Furia - ebook

Wszystko będzie dobrze

To był jedyny sposób. Nie miała wyboru, musiała przyjąć pomoc, którą jej zaoferowano. To, że ktoś zaryzykował i wywiózł ją z Niemiec, graniczyło z cudem. Kontakty z nią mogły wywołać lawinę pytań. Pomaganie jej oznaczało więzienie. Była jak choroba, którą trzeba zdusić. Jak zło, którego trzeba unikać. Dlatego nikt nie mógł jej zobaczyć, dlatego uśpiła swoje córeczki i jedzie z nimi na północ.

Nie mogła sama usiąść za kierownicą. Zwykłe środki transportu nie wchodziły w grę. Pierwsza kontrola drogowa oznaczałaby koniec wszystkiego. Mógłby ją rozpoznać podróżny z sąsiedniego fotela, mogłaby nagrać kamera na dworcu. Dlatego jedzie karawanem, w wielkiej trumnie do transportu zwłok, z otworami, przez które mogą oddychać. To tylko noc, dwie śpiące w ciemności dziewczynki. Nikt ich jej nie odbierze, nikt poza nią nie będzie ocierał im łez, słuchał chlipania, gdy otwierają oczy.

Bo chociaż zrobiła wszystko, by do tego nie doszło, zaczynają się budzić. Mówią. Gdzie jesteśmy, mamusiu? Włącz światło. Nie mogę się ruszać. Chcę cię zobaczyć, mamusiu. Szybko rozumieją, że są w zamknięciu, że nie mogą stąd wyjść. Odruchowo zaczynają wierzgać nóżkami, uderzają piąstkami w wieko, chcą się wydostać. Na próżno. Ściany trumny nie ustępują, ramiona mamusi są jak liny. Czule je obejmują, chcą je chronić. Są tylko kręcące się koła, asfalt pod nimi i latarka, którą włączyła. Żałosna próba odegnania ich strachu.

Nic nam się nie stanie, szepcze. Niedługo ktoś zdejmie pokrywę i zobaczymy morze. Chce w to wierzyć, ufać, że kierowca zrobi to, co obiecał. Że wprowadzi ją na pokład frachtowca, że wywiezie ją za granicę. Słono musiała za to zapłacić. Porzuciła wszystko, za kilka godzin nie będzie mieć przeszłości. Nikogo, tylko dziewczynki. Wszystko, co jeszcze ma, leży w jej ramionach, pod nimi spalona ziemia. Nie ma już drzwi, które mogłaby zamknąć, domu, miasta, w którym się wychowała. Musi poszukać nowego miejsca na ziemi. Nowego domu. Bo nie pozbędzie się twarzy jak maski, bo może zostać rozpoznana i aresztowana. Dlatego.

Musi się ukrywać. Chociaż nienawidzi się za to, że robi to swoim maleństwom, nie ma wątpliwości, że tak trzeba. Proszę, nie płaczcie. Nic wam nie grozi. Musicie mi zaufać, mówi i wyłącza latarkę. Bo nie może znieść widoku łez w oczach dziewczynek. Bo wie, co im robi. Zamyka je w ciemności. Przeraża. Mamusia jest przy was, mówi tylko. Nie bójcie się. Mamusia was kocha. Musimy tu jeszcze chwilę zostać, potem popłyniemy ogromnym statkiem. Za morze, ku nowemu życiu. Bo stare legło w gruzach.

Brünhilde Blum. Kochająca matka, właścicielka zakładu pogrzebowego, miła i spokojna. Zupełnie zwyczajna. Nikt by się nie domyślił, nikomu nawet by nie przeszło przez myśl, do czego jest zdolna. Że jest morderczynią. Że zabijała, wiele razy, z zimną krwią i w amoku. Mówią, że nie miała motywu, że oszalała. Bo nikt nie wie, dlaczego to wszystko się stało. Sądzą, że nie znała tych mężczyzn, nic ich nie łączyło, zabijała kogo popadnie, okrutnie zamordowała pięciu mężczyzn. Piszą, że to dzieło psychopatki. Mylą się. Nikt nie wie, kim naprawdę byli ci mężczyźni, co zrobili. Że mieli na sumieniu śmierć Marka. Jej męża, który pewnego ranka został potrącony przez auto. Zginął na miejscu. Na jej oczach.

Myśli o jego ustach. Już się nie poruszały. Tatuś jest w niebie, powiedziała. Tatuś nie żyje, odpowiedziała Nela. Ona pierwsza zrozumiała, że tata nie wróci, już nigdy jej nie zaniesie do łóżeczka, nie pogłaszcze po główce. Tata ma teraz zwłoki, powiedziała do młodszej siostrzyczki. Uma tego nie rozumiała. A Blum nie mogła znieść tej myśli. Nie chciała się z tym pogodzić. Broniła się. Zaczęła drążyć.

Według policji to było potrącenie ze skutkiem śmiertelnym, nic więcej. Winny nie został odnaleziony i w końcu przestali go szukać. Lecz Blum nie zrezygnowała, wyśledziła ich. Pięciu mężczyzn, którzy postanowili, że Mark musi umrzeć. Bo był policjantem, bo odkrył ich tajemnicę. To była jego ostatnia sprawa, był przekonany, że tych pięciu szanowanych obywateli prowadzi podwójne życie, że są gwałcicielami i mordercami. Blum obudziła się w samym środku horroru. Wśród dzikich bestii, krwiożerczych potworów, które tropiła i zabijała, ćwiartowała i ukrywała.

Przeszłość jest tak blisko. To przez nią leży w ciemności, ucieka, musi się ukrywać. To przez nią ta trumna, strach dziewczynek, jej bezradność. Bo nie może nic zrobić, by je pocieszyć, odegnać strach. Może tylko mówić, szeptać w ich uszka. Już niedługo. Siądziemy na brzegu i będziemy rzucać do wody kamienie. Pięknymi słowami walczy z paniką, maluje przyszłość w ciepłych kolorach, chwyta dzieci za rączki i biegną po plaży.

Zamknijcie oczka i wyobraźcie sobie. Małe kraby chowają się pod kamienie, w wodzie pływają kolorowe rybki. A kiedy się wsłuchacie, usłyszycie szum morza. Znikają koła, asfalt, jest tylko błękitna woda i słońce, dziewczynki biegają i skaczą. Mamusia jest przy was, mówi. Wszystko będzie dobrze. Raz po raz powtarza to zdanie. Zdanie, które powoli uspokaja dziewczynki, wlewa w ich serduszka nadzieję. Wszystko będzie dobrze, szepcze. Wszystko będzie dobrze.1

Lofoty. Kiedy tu przyjechały, wszędzie były martwe, bezgłowe ryby. Dorsze. Powiązane po dwie sztuki suszyły się przez trzy, cztery miesiące rozwieszone na drewnianych rusztowaniach. Sztokfisz. I mały, czerwony drewniany domek wynajęty im przez sympatycznego rybaka. Zanurzyły się w nowy świat, między ludzi, którzy niczego się nie domyślali. Przeszłość zniknęła. Nikt o nic nie pytał, nikt niczego nie podejrzewał. Dla nich była zwyczajną matką, która zabrała córeczki na wakacje.

Namiastka szczęścia na końcu świata. Pięknie tutaj, mamusiu. Góry są takie strome. Chcemy tu zostać, mamusiu. Nie myślały już o tym, jak tu przyjechały, nie pamiętały strachu, ciemności, ścisku. To wszystko zostało daleko za nimi. Rozkwitły, cieszyły się, że mamusia jest z nimi. Przez długie tygodnie była tylko woda, spacery po wyspie, oswajanie się z nowym miejscem. Spełniło się wszystko, co im obiecywała. Tutaj nikt ich nie szukał, nikt nawet przez moment nie podejrzewał, że coś jest nie tak. Uma i Nela były szczęśliwe.

Cudowne widoki sto kilometrów za kołem polarnym, miejsce, gdzie zawsze chciała przyjechać. Z Markiem. Kiedyś polecimy do Norwegii, kwiatuszku, mówił. Zobaczymy białe noce. Spełniło się dawne marzenie. Blum ze wszystkich sił starała się wierzyć, że tak będzie już zawsze. Każdego ranka budząc się, wyobrażała sobie życie w radosnych barwach, marzyła, robiła wszystko, by jej maleństwa były szczęśliwe. Codzienność na końcu świata. Rybak, który przywoził jej zakupy, słońce, które nie zachodziło, mewy krążące nad wodą. Śmiech, do którego się zmuszała, nawet kiedy nie było jej wcale do śmiechu. Przez długie tygodnie.

To kłamstwo miało zasklepić rany dziewczynek. Prawdę zachowała dla siebie. Słowa, które wciąż powracały, które stawały się w niej coraz głośniejsze. Wasza mamusia zabiła pięciu mężczyzn. Ukradła wam dom, życie. Ale teraz wszystko naprawi. Dzień po dniu próbowała im stworzyć szczęśliwy świat, robiła wszystko, by uśmiech już nigdy nie znikł z ich dziecięcych twarzyczek.

Przez trzy nieskończenie długie miesiące. A potem rybak zdjął z rusztowań gotowy sztokfisz, zapakował go w skrzynie i wysłał do Włoch. Głowy pojechały do Nigerii. Tam gotują z nich zupę, powiedział. Był wciąż miły, choć z czasem robił się coraz bardziej ciekawski. Jak długo chcecie tu zostać?, spytał. Wkrótce nastanie zima. Blum nie odpowiedziała. Nie musicie wracać do domu?, drążył. Dziewczynki nie chodzą do szkoły? Blum milczała.

Chociaż zrobiło się wokół niej spokojniej, chociaż media zapomniały o „Potworze z Innsbrucka”, wiedziała, że nie może tam wrócić. Cotygodniowe wizyty w kafejce internetowej uspokajały ją wprawdzie, ale nie dawały nadziei na powrót. Poszukiwania nie przyniosły rezultatu, dziennikarze wyczerpali temat i zapanował spokój. Brünhilde Blum, właścicielka zakładu pogrzebowego, która ćwiartowała swoje ofiary i ukrywała części zwłok w trumnach wraz z innymi ciałami, jakby się zapadła pod ziemię. Jej sprawa wstrząsnęła maleńką Austrią, a nawet na kilka chwil skierowała oczy całej Europy na senny Innsbruck, lecz w końcu zapanował spokój. Wzburzone fale między austriackimi górami opadły. Nastała cisza.

Blum wypływała z dziewczynkami łodzią wiosłową na morze, wędkowały. Śmiały się i wrzucały ryby z powrotem do wody. Sielanka. A jednak nie mogła spać. Całymi nocami leżała z otwartymi oczami. Wyobrażała sobie, co będzie, lecz przyszłość malowała się w ponurych barwach. Nie miały żadnych perspektyw: ani szkoły, ani pracy, ani ubezpieczenia. Pieniędzy zostało jeszcze na kilka tygodni, a potem? Jej nowe życie było jak samochód, w którym zabrakło benzyny. Stała na skraju drogi. Cały jej dobytek mieścił się w dwóch walizkach. Piękny sen dobiegał końca, powoli się z niego budziła.

Nie miała już siły. Opowiadała dziewczynkom i sobie o cudownej przyszłości, zachowywała się tak, jakby wszystko było w najlepszym porządku, ale to wysysało z niej resztki energii, szarpało nerwy. Zaciągała kołdrę na głowę. Dni stawały się coraz krótsze, słońce powoli znikało. Ogarniało ją zwątpienie i samotność. Docierało do niej, że jest w tym kraju obca, że są turystkami – i to w czasie, gdy normalnie nikt tych wysp nie odwiedza. Krótki sezon minął i to, co w pierwszych tygodniach wypełniało ją szczęściem, zamieniło się w udrękę i ból. Pytania dziewczynek raniły ją tak samo jak odpowiedzi, których im nie mogła udzielić.

– Mamusiu, kiedy wracamy?

– Dokąd?

– Do domu.

– Do domu? Przecież tu jest tak pięknie, prawda? Niedługo przyjdzie zima, ulepimy bałwana, będziemy zjeżdżać z górki na sankach. Zobaczycie, będzie wspaniale. Przyzwyczaimy się i z czasem poczujemy się tu jak w domu.

– Ale my chcemy się wspinać na drzewa, w naszym ogrodzie. Tak jak kiedyś. Musimy zerwać wiśnie, bo inaczej przylecą szpaki i je zjedzą.

– Możemy kupić wiśni, jeżeli chcecie.

– A co z umarłymi, mamusiu?

– Teraz zajmuje się nimi ktoś inny, nie martwcie się.

– Już nie masz zakładu?

– Nie.

– To co będziesz robić?

– Pomyślałam, że będę pracować w fabryce.

– Nie.

– Dlaczego?

– Bo my nie chcemy, żebyś obcinała rybom głowy. Nie możemy tu zostać, mamusiu.

– Dlaczego tak mówisz?

– Bo tu nie ma dzieci. Tylko my. Z kim mamy się bawić?

– Możemy się przeprowadzić do wioski.

– Ale my nie rozumiemy, co oni mówią.

– Nauczycie się. Możecie pójść do szkoły i zamieszkamy tu na zawsze.

– Ale my nie chcemy, mamusiu.

– Uda nam się, zobaczycie.

– Chcemy wrócić do starego domu, do naszych zabawek. Chcemy zobaczyć dziadka.

– Nie możemy wrócić, kochanie.

– Dlaczego?

– Bo to niemożliwe.

– Proszę, mamusiu.

– Przepraszam.

– Za co?

– Za wszystko.

Takie rozmowy łamały jej serce. Chciałaby cofnąć czas, nienawidziła się za to, że nie przychodzi jej do głowy nic innego, tylko to przeklęte zdanie, które już się stało frazesem, pustą obietnicą, której nie mogła spełnić. Wszystko będzie dobrze. Chciała to powiedzieć, ale nie mogła. Zawiedzione buzie dziewczynek odebrały jej mowę. Przestała się śmiać. Straciła nadzieję. Zostały tylko łzy. Mnóstwo łez.2

Wczesny ranek. Stoją na stacji benzynowej. Na ziemi obok nich dwie walizki. Blum podjęła decyzję. Bez namysłu, pod wpływem impulsu. Spakowała się i poprosiła rybaka, by je odwiózł na stały ląd. Nie chce tu zostać ani dnia dłużej. Musi znaleźć jakiś sposób, by dziewczynki dostały to, czego pragną. Język, który znają, dzieci, z którymi mogą się bawić, szkołę, znajome drzewo, na które mogą się wspinać. Zrobi wszystko, zapłaci każdą cenę, byle jej maleństwa się nie smuciły. Mamusia sprawi, że będziecie szczęśliwe. Gładzi je po główkach. Musimy jeszcze trochę zaczekać, niedługo wsiądziemy do samochodu i pojedziemy. Uma i Nela kiwają głowami. Ufają jej, idą za nią jak dwa lemingi. Cieszą się na myśl o podróży, z tego, że coś się dzieje, że stąd wyjadą. Dziękujemy, mamusiu, mówią.

I znów są w drodze. Ledwie kilka miesięcy temu tu przyjechały, a już jadą dalej. Tak trudno było się tu dostać, tyle strachu i zgryzoty kosztowała ta podróż, tyle wycierpiały jej biedne maleństwa. Już nigdy nie zamknie ich w skrzyni, w ciemności, już nigdy nie pozwoli, by krzyczały ze strachu. Nigdy więcej ich nie skrzywdzi. Wszystko musi się zmienić, musi znaleźć jakiś sposób. Zwróci im to, co im zabrała. Nie sczezną na tej małej norweskiej wyspie, ofiaruje im nowy dom, wyczaruje go dla nich. Uda im się. Znikną, zaczną wszystko na nowo. Zamierza odzyskać kontrolę nad swoim losem, nie chce być dłużej bezradna, przyjmować biernie tego, co niesie życie, czekać na chwilę, gdy jakiś turysta na plaży rozpozna jej twarz, aż ciekawski sąsiad zaalarmuje policję. Chce wrócić. Bo nie wie, jak miałaby żyć na tej wyspie. Bo nie ma gwarancji, że będzie tu nadal bezpieczna. Bo zapewne większe szanse ma w Niemczech.

Dlatego czeka na tej stacji benzynowej, wypatrując kogoś, kto by je podwiózł. Dziewczynki nie mają piłki, więc kopią do siebie pustą puszkę po coli, a ona niezmordowanie wodzi wzrokiem dokoła. Skanuje parking, kierowców. Musi być cierpliwa, czytać w twarzach, znaleźć odpowiedniego. Takiego, który nie przyjechał z Niemiec lub Austrii. Nie może zadawać jej żadnych pytań. Musi znaleźć kogoś, kto zwyczajnie potrzebuje towarzystwa podczas nużącej podróży, kogoś młodszego od niej, słabszego. Żeby w razie czego mogła obronić siebie i dzieci. Musi być przygotowana na wszystko, trzymać na podorędziu nóż. W kieszeni. Nie może sobie pozwolić na błąd. Zaczeka tak długo, aż będzie absolutnie pewna, dopiero wtedy podejdzie i spyta. Zabierze nas pan? Mnie i moje małe córeczki? Bardzo by nam pan pomógł. Będzie miła. Kiedy intuicja jej powie: Ten. Wtedy wsiądą, znikną w kabinie wozu.

Jest południe. Z budynku stacji wychodzi młody Turek z sympatycznym uśmiechem na twarzy, ma może dwadzieścia pięć lat. Drobny facet w ogromnej ciężarówce. Jadę do Hamburga, mówi. Nie ma pojęcia, kim jest kobieta, z którą rozmawia, co ma do ukrycia. Opowiada mu niestworzoną historię. Pokłóciła się z mężem, musi uciekać, zabrać dziewczynki w bezpieczne miejsce, bo szuka ich ojciec, bo chce je zabrać. Z jej ust płynie wzruszająca historia. Udaje bezbronną, zachowuje się, jakby potrzebowała pomocy. Turek jej wierzy, zabiera je. Na imię ma Zeki. Wsiadajcie, mówi.

Trzydzieści godzin. Tyle trwa podróż na południe. W ładowni Zeki wiezie dwie tony sztokfisza, z głośnika płynie turecka muzyka. Blum siedzi z dziewczynkami na fotelu obok kierowcy, jest miło i bezpiecznie. Uma i Nela śmieją się, bo Zeki opowiada im historyjki, chce je rozweselić. Za oknem przesuwa się norweski krajobraz. Blum znów ma cel. Hamburg. Bo tak zdecydował los. Miasto dość duże, by zniknąć w tłumie, by dostać to, czego potrzebuje. Paszporty dla siebie i dziewczynek, mieszkanie, pracę. Znów będą żyć normalnie, zaczną na nowo pod innym nazwiskiem, przeszłość zostawią za sobą. Blum marzy, głaszcząc dziewczynki, które wieczorem położyły się na brudnej leżance. Palce prawej dłoni gładzą plecy Umy, palce lewej – Neli. W kabinie Zekiego znów się budzi nadzieja. Kochamy cię, mamusiu. Małe oczka się zamykają. Blum siada z przodu. Dziękuję, mówi.

– Nie ma za co.

– Jest. Nie wiem, co by było, gdybyś nas nie zabrał.

– Aż tak źle?

– Niestety.

– Masz jakieś pieniądze?

– Dlaczego pytasz?

– Nie wsiadłaś do samolotu ani pociągu. Jedziesz autostopem, z dziećmi. To dość niezwykłe.

– Masz rację, nie zostało mi za wiele.

– Dokąd jedziesz?

– Nie wiem. Ale Hamburg brzmi nieźle.

– Nie możesz wrócić do domu?

– Niestety nie.

– To musi być prawdziwy sukinsyn.

– Kto?

– Twój mąż. Ja taką kobietę traktowałbym jak królową.

– Flirtujesz ze mną?

– Nie.

– To dobrze.

– Ale mogę ci pomóc.

– Jak?

– Znam kogoś w Hamburgu. To moja dobra znajoma. Możecie się u niej na kilka dni zatrzymać.

– Dlaczego chcesz nam pomóc?

– A dlaczego nie?

– Nawet nas nie znasz.

– Słyszałem, co mówiłaś do dziewczynek.

– Co?

– Zeki jest miły.

– I to wystarczy?

– Mam siedem sióstr, wiem, jak to jest.

– Co?

– Nic nie mieć. Nie wiedzieć, co będzie.

– Opowiedz mi o tym.

I Zeki opowiedział. Długo i z powagą mówił o dzieciństwie w Kapadocji, o biedzie i o tęsknocie. To było naprawdę cudowne. Żadnych żądań, oczekiwań. Zwykły chłopak, który chciał się wygadać. I pomóc. Bo może. Wspaniale było tak beztrosko siedzieć razem i jechać przez noc. Nie jesteś zmęczony?, spytała Blum. Jeszcze nie, odparł Zeki i opowiadał dalej. Blum delektowała się chwilą. Pierwszy raz od trzech miesięcy naprawdę z kimś rozmawiała. Ogarnęło ją błogie uczucie. Tylko Zeki i morze za oknem. I światła kutrów rybackich hen w dali.3

Hamburg, ranek. Pożegnali się pod stacją metra Landungsbrücken. Blum trzyma w dłoni kartkę z zapisanym przez niego adresem. Dobra znajoma, powiedział. Uściskała go w podzięce. Zeki. Przez dwa dni czuła się bezpieczna. Z dziewczynkami na parkingu w Danii. Mamusiu, siku. Z dziewczynkami w autostradowej restauracji. Chcemy frytki. I lody. Były szczęśliwe. Uma i Nela. I Zeki, który dawał im poczucie, że wszystko jest w porządku. Blum czuła się bezpiecznie w jego ciasnej kabinie. Myślała, że to może być przeznaczenie. Wszystko, co się wydarzyło, odkąd zamknęła za sobą drzwi domku na północy Norwegii. Nareszcie spotkała życzliwą duszę. Aż do końca nie było strachu, podejrzliwości, tylko szeroki uśmiech na pożegnanie. Szybki uścisk, bo Zeki musiał jechać dalej, bo rozpoczynał następny rozdział w swej księdze życia. Uważaj na dziewczynki, powiedział tylko. I na siebie. Potem odjechał.

Jeszcze przez chwilę delektuje się tym cudownym uczuciem. Wypełniona zdarzeniami ostatnich dwóch dni stoi i patrzy za odjeżdżającą ciężarówką. Nawet kiedy już zniknęła jej z oczu. Czy Zeki wróci?, pytają dziewczynki. Nie, odpowiada. Znika sielanka, spokój. To już nie jest noc z Zekim przy drodze, są znów same. Znów wszystko jest obce. Wchodzą schodami na górę, maszerują w stronę St. Pauli. Po prostu idą, Blum nie chce, żeby dziewczynki się domyśliły, że nie zna miasta. Że ma tylko tę małą karteczkę, brzytwę, której się chwyta na falach życia, imię i adres w dzielnicy uciech.

Rozgląda się. Próbuje znaleźć drogę. Musi się spieszyć, jak najprędzej zniknąć z ulicy, odstawić walizki. Poszukiwana kobieta z dwójką dzieci. Nie mogą się pokazywać razem. Jeszcze nie teraz. Nie z bagażem. Musi się go pozbyć, zostawić gdzieś, a potem po niego wrócić. Boi się, że mogą ściągnąć uwagę na siebie. Chociaż nikt się za nimi nie ogląda, zaciąga dziewczynkom na główki kaptury. Wie, że przesadza, ale nie umie inaczej, martwi się. Idą bardzo powoli. Jak turyści w drodze do hotelu. Właśnie przyjechały. Bez pośpiechu mijają Davidwache, najsłynniejszy posterunek policji w mieście. Blum ignoruje szyld z napisem „Policja”. Zachowuje się tak, jakby były już prawie u celu. Niedługo zjemy śniadanie, mówi. A potem się wykąpiecie.

Martwi się. Czy będzie ktoś, kto otworzy jej drzwi. Znajoma Zekiego. Czy zaprosi ją, pokaże, gdzie będą spać, zrobi śniadanie. Marzy o tym. Wokół smród i śmieci. I wóz zakładu oczyszczania miasta, który powoli usuwa ślady tego, co się zdarzyło w nocy. Mija rzygającego pijaka, gasnące neony, kluby, knajpy, lampy, pod którymi jeszcze przed chwilą stały półnagie kobiety, domy publiczne, ostatnich klientów, drobnych dilerów. Na ulicy zalega cisza. Tylko głosy dziewczynek robią się coraz głośniejsze. Mamusiu, jesteśmy głodne. Dlaczego nikt nie otwiera? Jesteśmy zmęczone. Blum dzwoni. Przez kilka minut naciska dzwonek. Stoi w bocznej uliczce, przed podniszczoną czynszówką. Przechodzi jakaś kobieta. Dziwki śpią o tej porze, mówi. Może pani długo poczekać.

Lecz Blum ani myśli się poddać. Chce zniknąć z ulicy, ukryć się w środku, odetchnąć, pomyśleć, co dalej, uspokoić dziewczynki. Cierpliwości, maleńkie. Pani zaraz się obudzi i nam otworzy. Ina. Zapisane na kartce imię to szansa na spokojną noc w łóżku. Bo nie mogą pójść do hotelu. Bo Blum nie ma dokumentów. Bo najpierw musi zdobyć nowe paszporty. Jest jak ścigane zwierzę, wyjęta spod prawa, każdy może ją wtrącić za kraty. Ktoś, kto się zainteresuje, dlaczego wciąż dzwoni, dlaczego terroryzuje całą kamienicę. Wystarczy telefon na policję ze skargą na zakłócanie porządku i będzie po wszystkim.

Mimo to dzwoni. Jeszcze dwadzieścia sekund, dziesięć. Potem się odwróci i zniknie, odejdzie. Będzie musiała coś wymyślić, pójdzie do parku i schowa walizki w zaroślach. Będzie udawać, że jest zwyczajną matką, która zabrała dzieci na spacer. Kupi coś do jedzenia. Chleb, wędlinę, coś słodkiego. Będzie się kręcić z dziewczynkami na karuzeli, aż ją zemdli. Aż coś w końcu wymyśli. Zaczeka jeszcze pięć sekund. Na Inę. Trzy. Jeden. Wrócimy później, mówi do dziewczynek. Lecz wtedy otwierają się drzwi.

Rozmazany tusz, jasne włosy, jakieś dwadzieścia lat. Czego, do kurwy nędzy?, Ina przeciera powieki, jeszcze bardziej rozmazuje szminkę i tusz. Stoi jak słup soli i wybałusza oczy. Bo widzi dwie dziewczynki. Bo nikt jej nie uprzedził, że będzie mieć gości. Jeśli nie przestaniecie, wezwę policję, jasne? Chce zamknąć drzwi, lecz Blum wkłada stopę. Mówi, skąd ma ten adres, prosi o pomoc. Tylko na jedną noc, może dwie, mówi błagalnym szeptem. Dopóki nie wymyśli, co dalej. Mówi cicho, nie chce, żeby dziewczynki zauważyły, że ich los zależy od prostytutki, od tego, czy je wpuści do swojego mieszkania. W porządku, mówi Ina. Tylko macie być cicho, przez całą noc nie zmrużyłam oka. Wpuszcza je, prowadzi schodami na górę i znika w sypialni. Jeszcze raz mnie obudźcie, to was zabiję, mówi na pożegnanie.

Dziewczynki chichoczą. Ale fajna, mówią. Bo czują, że ta młoda pani nie mówi poważnie. Bo podoba im się mieszkanie. Jeden wielki rozgardiasz. I wszystko w różu. Dom Hello Kitty, spełnienie marzeń małych dziewczynek. Na podłodze różowe ubrania, lakierowane buty do kolan. Podoba nam się, mamusiu. Blum się uśmiecha. Patrzy, jak niemal bezgłośnie paradują po mieszkaniu w butach Iny. Możemy, mamusiu? Blum kiwa głową, kładzie się na kanapie. Nieważne, że kapie z kranu. Nieważne, że koc, na którym leży, jest brudny. Ważne, że dziewczynki się bawią, są wesołe. Przez okno wpadają promienie słońca. Trafiły do różowego świata. Do Hamburga, na Reeperbahn. Zostaną tu. Blum to wie. Ich podróż dobiegła końca.4

Mężczyzna, który ją przytrzymuje, nazywa się Gonzo. Jest tak blisko, że odór jego potu wykręca nos. Blum czuje na sobie jego dłonie. Na chwilę świat się zatrzymuje. Drugi z mężczyzn jeszcze nie podjął decyzji, co z nią zrobić. Jak to się dla niej skończy, dobrze czy źle. Nie mówi ani słowa, uśmiecha się tylko, zaciąga papierosem i patrzy. Na młodą kobietę, która minęła stojących przy drzwiach goryli i wpadła do jego klubu. Musimy pogadać, powiedziała. Głośno i bez wahania. Nie namyślała się, nie czuła strachu. Tylko on mógł jej pomóc. Przystojny mężczyzna w fotelu za biurkiem. Egon Schiele.

Na ścianie za jego plecami wisi ogromna grafika. Rozłożone nogi, nagie, kanciaste ciało. Blum zna ten obraz, wyszedł spod pędzla malarza, którego zawsze wielbiła. Patrzy na obleśnego alfonsa, który przywłaszczył sobie nazwisko wielkiego artysty. Schiele. Szumowina w drogim garniturze, gotów dać swojemu bulterierowi zielone światło. Zrób z nią, co chcesz, powie do śmierdzącego typa, który ją obezwładnił. Albo każe Gonzowi warować i wysłucha, co Blum ma mu do powiedzenia. Schiele zna właściwych ludzi, powiedziała Ina. Załatwi wszystko, czego potrzebujesz. Alfons zastanawia się pewnie, po co tu przyszła, dlaczego się go nie boi. Jak się nazywasz?, pyta. Blum milczy.

Brünhilde Blum. Nazwisko, którego nie może już nosić. Ostatnia pamiątka z życia, które nie wróci. Potrzebuję paszportów, dla siebie i dwóch córeczek, mówi. Pomożesz mi. To nie pytanie, tylko żądanie. Nie waha się, nie myśli o tym, że Schiele może ją wyśmiać i wyrzucić za drzwi, że bulterier za jej plecami może mocniej zacisnąć szczękę. Jej twarz jasno i dobitnie wyraża, czego od niego chce.

Schiele się zastanawia, Blum widzi to w jego oczach. Każda inna na jej miejscu już by leżała na podłodze, a potem upokorzona wyczołgała się z gabinetu. Ale nie ona. Ta kobieta sprawia wrażenie, jakby nic nie mogło jej zranić, jakby się niczego nie bała. Nawet nie drgnie, nie próbuje się wyzwolić z opasujących ją ramion. Mówi. Potrzebuję paszportów. Koniecznie. Blum widzi, jak wzbiera w nim ciekawość, w ciszy niemal słyszy jego myśli. Schiele próbuje zrozumieć, co się tu dzieje. Egon Schiele, właściciel klubu z sauną w dawnej fabryczce. Biała koszula, krótkie włosy, drogi zegarek na ręku. Zaciąga się papierosem, wydaje się zaintrygowany. Jeszcze się waha.

To gruba ryba, opowiadała Ina. Ma wpływy. Mówiła niemal z bojaźnią. Powiedziała, że chciałaby dla niego pracować. To nowy król dzielnicy, pierwszy od dawna Niemiec, który tu pociąga za sznurki. Jest czarujący, powiedziała. Mimo to bądź ostrożna. W moim świecie siniaki to chleb powszedni. Lecz Blum nie dała się odwieść od swojego zamiaru. Poprosiła Inę, by przypilnowała dziewczynek. Przez godzinkę, może dwie. Nie mogę ich zabrać ze sobą. Błagała tak długo, aż Ina powiedziała „tak”. Wzięła pieniądze, które Blum jej wcisnęła do ręki, i włączyła dziewczynkom telewizor. Nienawidzę dzieci, rzuciła na koniec. Lecz Uma i Nela były dzielne. Idź, mamusiu, Ina nas popilnuje.

Obca kobieta. Usmażyła Umie i Neli jajecznicę. Blum miała szczęście. Nie musiała odpowiadać na żadne pytania, Ina nie interesowała się, co Blum zrobiła, dlaczego potrzebuje nowych paszportów. W świecie Iny nie było żadnych zakazów. Przyjaciele Zekiego są moimi przyjaciółmi, powiedziała. Tylko tyle. I żeby Blum się pospieszyła, bo musi wracać na ulicę. Masz dwie godziny, skarbie. Inaczej sprzedam twoje dzieci. Potem włożyła sobie do ust gumę do żucia. Blum wyszła z mieszkania.

Łaskawość alfonsa jest jej ostatnią nadzieją. Od jego decyzji zależy, czy Blum zacznie nowe życie. Czuje się, jakby stała na scenie. Albo na planie kiepskiego filmu. Oświetla ją czerwona żarówka. Schiele powoli podnosi głowę i niemal niewidocznym skinięciem mówi Gonzowi, co ma zrobić. Ma jej wyjaśnić, że w tym pokoju to on decyduje. Schiele chce jej pokazać, że jeśli będzie miał taki kaprys, może to zrobić. Zadać jej ból. Na chwilę spuszcza swojego bulteriera ze smyczy. Blum nie może się bronić. Gonzo rzuca ją na plecy, zdziera z niej bluzkę. Schiele patrzy na nią lubieżnie.

– Masz piękne piersi.

– Powiedz mu, żeby mnie nie dotykał. Natychmiast.

– Piersi są ważne w tej branży. To najlepsza reklama. Ty mogłabyś zarobić niezłe pieniądze, naprawdę.

– Jeśli ten śmierdziel nie zabierze łap, pożałujesz.

– Dzika kotka pokazuje pazurki? Tym lepiej, lubię takie. Ale jeśli chcesz mojej rady, to przydałoby ci się więcej pokory. Zdaje się, że w twoim położeniu nie za bardzo wypada stawiać żądania, nie uważasz? Jeśli mi zaraz nie powiesz, kim jesteś i czego naprawdę ode mnie chcesz, Gonzo z przyjemnością się z tobą zabawi. Musisz wiedzieć, że od dawna nie miał kobiety, bo tutejsze panie mu nie odpowiadają. Nasz Gonzo jest szalenie wybredny.

– Powiedz mu, żeby mnie puścił.

– Niby dlaczego miałbym to zrobić?

– Potrzebuję tylko paszportów. Nie chcę od ciebie nic więcej, tylko paszportów, dla mnie i moich dzieci. Potem zniknę i nigdy więcej mnie nie zobaczysz.

– Masz pieniądze?

– Nie.

– Kpisz sobie? To jakaś „Ukryta kamera”? Czy ty w ogóle wiesz, co to za miejsce?

– Zapłacę później.

– To nie bank, tylko burdel.

– Proszę.

– „Proszę” nie wystarczy. Zabierz ją, Gonzo.

– Błagam cię, zrobię dla ciebie wszystko, tylko mi pomóż.

– Więc o to chodzi. Chcesz dla mnie pracować?

– Nie.

– W porządku. Gonzo cię sprawdzi, potem pogadamy.

– Nie chcę dla ciebie pracować.

– Ależ to byłby świetny pomysł. Muszę przyznać, że mi się podobasz. Nawet bardzo. Moje panienki zzielenieją z zazdrości.

– Powiedziałam „nie”.

– Ale dlaczego? Zdaje się, że w twojej sytuacji to byłoby świetne wyjście. Nie masz mieszkania, pieniędzy, dokumentów. Mam rację? A tu możesz łatwo i przyjemnie zarobić kupę kasy.

– Masz mi tylko załatwić te pieprzone paszporty, nic więcej.

– A co niby miałoby mnie skłonić do tego, żeby ci pomóc, hmm? Nie licząc twoich śliczniutkich piersi, ma się rozumieć.

– Zapłacę ci. Co do centa.

– Mój czas jest cenny. Albo mi powiesz, jak sobie to wyobrażasz, albo ta rozmowa skończy się dla ciebie naprawdę źle.

– Spłacę cię z odsetkami.

– Musisz zaproponować coś więcej, jeśli chcesz stąd wyjść cała i zdrowa. Dużo więcej.

– Proszę.

– Wiesz, że fałszowanie dokumentów to przestępstwo?

– Wiem.

– Czyli chcesz, żebym złamał dla ciebie prawo, ale nie jesteś gotowa w zamian pójść na ulicę i dla mnie pracować? Dla mnie to żaden interes. Dlatego mówię: dość tego. Jesteś ładna, ale niestety… Jest twoja, Gonzo.

– Proszę, nie. Wysłuchaj mnie. Znajdziemy jakieś rozwiązanie.

– Nie sądzę. Jesteś w beznadziejnej sytuacji. Nie chcesz się pieprzyć, więc co? No powiedz! Jeśli nie chcesz, żeby Gonzo wziął, co mu daję, otwórz wreszcie gębę i mów.

– Na pewno jest coś, co mogę dla ciebie zrobić.

– Niby co? Nic mi nie przychodzi do głowy. Zrób z nią, co ci się podoba, Gonzo. Zegar tyka, droga pani. Pięć, cztery, trzy, dwa, jeden. Koniec. Zabierz ją z mojego biura.

– Mogę dla ciebie kogoś zabić.

– Co takiego?

– Mogę dla ciebie kogoś zabić.

– Nie rozumiem.

– Rozumiesz.

– Powoli. Powiedz to jeszcze raz, głośno i wyraźnie, żeby nie było żadnych nieporozumień.

– Załatwisz mi paszporty, a ja dla ciebie kogoś zabiję. Umowa stoi?

– To jakiś żart, prawda?

– Nie, to nie jest żart.

– Oszalałaś? Co z tobą?

– Nie oszalałam. Mam dzieci.

– I to czyni z ciebie zabójcę?

– Moje córeczki liczą, że ich mama wróci z dobrą nowiną. Chcą chodzić do szkoły, mieć przyjaciół, bawić się w parku z innymi dziećmi. Chcą normalnie żyć. Dlatego tu jestem.

– Wzruszające. Mamusia zabija ludzi, żeby jej dzieciątka były szczęśliwe.

– Jeśli to konieczne…

– Wspaniale. Ale nie wydaje mi się, żebyś była w stanie to zrobić.

– Mylisz się.

– Cudownie. Wybacz, że się śmieję, ale chyba nie wiesz, o czym mówisz? Wiesz, co to znaczy zabić człowieka?

– Wiem.

– Weźmy takiego Gonza. Zastrzeliłabyś go, gdybym ci dał do ręki pistolet? Zrobiłabyś to? Odstrzeliłabyś tego jurnego byczka?

– Tak, jeśli w zamian dostanę te pieprzone paszporty.

– Słowa, słowa, słowa. W takim razie muszę sięgnąć do szuflady i dać ci ten piękny pistolet. Dostałem go od ojca. Prawdziwe dzieło sztuki. Tylko ostrożnie, jest odbezpieczony.

– Powiedz mu, żeby mnie puścił.

– Okej. Gonzo, puść panią. Jak ma strzelić, kiedy ją tak przygniatasz?

– To znaczy, że mi pomożesz?

– Chwileczkę, nie tak szybko. Najpierw się muszę przekonać, że można cię traktować poważnie. Gonzo, na miejsce. Musisz wiedzieć, moja droga, że to mój najlepszy człowiek. Nie najbystrzejszy, ale absolutnie posłuszny. Dlatego nie ucieknie ani nie strzeli pierwszy. Prawda, Gonzo? Pani może spokojnie celować. No już, to twoja ostatnia szansa.

– Jeśli go zabiję, dostanę paszporty, tak? Umowa stoi?

– Stoi.