Żyj według własnych zasad - ebook

WSTĘP

Cechy buntownika przejawiają się w wielu wymiarach. Przede wszystkim buntownik nie wierzy w nic, co nie jest jego własnym doświadczeniem. Jedyną prawdą jest dla niego jego prawda. Prorocy, mesjasze, zbawcy, święte pisma, starożytne tradycje – nikt ani nic nie może mu dać jego prawdy. Mogą mówić o prawdzie, mogą robić wokół niej wiele zamieszania, ale „wiedzieć o prawdzie” nie znaczy „znać prawdę”. Wiedzieć o czymś to widzieć to coś z zewnątrz, krążyć wokół czegoś. W ten sposób nie dociera się do centrum.

Buntownik nie ma systemu wierzeń – teista lub ateista, hinduista lub chrześcijanin… On jest badaczem, poszukiwaczem. Trzeba jednak zrozumieć pewną subtelną rzecz: buntownik nie jest egoistą. Egoista także nie chce przynależeć do żadnego kościoła, żadnej ideologii, żadnego systemu wierzeń, ale jego powód jest zupełnie inny niż buntownika. Egoista nie chce przynależeć, bo zbyt wysoko ocenia sam siebie. Może być tylko sam ze sobą.

Buntownik nie jest egoistą. Jego niewiara jest wyrazem skromności. Mówi po prostu: „Dopóki nie odnajdę swojej własnej prawdy, wszystkie zapożyczone prawdy tylko niepotrzebnie mnie obciążają. Mogę zgromadzić dużo wiedzy, ale ona nie będzie pochodziła ode mnie. Nie doświadczę jej osobiście”.

Buntownik nie należy do żadnego kościoła, żadnej organizacji, bo nie chce być naśladowcą. Chce pozostać prawdziwy, czysty, aby poszukiwać bez uprzedzeń, aby pozostać otwartym, nie mieć żadnych przedwczesnych sugestii. Jego podejście to podejście człowieka skromnego. On szanuje swoją niezależność, lecz szanuje także niezależność każdego innego człowieka. Szanuje swoją boskość, ale szanuje również boskość całego wszechświata. Jego świątynią jest wszechświat – dlatego porzucił małe świątynie zbudowane przez człowieka. Jego świętym pismem jest cały wszechświat i dlatego zostawił święte pisma napisane przez ludzi. Powodem nie była jego arogancja, były nim pokorne poszukiwania. Buntownik jest tak niewinny jak dziecko.

Poza tym buntownik żyje w teraźniejszości z jak największą uwagą i świadomością. Nie żyje w przeszłości, której przecież już nie ma, ani w przyszłości, której jeszcze nie ma. Mówiąc inaczej – świadomie żyje chwilą. Zazwyczaj żyjemy jak lunatycy. Buntownik próbuje prowadzić swoje życie w stanie całkowitego przebudzenia. Jego religią jest uważność, jego filozofią jest uważność, jego sposób życia jest przepełniony uważnością.

Kolejna cecha to całkowity brak zainteresowania dominacją nad innymi. Buntownik nie ma pragnienia władzy, bo jest ona najohydniejszą rzeczą na świecie. Żądza władzy zniszczyła społeczeństwo, nie dopuściła do rozkwitu kreatywności, do stawania się coraz wspanialszym, zdrowszym, bardziej rozwiniętym. I to właśnie żądza władzy najczęściej doprowadza do konfliktów, rywalizacji, zazdrości, a w końcu do wojen. Jeśli przyjrzeć się historii ludzkości… jest przepełniona wojnami; ciągle człowiek zabija człowieka. Zmieniły się powody, ale zabijanie trwa. Powód zawsze się znajdzie i usprawiedliwienie też, bo prawda jest taka, że ludzie lubią zabijać.

W jednej z bajek Ezopa – są to jedne z najwspanialszych bajek, tak proste, a tak mądre – owieczka piła wodę z krystalicznie czystego górskiego strumienia. Nadszedł wielki lew i oczywiście od razu zainteresował się owieczką, bo to była pora śniadania. Szukając pretekstu, odezwał się:

– Brudzisz mi wodę. Nie wiesz, że jestem królem dżungli?

– Wiem, wasza wysokość – odparła owieczka – ale strumień nie płynie w twoją stronę. Stoję za tobą i nawet gdybym pobrudziła wodę, nie dopłynęłaby ona do ciebie. Woda nie płynie w twoim kierunku. To ty ją zmąciłeś, więc muszę taką pić. Twoje rozumowanie jest niewłaściwe.

Lew musiał uznać jej argumenty i stał się bardzo zły.

– Nie wykazujesz szacunku dla starszych. To bezczelność spierać się ze mną – powiedział.

Biedna owieczka odparła:

– Nie spieram się z tobą. Mówię, jak jest naprawdę. Sam przecież widzisz, że strumień płynie w moją stronę.

Lew milczał przez chwilę.

– Właśnie mi się przypomniało – powiedział w końcu. – Pochodzisz z aroganckiej, niekulturalnej rodziny. Nie dalej jak wczoraj twój ojciec mnie obraził.

– To musiał być ktoś inny. Mój tatuś nie żyje od trzech miesięcy i zapewne dobrze o tym wiesz, bo zakończył żywot w twoim brzuchu. Zjadłeś go na obiad. Jak mógłby się niegrzecznie zachować wobec ciebie?

Tego było dla lwa za wiele. Rzucił się na owieczkę i złapał ją w pazury.

– Nie umiesz się zachować i jesteś arogancka.

Owca na to:

– Prawda jest taka, że nadeszła pora śniadania. Po prostu zjedz mnie. Nie szukaj usprawiedliwienia.

Dzięki takim prostym alegoriom Ezop tak wiele powiedział o ludziach…

Buntownik po prostu żyje chwilą, świadomie, bez potrzeby dominowania ani za życia, ani po śmierci. Nie ma w nim żądzy władzy. Jest badaczem duszy. Naukowcy kierowani wątpliwościami, sceptycyzmem, ciekawością badają świat – on kierowany tym samym prowadzi poszukiwania w głębi siebie. Nauka bada obiektywną rzeczywistość, buntownik – subiektywność. On nie potępia wątpliwości, nie potępia sceptycyzmu, nieposłuszeństwa, laickiego podejścia do rzeczywistości. Wchodzi do swojego wnętrza jak naukowiec.

W jego religii nie ma miejsca na przesądy – on jest naukowcem. Nie szuka Boga, bo jeśli zaczniesz od Boga, to znaczy, że zaakceptowałeś jakąś wiarę, czyli rozpoczynasz poszukiwania w określonym kierunku.

Buntownik wchodzi w swój świat wewnętrzny z otwartymi szeroko oczami, nie wiedząc, czego szuka. Poleruje swoją inteligencję. Pogłębia swoją wewnętrzną ciszę, nadaje swojej medytacji intensywność, by objawiło się to, co jest w nim ukryte; jednak nie ma on wcześniej określonego celu poszukiwań. Zasadniczo jest agnostykiem. To słowo należy zapamiętać, bo opisuje jedną z podstawowych cech buntownika. Istnieją teiści – to ci, którzy wierzą w Boga, ateiści – ci, którzy w Boga nie wierzą, oraz agnostycy, którzy mówią po prostu: „Jeszcze nie wiemy. Poszukamy, zobaczymy. Nie możemy nic powiedzieć, dopóki nie zajrzymy w każdy zakamarek naszej istoty”. Buntownik zaczyna od „nie wiem”. Dlatego twierdzę, że jest niewinny jak dziecko.

Dwaj chłopcy umawiają się, że uciekną z domu. Jednak jeden z nich się waha:

– Jeśli nasi ojcowie nas dopadną, zbiją nas.

– To im oddamy – mówi drugi.

– Przecież nie możemy tego zrobić! Biblia każe nam czcić ojca swego i matkę swoją.

– No dobrze! To ty oddasz mojemu ojcu, a ja twojemu.

Jak łatwo przychodzi proste i niewinne rozwiązanie! Buntownik żyje jak niewinne dziecko, a niewinność jest jedną z najbardziej zagadkowych cech. Otwiera drzwi do wszystkich tajemnic życia.

Tylko ludzie zbuntowani są prawdziwymi rewolucjonistami i są naprawdę religijni. Nie tworzą organizacji, nie mają naśladowców, nie budują kościołów.

Buntownicy mogą być wspaniałymi kompanami w podróży: będą się radować z bycia obok innych, ze wspólnego tańca, śpiewu, płaczu. Będą się cieszyć z wyjątkowości egzystencji i wiecznego życia razem. Mogą stworzyć wspólnotę, w której nikt nie będzie musiał poskramiać swojej indywidualności. Przeciwnie. Wspólnota buntowników odświeża każdą indywidualność, pielęgnuje ją, darzy szacunkiem.