Sekretny portret miłości - ebook

Prolog Spustoszenie wśród książąt! Kres i krach w ciągu kilku mrocznych dni

Marzec 1829

Bernard Settlesworth wierzył, że nazwisko to przeznaczenie.

Skoro jest się bowiem trzecim z kolei w rodzinie doradcą prawnym arystokracji, trudno w coś takiego nie wierzyć. Bernard był niesłychanie dumny ze swej pracy, którą wykonywał niemalże przez cały boży rok. W końcu, powiadał sobie, brytyjska arystokracja wspiera się na ciężkiej pracy takich ludzi jak on. Bez różnych Bernardów Settlesworthów, fachowo prowadzących księgi rachunkowe i sprawnie zarządzających olbrzymimi majątkami ziemskimi, Izba Lordów rozpadłaby się i zostałby po niej tylko proch, podobnie jak po wielu dawnych rodach i fortunach.

Pracował więc dla lordów, zapewniając arystokracji przetrwanie. No i wypłacalność.

A chociaż dumny był z wszystkich aspektów swojej pracy, nic nie cieszyło go bardziej niż kontakty z nowymi spadkobiercami, bo właśnie wtedy robił to, do czego był powołany z racji swego nazwiska: settling worth – wyceniał wartość.

Bernard czuł się zresztą w tej roli jak najlepiej, póki książęcego rodu Warnick nie dotknęła tragedia.

Dwóch markizów. Sześciu różnych hrabiów i baronetów. Właściciel ziemski i jego trzech synów. Proboszcz. Kapitan statku. Kapelusznik. Hodowca koni. I książę.

Straty będące skutkiem tych tragedii nie ograniczały się jedynie do wywróconego powozu, nieszczęśliwego wypadku na polowaniu, pechowego włamania, utonięcia w Tamizie, fatalnej influency i niezwykle wstrząsającego wydarzenia związanego z kormoranem.

Siedemnastu książąt – Bernard założył, że dobrze porachował – straciło życie. I to wszyscy w ciągu dwóch tygodni.

Taka seria siedemnastu wydarzeń nigdy jeszcze nie miała miejsca w brytyjskiej historii. Ale Bernard był z pewnością oddanym, a nawet więcej niż oddanym doradcą, gdy przypadło mu w udziale odgrywanie roli opiekuna równie starego i szacownego tytułu, jego rozległych posiadłości ziemskich (jeszcze rozleglejszych wskutek kolejnych śmierci siedemnastu mężczyzn, z których wielu zmarło bezpotomnie, i wielkich fortun – jeszcze większych z tego samego powodu).

Dlatego właśnie stał teraz w wielkim, kamiennym przedsionku Dunworthy Castle na zimnym, wietrznym pustkowiu szkockim, twarzą w twarz z Alekiem Stuartem, niegdyś siedemnastym w kolejce do tytułu księcia Warnick, a teraz ostatnim jego spadkobiercą.

Stwierdzenie, że stał z nim twarzą w twarz, nie było ścisłe. Bernard najpierw został przywitany przez piękną młodą kobietę, potem zaś pozostawiono go, by czekał wśród wielkich tapiserii i kilku sztuk starej broni porozwieszanej tu i ówdzie na ścianach.

Czekał tak i czekał.

Po trzech kwadransach pojawiły się dwa wielkie psy, większe niż inne kiedykolwiek przezeń widziane, szare i dzikie. Podeszły do niego w podejrzanie powolny sposób. Bernard przywarł do kamiennej ściany w nadziei, że znajdą sobie jakąś inną, atrakcyjniejszą ofiarę. One natomiast siadły tuż przy nim, sięgając mu włochatymi łbami niemal do piersi, i wyszczerzyły zęby, bez wątpienia uważając go za wcale smaczny kąsek.

Bernardowi było to obojętne, lecz po raz pierwszy w swojej karierze zaczął się zastanawiać, czy bycie doradcą prawnym nie jest przypadkiem niezbyt przyjemną profesją.

A potem pojawił się mężczyzna o wyglądzie jeszcze dzikszym niż psy. Miał ciemne włosy i był wielki jak góra. Bernard nigdy nie widział kogoś tak ogromnego. Mierzył, jak się doradcy zdawało, blisko sześć i pół stopy, a jego potężne, muskularne ciało mogło ważyć dobre dwadzieścia kamieni^(), choć wcale nie był otyły. Bernard mógł coś o tym powiedzieć, bo mężczyzna nie miał na sobie koszuli.

Nie miał też na sobie spodni.

Nosił kilt. A także miał u boku pałasz.

Przez chwilę Bernard zastanawiał się, czy nie został przeniesiony w czasie i przestrzeni, Szkot wyglądał bowiem tak, jakby pochodził z epoki o trzysta lat wcześniejszej.

Olbrzymi mężczyzna, nie zwracając wcale na niego uwagi, rzucił swoją broń na ścianę, do której pałasz przylgnął jakby samą siłą woli właściciela. A ów właściciel odwrócił się do Bernarda plecami i najwyraźniej miał zamiar odejść.

Bernard odchrząknął, a dźwięk ten zabrzmiał w rozległej kamiennej sali dużo donośniej, niżby sobie życzył. Na tyle donośnie, że mężczyzna odwrócił się i zmierzył wzrokiem postać doradcy, w porównaniu z nim zaskakująco drobną. Po długim milczeniu spytał:

– Kim pan jest?

A przynajmniej coś takiego powiedział, bo Bernard ledwie rozumiał jego bełkotliwy szkocki dialekt.

– Ja… ja… – Bernard nieco oprzytomniał i chciał zapanować nad jąkaniem, mimo że znalazł się wśród istnych bestii, zarówno ludzkich, jak i psich. – Czekam na audiencję u pana tego domu.

Mężczyzna wydał głuchy pomruk, który, jak Bernard mógł przypuszczać, świadczył o rozbawieniu.

– Ciszej. Te kamienie nie lubią, kiedy ktoś gada, że mają pana.

Bernard zamrugał ze zdumienia. Słyszał o zbzikowanych Szkotach, ale nie spodziewał się spotkać kogoś takiego. Może nie zrozumiał, co ten człowiek mówi, bo twardo wymawiał „r” i połykał niektóre sylaby.

– Przepraszam?

Mężczyzna przyglądał mu się uważnie przez dłuższą chwilę.

– Mnie pan przeprasza czy te ściany?

Bernard nie był pewien, co ma powiedzieć. Przecież nie przepraszał wcale zamku? Spytał więc:

– Czy pan Stuart jest w domu?

Olbrzym zakołysał się na piętach, a Bernard wyraźnie poczuł, że jego zakłopotanie bawi wielkiego brutala. Tylko że właśnie ów brutal powinien był okazać zakłopotanie, skoro chodził na wpół nago po zamku.

– Aye. To znaczy – jest.

– Czekam na niego prawie od godziny.

Psy wyczuły jego irytację i zerwały się na nogi, najwyraźniej nią urażone. Bernard z trudem przełknął ślinę.

– Angus, Hardy! – Po tym okrzyku psy natychmiast cofnęły się ku swemu panu.

Dopiero wtedy Bernard wszystko zrozumiał.

Spojrzał na półnagiego mężczyznę i powiedział:

– To pan?

– A jakże, ale ciągle nie wiem, kim pan jesteś.

– Alec! – Głos młodej kobiety rozległ się echem w zamku. – Ktoś tu przyszedł do ciebie. Mówi, że jest doradcą prawnym z Londynu!

Nowy książę Warnick, nie spuszczając wzroku z Bernarda, odparł donośnie:

– Mówi też, że czeka na mnie od godziny!

– Chyba nic nam dobrego nie przyjdzie z jakiegoś tam londyńskiego doradcy! – rozległ się ponownie kobiecy głos. – Po co sobie w ogóle zawracasz głowę sporem z tym człowiekiem?

– Sam nie wiem, po co – odrzekł Szkot. – Wybaczy pan, ale moja siostra nie lubi Anglików.

Bernard skinął głową i spytał:

– Czy moglibyśmy gdzieś porozmawiać bardziej prywatnie?

– Jeszcze mniej dbam o Anglików niż moja siostra – odparł książę – więc po co te ceregiele? Możesz pan wszystko powiedzieć tu i teraz. A potem się wynieść stąd.

Bernard uznał, że opinia tego człowieka o Anglii może ulec pewnej zmianie, gdy się dowie, że został parem królestwa. I to niezmiernie bogatym.

– Oczywiście. Z wielką przyjemnością oznajmiam, że od dwudziestu dni jest pan księciem Warnick.

W swojej karierze zawodowej Bernard obserwował już różne reakcje na odziedziczenie tytułu. Stykał się z rozpaczą po stracie ukochanych ojców, widział ulgę na twarzach ludzi uwolnionych od nielubianych krewnych. Był świadkiem zaskoczenia dalekich spadkobierców i radości tych, których los odmieniał się w mgnieniu oka. A w najgorszych przypadkach dostrzegał obezwładniające brzemię dziedzictwa, gdy nowo mianowany arystokrata odkrywał, że wraz z tytułem nie dostaje mu się nic oprócz przygniatającego długu.

Ale przez ponad dwadzieścia lat, odkąd służył najwyższej arystokracji, nigdy nie spotkał się z obojętnością.

Dopiero teraz, gdy Szkot, którego szukał po całym tym kraju, powiedział spokojnie: „A tam” i odszedł, z psami podążającymi tuż za nim.

Settlesworth nie zdołał ukryć zmieszania.

– Ależ… Wasza Wysokość!

W odpowiedzi usłyszał donośny wybuch śmiechu.

– Mam w nosie angielskie tytuły. A już na pewno nie chcę słyszeć, że jestem jakąś tam wysokością!

I po tych słowach osiemnasty książę Warnick, ostatni z czcigodnego rodu oraz dziedzic iście królewskiej fortuny, poszedł sobie.

Bernard czekał przez kolejną godzinę w przedsionku i trzy dni w jedynej oberży najbliższego miasta, ale książę ani myślał mówić z nim po raz drugi.

Podobnie działo się przez następne pięć lat. Książę rzadko pokazywał się w Londynie, a kiedy już to robił, unikał wszystkiego, co arystokratyczne. Przez całe miesiące londyńska socjeta doświadczała jego wzgardy i w końcu zadecydowała, że to w istocie ona nim pogardza, a nie odwrotnie.

Niechciany Książę, jak utrzymywano, nie był wart niczyjego czasu ani energii. W końcu osiemnasty z kolei książę praktycznie wcale nie był księciem.

Taki pogląd odpowiadał Alecowi Stuartowi, dumnemu Szkotowi, jak najbardziej i żył, nie dbając o przywileje związane z jego tytułem. Ale że nie był potworem, zarządzał swymi nowymi, rozległymi posiadłościami skrupulatnie i starannie, tak że jego dzierżawcom wiodło się dobrze i cieszyli się powodzeniem. Sam książę unikał Londynu, uważając, że jak długo Anglia ignoruje jego, tak długo on może ignorować Anglię.

Anglia zaś ignorowała go, dopóki tylko on nie przestał tego robić.

Dopóki nie otrzymał listu, ujawniającego, że prócz ziem, służby, malowideł i dywanów, które odziedziczył, i prócz tytułu, którym wcale nie był zainteresowany, księciu Warnick dostało się też w spadku coś całkiem innego.

Kobieta.1. Prześliczna Lily stała się Muzą!

Kwiecień 1834
Wystawa Akademii Królewskiej
Somerset House, Londyn

Lillian Hargrove była najpiękniejszą kobietą w całej Anglii.

Był to stwierdzony empirycznie fakt i nie wymagał absolutnie żadnego potwierdzenia przez ekspertów. Wystarczyło raz ujrzeć jej porcelanową cerę, symetryczne rysy, kształtne kości policzkowe, pełne wargi, subtelny zarys uszu, a także piękny, prosty nos przywodzący na myśl najdoskonalsze klasyczne rzeźby – i już się o tym wiedziało.

Prócz tego miała jeszcze rude włosy, wcale zresztą nie w jakimś jaskrawym odcieniu, tylko świetliście złote, niczym najcudowniejszy zachód słońca, oraz oczy szare jak letnia burza – nie można więc było żywić co do tego wątpliwości.

Lillian Hargrove była pięknością nieskazitelną.

I to tak bardzo, że choć wzięła się właściwie znikąd, nie miała tytułu, pozycji towarzyskiej ani posagu i nie wiadomo skąd wytrzasnęli ją najlepsi artyści Londynu, których żoną wcale nie była – wszystko to w jakiś dziwny sposób stawało się bez znaczenia, gdzie tylko się pojawiała. W końcu każdy dżentelmen, który ma oczy (czy to utytułowany, czy też nie), nade wszystko ceni sobie piękność. Co każdej, pragnącej wydać za mąż swoje pociechy matce, posiadającej wstęp do Almacka, działa na nerwy.

Dlatego właśnie żeńska połowa arystokracji z niezwykłą satysfakcją przyjęła wydarzenia z dwudziestego czwartego kwietnia 1834 roku, w dniu otwarcia wystawy współczesnej sztuki w Akademii Królewskiej, gdyż wtedy właśnie Lillian Hargrove – ulubiona piękność bulwarowych gazetek – wywołała prawdziwy skandal.

A także zrujnowała swoją reputację. Raz na zawsze.

Później, gdy ta sama połowa dobrego towarzystwa komentowała gorączkowym szeptem to, co się wówczas stało, a białe rękawiczki zakrywały palce zabrudzone farbą plotkarskich pisemek, których te panie, wedle ich gorących zapewnień, nigdy nie czytały, rozmowy owe kończyły się zawsze słowami pełnymi zgrozy i zarazem radości: „Ta nieszczęsna dziewczyna wcale się tego nie spodziewała”.

I rzeczywiście się nie spodziewała.

Przeciwnie, sądziła, że będzie to najwspanialszy dzień jej życia.

Czekała na niego przez dwadzieścia trzy lata i czterdzieści osiem tygodni. Tego właśnie dnia bowiem Derek Hawkins miał się jej oświadczyć.

Nie znaczyło to, że znała go przez całe życie. Skądże. Tylko przez sześć miesięcy, trzy tygodnie i pięć dni. Odkąd pewnego popołudnia, w Dzień Świętego Michała, podszedł do niej, gdy w Hyde Parku siedziała w słońcu podczas jednego z ostatnich ciepłych dni roku, a potem dał jej wyraźnie do zrozumienia, że zamierza się z nią ożenić.

– Jest pani objawieniem – powiedział zwięźle i spokojnie, odrywając ją od lektury.

Ktoś inny mógłby uznać, że to właśnie jego nieoczekiwane pojawienie się zaparło jej dech, ale na Lily zrobiło wrażenie co innego. Zaparło jej dech to, że wybrał właśnie ją, nie zważając na jej skromną pozycję. Mimo urody Lily była samotna i trzykrotnie została osierocona. Najpierw przez ojca, rządcę majątku ziemskiego, potem przez wielu książęcych opiekunów, zmarłych nagłą śmiercią, a wreszcie przez obojętność aktualnego księcia na jej los.

W samotności nauczyła się nie zwracać niczyjej uwagi, kiedy więc Derek Hawkins ją zauważył – kiedy ją ujrzał z całą oślepiającą mocą swojego wzroku – zakochała się. Natychmiast.

Starała się udawać, że jego słowa nie zrobiły na niej wcale wrażenia. W końcu nie darmo czytywała każdy londyński magazyn dla dam, jaki ukazywał się w ciągu ostatnich pięciu lat. Spojrzała na Hawkinsa, starając się uśmiechnąć jak najskromniej, i powiedziała:

– Ależ my się wcale nie znamy.

Derek siadł koło niej, wyjął z jej ręki książkę i zauroczył ją błyskiem olśniewająco białych zębów oraz jeszcze bardziej oślepiającą arogancją.

– Ktoś tak piękny jak pani nie powinien tracić czasu na książki.

Zamrugała, patrząc w jego, chłodne i błękitne oczy. Pod ich spojrzeniem poczuła się tak, jakby nikogo prócz nich nie było w Londynie, a nawet na całym świecie.

– Ale ja lubię książki.

Pokiwał głową.

– Nie tak bardzo, jak powinna pani lubić mnie.

Rozbawiła ją ta przechwałka.

– Wydaje się pan bardzo pewny siebie.

– Ja zaś jestem bardzo pewien, że rozmawiam z pięknością – odparł, uniósł jej dłoń i złożył gorący pocałunek na rękawiczce. – Nazywam się Derek Hawkins. A pani jest muzą, której szukałem. Zamierzam zatrzymać sobie panią. Na całą wieczność.

Słowa te zaparły jej dech. A także sposób, w jaki potem wypowiedział inne, o bardziej formalnym charakterze.

Z pewnością spotkanie z nim ją zbulwersowało. Czytywała o nim od lat. Był prawdziwą legendą, malarzem i zarazem gwiazdą sceny, znanym w całym Londynie i poza nim jako jeden z najzdolniejszych ludzi teatru swego pokolenia. Wieści o jego talencie i urodzie wyprzedzały go, a mimo że Lily nie mogła wówczas potwierdzić pierwszego, drugie okazało się całkiem wiarygodne.

Ale to nie jego fama podbiła Lily. Była osobą rozsądną. Nie marzyła wcale o sławnym adoratorze, tylko o kimś, kto mógłby sprawić, że nigdy więcej nie będzie samotna.

W końcu była samotna przez całe życie.

Przez następne dni i tygodnie Derek zalecał się do niej, odgrywając rolę idealnego dżentelmena. Chodził z nią na jesienne festyny i zimowe bale, wynajął nawet starą służącą, żeby służyła jej za przyzwoitkę, kiedy gdzieś wychodzili.

A potem, pewnego zimowego styczniowego popołudnia, przysłał po nią powóz i znalazła się w jego pracowni – najświętszym miejscu artysty.

Sama.

Tam zaś, w zalanym światłem pokoju i wśród mnóstwa płócien, powiedział jej wiele różnych rzeczy, złożył dużo obietnic, z zachwytem chwalił jej urodę i przysiągł zatrzymać ją u siebie. Na zawsze.

Były to słowa piękne, kuszące i właśnie takie, jakie zawsze pragnęła usłyszeć od mężczyzny – przystojnego, utalentowanego i niesłychanie wysoko cenionego. Doznała wówczas więcej szczęścia i nadziei, niż była sobie w stanie wyobrazić.

Przez dwa miesiące i pięć dni wciąż tam powracała, pozując mu z niemałą dumą w pokoju ogrzewanym zimowym słońcem i jego spojrzeniami. Dała mu wszystko, czego żądał. Bo tak właśnie robią kobiety, które kochają.

A oni się kochali, co miała potwierdzić właśnie ta chwila, gdy znaleźli się w wielkim holu Królewskiej Wystawy, wśród najsłynniejszych i najbardziej szacownych mieszkańców Londynu. Lily stała o pół kroku za prawym ramieniem Dereka (bo lubił, żeby tak robiła), w bladożółtej sukni (nieco bardziej wydekoltowanej, niż się jej podobało, ale to on ją wybrał), z włosami upiętymi w ciasny kok (tak właśnie, jak lubił).

Gdy jechali na wystawę, zmusił ich do schronienia się w jego powozie deszcz, który wybijał rytm na dachu i przesłaniał widok na zewnątrz. Derek ujął wtedy jej dłoń w swoją i wyszeptał:

– Dzisiejszy dzień zmieni mój los. Na zawsze. Jutro wszystko stanie się inne. Moje nazwisko będzie powtarzać cały świat. A twoje również.

Spojrzała na niego zdumiona, z bijącym sercem, wiedząc, że może to oznaczać tylko jedną rzecz. Małżeństwo. Uśmiechnęła się i odparła, także szeptem:

– Będziemy razem.

Powóz zwolnił w chwili, gdy przybyli na wystawę, lecz ona usłyszała jego zgodę wśród szumu deszczu.

Razem.

Potem znaleźli się na wystawie, a ona czuła się bardziej dumna niż kiedykolwiek w życiu, i z powodu tego mężczyzny, który wkrótce miał zostać jej mężem, i z siebie samej. W końcu nie każdego dnia osierocona córka rządcy zyskuje przywilej stanięcia z ukochanym przed całym Londynem.

Sala była rozległa, a wysokie na sześć metrów ściany pokryto obrazami. Ale jedno, środkowe miejsce nad podium, na samym końcu, zakrywało coś w rodzaju kurtyny, jakby to, co się pod nią znajdowało, miano odsłonić w sposób bardzo uroczysty.

Derek odwrócił się i mrugnął do niej.

– To miejsce dla nas dwojga.

Lily uśmiechnęła się. „Dla nas dwojga”. Co za prześliczne wyrażenie.

Od dawna pragnęła być częścią tych „nas”.

– Panie Hawkins… – Sekretarz Akademii wyszedł im naprzeciw na samym środku sali i potrząsnął energicznie dłonią Dereka, a potem szepnął mu do ucha: – Całe szczęście, że pan już przybył. Gotowi byliśmy wygłosić oświadczenie, gdy tylko pan nadejdzie.

Derek skinął głową, a na jego ustach pojawił się szeroki uśmiech, znak triumfu.

– Zawsze jestem gotów wysłuchać podobnego oświadczenia.

Lily rozejrzała się po sali i gęstym tłumie. Wszyscy czekali na inaugurację wystawy. Rozpoznała kilka najbardziej znanych w Londynie osób. Działała jej na nerwy świadomość, że znalazła się wśród ludzi utytułowanych i bogatych. Zesztywniała, żałując nagle, że Derek nie oświadczył się jej wczoraj, tak by mogła wyciągnąć ku niemu ramię, chcąc w nim zyskać oparcie wobec wszystkich tych oczu.

– Przyprowadził ze sobą tę Hargrove.

Lily zdusiła w sobie chęć odwrócenia się na dźwięk swego nazwiska, wypowiedzianego wprawdzie szeptem, ale zbyt głośnym, by go nie dosłyszeć. Doszła do wniosku, że taki właśnie był zamiar tej osoby.

– No, oczywiście – padła zjadliwa odpowiedź – on się wyraźnie delektuje jej uwielbieniem. Spójrz, jak ona na niego patrzy. Niczym pies na kość.

Pierwsza z kobiet syknęła z niesmakiem.

– Jakby nie dość było jej wyglądu.

Lily usiłowała tego nie słuchać, wpatrzona w kark Dereka, gdzie jego czarne włosy wiły się w nieskazitelnych lokach.

Nieważne, co mówią.

Liczył się tylko Derek.

Liczyła się tylko ich przyszłość. Wspólna przyszłość.

Nas dwoje.

– Wiadomo, że kiedy ktoś patrzy w taki sposób jak ona, to po prostu skandal. Niewiarygodne, że przywlókł ją tu ze sobą. Właśnie dzisiaj. Przecież wśród publiczności są książęta!

– Słyszałam, że może pojawić się nawet królowa.

– Jeśli to prawda, jeszcze bardziej obrzydliwe jest to, że się ośmielił wziąć ją ze sobą.

– Niby własną małżonkę! – padły słowa wypowiedziane ze śmiechem, jakby to miało być zabawne.

Nie było.

Lily nie chciała podejrzewać, że można ją uważać za kogoś innego niż narzeczoną Dereka. Całkiem jakby chodziło tu o skandal. Ale jeśli nawet go nie było – bo przecież nie ma nic skandalicznego w miłości – zaczęły ją palić policzki, a w sali zrobiło się jakby za gorąco.

Odwróciła się ku Derekowi. Chciała, żeby usłyszał, co mówią te kobiety. Żeby im powiedział, że nie tylko robią coś niestosownego, lecz zachowują się nieodpowiednio wobec jego przyszłej żony.

On jej jednak nie słuchał. Odszedł już od niej i wstępował po stopniach ku miejscu, gdzie wisiała zasłona skrywająca jego arcydzieło. Oczywiście nie pozwolił, żeby je obejrzała. Nie chciał kusić losu. Znała jednak jego biegłość i wiedziała, że wybrał na wystawę coś, co weźmie Londyn szturmem.

Powiedział jej to ledwie kilka minut wcześniej.

A kiedy weźmie Londyn szturmem, te kobiety z tyłu za nią będą musiały zamilknąć.

Derek był już na środku podium i ostentacyjnie zajrzał za zasłonę, nim zwrócił się ku tłumowi, gdy sir Martin Archer Shee, przewodniczący Akademii Królewskiej, powitał cały Londyn zebrany na wystawie. Przemowa, imponująca i wygłoszona donośnie, z silnym irlandzkim akcentem, mówiła o godnej szacunku historii akademii oraz jej ekspozycjach.

Bo też obrazy na ścianach były dobre. Oczywiście nie tak bardzo, jak Dereka, ale w każdym razie wysoce artystyczne. Wisiało tam sporo ładnych pejzaży.

A potem nadeszła ta chwila.

– Każdego roku Akademia ma zaszczyt wystawiać po raz pierwszy obraz jednego z najwybitniejszych współczesnych artystów brytyjskich. W przeszłości pokazywaliśmy już niezrównane dzieła Thomasa Gainsborough, Josepha Turnera i Johna Constable’a, jedno chwalone bardziej od drugiego. Tego roku z wielką dumą prezentujemy malowidło słynnego artysty sceny i pędzla, Dereka Hawkinsa.

Derek wystąpił naprzód.

– Powinienem powiedzieć coś więcej, gdy obraz zostanie odsłonięty, ale teraz oświadczę tylko tyle: to najwybitniejszy akt naszych czasów. – Przerwał na chwilę. – Nie, to największy akt wszystkich czasów!

Po sali przeszedł szmer. Lily jednak nie mogła go już słyszeć, bo w jej uszach rozbrzmiewało głośno słowo „akt”.

Wiedziała, że Derek namalował tylko jeden.

– Ten obraz przewyższa Rubensa – ciągnął, gdy odpoczywała na kobaltowo błękitnej sofie w jego pracowni, wśród atłasowych poduszek i lśniących tkanin. – To wspanialsze od Tycjana.

Słowa te nie były jednak wyłącznie wspomnieniem. Wypowiedział je znowu teraz, wodząc aroganckim spojrzeniem po tłumie.

– Sprawi on, że Ingres będzie wyglądał na kogoś, kto winien ponownie pójść do szkoły. – Zwrócił się ku przewodniczącemu: – Oczywiście do Akademii Królewskiej.

Ta przechwałka – i zniewaga wobec jednego z największych artystów ówczesnych – poruszyła całe zgromadzenie, a chaotyczny chór westchnień sprawił, że Lily zrobiło się jeszcze bardziej gorąco.

– Co za zuchwalstwo – powiedział ktoś koło niej.

A on dał jej słowo, że nikt poza nim go nie będzie oglądał!

– Nigdy nie słyszałem czegoś równie zarozumiałego.

A on jej obiecał, że nikt nigdy go nie będzie oglądał!

Kobiety z tyłu za nią znów zaczęły mówić coś nieprzyjemnego i obłudnego.

– Oczywiście. Dlatego wziął ją tu ze sobą.

Niemożliwe. Nie mogło chodzić o nią.

Nie mogło.

– Bez wątpienia – przytaknęła druga. – Jest na tyle nikim, że może być modelką.

– Zbyt uprzejme określenie. Sugeruje jakąś wartość. Ona nie zasługuje na nie. Wpuszczono ją tutaj tylko dzięki uprzejmości…

Odwróciła się i spojrzała prosto na owe dwie damy, żeby słowa uwięzły im w gardle. Łzy zabłysły w jej oczach, choć nie chciała płakać. Nie zrobiło to żadnego wrażenia na tych kobietach. Nadal patrzyły na nią tak, jakby była jakimś robakiem.

– Ten jej opiekun zrozumie chyba wyraźnie, że piękność to nie wszystko.

Ostre słowa sprawiły, że odeszła od nich co prędzej. Po pierwsze, chciała po prostu oddalić się od tych okropnych kobiet, a po drugie – pragnęła uciec przed własnym lękiem.

A także by powstrzymać Dereka od ukazania wszystkim jej nagości.

Przepychała się przez tłum, który coraz bardziej gęstniał wokół podium i obrazu, choć wciąż jeszcze zakrytego. Na całe szczęście. Sir Martin znów zaczął coś mówić, ale do Lily nie docierał sens słów, bo skoncentrowała się tylko na tym, żeby dotrzeć do podium.

Do malowidła.

Wspięła się na stopnie z powodu uczucia dużo silniejszego niż zażenowanie.

Był to wstyd.

Wstydziła się tego, co zrobiła. Tego, że mu zaufała. Że mu uwierzyła.

Wiary w to, że mogła być czymś więcej niż tylko samotną dziewczyną.

Wiary w to, co obiecywały słowa „dla nas dwojga”.

Potem stanęła na podium, Derek zaś odwrócił się ku niej, a sala raz jeszcze ucichła, zaszokowana jej postępkiem. Przewodniczący Akademii otworzył szeroko oczy.

Derek zaś, najzupełniej swobodny, skinął ku niej dłonią.

– Ach! Oto i moja muza.

A wtedy ona z kolei otwarła szeroko oczy. Zrujnował jej reputację. Zupełnie jakby ją rozebrał do naga na oczach całego Londynu. Osobiście. I wciąż się do niej uśmiechał, jakby sobie z tego nie zdawał sprawy.

– Moja prześliczna Lily! Dzięki tobie objawił się mój geniusz. Uśmiechnij się, kochanie.

Nigdy sobie nie wyobrażała, że te słowa mogą w niej wzbudzić taką furię. Nie zatrzymała się i nie uśmiechnęła.

– Przyrzekłeś mi, że nikt go nie zobaczy!

Sala wstrzymała dech. Jakby nawet samym jej ścianom zabrakło tchu.

– Ależ skąd! – zdumiał się Derek.

Kłamca!

– Powiedziałeś, że ten obraz będzie tylko twój.

Uśmiechnął się, jakby to wyjaśniało wszystko.

– Muszę się dzielić moim geniuszem z innymi, bo jest zbyt wielki, kochanie. On jest cały dla świata. Raz na zawsze.

Spojrzała na tłum, na te setki oczu, a siła ich zbiorowego spojrzenia sprawiła, że kolana zaczęły się pod nią uginać, a serce walić.

Poczuła, że rośnie w niej furia.

– Mówiłeś, że mnie kochasz!

Derek przechylił głowę z niedowierzaniem.

– Naprawdę?

Znalazła się gdzieś poza czasem i przestrzenią. Nie czuła, gdzie jej ciało jest w tej chwili. Pokręciła głową.

– Mówiłeś tak. Oboje mówiliśmy. Mieliśmy się pobrać.

Zaśmiał się. Zaśmiał! Jego śmiech rozległ się echem w sali i tak już pełnej westchnień i szeptów, ale Lily nie dbała o nie. Jego śmiech całkiem wystarczył, żeby ją uśmiercić.

– Moja droga – odparł z ironią – mężczyzna taki jak ja nie żeni się z dziewczyną taką jak ty.

Powiedział to wobec całego Londynu.

Przed tymi ludźmi. A ona zawsze marzyła, by stać się jedną z nich. Przed tym światem. A ona zawsze miała nadzieję, że będzie mogła się w nim znaleźć. Przed tym mężczyzną, którego, jak marzyła, będzie zawsze kochać.

Ale on jej nigdy nie kochał.

A zamiast tego dał jej poczuć wstyd.

Odwróciła się ku zasłonie, chcąc zniszczyć jego arcydzieło w taki sposób, w jaki on zniszczył ją. Nie dbając, że cały ten tłum chciał je ujrzeć.

Szarpnęła za zasłonę. Czerwony aksamit ustąpił bez oporu, może dzięki sile, jaką dała jej wściekłość – odsłaniając…

Gołą ścianę.

Nic tam nie wisiało.

Spojrzała znów na tłum. Śmiechy i szepty zaskoczonej ciżby uderzyły w nią jak kula armatnia.

Obrazu nie było.

Poczuła gwałtowną i przemożną ulgę. Spojrzała w twarz mężczyźnie, który ją zdradził.

– Gdzie on jest?

Błysnął białymi zębami.

– W bezpiecznym miejscu – odparł donośnym głosem i zwracając się ku sali, oznajmił:

– Spójrz na nią, Londynie! Bądź świadkiem jej namiętności! Jej uczuć! Jej piękności! A potem powróć tutaj za miesiąc, ostatniego dnia wystawy, aby ujrzeć to wszystko w jeszcze piękniejszej formie. Jeszcze bardziej pełnej namiętności. Wycisnę łzy dorosłym dzięki memu dziełu. Poczują się, jakby stanęli twarzą w twarz z Bogiem!

W sali rozległ się chóralny jęk zachwytu. Całkiem jakby oglądali sztukę z Derekiem w roli głównej.

Nie rozumieli, że zrujnował jej życie. Że zdruzgotał jej serce swoim idealnie lśniącym butem.

Nie rozumieli, że zniszczył ją na ich oczach.

A może zresztą rozumieli.

Być może dlatego właśnie tak im się to wszystko spodobało.2. Szkot zmuszony do wyjazdu na południe

Dwa tygodnie i cztery dni później
Berkeley Square

Podopieczna. Gorzej, angielska podopieczna.

Można by się spodziewać, że Settlesworth powinien był coś mu o tym wspomnieć.

Można by się spodziewać, że prócz mnóstwa rezydencji, dziesiątków powozów, setek służących, tysięcy dzierżawców i setek tysięcy żywego inwentarza Settlesworth powinien był mu powiedzieć o istnieniu pewnej młodej kobiety.

Młodej kobiety, która mimo całkowitego braku powściągliwości wykazanego w liście bez wątpienia zemdleje, gdy znajdzie się twarzą w twarz ze swoim szkockim opiekunem.

Angielki doskonale potrafią mdleć.

Przez trzydzieści cztery lata nie spotkał takiej, która by jawnie, wyraźnie i groteskowo temu zaprzeczyła.

Ale Settlesworth nie wspomniał mu o dziewczynie nawet przelotnie: „Nawiasem mówiąc, jest jeszcze podopieczna, i to wyjątkowo kłopotliwa”. A przynajmniej nie wspomniał o niej, póki nie stała się na tyle kłopotliwa, by zażądać obecności Aleca w Londynie. Potem zaś dodała jeszcze, że Wasza Wysokość to, że skandal tamto i że musi do niej przybyć jak najszybciej, żeby ratować jej reputację. Tym się kończył list.

Settlesworth mógł sobie być doradcą prawnym najlepszym z możliwych, lecz gdyby Alec miał jakiś interes w pomaganiu arystokratom, zamieściłby teraz w „News of London” ogłoszenie, chcąc ich ostrzec, że on się absolutnie do tego nie nadaje.

O istnieniu podopiecznej człowiek powinien się dowiadywać na samym początku, a nie dopiero wtedy, kiedy przeklęta kobieta zrobi coś krańcowo głupiego i rozpaczliwie będzie potrzebować pomocy.

Gdyby miał choć trochę rozumu, zignorowałby jej prośbę.

Tylko że najwyraźniej go nie miał, jak zresztą wszyscy uważali, i dlatego właśnie Alec Stuart, dumny Szkot i osiemnasty książę Warnick, który to tytuł przyjął bardzo niechętnie, stał przed numerem 45 na Berkeley Square, czekając, aż mu ktoś otworzy te cholerne drzwi.

Po raz trzeci w ciągu wielu już minut spojrzał na zegarek, nim zastukał w nie ponownie, pozwalając całej swojej irytacji wyładować się na wielkiej dębowej płycie. Kiedy już to zrobił, odwrócił się tyłem, by popatrzeć na skwer, idealnie wypielęgnowany, ogrodzony, pełen kiełkującej zieleni i przeznaczony dla mieszkańców tej nieskazitelnie eleganckiej części Londynu – dla nikogo innego. Na miejsce tak nieznośnie brytyjskie, że aż mu skóra cierpła.

Niech diabli porwą jego siostrę!

– Podopieczna! – Catherine aż zapiszczała z zachwytu, kiedy o tym usłyszała. – Jakież to ekscytujące! Jak uważasz, czy jest czarująca i śliczna?

Kiedy zaś powiedział Catherine, że sądząc z jego doświadczenia, piękność to przyczyna większości skandali, a on nie jest zainteresowany paraniem się akurat z tym jednym, siostra uparła się, by natychmiast spakował bagaże.

– A jeśli ktoś ją szkaluje? A jeśli jest samotna? A jeśli trzeba jej przyjaciela? Albo obrońcy?

A potem urwała, popatrzyła wielkimi, błękitnymi oczami i dodała:

– A gdyby to chodziło o mnie?

Młodsze siostry są najwyraźniej karą za grzechy w życiu przyszłym.

A również w doczesnym.

Skrzyżował ręce na piersi, tak że wełniany surdut zaczął go uwierać w ramionach, sprawiając mu podobną przykrość, co cała ta architektura ze swoimi żelaznymi kratami i kamienną fasadą. Nienawidził jej.

„Anglia cię zniszczy”.

Z najbliższych drzwi pod numerem 44 na Berkeley Square wyszła grupka rozgadanych kobiet, schodząc po stopniach ku czekającemu na nie powozowi. Jedna z tych młodych dam ujrzała go i zrobiła wielkie oczy, nim cofnęła się oszołomiona, odwróciła od niego wzrok oraz wyszeptała coś do swoich towarzyszek, które natychmiast zaczęły się wszystkie na niego gapić.

Zrobiło mu się gorąco od tych spojrzeń, a potem zaczęły go one wprost parzyć, gdy najstarsza z nich wszystkich – matka lub ciotka, jeśli już miał zgadywać – powiedziała na głos:

– No oczywiście. Całkiem odpowiedni dla niej mężczyzna. Czeka, żeby go przyjęła.

– Wygląda doprawdy na dziką bestię.

Cała grupka zachichotała z rozbawieniem, Alec zaś natychmiast poczuł chłód. Zignorował przypływ furii, o którą przyprawiło go to stwierdzenie, i znów skupił uwagę na drzwiach.

Gdzie, u diabła, podziała się służba?

– Ona pewnie wynajmuje tam pokoje – stwierdziła jedna z dziewcząt.

– A także co innego – padła złośliwa odpowiedź. – Jest na tyle bezczelna, żeby to robić.

W jakiż do licha rodzaj skandalu wplątała się ta dziewczyna?

List Settleswortha był krańcowo pobieżny. Przepraszał w nim za to, że nie powiadomił go wcześniej o istnieniu podopiecznej, i polecał dziewczynę jego uwadze. „Tkwi w samym środku skandalu, z którym sobie nie da rady, jeśli pan nie przyjedzie. Konieczny wielki pośpiech”.

Alec mógł nienawidzić wszystkiego, co angielskie, ale nie był potworem. Nie mógł rzucić dziewczyny na pożarcie przeklętym angielskim wilkom. A jeśli te wilczyce z sąsiedniego domu były jakąś wskazówką, dobrze w takim razie zrobił, że się tu udał, bo inaczej nieszczęśnica już by padła ich ofiarą.

Wiedział, co to znaczy dostać się w ręce Angielek.

Oparł się chęci powiedzenia tym babom, żeby wsiadły do swojego powozu i pojechały prosto do piekła, a potem uniósł pięść i załomotał jeszcze raz w drzwi.

Otworzyły się natychmiast i gdy tylko Alec w imponujący sposób otrząsnął się z zaskoczenia, spiorunował wzrokiem stojącą przed nim kobietę w najbardziej nijakiej szarej sukni, jaką kiedykolwiek zdarzyło mu się widzieć.

Uznał, że liczy sobie najwyżej dwadzieścia pięć lat, ma wysokie kości policzkowe, porcelanową cerę, pełne wargi i rude włosy. W jakiś osobliwy sposób błyszczały one niczym złoto, mimo że stała w ciemnym przedsionku. Całkiem jakby nosiła ze sobą własne słońce.

Suknię może miała i nieciekawą, ale nie byłoby przesadą stwierdzenie, że to najwyraźniej najpiękniejsza kobieta w całej Wielkiej Brytanii.

Jasne, że tak.

Nic nie czyni złego dnia jeszcze gorszym od pięknej Angielki.

– Do diabła, był już najwyższy czas! – warknął.

Otrząśnięcie się z zaskoczenia zajęło dziewczynie kilka sekund, podobnie jak zwrócenie oczu ku górze, na jego piersi i twarz, a brwi unosiły się jej po każdym przebytym przez spojrzenie centymetrze.

Alec znieruchomiał. Oczy miała szare: nie ciemnoszare czy stalowe, ale barwy najciemniejszych chmur deszczowych, i połyskujące srebrzyście. Zastygł bez ruchu, a zbyt ciasny surdut znów go zaczął uwierać w ramionach, przypominając mu, że jest w Anglii. Nie obchodziło go, kim ta kobieta była. Prócz tego, że stała pomiędzy nim a jego natychmiastowym powrotem do Szkocji.

– Może byś mnie wpuściła, dziewczyno?

Uniosła jedną kasztanowatą brew.

– Nie zrobię tego.

I zamknęła drzwi.

Alec przez krótką chwilę mrugał z zaskoczenia i niedowierzania, póki nie przemogła tych uczuć krańcowa utrata cierpliwości. Odstąpił w tył, ocenił rozmiar drzwi, a potem zamachnął się i wyłamał je jednym mocnym pchnięciem.

Padły na posadzkę przedsionka z potężnym łomotem.

Nie potrafił sobie odmówić odwrócenia się ku kobietom z sąsiedniego domu, które zamarły teraz w zbiorowym szoku, z wytrzeszczonymi oczami.

– Hej, moje damy, czy waszym zdaniem jest ze mnie należycie dzika bestia?

Pytanie pobudziło je do działania. Zaczęły się pchać, jedna przez drugą, chcąc wsiąść do powozu. Alec, zadowolony, skupił uwagę na domu numer 45, po czym, ignorując ból w ramieniu, przekroczył próg.

Dziewczyna stała tam, gdzie przedtem, wpatrzona w wielkie dębowe drzwi.

– Mogłeś mnie zabić.

– Wątpię – odparł. – Te drzwi nie są na tyle ciężkie, żeby kogoś pozbawić życia.

Spojrzała mu w twarz.

– Numer osiemnasty, jak przypuszczam?

Nie mogła zawrzeć w tych słowach więcej pogardy. Alec puścił je mimo uszu, uniósł drzwi i z powrotem osadził je we framudze. Mówił z jeszcze silniejszym szkockim akcentem, co zrobił celowo.

– To ty wiesz, kim ja jestem?

– Wątpię, czy ktokolwiek w Londynie nie byłby w stanie cię poznać. Choć mógłbyś się nauczyć należytej wymowy słowa „wiem”, jeśli chcesz być rozumiany.

Uniósł brwi, słysząc ciętą odpowiedź.

– Nie dbam, czy mi się każe czekać u drzwi własnego domu.

Dziewczyna spojrzała na drzwi osadzone znów na miejscu.

– Masz zwyczaj niszczyć rzeczy, jeśli ci się nie podobają?

Alec powściągnął szczerą chęć zaprzeczenia jej słowom. Spędził większą część dorosłego życia na udowadnianiu, że nie jest nieokrzesanym prostakiem i brutalem. Nie chciał jednak tłumaczyć się przed tą kobietą.

– Płacę solidnie za ten przywilej.

Przewróciła oczami.

– Nadzwyczajne.

Nie dał poznać po sobie, że go to zdumiało. Choć miał rzadki kontakt ze służbą arystokratów, był całkiem pewien, że nie ma ona zwyczaju odcinać się własnym panom. Nie dał się jednak sprowokować, tylko wszedł do nieskazitelnie utrzymanego domu szerokimi, pełnymi zakrętów schodami, ze wspaniałymi i wielkimi olejnymi pejzażami na ścianach i z widocznymi tu i ówdzie złoceniami, wskazującymi raczej na współczesny gust niż na krzykliwy efekt. Wstępował w to wnętrze i podziwiał wysokie sufity i ogromne lustra, które chwytały i odbijały światło umieszczonych wysoko okien, zalewając całą przestrzeń naturalną jasnością, i pozwalały dostrzec przelotnie przez otwarte pobliskie drzwi wielki, barwny dywan oraz płonący kominek.

Taki dom powinien należeć do księcia z imponującym rodowodem i bez wątpienia urządzony był przez jakąś poprzednią księżnę.

Zatrzymał się.

Czy istniała jakaś poprzednia księżna? Założyłby się, że skoro było siedemnastu martwych książąt, to musiała też być i niejedna poprzednia księżna.

Aż prychnął gniewnie na tę myśl. Akurat potrzebna mu jakaś wdowa, kiedy miał już na głowie uwikłaną w skandal podopieczną i pyskatą służącą.

Domniemana służąca dosłyszała jego niezadowolony pomruk.

– Wiedziałam, że nazywają cię Niechętnym Księciem, ale nie sądziłam, że będziesz takim…

Urwała impertynencką uwagę, lecz Alec domyślił się niewypowiedzianych słów: Paskudnym, Prostackim, Bez Ogłady. Stracił cierpliwość.

– Sprowadź mi zaraz lady Lillian.

– To tylko panna Hargrove. Nie jest wysoko urodzona.

Uniósł brwi.

– Tu jest Anglia, prawda? Czy może Anglicy odmienili reguły? Ośmielasz się poprawiać księciów?

– Robię to, kiedy jakiś książę się myli. Choć masz pewnie rację, ale mówisz z takim okropnym akcentem, że niewiele można zrozumieć i nie wiadomo, czy to prawda, czy się mylisz.

– Najwyraźniej rozumiesz mnie całkiem dobrze.

Uśmiechnęła się zbyt słodko.

– Prawdziwe to dla mnie szczęście, jak przypuszczam.

Oparł się chęci parsknięcia śmiechem po jej szybkiej ripoście. Ale ta kobieta nie była wcale zabawna. Zasłużyła sobie, żeby ją natychmiast wylać ze służby.

– A co z szacunkiem należnym tytułowi?

– Żywią go ci, jak sądzę, którym tytuł imponuje.

– A tobie nie imponuje?

Skrzyżowała ręce na piersi.

– Niespecjalnie.

– Mogę spytać dlaczego?

– Było ich siedemnastu przed tobą. Albo, wyrażając się dokładniej, siedemnastu w ciągu dwóch tygodni, a potem ty zostałeś księciem. Przed pięciu laty. A mimo że po raz pierwszy postawiłeś w tym domu nogę, i on, i wszystko, co w nim jest, należy do ciebie. Dbano o ten dom dla ciebie. Podczas twojej nieobecności. Jeśli to nie świadczy, że tytuły są śmiechu warte, sama już nie wiem, co może lepiej tego dowodzić.

Nie mówiła niczego, w co by nie wierzył. Nie znaczyło to jednak, że nie upadła na głowę – całkiem tak samo jak ta inna kobieta w tym domu.

– Choć twoje nieposłuszeństwo robi wrażenie, a ja przynajmniej w części się zgadzam z twoją logiką, mam już tego dość – odparł. – Chcę mówić z panną Lillian, a twoim obowiązkiem, czy ci się podoba, czy nie, jest sprowadzić ją tutaj.

– W jakim celu przybyłeś?

Pozwolił, żeby przez dłuższą chwilę trwała między nimi głucha cisza, usiłując w ten sposób onieśmielić ją na tyle, żeby wreszcie zrobiła to, czego żądał.

– Sprowadź tu swoją panią.

Ani trochę nie straciła rezonu.

– Bawi mnie, że nazywasz ją panią tego domu. Całkiem jakby nie była w nim uwięziona.

Wtedy wszystko zrozumiał.

W każdym razie jego podopieczna nie była mdlejącym typem.

Nim jednak zdołał coś powiedzieć, ciągnęła:

– Jakby nie należała do niego, całkiem jak te drzwi, które wyłamałeś niby wielki szkocki brutal.

Nie chciał tego słyszeć.

Tylko że w jakiś dziwny sposób, stojąc przed nieskazitelną Angielką, w nieskazitelnym angielskim pałacu, w niezgrabnym stroju i ledwie się mieszcząc w drzwiach, czuł, że jest za duży i całkiem nie na miejscu. Nic więc nie mógł poradzić na te słowa.

Nic nie mógł poradzić, choć czuł, że zbyt dobrze ono do niego pasuje, całkiem jak za ciasny halsztuk na jego szyi.

Jakże często je słyszał od pięknych kobiet. Szeptane ze zbożnym lękiem, jakby zbyt skwapliwie sobie wyobrażały potężne zagłębienie, wygniecione przez jego ciało w ich łóżkach, by nie dać wyrazu najskrytszym myślom. Kiedy ma się tak wielkie ciało, kobiety skłonne są go pożądać, jakby to była dla nich gratka. Jakby był bykiem na wiejskim jarmarku.

Potężnym i nieludzkim.

Słowa te czyniły ich pożądanie czymś zaszczytnym, ale jego poniżały.

Całkiem jak pełne rozgoryczenia słowa jego matki. Jej zdaniem był zawsze za duży, by go polubiła. Zbyt masywnie zbudowany, by jej był wart. Zbyt nieokrzesany. Zanadto szkocki.

Budził w niej zbyt wiele myśli o jej pełnym rozczarowania życiu.

Gardziła jego potężnym ciałem. Jego siłą. Tym, że był podobny do ojca. I to gardziła tak bardzo, że go opuściła, żegnając jedynego syna jednym jedynym słowem.

Brutal.

Teraz zaś, gdy je usłyszał w tym miejscu, wypowiedziane przez inną piękną Angielkę z równie bezbrzeżną pogardą, nie mógł go uniknąć.

Nie zdołał też oprzeć się pokusie odpłacenia jej pięknym za nadobne.

– Miałem nadzieję, że nie okażesz się piękna.

Zmrużyła oczy.

– W twoich ustach nie brzmi to jak komplement.

W tej chwili błysnęła mu nagle w wyobraźni wizja tej oszałamiająco pięknej kobiety rozciągniętej na łóżku, z włosami rozrzuconymi niczym złote płomienie na białej pościeli, z rozchylonymi wargami. Smukłe członki zdawały się go zapraszać. Pożądanie przeniknęło go niczym ból, zmusił się jednak, żeby sobie przypomnieć, kim jest.

Był jej opiekunem. A ona jego podopieczną.

I do tego Angielką.

Nie była dla niego.

– Nieważne – odparł. – To czyni znacznie prawdopodobniejszym twój postępek.

Oczy miała wspaniałe, o wiele bardziej pełne wyrazu, niż sobie mógł wyobrazić, ale też pełne wyzwania.

– Jaki postępek?

– Zrujnowanie sobie reputacji.

Gniew zmienił się w coś innego, co znikło tak szybko, że nie rozpoznałby tego, gdyby nie było mu nieznośnie znane.

We wstyd.

A w jej wstydzie, który dziwnie mu przypominał jego wstyd, było coś takiego, że natychmiast pożałował swoich słów. Co za szkoda, że je wypowiedział.

– Nie powinienem był…

– Czemu? To przecież prawda.

Przyglądał się jej przez dłuższą chwilę. Stała przed nim śmiało, wyprostowana, z wysoko uniesioną głową. Brakowało jej zapewne siły, ale nie honoru.

– Może zaczniemy od nowa? – spytał.

– Wolałabym, żebyśmy nie zaczynali wcale – odrzekła, a potem odwróciła się i poszła sobie, zostawiając go w przedsionku, gdzie słyszał jedynie odgłosy ze skweru napływające przez otwarte drzwi.

Koniec wersji demonstracyjnej.