Poza granicą lodu - ebook

1

Gideon Crew patrzył na Elego Glinna. Mężczyzna stał – tak, stał! – w kuchni chatki Gideona w górach Jemez i spoglądał łagodnymi szarymi oczami na zaskoczonego Gideona. Od kilku minut terenowy wózek inwalidzki stał bezużyteczny. Do tej pory Glinn siedział na nim zawsze, odkąd Gideon poznał go kilka miesięcy temu.

Glinn wskazał dłonią na wózek.

– Przepraszam za to przedstawienie. Zainscenizowałem je z ważnych powodów: aby pokazać ci, że nasza misja na Zaginioną Wyspę, pomimo pewnych, pożałowania godnych aspektów, nie była nadaremna. Wręcz przeciwnie, jestem żywym dowodem tego, że zakończyła się sukcesem.

Zapadła cisza na minutę czy dwie. Wreszcie Gideon podszedł do kuchenki, wziął patelnię z piersią dzikiej kaczki przyrządzoną wybornie w imbirze i emulsji z czarnych trufli i wrzucił potrawę do kosza.

Glinn bez słowa odwrócił się i nieco chwiejnym krokiem ruszył w stronę drzwi chatki, podpierając się kijkiem do nordic walking. Manuel Garza, kierownik operacyjny w należącej do Glinna firmie Effective Engineering Solutions (Efektywne Rozwiązania Inżynieryjne), chciał pomóc szefowi w ponownym zajęciu miejsca na wózku, ale ten zbył go machnięciem ręki.

Gideon patrzył, jak dwaj mężczyźni wychodzą z chatki; Garza toczył przed sobą pusty wózek. W umyśle Gideona wciąż rozbrzmiewało echo słów wypowiedzianych przed kilkoma minutami przez Elego Glinna. „To coś znów rośnie. Musimy je zniszczyć. Trzeba działać natychmiast”.

Gideon wziął kurtkę i ruszył za ludźmi z EES-u; śmigłowiec, którym tamci przylecieli na to odludzie, nie wyłączył silników, wirniki obracały się, wywołując falowanie traw na rozległej łące.

Wsiadł za Glinnem do maszyny, zajął miejsce, zapiął pasy i nałożył zestaw słuchawkowy z mikrofonem. Helikopter wzbił się ku błękitnemu niebu Nowego Meksyku i skierował na południowy wschód. Gideon patrzył, jak jego chatka coraz bardziej się zmniejsza, aż zmieniła się w maleńką czarną kropkę pośród łąk, na dnie otoczonej górami niecki. Nagle ogarnęło go dziwne przeczucie, że już nigdy jej nie zobaczy.

Odwrócił się do Glinna i wreszcie się odezwał.

– A więc znów możesz chodzić. A co z twoim chorym okiem… Też wyzdrowiało?

– Tak. – Glinn uniósł lewą rękę, jeszcze do niedawna przykurczoną, bezwładną jak szpon, i powoli poruszył palcami. – Z każdym dniem jest coraz lepiej. Dzięki uzdrawiającej mocy rośliny, którą odkryliśmy na wyspie, mogę teraz dokończyć dzieło swojego życia.

Gideon nie musiał pytać o roślinę. Ani o „dzieło życia”, o którym wspomniał Glinn. Znał odpowiedzi.

– Nie ma czasu do stracenia. Mamy pieniądze. Mamy statek i mamy sprzęt.

Gideon pokiwał głową.

– Zanim jednak odwieziemy cię do siedziby EES-u, musimy jeszcze odwiedzić pewne miejsce. Jest coś, co musisz zobaczyć. Z żalem przyznaję, że to nie będzie przyjemne.

– Co to takiego?

– Wolałbym nie mówić nic więcej.

Gideon usiadł wygodniej, czując lekkie rozdrażnienie: oto tradycyjnie nieodgadniony, nieprzenikniony Glinn. Przeniósł wzrok na Garzę i stwierdził, że on również był tajemniczy jak jego szef.

– Czy mógłbyś mi przynajmniej powiedzieć, dokąd się wybieramy?

– Oczywiście. W Santa Fe przesiądziemy się na pokład odrzutowca EES-u i polecimy do San Jose. Prywatnym samochodem dotrzemy na wzgórze nad Santa Cruz i złożymy wizytę pewnemu dżentelmenowi, który tam rezyduje.

– Brzmi dość zagadkowo.

– Nie było to moją intencją.

– No jasne.

Delikatny, bardzo delikatny uśmiech.

– Za dobrze mnie znasz. Ale skoro tak, to wiesz również, że wszystko, co robię, ma ściśle określony cel.

Śmigłowiec zostawił góry daleko w tyle. Gideon mógł teraz ujrzeć lśniącą wstęgę Rio Grande płynącą leniwie przez wąwóz White Rock, a jeszcze dalej wzgórza Caja del Rio. Po lewej rozciągało się miasto Santa Fe. Gdy polecieli dalej nad południowym krańcem miasta, zobaczyli lotnisko.

– Gdy mówiłeś o ostatnim projekcie – odezwał się Gideon – wspominałeś o obcej istocie, o nasieniu. Powiedziałeś, że to nasienie zagraża Ziemi. Wszystko to wydaje się dość mgliste i niejasne. Może zechciałbyś wtajemniczyć mnie w szczegóły? Począwszy od tego, w czym konkretnie miałbym ci pomóc.

– Wszystko w swoim czasie – odparł Glinn. – Po naszej małej wycieczce do Santa Cruz.2

Lincoln navigator z kierowcą o wyglądzie elfa i w zielonej czapce czekał na nich na lotnisku w San Jose. Stamtąd skierowali się na południe autostradą numer 17, w głąb porośniętych przez sekwoje wzgórz. To była cudowna przejażdżka wśród strzelistych, majestatycznych drzew. Zarówno Glinn, jak i Garza zachowywali zdecydowane milczenie. Gideon czuł, że są skrępowani i zakłopotani.

W sercu sekwojowego lasu samochód zjechał z autostrady i podążał dalej krętą drogą biegnącą przez ciąg kotlin, minął niewielkie ranczo, farmy leżące na uboczu wioski, zaniedbane przyczepy mieszkalne i podniszczone domki, gęste zagajniki sekwoi, łąki oraz szemrzące potoki. Wąska spękana asfaltowa szosa ustąpiła miejsca drodze żwirowej. Zbliżał się wieczór i zaczęły się zbierać czarne chmury przesłaniające krajobraz.

– Chyba właśnie minęliśmy motel Bates¹ – powiedział Gideon i nerwowo parsknął śmiechem.

Nikogo więcej to nie rozbawiło. W samochodzie wyczuwało się narastające napięcie.

Żwirówką dotarli do kolejnego sekwojowego lasu i niemal natychmiast znaleźli się przed dużą bramą wjazdową z kutego żelaza, wprawioną w wysoki kamienny mur. Na drewnianej tablicy, niegdyś elegancko pomalowanej i złoconej, a teraz nieco przyblakłej, dało się dostrzec napis:

DEARBORNE PARK

Poniżej przykręcono śrubami brzydką użytkową tabliczkę:

WSTĘP WZBRONIONY

OSOBOM ŁAMIĄCYM TEN ZAKAZ
GROŻĄ SUROWE SANKCJE
KARNE I FINANSOWE

Gdy znaleźli się bliżej, brama otworzyła się automatycznie. Przejechali przez nią i zatrzymali się przy niewielkiej budce strażniczej. Kierowca w zielonej czapce opuścił szybę i odezwał się do mężczyzny, który wyszedł z wartowni, i ten machnięciem ręki nakazał im jechać dalej. Droga ciągnęła się wśród tonących w półmroku sekwoi. Zaczęło padać, wielkie krople rozpryskiwały się na przedniej szybie lincolna.

W samochodzie zapanowała przygnębiająca atmosfera. Kierowca włączył wycieraczki, które zaczęły pracować w monotonnym rytmie.

SUV wspiął się na wzgórze i okazało się, że sekwoje ustępowały tutaj miejsca rozległej, zajmującej wiele hektarów łące. Gideon miał wrażenie, że pomimo ulewy dostrzega w oddali fale Pacyfiku Na drugim końcu łąka przechodziła w tarasowy trawnik, u którego szczytu wznosiła się rezydencja z szarego piaskowca, w stylu neogotyckim, na ścianach zaś dało się zauważyć zacieki. Cztery wieżyczki zwieńczone blankami i krenelażami otaczały wielką salę główną, której gotyckie, łukowato sklepione okna połyskiwały matową żółcią w świetle burzowego zmierzchu.

Dotarli do rezydencji łukowatym podjazdem, przy wtórze chrzęstu żwiru miażdżonego kołami samochodu. W oddali błysnęło, a po chwili rozległ się huk grzmotu.

Gideon darował sobie żarcik nawiązujący do Rodziny Addamsów, gdy kierowca zatrzymał wóz przy portyku ozdobionym kolumnami. Na schodach czekał rudowłosy sanitariusz: stał z założonymi muskularnymi ramionami na białym fartuchu i przyglądał im się, gdy wysiadali. Nikt więcej nie wyszedł, by ich powitać. Sanitariusz zdawkowym gestem dał znak, aby podążyli za nim, i wspiął się po kamiennych stopniach. Weszli do wielkiej sali, która pełniła też funkcję holu. Była urządzona spartańsko, niemal pusta, więc echo ich kroków wydawało się wyjątkowo głośne. Niewidzialna dłoń z hukiem zatrzasnęła za nimi drzwi.

Skręcili w prawo i przeszli przez łukowato sklepione wejście, po czym pokonali długi korytarz i znaleźli się w salonie. Sanitariusz zapukał do rzeźbionych dębowych drzwi na drugim końcu pomieszczenia. Głos ze środka zaprosił ich, by weszli.

Był to mały, przytulny gabinet. Zza biurka podniósł się siwowłosy mężczyzna o szerokim, przyjaznym obliczu, ubrany w tweedową marynarkę ze skórzanymi łatami na łokciach. Wzdłuż ścian ciągnęły się regały z książkami. Naprzeciwko wejścia znajdował się opalany drewnem kominek, w którym buzował ogień.

– Witam, panie Glinn – powiedział mężczyzna, wychodząc zza biurka i wyciągając rękę na powitanie. – Panie Garza. – Wymienili uścisk dłoni. – A pan to zapewne doktor Crew. Witam, jestem doktor Hassenpflug. Proszę usiąść.

Jego słowom towarzyszył gest wskazujący fotele, na których mogli usiąść, rozstawione przy kominku. Życzliwość i ciepło tego mężczyzny stanowiły silny kontrast z niepokojem, jakim emanowali Garza i Glinn.

Zapadła krótka chwila ciszy. Wreszcie doktor Hassenpflug przełamał lody.

– Domyślam się, że chcecie zapytać, jak się czuje pacjent? Obawiam się, że wieści nie są krzepiące.

Glinn złączył dłonie i pochylił się lekko do przodu.

– Dziękuję, ale nie przybyliśmy tu, by rozmawiać o stanie zdrowia pacjenta. Tak jak już wcześniej ustaliliśmy, naszym jedynym celem dzisiaj jest spotkanie z pacjentem. Rokowania w sprawie jego stanu zdrowia nas nie interesują.

Hassenpflug wrócił na miejsce.

– Rozumiem, niemniej należą się wam słowa ostrzeżenia…

– Obawiam się, że na takie słowa jest już za późno…

Doktor zamilkł, a na jego twarzy pojawił się wyraz zatroskania. Oschły, surowy ton Glinna sprawił, że życzliwy nastrój i pogodne nastawienie gospodarza prysły w okamgnieniu.

– Dobrze więc. – Odwrócił się do sanitariusza, który stał obok nich z rękami zaplecionymi na białym fartuchu. – Ronaldzie, czy pacjent jest gotów, aby przyjąć gości?

– Bardziej już nie będzie, doktorze.

– Proszę zaprowadzić gości do jego pokoju. Ty i Morris pozostaniecie w pobliżu – polecił Hassenpflug i znów zwrócił się do Glinna: – Jeżeli pacjent zacznie się zanadto denerwować, będziemy zmuszeni przerwać odwiedziny. Ocenią to Ronald i Morris.

– Rozumiem.

Przeszli przez salon i wielką salę, mijając kolejne łukowato sklepione przejście do czegoś, co kiedyś musiało być sporym pokojem gościnnym. Na drugim końcu znajdowały się drzwi, nie z drewna, lecz nitowane, wykonane ze stali, i właśnie w ich stronę się kierowali. Sanitariusz Ronald zatrzymał się przed drzwiami i nacisnął niewielki przycisk interkomu.

– Tak? – rozległ się cichy, zniekształcony przez urządzenie głos.

– Przyszli goście do pana Lloyda.

Dał się słyszeć brzęczyk i drzwi otworzyły się z głośnym szczękiem, by ukazać długi, elegancki, marmurowy korytarz z wiszącymi na ścianach portretami przodków. To miejsce nie miało w sobie nic z atmosfery zakładu zamkniętego, choć dla Gideona było już oczywiste, że znajdowali się właśnie w takiej placówce. Korytarz doprowadził ich do wytwornego pokoju wypełnionego jasnym światłem. Wystrój wnętrza stanowiły ciemne wiktoriańskie kanapy i fotele, na ścianach wisiały płótna będące dziełem artystów związanych z Hudson River School, przedstawiające góry, doliny, rzeki i inne malownicze pejzaże. Jednakże uwagę Gideona zwrócił krzepki mężczyzna około siedemdziesiątki, o gęstych siwych włosach, siedzący na jednej z kanap. Miał na sobie kaftan bezpieczeństwa. Sanitariusz – Gideon przypuszczał, że był to Morris – siedział obok niego z tacą, na której stało kilka talerzy i półmisków zawierających pokaźne porcje jedzenia o konsystencji purée. Sanitariusz karmił mężczyznę łyżeczką, wkładając mu do ust brązową papkę. Gideon zauważył, że na tacy czerwone wino – ni mniej, ni więcej – château pétrus. Przy butelce stał napełniony trunkiem plastikowy kubek niekapek.

– Są już goście, panie Lloyd – oznajmił Ronald.

Mężczyzna nazwiskiem Lloyd odchylił masywną kudłatą głowę i spojrzał na Glinna przenikliwymi niebieskimi oczami. Pomimo kaftana bezpieczeństwa i wieku wciąż emanował witalnością i siłą fizyczną. Powoli, bardzo powoli, podniósł się, a wtedy Gideon zauważył, że nogi tamtego również były spętane skórzanymi opaskami połączonymi ogniwami metalowego łańcucha, co sprawiało, że mógł się on poruszać jedynie drobniutkimi kroczkami.

Starszy mężczyzna opuścił głowę i wypluł brązową breję, którą sanitariusz włożył mu właśnie do ust.

– Glinn – wypluł to słowo jak przed chwilą purée. – I Manuel Garza. Jakże mi miło. – Jego ton wskazywał jednak, że wcale nie jest to dla niego miłe spotkanie. Głos miał dziwny, głęboki i drżący, szorstki, jakby ochrypły. To był głos szaleńca.

Teraz swoje świdrujące niebieskie spojrzenie przeniósł na Gideona.

– Przyprowadziliście przyjaciela?

– To mój współpracownik, doktor Gideon Crew – powiedział Glinn.

Atmosfera napięcia przekroczyła wszelkie limity. Lloyd zwrócił się do sanitariusza.

– Przyjaciel? Cóż za zaskoczenie.

Znów przeniósł wzrok na Glinna.

– Chciałbym ci się przyjrzeć z bliska.

– Przykro mi, panie Lloyd – odezwał się Glinn – musi pan pozostać na miejscu.

– Więc ty podejdź do mnie. Jeżeli masz jaja.

– Nie sądzę, żeby to było rozsądne… – zaczął Ronald.

Glinn zbliżył się do Lloyda. Sanitariusze zesztywnieli, ale nie próbowali interweniować. Glinn zatrzymał się półtora metra od Lloyda.

– Bliżej – warknął Lloyd.

Glinn postąpił krok naprzód. I jeszcze jeden.

– Bliżej – powtórzył Lloyd. – Chcę ci spojrzeć w oczy.

Glinn zatrzymał się, gdy jego twarz od Lloyda dzieliły zaledwie centymetry. Sanitariusze zaczęli nerwowo przestępować z nogi na nogę i czuwali w napięciu.

– Dobrze. Już możesz się cofnąć.

Glinn wykonał polecenie.

– Co cię tu sprowadza?

– Organizujemy ekspedycję. Na południowy Atlantyk. Aż do granicy lodu. Zamierzamy zająć się wiadomym problemem i rozwiązać go raz na zawsze.

– Masz pieniądze?

– Tak.

– A więc jesteś nie tylko nierozważny, co może stanowić poważne zagrożenie dla ciebie i wszystkich w twoim otoczeniu. Jesteś również idiotą.

Cisza.

Lloyd mówił dalej.

– Przed pięcioma laty i dwoma miesiącami prosiłem, wręcz błagałem cię, a potem nawet ci rozkazałem, żebyś uruchomił procedurę awaryjnego zrzutu. A ty, szalony, cierpiący na obsesję sukinsynu, odmówiłeś. Ilu ludzi zginęło? Sto osiem osób. Nie licząc tych nieszczęśników na pokładzie Almirante Ramireza. Masz krew na rękach.

Glinn odezwał się spokojnym, beznamiętnym tonem.

– Nie możesz oskarżyć mnie o nic, czego ja sam nie zarzucałbym sobie setki razy.

– Nie popłacz się. Chcesz cierpienia? Spójrz na mnie. Na miłość boską, żałuję tylko, że nie poszedłem na dno z tą łajbą.

– To dlatego jesteś w kaftanie? – zapytał Glinn.

– Ha, ha! Jestem łagodny jak baranek. Włożyli mi ten kaftan, żeby utrzymać mnie przy życiu wbrew mojej woli. Uwolnij mi jedną rękę i daj choćby dziesięć sekund, a będę trupem. I będę wolny. Ale nie, oni stale utrzymują mnie przy życiu i co więcej, robią to za moje pieniądze. Nie oszczędzają na wydatkach. Spójrz na moją kolację. Stek z polędwicy wołowej w zapiekance z ziemniakami i gruyère’em oraz opiekaną brukselką, naturalnie zmiksowane, żebym nie spróbował popełnić samobójstwa przez zadławienie. A wszystko to popijane château pétrus rocznik dwa tysiące. Przyłączysz się?

Glinn nie odpowiedział.

– A teraz jesteś tu.

– Tak, teraz jestem tu. Nie po to, by przepraszać, bo wiem, że żadne przeprosiny nie będą stosowne, i wiem, że nie zostaną przyjęte.

– Powinieneś był to zabić, kiedy miałeś po temu okazję. Jest już za późno. Nie zrobiłeś nic, podczas gdy obcy rozrastał się i obżerał.

– Panie Lloyd – rzekł Morris – proszę pamiętać, że obiecał pan nie mówić więcej o obcych.

– Słyszałeś, Glinn? Zabroniono mi mówić o kosmitach! Przez całe lata próbują nakłonić mnie do tego, żebym przestał pleść chore bajdy o kosmitach! Ha, ha, ha!

Glinn milczał.

– To jaki masz plan? – zapytał Lloyd, opanowawszy się po krótkiej chwili.

– Zamierzamy to zniszczyć.

– Bardzo przepraszam – odezwał się Morris – ale nie wolno nam utwierdzać pacjenta w jego urojeniach…

Glinn uciszył go pełnym zniecierpliwienia gestem.

– Zniszczyć to? Odważne słowa! Nie uda ci się. Poniesiesz porażkę tak jak pięć lat temu – powiedział, a po chwili zapytał: – Czy McFarlane płynie z tobą?

Tym razem to Glinn zamilkł na moment.

– W ostatnich latach stan zdrowia doktora McFarlane’a nie był najlepszy i nie wiodło mu się zbyt dobrze, dlatego nie wydawało mi się stosowne, żeby…

– Jego stan zdrowia nie był najlepszy i nie za dobrze mu się wiodło? A tobie jak się wiodło w ostatnich latach? Albo mnie? – Lloyd zaśmiał się ponuro. – A więc zamiast Sama zabierzesz ze sobą innych, w tym także tego nieszczęśnika… jak mu tam?… Gideona. Poślesz ich do stworzonego przez siebie piekła. Bo nie zdajesz sobie sprawy ze swoich słabości. We wszystkich innych czytasz jak w otwartej księdze, ale jesteś ślepy, bo nie dostrzegasz swojej arogancji i głupoty. – Zamilkł, ciężko oddychając, a po jego twarzy spływały strużki potu.

– Panie Glinn – ostrzegł Ronald – pacjentowi nie wolno się denerwować.

Lloyd odwrócił się do sanitariusza, nagle spokojny i zrównoważony.

– Jak widzisz, Ronaldzie, ani trochę się nie denerwuję.

Sanitariusz niespokojnie przestąpił z nogi na nogę.

– Nie przyjechałem tu, żeby się przed tobą usprawiedliwiać – rzekł półgłosem Glinn. – Zasługuję na to wszystko, a nawet więcej. I nie jestem tu, żeby prosić cię o wybaczenie za to, co zrobiłem.

– Wobec tego po coś tu przyjechał, ty sukinsynu? – ryknął nagle Lloyd, pryskając brązowymi drobinkami przetartego steku z polędwicy prosto w twarz Glinna.

– Wystarczy – rzekł Ronald. – Koniec odwiedzin. Musicie panowie wyjść.

Glinn wyjął chustkę i starannie wytarł nią twarz, po czym odezwał się ze spokojem.

– Przyjechałem, żeby zyskać twoją aprobatę.

– Równie dobrze mógłbyś poprosić latarnię, żeby zaaprobowała fakt, że pies się na nią odlewa. Nie aprobuję tego. Nie pochwalam. Jesteś idiotą, jeżeli sądzisz, że nadal możesz zniszczyć to, co rozwija się tam na dole. Ale zawsze byłeś aroganckim, mającym wszystkich za nic hochsztaplerem. Chcesz mojej rady?

– Dość już tego! – rzekł Ronald, po czym wkroczył do akcji, ujął Glinna za ramię i skierował go w stronę drzwi.

– Tak, chcę twojej rady – rzucił przez ramię Glinn.

Gdy Gideon ruszył za sanitariuszem, który łagodnie, lecz stanowczo prowadził Glinna do wyjścia, usłyszał, jak Lloyd wysyczał:

– Nie budź obcego, który śpi.3

Po powrocie do siedziby EES-u przy Dwunastej Ulicy Little West, w sali posiedzeń wysoko nad dawną nowojorską dzielnicą przetwórstwa mięsnego Gideon zajął swoje miejsce przy stole konferencyjnym. Było ich tylko trzech: Garza, Glinn i on. Minęła właśnie trzecia w nocy. Glinn najwyraźniej potrafił obywać się bez snu i oczekiwał tego samego od swoich pracowników.

Gideon zaczął się zastanawiać, czy Glinn naprawdę się zmienił. Nigdy dotąd nie widział tego człowieka równie zdeterminowanego i pełnego zapału, a przy tym tak zasadniczego i poważnego. Spotkanie z Lloydem w olbrzymim jednoosobowym szpitalu psychiatrycznym najwyraźniej nim wstrząsnęło.

Mężczyzna, który przyniósł im kawę, wyszedł bez słowa, zamykając za sobą drzwi. W pomieszczeniu panował półmrok, światła były przygaszone. Glinn zasiadł u szczytu stołu, splatając dłonie przed sobą, i zanim się odezwał, odczekał chwilę, aż zapanowała całkowita cisza. Przeniósł spojrzenie swoich szarych oczu na Gideona.

– I co myślisz o naszych odwiedzinach u Palmera Lloyda?

– Nielicho mnie wystraszył – odparł Gideon.

– Teraz rozumiesz, dlaczego chciałem, żebyś go poznał?

– Jak sam powiedziałeś: żeby zyskać jego aprobatę, zdobyć jego błogosławieństwo. Bądź co bądź to coś tam na dole kosztowało go mnóstwo pieniędzy, że nie wspomnę o jego zdrowiu psychicznym.

– Po części tak. Chciałem też – jak to ująłeś – nielicho cię wystraszyć. Żebyś zdał sobie sprawę z powagi przedsięwzięcia, którego się podejmujemy. Musisz wejść w to z otwartymi oczami, bo bez ciebie nam się nie uda.

– Naprawdę doprowadziłeś do śmierci stu ośmiu osób?

– Tak.

– Nie było żadnego dochodzenia? Nie postawiono ci żadnych zarzutów?

– Powiedzmy, że pewne, hm, niezwykłe okoliczności wynikające z relacji między Chile a Stanami Zjednoczonymi doprowadziły do tego, że departamenty stanu obu państw postarały się, żeby dochodzenie nie było zbyt skrupulatne.

– Nie podoba mi się to.

Glinn odwrócił się do Garzy.

– Manuelu, zechciałbyś podzielić się z Gideonem niezbędnymi informacjami?

Garza pokiwał głową, wyjął z aktówki opasłą kartonową teczkę i położył przed sobą na blacie.

– Część z tego już znasz. Ale i tak zacznę od początku. Gdybyś miał pytania, śmiało możesz mi przerwać, nie wahaj się. Sześć lat temu do EES-u zgłosił się Palmer Lloyd ze szczególnym zleceniem.

– Ten sam Palmer Lloyd, którego właśnie widziałem w Dearborne Park?

– Tak. Miliarder zamierzał zbudować muzeum historii naturalnej w dolinie rzeki Hudson. W tym celu gromadził najrzadsze, najbardziej wyrafinowane i największe okazy wszystkiego. Pieniądze nie grały roli. Udało mu się już zdobyć największy na świecie diament, największego t-rexa i największą piramidę egipską. W którymś momencie doniesiono mu o odnalezieniu największego na świecie meteorytu. Spoczywał on na Desolación, niezamieszkanej wysepce w archipelagu Ziemi Ognistej, przy samym wierzchołku Ameryki Południowej. Wyspy te należą do Chile. Lloyd wiedział, że władze nigdy nie pozwolą na to, by meteoryt opuścił terytorium Chile. Dlatego wynajął EES i łowcę meteorytów nazwiskiem Sam McFarlane, żeby go ukradł.

– Przepraszam – odezwał się Glinn – ale „ukradł” nie jest odpowiednim słowem. Nie zrobiliśmy niczego nielegalnego. Wydzierżawiliśmy prawa do wydobycia kopalin z terenu wyspy Desolación, dzięki czemu mogliśmy pozyskać z niej żelazo w jakiejkolwiek postaci.

– Kradzież może nie jest adekwatnym określeniem tego, co zrobiliśmy – rzekł Garza – ale tak czy inaczej było to oszustwo.

Usłyszawszy tak surowe napomnienie, Glinn zamilkł. Garza mówił dalej.

– Meteoryt był wyjątkowo ciężki. Ważył dwadzieścia pięć tysięcy ton. Miał ciemnoczerwoną barwę, olbrzymią gęstość i inne… cóż… szczególne właściwości. I tak pod przykrywką operacji mającej na celu eksploatację złóż rudy żelaza wyposażyliśmy odpowiednio statek Rolvaag, popłynęliśmy na wyspę, wydobyliśmy skałę i załadowaliśmy ją na pokład. Powiem tylko, że było to naprawdę ogromne wyzwanie pod względem inżynieryjnym. Ale udało się nam, i to, przyznam, naprawdę znakomicie. Wtedy jednak zostaliśmy przyłapani. Kapitan zbuntowanego chilijskiego niszczyciela zorientował się, co zamierzamy. Dowodził Almirante Ramirezem, o którym wspominał Lloyd. Zamiast powiadomić swoich przełożonych, postanowił zgrywać bohatera i ruszył za nami w pogoń na południe, aż do granicy lodu.

– Granica lodu? Wspomniałeś wczoraj tę nazwę. Co to takiego?

– To miejsce, gdzie południowe oceany spotykają antarktyczne paki dryfującego lodu. Bawiliśmy się z niszczycielem w chowanego pośród tych gór lodowych. W trakcie tej konfrontacji Rolvaag został trafiony, ale koniec końców udało się nam zatopić niszczyciel.

– Zatopiliście niszczyciel? Jak?

– To skomplikowana historia, pozostańmy przy skróconej wersji. Tak czy inaczej, Rolvaag przewożący w ładowni meteoryt o wadze dwudziestu pięciu tysięcy ton został poważnie uszkodzony przez niszczyciel. Nastąpiło załamanie pogody. Stanęliśmy przed dylematem: czy pozbyć się ładunku, czy pójść na dno.

– Jak pozbyć się ładunku w postaci ważącej dwadzieścia pięć tysięcy ton skały?

– W tym celu zainstalowaliśmy specjalny awaryjny przycisk zwalniający. Miał umożliwić zrzucenie meteorytu na dno przez drzwi w kadłubie.

– Czy nie doprowadziłoby to do zatonięcia statku?

– Nie. Co prawda duża ilość wody dostałaby się do środka, zanim drzwi ponownie by się zamknęły, ale statek był wyposażony w pompy i samouszczelniające się grodzie, które poradziłyby sobie z tym problemem. Załoga i kapitan chcieli pozbyć się skały…

Garza nagle się zawahał i spojrzał na Glinna.

– Opowiedz całą historię, Manuelu. Niczego nie pomijaj.

– Koniec końców wszyscy chcieli posłać skałę na dno. Nawet Lloyd zmienił nastawienie. Ale tylko Eli miał kod aktywujący procedurę zrzutu awaryjnego. Uparł się, że statek sobie poradzi. Wszyscy go prosili, błagali, a nawet mu grozili, ale on się nie ugiął. Niestety, Eli się pomylił. Rolvaag zatonął.

Garza znów spojrzał na Glinna.

– Pozwólcie, że opowiem resztę – rzekł półgłosem Glinn. – Tak, odmówiłem naciśnięcia guzika zrzutu awaryjnego. Pomyliłem się. Pani kapitan nakazała ewakuację. Tylko niektórzy zdołali się uratować. Pani kapitan… – Zawahał się i na chwilę zamilkł. – Pani kapitan, kobieta wielkiej odwagi, poszła na dno ze statkiem. Wielu innych straciło życie w szalupach ratunkowych albo zamarzło na śmierć na pobliskich wysepkach lodowych, zanim dotarła do nich pomoc.

– A Lloyd? Co z nim się stało?

– Został ewakuowany w pierwszej szalupie ratunkowej, dodam tylko, że wbrew jego woli.

– Jak tobie udało się przeżyć?

– Byłem w ładowni i próbowałem zabezpieczyć meteoryt. W końcu jednak wypadł ze swojej kołyski i rozerwał statek na dwie części. Doszło do eksplozji. Wyglądało to tak, jakby meteoryt w zetknięciu ze słoną wodą zareagował w niezwykły sposób, wywołując falę uderzeniową. Wyrzuciło mnie ze statku. Pamiętam, że ocknąłem się na tratwie z pływających szczątków. Byłem ciężko ranny. Znaleziono mnie następnego dnia, bliskiego śmierci.

Glinn zamilkł, bawiąc się kubkiem z kawą.

– A więc to coś spoczywa teraz na dnie oceanu. Skąd niepokój? Te słowa o tajemniczym zagrożeniu? I… o obcych? O kosmitach?

Glinn odsunął od siebie kubek z kawą.

– To McFarlane, łowca meteorytów, zrozumiał, czym naprawdę było to coś.

Zapadła długa cisza.

– W astronomii istnieje poważna teoria panspermii – podjął wreszcie swój wywód Glinn. – Głosi ona, że życie może rozprzestrzeniać się w galaktyce za pośrednictwem bakterii lub zarodników przenoszonych na powierzchni meteorytów bądź w chmurach pyłu. Jednakże teoria ta zakłada jedynie życie na poziomie mikroskopijnym, coś maleńkiego. Wszyscy przegapili oczywistą ideę, że życie może się rozprzestrzeniać poprzez nasiona. Gigantyczne ziarno mogłoby lepiej przetrwać chłód i silne promieniowanie w przestrzeni kosmicznej dzięki swoim rozmiarom i wytrzymałości. Z tego właśnie powodu orzechy kokosowe są duże, by mogły przetrwać długie podróże oceaniczne. W galaktyce jest wiele planet, na których dominuje woda, i wiele księżyców, na które takie ziarno mogłoby spaść, a następnie wypuścić tam pędy i się rozwinąć.

– Chcesz powiedzieć, że meteoryt był takim ziarnem? A gdy Rolvaag zatonął, nasienie poszło na dno i zostało… zasiane?

– Tak. Na ponad trzech i pół tysiąca metrów pod powierzchnią wody. A potem puściło pędy.

Gideon pokręcił głową.

– Niesamowite, o ile prawdziwe.

– Och, jak najbardziej prawdziwe. Wypuściło korzenie i wystrzeliło w górę jak gigantyczne drzewo, bardzo szybko i gwałtownie. Stacje sejsmiczne na całym świecie odnotowały przypadki trzęsienia ziemi na niewielkiej głębokości wokół tego miejsca. Kilka niedużych tsunami spustoszyło wybrzeża południowej Georgii i Falklandów. Ale wszystko to działo się trzy i pół kilometra pod taflą wody, sygnatura sejsmiczna trzęsień wyglądała jak wynik erupcji podziemnego wulkanu. Podobnie z minitsunami. Ponieważ wszystko rozgrywało się na obszarze oddalonym od szlaków handlowych i nie przedstawiało dla nikogo poważniejszego ryzyka, „podziemny wulkan” został zlekceważony. Nawet wulkanolodzy go zignorowali, gdyż zbadanie go nie wchodziło w rachubę z uwagi na zbyt dużą głębokość i związane z tym niebezpieczeństwo. Potem to coś zapadło w stan uśpienia i wszystko ucichło, dlatego nikt się nie zorientował, co się tak naprawdę dzieje. Poza mną, ma się rozumieć, oraz Samem McFarlane’em i Palmerem Lloydem.

Glinn poruszył się na fotelu.

– Ale przez ostatnie pięć lat pracowaliśmy nad planem uporania się z tym problemem. Manuel ci go zreferuje.

Garza spojrzał na Gideona.

– Zabijemy to coś.

– Ale przecież powiedziałeś, że to coś zapadło w stan uśpienia. Po co zadawać sobie tyle trudu, że nie wspomnę o kosztach i potencjalnym zagrożeniu?

– Ponieważ to obcy. Kosmita. Jest wielki. I niebezpieczny. Tylko dlatego, że to coś pogrążyło się w uśpieniu, nie znaczy, że tak pozostanie – prawdę mówiąc, nasze modele przewidują coś dokładnie przeciwnego. Zastanów się nad tym przez chwilę. Co się stanie, jeśli to coś zakwitnie albo wyda kolejne nasiona? Jeśli te rośliny rozprzestrzenią się, by pokryć dna wszystkich oceanów? Jeśli się okaże, że mogą też rosnąć na lądzie? Nieważne, co o tym sądzisz, ważne, że to coś stanowi zagrożenie. Może zniszczyć Ziemię.

– Jak zamierzacie to unicestwić?

– Mamy około trzydziestu kilogramów plutonu, neutronowy zapalnik, szybkie i wolne kierunkowe materiały wybuchowe, tranzystory wysokich prędkości; wszystko, czego potrzeba, żeby zbudować bombę atomową.

– Skąd, u licha, wykombinowaliście to wszystko?

– W obecnych czasach w pewnych byłych krajach satelickich wszystko jest na sprzedaż.

Gideon pokręcił głową.

– Jezu.

– Mamy także wśród naszej załogi eksperta od broni nuklearnej.

– Kogo?

– Ciebie, rzecz jasna.

Gideon tylko patrzył.

– Tak – rzekł półgłosem Glinn. – Teraz już znasz prawdziwy powód, dla którego cię wynająłem. Bo od początku wiedzieliśmy, że ten dzień w końcu nastąpi.4

W pokoju zapadła cisza. Gideon powoli dźwignął się z fotela, skutecznie maskując swój gniew.

– A więc wynająłeś mnie, żebym nadzorował budowę bomby atomowej – powiedział spokojnie.

– Tak.

– Innymi słowy, kiedy cztery miesiące temu Garza po raz pierwszy odwiedził mnie na łowisku przy potoku Chihuahueños i zaproponował sto tysięcy dolarów za tydzień pracy i kradzież planów nowego typu broni od chińskiego uczonego, który szukał kontaktu z naszymi służbami, tak naprawdę miałeś na myśli tę chwilę i to zadanie.

Glinn pokiwał głową.

– I chcesz użyć tej broni, żeby zabić gigantyczną obcą roślinę, która rzekomo rośnie na dnie oceanu.

– Krótko mówiąc, tak.

– Zapomnij.

– Gideonie – powiedział Glinn – już kilkakrotnie przerabialiśmy ten nużący taniec: twoją zdecydowaną odmowę, wyjście z trzaśnięciem drzwiami, a potem powrót po przemyśleniu całej sprawy. Czy moglibyśmy to wszystko pominąć, bardzo proszę?

Gideon przełknął ślinę, urażony.

– Pozwól, że spróbuję ci wyjaśnić, dlaczego uważam ten pomysł za szalony.

– Proszę.

– Po pierwsze, nie możesz zrealizować go sam, na własną rękę. Musisz zgłosić ten problem do ONZ-etu i pozyskać wsparcie całego świata, który połączy siły, aby zabić to coś.

Glinn ze smutkiem pokręcił głową.

– Czasami mnie zdumiewasz, Gideonie. Wydajesz się taki bystry, a czasem palniesz coś tak głupiego, że aż głowa boli. Czy właśnie zasugerowałeś, żebyśmy zwrócili się do Organizacji Narodów Zjednoczonych, aby rozwiązać ten problem?

Gideon zamilkł. Po namyśle musiał przyznać, że faktycznie nie był to najmądrzejszy pomysł.

– No dobrze, może nie do ONZ, ale przynajmniej zgłośmy tę sprawę rządowi Stanów Zjednoczonych. Niech on się tym zajmie.

– Niech nasz znakomity kongres rozwiąże tę kwestię, tak jak radził sobie z innymi palącymi problemami w rodzaju globalnego ocieplenia, terroryzmu, edukacji i naszej rozlatującej się infrastruktury?

Gideon próbował skwitować te słowa jakąś ciętą ripostą, ale nic mu nie przychodziło do głowy.

– Nie ma czasu na dyskusje – rzucił Glinn. – Tylko my możemy się tym zająć. Trzeba to zabić teraz, dopóki obca forma życia pozostaje w stanie uśpienia. Mam nadzieję, że nam pomożesz.

– A jeżeli nie?

– Wtedy, prędzej czy później, świat, jaki znamy, przestanie istnieć. Bo bez ciebie poniesiemy porażkę. A ty będziesz robił sobie z tego powodu wyrzuty do końca życia.

– Chciałeś powiedzieć: do końca mojego krótkiego życia. Z powodu tego, co rośnie w moim mózgu, zostało mi jeszcze osiem, może dziewięć miesięcy życia. Obaj doskonale o tym wiemy.

– Już nie.

Gideon spojrzał na Glinna. Wyglądał młodziej niż jakiś czas temu, jego ręka odzyskała sprawność i mógł znowu swobodnie gestykulować podczas rozmowy, martwe do niedawna oko odzyskało dawną barwę i blask, a wózek inwalidzki przestał już być potrzebny. Po ich ostatniej misji Glinn spożył przywracający zdrowie lotos, podobnie jak Gideon. W przypadku Glinna roślina podziałała, ale nic nie wskazywało na to, by uleczyła Gideona.

– Naprawdę wierzysz, że beze mnie ci się nie uda? – zapytał Gideon.

– Zawsze mówię tylko to, w co głęboko wierzę.

– Musisz mnie przekonać, że to coś jest tak niebezpieczne, jak twierdzisz, zanim pomogę ci z czymkolwiek, co ma związek z bronią jądrową.

– Przekonam cię.

Gideon zawahał się.

– I musisz uczynić mnie wicedyrektorem tego projektu.

– To absurdalny warunek – powiedział Glinn.

– Dlaczego? Sam stwierdziłeś, że sprawdzamy się jako zespół. Tyle że my nigdy nie działaliśmy zespołowo. Zawsze to ty mi mówiłeś, co mam robić, ja robiłem wszystko po swojemu, ty protestowałeś i koniec końców okazywało się, że to ja mam rację, a nie ty.

– To zbytnie uproszczenie – skwitował Glinn.

– Nie chcę, żebyś podawał moje decyzje w wątpliwość i forsował swoje rozwiązania. Zwłaszcza jeżeli mamy mieć do czynienia z czymś tak niebezpiecznym jak broń atomowa – i to twoje ziarno.

– Nie lubię dzielić się władzą – burknął Glinn. – Będę musiał przepuścić tę propozycję przez nasze programy KAB – Kwantyfikatora Analiz Behawioralnych – aby sprawdzić, czy to miałoby szanse powodzenia.

– Mówiłeś, że nie ma czasu – odparł Gideon. – Podejmij decyzję albo odchodzę. Choć raz zrób coś bez konsultowania się z tymi cholernymi programami KAB.

Przez moment na twarzy Glinna malował się gniew, ale zaraz ustąpił miejsca beznamiętnej masce skrywającej nieodgadnioną tajemnicę.

– Gideonie – powiedział – zastanów się, jakimi cechami powinien się odznaczać przywódca, a także jego zastępca. Musi umieć pracować w zespole. Inspirować innych. Potrafić ukrywać swoje uczucia i w razie konieczności przekonująco udawać, robić dobrą minę do złej gry. Emanować pewnością siebie, nawet gdy mu jej brakuje. Nie może być wolnym strzelcem. Ani tym bardziej samotnikiem. A teraz powiedz: czy któraś z tych cech pasuje do ciebie?

Krótka chwila ciszy.

– Nie – przyznał w końcu Gideon.

– Doskonale. – Glinn wstał. – Nasz pierwszy przystanek to Instytut Oceanograficzny Woods Hole. A potem wyruszamy na południowy Atlantyk – i poza granicę lodu.5

Gdy śmigłowiec wszedł w zakręt, popołudniowe słońce zaskrzyło się na wodach Great Harbor w Massachusetts, a ich oczom ukazał się statek badawczy Batavia. Gideon zdziwił się, jak wielka wydawała się ta jednostka z powietrza i jak małe, w porównaniu z jej masywnym dziobem i wysoko wzniesioną centralną nadbudówką, wydawały się inne statki badawcze oraz łodzie cumujące na przystani.

– Oceanograficzny statek badawczy typu Walter N. Harper – rzekł Glinn z sąsiedniego fotela, zauważywszy zainteresowanie Gideona. – Sto metrów długości, osiemnaście metrów szerokości, wyporność siedem metrów. Ma dwa silniki o napędzie mechanicznym, z dwiema przekładniami zębatymi kątowymi, o mocy trzech i pół tysiąca koni mechanicznych, strumieniowy pędnik azymutalny o mocy tysiąca czterystu koni mechanicznych, pełne dynamiczne pozycjonowanie, zbiorniki o pojemności ponad dziewięciuset pięćdziesięciu tysięcy litrów i zasięg rzędu osiemnastu tysięcy mil morskich przy prędkości żeglugowej dwunastu węzłów…

– Zgubiłem się przy strumieniowym pędniku azymutalnym.

– Chodzi o to, że pędnik strumieniowy, zwany także wolnoodrzutowym, może być obracany w płaszczyźnie poziomej, dzięki czemu statek nie potrzebuje steru. Pozwala to na bardzo skuteczne i dokładne pozycjonowanie dynamiczne nawet na wzburzonym morzu, przy silnym wietrze i prądach wodnych.

– Pozycjonowanie dynamiczne?

– Utrzymuje statek w miejscu. Gideonie, z pewnością wiesz wszystko o łodziach po swojej niedawnej przygodzie na Karaibach.

– Wiem, że ich nie lubię, nie cierpię przebywać na morzu i z przyjemnością pozostanę kompletnym ignorantem w zagadnieniach żeglarskich i marynistycznych.

Śmigłowiec zaczął schodzić w stronę znajdującego się na śródokręciu lądowiska dla helikopterów. Marynarz ręcznymi sygnalizatorami świetlnymi sprowadził ich na pokład, po chwili drzwiczki się otworzyły i wyskoczyli na zewnątrz. Było pogodne jesienne popołudnie, niebo wyglądało jak zimna błękitna kopuła, a pokład zalewały pojedyncze promienie słońca. Gideon podążył za Manuelem Garzą i Glinnem przez lądowisko; dyrektor EES-u przykucnął trochę sztywno pod wpływem podmuchów powietrza z obracających się wirników. Weszli do spartańsko urządzonego pomieszczenia przejściowego połączonego z poczekalnią. Przebywające tam trzy osoby – jedna w mundurze, dwie ubrane po cywilnemu – natychmiast wstały. Śmigłowiec wzbił się w powietrze.

– Gideonie – rzekł Glinn – chciałbym, żebyś poznał kapitana Tulleya, szypra na pokładzie statku badawczego Batavia, i pierwszą oficer Lennart.

Kapitan, mający nie więcej niż półtora metra wzrostu, podszedł i z powagą uścisnął dłoń Gideona. Jego spięte, pozbawione poczucia humoru oblicze ozdobiła nędzna namiastka uśmiechu. Jeden szybki uścisk dłoni i mężczyzna się cofnął. Pierwsza oficer Lennart była całkowitym przeciwieństwem Tulleya: blondynka po pięćdziesiątce o wyraźnie skandynawskiej urodzie, górująca nad mikrym kapitanem, emanowała ciepłem i otwartością. Przywitała się płynnym i zdecydowanym gestem. Jej dłoń była miła w dotyku i otulała jak ciepła rękawiczka.

– A to Alexandra Lispenard, która kieruje naszą flotyllą czterech DSV. Będzie twoim instruktorem jazdy.

Lispenard zarzuciła długimi włosami barwy drewna tekowego i ująwszy z uśmiechem jego dłoń, powoli nią potrząsnęła.

– Miło mi cię poznać, Gideonie – powiedziała, a jej kontralt stanowił silny kontrast wobec formalnego milczenia pozostałych.

– DSV? – zwrócił się do niej Gideon, próbując się na nią nie gapić. Miała około trzydziestu pięciu lat i była szalenie atrakcyjna, z twarzą w kształcie serca i egzotycznymi oczami o barwie agatów.

– Deep Submergence Vehicles – głębinowe pojazdy podwodne. Tak naprawdę to zmotoryzowane batyskafy. Cud współczesnej inżynierii.

Gideon poczuł na ramieniu dotyk Glinna.

– Ach, oto i nasz lekarz. Gideonie, poznaj doktora Brambella.

W drzwiach pojawił się chudy staruszek z błyszczącą łysiną, ubrany w biały kitel.

– Bardzo mi miło – rzucił z charakterystycznym irlandzkim akcentem. Nie wyciągnął ręki na powitanie.

– Doktor Brambell – rzekł Glinn – był na pokładzie Rolvaaga podczas jego feralnego rejsu. Jestem pewien, że jeśli będzie miał okazję, opowie ci o tym.

To nieoczekiwane stwierdzenie zaowocowało krótką chwilą ciszy. Dwoje oficerów wyglądało na zaskoczonych i niezadowolonych. Gideon zastanawiał się, czy Brambell mógł zostać uznany za przynoszącego pecha Jonasza.

– To nie jest coś, czym miałbym ochotę się szczycić – odparł krótko Brambell.

– Proszę wybaczyć. Tak czy inaczej, Gideonie, znasz już kilka najważniejszych osób na tej jednostce. Alex zaprowadzi cię na pokład hangaru. Ja mam spotkanie.

Lispenard odwróciła się bez słowa, a Gideon przeszedł za nią przez otwarte drzwi grodziowe w dół po krętych metalowych schodach, a następnie przez istny labirynt ciasnych korytarzy, schodów, przejść i luków, aż – zgoła niespodziewanie – znaleźli się na rozległej lśniącej przestrzeni. Po bokach znajdowały się wnęki, kilka z nich zakryto brezentem, ale cztery były odsłonięte. W trzech z nich spoczywały nieduże, identyczne, obłe pojazdy pomalowane na jasnożółto, z turkusowymi wykończeniami. Na ich powierzchni dało się dostrzec kilka rodzajów iluminatorów oraz rozmaite wypukłości i wystające elementy, na dziobie zaś dodatkowo coś, co przypominało mechaniczne ramię. W tylnej ścianie hangaru widniały duże rozsuwane drzwi, akurat otwarte, dzięki czemu można było zobaczyć fragment pokładu rufowego. Pod ramieniem hydraulicznego dźwigu wisiał czwarty pojazd głębinowy.

Lispenard zaczęła nucić pod nosem Żółtą łódź podwodną.

– Pomyślałem dokładnie o tym samym – stwierdził Gideon. – Naprawdę urocze maleństwo.

– Naprawdę urocze maleństwo za dwadzieścia milionów dolarów. Ten batyskaf podwieszony pod dźwigiem to George. Pozostałe to Ringo, John i Paul.

– O nie.

Lispenard przeszła przez hangar do George’a i przyłożyła dłoń do kadłuba, by czule go pogłaskać. Pojazd był zaskakująco mały, miał nie więcej niż trzy metry długości i niewiele ponad dwa metry wysokości. Oficer odwróciła się do Gideona.

– Wewnątrz znajduje się tytanowa sfera dla operatora, niemal batyskaf wewnątrz batyskafu, z włazem u góry i trzema iluminatorami. Jest tam panel elektroniczny, fotel, urządzenia kontrolne, ekrany wideo – i to wszystko. Ach, no i jest również kosz, do którego można wkładać rzeczy podniesione przez mechaniczne ramię umieszczone w dziobowej części pojazdu. Gdyby coś poszło nie tak, pojazd wyposażony jest w system uwalniania awaryjnego, który wystrzeliwuje sferę na powierzchnię. Resztę DSV zajmują zbiorniki balastowe, zbiornik trymu rtęciowego, kamery i aparaty fotograficzne, lampy stroboskopowe i reflektory, sonar, zestawy baterii, silnik elektryczny z jedną śrubą rufową, pędniki korekcyjne oraz ster. Proste. – Wzruszyła ramionami. – Jutro trening przed pierwszym zanurzeniem, a potem schodzimy pod wodę.

Gideon odwrócił się tyłem do George’a i spojrzał na nią.

– Świetnie. Kto schodzi pod wodę?

Uśmiechnęła się.

– Ty i ja. Siódma zero zero.

– Zaraz, zaraz. Ty i ja? Myślisz, że będę kierował czymś takim? Nie jestem kapitanem Nemo.

– Zostały zaprojektowane tak, by mógł je poprowadzić każdy. Są idiotoodporne.

– Wielkie dzięki.

– Co oznacza, że mają oprogramowanie, które samo prowadzi pojazd. Jak samosterujący samochód Google’a, tyle że kontrolowany drążkiem. Ty tylko poruszasz drążkiem, wskazując, w którą stronę chcesz płynąć, a sztuczna inteligencja tej miniaturowej łodzi podwodnej robi całą resztę: wykonuje całe mnóstwo niezbędnych drobnych korekt, omijając przeszkody, manewrując na ograniczonej przestrzeni i dbając o pełną kontrolę nad maszyną, z czego nawet nie zdajesz sobie sprawy. Nie możesz się rozbić, nawet gdybyś próbował.

– Z całą pewnością na tej wycieczce są tacy, którzy mają więcej doświadczenia z pojazdami głębinowymi.

– Owszem, tak. Na przykład Antonella Sax, nasza specjalistka od egzobiologii. Ale ona dołączy do nas dopiero za jakiś czas. Poza tym Glinn powiedział, że istnieje ważny powód, dla którego powinieneś zapoznać się z obsługą DSV. Ma to coś wspólnego z twoją rolą w tej misji.

– Nie wspominał, że będę musiał pilotować łódź podwodną. Nie lubię być na wodzie, a co dopiero w wodzie, i to jeszcze na głębokości ponad trzech i pół kilometra, na miłość boską.

Spojrzała na niego, uśmiechając się nieznacznie.

– Dziwne. Nie sądziłam, że jesteś mięczakiem.

– Otóż jestem. Jestem pozbawionym ikry i jaj nędznym tchórzem.

– Nędznym tchórzem? Nieźle to ująłeś. Ale i tak jutro schodzisz ze mną pod wodę. Koniec dyskusji.

Gideon spiorunował ją wzrokiem. Boże, nie cierpiał władczych kobiet. Ale dalsze spieranie się z nią nie miało sensu. Pomówi o tym bezpośrednio z Glinnem.

– Co jeszcze można obejrzeć?

– Są tu różne laboratoria, naprawdę fantastyczne, zobaczysz je niebawem, a także centrum dowodzenia, biblioteka, kambuz, mesa, sala rekreacyjna i pokój gier oraz kajuty załogi. Że nie wspomnę o maszynowni, warsztacie mechanicznym, kantynie, ambulatorium i innych niezbędnych pomieszczeniach pokładowych. – Spojrzała na zegarek. – Ale już czas na kolację.

– O piątej po południu?

– Skoro śniadanie jest o wpół do szóstej rano, pory pozostałych posiłków także zostały nieco zmienione.

– Śniadanie o wpół do szóstej? – To jeszcze jedna rzecz, którą będzie musiał omówić z Glinnem, kwestię narzuconej wszystkim iście wojskowej dyscypliny. – Mam nadzieję, że na pokładzie nie obowiązuje prohibicja.

– Jeszcze nie. Dopiero gdy dotrzemy do celu. Czeka nas dość długi rejs.

– Jak długi?

– Od celu dzieli nas dziewięć tysięcy mil morskich.

Gideon nie wziął pod uwagę tego, że może go czekać długa podróż. Oczywiście gdyby choć przez chwilę się nad tym zastanowił, zdałby sobie z tego sprawę. Co Glinn mówił na temat prędkości żeglugowej ich statku? Dwanaście węzłów. Dziewięć tysięcy mil morskich dzielone przez dwanaście mil morskich na godzinę…

– Trzydzieści dwa dni – powiedziała Alex.

Gideon jęknął.6

– Wyjdźmy z naszymi drinkami na pokład – rzekł Gideon do Alex Lispenard.

– Świetna myśl.

Gideon wstał od kontuaru ostrożnie, żeby jego drugie martini nie wylało się z kieliszka. Bar na pokładzie statku badawczego Batavia, zajmujący wnękę w mesie, choć niewielki i z ograniczonym wyborem trunków, był przyjemny jak na warunki morskie. Przez rząd okien można było zobaczyć Great Harbor i nieciekawe płaskie wybrzeże wyspy Ram. Pokonawszy nisko sklepione przejście, wyszli na pokład. Był typowy październikowy wieczór, chłodny i pogodny, złociste światło zalewało ukośnymi promieniami cały statek, z oddali dobiegało skrzeczenie mew.

Gideon upił łyk swojego drinka i oparł się o reling, Alex stanęła obok niego. Czuł się nieźle, wręcz wspaniale, zupełnie inaczej niż jeszcze przed dwiema godzinami. Zdumiewające, jak wyborny posiłek oraz martini mogą wpłynąć na poglądy na życie.

– Myślisz, że będą nas tak karmić przez cały rejs? – zapytał Gideon.

– O tak. Bywałam na wielu statkach badawczych i jedzenie zawsze było doskonałe. Kiedy załoga spędza całe miesiące na morzu, kiepskie jedzenie oznacza kiepskie morale. Podczas wyprawy takiej jak ta jedzenie stanowi najmniej istotny ze wszystkich wydatków, więc można zadbać o to, by prowiant był jak najlepszej jakości. A Vince Brancacci jest jednym z najlepszych szefów kuchni pracujących na pokładach statków.

– Masz na myśli tego faceta w białym kitlu, który śmieje się jak hiena i jest zbudowany jak zapaśnik sumo?

– Tak, to on.

Gideon upił kolejny łyk martini i spojrzał na Alex opierającą się o reling; miała lśniące brązowe włosy, które rozwiewał wiatr, mały zadarty nos i oczy o barwie agatów. Patrzyła na ocean, a jej piersi lekko napierały na poręcz.

Odwrócił wzrok. Była atrakcyjna, lecz on nie zamierzał wplątywać się w romans podczas długiego rejsu na antypody.

Odwróciła się do niego.

– Jaka jest twoja historia?

– Nie zapoznano cię z informacjami na mój temat?

– Bynajmniej. Poza tym, że Glinn poprosił mnie, abym nauczyła cię obsługi pojazdów głębinowych, nie pisnął ani słowa na twój temat. Zachowywał się bardzo tajemniczo. Odnoszę wrażenie, że chciał, bym sama dowiedziała się wszystkiego.

Gideon odetchnął z ulgą. Nic nie wiedziała o jego nieuleczalnej chorobie.

– Od czego mam zacząć? Początkowo kradłem dzieła sztuki, a potem pracowałem przy projektowaniu bomb jądrowych.

Zaśmiała się.

– No jasne.

– To prawda. Pracowałem w Los Alamos, projektowałem soczewki z kruszącego materiału wybuchowego służącego do wywoływania implozji rdzenia. Uczestniczyłem w programie Stockpile Stewardship, przeprowadzałem symulacje komputerowe i dopracowywałem te soczewki, modyfikując je, by mieć pewność, że bomby będą mogły wybuchnąć nawet po wielu latach gnicia w jakimś atomowym skarbcu. Obecnie jestem na przedłużonym urlopie.

– Chwileczkę… Ty nie żartujesz?

Gideon pokręcił głową. Z pewnym rozczarowaniem stwierdził, że skończyło mu się martini. Zastanawiał się, czy nie pójść po trzeciego już drinka, ale cichy głos w jego głowie powiedział mu, że nie byłby to najlepszy pomysł.

– A więc projektujesz bomby atomowe?

– Mniej więcej. Prawdę mówiąc, dlatego biorę udział w tej wyprawie.

– Co bomby atomowe mają wspólnego z naszą wyprawą?

Gideon popatrzył na nią. Rzeczywiście nie została zapoznana ze sprawą. Czym prędzej się wycofał.

– Chodzi o to, że jestem inżynierem mającym wiedzę na temat materiałów wybuchowych, to wszystko.

– Gdy mówiłeś, że zajmowałeś się kradzieżami dzieł sztuki, też nie żartowałeś?

– Nie.

– Jedno pytanie. Dlaczego?

– Byłem biedny, potrzebowałem pieniędzy. I co ważniejsze, kochałem dzieła sztuki, które kradłem, i kradłem je wyłącznie z siedzib towarzystw historycznych i muzeów, które nie dbały o swoje zbiory, a tego, co zwędziłem, i tak nikt nigdy nie oglądał.

– I zakładam, że to ma być dla ciebie swego rodzaju moralne usprawiedliwienie.

To rozdrażniło Gideona.

– Nie, nie szukam dla siebie wymówek. Tyle że nie oczekuj, bym nagle zaczął pławić się w wyrzutach sumienia i poczuciu winy.