo jaz­dy i zo­stał tak­sów­ka­rzem.

Po­zna­li się kil­ka lat temu, gdy jesz­cze cho­dzi­li do li­ceum. Sie­dzie­li w jed­nej ław­ce i jak na praw­dzi­wych przy­ja­ciół przy­sta­ło, za­wsze po­ma­ga­li so­bie w po­trze­bie. Woj­tek miał umysł ści­sły, a Ma­rio uwiel­biał przed­mio­ty hu­ma­ni­stycz­ne. Dla­te­go, gdy je­den nie zdą­żył prze­czy­tać lek­tu­ry, a dru­gi nie ra­dził so­bie z lo­ga­ryt­ma­mi, wza­jem­nie wy­ba­wia­li się z opre­sji.

– Jesz­cze raz dzię­ku­ję – po­wie­dział Woj­tek, gdy roz­kle­ko­ta­na tak­sów­ka za­trzy­ma­ła się na par­kin­gu, tuż obok spor­to­we­go bmw. – Na­praw­dę mi przy­kro, że cię nie pa­mię­tam.

– Daj spo­kój. Prze­cież to nie two­ja wina. Gdy­byś kie­dyś cze­goś po­trze­bo­wał, to masz mój nu­mer.

Woj­tek uśmiech­nął się ser­decz­nie, po czym wy­siadł z sa­mo­cho­du i ru­szył w stro­nę miesz­ka­nia. Cie­szył się ze spo­tka­nia z Ma­riem, ale jed­no­cze­śnie był na sie­bie wście­kły. Jak mógł wy­brać się do cen­trum mia­sta, nie zna­jąc swo­je­go ad­re­su ani roz­kła­du ulic?! Za­klął pod no­sem, a po­tem skie­ro­wał się w stro­nę po­bli­skie­go kio­sku z za­mia­rem ku­pie­nia po­rząd­nej mapy. Osta­tecz­nie jego li­sta za­ku­pów wy­dłu­ży­ła się o no­tes, kil­ka bi­le­tów au­to­bu­so­wych i zdrap­kę ze sło­niem. Być może nie był to ty­po­wy ekwi­pu­nek czło­wie­ka, któ­ry usi­łu­je od­zy­skać kon­tro­lę nad swo­im ży­ciem, ale Woj­tek od­niósł dziw­ne wra­że­nie, że to nie pierw­szy raz, kie­dy zba­cza z utar­te­go szla­ku i wy­ty­cza swo­ją wła­sną dro­gę.

Woj­tek wszedł na trze­cie pię­tro i ru­szył do miesz­ka­nia nu­mer trzy­na­ście. Le­d­wo prze­kro­czył próg, a z kuch­ni do­biegł go głos Mać­ka:

– No na­resz­cie! Już mie­li­śmy ob­dzwa­niać wszyst­kie szpi­ta­le.

– Gdzie się po­dzie­wa­łeś? – na­sko­czy­ła na nie­go Do­mi­ni­ka.

Woj­tek na­tych­miast za­uwa­żył jej groź­ne spoj­rze­nie. Po­dej­rze­wał, że zde­ner­wo­wa­nie Do­mi­ni­ki w du­żej mie­rze wy­ni­ka z tro­ski o jego do­bro, dla­te­go nie za­mie­rzał wda­wać się w kłót­nię.

– Cho­dzi­łem po mie­ście – po­wie­dział spo­koj­nym to­nem.

– Cały dzień?

Woj­tek za­ci­snął zęby. Przez krót­ką chwi­lę roz­wa­żał, czy nie przy­znać się, że po­szedł na spa­cer i miał pro­ble­my z od­na­le­zie­niem dro­gi po­wrot­nej, ale osta­tecz­nie tego nie zro­bił. Praw­da tyl­ko od­sło­ni­ła­by jego bez­rad­ność, a on wo­lał spra­wiać wra­że­nie sil­ne­go i pew­ne­go sie­bie.

– Chcia­łem zo­ba­czyć jak naj­wię­cej miejsc – od­parł wy­mi­ja­ją­co. – Mia­łem na­dzie­ję, że so­bie coś przy­po­mnę.

– Uda­ło się? – za­py­tał Ma­ciek.

– Nie­ste­ty, nie.

– Nie rób tak wię­cej – szep­nę­ła Do­mi­ni­ka. – Od­cho­dzi­li­śmy tu od zmy­słów.

– Prze­pra­szam. Nie chcia­łem, że­by­ście się o mnie mar­twi­li.

– Naj­waż­niej­sze, że wszyst­ko się do­brze skoń­czy­ło – skwi­to­wał Ma­ciek. – Masz ocho­tę na szar­lot­kę?

– Ogrom­ną!

– W ta­kim ra­zie sia­daj i się czę­stuj.

Woj­tek wła­śnie się­gał po ka­wa­łek cia­sta, gdy do kuch­ni wszedł chło­pak, któ­ry wy­glą­dał jak drob­niej­sza i nie­co młod­sza wer­sja Mać­ka.

– Cześć – zwró­cił się do Wojt­ka. – Mam na imię Pio­trek. Je­stem bra­tem Mać­ka.

– Cześć.

– Ma­ciek mó­wił mi, że ni­cze­go nie pa­mię­tasz.

– To praw­da.

– To musi być strasz­ne – za­smu­cił się Pio­trek.

– Czy ja wiem? To po pro­stu… dziw­ne.

– Nie wspo­mi­na­łem ci o tym, ale mój wścib­ski brat po­miesz­ku­je z nami od cza­su do cza­su – wy­ja­śnił Ma­ciek, po czym spoj­rzał wy­mow­nie na Piotr­ka i do­dał: – Zwłasz­cza w week­en­dy, bo wte­dy za­li­cza wszyst­kie im­pre­zy w mie­ście, a stąd ma bli­żej do cen­trum.

Sły­sząc to, Pio­trek uśmiech­nął się sze­ro­ko i po­dob­nie jak Woj­tek sku­sił się na ka­wa­łek szar­lot­ki. Póź­niej za­czął opo­wia­dać, jak na wy­kła­dzie z ele­men­tów lo­gi­ki ma­te­ma­tycz­nej pro­fe­sor na­ry­so­wał na ta­bli­cy po­do­bi­zny pię­ciu stu­den­tów, a na­stęp­nie prze­kre­ślił trzy z nich i za­ko­mu­ni­ko­wał: „Tyle was zo­sta­nie po pierw­szym se­me­strze”.

Cała trój­ka wy­buch­nę­ła ra­do­snym śmie­chem. Woj­tek słu­chał ko­lej­nych opo­wie­ści ze szcze­rym za­in­te­re­so­wa­niem. Dzię­ki temu mógł cho­ciaż na chwi­lę za­po­mnieć o ko­niecz­no­ści zmie­rze­nia się z wła­sny­mi pro­ble­ma­mi.

Po zje­dze­niu sze­ściu ka­wał­ków cia­sta i wy­pi­ciu ogrom­ne­go kub­ka kawy zbo­żo­wej Woj­tek udał się do swo­je­go po­ko­ju. Wy­jął z kie­sze­ni kurt­ki no­tes, a po­tem usiadł przy biur­ku i u góry stro­ny na­pi­sał:

Co o so­bie wiem?

Pod­kre­ślił to py­ta­nie kil­ka razy, aby za­zna­czyć jego wagę. Na­stęp­nie za­czął ko­lej­no wy­pi­sy­wać wszyst­kie zna­ne mu in­for­ma­cje.

Woj­ciech Mar­kow­ski

20 lat

sie­ro­ta (kie­dy zmar­ła bab­cia?)

stu­diu­ję in­for­ma­ty­kę i eko­no­me­trię (sic!)

miesz­kam z Mać­kiem i Piotr­kiem (tyl­ko w week­en­dy)

przy­jaź­nię się z Do­mi­ni­ką (dziew­czy­ną Mać­ka) i Ma­riem

mam sa­mo­chód i mnó­stwo pie­nię­dzy (!)

je­stem nie­złym kie­row­cą

ma­lu­ję na za­mó­wie­nie

lu­bię kur­cza­ka w so­sie słod­ko-kwa­śnym i szar­lot­kę

Kie­dy skoń­czył, odło­żył dłu­go­pis i uważ­nie prze­czy­tał każ­dy z punk­tów. Nie było tego wie­le jak na dwa­dzie­ścia lat ży­cia, ale nie za­mie­rzał się za­ła­my­wać. Był prze­ko­na­ny, że wspo­mnie­nia prę­dzej czy póź­niej wró­cą.

Scho­wał no­tes na dno szu­fla­dy, a po­tem usiadł na łóż­ku i roz­ło­żył mapę. Za­mie­rzał stu­dio­wać ją tak dłu­go, aż w koń­cu po­zna do per­fek­cji bez­ład­ną plą­ta­ni­nę ulic. Po­przy­siągł so­bie, że dzi­siaj po raz pierw­szy i ostat­ni za­błą­dził w tym cho­ler­nym mie­ście!

* * *

Po nie­ca­łych dwóch go­dzi­nach ślę­cze­nia nad mapą Wojt­ko­wi uda­ło się za­pa­mię­tać roz­kład więk­szo­ści ulic. Był z sie­bie dum­ny, cho­ciaż obo­la­ły kark i prze­mę­czo­ne oczy co­raz sil­niej da­wa­ły o so­bie znać. Zdzi­wił się nie­co, kie­dy uświa­do­mił so­bie, że na pla­nie mia­sta za­zna­czo­no tyl­ko je­den szpi­tal, je­den ko­ściół i je­den te­atr, ale da­ro­wał so­bie głęb­szą ana­li­zę.

Wstał z łóż­ka i prze­cią­gnął się, pró­bu­jąc roz­ru­szać za­sta­łe mię­śnie.

Snop księ­ży­co­we­go świa­tła prze­ci­nał ciem­ność, któ­ra wy­peł­nia­ła wnę­trze ni­czym gę­sta chmu­ra smo­gu. Fi­ran­ki uno­si­ły się lek­ko, ko­ły­sa­ne chłod­nym po­dmu­chem wia­tru, a z dwo­ru do­cho­dził od­głos tęt­nią­ce­go ży­ciem mia­sta.

Woj­tek po­tarł dło­nią kark i wol­nym kro­kiem wy­szedł na bal­kon. Oparł się o ba­rier­kę i po­wiódł wzro­kiem po roz­świe­tlo­nej pa­no­ra­mie osie­dla.

Na­gle usły­szał za sobą czy­jeś kro­ki. Od­wró­cił się i do­strzegł zbli­ża­ją­ce­go się Mać­ka.

– Przy­sze­dłem spraw­dzić, jak się czu­jesz – za­gad­nął. – Ja­dłeś coś dzi­siaj poza szar­lot­ką?

– Nie by­łem głod­ny.

– Uprze­dzam cię, że je­śli Do­mi­ni­ka się o tym do­wie, to zro­bi ci go­dzin­ny wy­kład o pra­wi­dło­wym od­ży­wia­niu.

Woj­tek uśmiech­nął się bla­do.

– Ja­koś wca­le mnie to nie dzi­wi – stwier­dził z roz­ba­wie­niem.

Ma­ciek pod­szedł bli­żej i oparł się o ba­lu­stra­dę. Przez dłuż­szą chwi­lę obaj w mil­cze­niu ob­ser­wo­wa­li ko­lo­ro­we świa­tła ulic.

– Na­dal ni­cze­go so­bie nie przy­po­mnia­łeś?

W od­po­wie­dzi Woj­tek po­krę­cił gło­wą.

– Wiem, że to za­brzmi dziw­nie, ale może po­wi­nie­neś po­roz­ma­wiać z psy­cho­lo­giem? – za­su­ge­ro­wał Ma­ciek. – Do­bry spe­cja­li­sta po­mógł­by ci po­ko­nać prze­szko­dę, któ­ra blo­ku­je pa­mięć.

– Po­ra­dzę so­bie. Po pro­stu po­trze­bu­ję wię­cej cza­su.

Zde­cy­do­wa­ny ton Wojt­ka po­wstrzy­mał Mać­ka przed dal­szy­mi na­mo­wa­mi. Był go­to­wy mu po­móc, ale sza­no­wał jego zda­nie i nie za­mie­rzał go do ni­cze­go zmu­szać.

Na­gle do uszu Wojt­ka do­biegł dzie­cię­cy śmiech.

– Sły­sza­łeś to?

– Co? – za­py­tał zdez­o­rien­to­wa­ny Ma­ciek.

Woj­tek wy­chy­lił się przez bal­kon i cały ze­sztyw­niał.

– To nie­moż­li­we…

Na ma­sce jed­ne­go z sa­mo­cho­dów sie­dzia­ła mała dziew­czyn­ka. Nie wi­dział jej twa­rzy, ale był pe­wien, że we śnie to wła­śnie ona wrę­czy­ła mu klep­sy­drę. Do­sko­na­le pa­mię­tał jej czar­ny me­lo­nik i czer­wo­ny płaszcz.

– To nie­moż­li­we – po­wtó­rzył.

Ze­rwał się z miej­sca i po­śpiesz­nie wbiegł do po­ko­ju. Prze­mie­rzył przed­po­kój i wy­padł na klat­kę scho­do­wą. Zbiegł na dół, po­ko­nu­jąc po kil­ka stop­ni na­raz. Z ca­łej siły po­pchnął me­ta­lo­we drzwi i skie­ro­wał wzrok w stro­nę par­kin­gu.

Po­czuł, że ser­ce za­czy­na mu bić szyb­ciej.

Nie osza­lał. Na­praw­dę tam była.

Wziął głę­bo­ki od­dech i wol­nym kro­kiem ru­szył w jej stro­nę. Kie­dy był już na­praw­dę bli­sko, do­strzegł, że na ko­la­nach dziew­czyn­ki wy­le­gu­je się wiel­ki bia­ły kot.

– By­łam bar­dzo cie­ka­wa, czy przyj­dziesz – po­wie­dzia­ła, wy­ry­wa­jąc Wojt­ka z chwi­lo­we­go otę­pie­nia. – Jest parę rze­czy, o któ­rych mu­si­my nie­zwłocz­nie po­roz­ma­wiać.

– Kim je­steś? – za­py­tał, nie od­ry­wa­jąc od niej wzro­ku.

Dziew­czyn­ka uśmiech­nę­ła się lek­ko.

– Gdy­bym ci po­wie­dzia­ła i tak byś mi nie uwie­rzył. Roz­są­dek spra­wia, że w rze­czy sprzecz­ne z lo­gi­ką wie­rzy się znacz­nie trud­niej niż w po­zo­sta­łe. Na przy­kład te­raz, za­sta­na­wiasz się, czy na­sze spo­tka­nie w po­cią­gu było tyl­ko snem i jed­no­cze­śnie nie do­pusz­czasz do sie­bie my­śli, że mo­gło być ina­czej. – Dziew­czyn­ka wska­za­ła miej­sce na ma­sce i po­pro­si­ła: – Po­dejdź i usiądź obok mnie.

Woj­tek na­wet nie drgnął. Je­śli to tyl­ko sen, to ma za­ska­ku­ją­co do­brą sce­no­gra­fię. Wszyst­ko wy­glą­da re­al­nie – my­ślał go­rącz­ko­wo, a może to tyl­ko wy­ci­nek ja­kie­goś wspo­mnie­nia? Albo zwy­czaj­ne ha­lu­cy­na­cje wy­wo­ła­ne nad­mier­nym prze­mę­cze­niem?

– Po­świę­casz zbyt wie­le cza­su na roz­wa­ża­nia o rze­czach nie­istot­nych – po­wie­dzia­ła dziew­czyn­ka, zu­peł­nie tak, jak­by bez tru­du od­czy­ty­wa­ła jego my­śli. – To, kim je­stem, nie ma żad­ne­go zna­cze­nia. Na krót­ką chwi­lę za­po­mnij o tym, że cała ta sy­tu­acja jest wy­bit­nie ab­sur­dal­na i usiądź obok mnie. W prze­ciw­nym ra­zie ni­g­dy nie po­znasz od­po­wie­dzi na py­ta­nia, któ­re na­praw­dę cię nur­tu­ją.

Woj­tek za­śmiał się ner­wo­wo. Wziął głę­bo­ki od­dech i wsu­nął dło­nie do kie­sze­ni spodni.

Ta­kie rze­czy nie dzie­ją się na­praw­dę. To tyl­ko sen. Je­den z tych dziw­nych nie­po­ko­ją­cych kosz­ma­rów, któ­rych nie pa­mię­ta się po prze­bu­dze­niu. Pod­świa­do­mość skry­wa je pod ciem­nym ko­cem, by móc o nich przy­po­mnieć w naj­mniej ocze­ki­wa­nym mo­men­cie.

Pod­niósł wzrok i spoj­rzał na dziew­czyn­kę. Po­dra­pa­ła kota za uchem, po czym od­chy­li­ła gło­wę do tyłu i przez dłuż­szą chwi­lę wpa­try­wa­ła się w roz­gwież­dżo­ne nie­bo.

– Za­sta­na­wia­łeś się kie­dyś, ile gwiazd zo­sta­ło po­żar­tych przez czar­ne dziu­ry?

Py­ta­nie cał­ko­wi­cie zbi­ło go z tro­pu.

– Ja ro­bię to do­syć czę­sto – wy­zna­ła, a w jej gło­sie po­brzmie­wał smu­tek. – Wi­dzisz, z czar­nej dziu­ry nie moż­na się wy­do­stać. Wszyst­kie dro­gi uciecz­ki pro­wa­dzą z po­wro­tem do środ­ka. Przy­po­mi­na to sy­tu­ację ma­ry­na­rza, któ­ry pró­bu­je zna­leźć ko­niec świa­ta. Do­kąd­kol­wiek by nie po­pły­nął, za­wsze bę­dzie na­po­ty­kał ja­kieś lądy lub mo­rza, a po dość dłu­giej wę­drów­ce wró­ci do punk­tu wyj­ścia.

– Po co mi to mó­wisz?

– Aby ci uzmy­sło­wić, że nie je­steś w tak pa­to­wej sy­tu­acji, jak wszech­świat – od­par­ła, pa­trząc mu w oczy. – Obec­nie znaj­du­jesz się w świe­cie, gdzie sam mo­żesz zde­cy­do­wać, co jest moż­li­we, a co nie. Ogień wca­le nie musi być go­rą­cy, a lód zim­ny. – Uśmiech­nę­ła się lek­ko i do­da­ła: – Cza­sa­mi mam wra­że­nie, że tu­taj tyl­ko ma­te­ma­ty­ka po­zo­sta­je wier­na swo­im za­sa­dom.

Woj­tek za­śmiał się pół­gło­sem.

– To naj­bar­dziej idio­tycz­ny sen, jaki mia­łem w ży­ciu – stwier­dził.

– Nie mo­żesz po­zwo­lić jej umrzeć!

Woj­tek zmarsz­czył gniew­nie brwi.

– O czym ty, do cho­le­ry, mó­wisz?!

Dziew­czyn­ka ze­sko­czy­ła z ma­ski i po­sta­wi­ła kota na zie­mi.

– Masz co­raz mniej cza­su – szep­nę­ła, po czym wy­ję­ła z to­reb­ki małą klep­sy­drę i po­ło­ży­ła ją na ma­sce sa­mo­cho­du. W dol­nej czę­ści znaj­do­wa­ło się co­raz wię­cej pia­sku, zu­peł­nie tak, jak­by od­mie­rza­ła se­kun­dy od chwi­li, gdy po raz pierw­szy się spo­tka­li. – Po­śpiesz się. Praw­dzi­we gra­ni­ce prze­kra­cza się tyl­ko raz. Bez­pow­rot­nie.

Woj­tek po­czuł, jak na­ra­sta w nim iry­ta­cja. Chwy­cił klep­sy­drę i roz­trza­skał ją o ścia­nę.

– Za­pew­niam cię… – urwał w pół zda­nia, gdy zo­rien­to­wał się, że jest sam.

Na­gle po­czuł roz­dzie­ra­ją­cy ból z tyłu czasz­ki. Upadł na ko­la­na i z ca­łych sił ści­snął dłoń­mi gło­wę.

– Woj­tek! Co się z tobą dzie­je?! – usły­szał prze­ra­żo­ny głos Mać­ka.

Ból mo­men­tal­nie ustał. Woj­tek otwo­rzył oczy i pół­przy­tom­nym wzro­kiem ro­zej­rzał się do­oko­ła. Sie­dział sku­lo­ny w rogu bal­ko­nu, a tuż obok nie­go klę­czał Ma­ciek z twa­rzą po­bie­la­łą od stra­chu.

– Co się sta­ło? – za­py­tał Woj­tek, przy­ci­ska­jąc dło­nie do pul­su­ją­cych skro­ni.

– Za­czą­łeś coś ma­ja­czyć, a po­tem roz­trza­ska­łeś szklan­kę o ścia­nę.

Woj­tek wplótł we wło­sy drżą­ce pal­ce. Co się z nim dzia­ło? Czyż­by śnił na ja­wie?

Spoj­rzał na swo­ją dłoń. Mógł­by przy­siąc, że trzy­mał w niej klep­sy­drę.

– Woj­tek? – Głos Mać­ka wy­rwał go z za­my­śle­nia. – Do­brze się czu­jesz?

– Tak – od­parł po­śpiesz­nie. – Do­mi­ni­ka mia­ła ra­cję. Mu­szę tro­chę od­po­cząć. – Mó­wiąc to, pod­niósł się z zie­mi i ru­szył w stro­nę bal­ko­no­wych drzwi. – Le­piej się po­ło­żę.

* * *

Gdy tyl­ko Ma­ciek za­mknął za sobą drzwi, Woj­tek po­czuł, że ogar­nia go pa­ra­li­żu­ją­ce uczu­cie stra­chu. Krą­żył ner­wo­wo po po­ko­ju, pró­bu­jąc zro­zu­mieć, co się wła­ści­wie sta­ło.

Był z Mać­kiem na bal­ko­nie, zo­ba­czył dziew­czyn­kę w me­lo­ni­ku, wy­biegł z bu­dyn­ku i udał się na par­king. Roz­ma­wiał z nią, mó­wi­ła coś o czar­nych dziu­rach, a na jej ko­la­nach wy­le­gi­wał się bia­ły ko­cur. Wy­cią­gnę­ła klep­sy­drę, on roz­trza­skał ją o ścia­nę, a po­tem… No wła­śnie. Co było po­tem? Zna­lazł się na bal­ko­nie. Jak? Czy to w ogó­le moż­li­we? Te­le­por­to­wał się? Dla­cze­go Ma­ciek nic nie za­uwa­żył?

Przy­sta­nął i zmarsz­czył brwi. Ma­ciek po­wie­dział, że rzu­cił szklan­ką o ścia­nę. Woj­tek wy­szedł na bal­kon i do­strzegł ka­wał­ki po­tłu­czo­ne­go szkła. A więc to praw­da. Roz­trza­skał szklan­kę. Woj­tek zła­pał się za gło­wę, z tru­dem ha­mu­jąc na­gły przy­pływ pa­ni­ki. Co tu się, do cho­le­ry, dzia­ło?!

Wró­cił do po­ko­ju i usiadł na łóż­ku. „Uspo­kój się – po­wta­rzał so­bie w my­ślach. – Na pew­no ist­nie­je ja­kieś lo­gicz­ne wy­tłu­ma­cze­nie”. Przy­ci­snął pal­ce do pul­su­ją­cych skro­ni i wziął głę­bo­ki od­dech.

Miał do dys­po­zy­cji dwie al­ter­na­tyw­ne wer­sje rze­czy­wi­sto­ści. Jed­na była wy­ra­zi­sta ni­czym świe­że wspo­mnie­nie, a dru­ga mia­ła świad­ka i do­wód w po­sta­ci drob­nych ka­wał­ków szkła. Kon­klu­zja na­su­wa­ła się sama: je­śli fak­tycz­nie przez cały czas prze­by­wał na bal­ko­nie, to siłą rze­czy ta­jem­ni­cza dziew­czyn­ka i jej klep­sy­dra były tyl­ko ilu­zją. Czy to ozna­cza­ło, że tra­cił zmy­sły?

Woj­tek za­śmiał się ner­wo­wo. Na­wet gdy­by tak było, praw­do­po­dob­nie ni­g­dy nie przy­znał­by przed sa­mym sobą, że sta­je się sza­leń­cem. Po­trze­bo­wał in­ne­go wy­tłu­ma­cze­nia. Ta­kie­go, któ­re prze­ko­na­ło­by go, że nie zwa­rio­wał.

Po­tarł dło­nią czo­ło i raz za ra­zem za­czął ana­li­zo­wać całe zda­rze­nie. Z każ­dym ko­lej­nym po­dej­ściem co­raz moc­niej utwier­dzał się w prze­ko­na­niu, że za­kpi­ła z nie­go wła­sna wy­obraź­nia. Być może wy­cień­cze­nie kon­tro­lo­wa­ło go do tego stop­nia, że pod­su­wa­ło mu przed oczy rze­czy, któ­re tak na­praw­dę nie ist­nia­ły. A może to tyl­ko znie­kształ­co­ny frag­ment ja­kie­goś wspo­mnie­nia. Po­stać dziew­czyn­ki wy­da­wa­ła się nie­re­al­na, tak jak­by była czę­ścią fil­mu, któ­ry wi­dział daw­no temu. „Może wła­śnie tak prze­bie­ga pro­ces od­zy­ski­wa­nia pa­mię­ci” – prze­mknę­ło mu przez myśl. Nie miał pew­no­ści, czy jego teo­ria jest słusz­na, ale w ja­kiś spo­sób do­da­ła mu otu­chy, zwłasz­cza że żad­ne inne wy­tłu­ma­cze­nie nie mia­ło sen­su.

Wes­tchnął głę­bo­ko, po czym wstał i za­czął się roz­bie­rać. Kie­dy zo­stał w sa­mych bok­ser­kach, opadł bez­wład­nie na łóż­ko. Był już dużo spo­koj­niej­szy. Ner­wo­we uczu­cie stra­chu znik­nę­ło bez śla­du. W jego miej­scu po­ja­wi­ło się zmę­cze­nie, któ­re­mu nie po­tra­fił się oprzeć. Przez krót­ką chwi­lę pró­bo­wał wal­czyć z opa­da­ją­cy­mi po­wie­ka­mi, ale w koń­cu dał za wy­gra­ną. Na­cią­gnął na sie­bie koł­drę i za­padł w głę­bo­ki sen.