Czy umrę, nim się zbudzę? - ebook

Nadal pachnie snem.

Oparty o zmywarkę obejmuję swoją dziewczynę. Spoglądam na jej plecy – na koszulkę w czarno-białe paski wpuszczoną w dżinsowe spodenki, która marszczy się w talii, na krągłe blade łydki i kostki. Ona mnie nie obejmuje. Wsuwam palec pod jej podbródek, próbując unieść głowę. Chcę ją pocałować. Gdyby tylko mi pozwoliła, wszystko byłoby jak przedtem. Waha się, próbuje opuścić głowę, nie zważa na mój dotyk. Czuję ciepło jej oddechu na swojej skórze. Wydaje mi się, że zaczyna się łamać, ta sytuacja też pewnie ją męczy. Nie wiem nawet, jak to się zaczęło. Ciekawe, czy ona wie.

Nie daje za wygraną. Kładzie dłoń na moim brzuchu i odwraca głowę, blond włosy opadają jej na oczy.

– Nie – mówi.

Odpycha mnie, odwraca się w stronę kuchennego stołu. Chce szybko przygotować kanapki. Drobną dłonią chwyta łyżkę i między dwie kromki białego chleba nakłada sałatkę coleslaw, przykrywa ją plastrami szynki. Następnie szybkim ruchem przekrawa kanapkę na dwa trójkąty. Nie patrzy na mnie, ale wie, że ją obserwuję. Nasadą dłoni dociska jeszcze raz nóż do blatu, grymas wykrzywia jej twarz.

– Nie zachowuj się tak. – Pochylam się, by znaleźć się na wysokości jej oczu. Chcę uchwycić jej wzrok. Jej policzki przybrały brzoskwiniowy kolor. – Chodź z nami. Wybierzemy łatwe trasy, możesz znowu spróbować. Ostatnim razem ci się podobało.

– Alex, to twoje hobby. Nie musimy tego robić razem. – Owija kilkakrotnie kanapki w folię aluminiową, jakby chciała wycisnąć z nich resztki życia. Wrzuca je do plecaka, do którego spakowała już butelkę wody i mapę wzgórz Quantock w jasnopomarańczowej okładce wydaną przez Ordnance Survey. Widziałem, jak ją wczoraj ściągała z półki.

– Po prostu byłoby miło, gdybyś się z nami wybrała – stwierdzam, wykonując krążenia ramionami. Czuję się silny i gotowy na nowy sezon w wąwozie Avon. Nie mogę się doczekać bólu, który przychodzi po ciężkim wysiłku fizycznym. – Nie musisz się wspinać, jeśli nie chcesz.

Zasuwa plecak, podchodzi do szafki, wyciąga z niej tenisówki, zrzucając na podłogę moje.

Mam ochotę zapytać, czy raczy je podnieść, ale gryzę się w język.

– Proszę, nie chcę zostawiać tego w ten sposób – mówię.

Może do wieczora jej przejdzie. Długi spacer rozjaśni jej w głowie.

List. Muszę powiedzieć jej o liście, ale nie w takiej atmosferze. Muszę wybrać odpowiedni moment.

Jest wściekła. Przykuca i wciska stopy w trampki, prawie tracąc przy tym równowagę. Poczekam kilka dni, dam jej czas, by znowu mnie polubiła, i spróbuję ponownie, kiedy będzie w dobrym nastroju. Wstaje, przegląda się w lustrze usytuowanym obok drzwi wejściowych, nakłada błyszczyk, ale nie uśmiecha się do swojego odbicia.

A może powinienem zrobić to teraz, kiedy już gorzej być nie może?

– Bea, jest sprawa…

Idzie w moim kierunku, ale nie patrzy na mnie. Podnosi plecak, który leży u moich stóp. Podążam za jej wzrokiem, patrzy na zegar ścienny nad zlewem. Nie, to nie jest dobry moment. Mówię, że odbiorę Eleanor i Toma przed ósmą trzydzieści. A poza tym nie chcę już o tym myśleć. Potrzebuję przerwy. Na samą myśl o tym pełnym oskarżeń liście zaczynam się pocić. Mam w głowie wiele pytań. Odwracają moją uwagę od pracy, przez nie denerwuję się na Beę i nie śpię dobrze. Co ja narobiłem?

Później, zrobię to później.

Z przewieszonym przez ramię plecakiem sięga do stojącej na szafce miski po kluczyki do auta i otwiera drzwi.

– Baw się dobrze – mówię, chociaż kusi mnie, by rzucić jakiś kąśliwy tekst albo chociaż zagrodzić jej drogę, aż zwróci na mnie uwagę. Dlaczego to zawsze ja muszę wyciągać rękę na zgodę? Na pewno nie dlatego, że wina zawsze leży po mojej stronie. – Zapowiada się upalny dzień. Wzięłaś ze sobą dużo wody?

Zatrzymuje się, opiera głowę o framugę drzwi, stoi tyłem do mnie. Potem wychodzi i zamyka drzwi za sobą.

Ani słowa pożegnania.1.

– No i jaki masz lead?

Takim pytaniem zazwyczaj witał mnie mój naczelny, gdy wchodziłem do redakcji. Zza monitora wystawała jego świecąca łysa głowa, której nawet nie raczył odwrócić. Jego smukłe palce poruszały się nerwowo po klawiaturze, a gruba wystająca dolna warga drżała, kiedy mamrotał pod nosem słowa, które spisywał. Oczekiwał natychmiastowej odpowiedzi. Myśli przewodniej. Zdania, które wypowiada się w knajpie do znajomych, by przykuć ich uwagę. Najważniejszej rzeczy, którą chce się przekazać czytelnikowi – gdyby miał przeczytać tylko to, odkryłby sens całego tekstu.

Byłem początkującym dziennikarzem. Ubrany w garnitur, pod krawatem, cały spocony wybąkiwałem kilka propozycji, gapiąc się przy tym na brązową wykładzinę z nadzieją, że nagle ktoś wejdzie i podrzuci mi właściwą odpowiedź. Czasem, zanim Bill zdążył na mnie nawrzeszczeć, ubiegałem go pytaniem: „O czym chciałbyś, żebym pisał?”. Zadziałało kilka razy, ale w końcu zaczęło go to irytować. Odrywał oczy od monitora, odjeżdżał krzesłem do tyłu, kładł powoli ręce na brzuchu wielkości piłki lekarskiej i mówił: „Nie mam pojęcia, Alexander. Ty mi powiedz. Mam cię trzymać za rączkę, słodziutki?”.

W tamtym okresie byłem przekonany, że najbardziej na świecie pogardzam właśnie Billem, a on upokarza mnie równie mocno. Myliłem się w obu przypadkach.

Próbowałem udzielić innej odpowiedzi, wpatrując się przy tym hipnotycznie w jego obwisłe różowawe policzki, które budziły mój niepokój. On wtedy z zachwytem wykrzykiwał na całą redakcję swój ulubiony tekst: „Mam ci też podetrzeć tyłek?”. Robił to nawet w czasach, gdy dostarczałem już bardzo dobre materiały.

Biorąc pod uwagę stan, w którym się znajduję, to pytanie jest w pełni uzasadnione. Słyszę je przynajmniej raz w tygodniu od jakichś czterech lat, ale nawet mi się nie śniło, że jeszcze przed trzydziestką będę potrzebował osoby, która codziennie będzie sprzątać moje odchody.

Z czasem leady zacząłem wymyślać, gdy wracałem pieszo z konferencji prasowej albo jechałem autem z jakiegoś wywiadu. Co mnie najbardziej zaintrygowało? Co było najistotniejsze, co mną najbardziej wstrząsnęło? Jak wpleść w tekst jeszcze dwie, trzy informacje i nie przekroczyć dwudziestu pięciu słów? („Ma być zwięźle i sexy”, grzmiał zawsze Bill). Tym sposobem, kiedy wchodziłem do siedziby „Bristol Post”, od razu zasiadałem do pisania, wiedząc, jak chcę poprowadzić fabułę.

Nadal głowię się nad leadem do mojej historii. Słyszę w głowie głos Billa, który mówi, żeby od razu podać miejsce akcji i osoby dramatu. Jak trafiłem do szpitala, o niesprawiedliwości, rozpaczy, przewrotności i tym podobne. W mojej opinii to są jednak oczywistości. To, co ja chcę opowiedzieć, tak naprawdę sprowadza się do jednego pytania: co będzie ze mną dalej?

Artykuł, którego oczekiwałby ode mnie Bill, łatwo zacząć. Gorzej z wersją, która spełniłaby moje oczekiwania. Problem tkwi w tym, że nie da się napisać leadu, dopóki nie pozna się zakończenia historii. Dlatego mam dwie wersje. Pierwsza brzmi tak:

Cud medycyny w Bristolu. Ku radości rodziny mężczyzna po dwóch latach wybudził się ze śpiączki.

A druga tak:

Zmarł amator wspinaczki z Bristolu, który dwa lata temu zapadł w śpiączkę po odpadnięciu w wąwozie Avon.

Wszyscy są przekonani, że przed oczyma mam tylko ciemność.

Myśleli, że gdy się obudzę, będą musieli mi wszystko opowiedzieć, żebym nadrobił stracone miesiące. Bo początkowo wierzyli oczywiście, że się wybudzę. Ale gdy drugi rok z kolei słyszałem opowieści pielęgniarek o ich planach sylwestrowych – ja już wiedziałem. I moja rodzina również przestawała wierzyć. Wyczułem to w ich głosach, gdy przychodzili w odwiedziny. W miejsce nadziei i determinacji pojawiły się znużenie i wątpliwość.

Nadzieja na rychły koniec – jakikolwiek miałby się okazać – ścigała się łeb w łeb z nadzieją na najdrobniejszą oznakę życia. Czy wyścig potoczyłby się inaczej, gdyby wiedzieli, co faktycznie zdarzyło się po wystrzale z pistoletu startowego? Kto wie? Tak czy inaczej, nadzieja na rychły koniec zdobywała przewagę.

Czy można ich za to winić? Wyglądam na martwego. Nie mogę mówić, poruszać się, przyznać, że słyszę każde ich słowo.

Życie, które wiodłem, skończyło się tuż po moich dwudziestych siódmych urodzinach. Teraz godziny, dni, miesiące zlewają się w jedno. Pewny jestem tylko, że świadom spędziłem w szpitalu dwa Boże Narodzenia – nie da się przeoczyć kolędników odwiedzających pacjentów na oddziale – więc podejrzewam, że leżę uwięziony tu od dwóch lat. Lekarze i pielęgniarki wypowiadają takie słowa jak „śpiączka” czy „stan wegetatywny”. Nie mają pojęcia, że jestem świadomy. Żadne badania nie wykazują aktywności mojego mózgu, mimo że desperacko pragnę im to pokazać.

Sam też nie wiem, co jest ze mną nie w porządku – jak mogę jednocześnie być sparaliżowany i nadal czuć dotyk pielęgniarki? Jak mogę znajdować się w stanie wegetatywnym, a jednocześnie rozumieć, co się dookoła dzieje? Czasami oczy same mi się otwierają. Lekarze powtarzają mojej rodzinie: „Tak się zdarza, nie ma się czym ekscytować”. Ale jak wytłumaczą fakt, że w rzadkich, elektryzujących momentach moje oczy widzą? Pacjenci w śpiączce przecież nic nie widzą, prawda? Faktem jest natomiast, że nie widzę wyraźnie. Rozróżniam kształty, odcienie szarości, zmieniające się światło. Nie rozpoznaję rysów twarzy, szczegółów. Nie rozpoznaję kolorów. A jednak – w moim odczuciu nie takie są objawy śpiączki.

Zastanawiam się, czy jestem jedynym takim przypadkiem. Medyczny fenomen, o którego istnieniu nikt nie ma pojęcia.

To wszystko sprowadza się do jednego: decyzji mojej rodziny, czy powinni mnie odłączyć. Z tego, co mówią lekarze, nie jestem podłączony do żadnej podtrzymującej życie aparatury, zatem, ściślej rzecz ujmując, nie mają mnie od czego odłączyć. Wiem jednak, że są inne sposoby, by zakończyć moje życie. A ja walczę o nie, walczę, by mnie utrzymywali przy życiu. Muszę im udowodnić, że warto mnie ratować.

Próbowałem się poruszyć: nic z tego. Nie mogę nawet mrugnąć. Próbowałem mówić: nic. Lekarze nie zauważyli żadnych ruchów. A gdyby w inny sposób pokazać, że mój umysł nadal działa? Gdyby tak pomału sobie pracował w miarę swoich możliwości? Gdybym tak ciągle myślał? Gdybym zmuszał umysł do aktywności i wysiłku? Może wtedy zaszłaby jakaś zmiana? Mój umysł poruszyłby ciałem. Albo dostrzegliby coś po umieszczeniu mnie po raz kolejny w tunelu rezonansu magnetycznego?

Może wtedy złapaliby mnie za rękę albo za kołnierz szpitalnej koszuli – cokolwiek – i wyciągnęli z tego otworu. Oddaliby mi ubrania, wręczyli wypis ze szpitala, otworzyli drzwi i pozwolili odejść. Może porozmawialiby ze mną, potraktowali mnie jak istotę ludzką. Musi być jakiś sposób.

Oto więc jestem: opowiadam sobie wydarzenia z własnego życia, by zmusić umysł do wysiłku. Kiedyś takie zlecenie wywołałoby zachwyt. Mięsista historia, jest w co się wgryźć – przygnębiający pobyt szpitalu w rezultacie równie przygnębiającego zdarzenia.

Musiałbym z rozwagą opisywać niektóre szczegóły, żeby mój redaktor się nie czepiał. I wcześniej rozwiązać pewne kwestie prawne, żeby nie ryzykować procesu. To byłby temat na pierwszą stronę – może nawet opublikowaliby dwa artykuły, dzień po dniu, gdybym opisał sytuację, patrząc pod różnymi kątami. Streściliby go w dziennikach ogólnokrajowych, zdobyłbym jakieś nagrody. Od takiego sensacyjnego materiału zaczyna się karierę.

Czuję się jak kiedyś, gdy dzwoniłem do copytakera², zanim ich wszystkich pozwalniano. Zanim zaczęliśmy przesyłać swoje artykuły do redakcji mailem. Co jakiś czas kusi mnie, żeby użyć żargonu – wznieść się na poziom wyżej i wysilić swój umysł trochę bardziej. Mógłbym użyć słowa „kropka” na końcu każdego zdania. „Par” przed każdym nowym akapitem. „Koniec”, kończąc artykuł. Kropka. Nie sądzę, żebym mógł to robić przez cały czas. Kropka. To nie są wiadomości w skrócie na pięćdziesiąt słów. Kropka. Może znużyć. Kropka. Par.

Pozwalam sobie czasem puścić wodze fantazji. Pozwalam sobie wierzyć, że nie jestem sam i że nie mówię do siebie. Przypominam sobie, jak to było kiedyś. Siedzę w samochodzie zaparkowanym niedaleko miejsca zbrodni: pomywacz w kawiarni w Fishponds dźgnął nożem swojego szefa w odwecie za brak wypłaty, na oczach przerażonych klientów, którzy jeszcze chwilę wcześniej delektowali się smażonymi frykasami na śniadanie. Rozmawiam z fryzjerem z naprzeciwka, który zalewając się łzami, opowiada, że denat był „świetnym facetem, typem osoby, która zawsze przystanie, by się przywitać”. Standardowa gadka w takich sytuacjach.

Dzięki wieloletniej pracy reporterskiej zdałem sobie sprawę, że morderstwo wkrada się w życie najzwyklejszych ludzi, a nie tylko tych, którzy na to zasługują. I nikt się go nie spodziewa.

„Połącz mnie z copytakerem”, mówię. W słuchawce odzywa się pogodny głos z silnym bristolskim akcentem. „Dobry! Co tam?” Dziewczyna nosi zestaw słuchawkowy i spisuje moje słowa, stukając kolorowymi tipsami w klawiaturę. Zatrzymuje się co jakiś czas, żeby przeczytać zdanie, które napisała, albo żeby powiedzieć, że użyłem dwa razy tego samego wyrazu albo że przez wiatr ledwo mnie słyszy. Głównie jednak jej reakcje ograniczają się do: „Uhm. No. Dalej”, aż w końcu milknie. Tego bym teraz pragnął. Nie chcę pytań, żądań. Chcę wyjaśnić, jak zacząłem wątpić we wszystko, w co do tej pory wierzyłem. Opowiedzieć, jakie to straszne dowiedzieć się, że ktoś chce ci zrobić krzywdę. Chcę tylko móc o tym mówić.

Nieprawda. Nie chcę tylko móc mówić. Chcę zrobić wiele rzeczy, a nie mogę, i to boli – sprawia wręcz fizyczny ból.

Gdybym wiedział, co się stanie, spróbowałbym tylu rzeczy. Wybrał najtrudniejszą drogę wspinaczkową w wąwozie Avon. W obiektywie kamery telewizyjnej eksplorował odległe pustynie i badał lokalne plemiona żyjące gdzieś w górach. Wspiął się na Mount Everest. Cieszył się też małymi rzeczami, codziennością. Częściej spoglądał w niebo.

Gdybym mógł się stąd wydostać, spędziłbym noc w swoim łóżku otulony kołdrą, która nie śmierdzi krochmalem, w pozycji, w której mnie się, do cholery, podoba, a nie wybranej przez pielęgniarkę, która podpiera mnie poduszkami. Gdyby obudził mnie w nocy hałas, nie bałbym się ciemności, bo mógłbym się obronić. Rankiem obróciłbym się w stronę śpiącej Bei i przyglądał się jej kilka minut. Potem bym ją obudził, a ona położyłaby się na mnie i zawładnęła moimi ustami, pokrywając je zachłannymi pocałunkami. I tak dalej, i tak dalej, a po wszystkim nie pościeliłbym łóżka.

Zjadłbym kanapkę z bekonem – chrupiące słone plasterki mięsa na miękkiej kromce białego chleba. Do tego brown sauce. Mieszkanie wypełniłby wydobywający się z kawiarki zapach świeżo zmielonej kawy, prażonych orzechów i karmelizowanego cukru, którego udało mi się nie przypalić. Byłby też lodowato zimny sok jabłkowy. Bea podałaby mi miseczkę ze świeżym, jasnoróżowym grejpfrutem, tak kwaśnym, że aż wykrzywia twarz. Spacerowałbym… Nie! Biegałbym ulicami w deszczu. I ciągle bym mówił.

Odkąd zaniemówiłem, mam tyle do powiedzenia.2.

Odkąd obudziłem się w szpitalu, walczyłem. Walka nie zawsze jednak toczyła się o to samo. Przez chwilę, zanim zaczęło się to szaleństwo z Beą i policją, nie chciałem żyć. Nie chodzi o to, że się poddałem. Mentalnie nadal walczyłem, ale o inny rezultat.

Po tym, co nazwałbym miesiącami największych wysiłków, by pokazać lekarzom, że jestem świadomy, miesiącami prób, by poruszyć różnymi częściami ciała, wysilania się, by coś powiedzieć, albo przynajmniej chrząknąć, przestałem się starać. Gdy przeprowadzali badania, nawet nie próbowałem reagować. Obrałem sobie nowy cel: śmierć. Miałem nadzieję, że występujący przez dłuższy czas brak reakcji z mojej strony sprawi, że sobie odpuszczą. Gdy przysłuchiwałem się rozmowom ojca z lekarzami, wiedziałem, że może do tego dojść. Przestaną mnie karmić albo pozwolą mi umrzeć przy kolejnej infekcji.

Z wielu powodów sądziłem, że takie rozwiązanie będzie najlepsze. Zrobiłbym wszystkim przysługę. Bea, tata i Philippa mogliby ruszyć z miejsca. Gdybym się ocknął z tego koszmaru, kto wie, czy byłbym w stanie chodzić. Zająć się sobą? Jeść? Przecież ich tym nie obciążę.

Postrzegałem to jako decyzję życia i śmierci, którą jak słyszałem, podejmują ludzie, gdy coś pójdzie nie tak podczas wspinaczki. Rzadko się to zdarza, ale jednak. Trzeba wtedy zachować spokój i powziąć najlepszą decyzję dla siebie i swojego partnera. Odcięcie liny przyjaciela i wysłanie go na pewną śmierć jest straszne, ale jeżeli dzięki temu spadnie jedna osoba, a nie dwie, należy to zrobić. W teorii to samo powinno się zrobić z liną nad sobą, mimo świadomości, że upadek zakończy się śmiercią. Uratuje się w ten sposób życie partnera. Tak się na to zapatrywałem. Odcinałem swoją linę. W tych okolicznościach to była najlepsza decyzja, jaką mogłem podjąć.

W czasie tych miesięcy, gdy byłem przykuty do łóżka, pomału nabierałem przekonania, że zasługuję na śmierć. Wszystko wydarzyło się z jakiegoś powodu. Utknąłem w swoim ciele pełen poczucia winy i to był mój wyrok. Ani przez chwilę nie wątpiłem, że zostałem ukarany za swoją największą zbrodnię: zabicie matki.

Postąpiłem dokładnie tak, jak to podsumowała moja siostra – Philippa zawsze waliła prosto z mostu. Czy fakt, że „miałem tylko osiemnaście lat”, gdy mama dowiedziała się o nawrocie nowotworu, stanowi jakąkolwiek wymówkę? Gdy czekała ją druga seria naświetlań, tata starał się podtrzymywać ją na duchu, mówiąc o nadziei i chęci do życia. Ja natomiast trzymałem ją za ręce, patrzyłem jej w oczy i dawałem się ponieść jej rozpaczy i cierpieniu. Gdybym się sprzeciwił i nie pozwolił jej dać za wygraną, z pewnością poddałaby się kolejnemu, kończącemu się pęcherzami na skórze naświetlaniu. Posłuchałaby mnie.

Tyle że miała takie przekonujące argumenty. Była taka pewna, czego pragnie. „Pracowałam jako pielęgniarka w hospicjum”, przypomniała mi w swoich dziwacznych wiadomościach pisanych w notatniku, który wszędzie ze sobą zabierała. Mówienie stało się zbyt uwłaczające – po usunięciu części języka bełkotała, a także zbyt bolesne ze względu na suchość w ustach – scheda po naświetlaniach. „Widziałam setki umierających ludzi”, napisała. „Wiem, czego chcę. Żadnych więcej naświetlań. Pomóż mi wyjaśnić to tacie”.

Jak miałem mu oznajmić, że mama się poddaje? I tak już był własnym cieniem. W tamtym czasie mój głos niósł się po domu, w którym nikt inny się nie odzywał. Tata chronił się, czytając kryminały, grając na gitarze i oceniając prace zaliczeniowe z geografii. Wiecznie otwarte niegdyś drzwi do jego gabinetu były teraz zamknięte na cztery spusty. Nie znosił rozmawiać z mamą za pomocą notatnika, unikał więc tego równie skutecznie jak ona. Mijali się zatem, a każde z nich ukrywało się przed trudnymi rozmowami w swoim świecie. Philippa wzięła przykład z ojca i zamknęła się w wypełnionej zgorzknieniem ciszy. Miała czternaście lat, kiedy mama zachorowała, a szesnaście, gdy mama zmarła – trudno jednoznacznie stwierdzić, czy jej reakcja była wynikiem tej choroby, czy napawania się przez nastolatkę zmiennością nastrojów. Miotała się między marudzeniem za zamkniętymi drzwiami swojego pokoju a wydzieraniem się na każdego, kogo spotkała na swojej drodze. W tym wszystkim nie oszczędzała też mamy, w zasadzie jej najbardziej się obrywało. Przyglądanie się im dwóm razem sprawiało ból. Philippa nie chciała jej przytulać, patrzyła na nią z nieskrywaną nienawiścią, z premedytacją utrudniając jej życie – nie te ciuchy miała uprasowane, co innego chciała na obiad czy inne DVD wolała obejrzeć podczas naszych rodzinnych comiesięcznych wieczorków filmowych. Pokłady cierpliwości mamy zadziwiały i nie mogłem się w jej oczach doszukać śladu łez.

Ja nie umiałem wykazać się taką tolerancją. Pewnego wieczoru siedzieliśmy przy stole kuchennym, gdy mama podsunęła Philippie karteczkę z zapisanym pytaniem: „Jak się miewa Jenny?”.

Nie wiedzieć czemu Philippa przewróciła oczami i z szyderczym uśmiechem odparła:

– Wal się. Naprawdę. Wal się.

Poszedłem za nią na górę, kipiąc ze złości. Mama sobie na to nie zasłużyła. Mimo protestów siostry otworzyłem gwałtownie drzwi jej pokoju.

– Phil, co ty, kurwa, wyprawiasz?

– Zostaw mnie w spokoju – załkała, wycierając łzy rękawem bluzy.

– Dlaczego tak się do niej odnosisz?

– Ty w ogóle wiesz, kim jest Jenny? – zapytała, siadając na łóżku. Sięgnęła po magazyn i zaczęła przerzucać strony. – Poznałam ją w klubie dyskusyjnym, do którego zresztą już nie chodzę, ponieważ akurat we wtorkowe wieczory tata musi zabierać mamę na sesję akupunktury. Czy ona nie kuma? Przez nią nie widziałam się z Jenny od miesięcy.

Rozejrzałem się po jej pokoju w poszukiwaniu czegoś, co pozwoli mi zrozumieć ten egoizm. Na ścianach wisiały plakaty z filmów Szkoła uwodzenia i Ten pierwszy raz, na podłodze leżał zrzucony z łóżka pluszowy miś, a na biurku podręcznik do historii.

– Według ciebie ważniejszy jest jakiś klub dyskusyjny niż samopoczucie mamy?

– Dla ciebie wszystko jest w porządku. Nie obchodzi cię, że wszystko się zmieniło, odkąd zachorowała. Któregoś dnia widziałam, jak tata płakał. Widziałeś, żeby wcześniej to robił? Nie płakał nawet, gdy zmarli babcia i dziadek. Przez mamę jest przygnębiony. – Położyła stanowczo rękę na okładce magazynu, jakby ten ostatni argument miał mnie przekonać.

– To nie przez nią taki się stał – powiedziałem, siadając na krześle przy jej biurku i wygładzając otwarte strony podręcznika. – To nie jej wina. To wina raka. Jeśli potrzebujesz winowajcy, jest nim choroba.

Wydarła okładkę magazynu, porwała na małe kawałeczki i wrzuciła do kosza stojącego u moich stóp.

– Ale nie mogę dotknąć raka, prawda? Nie mogę na niego nakrzyczeć. Nie widzę go. – Spojrzała na mnie, wyrywając kolejną stronę, nawet na nią nie spoglądając. Zgniotła ją w kulkę, wpatrując się we mnie uporczywie, aż musiałem odwrócić wzrok.

Następnego dnia, gdy pomagałem mamie plewić w ogródku – oddawała się temu zajęciu do ostatnich tygodni życia – wyciągnęła notatnik z kieszeni swojego fartucha. Napisała „krem przeciwsłoneczny?”, wstałem więc z maty, by przynieść go z domu. Przez sierpniowe słońce musiała nakładać krem z wysokim filtrem na podłużną bliznę biegnącą wzdłuż jej szyi, pamiątkę po operacji wycięcia węzłów chłonnych, które usunięto wraz z fragmentem języka. Szedłem trawnikiem, gdy usłyszałem swoje imię wypowiadane zachrypłym, zmienionym głosem.

– Alex. – Obróciłem się, a mama przywołała mnie skinieniem głowy. Gdy szedłem w jej stronę, pisała coś w notatniku. „Powiedz Phil, żeby mi go przyniosła”, napisała. „Musisz odpocząć. Ona może mi pomóc”.

Skrzywiłem się.

– Nie wiem, czy przyjdzie, mamo.

„Poproś”, napisała.

Westchnąłem. Nie chciałem jej zawieść.

„W porządku”, dodała i uśmiechnęła się do mnie, kucając u podnóża jabłoni. „W taki sposób reaguje. Rozumiem to. Zapytaj. Może przyjdzie”.

Jednak Philippa nie odeszła od biurka, choć przekazałem jej prośbę mamy. Wywróciła oczami i powiedziała, że jest zbyt zajęta odrabianiem pracy domowej.

Przez całe dwa lata, kiedy mama chorowała, moja siostra zachowywała się w ten sposób. Jak przyjmie wiadomość, że mama nie chce więcej naświetlań? Gdzieś w głębi duszy obawiałem się, że Philippa się z tego ucieszy, a nawet oznajmi mamie z radością, że w końcu się od niej uwolnimy.

Przez kilka dni zamartwiałem się, jak przekazać rodzinie życzenie mamy. Zawsze byłem kunktatorem, szczególnie gdy musiałem obwieszczać złe nowiny. Mogłem zaoszczędzić sobie i ludziom wokół wiele bólu, gdybym miał inne podejście. O wielu rzeczach, które wydarzyły się w ostatnich tygodniach, powinienem był powiedzieć Bei. Płaciłem za tchórzostwo tych ostatnich kilku miesięcy.

Ostatecznie ciężar przekazania wszystkim woli mamy został ze mnie zdjęty. Gdy mama brała prysznic, ojciec przewertował jeden z jej notatników. To on natrafił na stronę, na której napisała niebieskim flamastrem: „Żadnego więcej leczenia. Pomóż mi wyjaśnić to twojemu tacie”. Oglądałem telewizję w salonie, kiedy wszedł i rzucił mi notatnik na kolana.

– Kiedy zamierzałeś mi powiedzieć? – zapytał. Jego czerwona ze złości twarz świeciła się od potu, oddech miał szybki i spłycony. – Nie pozwolę na to – dodał, kiedy nie odpowiedziałem. Wyrwawszy notatnik z moich rąk, wyszedł z pokoju. Usłyszałem trzaśnięcie drzwi jego gabinetu. – Nie pozwolę jej! – wykrzyczał najgłośniej w swoim życiu. Przyciszyłem telewizor, wyszedłem na korytarz i przystawiłem ucho do jego drzwi. Jedyne, co usłyszałem, to dźwięk wyrywanych z notatnika zbindowanych kartek – ojciec niszczył notatnik mamy.

– Nie zrobisz nam tego, Diane! – krzyczał, a potem znowu nastała cisza. Gdy Philippa pojawiła się u podnóża schodów, zastanawiając się, skąd dobiega ten hałas, zaciągnąłem ją do salonu i usadziłem na kanapie obok siebie. Nie ucieszyła się z wieści, które jej przekazałem.

– Nie może tego zrobić – powiedziała z szeroko otwartymi oczami. – Lekarze jej na to nie pozwolą.

– Będą musieli. – Otoczyłem ją ramieniem. – I musimy uszanować jej życzenie.

Odepchnęła mnie.

– Wcale nie musimy – odparła. – Chyba się na to nie zgodzisz?

Nie patrząc na nią, kiwnąłem głową, wyrażając tym zgodę na wolę mamy.

– Co jest z tobą? Nie możesz pozwolić jej umrzeć. Radioterapia tym razem jej pomoże – powiedziała szybko, wstając. – Tata ją przekona. Nie możesz jej na to pozwolić. Proszę. – Zaczęła płakać. – Chcę, żeby dawna mama wróciła – załkała. Nadal nie mogłem na nią spojrzeć. – Chcę, żeby wszystko było jak kiedyś.

Podczas pierwszych miesięcy spędzonych w szpitalu w moim umyśle przewijały się te bolesne sceny. W moim przekonaniu odbywałem karę.

Wybierając śmierć, w końcu zaakceptowałem swój los. Musiałem zapłacić za wszystko, co zrobiłem.3.

Pamiętam ostatnią wizytę Bei, zanim wszystko się zmieniło.

Pielęgniarki ułożyły mnie na lewym boku i wsparły poduszkami, by ulżyć moim plecom i zapobiec odleżynom. Nieustająco sprawdzały, czy nie pojawiły się na mojej skórze. W takiej pozycji byłem zwrócony w stronę okna – miałem zamknięte oczy, ale czułem blade promienie słońca na twarzy. Z zewnątrz dobiegały odgłosy przejeżdżających na sygnale karetek.

Zaskrzypiały drzwi i ktoś stanął za mną. Rozpoznałem zapach: mieszankę cytrusów i papierosów. Bea obeszła łóżko i stała teraz przede mną na tle okna. Poczułem delikatny dotyk jej ust na czole – tak zwykle mnie witała.

– To tylko ja – powiedziała, jej dźwięczny głos zagłuszył gwar dobiegający z korytarza. – Och. – Dotknęła mojej twarzy. – Poczekaj. Zaraz temu zaradzę.

Usłyszałem kroki, a potem na końcu łóżka cichy odgłos rozdzieranego papieru. I znowu zbliżające się kroki. Bea delikatnie przetarła chusteczką kąciki ust, z których spływała mi ślina mocząca poduszkę przy policzku.

„Nie”, pomyślałem. Nie była moją pielęgniarką. Nie chciałem, żeby patrzyła na mnie jak na bezbronnego pacjenta. „Nie rób tego”.

– No. O wiele lepiej. – Obeszła znowu łóżko i pochyliła się, by pocałować mnie w prawe ucho, potem przycisnęła swój policzek do mojego i szepnęła: – Śnisz tam sobie?

Zamilkła na chwilę.

– Byłoby miło.

Poczułem chłód oprawek jej okularów na swojej skórze, potem odsunęła głowę, wdrapała się na łóżko, położyła na materacu, który ugiął się pod jej niewielkim ciężarem, i przytuliła do moich pleców.

– Może jeśli ja też zasnę, to się spotkamy? Wyśnij sobie mnie, a ja wyśnię ciebie. Pobędziemy trochę razem.

Jej ugięte kolana wbijały się w moje uda, czułem jej oddech na szyi.

– Przepraszam – westchnęła. – To głupie. Ale miałam dziś dziwny sen o tobie i fajnie by było, gdybyś to naprawdę był ty. – Położyła rękę na moich plecach. – Śniłam, że leżałam w łóżku. Miałam właśnie wstać. Przez okno do pokoju wskoczył kot i zaczął drapać mnie pazurkami po plecach, w taki sposób.

Przez cienki materiał piżamy poczułem, że drapie mnie po plecach paznokciami z góry na dół wzdłuż kręgosłupa. Od dawna tak się nie czułem.

– Boże, Al. Ciągle chudniesz. Te wystające żebra… – Delikatnie przesunęła palce w kierunku szyi. – W każdym razie ten kot zaczął łapą rysować kręgi na moich łopatkach. Coś jak koci masaż. – Zaśmiała się bezgłośnie, ale przez lekki ruch jej warg przy mojej szyi włosy zjeżyły mi się na plecach i ramionach. Wzięła oddech i objęła mnie w talii. – Słyszałam, jak ktoś na zewnątrz przesuwa kosze na śmieci. Wszystko wydawało się takie realne. Nawet słyszałam czyjś śmiech – potarła mój brzuch – i wkurzyłam się, bo… no wiesz, jak się zachowuję, kiedy się obudzę się przed budzikiem.

Wiedziałem. Uśmiech przemknął mi po twarzy, mimo że nie poruszyłem mięśniami. Pamiętam moją półprzytomną Beę ze spuchniętymi oczami i śladami odciśniętej na twarzy poduszki. Obracała się w moją stronę, narzekając na sąsiadów, którzy ośmielili się zamknąć z trzaskiem drzwi do swojego mieszkania przed siódmą rano. Jeżeli wstawałem przed nią, musiałem być cicho jak myszka. W odwrotnej sytuacji, o dziwo, ona mogła robić tyle hałasu, ile chciała, włączając przy tym wszystkie światła.

– A potem ten kot zaczął podgryzać moje palce – powiedziała. – Zastanawiam się, jak ten kot to robi. I słyszę śmiech, tym razem dobiegający z naszej sypialni. A potem głos, ktoś mówi: „Jesteś taka urocza, gdy śpisz. Śpij, moja mała słodka Beo”.

Zawsze udawała, że nie znosi, gdy tak się do niej zwracałem.

– Myślę sobie, że znam ten głos. I mówię: „Dawno cię tu nie było”. Uśmiecham się i sięgam ręką ku twojej twarzy. – Przyłożyła rękę do mojego policzka. – I mówię: „Wróciłeś. Znowu jesteś w domu”.

„Bea”.

– Ten sen wydawał się taki realistyczny. Byłeś tam, tuż obok, szczypałeś mnie, głaskałeś po czole. Całowałeś moją bliznę.

Pamiętam ją. Doskonałą bliznę, małą wklęsłość, przez którą jej warga unosiła się nieznacznie w stronę nosa; jedyna widoczna pozostałość po operacyjnym leczeniu rozszczepu. Całowałem to miejsce kilka lat, by przekonać ją, że nie musi zakrywać go ręką.

– Poczułam się szczęśliwa – wyszeptała, a jej śmiech ucichł. – Nagle zniknąłeś. Wiesz, jak to jest, gdy sny się rozmywają. Przekręciłam się na bok, szukałam cię ręką, ale ciebie już nie było. – Przycisnęła dłoń do mojego brzucha, dotykając kciukiem wystających dolnych żeber, niegdyś przykrytych warstwą mięśni. – I potem się obudziłam i uświadomiłam sobie, że nie mogłeś tu być.

Pociągnęła nosem i odsunęła głowę.

Mimo paraliżu ciała nadal czułem, że moje serce bije przy niej szybciej. Chciałem przykryć jej dłoń swoją wychudłą i zapewnić, że niedługo będzie po wszystkim.

Taką miałem nadzieję. Chciałem to zakończyć, ściągnąć ciężar z jej szczupłych ramion i pchnąć ją ku lepszemu życiu. Wydawało mi się, że robię postępy. Niedługo zaczną rozważać, czy pozwolić mi odejść.

Zanim przykuto mnie do szpitalnego łóżka, często rozmawialiśmy z Beą o dzieciach. O dwóch chłopcach i dziewczynce. Już jako maluchy zaczęliby uprawiać wspinaczkę (tego nauczyłbym ich ja) i rysować (tego nauczyłaby ich Bea). Mój ojciec nauczyłby ich grać na gitarze, a dziewczynka otrzymałaby imię po mojej mamie. Bea jej nie znała, ale sama to zaproponowała. Pamiętam dokładnie, gdzie akurat byliśmy, kiedy wpadła na ten pomysł – na wakacjach w Algarve. Złotą piaszczystą plażę Praia de Odeceixe z jednej strony otaczały wody rzeki tworzące lagunę, w której pluskały się młodsze dzieci, a z drugiej – morze, gdzie bawiły się wśród fal starsze dzieci. Bea rysowała mnie, gdy leżałem na plecach, wsparty na łokciach, próbując zrozumieć, jak uformowały się i wyrzeźbiły otaczające ujście rzeki poszarpane klify powstałe z czarnych łupków – a co ważniejsze, czy można się na nie wspiąć.

– Ta dziewczynka ciągle wrzuca zabawki brata do wody – powiedziała Bea, odkładając ołówek. – Mała terrorystka.

– Gdzie? – zapytałem, obracając się.

– Nie ruszaj się! – krzyknęła. – Jeszcze nie skończyłam.

Pokręciłem głową ze śmiechem.

– Przepraszam. – Podniosła ołówek. – Nie miałeś się przyglądać. Tak tylko mówiłam.

Przyjmując ponownie wymaganą pozycję, wróciłem do studiowania klifów.

– Tak sobie myślałam, że może kiedyś będziemy mieć córeczkę – powiedziała. Ołówek skrzypiał, gdy przyciskała go do papieru. Spojrzałem na nią kątem oka. Przechyliła głowę, zmrużyła oczy i wpatrywała się w szkicownik, oceniając swoją pracę. – Wybierając imię, moglibyśmy oddać cześć twojej mamie. Może nie Diane… to trochę staromodne imię, nie sądzisz? Ale może Didi?

Uśmiechnąłem się. Mała Didi. Nigdy nie przeszło mi przez myśl, by tak nazwać swoją córkę, ale gdy Bea o tym wspomniała, uznałem to za doskonały pomysł.

– Co sądzisz?

– Mogę mówić? – zapytałem. – Poruszę ustami i zniszczę twoje arcydzieło.

Śmiejąc się, rzuciła we mnie ołówkiem.

– Pozwalam ci przemówić.

– W takim razie uważam, że to świetny pomysł. Mama byłaby zachwycona. – Oddałem jej ołówek, próbując zbytnio się przy tym nie ruszać.

– Jaka była? – zapytała Bea.

– Opowiadałem ci już o niej. Mam wrażenie, że powiedziałem ci o wszystkim.

– Na pewno coś jeszcze zostało. – Bea odłożyła szkicownik i przesunęła swój ręcznik bliżej mnie. Usiadła i naciągnęła jasnozieloną tunikę na kolana. Gdy planowaliśmy wyjazd, nalegała, żeby pojechać w jakieś ciepłe miejsce, gdzie morska woda ma lazurową barwę, a piasek złotą – „gdzieś, gdzie będziesz musiał chodzić bez koszuli i chwalić się swoją rozbudowaną od wspinania klatką piersiową”, dodała, szczerząc się do mnie. Nabrała w garść trochę piasku i przepuściła drobiny przez palce. – Opowiedz mi o takich drobnych rzeczach – poprosiła. – Zastanawiam się, czy nasze dzieci będą ją przypominały, mimo że nigdy jej nie poznają.

– Drobnych, mówisz? – zapytałem, odrzucając głowę do tyłu i zamykając oczy, by uchronić się przed słońcem. – Nie potrafiła odmawiać ludziom.

– To dobrze czy źle?

– Dobrze – odparłem. – W większości przypadków. Ale zdarzało się, że ludzie ją wykorzystywali.

– Jak Philippa?

Potwierdziłem skinieniem głowy. Bea dość dobrze rozumiała dynamikę naszej rodziny, mimo że nie stanowiła jej części przed odejściem mamy.

– Uwielbiała róże. Na każde urodziny życzyła sobie nowego krzewu, żeby zasadzić go w swoim ogrodzie. Nie chciała innych prezentów. Wolała te różowe i zapisywała ich imiona w swoim ogrodowym pamiętniku. Raz wręczyłem jej różę, którą nazwałem „Gertrude Jekyll³”.

Bea się zaśmiała.

– Czyli już wiemy, jak dać Didi na drugie.

Wyobraziłem sobie teraz mamę, jak kuca w ogrodzie, sadząc jeden ze swoich różanych krzewów. Rąbek jej wzorzystej sukni taplał się w błocie. Poczułem ucisk w okolicy serca, mówiłem więc dalej.

– Lubiła też ser pleśniowy z chutneyem cebulowym i krakersami szczypiorkowymi. Bez masła.

Bea położyła mi rękę na ramieniu i ucisk w momencie się ulotnił.

– Żałuję, że jej nie poznałam – powiedziała.

– Z powodu sera?

– Tak, z powodu sera. – Zaśmiała się.

Odbywaliśmy wiele takich rozmów.

Ale teraz Bea nie miała już z kim mieć dzieci. Nadal jednak zadziwiała mnie jej determinacja, by przy mnie trwać. Martwiłem się, że z czasem jej wizyty staną się coraz rzadsze. Prawdziwe życie i realne rozmowy odciągną jej uwagę ode mnie. Ona jednak nadal przychodziła. Czy na jej miejscu zachowywałbym się podobnie? Pewnie jakaś jej część pragnęła mojej śmierci. Tak byłoby lepiej dla nas obojga. Mogłaby pójść dalej.

Bea położyła głowę tuż przy mojej.

– Czasami tak bardzo za tobą tęsknię. Na przykład zeszłej nocy. Miałam wrażenie, że ktoś mnie obserwuje z ogrodu. Spanikowałam. Na pewno uspokoiłbyś mnie w takiej sytuacji. – Zamilkła na chwilę i odetchnęła. – Może spędzam za dużo czasu w samotności.

Poczułem jej usta na swojej szyi.

– Obudź się, obudź się, obudź się – wyszeptała. – Zaśnij, zaśnij, zaśnij. – Najwyraźniej nie wiedziała, czego pragnie. Moja Bea. Zrywała ze zbyt bolesną miłością.

Gdy wyszła, nadal czułem jej obecność. Nie byliśmy w szpitalu, tylko z powrotem w domu. Udawałem, że śpię. Często tak robiłem, żeby mną potrząsnęła i mnie obudziła. Leżała za mną, całując moje łopatki. Owinęła gładką nogę wokół mojego ciała, przyciągając mnie ku sobie, tak że czułem jej nagość na swoich plecach.

– Alex, obudź się – zamruczała, kreśląc delikatnie palcami kółka na mojej klatce piersiowej i brzuchu. Strzeliła gumką od bokserek. – Obudź się.

Czułem, że moje ciało naprawdę reaguje na tę fantazję. Wzwód stanowił kolejne kuriozum stanu, w którym się znajdowałem. I pojawiał się niekoniecznie wtedy, kiedy tego chciałem. W dodatku nie zawsze w obecności mojej dziewczyny czy kiedy dotykała mnie pielęgniarka. Nie stawał mi za każdym razem, gdy wyobrażałem sobie nagą Beę – jak to kiedyś bywało. Kiedy po raz pierwszy zauważała nieoczekiwany ruch pod prześcieradłem, jej oddech zwolnił. Przesunęła dłonią w górę po mojej nodze, zawahała się jednak i odsunęła. Przez chwilę stała w ciszy, a potem zawołała doktora Sharmę.

– Proszę zobaczyć – powiedziała. – Co to znaczy?

– W zasadzie to nic nie znaczy – odparł doktor. – Alex może mieć erekcję. Niektóre części jego ciała nadal funkcjonują jak kiedyś.

– Dziwne, że jego ciało jest do tego zdolne. A jeśli reaguje na dźwięk mojego głosu?

– Wiem, że to może mącić pani w głowie. Przykro mi, ale wydaje mi się, że to nie kwestia głosu. Nie sądzę, żeby reagował na bodźce zewnętrzne.

Przez moment wyobraziłem sobie, jak popycham go na ścianę, pytając, o co mu chodzi. Pragnąłem jej dotyku. Czemu nie pozwoli jej spróbować? Co to szkodzi?

– Proszę posłuchać, pani Beo… mogę się tak do pani zwracać? – zapytał doktor Sharma. – Wydaje mi się, że podobne rzeczy dzieją się z oczami Alexa. Pamięta pani, że czasem wydają się na wpół otwarte, a czasami zamknięte?

– Tak, ale to, co się dzieje teraz, to co innego, prawda?

– Zdarza się rzadziej, ale to podobna reakcja. Jego ciało będzie w stanie wykonywać pewne czynności, na przykład otwierać oczy, może nawet polecą z nich łzy, ale on nie ma nad tym kontroli i nie kontroluje też swoich reakcji na pani obecność. Niektóre reakcje są odruchowe.

– Skąd ta pewność?

– Wykonujemy wiele badań. Obserwujemy go. W rzadkich przypadkach, kiedy orientujemy się, że pacjent taki jak Alex jest przytomny, potwierdza to tomografia mózgu, wskazująca aktywność w jednej jego części. Pacjent może też mrugać albo poruszać oczami w odpowiedzi na to, co do niego mówimy. Alex tak się nie zachowuje.

– Miałam nadzieję, że to coś oznacza – powiedziała cicho.

– Wiem. Przykro mi. To tyczy się też innych rzeczy. Jeśli zauważy pani, że zmienia mu się tętno albo pani dotyk wywołuje gęsią skórkę, pomyśli pani, że on jest świadomy, ale to nieprawda. Jeśli zauważy pani, że jego oczy panią śledzą, albo wyda się pani, że do niej mruga, to co innego, wtedy musi mi pani to tym powiedzieć.

– Chce pan mi powiedzieć, że on nie ma pojęcia, że tu jestem.

– Mówię tylko, że na ten moment uważamy, że nie jest świadomy. Ale nadal dobrze go odwiedzać. Tylko lepiej nie robić sobie niepotrzebnych nadziei.

Nastała niezręczna cisza.

– Skoro pan już tu jest – powiedziała Bea w końcu – chciałabym jeszcze o coś zapytać.

– Oczywiście. Słucham.

– Jeśli odzyska świadomość, ile będzie pamiętał?

– Beo… – W głosie doktora Sharmy dało się wyczuć ostrzeżenie. – Ma pani świadomość, że nie spodziewamy się takiego obrotu sprawy. Wie pani, jakie są rokowania?

– Tak, ale mówiąc hipotetycznie. Gdyby jednak ją odzyskał?

– Martwi się pani, że pani nie będzie pamiętał?

– Nie, ja… – Zamilkła i westchnęła. – Chodzi mi o pamięć krótkotrwałą. Wydarzenia z ostatnich kilku tygodni przez wypadkiem. Słyszałam, że w przypadku urazów głowy ludzie czasami nic nie mogą sobie przypomnieć…

– Widzę, że bardzo chce pani wiedzieć, dlaczego się poślizgnął. Był doświadczonym wspinaczem, tak?

– Bardzo.

– Może pamiętać, a może nie pamiętać. Nie sądzę, bym musiał…

– Hipotetyczna sytuacja – przerwała mu Bea. Wydawała się sfrustrowana. Jeszcze trochę i przez doktora Sharmę i jego wymijające odpowiedzi straci panowanie nad sobą.

– Osoba z takimi obrażeniami może nie pamiętać nawet dnia wypadku. Trudno ocenić. To zależy od wielu czynników.

– W porządku. Rozumiem – powiedziała. – Może pamiętać, a może nie pamiętać.

Wtedy zakładałem, że zadawała te pytania, mając nadzieję, że wszystko sobie przypomnę. Patrząc na to teraz, zastanawiam się, czy nie marzyła o czymś wprost przeciwnym.4.

Mijały kolejne miesiące mojego pobytu w szpitalu, w czasie których nabrałem przekonania, że Bea nie ma pojęcia, że wszystko słyszę. Ze sposobu jej wypowiedzi wywnioskowałem, że wolała, bym ją słyszał. Ale to była tylko chęć, nie wierzyła, że tak jest naprawdę.

Czasami pytała mnie o coś i czekała sekundę, aż jej odpowiem. W większości wypadków jednak opowiadała mi wszystko, ja zaś pełniłem funkcję pamiętnika do zapisywania jej codziennych czynności i przemyśleń, a z rzadka również zwierzeń. Jej monologi zapełniały strony w dzienniku albo kartki listów do starego przyjaciela. Chociaż nie, to nie tak. Sposób, w jaki wyrzucała z siebie słowa, wytrącał z równowagi, jakby nie miały żadnego znaczenia. Nie mogłem zrozumieć jej zachowania, nie potrafiłem się do tego odnieść. Ale Bea zrobiła to za mnie. Niedługo po tym, jak we śnie odwiedziłem ją w łóżku, ona odwiedziła mnie w szpitalu.

Chodziła po pokoju. Jej głos podążał za odgłosami kroków i niósł się z jednego kąta w drugi.

– Co ja dziś robiłam…? – zaczęła.

Nie mogłem się skoncentrować na jej słowach. Pielęgniarki obróciły mnie wcześniej na plecy, ale ręka została nienaturalnie wygięta. Były doskonale wyszkolone w tych nieumyślnych technikach tortur, pozostawiając swoją ofiarę w boleśnie niewygodnej pozycji.

– Potem poszłam pobiegać…

Nie potrafiłem się skoncentrować na tym, co mówi, ale nie interesowało mnie to też jakoś szczególnie. Chciałem tylko, żeby ułożyła mnie w wygodniejszej pozycji.

„Moja lewa ręka, Bea. Czy możesz ją wyciągnąć?”

Poczułem mrowienie w dłoni aż po nadgarstek. Bea zatrzymała się przy łóżku i pogłaskała moje ścierpnięte palce.

– Nowe tenisówki pasowały, ale nie są wystarczająco stabilne, przez co moje pięty kierują się do wewnątrz.

Nadal pocierając moje kłykcie, pochyliła się, by pocałować mnie w czoło. Ból w ręce zelżał. Żałowałem, że nie porusza ciekawszych tematów. Chciałem jej słuchać – to było lepsze niż odmóżdżająca cisza, w której nieustannie przebywałem – ale czasami te jej banały przyprawiały mnie o frustrację.

– Jeśli mam być szczera… – powiedziała i zamilkła na chwilę. – Miałam powód, by pójść pobiegać. Chciałam coś sobie przemyśleć. – Podrapała mnie delikatnie po wewnętrznej stronie kciuka. – Jest pewna grupa… – Odeszła od łóżka, obcasy jej butów stukały lekko o podłogę. – Grupa wsparcia dla osób w żałobie. Poszłam na spotkanie grupy wsparcia – wypowiadała te słowa niezwykle szybko. – To był pomysł Rosie. Uznałam go za głupi.

Nie rozumiałem. Kto umarł?

– Poradziła mi, żebym poszła do tej samej grupy, do której chodził Tom, gdy zmarł jego ojciec. On mówił, że na spotkania nie przychodzą tylko ludzie pogrążeni w żałobie. Wystarczy, że doświadczyło się pewnej zmiany w życiu.

Zatem nikt nie umarł. Co oznaczało, że najpewniej mówiła o mnie i moim pobycie w szpitalu. Czy to ma być ta życiowa zmiana? Miała rację, to brzmiało głupio. Musiały przecież istnieć inne grupy dla osób w jej sytuacji.

Usłyszałem szelest i następne zdanie wypowiedziała już z pełną buzią.

– Boże, Al – powiedziała niewyraźnie. Poczułem zapach mięty. – To była katastrofa.

Podeszła bliżej, drapiąc się po głowie. Kiedyś nieustannie przeczesywała palcami swoje krótkie blond włosy, gdy się denerwowała. Teraz to widziałem. Zawsze uwielbiałem sposób, w jaki opadają na jej zielone oczy i piegowate czoło.

– To się zaczęło, gdy zadzwoniłam do faceta z pytaniem o grupę. Zapytał, dlaczego chcę na nią chodzić, i nie wiem, czemu to zrobiłam, ale powiedziałam…

Zamilkła na chwilę, wydała z siebie zabawny dźwięk, jakby przypominała sobie coś upokarzającego.

Potem wyrzuciła z siebie:

– Powiedziałam, że mój chłopak zmarł prawie dwa lata temu po wypadku w trakcie wspinaczki.

Chciałem parsknąć śmiechem. Tym rodzajem śmiechu, przez który krztusisz się herbatą.

– A potem nie było już odwrotu. Gdy poszłam na spotkanie, wszyscy byli dla mnie mili. Czułam się okropnie.

Wsłuchiwałem się w odgłos jej kroków, gdy chodziła po pokoju w tę i z powrotem.

– I popłakałam się. To było straszne. Kobieta prowadząca sesję poprosiła, żebym przypomniała sobie, jak próbowałeś mnie pocieszyć, gdy czułam się przygnębiona. Zapytała: „Co mówił do ciebie, gdy było ci smutno?”.

Co bym jej powiedział? Chwyciłbym jej dłoń i próbował ją rozśmieszyć. Zawsze mi się wydawało, że mówię niewłaściwe rzeczy, ale zazwyczaj potrafiłem ją rozbawić, gdy robiłem coś wyjątkowo absurdalnego.

– „Jutro będzie lepiej”. To mi mówiłeś w takich chwilach. Powiedziałam to na sesji, a wszyscy uśmiechnęli się do mnie, poklepywali po plecach, a ja płakałam i to było straszne – westchnęła. – Wszyscy byli przekonani, że mówię o moim zmarłym chłopaku.

Bea nie powiedziałaby mi tego, gdyby wiedziała, że ją słyszę. Nie lubiła przyznawać się do błędów i nie znosiła, gdy miałem pretekst, by jej podokuczać.

Gdybym mógł się zaśmiać, zrobiłbym to. W moim położeniu musiałem czerpać przyjemność z najdrobniejszych rzeczy. Nagle coś mi zaświtało w głowie. Wyobraziłem sobie Beę rozmawiającą z innymi żałobnikami o śmierci i ten widok skojarzył mi się z pogrążonym w smutku krewnym odwiedzającym grób ukochanej osoby.