Złe dziewczyny nie umierają. Tom 1 - ebook

PODZIĘKOWANIA

Chciałabym podziękować wielu osobom, które w taki czy inny sposób przyczyniły się do powstania tej książki.

Matthew „Mattowi” Elblonkowi, nadzwyczajnemu agentowi, za jego pasję do tego projektu i za przekazanie go w ręce ludzi, którzy także ją mieli (jak również za uświadomienie mi, czym jest proces wydawniczy, oraz wysłuchiwanie, kiedy paplałam o moim psie).

Mojemu mężowi Chrisowi, który wierzył we mnie na tyle mocno, aż nieoczekiwanie uwierzyłam w siebie sama.

Mojej kochającej rodzinie – mamie, tacie, Helen, Juli, George’owi oraz Ali i Alendersom.

Moim pierwszym czytelniczkom z Etha Phi Tau i tej absolutnie najpierwszej – Amber Dubois.

Moim kompanom od psich wystaw, Cricket Wheeler i Danie Langford, oraz wszystkim w Painless – najlepszej etatowej pracy na świecie! Starej załodze z JP Kids w LA, która nauczyła mnie współpracować (i z której, mam nadzieję, każdy rozumie znaczenie adresu Alexis).

Eve Meltis i Tinie (Gregory) McFarland, które uzmysłowiły mi, czym jest prawdziwa przyjaźń.

Wszystkim wspaniałym przyjaciołom, którzy znosili mnie i dopingowali, choć nigdy nie odpowiadałam na ich zaproszenia.

I na koniec, ponieważ tak właśnie robimy to w Hollywood:

MONTAŻ
Margaret Cardillo
Arianne Lewin
Czuję się zaszczycona.1

STAŁAM CAŁKOWICIE NIERUCHOMO I SPOGLĄDAŁAM NA dom, odcinający się od ciemnego nieba.

Pasemko obłoków odpłynęło, odsłaniając księżyc. Zwolniło miejsce dla nowej grupki chmur – liczyłam, że utworzą malownicze tło, na które czekałam.

Aparat, dwudziestopięcioletni Nikon FM2n, kupiony na garażowej wyprzedaży za trzydzieści dolców, cierpliwie czekał na statywie.

Straciłam rachubę, od jak dawna przebywam na dworze – miałam wrażenie, że od wielu godzin. Choć prawdopodobnie byłam niczym uczestnik jednego z tych eksperymentów naukowych, w których każą wam uderzyć w gong po upływie godziny, a większość ludzi czyni to po mniej więcej dwunastu minutach. Przemknęło mi przez myśl, żeby odpuścić sobie tę noc. Zawsze przecież będzie kolejna.

Ale nagle wszystko wokół stało się o odcień jaśniejsze. Księżyc wyłonił się spoza pasma rzadkich obłoków, przywodzącego na myśl rozpostartą za domem postrzępioną woalkę.

Innymi słowy, doskonały plan do zdjęcia.

Fotografie wykonywane przy bardzo bladym świetle wymagają długiego naświetlania – trwającego dłużej niż większość ludzi, włącznie ze mną, jest w stanie ustać nieruchomo. Korzystałam zatem z niewielkiego mechanizmu, złożonego z wyzwalacza podłączonego do aparatu elastycznym przewodem. Wdusiłam przycisk i rozległ się trzask migawki. Zaczęłam liczyć. Doliczywszy do dziesięciu, puściłam przycisk. Migawka się zatrzasnęła.

Powtórzyłam operację kilkakrotnie, korygując w pewnym momencie ogniskową w taki sposób, aby dom wyszedł rozmyty, a potężny dąb na podwórzu ostry. Nie zrobiłam nazbyt wielu zdjęć – kiedy korzysta się z klasycznego filmu (i płaci zań z własnej kieszeni), nie sposób po prostu trzaskać ich tyle, ile dusza zapragnie.

Po kilku minutach obłoki się zlały i dalszy plan ponownie stał się nijaki. Nawet taki dom jak nasz – kryta zdobnym gontem wiekowa rezydencja o ogromnych oknach z połączonych kwater, ocienionych skrzypiącymi okapami – potrzebował właściwego tła.

Teraz, gdy mojej uwagi nie pochłaniało już fotografowanie, nagle odczułam niesamowitość scenerii. Samotne sterczenie na dworze, czyniące ze mnie łatwy cel dla przypadkowego szaleńca, nieoczekiwanie wydało mi się głupotą. Oddychając płytko, wcisnęłam drżącymi dłońmi osłonę na obiektyw. Zwalczyłam pokusę, by ulec strachowi i pochwyciwszy sprzęt, pognać do domu. Umyślnie niespiesznymi ruchami zdjęłam aparat ze statywu i obróciłam blaszkę blokującą nóżki. Zawiesiłam nikona na szyi. Zaczęłam zwijać wokół dłoni przewód zdalnego wyzwalacza.

Chrup.

Rozejrzałam się dokoła, usiłując zlokalizować źródło hałasu.

Zaczerpnęłam głęboko tchu. To tylko ptak albo wiewiórka, a może jeden z kotów, które uparcie dokarmia moja siostra, choć mama prycha na ten widok… Gra słów niezamierzona.

Szur, szur.

– Kiiiiici, kici – zawołałam miękko. – Kiiiiici, kici, kici…

Trach, chrup.

– Zaprezentuj się, kotku – powiedziałam miękko.

Spoza pnia dębu wychyliła się głowa.

Serce wywinęło mi w piersi trzy fikołki, zanim rozpoznałam włosy w kolorze miodu, należące do mojej młodszej siostry, Kasey.

– Zaprezentuj się? – powtórzyła Kasey. – Sierżant Miau melduje się na służbie.

Usiłowałam wymyślić jakąś ciętą ripostę, ale nadal brakowało mi tchu. Gwałtownie nabrałam haust powietrza i trzepnęłam ją w ramię.

Na kilka sekund wbiła spojrzenie w aparat. Zacisnęła usta w wyrazie niemal dezaprobaty, który ostatnio przybierała tak często. Przeniosła ciężar z jednej nogi na drugą, raz, a potem znowu. Nieświadomie mięła w palcach mankiet należącej niegdyś do mamy prehistorycznej koszulki z logo Surrey High, która służyła jej jako góra od piżamy.

– Jak długo tam stałaś?

Kasey wzruszyła ramionami. Spojrzała na zegarek.

– Jakiś czas.

– Która godzina?

– Szesnaście po trzeciej.

Naprawdę? Przebywałam poza domem od trzech godzin. Pomyślałam, że dałabym czadu w tym eksperymencie z gongiem.

Kasey łazi za mną, kiedy wychodzę fotografować. Trzyma się blisko aparatu i podąża wzrokiem za moim spojrzeniem, choć twierdzi, że tego nie łapie – nie wie, dlaczego coś warte jest uwiecznienia na zdjęciu.

Próbowałam ją tego nauczyć, ale okazała się beznadziejnym przypadkiem. Kiedy zaczynałyśmy, zdjęcia Kasey wyglądały jak kiepskie fotki z wakacji. Po pięciu wyczerpujących godzinach nauki stały się jeszcze gorsze – ponieważ teraz usiłowała nadać im artystyczny sznyt. Mnóstwo plam i smug skutkowało fotografiami, którym brakowało życia.

Powiedziałam jej, by się nie przejmowała oraz że jej prawdziwy talent być może ujawni się, gdy dorośnie.

A co miałam powiedzieć? Że nie potrafię wyobrazić sobie, jakby to było chodzić po świecie, nie dostrzegając linii, kształtów oraz harmonii pozornie zwyczajnych obiektów? Że kiedy jestem w klasie, tęsknię za aparatem niczym za przyjacielem (w szkole ich nie mam, więc ma to swój sens)?

– Co fotografujesz? Niczego nie widzę – odezwała się.

– Wyjaśniłabym ci to, ale jest trzecia w nocy – odparłam. – Pokażę ci, kiedy wywołam film, dobrze?

Pokiwała głową i ziewnęła.

Ponownie spojrzałam na dom.

Łagodny blask przesączał się poprzez gałęzie, ocieniające okna naszych sypialni.

– O, niech to… – rzuciłam. – Kasey, z którego pokoju dochodzi światło?

Jeśli mama snuła się po domu, włączając światła, to musiała wiedzieć, że Kasey wyszła. Łatwo było domyślić się, że ja także przebywam poza domem. A to oznaczało kłopoty.

Nienarażanie siebie lub Kasey na dziwne lub też potencjalnie niebezpieczne sytuacje, aby robić zdjęcia, stanowiło najnowszą wersję zasady, która niegdyś głosiła: nie włazić na dach. Z każdym nowym potknięciem reguła się rozwijała. Nie fotografować towarów na sprzedaż. Nie wkraczać na cudzą posesję, by pstrykać zdjęcia. Nie wykorzystywać Kasey w roli przynęty, aby zrobić zdjęcie komuś, kto nie życzy sobie zostać sfotografowanym. Byłam niemal pewna, że wkrótce będzie brzmiała po prostu: odłóż aparat i siedź bez ruchu na tapczanie.

Nawet mając w perspektywie rodzicielską burę, fotograf w mojej duszy nie potrafił zignorować atrakcyjnej sceny. Trochę przypominało to sposób, w jaki myśliwy postrzega egzotyczne zwierzę, choć było mniej odrażające. Kiedy widzę coś interesującego, pragnienie uwiecznienia tego na zdjęciu jest tak silne niczym głód. Odruchowo ściągnęłam z obiektywu osłonę i uniosłam aparat do oka.

– W moim pokoju się nie świeci – stwierdziła Kasey. – W twoim też nie.

– Ustaw statyw – poleciłam, wskazując gestem miejsce, w którym leżał na ziemi. Potem skupiłam uwagę na blasku.

Światło było łagodne, złociste i rozmyte. Ponadto Kasey miała rację – nie dochodziło z żadnej z naszych sypialni.

W istocie zdawało się wcale nie dochodzić z wnętrza domu.

Nie mogłam czekać na statyw. Ugięłam kolana, trzymając aparat najbardziej nieruchomo, jak tylko zdołałam. Zebrałam się w sobie. Nabrałam głęboko tchu i wstrzymałam oddech. Następnie zwolniłam migawkę.

Po kilku sekundach cofnęłam palec z przycisku. Potem zrobiłam kolejne zdjęcie, i jeszcze jedno.

– Gotowe – poinformowała mnie Kasey. Podsunęła mi blaszkę, do której przykręcało się aparat.

Najszybciej, jak tylko mogłam, umocowałam Nikona do statywu. Przyłożyłam oko do wizjera.

Światło zniknęło.

Zaczekałyśmy kilka minut, lecz nie zapłonęło ponownie. W końcu zabezpieczyłam obiektyw i złożyłam statyw. Kasey obserwowała mnie, co kilka sekund unosiła wzrok i sprawdzała, czy poświata nie powróciła. W pewnym momencie nasze spojrzenia się skrzyżowały. Z trudem przełknęłam ślinę.

Czym był blask? Skąd pochodził? Dlaczego zgasł? Żadna z nas nie wypowiedziała na głos tych pytań.

Ale obie zadawałyśmy je w myślach.

W milczeniu przemierzałyśmy trawnik obok domu. Październikowe noce były na szczęście na tyle chłodne, że ogromne i liczne pająki, od których zazwyczaj aż roiło się w tej części podwórza, zaszyły się w swoich kryjówkach. Na wszelki wypadek maszerowałam pierwsza. Kasey była panikarą. Nie potrzebowałyśmy żadnych mrożących krew w żyłach wrzasków, które zdradziłyby naszą obecność.

Odwróciłam się, aby sprawdzić, jak sobie radzi, i przystanęłam tak nagle, że na mnie wpadła.

– Pająk? – zapytała z nutką paniki w głosie.

Potrząsnęłam głową. Ponad ramieniem siostry spoglądałam na podwórze, ku miejscu, w którym stałyśmy jeszcze przed chwilą.

Rozświetlała je ta sama rozmyta poświata, która wcześniej prześwitywała przez gałęzie.

I zdawała się… rozszerzać.

– Co? – wyszeptała Kasey.

– Uh… – Jeśli moja siostra zauważy blask, wpadnie w panikę. Uśmiechnęłam się, spoglądając Kasey prosto w oczy. – Nic.

Na skraju pola widzenia nadal dostrzegałam rosnącą poświatę. I nagle uświadomiłam sobie, że wcale się nie rozszerzała…

…zbliżała się.

Podążała za nami.

– Wiesz, wydawało mi się, że widziałam maleńkiego pajączka – skłamałam.

– Rusz się. No dalej. Zejdź mi z drogi – rzuciła Kasey, popychając mnie.

Posyłając ostatnie spojrzenie za nasze plecy, pozwoliłam siostrze wyprzedzić się w drodze do tylnych drzwi domu. Żadnej poświaty. Albo zniknęła, albo jeszcze nie zdążyła skręcić za róg.

Cichcem przekradłyśmy się schodami z holu na piętro, przestępując stopnie trzeci, ósmy i jedenasty, z których każdy trzeszczał tak głośno, że dźwięk mógłby obudzić nieboszczyka. Potem Kasey machnęła mi dłonią na do widzenia i zniknęła w swojej sypialni.

Postawiłam statyw na podłodze i odłożyłam aparat na szafkę. Byłam wyczerpana. Przebrałam się w luźny podkoszulek. Potem wczołgałam się do łóżka, zapewniając się w myślach, że widziałam jedynie rój ciekawskich świetlików.

Przecież musiało tak być. Nie istniało inne wytłumaczenie.

Ostatnią rzeczą, jaką dojrzałam, nim zapadłam w sen, była niemal niedostrzegalna poświata pośród cienkich gałązek dębu za oknem sypialni.

„Ciekawskie świetliki”, sennie zapewniłam się w myślach. Tak ciekawskie, że aż podążyły za nami na piętro, nie wlatując do domu.2

KULIŁAM SIĘ POD STOLIKIEM W tylnym lewym rogu czytelni.

Siedzenie na podłodze stanowiło niewygórowaną cenę za miejscówkę poza klasą: żadnych szkolnych kolegów czy koleżanek i mnóstwo miejsca na rozprostowanie nóg, całkowicie poza zasięgiem wzroku bibliotekarki.

– Przepraszam, Alexis.

Niestety, nie poza zasięgiem wzroku dyrektorki.

– Z jakich zajęć się urwałaś tego pięknego jesiennego dnia, panno Warren?

Wygramoliłam się spod bibliotecznego stolika i złapałam torbę.

– Z historii. Ale technicznie rzecz biorąc, nie opuszczam zajęć.

Kącik ust pani Ames uniósł się w czymś na kształt niemal uśmiechu. Chrząknęła. To nie wróżyło najgorzej i zdawało się mówić: „Mój dzień, jak dotąd, nie okazał się dołujący, mogę więc to uznać za zabawne”, nie zaś: „Mam tego szczerze dość”. Jeśli spędzalibyście z dyrektorką tyle czasu co ja, także potrafilibyście odczytać jej nastrój.

– A dlaczegóż to historia nie kwalifikuje się jako zajęcia? – Mówiąc to, poprawiła plażowy słomkowy kapelusz, który założyła z okazji kapeluszowego dnia – początku najbardziej irytującego okresu w roku szkolnym, czyli tygodnia zjazdu absolwentów. Nakrycie głowy koszmarnie gryzło się z jej beżowym sweterkiem. Wiedziałam jednak, że lepiej powstrzymać się od komentarza.

Opuściłyśmy bibliotekę. Choć miło byłoby udawać, że odbywamy wspólnie przyjemną przechadzkę, wiedziałam, dokąd zmierzamy. Miałam też pewność, czyj numer telefonu wybierze po dotarciu na miejsce. Wiedziałam także, z jakiego spotkania zostanie wyciągnięta moja mama, by porozmawiać o córce przebywającej w gabinecie dyrektorki – kolejny raz. I doskonale pamiętałam, w której sali powinnam się stawić w sobotę, aby odbyć karę: godziny niewyobrażalnej nudy, w niczym nieprzypominające zabawnego siedzenia w kozie rodem z filmów z lat osiemdziesiątych. Podczas karnych godzin w mojej szkole mielibyście ochotę dźgnąć się ołówkiem w oko (wtedy moglibyście przynajmniej wyjść do pielęgniarki).

Westchnęłam.

– Są w sali gimnastycznej. Stroją ją na bankiet.

Jeżeli cała ta sytuacja miała jakąkolwiek jasną stronę, to polegała ona na tym, że nie zostanę zmuszona do uczestniczenia w tym kretyńskim dekorowaniu sali na idiotyczną imprezę dla absolwentów. Kolejny pobyt w kozie, nic wielkiego. Od sierpnia spędzałam w niej każdą sobotę.

Ale pani Ames nie była głupia.

– Ach – zwróciła się do mnie, spoglądając mi prosto w oczy. – Coś ci powiem. Dlaczego nie miałybyśmy zamieść tego drobnego incydentu pod dywan? Mogłabyś dołączyć do klasy i pomóc w wieszaniu dekoracji.

Zerknęłam na dyrektorkę. Uśmiechała się do mnie niewinnie. Przemierzałyśmy właśnie korytarz prowadzący do sali gimnastycznej.

– Który to już raz, Alexis?

– W tym miesiącu?

– W tym roku.

Wydmuchując powietrze przez wargi, odrzuciłam z twarzy kosmyk różowych włosów.

– Dwunasty, Alexis – odpowiedziała. – Dwanaście razy opuściłaś zajęcia, przynajmniej o tylu mi wiadomo, o licznych pomniejszych incydentach już nie wspomnę.

Sposób, w jaki wymówiła słowa „pomniejszych incydentach”, stanowił jasne przypomnienie, że niektóre z nich nie były wcale aż tak nieznaczące. Osobiście nie widzę nic złego w przedstawieniu szczerej opinii praktykantce, która powinna zrezygnować z tego, co robi, dopóki jeszcze może. Lub w urządzeniu antymodowej demonstracji przed salą gimnastyczną, w której odbywał się coroczny pokaz mody dla chóru. Ale widać niektórzy zapatrują się na takie sprawy inaczej.

– Pozwól coś sobie powiedzieć, panno Warren. Pojawiły się naciski, żeby nie nadużywać sobotniej kozy jako kary. W całym okręgu panuje obecnie tendencja, aby zamiast tego zawieszać rozrabiaków w prawach ucznia.

Zawieszenie w prawach ucznia.

Lekko wbiłam paznokcie we wnętrze dłoni. Nie wiedzieć czemu „zawieszenie w prawach ucznia” brzmiało znacznie bardziej nieprzyjemnie od „siedzenia w kozie”. Każdemu zdarza się do niej trafić. Ale zostać zawieszonym? To kara dla szkolnych psycholi.

Nie byłam absolutnie pewna, czy jestem gotowa przekroczyć tę linię.

Westchnęła, kiedy podjęłyśmy marsz.

– Wiesz, Alexis, myślę, że masz spory potencjał. W testach osiągasz doskonałe wyniki i to jasne, że radzisz sobie świetnie, jeśli tylko się starasz.

Uraczyła mnie wykładem o tym, że nikt nie może dokonać za mnie wyborów. Kiwałam głową, słuchając jej jednym uchem. Zwrot „zawieszenie w prawach ucznia” nadal brzęczał mi w myślach niczym wściekła pszczoła.

Dotarłyśmy do sali gimnastycznej.

Koleżanki oraz koledzy uczęszczający wraz ze mną na lekcje historii stali rozproszeni po sali, pochłonięci głupim i bezwartościowym zajęciem, wykonywanym z powodu idiotycznego bankietu. Wszystkie głowy odwróciły się w naszym kierunku. Z dumnie uniesionym czołem posłałam w koło kilka pogardliwych spojrzeń. Dzieciaki, które skrzyżowały ze mną wzrok, natychmiast wracały do swoich zajęć.

Pani Anderson, która, tak się składa, jest najgłupszą nauczycielką w całej szkole (i twierdzę tak nie bez powodu, to po prostu prawda – potrzebowała aż czterech prób, by poprawnie wymówić słowo „Aborygeni”), pospiesznie się do nas zbliżyła.

– A kogóż tu mamy? – zapytała. – Alexis, cóż za miła niespodzianka. Zakładam, że wpadłaś tutaj po drodze do gabinetu dyrektorki.

Pani Ames zmarszczyła brwi.

– Nie. Panna Warren i ja ucięłyśmy sobie pogawędkę. Mam nadzieję, że wybaczy jej pani spóźnienie. Zostawię ją teraz pod pani kompetentną opieką, pani Anderson.

Wymówiła „kompetentną opieką” w ten sam sposób, jak wcześniej „pomniejsze incydenty”.

– Cudownie – odparła pani Anderson.

Pani Ames omiotła mnie spojrzeniem.

– Jestem przekonana, że dziś dasz z siebie wszystko, Alexis.

Och, na pewno.

Ale pani Anderson ani myślała, by zakończyć moje katusze. Klasnęła w dłonie.

– Alexis! Najwyraźniej zapomniałaś, że mamy dziś kapeluszowy dzień! Niemądre dziewczę, różowe włosy to nie kapelusz! Szczęśliwie mamy kilka zapasowych… – Odwróciła się. – Jeremy! Przynieś tutaj to pudło – zawołała przez ramię.

Chłopak, który układał naprawdę paskudne ozdoby ze sztucznych kwiatów w wiklinowych koszyczkach, niechętnie podniósł średniej wielkości kartonowe pudełko i ruszył z nim w naszym kierunku.

„Nie ma mowy”. Prędzej postawię na głowie brudny kosz z bananami, niż pozwolę, by któreś z tych paskudztw dotknęło moich włosów.

Jeremy potknął się i upuścił pudełko. Kapelusze rozsypały się po sali.

Nieźle.

– To niezwykle przewidująco z pani strony, pani Anderson – powiedziała pani Ames, gdy Jeremy zbierał na kolanach czapeczki z daszkiem i kolorowe sombrera. – Ale Alexis nie wygląda mi na entuzjastkę kapeluszowego dnia.

I po sprawie. Pani Ames wymaszerowała z sali gimnastycznej.

Pani Anderson odwróciła się do mnie.

– Co by tu zrobić z drogą Alexis? – zapytała, rozglądając się po sali. Cały radosny entuzjazm wyparował z jej głosu. – Dlaczego nie miałabyś…

Jeśli tylko znajdę się z dala od pani Anderson, jakoś sobie poradzę.

– …pomóc Pepper.

Pepper?!

– Ona nawet nie chodzi na te zajęcia – wyraziłam sprzeciw.

Pani Anderson przybrała triumfującą minę.

– Cóż, Alexis, wszystkie cheerleaderki pomagają nam dzisiaj. Dlaczego zatem nie miałabyś dołączyć do Pepper? Powiedz koleżance, że z entuzjazmem we wszystkim jej pomożesz.

„Z entuzjazmem” nie było zwrotem, którego bym użyła.

– Jest przekrzywiony! – stwierdziła Pepper. Większość ognistopomarańczowych włosów upchnęła pod niedorzecznym oklapłym beretem w kolorze fuksji. Pojedyncze proste pasemko wymknęło się spod nakrycia głowy i przesłoniło jej lewe oko. Prawym gniewnie spoglądała na mnie.

Westchnęłam ciężko.

– Pepper. Przysięgam. Transparent. Wisi. Prosto – wycedziłam.

Od jakichś pięciu minut stałyśmy po przeciwnych stronach transparentu z ceraty, ozdobionego napisem: WITAJCIE W DOMU, ABSOLWENCI! I za każdym razem po umocowaniu go Pepper cofała się o krok, po czym oświadczała, że nie wisi wystarczająco prosto.

– Nie prezentuje się tak, jak powinien – narzekała.

– Ponieważ patrzysz jednym okiem – odparłam. – To zaburza widzenie głębi.

Pociągnęła nosem i wywróciła oczami.

Wyjaśnijmy pewną kwestię: Pepper Laird jest cheerleaderką. Z tej racji przywykła do sterczenia w miejscu przez długi czas, tryskając tężyzną, z ramionami uniesionymi w górę.

Ja, Alexis, nie jestem cheerleaderką. W zasadzie jestem swego rodzaju antycheerleaderką. Kiedy więc Pepper pracowała nad swoimi bicepsami, tricepsami i pośladkami, ja chowałam się pod trybuną wraz z resztą wyrzutków.

Nie ma jednak mowy, bym przyznała przed Pepper, że nie zdołam sprostać zadaniu. Opuściłam transparent.

– Odpuść sobie – rzuciłam. Moje ramiona zapłonęły, kiedy krew ponownie popłynęła przez żyły. – To kretynizm. Nie piszę się na to.

– Ale musimy! – zaprotestowała Pepper. – I musisz mi pomóc. Albo poskarżę się pani Anderson.

Och, bez wątpienia by to zrobiła. I wówczas czekałaby mnie druga tego dnia rozmowa z panią Ames. A to prawdopodobnie wyczerpałoby pokłady dobrej woli dyrektorki oraz chęć dostrzeżenia we mnie krzty potencjału.

Opadłam na parkiet. Wykonałam kilka ćwiczeń rozciągających mięśnie ramion, wydając w kierunku Pepper gniewne odgłosy.

– Ty cudaku – skomentowała.

Obelga nie była niczym nowym.

– Ty i te twoje głupie różowe włosy. – Również nic nowego. – I cała ta twoja dziwaczna rodzinka.

Tego wcześniej nie słyszałam.

Bez względu na siły, jakie rozdzieliły Pepper oraz mnie w dusznym światku liceum Surrey High, łączyło nas jedno – i były to właśnie rodziny. Dokładniej mówiąc, siostry. Kasey oraz Mimi, siostra Pepper, od czwartej klasy były najlepszymi przyjaciółkami. Takimi kumpelkami, które co prawda częściej się kłócą, niż zgadzają, ale są nierozłączne.

– Dorośnij – rzuciłam. – I odczep się od mojej rodziny.

Pepper wyprostowała się sztywno.

– Jeśli tylko twoja świrnięta siostrzyczka zostawi Mimi w spokoju, odpowiada mi taki układ.

W mojej minie zaskoczenie musiało być bardziej widoczne od irytacji.

– Jej ręka – wyjaśniła Pepper.

Mniej więcej przed miesiącem, w trakcie wizyty w naszym domu Mimi złamała rękę. Ale to był wypadek. Biegła korytarzem i skręcając do pokoju Kasey, poślizgnęła się na dywanie. Takie rzeczy się zdarzają.

Choć gdy teraz się nad tym zastanowiłam, uświadomiłam sobie, że ostatnio rzadko widywaliśmy Mimi.

– Tak. I co w związku z nią?

– Twoja siostra złamała mojej rękę – powiedziała Pepper.

– No proszę cię!

– Mimi wszystko mi opowiedziała. Nie powie o tym mamie, ponieważ twierdzi, że żal jej Kasey. Ale ja sądzę, że się boi, ponieważ twoja siostra jest agresywną maniaczką.

Dobra, może i nie jestem najpopularniejsza ani najmilsza, nie mam też żadnych przyjaciół. Ale nie zamierzałam tak stać i pozwalać, by ktoś rzucał kalumnie na moją młodszą siostrzyczkę, która, owszem, jest wrażliwa, lecz nie, nie jest agresywną maniaczką.

Postąpiłam o krok w stronę Pepper. Drgnęła, ale się nie cofnęła.

– Spójrz prawdzie w oczy, Alexis. Kasey jest świruską. – Zmrużyła powieki. – Moja siostra próbowała tylko dotknąć jednej z tych głupich lalek…

Pepper zaczęła perorować, ale ja już jej nie słuchałam. Nie wycofałam się, ale ochota do kłótni nagle mnie opuściła.

To jedno słowo – „lalek” – wydawało się aż nazbyt trafne.

Wiele osób z zapałem kolekcjonuje przedmioty, których zbieranie uznałabym za głupie lub co najmniej niemądre. Jak na przykład kamienie z naklejonymi plastikowymi oczkami i nóżkami z muszelek. Albo świece w kształcie zwierząt czy mitycznych potworów.

W przypadku Kasey były to lalki.

Nie pamiętałam nawet początków tego hobby. Minęło już tyle lat. Wystarczająco wiele, aby Kasey, wykorzystując odłożone kieszonkowe, każdego centa otrzymanego na urodziny i święta oraz kto wie, jakie jeszcze środki, zgromadziła tuziny lalek.

I jeśli istniał jakikolwiek powód, dla którego moja siostra mogłaby kogoś skrzywdzić, to na pewno była nim ochrona owej cennej kolekcji.

Pepper chwyciła transparent po swojej stronie.

– Po prostu miejmy to z głowy, żebym mogła się od ciebie uwolnić – oświadczyła.

– Podzielam twoje nastawienie – odparłam.

Ponownie uniosłyśmy transparent.

– Nie ruszajcie się, tak jest doskonale – dobiegł nas głos. Odwróciłam się, aby spojrzeć, kto to powiedział.

Och, świetnie.

Megan Wiley, opanowana i pewna siebie wicekapitan drużyny cheerleaderek, choć była dopiero w dziesiątej klasie – i, och, moja osobista nemezis, o czym za chwilę – przyglądała się transparentowi. A potem zbliżyła się wolnym krokiem, trzymając młotek i gwoździe. W milczeniu po obu stronach przybiła transparent do ściany.

Oto jak mają się sprawy:

Jeżeli ja odezwę się w klasie, kończę w gabinecie dyrektorki. Jeśli głos zabierze Megan, jest „silną i asertywną wzorową uczennicą”. Rozwieszę kilka ulotek informujących o tym, że automaty z przekąskami i piciem rozmieszczone na terenie liceum są świadectwem tego, iż nasz szkolny okręg zaprzedał się korporacyjno-przemysłowemu establishmentowi, i (jakżeby inaczej) ląduję w sobotniej kozie. Megan rozpoczyna kampanię na rzecz serwowania w stołówce regionalnego jedzenia (och, i czy moglibyśmy, proooooszę, pozbyć się tych automatów z napojami gazowanymi?) i lokalna gazeta publikuje o niej artykuł.

Jest moim przeciwieństwem. Całkowitym i kompletnym. Jest złotą dziewczyną, ja zaś tą… zaśniedziałą.

Wybaczcie zatem, jeśli z lekka jej nienawidzę.

Kiedy rozglądałam się po sali w poszukiwaniu miejsca, w którym mogłabym się ukryć przed błądzącym wokół spojrzeniem pani Anderson, Pepper odeszła. Potem przystanęła. Odwróciła się i spojrzała na transparent (który na szczęście wisiał prosto).

„TAM DOM TWÓJ, GDZIE SERCE TWOJE”

WYCHOWANKOWIE SURREY

BANKIET Z OKAZJI POWROTU W RODZINNE STRONY

WITAJCIE W DOMU, ABSOLWENCI!

Kilka kroków dalej Megan także patrzyła na transparent. Nasze spojrzenia się skrzyżowały.

– Nie jestem przekonana, czy dorzuciłabym się do zbiórki, skoro nie chciało im się zorganizować przyjęcia w miejscu milszym od sali gimnastycznej – stwierdziła. Następnie odwróciła się, zanim zdążyłam odpowiedzieć. Jej spojrzenie na chwilę zatrzymało się na draperiach i nagle zauważyłam, że w zasadzie nie ma kapelusza. Miała na czole umocowane do opaski diable różki, pozostałość po Halloween.

– Hmm – skomentowałam i także odeszłam.

Przypuszczalnie, na swój sposób, Megan różni się od całej reszty.

Ale i tak jej nienawidzę.3

DAWNO, DAWNO TEMU MIAŁAM NAJLEPSZĄ PRZYJACIÓŁKĘ. Nazywała się Beth Goldberg. Beth i ja wpakowałyśmy się razem w niejedną kabałę. Lecz w tamtych zamierzchłych czasach nasze zachowanie nazywano „psotami” i traktowano nas pobłażliwie. Najwyraźniej to, co w przypadku pary jest psotne i zabawne, w odniesieniu do kogoś samotnego okazuje się buntownicze i aspołeczne.

Zawsze zakładałam, że Beth i ja będziemy przyjaciółkami do końca życia. Ale w połowie ósmej klasy Goldbergowie przeszli przez Najpaskudniejszy Rozwód na Świecie.

Beth nieco wtedy odbiło.

Nie winię jej. Kiedy tata Beth zaangażował się w związek z dwudziestojednoletnią pomocą dentystyczną, Beth zaangażowała się w związek z alejką pośród półek ze śmieciowym jedzeniem w spożywczaku. Nosiła ze sobą kupne łakocie niczym uczący się chodzić brzdąc pluszowego misia. Przytyła z dziesięć kilo, ale nie uważałam tego za wielką tragedię. Sądziłam, że wróci do wcześniejszej sylwetki, kiedy już otrząśnie się z szoku.

Niestety, nie tylko ja zauważyłam, że przybrała na wadze.

Czternastego maja, kiedy to w liceum Surrey obchodzi się Dzień Gier i Sportu, salę gimnastyczną wypełniały boksy rozstawione przez miejscowe kluby fitness (promujące zdrowy tryb życia), lekarzy, dentystów i stowarzyszenia sportowe. Miały nas zmotywować, abyśmy nie skończyli jako kanapowe lenie. W tej części historii nie ma jeszcze nic złego. Część, która nie była w porządku, rozpoczęła się, kiedy cała szkoła zasiadła na trybunach, aby obejrzeć program propagujący tężyznę fizyczną, przygotowany przez cheerleaderki z ósmej klasy.

Przyszykowały prezentację w PowerPoincie. Sam początek nie był najgorszy, nawet jeśli wydawał się nieco dziecinny… Wychwytywanie literówek w treści okazało się na swój sposób zabawne: Jedzcie „warrzywa” i „węglowódany” i nie zapomnijcie spożywać dużo „biłka”. Beth i ja siedziałyśmy tam i śmiałyśmy się. Stare, dobre czasy.

Prowadzące przeszły do następnej części. Kojarzycie w magazynach o modzie strony z wielkimi nagłówkami ZALECAMY i ODRADZAMY? W stylu „ZALECAMY ściągnąć w pasie twój szkaradny pulower w kolorze fuksji za dziewięćset dolców niedorzecznie wyglądającym paskiem za dolców czterysta” i „ODRADZAMY wychodzenie z domu z bielizną wystającą spod spodni”.

Cheerleaderki wykorzystały ten pomysł, tylko że jako ilustracji użyły zdjęć dzieciaków z naszej szkoły.

„ZALECAMY regularne ćwiczenia” – i zdjęcie kilku ślicznie prezentujących się cheerleaderek, kiedy udają, że wymachują ciężarkami.

„ODRADZAMY przesiadywanie na bocznej linii boiska podczas zajęć z wychowania fizycznego”.

Oczy chłopaka znajdującego się na zdjęciu ilustrującym tę sugestię, gazetową modłą, przesłaniał czarny prostokąt. Ale i tak każdy mógł rozpoznać Javiera Delgado, cierpiącego na nadwagę już od przedszkola.

W tym momencie większość widzów zaczęła śmiać się nerwowo.

Wówczas też Beth i ja przestałyśmy się chichrać.

„ZALECAMY spożywanie dużych ilości świeżych produktów”. Zdjęcie Kiry Conory i Megan Wiley, wdzięcznie pałaszujących sałatkę przed stołówką.

„ODRADZAMY branie dokładek podczas lunchu”.

I właśnie wtedy się pojawiło.

Zdjęcie Beth.

Tak, czarny prostokąt przesłaniał na fotografii jej oczy, ale nie było wątpliwości, że to ona. Miała swój ulubiony sweter w kolorze tęczy – naprawdę drogi ciuch od Nordstroma, który często nosiła, mimo iż stał się przyciasny i zdarzało mu się podjechać w górę, odsłaniając jej zaokrąglony brzuszek.

Po tym incydencie Beth nie chciała już chodzić do szkoły. Wysiadała z maminego samochodu tuż przed rozpoczęciem zajęć, jadła lunch w szkolnym sekretariacie i uzyskała specjalne pozwolenie na opuszczanie klasy pięć minut przed dzwonkiem oznajmiającym koniec ostatniej lekcji. A i to prawdopodobnie tylko dzięki temu, że pani Goldberg oraz mama Javiera Delgado zagroziły radzie szkoły pozwem, po którym puszczą odpowiedzialnych w samych skarpetkach.

Cheerleaderki dostały po łapach. Kilkoro z nas wystąpiło z petycją, aby liceum odmówiło przyjęcia ich do drużyny juniorek. Petycję podpisały setki osób, w tym wielu nauczycieli oraz rodziców. Trenerka drużyny juniorek w liceum Surrey High przychyliła się do ich opinii i odebrała dziewczynom możliwość ubiegania się o przyjęcie do drużyny.

Ale wtedy główna reprezentacja cheerleaderek zdecydowała się wstawić za swymi siostrami. Zaprosiły niemal całą grupę, by dołączyła do składu, nie wymagając udziału w eliminacjach.

Działo się to mniej więcej wtedy, gdy mama Beth wystawiła na sprzedaż dom i wraz z córką zaczęły pakować manatki, żeby przenieść się na Florydę.

Tak więc nie dość, że moja najlepsza przyjaciółka wyjechała, to jeszcze cheerleaderki i ich bezmyślni zwolennicy oraz zwolenniczki założyli, iż to ja stałam bezpośrednio za ową petycją (co, rzecz jasna, było prawdą) i zaczęli mi dokuczać w sposób całkowicie otwarty. Zatrzaskiwali mi drzwi tuż przed nosem. Zostawiali paskudne wiadomości na mojej ławce lub w drzwiach szafki. Nabijali się ze mnie głośno, gdy byłam w zasięgu słuchu.

Właśnie wtedy zaczęłam zachowywać się w klasie cicho i wynajdywać sposoby, by pokazać prześladowcom, że wcale się ich nie boję. Spoglądałam im prosto w oczy, gdy się na mnie gapili. Postępowałam o krok w ich stronę, kiedy zwracali się do mnie, a czasami maszerowałam wprost ku nim i naruszałam ich osobistą przestrzeń, jeżeli usłyszałam własne imię. Prawiłam im największe złośliwości, jakie przychodziły mi do głowy. Gdy tylko nadarzyła się sposobność, powtarzałam plotki, koloryzując nieco przy okazji. Dotarła do mnie wiadomość, że Kira Conroy została aresztowana za drobną kradzież w supermarkecie, i postarałam się, aby wszyscy się o tym dowiedzieli. Tak samo było z dziewczyną, która wypiła w sylwestra pięć piw i posikała się po nich. Oraz tą, która podczas konkursu na nastoletnią miss Kalifornii potknęła się i spadła ze sceny. Puściłam owe informacje w obieg, jak tylko je dostałam.

Na wojnie wszystkie chwyty są dozwolone, prawda?

I nagle przestałam być anonimowym nikim.

Stałam się kimś.

Kimś, kogo wszyscy się obawiali.

Kapitance drużyny cheerleaderek, Megan Wiley, szkoła nie przyznała nagrody uczennicy roku, którą dziewczyna praktycznie miała już w kieszeni. Wiedząc, że zawsze była gwiazdą samorządu uczniowskiego i niekwestionowaną królową cheerleaderek, mogłam się jedynie domyślać, że cała ta prezentacja stanowiła jej pomysł. A jeśli nawet tak nie było, to Megan nie wystąpiła przed szereg i nie zaprzeczyła temu.

Beth wyjechała wraz z mamą w sobotę ostatniego tygodnia roku szkolnego. Próbowałyśmy utrzymać kontakt, naprawdę się starałyśmy. Lecz, jak przypuszczam, uczęszczanie do eleganckiej prywatnej szkoły sprawia, że człowiekowi zmieniają się priorytety. Wiem tylko, że przysięgłyśmy sobie rozmawiać co tydzień. I po zaledwie trzech miesiącach nasz plan legł w gruzach. Kiedy Beth zaczęła napomykać o spróbowaniu wyszukanej diety i o tym, że chce mieć portmonetkę (przepraszam, torebkę) od Prady, zrozumiałam, że to początek końca. A kiedy przed zakończeniem zeszłego roku ufarbowałam włosy na różowo, był to już koniec końca. Odkąd więc Beth wyjechała, nie miałam najlepszej przyjaciółki. Prawdę mówiąc, nie miałam w ogóle żadnych prawdziwych przyjaciół.

Jest oczywiście Kasey. Ma trzynaście lat – jest ode mnie o dwa lata młodsza – jeśli więc wierzyć sloganom wypisywanym na ozdobnych kartkach pocztowych, powinna nas łączyć specjalna więź. Nasze relacje są dobre. Ale odkąd zaczęła chodzić do gimnazjum, czuję się raczej jak jej koc bezpieczeństwa niż przyjaciółka.

Kiedyś trzymałyśmy się razem – Kasey, ja, Beth, a nawet Mimi – wspólnie się wygłupiając i oglądając filmy. Ale moja uprzednio zabawna i radosna siostra stopniowo przemieniła się w neurotyczkę, przewrażliwioną i ze świrem na punkcie lalek. Otaczająca nas obecnie aura to raczej coś w stylu „wielka zła siostra chroni nieśmiałą młodszą siostrzyczkę”. Dopóki zatem firmy papiernicze nie wypuszczą kartek z nadrukiem ZAWSZE BYŁAŚ PRZY MNIE, KIEDY CZUŁAM SIĘ PRZESTRASZONA LUB SIĘ NUDZIŁAM, łączące nas relacje nie dorównają tym rodem z kanału familijnego.

Jest pewna grupa osób, z którymi trzymam w szkole, choć ich stosunek do świata zaczyna być męczący. W tajemnicy nazywam ich Szwadronem Zagłady. Powszechnie uważa się, że członkowie Szwadronu są makabryczni oraz dziwni, a oni ze wszystkich sił starają się owym wyobrażeniom sprostać. Niektórzy z nich są naprawdę mili i sądzę, że poradziliby sobie w życiu… gdyby tylko przestali aż tak bardzo się starać.

Mam na myśli to, że jeśli nie odpowiada ci bycie niewyróżniającym się z tłumu szarakiem, nie musisz od razu zakładać naszpikowanej kolcami obroży i ubierać się jak niedoszły wampir. Po pierwsze, jestem zbyt leniwa, aby włożyć aż tyle wysiłku we własną prezencję. Po drugie, naprawdę nie lubię czarnych i workowatych ciuchów, zazwyczaj chodzę więc w dżinsach i T-shircie.

Po lekcji historii zatrzymałam się przed swoją szafką. Lydia Small, która mogłaby być twarzą z plakatu rekrutacyjnego Szwadronu Zagłady, zbliżyła się i oparła czoło o sąsiednią szafkę. Lydia poświęca ogromnie dużo czasu oraz energii na stworzenie wrażenia, że jest zbyt emo i nazbyt gotką, aby świat w najmniejszym stopniu ją interesował. Niejako przy okazji odnotowałam, że miała na sobie podartą ślubną woalkę. Przykleiła do niej garść plastikowych pająków.

Lydia jest gburowata, apodyktyczna oraz pretensjonalna i szczerze mówiąc, istnieje cała masa ludzi, których towarzystwo bardziej mi odpowiada. Ale to właśnie ona zawsze zdaje się zjawiać znikąd. I z powodu stylu bycia Lydii ludzie mają w zwyczaju postępować wedle jej życzeń. Kiedy więc wchodzi na stołówkę, rzucając do mojego sąsiada „przesuń się, robaku”, miejsce natychmiast się zwalnia.

Pomimo mojego braku szczególnej sympatii, Lydia i ja spędzałyśmy ostatnio nieco czasu, chodząc wspólnie do kina, przyglądając się tłumom w centrum handlowym czy siadając w stołówce przy tym samym stoliku. Coś przyciągało ją do mnie niczym ćmę do świecy. Czasami, jak podejrzewam, był to mój ambiwalentny stosunek do jej osoby i z tego właśnie powodu tak chętnie się ze mną włóczyła.

Nie była materiałem na najlepszą przyjaciółkę, lecz przywykłam do jej obecności.

– Nie uwierzysz, co właśnie powiedziała mi Pepper Laird – zagaiłam.

Lydia milczała przez sekundę. Czekałam, aż wyrazi współczucie.

– Ugh – odrzekła, co było niezłym początkiem. Kiedy nabrałam tchu, by wygłosić przemowę, Lydia szeroko otworzyła oczy. – Sabrina Woodburn ufarbowała włosy na czarno. Za kogo ona się uważa, za Morticię Addams¹? Jest w szkolnym zespole muzycznym… Co za pozerka.

– Czy przypadkiem jeszcze do połowy zeszłego roku nie należałaś do szkolnego chóru? – zapytałam.

– To zupełnie co innego – parsknęła Lydia.

– Jasne – odparłam. – Wmawiaj sobie dalej.

Teraz rozumiecie: jeśli ktoś zwraca się do mnie w taki sposób, odpowiem mu, gdzie dokładnie może wsadzić sobie własną opinię, i uznam, że kończy to naszą przyjaźń. Ale Lydia jedynie zrobiła minę, a następnie objęła mnie ramieniem.

Ruszyłyśmy razem w stronę auli. Kiedy mijałyśmy grupę cheerleaderek, Lydia pokazała im język, a potem zastukała o zęby wbitym w ozór kolczykiem.

Cała grupa cofnęła się, wyraźnie zgorszona.

– Och, to takie dorosłe – skomentowała jedna z dziewczyn.

W miarę jak maszerowałyśmy dalej, tłum w korytarzu zdawał się rzednąć. Dostrzegłam Megan Wiley. Opierała się plecami o szafkę, pogrążona w poważnej rozmowie z dziewczyną w różowym kowbojskim kapeluszu, tak zapłakaną, że makijaż ściekał jej po twarzy. Ową dziewczyną okazała się Emily Rosen. Chodziłam z nią na hiszpański. Była miła.

Zamierzałam, nie zatrzymując się, pociągnąć Lydię dalej, ale ona dostrzegła łzy Emily i przystanęła gwałtownie.

– Heeeej, Em! – zawołała.

– Co ty wyprawiasz? – wymruczałam pod nosem, kiedy Megan i Emily na nas spojrzały.

– Słyszałam, że spędziłaś swoją wielką noc z Rorym Hendersonem – powiedziała słodko Lydia. – Teraz będziesz musiała zwrócić tatusiowi ten pierścień czystości, co?

Rysy Emily na chwilę zastygły. A potem ponownie się rozryczała. Megan posłała nam złe spojrzenie, a ja zacisnęłam dłoń na ramieniu Lydii.

Ocaliło nas to, że właśnie w tym momencie dumnym krokiem nadszedł Rory Henderson. Rory jest popularny wyłącznie dlatego, że jego tata jest dzianym prawnikiem, a mama była niegdyś prezenterką pogody na kanale dwunastym. Nie jest tak naprawdę przystojny, a swą gwiazdę zawdzięcza matołom, śmiejącym się ze wszystkiego, co powie, nawet jeśli wcale nie jest to zabawne.

– Cześć, Rory, ogierze! – zagruchała Lydia i Rory uraczył ją trwającym pół sekundy uśmiechem. Zachichotała. Kącikiem oka widziałam, jak Megan spogląda na nas gniewnie.

– Boże, Lydio, jesteś okropna! – wysyczałam.

Lydia parsknęła tym swoim śmiechem mówiącym nic-mnie-to-nie-obchodzi.

– Prawda? Wiem o tym.

– Nie musiałaś mówić tego Emily.

Emily była naprawdę słodka i należała do tych dziewczyn, które zaoferują ci swoje notatki, gdy zdarzy ci się opuścić zajęcia.

– Zasłużyła sobie – odparła Lydia, cała w skowronkach. – Popatrz, są psiapsiółkami z Wiley.

Odwróciłam się, by spojrzeć na Emily i Megan. Ale pierwszą osobą, którą dostrzegłam, był Rory.

Stał nieruchomo ze wzrokiem utkwionym w czymś po przeciwnej stronie korytarza. Sekundę później zorientowałam się, że gapił się na Megan. Choć tak naprawdę sytuacja wyglądała odwrotnie. To ona świdrowała go wzrokiem i w świetle tego, jak miały się sprawy, niespecjalnie mu to odpowiadało. Rumiane policzki Rory’ego pobladły. Omiótł dzieciaki w korytarzu nerwowym spojrzeniem.

– No nie wiem, Rory – odezwała się Megan. Mówiła cicho, ale doskonale dawało się ją dosłyszeć. Wszyscy w promieniu dwunastu kroków przyglądali się i słuchali. – Wydaje się mało prawdopodobne, aby cokolwiek z twoich przechwałek było prawdą. Uwzględniając to, co Jessica opowiedziała nam po zeszłorocznym balu maturalnym…? O tym, jak pewna rzecz… opadła?

Jessica Xiong, jedenastoklasistka i członkini głównego składu pomponiar, uśmiechnęła się promiennie i machnęła dłonią.

I wtedy cheerleaderki chórem zachichotały dźwięcznie, co sprawiło, że wszyscy wokół się roześmiali.

Na policzki Rory’ego wystąpiły wielkie czerwone rumieńce. Pochylił głowę i w zasadzie pobiegł przez korytarz. Jego klakierzy, zawstydzeni, zrejterowali za nim.

Lidia pociągnęła mnie dalej.

– Och, mój Boże, powinnaś posłuchać, co opowiadał wszystkim o wczorajszej nocy. To paskudne… Mam powyżej uszu cheerleaderek. Są takie skrzekliwe!

Gdyby zorganizowano konkurs skrzekliwości, złoty medal najpewniej zdobyłby Szwadron Zagłady. Srebro mieli w kieszeni. Ale nie powiedziałam tego Lydii. Potraktowałaby to jako komplement.

Przypadkiem wiedziałam, że jeszcze do zeszłego roku Lydia nie tylko należała do chóru, ale też w ósmej klasie grała Dorotkę w Czarnoksiężniku z krainy Oz i pod pseudonimem BRDWYDIVA blogowała o przedstawieniach na Broadwayu, które pragnęła obejrzeć, oraz o wszystkich tych aktorach, o których spotkaniu marzyła. A potem, szast-prast, z dnia na dzień zamieniła się w księżniczkę zagłady, zakutaną w pajęczy welon.

To właśnie żałosna cecha ogólniaka. Każdy usilnie próbuje stać się kimś innym. Tak jakby działała zasada, że ponieważ nie wiem, kim jestem i jak miałbym spróbować być sobą, łatwiej mi będzie zostać kimś, kim nie jestem.

Mój problem polega na tym, że nie pasuję nawet do odmieńców.

Nie pasuję nigdzie.

Maszerowałam właśnie ramię w ramię z Lydią, która gestykulowała, opowiadając mi jakąś historię, i dramatyzowała znacznie bardziej, niż to konieczne, gdy gwałtownie otwarte drzwi wyrżnęły mnie w czoło i powaliły.

Zupełnie znienacka. I kiedy mówię „powaliły”, mam na myśli „znokautowały”. Wylądowałam na pośladkach, co, jak sądzę, jest lepsze od wyrżnięcia potylicą w posadzkę, jeżeli ma się w tej kwestii jakiś wybór – ale i tak było kompletnie do bani.

Siedziałam na podłodze z przeświadczeniem, że znalazłam się w ciemnym pokoju, i z metalicznym posmakiem w ustach. Po chwili zaczęły docierać do mnie dochodzące zewsząd głosy. A potem powrócił mi wzrok.

1. Postać z filmu Rodzina Addamsów (1991) .

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki