Złoty pociąg - ebook

Dedykacja

Leszkowi Mazanowi za wskazanie złotego śladu

Cytat

O nędzny świecie! Zmienny i zuchwały!

Ślepy, kto w ciebie wierzy mknąc ku zdradzie.

Francesco Petrarca

Przerobić trzeba wszystko. Urządzić tak, by wszystko stało się nowym; by kłamliwe, brudne, nudne, wstrętne życie nasze stało się sprawiedliwe, czyste, wesołe i piękne.

Aleksander Błok

Nieszczęsny – będziesz miał to, czegoś chciał.

Platon

Prolog

Jekaterynburg, piwnica domu Ipatjewa, 17 lipca 1918 roku, godzina 2,03 nad ranem.

Rozporządzenie Uralskiego Komitetu Wykonawczego: Z uwagi na wiadomość, iż czeskie bandy usiłują zagrozić stolicy obwodu uralskiego, Jekaterynburgowi, oraz w obliczu faktu, iż koronowany kat mógłby ukryć się i ujść przed ludowym trybunałem, Komitet Wykonawczy, akceptując wolę ludu, podjął decyzję o straceniu byłego cara Mikołaja Romanowa…

„W takiej chwili umysł zatrzymuje się nad dziwnymi rzeczami i wcale, co zastanawiające, nie myśli się o sprawach ostatecznych albo o pojednaniu się z Bogiem. Z jakim Bogiem? Jakie pojednanie? Nie ma żadnego Boga. W tej chwili bogiem jest przewodniczący trybunału ludowego, Jakow Jurowski, a boskim wyrokiem to nieodwołalne, jak się wydaje, czytane właśnie przez niego rozporządzenie. Cóż mogę zrobić? Nic. Mogę nie stracić godności, której i tak już nie mam. Mogę się wyprostować i z całych sił pokazać, że się nie boję. Ale boję się. Nie mogę powstrzymać się od patrzenia na mauzera zastępcy Jurowskiego, Piotra Jermakowa, na długą lufę amerykańskiego automatycznego browninga, trzymanego pozornie niedbale, pod pachą, przez miejscowego czekistę Michaiła Miedwiedjewa-Kudrina, na karabiny reszty tej bandy, stłoczonej przy wejściu i w drzwiach, bo obite otynkowanym drewnem pomieszczenie jest wyjątkowo małe. Wybrali ten ohydny, ciasny pokój pewnie dlatego, żeby nie było rykoszetów. Wiem dostatecznie dużo o broni, by spostrzec, że już ją odbezpieczono. Ten ponury, czarnobrody żydowski pajac nawet z zemsty nie mógł podjąć takiej decyzji sam. Jest na to zbyt słaby i tchórzliwy. Musiał zdecydować ktoś na samej górze. A ja… Czyż sam nie okazałem się zbyt słaby i tchórzliwy? Czy to nie konsekwencje moich czynów, a raczej ich braku? Szkoda, że takiej ostatecznej chwili jak ta, pod sklepieniem brudnej, zatęchłej piwnicy, w świetle zakurzonej gołej żarówki, nie można przeżyć wcześniej. Gdzieś w środku życia. Ale tylko przeżyć, a potem do tego życia znów powrócić, wzbogacony o płynącą z niej lekcję. Taka scena, jak dramaturgiczny zwrot w drugim akcie greckiego dramatu, przywraca rzeczom i wartościom ich właściwe znaczenie i miejsce, uświadamia totalną nieważność ziemskiej potęgi, władzy, bogactwa. Czymże bowiem jest w chwili tego ostatecznego sądu – ostatecznego, bo nieodwołalnego, w którym to nie swada adwokatów i dotychczasowa nieposzlakowana opinia, a jedynie uczynki rzucone na szalę decydują o wyroku – czymże, pytam, jest to wszystko, co miałem i czym byłem, wobec stremowanego spojrzenia moich katów? Mają tremę, bo nie mieli jeszcze okazji zabijać cara. Zaraz zobaczycie, jak to jest zostać królobójcą”.

Otworzył przymknięte oczy i przytomniej spojrzał na Jurowskiego, który stał dokładnie naprzeciwko, w szerokim rozumieniu, tak jakby obawiał się, że car w jakimś akcie ostatecznej desperacji zerwie się z krzesła i rzuci na niego. Mikołaj pokręcił głową i kątem oka objął wzrokiem swoją rodzinę po lewej i po prawej, nieco z tyłu, bo jego krzesło, starannie planując scenografię tego wydarzenia, wysunięto do przodu. Po prawej siedziała upiornie pobladła w świetle żarówki żona, po lewej kulił się zaspany Aleksy. Córki – Olga, Anastazja, Tatiana i Maria – stały z tyłu. Choć wykręcał głowę, nie udało mu się dojrzeć stojących w kącie doktora Botkina i trojga służby. Rozluźnił uwierający go kołnierz mundurowej bluzy i postanowił pomóc Jurowskiemu, który najwyraźniej potrzebował sygnału. Spytał:

– Co takiego? Proszę powtórzyć.

Jurowski jeszcze raz spojrzał na kartkę, z której odczytywał wyrok. Starając się nie spotkać spojrzenia Mikołaja, powiedział:

– Ponieważ pańscy krewniacy nie przestali atakować Rosji Radzieckiej, Uralski Komitet Ludowy postanowił skazać pana na śmierć…

Mikołaj zrozumiał, że to już. Położył dłoń na ramieniu syna i patrząc przed siebie, wyrzekł dobitnie, uświadamiając sobie, iż znów, po kilkudziesięciu sekundach zwątpienia, uwierzył w tego, którego się wyrzekł:

– Oby Bóg dał nam królestwo niebieskie… Jurowski wpychał jeszcze wyrok do kieszeni na piersiach, gdy Piotr Jermakow wyciągnął z kabury mauzera. Jednak jeszcze szybszy był Michaił Miedwiedjew. Przez cały czas trzymał odbezpieczonego browninga pod pachą. Wystarczyło tylko nacisnąć spust.

Piotrogród, podziemia skarbca cesarskiego w Pałacu Zimowym, listopad 1917 roku, północ.

Senne warty miarowo przechadzają się w poprzek obszernego przedsionka skarbca. Żołnierze z kompanii wartowniczej, przydzielonej do ochrony tego miejsca, są wyjątkowo dobrze ubrani i świetnie uzbrojeni. Każdy z nich prócz krótkiego, poręcznego karabinka Lee-Enfield ma w kaburze rewolwer, a przy pasie granat. Jakby tego nie było dość, środek pełnego echa holu zajmuje rozkraczony na żelaznym trójnogu, gotowy do strzału, ciężki maxim niemieckiej produkcji.

Gdyby zmieniający się co cztery godziny wartownicy mogli przeniknąć wzrokiem pancerne wrota głównego skarbca, ich oczom ukazałby się niezwykły widok: w świetle skąpo rozmieszczonych żarówek w błękitnych, oplecionych drucianymi koszulkami kloszach, oświetlających rozległe pomieszczenie głównej sali, którego strop podpierało kilka symetrycznie rozstawionych kolumn, połyskiwały nieskazitelne w formie piramidki, ułożone ze złotych sztabek, opatrzonych cechą. Obok piętrzyły się stosy tysięcy skrzynek ze złotymi i srebrnymi monetami, a jeszcze dalej, w kącie sali, widać było piramidy sztabek platyny. Ale zbrojona, betonowa podłoga skarbca, o grubości ponad półtora metra, pod którą była już tylko warstwa izolacyjna i kamienisty grunt, nie odczuwała ciężaru z górą pół tysiąca ton kruszców wysokiej próby. Złoto spało, podobnie jak każdy skarb, o którym nie wie zbyt wielu ludzi. Skarb tej wielkości budzi się z uśpienia i zaczyna żyć własnym, pełnym tajemniczych i potężnych sił życiem dopiero wtedy, gdy ludzie, którzy się o nim dowiedzą, zapragną owe siły uruchomić i wykorzystać.

Wtedy skarb, niczym potężny elektromagnes, otacza się liniami nieodgadnionego pola, sycącego się i wzmacniającego ludzką żądzą posiadania – i jest w stanie mocą tajemniczego rezonansu żądzę ową podsycać i wzmagać. Złote Runo czeka na Argonautów.

Iwan Wiktorowicz Każedub, lat 24, oficer moskiewskiego oddziału Czeka. Moskwa, początek marca 1918 roku, godzina 7.30 rano.

Ten marcowy ranek byłby bardzo przyjemny. Było mroźno, sucho i bezwietrznie. Powietrze miało miłą świeżość moskiewskiego mrozu. Niebo całkiem bezchmurne, a ciepło ostro świecącego słońca można było bez trudu wyczuć na policzkach i dłoniach. Przydałyby się jeszcze dwie rzeczy: śnieg, dzięki któremu szare i zaniedbane miasto wyglądałoby bardziej odświętnie, i odrobina radości w oczach przechodniów. Gdy napotykał ich spojrzenia, wydawały mu się nieodmiennie przygaszone, czasami przestraszone i zaniepokojone. Doskonale wiedział, czym się martwili: że kończą się zapasy, że nie ma już czym palić w piecach, że z rzeczy, za które można kupić kolejne dni i tygodnie życia, została już tylko ślubna obrączka i złoty medalion z sepiowym portrecikiem, przechowywany na dnie najgłębszej szuflady.

Uważał jednak – ba, był tego niemal pewien – iż powinni mieć w sobie więcej optymizmu; w końcu wszystkim jest teraz ciężko, a ta zbiorowa narodowa żałoba sprawia tylko, że jest jeszcze ciężej. Czy jemu nie było ciężko? Powiedzmy sobie szczerze, najbardziej podstawowe sprawy nie obciążały go w takim stopniu jak ich. Miał deputaty – żywnościowy i węglowy – kupony mundurowe i możliwość stosunkowo tanich zakupów nawet takich produktów, o których większość mogła tylko pomarzyć. Miał też od kilku dni coś, o co oni musieli stale się niepokoić: służbowe mieszkanie w zaułku Ryżewskim, a w swoich trzech milutkich pokoikach, na drugim piętrze, pod numerem 7, absolutną pewność, że nikogo mu nie dokwaterują. W takich czasach to naprawdę sporo. Trzeba dodać, że w mieszkaniu, z którego wykwaterowano przedtem jakiegoś bankowego prokurenta, była cudowna łazienka z majolikową, ciemnozieloną wanną, wystarczająco długą nawet na jego pokaźny wzrost i na tyle głęboką, by można było, marząc, zwiesić ręce, jak jakiś Marat przed zamachem, a skołataną całodzienną bieganiną głowę wygodnie oprzeć na przemyślnie zaokrąglonym rancie. Węgla mu nie brakowało. Mógł więc codziennie, co zapewne wprawiłoby w osłupienie przeciętnego moskwianina, palić w łaziebnym piecu i wylegiwać się w lekko brunatnej od rdzewiejących rur, ale rozkosznie parzącej biodra i brzuch wodzie. Nic więc dziwnego, że naprawdę lubił tam wracać. Lubił chrobot klucza w patentowym zamku, zainstalowanym zapewne przez nieszczęsnego prokurenta, któremu – nim wyrzucono go tak jak stał, w jakiejś atłasowej, nieprawdopodobnej bonżurce na ulicę – kazano oddać wszystkie komplety kluczy. Oddał dwa, porządnie nanizane na mosiężne kółka z brelokami, przedstawiającymi całkiem udatnie niedźwiadka stojącego na tylnych łapach. Dla porządku trzeba dodać, że oba niedźwiadki trzymały kółka do nawlekania kluczy w przewierconych na wylot mordkach. Prócz klucza do patentowego zamka na kółku były kluczyki do skrzynki na listy i do suszarni na strychu. Zaraz pierwszego dnia poszedł tam nie wiadomo po co, chyba z prostej, nieco chłopięcej ciekawości. Cała kamienica przy Sadowej 13a była już wykwaterowana z bankowych prokurentów, adwokatów i lekarzy, skrzypków z filharmonii, admirałów i kapitanów, radców nadzwyczajnych i rzeczywistych oraz zwykłych moskiewskich dorobkiewiczów. Od razu poznał, które rzeczy należały do prokurenta, wysiudanego w ostatniej kolejności. Koszule i bielizna nie pasowały do innych suszących się rzeczy. Miały metki najlepszych londyńskich domów mody, zupełnie niewystrzępione mankiety i kołnierzyki – i coś tak szykownego i niezwykłego, iż, niewiele myśląc, przywłaszczył je sobie wszystkie. Przymierzał potem te koszule przed zdobiącym mały przedpokój tremo. Przyznać trzeba, iż towarzyszył owej czynności przyjemny i podniecający dreszczyk. Nie przeszkadzało mu to, że koszule opinały kiedyś tors kogoś innego, że mydło, którym zaprano kołnierzyki i mankiety, miało obcy, sterylny i trochę gorzki zapach, nie robił sobie nic z tego, że wyhaftowany na każdej sztuce złotą jedwabną nitką monogram – ozdobne WD – zupełnie nie dał się przełożyć na jego personalia. Usiłował przez chwilę przypomnieć sobie imię i nazwisko wyrzuconego na bruk prokurenta, wygrawerowane na błyszczącej mosiężnej tabliczce. Widział je przez chwilę, nim wizytówkę podważył bagnetem i oderwał jeden z towarzyszących mu żołnierzy, by schować – nie wiadomo po co – do kieszeni szynela.

„Bodaj Wadim. Tak, Wadim, ale nazwisko było jakieś skomplikowane. Daromyłkin? Dargomyłkin? Bodaj cię! Aha, już wiem – błysnęło w jego wytrenowanym w zapamiętywaniu szczegółów mózgu. – Oczywiście: Wadim Z. Dargomyżski – prokurent I Oddziału Banku Handlowego. – Uśmiechnął się zachwycony sprawnością swojej pamięci. – Tylko co u licha może znaczyć owo Z? – Bawił się chwilę próbami wymyślenia imienia dla ojca Wadima, wykręcając się jednocześnie tak, by zobaczyć, jak frakowa koszula układa się na plecach. – Zachar?

Nie, to zbyt chłopskie. – Ale czy znał jakieś inne imiona na Z? – Mam! Może Zinowij. To by pasowało. Jeśli pasowało samemu głównemu dowódcy Eskadry Bałtyckiej, tej samej, która dostała takie straszne lanie od admirała Togo, będzie tym bardziej odpowiednie dla ojczulka jakiegoś tam nędznego prokurenta, choćby nawet i I Oddziału, a więc, Wadimie Zinowijewiczu, muszę przyznać, że urządził się pan tu wcale wygodnie. Dla mężczyzny nieżonatego takie trzy pokoje, i to w dobrym punkcie, zupełnie wystarczą".

Salonik-jadalnia połączony był rozsuwanymi, oszklonymi drzwiami z przytulną sypialnią, której duże pojedyncze okno wychodziło na Sadową, a ściśle mówiąc, na nagą o tej porze koronę olbrzymiego kasztanowca.

„No i to wspaniałe, podwójne łoże z istnym grzęzawiskiem obszytych jedwabiem poduch, poduszek, poduszeczek i jasieczków. Najwyraźniej odwiedzały tu pana kobiety. Zresztą subtelny zapach intymności daje się wciąż wyczuć w jedwabiu. Z saloniku przez niewielki przedpokój wchodzimy do gabinetu. Nie znam się specjalnie na literaturze, ale myślę, że Wadim Zinowijewicz był nie lada koneserem. Całą ścianę naprzeciw rozłożystego biurka z mnóstwem szufladek i dodatkowo wysuwanych blacików zajmowały książki, pedantycznie poustawiane według działów; osobno poezja, osobno proza, na dole encyklopedie, słowniki, bankowo-prokurencka literatura fachowa. Żadnych wystrzępionych okła dek, rozpadających się obwolut – i jeszcze cała półka roczników czasopism. «Ruskije Wiesti», «Moskowskije Wiedomosti». Kwartalnik finansowy, a tu jakieś pisma francuskie, pełne roznegliżowanych, frywolnych ilustracji. Nie nudził się pan, Wadimie Zinowijewiczu, czekając na swoje kokoty. Biurko obejrzymy sobie później, w wolnej chwili. Trzeba będzie pewnie podważyć to i owo, bo pan prokurent nie zostawił żadnych kluczyków. Już się cieszę na to penetrowanie. Zabiorę się do tego metodycznie, tak jak do wszystkiego. Potrzebna będzie butelka koniaku, coś do chrupania. Siądę sobie po turecku na grubym dywanie, będę wyciągał szufladę po szufladzie, przeszukam skrytkę po skrytce. Na pewno będą jakieś fotografie, może nawet akty, może znajdę parę koronkowych majtek, jeśli pan prokurent miał takie ciągoty, a może jakieś tajne dokumenty, świadczące o tym, iż działalność bankowa nie była jedynym przestępstwem Wadima Zinowijewicza? Może spiskował? Może wówczas będzie mi łatwiej korzystać bez skrupułów z Wadimowego gniazdka? Nie mogłem trafić lepiej i wydaje mi się, że mógłbym tu spędzić resztę życia”.

Ostry dźwięk klaksonu wyrwał go z myśli o trzech pokoikach na Sadowej. Omal nie wszedł wprost pod koła ciężarówki pełnej marynarzy, która zahamowała tak gwałtownie, że czernomorców w rozchełstanych mimo mrozu czarnych kurtach rzuciło do przodu na brezent szoferki. Kierowca wychylił się z kabiny, chcąc pewnie posłać Iwanowi wielopiętrową wiązankę, ale kiedy napotkał jego spojrzenie, dał spokój i z wysiłkiem, krzywiąc się, włączył bieg, a ciężarówka, hałasując mozolnie dyferencjałem, potoczyła się dalej. To zdarzało się od jakiegoś czasu. Odnosił wrażenie, że ludzie boją się jego wzroku. Czyżby wyczuwali coś szczególnego? Uśmiechnął się sam do siebie, poprawił szalik, bo marcowy mróz usiłował przeniknąć pod ciepłą, podszytą barankiem, skórzaną kurtkę, i ruszył dalej znacznie już przytomniej, z przyjemnością obserwując ludzi i ulice.

„Tak więc, Iwanie Wiktorowiczu, na czym to skończyliśmy so cjalną refleksję, nim marzenia przeniosły nas do naszego nowego, służbowego mieszkanka? Ach tak – więcej optymizmu. Obywatele kochani! Przecież już niedługo wszystkim nam będzie lepiej. Teraz trzeba przeczekać, przetrwać, zmobilizować się. Z uśmiechem będzie łatwiej. Po co się tak stroszyć? Kijem rzeki nie zawrócisz. Już się stało. Już się przewróciło. Zawaliło. Już się nie podniesie. Teraz trzeba iść dalej, budować nowy świat, nowe życie. Ale żeby to zrobić, musicie, tak jak ja, odczepić się od starego, od tego, co było. Strząsnąć z siebie te wiekowe pajęczyny, tę pleśń, to zadowolenie i błogie poczucie, że tak już zawsze, że nie do ruszenia. Przywykliście? To teraz odwyknijcie, a jak nie nauczycie się odwykać, to my was nauczymy. Nie czujecie, że powietrze inaczej pachnie, że to już inny świat, inna historia? Nie czujecie tego?”

Wszedł na most Moskworiecki, którym Ordynka przekraczała rzekę, i jeszcze szczelniej otulił się wełnianym szalem. Rzeka Moskwa skrzyła się miliardami iskier grubej, lodowej pokrywy. Przy wykutych z mozołem przeręblach cierpliwie czatowały dziesiątki żądnych świeżej, darmowej strawy wędkarzy. Już się nawet zorganizowali. Któryś przyniósł koksownik z wyszabrowanym pewnie węglem, nad którego skąpym żarem na zmianę rozcierali ręce, zdrętwiałe od czujnego, wielogodzinnego trzymania kija.

„Następnym razem nadłożę drogi, wezmę jakieś wędzisko, pójdę po lodzie. Zatrzymam się, poczęstuję ich papierosem, pogadam, posłucham. Może się czegoś dowiem. Na razie niech sobie łowią, niech sobie rączki grzeją. Niech nabiorą do siebie zaufania, niech się poznają i polubią. Na wszystko jest czas. – Uśmiechnął się do swoich myśli i jeszcze raz upewnił, że to, co robi, sprawia mu przyjemność. Ma to pewnie we krwi. Ale jak ma nie mieć, jeśli jest synem pracownika Ochranki? – Tak, tak, drodzy państwo, tej samej, znienawidzonej i pogardzanej. Ale ochranki są potrzebne w każdych czasach. To, że mamy władzę ludu, nie oznacza, że nie trzeba być czujnym. Otóż właśnie trzeba. Może jeszcze bardziej, bo inaczej diabli wiedzą, co by się porobiło. Takie czasy. Każdy jest podejrzany, każdy jest potencjalnym wrogiem nowego, ale jakże kruchego i względnego porządku, a maskować się łatwo. Wystarczy czerwona opaska na ramieniu i udawany entuzjazm dla nowej władzy. Nikt przecież przy zdrowych zmysłach nie paraduje dziś z pagonami ani w podejrzanie szykownym ubraniu. Wszyscy stali się do siebie dziwnie podobni w niekształtnych szynelach, kurtach, jakichś baranicach i kożuchach. Jak zdmuchnięte znikły szykowne kapelusiki, bobrowe toczki, glansowane rękawiczki. Po co rzucać się ludziom w oczy?” To raczej on się wyróżniał. Uświadomił to sobie teraz z pewnym niepokojem. Przecież od razu można poznać, że jest kimś ważnym, a styl jego stroju narzucał łatwe i oczywiste skojarzenia. Ojcu było o wiele łatwiej. Wyglądał po prostu jak bardzo porządnie ubrany urzędnik. Nikogo wówczas nie dziwiły wyglansowane trzewiki, starannie zaprasowane kanty na spodniach, czyściut kie mankiety i kołnierzyk, starannie przycięte włosy i wygolona do ostatniego włoska twarz. Przy tym wszystkim ojciec ze swymi błękitnymi oczami, rumianymi policzkami i dobrotliwym, łagodnym wyrazem twarzy wyglądał raczej na pracownika jakiejś wyjątkowo niewinnej instytucji, w rodzaju towarzystwa opieki nad wdowami po poległych żołnierzach, albo może raczej na buchaltera lub pracownika domu towarowego. To był oczywiście pozór, bo w rzeczywistości Wiktor Francowicz Każedub był jednym z najbardziej cenionych za efektywność agentów. Szczególnie, gdy w grę wchodziła inwigilacja zorganizowanych grup i środowisk. To jemu Ochranka zawdzięcza rozpracowanie najsilniejszej i najlepiej zorganizowanej grupy na Zakaukaziu, a przecież do Tyflisu pojechał niby jako inżynier-specjalista od instalacji wodno-kanalizacyjnych, którym w istocie był z wykształcenia, i to całkiem niezłym, jak twierdzili jego szacowni wykładowcy z Instytutu Technicznego. Byłby do dziś projektował jakieś filtry i przepływy, ale obszar wodno-kanalizacyjny śmiertelnie nudził Wiktora Francowicza. Pewnie dlatego dał się tak łatwo zwerbować do pracy w Ochrance^(\ 1). I tak, powiedzmy sobie szczerze, dość wcześnie trafił na właściwą drogę. Gdy został pracownikiem tajnej policji, nie miał jeszcze trzydziestki i długa droga awansu stała przed nim otworem. Wszystko było możliwe. Mógłby, gdyby odpowiednio się wykazał, zostać nawet naczelnikiem któregoś z wydziałów, może nawet tego najważniejszego, dbającego o bezpieczeństwo pierwszego w państwie. Albo – kto to wie? – szefem tajnych służb. Wszystko było kiedyś możliwe. Niestety rewolucja zmiotła Wiktora Francowicza ze ścieżki tak pomyślnie zapowiadającej się kariery, ozdobionej już Anną i Złotym Stanisławem za Specjalne Zasługi. Towarzysze z Zakaukazia – ci, rzecz jasna, którzy ocaleli z pogromu tak starannie przygotowanego przez Wiktora Francowicza – nie zapomnieli błękitnookiego inżyniera i po latach zadali sobie trud odszukania prowokatora. „Nigdy nie zapomnę bezgranicznie rozżalonego spojrzenia twoich niebieskich oczu, tato, kiedy popychając i szturchając kolbami rewolwerów, wlekli cię pełnym echa korytarzem klatki schodowej. To była nasza ostatnia wymiana spojrzeń. Nigdy zresztą nie miałem odwagi dociekać, co z tobą zrobiono. Wolę myśleć, że cię gdzieś tam wywieźli, że żyjesz na zesłaniu i tylko na razie nie wolno ci pisać listów. Nie chcę sobie wyobrażać, że strzelają ci w tył głowy albo że przebierasz pociesznie nogami w ostatniej ucieczce przed nieudolnie zadzierzgniętym sznurem pośpiesznie skleconej szubienicy”.

Trzeba dodać dla porządku, że Iwan przepadał za ojcem. Uwielbiał jego sporadyczne siłą rzeczy towarzystwo. Wiktor Francowicz był przede wszystkim nadzwyczaj zabawnym człowiekiem, który traktował Iwana jak drugiego zabawnego – tyle że mniejszego – człowieka. Ilekroć zdarzało im się przebywać ze sobą, istotny przecież układ zależności „ojciec-syn” jakby gdzieś znikał – a działo się to przede wszystkim za sprawą Wiktora Francowicza; albo, mówiąc inaczej, układ ten ulegał swoistemu, opartemu na porozumieniu obydwu stron, zawieszeniu. Bawili się ze sobą naprawdę znakomicie, wymyślając tysiące absorbujących bez reszty zajęć. Jednym z ulubionych – zwłaszcza gdy na dworze lało i nie było mowy o odwiedzeniu maleńkiej podmoskiewskiej daczy – było rysowanie. Wiktor Francowicz miał niezwykłe zdolności rysunkowe i aż dziw, że nigdy poważnie nie pomyślał o wykorzystaniu swych umiejętności. Celował w rysowaniu maszyn, urządzeń, pojazdów i okrętów – i nigdy nie dawał się namówić, by sportretować bliskich albo wykonać podobiznę jakiegoś żywego stworzenia. Iwan także celował w rysowaniu maszyn i pojazdów, ale czasami – gdy był sam – próbował rysować nagie dziewczyny, wspomagając wyobraźnią braki systematycznych studiów anatomicznych. Często zresztą pomagał sobie, kopiując zarysy kobiecego ciała z jakiejś niewinnej, urodzinowej pocztówki. Oczywiście cechą tej metody była konieczność odstąpienia od oryginału w tych miejscach, gdzie najistotniejsze szczegóły kryły się pod sukniami i koronkami. Wykonawszy mozolnie „domyślny”, jakby rentgenowski kontur, Iwan, wysuwając przygryzany w zapamiętaniu język, cyzelował pracowicie subtelny światłocień, starając się wyobrazić sobie, jak też powinna wyglądać naga pierś lub pupa. Szczególną trudność sprawiały mu stopy, bo te zwykle na kopiowanych pocztówkach zasłonięte były kompletnie, jeśli nie spódnicą, to pantofelkami.