Huśtawka - ebook

PROLOG

Całe życie zastanawiałam się nad sensem istnienia. Dwa samochody w garażu przy willi, liczba przeczytanych książek, kolekcja cennych monet? Odchowane i wykształcone dzieci? Wnuki przewracające szafkę z zabytkowymi kryształami, wolność dysponowania własnym czasem? Podróżowanie? Późne wstawanie?

Tyle lat przeżyłam i wciąż nie wiem. Jako dzieci uważamy rodziców za wszechwiedzących. Wydaje nam się, że jak skończymy studia, wyjdziemy za mąż, ożenimy się… też tacy będziemy. Że objawienie spłynie, gdy urodzą się dzieci. Gdy przekroczymy czterdziestkę. Gdy odbędziemy podróż życia. A ja za każdą kolejną granicą czułam się równie głupia, na zawsze pozostałam w najgłębszym przekonaniu dzieckiem, potrzebującym przytulenia i rady.

Dwudziestoletnia i po siedemdziesiątce – wciąż dziewczynka. I ciągle mam nadzieję, że gdzieś jest ta brama, po przejściu której wydorośleję. Będę mądra.

Nie, nie mam nadziei. Ja to wiem. Już tam dotarłam. A skoro już tu jestem, to wam opowiem. Historię zwyczajną, moją, jedyną w swoim rodzaju, chociaż typową jak każda inna.

Patrząc wstecz, dostrzegam, jak wiele błędów popełniłam. Żałuję, że nie mogę przeżyć tego jeszcze raz, podjąć lepszych decyzji. Żałuję, nawet zdając sobie sprawę, że owe inne decyzje oznaczałyby odmienny nurt życia. Byłabym kimś obcym w nieznanym mi dziś miejscu. Żałuję więc i nie żałuję jednocześnie, pozostawiając własny świat perfekcyjnie dualnym. Chcę, nie chcę, lubię, nienawidzę, postępuję i nic nie robię. Bo to ja.

Na zawsze ja.Rozdział 1

ONE

Małgorzata zawsze nosiła rajstopy. Rajstopy są dobre – myślała moja córka. Praktyczne. Uważała je za takie, bo ukrywały brak depilacji, uda opięte nylonową siatką nie podrygiwały bezwładnie, no i wiatr nie podwiewał „tych” części ciała. Małgorzata pozbywała się rajstop rzadko, przed kąpielą lub do snu, a i wtedy opatulała ciało kołdrą, by się nazbyt nie odsłonić.

W tamtym momencie siedziała w wannie i nie miała pancerza; wszystko w niej drgało w rytm uderzeń podwodnego masażu i Małgorzata miała wiele przeciwko temu. W domu czekał stos studenckich prac, do sprawdzenia teraz, nie wieczorem, gdy zmęczenie już zmąci rzetelność oceny. Wszystko przez Katarzynę – myślała. Z nią zawsze same problemy. Ani męża, ani dzieci. Sklepik zamiast prawdziwej pracy, w głowie kolorowe szmatki. Namiastka realnego życia. Wieczna trzpiota. Małgorzata pokręciła głową.

Młodsza córka – zgryzota. To była moja decyzja, że Małgorzata poszła rok później do szkoły. Miała pomagać siostrze i to zadziałało – były w tej samej klasie, starsza kryła bumelanctwo młodszej i ratowała ją od konsekwencji młodocianej fantazji. Katarzyna zawsze mościła się wygodnie na plecach starszej siostry.

Małgorzata wciąż nie mogła uwierzyć w najnowszą wiadomość. Ależ Katarzyna wymyśliła, Indie. Też coś!

Strasznie tu głośno – pomyślała chwilę później i rozejrzała się po wilgotnej, zaparowanej hali. Ciepła woda rozpuszczała sprawność myślenia. A gdybym tak w wannie sprawdzała prace semestralne? Patrząc w stronę dzieci szalejących na wodnej zjeżdżalni, Małgorzata wyobraziła sobie rozmiękły papier i kleksy z czerwonego tuszu. Odrzuciła wizję ze wstrętem.

– Nieźle, mamuśka – powiedziała moja wnuczka, balansując na kafelkowym brzegu. Podeszła i obserwowała pełną sprzeczności twarz matki. Zamknięte oczy, niby odpoczynek, a jednak ściągnięte brwi nie wskazywały na rozluźnienie. – Nigdy jeszcze nie widziałam cię w takim relaksie. – Irytująco dla Małgorzaty przeciągnęła ostatnie „e”.

– Bo nigdy w czymś takim nie siedziałam. – Moja starsza córka drgnęła, jakby została przyłapana na czymś niestosownym. Natychmiast usiadła prosto. – Strata czasu – rzuciła rozdrażniona. – Zamiast sprawdzać…

– Mamo, przestań! – Joanna ziewnęła, wyciągając się efektownie na brzegu wanny. – Ciesz się chwilą! Nie żadna strata czasu, tylko higiena psychiczna.

– Nie spieraj się. – Sztandarowy unik matki nie robił już na młodej wrażenia. – Kiedy pojawi się Katarzyna?

– Ciotka spóźni się pół godziny. I dobrze, w tym czasie odmoczymy…

– Pół godziny?! Czekam czterdzieści minut! I nie ciotka, tylko ciocia Katarzyna.

– Mamo, byłyśmy umówione równo w południe; jest dopiero sześć po.

– Przyszłam wcześniej i popływałam trochę. Wyprawa na basen nie może być tak zupełnie – zastanowiła się nad właściwym słowem – bezproduktywna.

– Bąbelki bezproduktywne? – Joanna dopiero teraz zanurzyła się całkowicie w wodzie. – Jak miło!

Matka z dezaprobatą patrzyła na wyrażającą rozkosz minę córki.

– Za głośno tu, nie lubię – mruknęła. – Już dawno powinniśmy mieszkać poza miastem. Cisza, ogród z żywopłotem, fontanna…

– I przystojny ogrodnik. – Joanna uśmiechnęła się, nie otwierając oczu.

– Tak, specjalnie dla ciebie. Miałabym już dwoje wnuków.

– A ja nieskończone studia i brak perspektyw.

– Niańka załatwiłaby sprawę. Wszystko powinno mieć swój czas i odpowiednie miejsce. Ja w twoim wieku miałam już ciebie. A studia skończyłam w terminie. – Małgorzata, z braku biurka, stukała palcem w kolano.

– Co u taty? – Joanna wolała szybko zmienić temat.

– Karol jak zwykle, zajęty. – Małgorzata zaczęła mówić głośniej. – W ubiegłym tygodniu tylko dwie noce był w domu. Z poniedziałku na wtorek inwentaryzacja. We środę pojechał na Śląsk i tam został. Na jakiejś integracyjnej imprezie. Ty wiesz, co znaczy dzisiaj integracja? Hasło, którym hotelowe korytarze wycierają podpici mężczyźni i zbyt rozebrane kobiety. Całe szczęście, że to ponad klasę Karola. A w ogóle to ten towar mogliby policzyć jego ludzie! – Głos Małgorzaty wszedł w piskliwe rejestry.

– Mamo, nie denerwuj się. – Córka próbowała łagodzić. – Rozumiem, że brak ci taty…

– Brak! – Małgorzata prychnęła. Moja córka zawsze była dobra w prychaniu. – Jestem zbyt zajęta! Wiktor zaproponował mi wejście w skład nowej komisji naukowej, to niesłychane wyróżnienie. I poprawi moje notowania w staraniu o stypendium. No i zbliża się sesja!

– Mamo, ja i tak tego nie łapię. Pozdrów tatę.

– Jak go zobaczę.

– Sama do niego zadzwonię. Jest już Kaśka!

– Ciocia Katarzyna, Joanno.

Ale Aśka i Kaśka nie słuchały. Ściskały się, cmokały, wymieniały serdeczności.

– Katarzyno, skąd ci przyszło do głowy jacuzzi? Nie mogłyśmy się spotkać normalnie, w kawiarni? – dopytywała Małgorzata.

– Gośka, w jacuzzi jeszcze się nie umawiałyśmy!

– I to ma być powód?

– Każdy jest dobry. Nie będziemy się widziały przez kilka miesięcy.

– No właśnie. Też wymyśliłaś. Na co ci te Indie? Źle ci tutaj? I jeszcze ten Janusz. Nie za stary on?

– Tylko pięć lat starszy, nie przesadzaj. Tyłek ma fajny. – Kaśka się rozmarzyła, a Małgorzata wzdrygnęła.

– Katarzyno! Tu jest moja córka, hamuj się!

Joanna ryknęła śmiechem. Nawet wrzeszczące w pobliżu dzieci na chwilę ucichły.

– W kawiarni wygodniej się rozmawia. – Małgorzata się upierała.

– Wciskałabyś mi kremówkę, pączka i kawałek tortu, a ciotce małą czarną zamiast zielonej herbaty. Mamo, nie jest ci tu po prostu przyjemnie?

– Masaż jest miły, ale kręgosłup mnie boli. – Mojej starszej córce nie bywało ot tak, po prostu przyjemnie. To odczucie było bezproduktywne, jej zdaniem zatem niepotrzebne.

– Woda odciąża kręgosłup. Skoro cię boli, może zaczniemy przychodzić tu regularnie? – zaczepiała moja wnuczka.

Małgorzata spojrzeniem schłodziła wodę w wannie o dobre dwa stopnie.

– Popływać, mamo, popływać! Dla zdrowia, dobrego samopoczucia i kondycji! I dla twojego kręgosłupa.

– Porozmawiamy o tym innym razem.

W jacuzzi zapadła cisza. Joanna bardzo chciała coś powiedzieć. Coś, co nie dawało jej spokoju. Poprawność matki była jednak barierą nie do przebicia.

Joanna była moją nieodrodną wnuczką, wyglądała niemal jak ja – w czasach młodości. Tak przynajmniej chciałam sobie siebie sama wyobrażać, bo zdjęć specjalnie nie miałam. Na tych nielicznych, w ruinach starówki, uśmiechałam się do fotografa. Wysoki przystojny brunet, przyjechał z matką i małą siostrą spod Torunia, mieszkali przez kilka tygodni w sąsiednim mieszkaniu. To były czasy zdobywania smalcu i dwóch kromek chleba, o zdjęciach rzadko kto myślał. Aparat był wtedy dobrem luksusowym, a Bogdan zabrał go z zamkniętego zakładu fotograficznego swojego stryja. Straciłam potem chłopaka z oczu. Być może nie byłam gotowa na opowieści o żydowskiej rodzinie, z której zostały szczątki.

Zdjęć z lat pięćdziesiątych jest też zaledwie kilka, wszystkie pozowane u fotografa. Dopiero lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte obfitują w portrety. Jeden bardzo lubię. Siedzę w kawiarni Bristolu i jem kremówkę. Mam na sobie najelegantsze ubranie, na jakie było mnie stać w życiu. Rozkloszowaną sukienkę w niewielkie różyczki, bardzo dopasowaną w talii, z dużym dekoltem na plecach. Pozostałe zdjęcia są ślubne lub domowe, na tych ostatnich występuję głównie jako cień majaczący z kuchni. Jest jeszcze partia zdjęć z dziećmi, tam też jestem tylko tłem dla tych małych postaci.

Moja wnuczka była wysoka i wiotka, tym większą uwagę zwracał opadający szeroko na plecy – w opozycji do cienkiej talii – ciężki bagaż kasztanowych włosów. Oczy z zielonymi tęczówkami, na których z bliska było widać cętki, nie pozostawiały obojętnym żadnego chłopaka, a kilkanaście piegów zachęcało do całowania w zadarty nos. Lekko wygięte ku górze końcówki warg wywoływały wrażenie niegasnącego uśmiechu. Lokalna miss – tak o niej mówili na podwórku.

Tak, zdecydowanie Joanna była podobna do mnie, i to pod każdym względem. Razem chodziłyśmy na wystawy, dyskutowałyśmy o sztuce. Dzięki wnuczce zaczęłam czytać współczesną literaturę iberoamerykańską, a Joanna pod moim wpływem zainteresowała się historią kina. Eksperymentowałyśmy w kuchni. Punkt wyjścia – moje doświadczenie. Przyprawa – wyobraźnia wnuczki. Efekt kulinarny – zaskakujący. Obydwie lubiłyśmy mało ortodoksyjne wege – wybierałyśmy kotlet z sera zamiast plastra szynki. Z tym że gotowałam ja. Joasia była od zachwycania się.

Małgorzata była o to zazdrosna, martwiła się nawet. Joanna wolała rozmawiać ze mną i z ciotką – nie z matką. Kasia miała butik z indyjskimi ciuchami, wolne życie, żadnych zobowiązań, a jej jedyne osiągnięcie – w ocenie Małgorzaty – liczyło sześćdziesiąt siedem metrów kwadratowych na Górnym Mokotowie. Małgorzata za to – miała. Poza mieszkaniem dorobek naukowy, habilitację i widoki na katedrę fizyki w odległej przyszłości. Oraz męża, który był dyrektorem w koncernie handlującym herbatą i dlatego raczej go miewała, niż miała stale w domu.

Młodsza siostra, Kasia, podobnie jak Joanna, chciała powiedzieć Małgorzacie coś ważnego. Janusz miał faktycznie zgrabny tyłek i jego rytmiczne ruchy sprawiały Katarzynie przyjemność, ale wady przewyższały zalety. Pracował razem z Karolem i Katarzyna wyobrażała sobie rodzinne spotkania: kolejny kieliszek, rozluźnione krawaty, wódczana erystyka o pracy. Kobiety zaś, stłoczone w kuchni, popijają soki i dziewiętnastą kawę. Nie. Nie. Nie. Dlatego Katarzyna wyjeżdżała do Indii z Miłoszem i o tym chciała porozmawiać z siostrą. Bo moja starsza córka znała Miłosza aż za dobrze. Po dziś dzień zachowała listy, które pisał z wakacji w Kanadzie. Urlop się znacząco przedłużył, listy przychodziły przez dwa miesiące. Miłosz chciał żyć zwyczajnie, bez patosu, lęku i niepokoju o jutro. Tchórz czy realista? – żadna z nas nie chciała głośno osądzać. Ja uważałam, że zrobił dobrze i Małgosia powinna do niego dołączyć. Ona nie chciała o tym rozmawiać, chociaż było o czym. Kasia się nie wtrącała.

Jak to powiedzieć Małgorzacie? – zastanawiała się Katarzyna.

Milczenie wymieszane z wodną parą unosiło się nad wanną, a słowa wzbudzały lęk swoim ciężarem. Każda chciała coś powiedzieć – żadna nie chciała zacząć.

– Mamo, zakochałam się, wiesz? – Głos Joanny zatrzepotał niby motyl złapany w siatkę. Spojrzenie jak szpilka zatrzymało lot słów.

– Kochanie, cudownie! – powiedziała Małgorzata, moja córka, uśmiechając się samymi ustami. – Znam go?

Joanna pomyślała w tamtej chwili, że to grymas zniechęcający do rozmowy, postanowiła jednak kontynuować.

– Nie, ale może zjemy kiedyś razem obiad? – powiedziała wnuczka, przygryzając dolną wargę.

– Świetny pomysł. Porozmawiamy o tym wieczorem. – Małgorzata miała zaprojektowaną przyszłość. Ślub i dzieci. Waga tematu nie licowała z wilgotnym otoczeniem.

Starsza z sióstr wyciągnęła rękę w kierunku ręcznika. Joanna postanowiła zmienić temat.

– Wiesz, że mama dostanie awans? – Zwróciła się do ciotki.

– Fantastycznie! – Kaśka była podekscytowana. – Coś więcej?

– Nic takiego. – Małgorzata machnęła ręką. – To tylko komisja naukowa.

Małgorzata była dobra w pozornym bagatelizowaniu swoich osiągnięć. W tym była moją nieodrodną córką. Wiele lat zajęło mi uznanie, że coś potrafię, nawet dobrze: prowadzić dom. Przez większość swego życia wierzyłam, że istnieję i jestem ważna dzięki swojemu mężowi. Musiałam nieświadomie wpoić to swojej starszej córce – nie ceniła własnych osiągnięć, tak jak ja, gdy przy stole mówiłam na wypracowane przez siebie ciasto „gnieciuch”. Małgosia mimochodem wspominała o swoich sukcesach i zawsze je bagatelizowała, twierdząc raczej, że to przypadek, fart, czyjaś uprzejmość, a nie wynik jej ciężkiej pracy.

– Siostra, co ty, pochwal się.

– Mama mówiła, że to ważne, że dzięki temu stypendium ma prawie w ręku.

– Oj tam, stypendium! – Małgorzata znów machnęła ręką. – To nic takiego.

– Nic takiego. Starasz się o nie od dwóch lat, o niczym innym nie rozprawiasz z takim zaangażowaniem. – Joanna wykrzywiła twarz.

– Nawet ja słyszałam – potwierdziła moja młodsza córka. – Są już jakieś konkrety?

Małgorzata pokiwała głową na boki, to był jej charakterystyczny gest, gdy skupiała się przed wypowiedzią. Często tak robiła na wykładach, dlatego jeden z roczników nazwał ją „kiwaczkiem”. Przezwisko się jednak nie przyjęło, gdyż jako wykładowca Małgorzata była tak sztywna, że dla studentów wręcz przeźroczysta.

– W przyszłym roku, w Stanach Zjednoczonych. Pół roku, zapewne w Nowym Orleanie.

Joanna aż podskoczyła.

– Mamo, nie mówiłaś, że tam!

– A cóż to takiego? Miasto jak miasto. – Małgorzata wzruszyła ramionami.

– Kolebka jazzu – wtrąciła moja młodsza. – I słońce przez cały rok.

– Mówisz tak, jakbyś słuchała jazzu, a poza Louisem Armstrongiem nigdy u ciebie żadnego jazzmana nie słyszałam. Poza tym, przestańcie. Jeśli się uda, to będę całe dnie spędzać na uczelni, nie w knajpach ani na plażach.

– Możesz to połączyć…

– Kochane, przestańcie. To palcem na wodzie pisane. A w ogóle to kolacja o szóstej. Mam mnóstwo pracy w domu, a na jutro jestem umówiona z Wiktorem, muszę się rzetelnie przygotować. Wybaczcie – powiedziała, podnosząc się i sięgając po ręcznik, którym starannie okryła biodra.

– Przecież dopiero zaczęłyśmy rozmawiać! – zaprotestowała młodsza z moich córek.

– Spóźniłaś się. – Małgorzata myślami była już gdzie indziej.

– Dziesięć minut! Może kwadrans.

– To był błąd, ten basen, tu się nie da rozmawiać. Spotkajmy się w jakimś normalnym miejscu.

Słowa niewypowiedziane odleciały, innych zabrakło. Małgorzata dystyngowanie uśmiechnęła się do córki, kiwnęła głową siostrze i zniknęła w oparach przebieralni.

Milczenie jeszcze trwało, mgła rozwiewała się powoli; radosny krzyk dzieci znów dotarł do siedzących w jacuzzi kobiet.

– Moja mama – wnuczka pokręciła głową – to jest jakaś masakra.

– Tylko taką mamę masz, więc nie marudź. Ale cieszę się bardzo! Fantastyczna wiadomość, nareszcie, wręcz nie mogłam się doczekać. Ten przystojniacha, Artur, specjalista od kina iberoamerykańskiego? – Uśmiech Katarzyny miał być lubieżny.

– Ciotka, daj spokój. Lepiej opowiedz o tym Januszu.

– Nie Januszu, tylko Miłoszu… Tak, tym Miłoszu. Wrócił, spotkał się z Małgośką, nie mieli o czym rozmawiać. Moja siostra była jak Królowa Śniegu, a Kaj we mnie znalazł Gerdę. – Uśmiechnęła się lekko zmieszana. – Na imprezie u dawnych znajomych. I teraz jest dla mnie wczoraj, czyli tysiąc dziewięćset osiemdziesiąty piąty.

Ile odcieni może mieć milczenie?

– Mama wie?

– Chciałam z nią porozmawiać.

– Ale wiedziała lepiej, co chciałaś powiedzieć – dokończyła moja wnuczka.

Przerwa w basenowych zajęciach szkolnych. Teraz ciszę rozpraszało tylko uporczywe brzęczenie neonówek.

– Zamierzamy się pobrać w Indiach. Nie wiem, kiedy wrócę do Polski. Małgośka wie, że wyjeżdżam na kwartał, ty – że na pół roku; a kto wie, jak będzie.

– A co z butikiem? Wiem, mam się nim zająć, ale jak długo?

– Do końca. Twojego albo butiku. Nie cętkuj mnie tak.

Rodzinne powiedzenie miało źródło w tęczówkach Joanny.

– Tak naprawdę to są trzy butiki. Któregoś dnia, jeszcze przed wyjazdem, muszę ci o tym więcej opowiedzieć. Część udziałów odsprzedałam Iwonie, jednej z pracownic. Właściwie bardziej przyjaciółce. Pozostałe notarialnie przepisałam na ciebie. Możesz te butiki prowadzić, uczyć się na nich biznesu, doglądać od czasu do czasu, albo wyłącznie uzyskiwać dochód. Pańskie oko konia tuczy, wiadomo, jak nie zadbasz o interesy, to Iwona, chociaż świetna dziewczyna, może… Co ci zresztą będę tłumaczyć. Zapisałam ci też mieszkanie na Mokotowie. Z butikami możesz zrobić, co chcesz, nawet sprzedać. W mieszkaniu mam zapisaną służebność, żebym nie musiała się prosić o lokum.

Joanna prowokację zbyła trzepotem mokrych rzęs. I milczeniem.

– Do kompletu, żeby butiki miały dobry towar, mam też hurtownię. Wszystko ci pokażę, w przyszłym tygodniu może, a Iwona ma naprawdę dużą wiedzę o firmie. No i czterdzieści procent udziałów.

– Ciotka, i ty chcesz, żebym ja to matce powiedziała?

Kaśka pokręciła głową. Zmieniła temat.

– Opowiedz o tym Arturze.

– To nie on. – Joanna westchnęła.

– Obydwie mamy niusy, jak widzę. – Ciotka się uśmiechnęła.

– Artur to kumpel. Do kina i na imprezę. Bezpieczniej iść do klubu z facetem, idealnie jak o piątej rano jest trzeźwy, a Artur nie pije.

– Do wszystkiego się nadaje?

Joanna w ciszy przeczekała czas na odpowiedź.

– No to jak ma na imię twój wybranek?

– Mamy wiele wspólnych zainteresowań.

– Dzięki temu więcej o nim wiesz, to dobrze. Studiujecie razem?

– Zmieniłam kierunek studiów. Anglistyka jest nudna, angielski znam jak własny. Ojciec w dzieciństwie faszerował mnie słówkami i idiomami jak kaczkę. Ciągnie mnie w kierunku biznesu, zarządzania, marketingu. Wiem, to modne, dla mamy to znaczy plebejskie. Już ją słyszę. Co poradzę, że mi się podoba?

Nabrała powietrza.

– Ojciec wie. Nie mam odwagi powiedzieć matce.

Ciotka ułożyła wygodnie głowę na oparciu wanny.

– To się Gośka zdenerwuje. I twój wybranek też studiuje biznes? To będziecie mogli praktykować na moich butikach. Jak ma na imię?

– Grażyna.

Bezdech ogarnął Katarzynę; nie szarpnęła głową, nie wyskoczyła z wanny i nie krzyknęła. Tylko milczenie nabrało gęstości smoły.

– Przyda ci się moje mieszkanie. Zamierzasz powiedzieć dzisiaj matce?

– Kiedyś muszę. Może dzisiaj powiem tylko o studiach.

– Dobrze wybierz moment. Twoja matka, wbrew pozorom, nie jest z kamienia.

– To dlatego nie powiedziałaś, z kim jedziesz do Indii, prawda?

– Moja siostra jest fantastyczną kobietą. Zazdroszczę jej poukładanego życia, wspaniałej córki, dobrej relacji z mężem. A ja co? Nawet nie wiem, czy jadę w podróż przedślubną, poślubną, czy rozwodową.

– Ciotka, co ty opowiadasz? – Znów widziałam w mojej wnuczce siebie. Wywróciła oczami zupełnie jak ja, gdy mój mąż wracał po spożyciu albo gdy któraś z dziewczynek przynosiła uwagę w dzienniczku. Gdy Kasia przynosiła uwagę, Gosi się to nie zdarzało.

– Zamierzamy wziąć ślub, mówiłam ci. Wyjeżdżam więc w podróż przedślubną, która w trakcie zmieni się w poślubną, a że do instytucji małżeństwa mam stosunek… pełen rezerwy, to może się okazać rozwodowa.

– Nic nie rozumiem.

– I o to chodzi.

Cisza zawierała tajemnicę.

– Kaśka, dlaczego jesteście tak różne? Ty i mama, jak noc i dzień.

– Któż to wie? Może dobrze byłoby zapytać naszą mamę.

– Babcię? – Wielkie oczy Joanny stały się jeszcze bardziej zielone, a może tylko bardziej cętkowane; w każdym razie stały się dużo bardziej. – Chyba jednak nie zapytam. – Zaśmiała się.

– Milczenie jest złotem.

– I mamie też nie powiem. Sama pewnie nie zapyta, a jakby co, to wytłumaczę jej, że to pomyłka.

– Zrób, jak uważasz.

– Ciociu, a kiedy wrócisz…

– A kiedy wrócę, to może będziesz o sobie ciut więcej wiedziała. Teraz idę na solarium. Indie Indiami, ale muszę pięknie wyglądać, zanim wyjadę.

Akcent na „zanim” zabrzmiał frywolnie.

– W końcu, żeby się rozwieść, najpierw muszę wyjść za mąż.

Joanna popatrzyła skrzywiona.

– Ty jeszcze nic o tym nie wiesz. Jeszcze nie potrzebujesz wiedzieć. – Ciotka mamrotała pod nosem, wychodząc z wanny. Nie umilkła nawet, stojąc w szatni przed zaparowanym lustrem. Czuła się tam jak duch – obecna, a niewidoczna.

Duchem czuła się też Joanna. Oddzielona myślą od reszty świata.

W tym samym czasie Małgorzata zdążyła dotrzeć do domu. W drodze do sterty studenckich prac właśnie spełniała się, wyrównując rząd szklanek w szafce, nieuważnie potrąconych przez Karola w porannym pośpiechu. Może tak właśnie należy – porządkować rzeczywistość, zaczynając od rzeczy najprostszych. Do bardziej złożonych człowiek dojrzewa powoli. Ale czy zdąży dojrzeć?Rozdział 2

TUTAJ

Tak właśnie bywa we śnie.

Wszystko wiesz, wszędzie jesteś, wszystko słyszysz. I wszystko działa jak sobie życzysz. Prawie.

Kto by się spodziewał.

Chodzę, wszyscy chodzą. Rozmawiam, wszyscy rozmawiają. Działam, robię, czynię, zastanawiam się, nie rozumiem.

Istnieje wiele udogodnień. Najważniejsze z nich – mogę robić, co uważam za stosowne. Ja! – uważam.

Fantastyczne uczucie.

– Idziesz? – pyta Stanisław.

Lubię jego pytania. W ogóle go lubię, już teraz.

– Właściwie nie musimy nigdzie iść – odpowiadam. – Tu też jest dobrze.

– Dobrze – zgadza się Stanisław.

Jedyne, czego brakuje, to jedzenia. Nie żebym miała jakieś abdominalne problemy, jednak dobrego jedzenia mi brak.

Nie jemy więc. Siedzimy, wpatrując się w niebo, ja na zachód, Stanisław na południe. Po prostu on woli ostre słońce, a ja czerwień zachodzącego.

– Słuchaj, widziałem Romana – mówi ostrożnie, a ja zaczynam się śmiać.

– Wydawało się, że zazdrość mamy już za sobą – odpowiadam.

– Tak… – Waha się.

– To dobrze. – Wchodzę mu w słowo. – Bo Roman będzie tu dzisiaj.

Stanisław markotnieje. Mam ochotę zaproponować mu kielicha, w porę przypominam sobie jednak, że stał się abstynentem. Stanisław!

Ma za to inne aberracje. Patrzenie prosto w słońce. Co gorsza, i na mnie patrzy jak na słońce. Nie wiem, czy tego chcę. We śnie można sobie pozwolić na niewiedzenie, wystarczy tylko nie chcieć wiedzieć.Rozdział 3

MA

Nie zdążę. Na pewno nie zdążę! Moja starsza córka nakręcała się jak ruski budzik. Tykała wtedy regularnymi machnięciami ścierki. Joanna chciała mi coś powiedzieć… Jak mam rozmawiać z córką w takim bałaganie? Zakochała się… Ciekawe, co za jeden? Może Artur? Miły chłopak. Ale czy on ich utrzyma? Żeby Joanna nie musiała pracować. Nie musi mieć tak jak ja. Dość. Muszę się przygotować do jutrzejszego spotkania z Wiktorem. Mam doktorat, habilitację, a kierownik wciąż mnie onieśmiela. Coś ma w sobie. Gdyby był młodszy…

Małgorzata zapatrzyła się w okno, jakby miała tam dostrzec unoszącego się na wysokości siódmego piętra przełożonego. Dwadzieścia lat młodszego i trzydzieści przystojniejszego. Ja też tak marzyłam w jej wieku. Później marzyłam już tylko o tym, żeby nikogo w pobliżu nie było. U Małgosi też nikt nie unosił się za oknem. Zawiedziona wróciła do szklanek. Bałagan ma zdolność rozmnażania się przez pączkowanie. Jeśli na blacie stoi szklanka, za chwilę pojawi się kolejna. A jeśli nie sprzątnę, pojawią się kolejne dwie. Potem zabrudzi się podłoga, bielizna wyjdzie z kosza i w końcu dom zarośnie jak tajemniczy ogród. Nie mogę w takich warunkach prowadzić ważnych rozmów. I jeszcze się przebrać. Muszę wyglądać.

Zerknęła z dezaprobatą na swoją prawą nogę. Podczas sprzątania wykwitło na niej długie oczko, jak wąż wspinało się po napiętej łydce. Oczko w rajstopach może mieć tylko dziwka, porządna kobieta nigdy, tego ją nauczyłam. Zmieniła rajstopy.

Układała, ścierała, polerowała. Zamierzała zjeść z córką w wysprzątanym salonie i pachnącej kuchni. Joanna zastała matkę wyłączającą odkurzacz.

I wzór porządku. Wszędzie?

Ciąg dalszy w wersji pełnej