Batawe. Wędrowcy - ebook

Prolog

Marzenia są dla słabeuszy. Ludzie z charakterem mają cele i z determinacją dążą do tego, żeby je osiągnąć. Wyznaczają je, te łatwiejsze do osiągnięcia i te trudniejsze. I choćby po trupach, prą do przodu, ani na sekundę nie tracąc z oczu tego, co dla nich najważniejsze.

Byłam pewna, że kiedyś spotkam Braci Omal. Nie wiedziałam jedynie, kiedy to nastąpi. Może dlatego nie okazywałam entuzjazmu, ba, nawet go nie odczuwałam, dowiedziawszy się, że Bracia oficjalnie mnie zaprosili. Zaproszenie obejmowało osobę towarzyszącą i chociaż Jack z pewnością nie zasługiwał na ten zaszczyt, postanowiłam zabrać go ze sobą, choćby po to, żeby czuł jeszcze większy podziw, szacunek i respekt niż dotychczas.

Siedziba Bractwa znajdowała się tuż przy wschodniej granicy Bośni i Hercegowiny, w samym środku najbardziej wysuniętej na północ części Narodowego Parku Una. Musiałam przyznać, że miejsce było wyjątkowo urokliwe, a także, co bardzo ważne, ustronne i zapewniające prawie stuprocentową dyskrecję. Bracia Omal byli właścicielami dawnego kościoła oraz zabudowań pełniących funkcję plebanii i budynków folwarcznych. Otoczyli całą posesję wysokim, ponadtrzymetrowym murowanym ogrodzeniem, a sam kościół odremontowali, zachowując niezmienioną bryłę budynku i większość architektonicznych detali.

Wnętrze? To już zupełnie inna historia. Wprawdzie i tu zachowano sporo akcentów ukazujących talent budowniczych, rzemieślników i artystów, ale przeważał nowoczesny wystrój – szkło, chrom, wyglansowane na wysoki połysk marmurowe płyty i wszelkie techniczne nowinki. Dla odmiany moja sypialnia prezentowała się po królewsku. Przepych, luksus i wygoda. Wprawdzie budynek otaczały lasy, a od pobliskiej rzeki docierała przyjemna bryza, ale w tych okolicach lato potrafiło dać się we znaki. Zimą bywało z kolei bardzo mroźno. Pewnie dlatego pokój, a raczej coś na kształt komnaty, dosyć wysokiej i z gotyckim sklepieniem, wyposażono w klimatyzację i kominek. Eleganckie meble i dodatki nadawały mu poloru, a kilka grafik autorstwa najlepszych współczesnych rysowników ozdabiało ściany na przemian z łukowatymi okienkami, przez których matowe szyby, niestety, nic nie było widać.

Już przyniesiono moje bagaże, a miła i bardzo pomocna pokojówka pomogła mi założyć suknię. Starannie ją dobrałam, przygotowując się do przyjazdu tutaj. Wyszła spod ręki projektantów tworzących dla Ralpha Laurena i przypominała nieco ostatnią kreację księżnej Kate: długa, z plisowanym dołem i koronkową górą, cała w odcieniu szmaragdowej zieleni, wyjątkowo dobrze podkreślającej mój obecny kolor włosów. Skończyłam się szykować do uroczystej kolacji i zeszłam na dół. Panowie już czekali. Rozmawiali, siedząc przy długim, hebanowym stole. Na mój widok wstali.

– Witamy. – Podszedł do mnie najstarszy z Braci Omal i kurtuazyjnie cmoknął powietrze nad moją dłonią.

– A Jack? – zdziwiłam się chwilę później, gdy zdążyłam stwierdzić, że stół zastawiono dla sześciu osób.

– Jutro przyjdzie na niego czas – odparł niczym niewzruszony Pierwszy, czyli najstarszy z Braci.

Tak właśnie kazał mi się do siebie zwracać. Zresztą żaden z nich nie używał imion, tylko określeń: Pierwszy, Drugi, aż do Piątego, w odniesieniu do najmłodszego. Pierwszy mógł mieć sześćdziesiąt lat, a Piąty około dziesięciu, może ciut więcej. Miał miękkie rysy twarzy i dziecięcą sylwetkę, której pewnie trochę się wstydził, bo usilnie próbował wydawać się wyższy i szerszy w barach. Na szczęście szykowny i typowo męski strój nieco mu to ułatwiał. Wiedziałam, że gdy Pierwszy skończy siedemdziesiąt lat, odbierze sobie życie, precyzyjnie wskazawszy miejsce swoich ponownych narodzin. Drugi awansuje na przywódcę Bractwa, a nowo narodzony Piąty zostanie niezwłocznie sprowadzony do siedziby, żeby Bractwo od początku miało kontrolę nad jego wychowaniem.

Musiałam przyznać, że to rozwiązanie było genialne w swej prostocie. Organizacji nawet na moment nie groził brak przywódcy z doświadczeniem i wiedzą, jak sprawować tę funkcję. Pewnie dlatego tworzyli tę legendarną strukturę od ponad tysiąca lat, choć w różnych miejscach – siedziba Bractwa zmieniała lokalizację po każdej pełnej kolejce, jeśli mogłam tak określić wymianę wszystkich pięciu Braci Omal na stanowisku Pierwszego.

Kolacja upływała w milczeniu. Towarzyszyła nam jedynie barokowa muzyka dobiegająca z bliżej nieokreślonego źródła. Ukradkiem obserwowałam Braci znad kolejnych wykwintnych dań serwowanych nam przez kelnerów. Każdy z gospodarzy założył taki sam strój. Stanowiły go czarny smoking, biała koszula i gładka, krwistoczerwona muszka. Ten zestaw pasował każdemu z nich – zarówno wysokiemu, dosyć szczupłemu przywódcy, jak i Trzeciemu, który wyraźnie nie przestrzegał żadnej diety. Musiał ważyć co najmniej dwieście funtów, o ile nie dwieście pięćdziesiąt. Prawie wszyscy Bracia byli biali, tylko Czwarty miał ciemną skórę i bardzo ciekawy znak szczególny, a mianowicie różne kolory tęczówek oczu. Drugi zaś był ewidentnie najprzystojniejszy. Miał pełne usta, mocno zarysowaną szczękę i gęste, ciemne brwi osadzone nad czarnymi oczami.

– Może zanim przejdziemy do rozmów, nasz gość powinien poznać wielką księżniczkę Anastazję? – zaproponował, gdy służba bezszelestnie wyniosła brudne naczynia, a na stole zostały jedynie kielichy i kilka butelek wina.

– Tak mówisz, Bracie? – Pierwszy spojrzał na swojego zastępcę i uśmiechnął się z aprobatą. – Dobrze. Niech tak będzie. – Gestem ręki przywołał jednego z lokajów i szepnął mu coś do ucha. Ten pokiwał głową i wyszedł. – Zanim poznasz nasze rezydentki, drogi gościu – zwrócił się do mnie – chciałbym wznieść toast za to spotkanie.

Wszyscy podnieśliśmy napełnione kielichy, a Pierwszy wygłosił z emfazą: „Za zdrowie Szóstej”. Odpowiedział mu chór męskich głosów. Poczułam, jak wzdłuż mojego kręgosłupa pociekł strumyczek potu.

– Dziękuję za wspaniałe przyjęcie – odparłam, gdy wszyscy wychyliliśmy kielichy do dna.

– Moja droga, wprawdzie dopiero aspirujesz do tego zaszczytnego miana, ale uznałem, że już teraz należy ci się ten tytuł. Bractwo Omal od setek lat składało się wyłącznie z mężczyzn i do tej pory nie zasiadała wśród nas żadna białogłowa, lecz świat pędzi do przodu.

– Parytety – zażartował Drugi.

– Otóż to. – Pierwszy łaskawie skinął głową, ale nawet nie zerknął na swojego zastępcę. Nie spuszczał ze mnie wzroku, a ja czułam coraz większy niepokój, bo jego spojrzenie przeszywało mnie na wylot. – Obdarzamy cię ogromnym zaufaniem. Mam nadzieję, że wiesz, co to oznacza. Nie tylko prawa, ale przede wszystkim obowiązki. Będziesz musiała niejednokrotnie udowodnić nam swoją lojalność i choć od trzech ostatnich wcieleń sprawujesz się bez zarzutu, nie licząc oczywiście drobnych wpadek, nie oznacza to, że skończył się czas próby.

– Zdaję sobie z tego sprawę – odpowiedziałam, ukradkiem wycierając spocone dłonie w rozłożoną na kolanach serwetę.

– Gdy wykonasz zadanie i zdobędziesz dla nas Księgę, oficjalnie przyjmiemy cię do Bractwa. Uważamy, że dla dobra wszystkich Wędrowców, nie tylko z plemienia Eperu czy Batawe, ale przede wszystkim dla nas, noszących z dumą znak Habbatum, Księga powinna znaleźć się w naszym posiadaniu, ale to chyba oczywiste?

– Tak.

– Wesprzemy cię na wszystkie możliwe sposoby, żebyś mogła ją dla nas odzyskać.

– A co ze Strażniczką Księgi? Bez niej nie odczytamy treści – ośmieliłam się przypomnieć.

– O tym pomyślimy później. Naturalnie, gdybyś dostarczyła nam i Księgę, i Strażniczkę, nasza wdzięczność nie będzie znała granic, ale to Księga jest ważniejsza. Nawet jeśli nie będziemy jej mogli odczytać – oświadczył Pierwszy stanowczym tonem.

Od razu pojęłam, że to oznacza koniec dyskusji o Księdze. Okazało się, że właściwie oceniłam intencje Pierwszego, bo w tym momencie otworzyły się wielkie dwuskrzydłowe drzwi i do jadalni wkroczył lokaj. Prowadził za rękę małą dziewczynkę, a za nimi do wnętrza wjechała staruszka, wieziona na wózku inwalidzkim przez kobietę w białym uniformie.

– Oto i nasza księżniczka! – Pierwszy z emfazą klasnął w dłonie. Spojrzał na mnie, więc natychmiast wstałam z wysokiego, kunsztownie wyrzeźbionego w hebanowym drewnie i niewygodnego jak diabli krzesła i podeszłam do kobiet.

Nagle cała służba dyskretnie się oddaliła, włącznie z pielęgniarką. Widocznie takie dostali instrukcje.

– To księżniczka Anastazja. – Pierwszy również się podniósł, a po chwili wokół wózka stanęli wszyscy Bracia.

Piąty stanął za dziewczynką i wsparł dłonie na jej ramionach. Miała kruczoczarne gęste włosy spięte w kucyk, śliczne duże oczy w ciemnej oprawie, cerę do złudzenia przypominającą kolorem tłustą wiejską śmietanę i delikatny meszek nad pełnymi ustami.

– Pochodzi z Kirgistanu – powiedział najmłodszy z Braci. – Ma prawie sześć lat i jest pod moją opieką.

Z uznaniem wydęłam wargi. Piąty musiał zauważyć, że to dziewczynka przyciągnęła moją uwagę jako pierwsza.

– Jak ma na imię? – zapytałam i chcąc okazać uprzejmość, uśmiechnęłam się do najmłodszego Brata.

– Jeszcze nie ma imienia – wyjaśnił, wprawiając mnie w chwilowe zaskoczenie.

– Śmiało, przedstaw się. Ty możesz, przecież już masz imię – zachęcił mnie Pierwszy.

– Jestem… – zawahałam się. Chyba zabrakło mi odwagi, żeby posłużyć się nazwą, którą otrzymałam niejako na kredyt.

– Szósta. Dziecko, poznaj, oto Szósta – powiedział Piąty i popchnął ją delikatnie w moją stronę.

Podała mi rękę i uśmiechnęła się blado. Zapanowała konsternacja, bo dziewczynka trzymała moją dłoń i nie chciała jej puścić. Zacisnęła mocno palce, jakby od tego zależało jej życie. W końcu Piąty nachylił się i powiedział jej coś do ucha. Odetchnęłam z ulgą, gdy mała rozluźniła w końcu uścisk i wyszła wraz z Piątym z jadalni.

– Kopię zapasową już poznałaś, a teraz czas na oryginał – stwierdził żartobliwie Pierwszy i klepnął lekko rączkę wózka. Siedząca na nim staruszka dopiero teraz otworzyła oczy. Nie miałam pojęcia, ile może mieć lat, bo jej twarz była nienaturalnie gładka, choć okolona wianuszkiem białych włosów, a błękitne niegdyś tęczówki pokrywało bielmo charakterystyczne dla bardzo starych osób. – Księżniczka Anastazja, a właściwie: Wielikaja Kniażna Anastasija Nikołajewna Romanowa – rzekł z idealnym rosyjskim akcentem. – Wersja dwa zero – dodał i roześmiał się na cały głos.

Bracia ochoczo poszli w jego ślady, więc i mnie nie wypadało zachować powagi. Kilka razy zaśmiałam się z wdziękiem.

– Czy ona rozumie, co mówimy? – spytałam, bo staruszka nie okazała nam ani grama zainteresowania. Mlasnęła kilka razy, podrapała się po obfitym podbródku i znów zapadła w drzemkę. Jej dłonie w białych koronkowych rękawiczkach, leżące na podołku, delikatnie drżały, a ciałem co jakiś czas wstrząsał lekki skurcz.

– Ostatnio jest z nią coraz gorzej, ale to naturalne. I tak nieźle się trzyma ta nasza babunia na sto dwa – powiedział po chwili Pierwszy. – Dzisiaj wyjątkowo słabo kontaktuje.

– Miewała lepsze dni – dodał Drugi, spoglądając na Czwartego. Ten od razu chwycił rączki wózka i opuścił jadalnię razem z Anastazją.

Minęły może dwie minuty i obaj Bracia znów do nas dołączyli. Pierwszy poprosił, żebyśmy usiedli, i zaproponował kolejny toast, tym razem za zdrowie i powodzenie całego Bractwa Omal.

– Pewnie jesteś ciekawa, kim są te dwie panie, które miałaś okazję przed chwilą poznać. Otóż to nasze filtry. Anastazja ma sto dwa lata, wkrótce, w połowie lipca, skończy sto trzy, o ile oczywiście dożyje. Od lat zmaga się z parkinsonem i alzheimerem. Swoją dobrą formę zawdzięcza między innymi tobie, moja droga. – Skinął głową. – Ostatnia terapia twoimi lekami znacząco poprawiła stan jej zdrowia. Jednakowoż liczymy się z jej rychłą śmiercią, stąd zapasowa kopia, czyli Dziecko.

– Obie są z plemienia Eperu? – domyśliłam się, a gdy Pierwszy przytaknął, spytałam: – Chodzi wam o ich Astrum czy o odczytanie Księgi?

– Żadna z nich nie jest Strażniczką, więc nie przydałyby się nam w tej roli.

– Czyli jednak Astrum?

– Tak. Astrum kobiet z plemienia Eperu jest znacznie większe niż mężczyzn. Miewa zasięg nawet do dwudziestu metrów, zwłaszcza gdy Wędrowiec przeżył sporo wcieleń. Anastazja przeżywa dopiero drugie lub trzecie, ale Dziecko już dwunaste. Jej Astrum chroni całą posesję.

– Dlaczego nie chcecie być podsłuchiwani przez innych z Habbatum? – spytałam, bo nieco zdziwił mnie ten brak lojalności i zaufania wobec innych współplemieńców. Przecież zarówno członkowie Bractwa, jak i ja, Jack, Brian i pewnie jacyś inni osobnicy z trójkątnym znamieniem, wszyscy stanowiliśmy jedność.

– Wolimy być ostrożni. Zawsze możemy wezwać pozostałych członków plemienia Habbatum i porozmawiać twarzą w twarz. To najlepsza forma kontaktu.

– Rozumiem. Mam pytanie – powiedziałam po chwili namysłu.

– Śmiało. W Bractwie nie mamy żadnych tajemnic.

– Czy wasza Anastazja…

– Nasza – poprawił mnie Pierwszy.

– Czy nasza Anastazja była kiedyś Anastazją Romanową, czy to twój żart, Bracie?

– Lubię żartować. – Pierwszy lekko się zaśmiał. – Ale tym razem to nie żart. Nie wiem, czy ci wiadomo, ale John, twój dobry znajomy i jednocześnie dziadek Anastazji Wilk, czy też Anny Wilk, miał romans z Anastazją Romanową.

– O! – Z trudem powstrzymałam się, żeby nie zakląć. John nigdy mi o tym nie powiedział. Zrozumiałam, dlaczego w pewnym momencie jako członek plemienia Habbatum przeszedł na drugą stronę barykady i tak skutecznie ukrył Księgę, że zniknęła na długie lata.

– Szukaliśmy Anastazji, bo wiedzieliśmy o jego afekcie i chcieliśmy użyć jej jako karty przetargowej. John miał nam oddać Księgę, a my – zwrócić mu Anastazję. Niestety, nigdy się po nią nie zgłosił, a Księga zaginęła.

– Nie zgłosił się, bo już dawno zakończył swoje ostatnie wcielenie – powiedziałam. – Johna nie ma.

– Otóż to. Nie wiemy, dlaczego John postanowił ostatecznie zakończyć swój żywot Wędrowca. W akcie desperacji spłodził Jana, Wędrowca z plemienia Batawe, a ten też wypadł z gry, gdy urodził się kolejny potomek, tym razem dziewczynka z plemienia Eperu, czyli Anna Wilk. – Drugi mówił o tym z wyraźnym niesmakiem, zupełnie jakby brzydził się czymś, co ma choćby najmniejszy związek z tak zwanymi wyższymi uczuciami.

– Anastazja – poprawił Pierwszy. – Ona ma na imię Anastazja. Myślę, że to przez ten głupi sentyment Jan tak właśnie ją ochrzcił, kierując się wspomnieniami odziedziczonymi po Johnie. Na szczęście nas nie dotyczą te wszystkie porywy serca, chyba że stanowią wątek fabuły książki lub filmu. Miłość jest szalenie niepraktyczna – ocenił.

– Ciekawe spostrzeżenie. – Rozciągnęłam usta w uśmiechu. – I bardzo celne.

– Dziękuję. – Pierwszy rozejrzał się wokół, pewnie sprawdzając, czy pozostali Bracia podzielają moją opinię. – A teraz ty, moja droga, powiedz, co wiesz o naszym mniejszym bracie, czyli o Brianie czy też Edmundzie.

– Odnalazłam go. Mieszka w Londynie, w jakiejś norze na obrzeżach Whitechapel. Odwiedziłam go kilka razy. Moim zdaniem ma poważne problemy z psychiką. Był w śpiączce, ale to wiecie. Nie jestem w stanie stwierdzić, czy udaje amnezję, czy faktycznie nic nie pamięta z ostatniego wcielenia.

– Ma znamię?

– Tak – odpowiedziałam bez wahania.

– Nie poznał cię? – zainteresował się Drugi.

– Na początku nie. Szczerze mówiąc, sama miałam z tym problem. – Parsknęłam pod nosem i poprawiłam włosy. – Ale głosu nie zmieniłam, więc dosyć szybko domyślił się, kim jestem. Zresztą w poprzednim wcieleniu pałał do mnie wielkim afektem – powiedziałam żartobliwie.

– Szkoda, że nie jesteś w stanie stwierdzić, jak jest naprawdę z tą amnezją – westchnął Pierwszy. – Był bardzo dobrym żołnierzem. Idealnie wtopił się w szeregi Eperu. Wszedł między nich i został w pełni zaakceptowany. Na pewno do dzisiaj wszyscy mu ufają. Może poza tym… – Pierwszy zmarszczył czoło. – Jak się zwie ten komediant?

– Leo Black – poddałam usłużnie. – To zwykła samcza zazdrość, nie brak zaufania. Ręczę za to.

– Musimy ci uwierzyć. Jeszcze raz gratuluję opracowania całej intrygi.

– Dziękuję – odpowiedziałam, nie kryjąc dumy.

– W naszych szeregach też mamy artystę – zauważył Drugi. – Bracie, czy zagrasz nam którąś ze swoich kompozycji na fortepian? – Zerknął na Czwartego, a ten od razu pokiwał głową.

– To może za chwilę, bo teraz proponuję wznieść toast za odzyskanie Księgi. – Pierwszy spojrzał wymownie na Piątego. Ten, choć jako jedyny nie pił wina, lecz czystą wodę, z widoczną wprawą napełnił nasze kielichy.

– Za odzyskanie Księgi.

– Za odzyskanie Księgi!Rozdział 1 Przekleństwo losu

– Wchodźcie, zapraszam. – Kris powitał nas w progu. – Głodni?

– Dzięki, może później. Jedliśmy po drodze – odpowiedział Leo, klepiąc się po brzuchu.

– Szkoda. Iksha przygotowała wyśmienity dhodak.

– Czyli? – spytał mój chłopak.

– Placuszki z ogórka i kokosa. Wegetariańskie danie, ale całkiem pożywne – wyjaśniła Dalila, która właśnie stanęła w korytarzu.

Już kiedyś widziałam ją w sari, ale dzisiaj założyła wyjątkowo piękny strój. Delikatna różowa tkanina połyskiwała szmaragdowymi refleksami przy każdym ruchu. Dalila rzadko nosiła biżuterię, pewnie dlatego, że była jej zupełnie niepotrzebna. Wystarczyło bindi przyklejone między dwiema idealnie wyregulowanymi brwiami i onyksowy blask oczu.

Gdy już wyraziłam swój zachwyt, zaczęłam się rozglądać, próbując wyczuć panujący tu klimat. Czy będzie tak jak w przytulnym domu na Saint Andrew’s Road? A może zupełnie inaczej? Obecna partnerka Krisa niewątpliwie miała inny gust niż Jane, jego była żona.

– I jak? – Gospodarz chyba zauważył, że strzelam oczami na prawo i lewo. Niewątpliwie zapamiętał, jak zareagowałam, gdy odwiedziłam go po raz pierwszy. Wyszłam wtedy na gąskę, bo oczekiwałam Bóg wie czego, a zobaczyłam możliwie najbardziej tradycyjny angielski wystrój.

– O matko, jak tu ślicznie! – jęknęłam, ledwie przekroczyliśmy z Leo próg salonu.

– To zasługa Ikshy – stwierdził Kris, ostrożnie stawiając tacę z imbrykiem i filiżankami na niskim stoliczku przykrytym mieniącą się tkaniną.

– Dziękuję – zawstydziła się Dalila, widząc moje cielęce spojrzenie. – Jesteś zbyt miła.

– Naprawdę, niesamowicie to wygląda – mruknęłam, nie wiedząc, na co patrzeć.

Wnętrze oszałamiało. Dla mnie, czyli dla kogoś, kto dorastał otoczony albumami o malarstwie, kto przynajmniej raz w tygodniu chodził do muzeów albo na wystawy, kto znał na pamięć wszystkie galerie Tate, ten pokój był czymś nieprawdopodobnym. Otaczała nas nie feeria barw, lecz prawdziwa ich lawina. Ściany pomalowano farbą w kolorze chłodnego pruskiego błękitu, ale dla kontrastu zasłony krzyczały intensywnym oranżem. Sofę przykryto złocistą narzutą w drobny ciemny wzorek, na niej położono stos poduszek czerwonych niczym chilli i zielonych jak jalapeño. Do tego bogato rzeźbione meble w indyjskim stylu, zastawione dziesiątkami uroczych drobiazgów: metalowymi dzbankami, misami pełnymi owoców i świecznikami.

Stąpaliśmy po miękkim jak najdelikatniejszy angielski trawnik dywanie w orientalne wzory. Nasze sylwetki odbijały się w kilku lustrach rozmieszczonych tak zmyślnie, że wydawało się, że salon jest trzy razy większy niż w rzeczywistości, ale mimo to wciąż bardzo przytulny. Do tego zapach kadzidełek i indyjska muzyka sącząca się gdzieś z góry. Bajka…

– Hm… Wyszło na to, że mieszkam w prosektorium – zażartował Leo, siadając w jednym z miękkich foteli.

– Nie da się ukryć – przytaknęłam.

– Mogę zamówić projekt podobnego wystroju? – Popatrzył na Dalilę.

– Bez problemu. – Mrugnęła do niego.

– Gdzie Alisha? – spytałam, nalewając sobie herbaty o przedziwnym, korzennym aromacie.

– Śpi. Wszystko zbyt mocno ją przytłoczyło. Londyn, nowe mieszkanie, Kris… – zaśmiała się Dalila. – Byłyśmy rano u psychologa-logopedy. Będzie tu przyjeżdżał dwa razy w tygodniu, może coś drgnie z jej mową, bo na razie nie ma żadnych postępów – stropiła się.

– Musisz być cierpliwa – powiedział Kris, obejmując ją ramieniem.

– Masz rację. Przepraszam, że ciągle marudzę. – Dyskretnie otarła kącik oka. – Opowiadajcie, co z Brianem?

Leo dzwonił do Krisa zaraz po naszej porannej pobudce, gdy jeszcze nie wiedzieliśmy o nowym wstrząsającym fakcie, czyli o zniknięciu Briana. Rozmawiali raptem minutę, więc teraz dosyć dokładnie opowiedział, co wydarzyło się w nocy, a ja wtrąciłam kilka uwag, żebyśmy wszyscy mieli pełny obraz sytuacji.

– Brian samoistnie odzyskał przytomność, jest w pełni sprawny fizycznie, głównie dzięki tobie. – Kiwnęłam lekko głową w stronę Dalili. – Sprawiał wrażenie kogoś, kto właśnie się przebudził z mocnego snu, był wypoczęty i pełen energii. Odpowiadał logicznie, ale uparcie twierdził, że nazywa się Edmund Lidz.

– Tak nazywał się w poprzednim wcieleniu – przypomniał Leo. – Podkreślił to kilka razy.

– Lekarze uznali, że Brian ma amnezję, co jest typowe dla pacjentów, którzy byli w śpiączce – dodałam.

– Jak on się teraz czuje? – spytał Kris. – Został w hospicjum?

– Nie wiemy, jak się czuje, bo Brian zniknął – odpowiedziałam, przełykając gulę.

– Co?! – wyrwało się z ust Krisa. – Uciekł?

– Tak – potwierdziłam.

– No dobrze, ale jak mu się udało uciec? – spytała Dalila, gdy Leo skończył referować drugą część historii, czyli to, co wydarzyło się do przedpołudniowej wizyty Powella, który oznajmił nam, że doktor Bailey godzinę wcześniej opuścił szpital i w związku z tym nasza obecność jako rodziny jest zbędna.

– Brian nie uciekł. Po prostu wypisał się na własne żądanie – doprecyzowałam.

– Ale jak? Przecież mówiliście, że stracił pamięć, że przedstawił się jako Edmund…

– Lidz – dokończyłam za Dalilę. – Tak było w nocy. Brian konsekwentnie twierdził, że nazywa się Lidz, mimo że lekarz podpowiadał mu, jak brzmi jego nazwisko. Ponoć dzisiaj rano obudził się, wezwał pielęgniarkę i stwierdził, że chce się wypisać ze szpitala. Powell, czyli lekarz, który go ratował, i Elfman byli na obchodzie, ale gdy usłyszeli, co się stało, zaraz tam przybiegli.

– I co? – Kris z wrażenia kręcił się nerwowo i co chwilę upijał łyk herbaty.

– Zbadali go, a potem Powell znów wypytał Briana o wszystko: adres, datę urodzenia, dane z prawa jazdy i tak dalej. Brian odpowiedział prawidłowo, więc nie mieli podstaw, żeby go dłużej trzymać. Był pewien problem, bo oprócz dokumentów nie miał nic: pieniędzy, ubrania, butów, telefonu komórkowego, ale stwierdził, że sobie poradzi, i opuścił oddział w lekarskim fartuchu i chodakach, które mu pożyczyli – dokończył opowieść Leo.

– Dlaczego was nie powiadomili?! – Kris uderzył dłońmi o uda.

– Mówili mu, że jesteśmy w tym samym budynku i rodzina czeka na niego, ale nie zgodził się nas poinformować, że zamierza opuścić oddział. Podobno bardzo się zdenerwował tą propozycją, więc nie naciskali – wyjaśnił Leo.

– Pięknie! Uciekł nam łobuz – warknął Kris. – Mam jego telefon, ale bez karty SIM. Musiał ją wyjąć jeszcze w Delhi, w hotelu. W pamięci aparatu nic nie ma, sprawdziłem. No to teraz szukaj wiatru w polu. Pewnie ma już nowe papiery. – Machnął ręką.

– Jak sądzisz, miał amnezję czy nie? – spytałam.

– Nie mam zdania. Mógł udawać, przecież leczył setki takich ludzi. Widział, jak wyglądają, jak się zachowują, co mówią.

– Moim zdaniem nie miał, skoro odpowiedział na wszystkie pytania dotyczące swoich danych osobowych – wtrąciła Dalila.

– Mógł opuścić ciało i zobaczyć, co widnieje na karcie pacjenta – rozważał Kris. – O ile pamiętał, kim jest i że jako Wędrowiec może tak zrobić.

– Zaraz zwariuję – mruknął Leo. – Dywagujemy, tworzymy teorie, a podstawowe pytanie brzmi: dlaczego tak zrobił? Czemu uciekł?

– Nie mam pojęcia – odparł Kris, a Dalila wzruszyła ramionami i popatrzyła na mnie.

– Ja też nie wiem. – Zagryzłam wargę. Z jednej strony cieszyłam się, że Brian jest zdrowy i zamiast tkwić właśnie na stole operacyjnym jako dawca narządów, biega gdzieś po Londynie lub podróżuje w nieznanym nam kierunku, a z drugiej strony czułam do niego ogromny żal.

– Jak go znam, pojawi się w najmniej oczekiwanym momencie – zaśmiał się Kris. Chyba zauważył, że posmutniałam, bo wstał i poklepał mnie krzepiąco w ramię. – Nie martw się, mała, on jest jak diabeł: ani się obejrzysz, a wyskoczy z pudełka.

– Oby – westchnęłam.

– Słuchajcie, był jeszcze jeden problem, na szczęście chyba sam się rozwiązał. – Leo nerwowo chrząknął i od razu mocno mnie przytulił.

– Jaki problem? – Kris głośno westchnął.

– Ze znikającym znamieniem Anny.

– Co? Jak? – żachnął się Kris. – Co on mówi?! – Popatrzył na mnie.

– Kilka godzin po tym, jak dźgnęłam nożem pana Jiao, poczułam mrowienie w miejscu, gdzie mam znamię. Okazało się, że wyraźnie zbladło – wyznałam.

– Och! – Dalila z wrażenia zatkała usta. Dobrze wiedziała, że pan Jiao nie żył, gdy go uzdrawiała. Pewnie sądziła, że to nie miało znaczenia, ale teraz, gdy wyprowadziłam ją z błędu, zbladła tak samo jak to nieszczęsne znamię.

– Bladło z godziny na godzinę, aż stało się niemal niewidoczne. Mam zdjęcia w telefonie.

– Czemu nic nie powiedziałaś? – spytał z pretensją Kris.

– Nie miała okazji – wybronił mnie Leo. – Nie było czasu. Na szczęście dzisiaj rano Anna odkryła, że wszystko jest raczej w porządku. A skoro znamię nie znikło całkowicie, jej przewinienie nie było, zdaje się, aż tak poważne. Swoją drogą, nie uważacie, że to głupie? Gdy Anna w samoobronie dziabnęła bandziora nożem, znamię od razu zbladło. Nasza koleżanka Debora odpowiada za śmierć setek ludzi, a mimo to nadal chodzi po świecie tylko dlatego, że to inni odwalają za nią czarną robotę – powiedział Leo.

– W tej ciasnej celce raczej nie ma okazji do swobodnych spacerów. A co do jej pomagierów, przecież nikt ich nie zmusza. To ich wolna wola. Niektórzy nie mają oporów, gdy w grę wchodzą pieniądze, zawiść albo niespełnione ambicje. Nie czytałeś nigdy historii o zaprzedawaniu duszy diabłu? – Kris zerknął na Leo.

– Czytałem – burknął.

– Może później porozmawiamy o moralności i zasadach? – zasugerowała Dalila. – Dla mnie ważniejsza jest kwestia, dlaczego znamię z powrotem przybrało normalny kolor.

– Zanim to się stało, rozważałem opcję, że… – zagaił Leo.

– Naprawi się samoistnie, gdy Anna uratuje komuś życie – weszła mu w słowo Dalila. – Pomyślałam o tym samym.

– Właśnie tak. Na logikę: znamię zbladło, bo Anna w samoobronie zabiła człowieka, i przybierze normalny kolor, gdy uratuje życie komuś innemu.

– Czyli Brian przebudził się ze śpiączki dzięki tobie? – Kris popatrzył na mnie.

– Chyba tak. – Wzruszyłam ramionami, bo nie miałam pojęcia, jak tego dokonałam. – Przytknęłam jego rękę do mojego znamienia, ale wtedy nic się nie stało. Nadal był nieprzytomny. Przebudził się kilka godzin później.

– Kiedyś dowiemy się prawdy, a na razie musisz nam pokazać znamię – orzekł Kris, patrząc na mnie. – Porównamy.

– Może ja to załatwię? – Dalila podniosła się z sofy. – Anna ma je pod ubraniem.

Odetchnęłam z ulgą. Nie uśmiechało mi się zdejmowanie bluzki przy takim konsylium, zwłaszcza przy Krisie. Pomaszerowałyśmy do łazienki. Nad wanną wisiało tyle halogenów, że nawet u mojego stomatologa nie było tak jasno.

– Nie martw się. – Dalila pogłaskała mnie po policzku. – Najważniejsze, że znamię z powrotem przybrało normalny kolor.

– Uhm… – mruknęłam bez przekonania. – Przez to całe zamieszanie z Brianem zapomniałam o nim, a teraz znów się boję, że w przyszłym wcieleniu już nie będę z Eperu, a ósemkę zastąpi ten okropny trójkąt plemienia Habbatum. Wystarczy jeszcze jedna podobna sytuacja… Co mam wtedy zrobić? Pozwolić się zabić? A jeśli nie będzie cię w pobliżu? Co się stanie z moją mamą? Ona tego nie przeżyje, ma tylko mnie – mówiłam przez uparcie napływające łzy.

– Nie martw się na zapas – powtórzyła.

Drżącymi rękami rozpięłam guziki koszuli, zdjęłam ją i podwinęłam podkoszulek. – I jak? – wychrypiałam.

– Poczekaj… – mruknęła Dalila, przystawiając swój nadgarstek do mojego brzucha, tuż pod piersią. – Hm, szczerze mówiąc, nie widzę różnicy – powiedziała, podnosząc na mnie wzrok. – Jest takie samo jak moje.

– Na pewno?

– Na pewno.

Dalila obróciła mnie w stronę lustra. Znamię było ciemnomalinowe, tak jak kiedyś. Stałyśmy przed zwierciadłem: Dalila, ciągle trzymająca rękę przy mojej piersi, i ja, patrząca na nasze dwa znamiona.

– Są takie same.

– Ono naprawdę było jasne. Zawołaj Leo, jeśli mi nie wierzysz – powiedziałam, więc Dalila uchyliła drzwi i krzyknęła w stronę salonu. Leo po kilku sekundach znalazł się w łazience.

– Co się dzieje? – spytał, zerkając z niepokojem to na mnie, to na nią.

– Leo, popatrz. – Wypięłam dumnie brzuch. – Naprawiło się.

– Pokaż. – Obrócił mnie w stronę światła. – Dalilo, możesz na moment przystawić swoje?

– I jak? – dopytywałam, bo Dalila zabrała rękę, a Leo dalej wpatrywał się w znamię.

– Jest w porządku! Boże! Dzięki… – Nagle ścisnął mnie tak mocno, że aż zabolało.

– Chodźcie, Kris na pewno się denerwuje – popędziła nas Dalila.

– Idźcie, zaraz przyjdę – powiedziałam.

Musiałam na chwilę zostać sama. Wzniosłam wzrok ku górze, dziękując wszystkim bóstwom, które były odpowiedzialne za ten cud. Szybko zsunęłam podkoszulek, nawet nie zakładałam bluzki, bo przez te oględziny zrobiło mi się wściekle gorąco. Ochlapałam twarz lodowatą wodą i dopiero gdy rumieńce trochę zelżały, wróciłam do salonu. Moi zwariowani przyjaciele powitali mnie brawami. Zanim dotarłam na miejsce, Kris zdążył potarmosić moją fryzurę, a Dalila – wyrwać koszulę i rzucić mi ją na głowę.

– Wariaci – sapnęłam, siadając obok Leo. Jak ja ich wszystkich kochałam, aż ściskało mnie w dołku.

– Mam pomysł! – powiedział Kris. – Ja i Iksha idziemy do kuchni, przygotujemy kolację, Leo otworzy wino, a Anna niech obudzi naszą śpiącą królewnę. Mamy przecież poczwórną okazję do radości! – Uśmiechnął się od ucha do ucha.

No tak: zdrowa Ruby, odnaleziona Alisha, Brian przywrócony do życia i moje znamię! Zasłużyliśmy na porządne świętowanie.

Pół godziny i tysiąc kalorii później ledwie żyliśmy. Miało być lekko i wegetariańsko: ogórki, kokos, orientalne przyprawy, a skończyło się na kilku daniach, między innymi przepysznym kurczaku, wołowinie w sosie curry, wprost obłędnych pierożkach samosa i ogromnym deserze. Leo prawie pękł, najadł się wszystkiego, zupełnie jak na naszej Wigilii, choć zarzekał się, że tylko skosztuje. Kris w niczym mu nie ustępował, stwierdzając, że od kiedy Iksha wprowadziła się do jego domu, przytył prawie pięć kilogramów. Przy Jane na pewno tak sobie nie używał. Ona całe życie dbała o linię.

– Niewątpliwie gotowanie to kolejny talent mojej ukochanej dziewczynki. – Uniósł dłoń Dalili i złożył na niej głośny pocałunek.

– À propos talentów, musicie coś zobaczyć! – pisnęła gospodyni.

Przysunęła się do Alishy i szepnęła jej coś na ucho. Dziewczyna spiekła raka, pokręciła głową, ale ostatecznie chyba udało się ją przekonać, bo wstała, bezszelestnie opuściła salon i po chwili wróciła z małym pudełeczkiem. Wyglądało bardzo zwyczajnie: z szarego kartonu, nieco przybrudzone i ze zgniecionymi narożnikami, ale gdy właścicielka otworzyła je, odwinęła burą szmatkę i powoli zaczęła wyjmować zawartość, aż mnie zatkało.

Zresztą Leo wyglądał podobnie: nachylony nad stołem i z wybałuszonymi z wrażenia oczami. Oboje nie mogliśmy uwierzyć, że to, co widzimy, jest dziełem ludzkich rąk, na dodatek tak znajomych.

– Mogę? – spytałam, wyciągając dłoń po jedną z maleńkich, ażurowych figurek.

Alisha pokiwała głową, przesuwając w moją stronę kilka tych cacek. Czegóż tu nie było: rybka, motyl, drzewko bonsai, Budda, kilka tajemniczych roślin, nawet malusieńka książka. Córka Dalili rzeźbiła swe figurki w drewnie lub delikatnie połyskującym białym kamieniu. Jedna z nich, przedstawiająca owada, powstała z kawałka czegoś czarnego, a inna chyba ze zwykłej cegły, bo miała specyficzny ciepły kolor i porowatość.

– Jakie maleństwa… – Leo z niedowierzaniem pokręcił głową. – Aż boję się dotknąć.

– Jak to zrobiłaś? – spytałam tak, żeby oprócz autorki tych miniaturowych dzieł sztuki wszyscy mogli mnie usłyszeć w swoich głowach.

– Rzeźbi igłą. Niektóre nawet kilka miesięcy – wyjaśniła za córkę Dalila. – Robi to od lat. Zamiast układać rangoli, jak większość jej rówieśniczek, brała kawałek drewna i zaczynała rzeźbić. Myślałam, że to taka dziecięca zabawa, ale teraz widzę, że ten talent tkwił w niej od zawsze. Piękny, prawda? – spytała, biorąc do ręki maleńkiego motylka.

– Wszystkie są piękne – westchnęłam. – Gdybym musiała wybrać, który najbardziej mi się podoba, miałabym kłopot.

– Nie ma co, dziewczyna jest równie utalentowana jak jej mama, choć w zupełnie innej dziedzinie. – Kris przyglądał się im z zachwytem.

– Mam pomysł! – pisnęłam. – Znam świetną galerię, już trzy razy tam się wystawiałam. Wspierają debiutantów, organizują wernisaże i sprzedaż wystawionych prac. Nie pobierają przy tym żadnych opłat. Ich działalność sponsorują duże firmy i podobno nawet ktoś z rodziny królewskiej. Galeria jest niedaleko Trafalgar Square, więc odwiedza ją sporo osób. Myślę, że udałoby się zorganizować wystawę rzeźb Alishy, oczywiście nie musi ich sprzedawać – zwróciłam się do Dalili, chcąc sprawdzić, czy zaakceptuje ten pomysł.

– Sama spytaj artystkę – odpowiedziała ze śmiechem. – Dobrze, że przynajmniej po tobie nie muszę jej powtarzać, co mówiłaś.

Szybko przedstawiłam Alishy moją propozycję. Najpierw uniosła brwi, później oblała się rumieńcem i zerknęła na Dalilę, szukając jej aprobaty. Gdy ta promiennie się uśmiechnęła, młoda rzeźbiarka od razu pokiwała głową.

– Świetnie! – Aż podskoczyłam na krześle.

– Powinnaś jej pokazać swoje rysunki – stwierdził Leo. – Też nie masz się czego wstydzić.

– Nie dorastam jej do pięt – powiedziałam, patrząc na Alishę, która powoli i skrupulatnie układała rzeźby w pudełku.

– Nie bądź taka skromna. Miałem jeden z twoich rysunków, wiem, co potrafisz – wtrącił się Kris, nalewając nam wszystkim po kolejnym kieliszku wybornego wina.

– Serio? Który? I skąd go masz?

– Kupiłem. Przedstawia jeden z pejzaży Antibes. Niestety, Jane bardzo go lubiła i został u niej – odparł, zajmując swoje miejsce.

– Mam coś w telefonie – przypomniałam sobie. – Chcesz zobaczyć moje rysunki? – Popatrzyłam na Alishę. Oczywiście ochoczo się zgodziła, więc przysunęłam się bliżej jej krzesła i położyłam smartfon na stole.

– Ja też chcę zobaczyć – oświadczyła Dalila, przysiadając się z drugiej strony.

Dobrze, że miałam pretekst, żeby nie pić kolejnej lampki wina, bo już i tak szumiało mi w głowie. Zdaje się zresztą, że panowie konkretnie się wstawili, bo mówili coraz głośniej. Na szczęście Kris poprosił Leo, żeby przeszli na moment do gabinetu. Chciał się pochwalić nową pasją, a raczej akcesoriami do niej, czyli kijami do golfa. Zostałyśmy same.

– Już, chwileczkę, gdzieś tu muszą być… – mamrotałam, przesuwając kolejne zdjęcia. – Mam okropny bałagan w tej galerii – westchnęłam, natrafiając na fotki ze świąt, wizyty u Wiktorii, a nawet te, które Brian wysłał mi kiedyś z naszego wspólnego pobytu w Zakopanem.

Nagle usłyszałam jakiś dziwny odgłos: chrząknięcie? Zastygłam z palcem wiszącym w powietrzu. Popatrzyłam na Alishę, wyglądała, jakby właśnie ujrzała ducha. Trzymała się za usta i z przerażeniem wpatrywała w ekran smartfona.

– To Brian, mój przyjaciel – szybko wyjaśniłam, zerkając na zdjęcie. – Byliśmy w Zakopanem, to miejscowość w Polsce, stamtąd pochodzi moja mama.

– Pati… – niespodziewanie wykrztusiła Alisha.

– Ona mówi – jęknęła Dalila.

Patrzyłam to na matkę, to na córkę. Alisha nadal uparcie wpatrywała się w ekran, a jej mama wyglądała, jakby zaraz miała zemdleć.

– Co ona powiedziała? – Szarpnęłam Dalilę za rękę.

– Pati w języku hindi znaczy „mąż”.

– Mąż? – powtórzyłam, robiąc idiotyczną minę. – Jaki mąż?

– Nie wiem – wyszeptała po chwili.

– Alisha, czyj to mąż? – spytałam, obracając się w prawo, żeby widzieć reakcję dziewczyny. Alisha od razu wskazała na siebie. – O matko, ona mówi, że to jej mąż. Ale jak? Kiedy? – Znów spojrzałam na Dalilę.

– Poczekaj, chyba wiem, o co chodzi.

Podniosła się z krzesła, przykucnęła u stóp córki i zagadała do niej w pięknym, świergoczącym języku. Powtarzała w kółko słowo driszti, a dziewczyna za każdym razem potakiwała, wskazując na głowę i zamykając oczy.

– Boże. Już wiem wszystko… – Dalila aż przysiadła na piętach. – Moja ukochana córeczka… Taki dar, takie przekleństwo… – Nagle opuściła głowę i zaszlochała.

– Co się dzieje?! – usłyszałam głos Krisa. Nie zauważyłyśmy, kiedy nasi panowie wrócili.

– Co się stało? – Leo też się wystraszył, widząc przyjaciela, który dopadł do Dalili, ukląkł obok i teraz próbował wydobyć z niej jakąkolwiek odpowiedź.

– Oglądałyśmy zdjęcia, na jednym był Brian. Alisha go zobaczyła i powiedziała, że to jej mąż. Dalila z nią porozmawiała, a potem się rozpłakała – szybko zreferowałam przebieg zdarzeń.

Wiedziałam, że w tym momencie tylko ja mogę im o tym opowiedzieć. Dalila ciągle szlochała, a Alisha doznała chyba jakiegoś szoku, bo wyglądała dokładnie tak jak w chwili, gdy zobaczyłam ją po raz pierwszy. Trzęsła się jak osika, a oczy prawie wypadały jej z orbit.

– Iksha, kochanie… Powiedz, co się stało? – Kris nie dawał za wygraną.

– Powiedziała? – powtórzył po mnie Leo. – Alisha mówi?

– Tylko jedno słowo. Pati. To znaczy „mąż” w języku hindi – wytłumaczyłam.

– Zaraz wam wyjaśnię… – jęknęła Dalila. – Córeczko, chodź do mnie. – Wyciągnęła ręce, a Alisha od razu zsunęła się z krzesła i dołączyła do mamy, tuląc się i kryjąc twarz na jej piersi. – Moje dziecko, jak każda kobieta z Eperu, posiada jeden wyjątkowy dar. Pęka mi serce, bo dar Alishy to prawdziwe przekleństwo. Ludzie boją się takich osób. Jestem pewna, że nieraz ją prześladowali właśnie przez tę straszną umiejętność. To dlatego udawała niemowę – zaszlochała Dalila.

– O czym ona mówi?

Leo był przerażony, spoglądał to na Krisa, to na mnie, ale ja już domyśliłam się, co otrzymała w darze Alisha.

– Ona widzi przyszłość…