Biały Królik, Czerwony Wilk - ebook

1. ZAKODOWANIE YKGNANTKŁĘĄ

TERA2

Mama znajduje mnie w spiżarce. Skulony w kącie wzdrygam się, dostając po oczach światłem zza drzwi. Usta mam pełne krwi i odłamków porcelany.

Najchętniej bym to wypluł, ale nie chcę jej pokazać, że kawałki solniczki zmasakrowały mi dziąsła. Okruchy ciągle wpijają mi się w język i kłują mnie w podniebienie, ale nie mogę przełknąć, żeby nie stanęły mi w gardle. Sól piecze w ranach na języku. Próbuję się uśmiechnąć do mamy, nie poruszając mięśniami twarzy. Kropla śliny sączy mi się z ust i ścieka na czerwono po brodzie.

Mama wypuszcza powietrze, zbiera się w sobie i wpada do spiżarki. Podkłada mi pod usta garść papierowych ręczników.

– Wypluj – poleca. Wypluwam. Przyglądamy się bałaganowi na jej dłoni. Przypomina pobojowisko, krew i odłamki porcelanowych kości – zupełnie jakbym zwrócił pozostałości po bitwie stoczonej przed chwilą w mojej głowie.

Mama trąca resztki palcem.

– A co z liczeniem? – pyta. Wzruszam ramionami. Cmoka z dezaprobatą i wzdycha. – Otwórz.

Waham się, po czym odchylam głowę do tyłu i rozdziawiam usta.

– Aaaa. Eńe ołołanie?

Śmiech mamy trochę mnie rozluźnia. Jej ciepłe dłonie zdecydowanym ruchem ustawiają mi szczękę pod światło. Poważnieje.

– Ech, Petey – mówi cicho – coś ty narobił.

– Aa aak jye?

– Widziałam już gorsze rzeczy. Nie musisz iść do szpitala, ale…

Wyciąga z kieszeni szlafroka i zakłada parę cienkich rękawiczek medycznych.

„Rękawiczki medyczne w szlafroku” – myślę i robi mi się niedobrze. O czwartej rano. Wow, ale jestem przewidywalny.

Sięga mi do ust.

– Gotowy?

Ściskam ją za rękę.

– Trzy, dwa, jeden i… jedziemy.

Krzywię się, kiedy metodycznie wyszarpuje mi z dziąseł i upuszcza resztki porcelany, które brzęczą na podłodze spiżarki. W prawej dłoni ściskam spód solniczki. Rozbita góra wystaje mi znad palców niczym postrzępione blanki, zwierciadlane odbicie zębów, które ją zmiażdżyły. Pamiętam chwilę pęknięcia. Panika jak sprężyna zmuszająca szczęki do zagryzienia porcelany, aż dociera do mnie, że przesadziłem, a w ustach wybucha mi szrapnel.

Kiedy jest po wszystkim, mama ściąga rękawiczki, zwija je w kulkę i kładzie na pustej półce. Z drugiej kieszeni szlafroka wyjmuje mały długopis i czarny notes. Przyglądam mu się nieufnie, choć wiem, że to po prostu jej metoda – jest naukowcem.

– No dobrze – mówi. – Opowiadaj.

– O czym?

Posyła mi spojrzenie numer 4. Jeżeli macie rodziców, to znacie spojrzenie numer 4, które mówi: „W tej chwili, słonko, tkwisz w gównie po kostki, ale spróbuj mnie bardziej wkurzyć, a będzie ci potrzebny sprzęt do nurkowania”.

– Może to tylko twoje rojenia, Peterze Williamie Blankman, ale i tak chcę wszystko usłyszeć – mówi, chowając długopis w dłoni i podnosząc z półki otwieracz do puszek. – Nawet jeśli będę musiała to z ciebie wyciągnąć.

Parskam śmiechem i wspomnienie paniki nieco ustępuje.

– Miałem atak – przyznaję.

– Domyśliłam się. Rozmawialiśmy o tym, że liczenie powinno pomóc.

– Próbowałem.

– I?

Spoglądam na bałagan na dłoni.

– Nie pomogło.

Kolejne spojrzenie, dłuższe i surowsze, zahaczające o numer 5 – „Mamy swoje sposoby, żeby rozwiązać panu język, Herr Blankman” – ale pyta tylko:

– Jak to nie pomogło?

Ostrożnie dotykam językiem poranionych miejsc pod wargami i się krzywię.

– Skończyły mi się liczby.

Jej spojrzenie numer 5 przechodzi w całkowite niedowierzanie.

– Skończyły ci się liczby.

– Zgadza się.

– Peter, w swojej grupie wiekowej jesteś w ścisłej czołówce matematyków w Londynie, może nawet w kraju.

– Nie wiem, czy w kraju. – Wiem, że w kraju też. Jeżeli myślicie, że nie sprawdzam rankingów, to chyba was pogięło. – Ale…

– Kto jak kto, ale ty powinieneś wiedzieć, że liczby nie mogą się skończyć. Po prostu dodajesz jeden i voilà! Pojawia się kolejna. Czary.

– Wiem, ale…

– Tylko że to nie są czary – dodaje cierpko. – To matematyka. – Zakłada dłonie na piersi. – Jeżeli udało ci się wyczerpać nieskończony zbiór liczb całkowitych dodatnich, Peter, to moja cierpliwość też ma swoje granice.

Cisza. Zerkam na drzwi do spiżarki i rozważam, czy nie zaryzykować ucieczki.

– Petey – mówi mama bez śladu humoru w głosie. Ma głębokie cienie pod oczami i nagle dociera do mnie, że to nie przelewki i że upływające właśnie sekundy składają się na jej kolejną nieprzespaną noc.

– Dlaczego podjadasz zastawę stołową? Słucham.

Wydymam policzki.

– No więc…

***

To był w istocie błąd taktyczny, wtopa. Ten atak był do przewidzenia; powinienem był się przygotować.

Była trzecia dwadzieścia dziewięć w nocy, a ja wciąż nie spałem. Oczy uwierały mnie jak kamyki, kiedy gapiłem się w sufit, który zdawał się wyginać i falować jak powierzchnia pomalowanego na kremowo oceanu.

„Nadchodzi wielki dzień” – pomyślałem. Wielki dzień, który miał się zacząć za trzy godziny i trzydzieści jeden minut, więc genialnie byłoby zamknąć oczy i się przespać. Marzenie ściętej głowy – za bardzo zżerały mnie nerwy na myśl o tym, że za trzy godziny i trzydzieści jeden minut muszę wstać.

Nadchodzi wielki dzień, Petey. Wielgachny, największy dzień twojego bezapelacyjnie publicznego wystąpienia. Jedno niewłaściwe posunięcie skończy się klapą nie tylko dla ciebie, ale dla całej rodziny, więc naprawdę, ale to naprawdę powinieneś uderzyć w kimono.

Wpatrywałem się w sufit. Wpatrywałem się w zegar. Trzy godziny i dwadzieścia dziewięć minut. Warunki były doskonałe.

Peter, tu kontrola lotu. Najwyższa gotowość bojowa. Masz zielone światło. Masz zezwolenie, powtarzam, masz zezwolenie na wkurw totalny.

Zaczęło się tak, jak się zawsze zaczyna: ssaniem w żołądku, którego, choć przypomina głód, nie da się pokonać jedzeniem.

Trzy godziny i piętnaście minut. Trzy godziny i czternaście minut i pięćdziesiąt trzy sekundy, pięćdziesiąt dwie sekundy, pięćdziesiąt jeden… Zostało jedenaście tysięcy sześćset dziewięćdziesiąt sekund. Nie dam rady.

Czujesz? Robi ci się niedobrze. Rozpierające brzuch mdłości czekają tylko, aż zamkniesz oczy, a to dopiero początek. Będziesz żywym trupem, a musisz być w doskonałej formie. Cokolwiek poniżej perfekcji i będziesz miał atak tam. Nie tu, w domu, gdzie Mama i Bella mogą się tobą zająć, ale tam, przy wszystkich, na oczach ludzi, ludzi z telefonami, którzy to nagrają. A potem trafisz na YouTube, gdzie cyfrowe rekiny wyczują twoją krew. Plama rozejdzie się wszędzie. I wszyscy zobaczą i skomentują, i się dowiedzą.

Waham się. Długopis mamy czeka nad notesem.

– Typowe objawy? – docieka.

– Ucisk w klatce piersiowej – potwierdzam, odhaczając je na palcach. – Przyspieszone tętno. Zawroty głowy.

– Dłonie?

– Spocone jak wkładka rowerowa Lance’a Armstronga.

Spojrzenie numer 4 powraca.

– Oszczędź mi sugestywnych porównań, Peter.

– Przepraszam. – Zamykam oczy, żeby sobie przypomnieć. – Próbowałem trzech linii obrony, tak jak kiedyś się umawialiśmy…

PO PIERWSZE: Ruchy.

Zwlokłem się z łóżka i uciekłem na schody. Ruch pomaga: pobudza krążenie w żyłach i w mięśniach. Pozwala zaczerpnąć powietrza pomimo zapartego tchu w piersi.

PO DRUGIE: Słowa.

Byłem szybkowarem, a moje usta – gwizdkiem. Przez zaciśnięte zęby wypuściłem na świat chaotyczny bełkot, który szalał mi w mózgu. Czasami jeśli usłyszę pojebane myśli, które chodzą mi po głowie, to łatwiej mi uwierzyć, że to nieprawda.

– Będziesz miał publiczne zejście, taką megaawarię, że głowa mała. Pojedziesz wiralem. Chuj z wiralem, to będzie pandemia. Filmiki z reakcjami dzieciaków na reakcje dzieciaków na twój widok zainkasują setki milionów odsłon. Trzeba będzie pozmieniać słowniki. „Awarię” zastąpi „Petey” – ściśle rzecz biorąc, „beka z Peteya”. Następnym razem, kiedy tajfun rozniesie jakąś biedaelektrownię na uran, pręty z cyrkonu popękają, a promieniowanie gamma wychynie, żeby zmasakrować pobliskie miasta rakiem, każda strona z newsami w necie ogłosi, że nastąpił „atomowy Petey”!

No dobrze, to lekka przesada. Trochę się uspokoiłem.

– Sfajdasz się na oczach wszystkich, i to nie jest figura retoryczna.

Potknąłem się o najniższy stopień. To natomiast było przerażająco realne.

Wpadłem do kuchni, wdrapałem się na róg blatu niczym kaleka baletnica i rozglądałem się rozpaczliwie, poszukując czegoś do stłumienia ataku paniki. Ale zobaczyłem tylko półki wypełnione po brzegi pudełkami płatków i makaronu, szafki z sosnowymi drzwiczkami, wielką srebrną lodówkę i moje rozmyte, potworne odbicie. Cyfry na zegarze kuchenki biły zielenią: 03:59.

Dziesięć tysięcy osiemset jedna sekunda.

PO TRZECIE: Liczby.

Muszę szybko zająć czymś myśli. Rozbić atak na policzalne kawałki, pojedyncze drewienka dryfujące na falach czasu. Skoncentrować się na utrzymywaniu głowy nad wodą, aż dotrę do kolejnej deski.

– Jeden – powiedziałem. – Dwa. – Ale mój prawdziwy, słyszalny głos zabrzmiał słabo i bezradnie na tle odliczania w mojej głowie.

Zostało dziesięć tysięcy siedemset dziewięćdziesiąt sekund…

– Trzy… cztery… – wydusiłem z siebie, ale na darmo. Inna część mojego mózgu przejęła odliczanie, podczas gdy panika trwała w najlepsze, niepowstrzymana i niezagłuszona. Potrzeba mi było czegoś innego, zmyślniejszej zagadki, żeby zająć czymś myśli krążące wokół nieznośnego ściskania w brzuchu.

I wtedy – wyjaśniam mamie – zawaliłem sprawę.

– Tak?

– Przeszedłem z liczb całkowitych na ich pierwiastki kwadratowe.

Mama mierzy mnie wzrokiem.

– Ile miejsc po przecinku? – pyta w końcu.

– Sześć.

Krzywi się.

2,828427, 3, 3,162278, 3,316… – Zawahałem się, sylaby ciążyły mi w ustach jak kamyki, dłonie i plecy miałem lepkie od potu. Ponowiłem próbę: – 3,316…

Ale to na nic: skończyły mi się liczby.

Rozejrzałem się rozpaczliwie za czymś – czymkolwiek – czym mógłbym uspokoić panujący w głowie chaos. Oczy mnie piekły, a serce łomotało mi szaleńczo między żebrami. W bladym blasku latarni kuchnia zdawała się kurczyć, a ściany jakby się zapadały. Przez chwilę wydawało mi się, że słyszę skrzypienie belek.

Czasami, kiedy jest bardzo źle, widzę i słyszę rzeczy, których nie ma. Kurde. Jak to mi się mogło aż tak wymknąć spod kontroli? Przełknąłem głośno ślinę i sięgnąłem po ostatnią technikę zachowania resztek zmysłów, tę z gatunku „w przypadku zagrożenia rozbić szybę”.

PO CZWARTE: Żarcie.

Rzuciłem się na lodówkę i wyszarpnąłem plastikowy pojemnik z wczorajszym curry. Lepka brązowa maź zmroziła mi palce, którymi zacząłem pakować ją sobie do ust. Zaciekłe przeżuwanie było bezskuteczną formą obrony przy świadomości, że nie mam szans zapełnić ziejącej we mnie pustki, w nadziei, że sama masa jedzenia uspokoi wzbierającą mi w żołądku panikę.

A potem było już tylko gorzej.

Mama marszczy brwi i coś zapisuje. Jej sporadyczne notatki tyczą się wyłącznie istotnych szczegółów, które mogą się później przydać.

– Dobrze – mówi. – Skończyły ci się liczby i dorwałeś się do jedzenia. Nie najlepiej, ale kiedy cię przyciśnie, to nie ma innego wyjścia. Zarazem – wskazuje skinieniem połowę solniczki w mojej pięści – to chyba dość przeciętna przekąska.

Patrząc mi prosto w oczy, wyciąga solniczkę z mojego uścisku, zastępując ją swoją dłonią. Jej palce ściskają moje. Otwiera pchnięciem drzwi spiżarki i wyprowadza mnie z kryjówki.

Kuchnia wygląda jak po burdzie kiboli. Szafki wiszą otwarte na oścież, wyszarpnięte szuflady leżą przewrócone na podłodze obok kartonów i słoików po korniszonach, toreb i skórek, kawałków zaschniętego makaronu. Wszystko przyprószone mąką jak nieśmiałym angielskim śniegiem.

– Skończyły mi się liczby – mamroczę otępiały. Nie pamiętam nawet, żeby to była moja sprawka. – A potem… – Wstyd, który trawił mnie jak płomień kartkę, w końcu się rozpala. – Skończyło mi się jedzenie.

Mama uderza językiem o zęby. Zamyka notatnik, chowa go do kieszeni, a potem przykuca na pobojowisku i zaczyna sprzątać kuchnię.

– Mamo – zaczynam cicho. – Ja to zrobię.

– Peter, wracaj do łóżka.

– Mamo.

– Musisz się położyć.

– A ty nie musisz? – Wręcz wyszarpuję jej z rąk szufladę. – To ty odbierasz za siedem godzin nagrodę. Musisz wygłosić przemówienie. – Nie umiem sobie wyobrazić niczego bardziej przerażającego niż publiczne przemówienie. A poświęcam mnóstwo czasu na rozmyślanie o przerażających sprawach.

Mama się waha.

– Proszę cię, mamo. Pozwól mi się zająć tym bałaganem. To mi pomoże.

Widzi, że mówię serio. Całuje mnie w czoło i się podnosi.

– No dobrze, Peter. Kocham cię, jasne?

– Jasne.

– Jakoś z tego wybrniemy. Damy radę.

Nie odpowiadam.

– Pete? Damy radę. We dwoje.

– Pewnie, że tak – kłamię.

Mama ostrożnie wymija pogruchotane szkło i plamy rozlanego soku. Przed wyjściem pochyla się i podnosi z podłogi obrazek, czyści go i odstawia na lodówkę. To czarno-białe zdjęcie Franklina D. Roosevelta z podpisem: „Strach to jedyne, czego trzeba się bać”. Ten slogan dodaje mamie otuchy; mnie tak sobie. Ledwie osiemnaście dni po tym, jak Roosevelt go wygłosił, naziści otworzyli pierwszy obóz koncentracyjny w Dachau.

Yyy… panie prezydencie? Kilku niemieckich Żydów ma panu coś do powiedzenia na temat pańskiej teorii.

Wpycham szuflady z powrotem na miejsce, kładę trzydziestego drugiego prezydenta Stanów Zjednoczonych twarzą do blatu i sięgam po szczotkę.

„Skończyło mi się jedzenie”. To była prawda – niepełna, ale prawda – a mama mi uwierzyła. Nie powiedziałem jej za to, że napychając się curry, uciekałem wzrokiem od noży i nożyczek, i ostrych rogów blatu; że kiedy wgryzłem się w solniczkę, miałem poczucie, że to początek koszmaru, nie jego finał.

Co jakiś czas muszę pędzić do ubikacji, żeby zwymiotować. Mój brzuch może i jest w stanie utrzymać do czterech litrów ściśniętego jedzenia, ale nie w nieskończoność. (Tak przy okazji: sok żołądkowy w pokiereszowanych ustach sytuuje się na diagramie Venna perfekcyjnie na przecięciu zbiorów „ble” i „aua”). Czuję się przenicowany, jakbym nosił przemoczony sweterek uszyty ze ścian własnego żołądka.

Zmywam rozlane mleko z półek lodówki, kiedy słyszę ciche popiskiwanie; dobiega z leżącej na blacie słuchawki. Mama – jedyna znana mi osoba używająca telefonu stacjonarnego – musiała z niego korzystać i się nie rozłączyła. Z kim mogła rozmawiać o 4:29 rano?

Szuranie kopniętej po płytkach puszki. Podrywam się i obracam, ale nie ma powodu do obaw. To Bel.

Nie jesteśmy, rzecz jasna, identyczni, ale podobieństwa są uderzające: ten sam kolor skóry pokrytej piegami i latem, i zimą; takie same ciemnobrązowe oczy; ten sam spiczasty nos i wyrazista szczęka; i… cóż, pewnie jeszcze jakieś cechy po tacie. Są też różnice, oprócz tych oczywistych – ona farbuje włosy na rudo; ma większe dołeczki, kiedy się uśmiecha; aha, i tylko ja mam nad lewym okiem wgłębienie cztery na dwa centymetry. Zupełnie jakby nieuważny garncarz zostawił na mnie odcisk palca przed włożeniem do pieca. Mój osobisty defekt.

Tylko że wcale nie jest osobisty, ani trochę.

Człapiąc, moja siostra wchodzi zaspana do kuchni, drapie się po głowie. Mierzy wzrokiem pobojowisko, zbywa je wzruszeniem ramion, jakby to nie było nic takiego, i klęka na podłodze. Podbiegam do niej i zabieramy się razem do pracy, układania i sprzątania, odbudowy i naprawy.

Nie proszę Bel, żeby przestała. Nie mam wyrzutów sumienia. Przy niej nigdy ich nie mam. Niezła z nas ekipa.

Nie zakręciłem porządnie kranu. Odgłos skapującej do zlewu wody jest jak stukanie ptaka w okno.

REKURENCJA: PR2ED SZEŚCI0MA LATY

Deszczówka skapywała z dyndającej nogawki spodni mojego mundurka. Ze wzrokiem wbitym w podłogę nasłuchiwałem zbliżającego się popiskiwania wysokich obcasów na linoleum korytarza. Z dziedzińca dobiegały krzyki i śmiech.

Bel siedziała naprzeciwko mnie pod szkolną tablicą ogłoszeń. Mocno ścisnęła złożony wielokrotnie na pół bilet kolejowy. Podniosła wzrok i mrugnęła.

– Nie przejmuj się, braciszku. Damy radę.

– „Braciszku”? – odparowałem. – Jesteś starsza o całe osiem minut.

Uśmiechnęła się do mnie promiennie, błogo.

– I choćby nie wiem co, już zawsze będę.

Po dwunastu krokach popiskiwanie ustało i stanęła między nami mama, z założonymi na piersiach rękami i klasycznym spojrzeniem numer 7: „Lepiej, żeby to było ważne – na tyle, żeby mnie odrywać od pracy naukowej”.

Kiedy mama otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, w drzwiach obok krzesła Bel pojawiła się pani Fenchurch, nasza nowa – a pod koniec dnia prawdopodobnie już była – dyrektorka. Bel wstała grzecznie i zrobiła krok w stronę gabinetu, ale Fenchurch zbyła ją gestem, jakby przeganiała osę.

– Nie, Anabel. Chciałabym porozmawiać z waszą matką na osobności. – Odwróciła się do mamy i wyciągnęła dłoń. – Pani Blankman.

Mama odwzajemniła uścisk i weszła za dyrektorką do środka. Wymieniliśmy z Bel zdziwione spojrzenia. Nie dość, że mama pozwoliła obcej osobie się dotknąć, to jeszcze jej nie poprawiła (doktor Blankman). Sprawa musiała być poważna.

– Pani Blankman – zaczęła Fenchurch. – Dziękuję, że pani przyszła. Jak wspomniałam przez telefon, obawiam się, że nie mamy innego wyjścia i będziemy musieli… – Reszta zginęła za zamkniętymi drzwiami. Żołądek podszedł mi do gardła. Będą musieli co? Zawiesić? Wyrzucić? Przywrócić kary cielesne?

Wpatrywałem się w drzwi, rozpaczliwie poszukując wyjaśnienia. Dziwnie uśmiechnięta Bel nie odrywała ode mnie wzroku.

Po chwili klamka zaczęła się miarowo obracać w stronę przeciwną do ruchu wskazówek zegara. Drzwi uchyliły się bezdźwięcznie na niecały centymetr. Coś uprzednio wciśnięte w otwór na zatrzask wypadło i poszybowało na podłogę, gdzie wiło się powoli niczym konający owad: tekturowy bilet na pociąg.

Przez szparę dobiegały głosy.

– …jeszcze to rozważyć? – mówiła mama. – Jest tu od niecałego tygodnia.

– W takim razie aż boję się pomyśleć, co by narobiła, gdybyśmy dali jej miesiąc! – zawołała pani Fenchurch.

Mama westchnęła i wiedziałem, że właśnie zdjęła okulary, żeby je przetrzeć. Wiedziałem też, że będzie teraz długo milczeć i… tak jest, bez jednego słowa zdominuje rozmowę.

– Bardzo… – Fenchurch brakowało słów – bardzo zakłóca spokój.

– Jest żywiołowa.

– To mała diablica.

– Ma jedenaście lat. Zdaje sobie pani sprawę z przypadłości Petera. Jest na nią zdany. W żadnym wypadku nie wolno ich rozdzielać.

– Wie pani, co ona zrobiła? – zapytała Fenchurch.

Pauza, szelest papieru. Mama zagląda do notesu.

– Przycisnęła jakiegoś chłopca do podłogi i włożyła mu do nozdrzy dwie żywe dżdżownice, z których jedna wyszła mu ustami przez dolną lewą zatokę. O ile rozumiem, nie zanotowano trwałego uszczerbku na zdrowiu…

– Chłopiec od tamtej pory ciągle płacze!

– Miałam na myśli dżdżownice – odparła spokojnie mama.

– Pani Blankman…

– Doktor Blankman. – Nawet ja zadrżałem na dźwięk maminej poprawki. – Pani Fenchurch, zdaje sobie pani sprawę – kolejna przewrócona kartka – że tuż przed incydentem z bezkręgowcami rzeczony chłopiec, Benjamin Rigby, i jego koledzy usiłowali zmusić Petera do oddania tornistra.

Znów cisza. Taka, że aż człowieka skręca.

– Rigby mówi, że nie tknął Petera; świadkowie potwierdzają, że powiedział tylko parę słów, co z pewnością nie wystarczy, żeby usprawiedliwić zachowanie pani córki. A sam komentarz nie był niczym szczególnym.

– W przypadku mojego syna – zauważyła cierpko mama – nie trzeba wiele.

Zaczerwieniłem się. Wróciłem myślami do dziedzińca, do trzech chłopców, którzy nagle stali tak blisko i byli tacy wysocy. I choć to był dopiero mój piąty dzień w szkole, ujrzałem, i to wyraźnie, własną przyszłość. Niczym w wizji zesłanej przez mściwego boga oglądałem dzień po dniu, rok po roku. Czułem sińce i słyszałem ich śmiech, i smakowałem cieknącą mi z nosa krew, jeszcze zanim mnie tknęli. Chyba dałem to po sobie poznać, bo Rigby mnie zapytał: „A ty co się tak boisz?”.

Musiał być w siódmym niebie na widok takiej łatwej zdobyczy.

„Nie, nie trzeba wiele”.

– Anabel łatwo się zapala – ciągnęła mama. – Jej reakcja mogła być przesadna, ale jestem pewna, że ktoś z pani doświadczeniem w kwestii dyscypliny docenia sens pokazania, że pewnych granic nie można przekroczyć.

– Granic? – powtórzyła skonsternowana Fenchurch.

– Pani Fenchurch, Peter jest nieśmiały. Dlatego jest łatwym celem, a, jeżeli mogę być szczera, liceum to zoo. Jeżeli ma tu przeżyć, to inne dzieci muszą wiedzieć, że ma ochronę.

Siedząca naprzeciwko Bella mrugnęła do mnie i jeszcze raz powtórzyła bezgłośnie: „braciszek”. Pokazałem jej środkowy palec, a ona wyszczerzyła zęby.

– Przykro mi, pani… doktor Blankman. – Fenchurch odzyskała panowanie nad sobą. – Ale mam obowiązek wobec rodziców tego chłopca.

– Rozmawiałam już z Rigbymi – przerwała jej mama.

– Rozmawiała pani?

– Owszem.

– Ale… jak pani…?

– Pan Rigby pracuje z moim byłym kolegą po fachu, który mnie z nim skontaktował. Są skłonni zostawić mi ukaranie córki, jeżeli oni sami będą mogli zdyscyplinować syna. Zostaje nam zatem tylko jedno pytanie: czy jest pani gotowa na to przystać?

– Cóż… więc… jeżeli… to… – Głos Fenchurch brzmiał tak, jakby się topiła, usiłując znaleźć pływający kawałek konwersacyjnego drewna, którego mogłaby się uchwycić.

– Dziękuję. Czy to wszystko, pani Fenchurch? Bo tak się składa, że pewien neuron wymaga mojej uwagi.

– Neuron? – powtórzyła Fenchurch zdezorientowana.

– Pojedyncza komórka nerwowa – wyjaśniła mama tonem, z którego można by wywnioskować, że rzeczona komórka jest ciekawsza, i prawdopodobnie inteligentniejsza, od jej rozmówczyni.

Cztery sekundy później drzwi otworzyły się gwałtownie. Stała w nich mama, ostentacyjnie przydeptując czarną szpilką bilet Belli.

– Yyy… Mamo?

– Opowiesz mi wszystko w samochodzie, Peter.

***

W drodze do domu nikt się nie odzywał. Każde słowo mogło być iskrą, która zapali lont mamy. Wyglądałem ponuro przez okno, kiedy poczułem drapanie wciskanego mi w dłoń przedmiotu. To był bilet na pociąg. Widniał na nim nabazgrany niebieskim długopisem ciąg na pozór przypadkowych liter.

Uśmiechnąłem się. Bel nie miała mojej głowy do szyfrów liczbowych, więc wysyłaliśmy do siebie wiadomości pisane szyfrem Cezara. Przesunięcie cezariańskie to chyba najprostszy szyfr na świecie – idealny dla rzymskiego cesarza, który ma wiele tajemnic, ale mało czasu.

Żeby zaszyfrować w ten sposób wiadomość, trzeba wypisać cały alfabet, od A do Ż, potem wybrać tajną wiadomość – na przykład: „Kurde, Brutusie” – i napisać ją pod pierwszymi literami alfabetu, pomijając wszystkie powtarzające się znaki. Potem dodajecie po kolei pozostałe litery alfabetu i powinno wam wyjść coś takiego:

AĄBCĆDEĘFGHIJKLŁMNŃOÓPRSŚTUWYZŹŻ

KURDEBTSIAĄCĆĘFGHJLŁMNŃOÓPŚWYZŹŻ

Następnie możecie napisać swoją wiadomość, zastępując każdą literę tą, która jest pod spodem i – myk! – wasza tajemnica jest zabezpieczona przed wścibskim wzrokiem nauczycieli, rodziców i grasujących Wizygotów.

Niestety, ponieważ wystarczy odgadnąć klucz, tak proste szyfry są równie zawodne jak moje nerwy. Przyjrzałem się literom, wypróbowałem w myślach kilka kombinacji i stłumiłem śmiech.

„Diablica” – powiedziałem bezgłośnie. Bel odwzajemniła uśmiech. Jak każda wspólna tajemnica, to był uścisk, przypomnienie: „Jestem tutaj”.

Mama wypuściła nagle z irytacją powietrze i zaparkowała. Na chwilę serce stanęło mi w piersi i pomyślałem, że każe nam wysiąść i nigdy nie wracać do domu.

„Będziecie musieli zamieszkać z ojcem”. To była jej najgorsza groźba, potwór pod łóżkiem.

„Jeżeli uda wam się go znaleźć”.

Ale ona tylko westchnęła.

– Anabel, nie rób tego więcej.

– Kiedy ja tylko chciałam…

– Wiem, czego chciałaś. I więcej tego nie rób. Ryzyko jest za duże. Tym razem nam się upiekło, ale nie każdy pacan z tej szkoły będzie miał ojca, którego mogę zaszantażować pracą.

– Dobrze, mamo.

– Bel?

– Tak, mamo?

Koniuszki ust mamy się uniosły.

– W razie, gdyby był kolejny raz – czego, jak rozumiesz, wyraźnie ci zabraniam – nie używaj dżdżownic. To urocze stworzenia i nie zasługują na to. Zastosuj coca-colę: wtedy bardziej zaboli.

– Dobrze, mamo – odparła z powagą Bel.

Mama skinęła głową i ruszyła.

Oparłem się na siedzeniu pełen ulgi i podziwu. Siąpiący deszcz zaplamił szybę, a ja przyglądałem się mokrym, pokrytym liśćmi ulicom, które mijaliśmy.

Kiedy dorosnę, chcę być taki jak mama.

TERA2

OCantorPotł[email protected]: Nie kumam. Solniczkę?

KurtGö[email protected]: No.

OCantorPotł[email protected]: Tę z *porcelany*?

KurtGö[email protected]: Nie inaczej.

OCantorPotł[email protected]: I ją *rozgryzłeś*?!

KurtGö[email protected]: Nie tak prędko… To niezły hardkor, mam nadzieję, że jesteś już po śniadaniu.

Przechylam kamerę internetową, żeby złapać ujęcie ze środka moich ust, godne horroru z lat osiemdziesiątych.

OCantorPotł[email protected]: Kuuuuuuurde, Pete, zaliczysz za to przynajmniej siódemkę na Masakrze.

KurtGö[email protected]: W życiu, najwyżej cztery.

OCantorPotł[email protected]: *4* ?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!??!?!

KurtGö[email protected]: Ingrid, wrzuć może na luz interpunkcyjny, bo ci się klawisze zmęczą.

OCantorPotł[email protected]: 4? Uważaj bo. Z jakiej paki ci wyszło 4?

KurtGö[email protected]: Bliskość, trwanie, szkody. Mama mnie wyciągnęła, a po dwudziestu minutach było po wszystkim. Po przepuszczeniu przez wzór wyszła mierna czwórzyna.

OCantorPotł[email protected]: *Ech*. Z tobą zawsze to samo, Petey. Niczego sobie z wyglądu, a w akcji melepeta.

Rozpromieniam się i wstukuję:

KurtGö[email protected]: Ingrid, serio myślisz, że nieźle wyglądam?

OCantorPotł[email protected]: Tylko w kategorii speców od rozjebki.

Prycham. Nikt nie rozumie mnie lepiej niż Ingrid, może z wyjątkiem Bel. Zbliżyły nas wspólne zainteresowania: Gwiezdne wojny, podśmiewuchy z uczestników reality show, siedzenie przed komputerem przez pół nocy, lektura porad medycznych w necie, wyszukiwanie informacji o tolerancji ludzkiego ciała na żar, chłód, pragnienie i przyspieszenie w celu precyzyjnego zrozumienia, co i jak dalibyśmy radę przeżyć. To klasyczny fetysz młodzieży ze stanami lękowymi.

Ingrid to jedyna znana mi osoba, która dorównuje mi a) miłością do matmy oraz b) ogólnym znerwicowaniem, więc nie było mowy, żebyśmy wcześniej czy później nie znaleźli sposobu na skwantyfikowanie lęków.

Proszę państwa, oto MaSaKRa.

Matematyczna Skala Kologarytmu Rozjebki.

MSKR (MaSaKRa) = Log10(T) + Log10(W) − Log10(B)

Gdzie T to czas trwania ataku, W – wartość pieniężna lub uczuciowa nieumyślnie zbitej lub podpalonej rzeczy bądź osoby, a B to bliskość ludzi mogących udzielić pomocy.

Zawarliśmy umowę – jeżeli MaSaKRa pewnego dnia wejdzie do powszechnego użytku w świecie nauki, nie pozwolimy zmienić akronimu. Ja mam na nazwisko Blankman, a Ingrid – Immar-Groenberg, więc moglibyśmy przystać na MaSaKRę z BIG-iem, ale sama MaSaKRa to też klawy termin. Po zglebieniu przez waszą niepowtarzalną odmianę świra MaSaKRa pozwoli wam zmierzyć, jak trudno będzie wam wrócić na ściankę życia. System opracowaliśmy przez analogię do skali Richtera: gwałtowne wyładowanie energii, wstrząsy następcze, zgliszcza. Wracam myślami do pobojowiska w kuchni: atak paniki to zupełnie jak osobiste trzęsienie ziemi.

KurtGö[email protected]: A jak u ciebie?

Odpowiedź przyszła po chwili.

OCantorPotł[email protected]: Miałam szóstkę.

KurtGö[email protected]: Ożeż ty…

KurtGö[email protected]: …

KurtGö[email protected]: Żyjesz?

OCantorPotł[email protected]: No.

KurtGö[email protected]: Co się stało?

OCantorPotł[email protected]: Ścięło mnie, kiedy w piątek szłam do budy. Nagle nie mogłam sobie przypomnieć, czy umyłam ręce, więc się wróciłam.

KurtGö[email protected]: Ingrid…

OCantorPotł[email protected]: Wiem, ale czasem nie da rady, co nie? Tata wyciągnął mnie po 23 myciach.

KurtGö[email protected]: Jezu… Chcesz się spotkać?

OCantorPotł[email protected]: Nie, już jest spoko. Zresztą i tak nie możesz, idziesz na to cudo z mamą.

KurtGö[email protected]: Zgadza się. Po prostu bomba.

OCantorPotł[email protected]: Bez łez. Będzie zajefajnie. Muzeum Historii Naturalnej, daj spokój! Czy to nie pełen prestiż?!?!?!?!?!?!?!?

KurtGö[email protected]: Tak przy okazji, jak psy się zameldują w kwestii napadu stulecia na interpunkcję, to wysyłam ich do ciebie.

OCantorPotł[email protected]: Śmieszny z ciebie koleżka. Spadaj na tę swoją familiadę, Pete. Ja pociągnę.

Waham się, po czym wstukuję:

KurtGö[email protected]: Dobra, ale gdybyś zmieniła zdanie, to tekstujesz. Przebiję się przez tłum piszczelem diplodoka i się u ciebie zamelduję.

OCantorPotł[email protected]: Prawie mam ochotę na kolejną szóstkę, żeby to zobaczyć. Nie trać ducha, OK?

KurtGö[email protected]: Postaram się.

OCantorPotł[email protected]: 23-17-54, Peter William Blankman. I <3

KurtGö[email protected]: 23-17-54, Ingrid Immar-Groenberg. P <3

Zamykam laptopa. „Spadaj na tę swoją familiadę, Pete”.

„Swoją”.

Nigdy nie poznałem rodziców Ingrid, a jej wyraźnie zależy, żeby tak zostało. Wychodzą z założenia, że jak coś nie wychodzi na prześwietleniu, to problemu nie ma.

– Mogło być gorzej – mówię pod nosem. – Mógłbym mieć to, co Ingrid.

Zmagam się z węzłem krawata, kiedy wchodzi Bel w sukience (czarnej, jakżeby inaczej – jej zdaniem czarno-białe filmy mają o jeden kolor za dużo) i pada na łóżko.

– Siema, gębochłonie – zagaja.

– Siema.

– No pięknie. Spodziewałam się ciętej riposty, a teraz jest mi przykro.

– Sorki, jestem zajęty. Staram się nie udusić.

Bel prycha i się do mnie nachyla. Jak za dotknięciem różdżki węzeł ustępuje pod jej dotykiem.

– Szpony się przydają. Czujesz się lepiej?

– Mowa.

– Bajerujesz?

– Znów mnie przejrzałaś.

– Klątwa bliźniaków. Nie musisz iść. Matka zrozumie.

Propozycja jest kusząca – skłamałbym, gdybym twierdził inaczej – ale ściska mnie w żołądku na myśl, że mógłbym się wykręcić. Nie, nie wypada inaczej. Rodzinę w ważne dni się wspiera. Oklaski, owacje, wszystko na pokaz. Wszystko, żeby się odwdzięczyć za siedemnaście lat nieprzespanych nocy i nadużywania cierpliwości.

Tak to w każdym razie wygląda u normalnych ludzi.

– Pójdę.

– Dobra – mówi Bel, padając z powrotem na poduszkę. – Tak czy siak, możesz się wyluzować. Nikt nie będzie na ciebie patrzył. Kurde, sam wujek Peter mógłby się pojawić i odstawić jedną ze swoich świątecznych sztuczek, i nikt by na niego nie spojrzał, więc przestań się tym przejmować.

Wuj Peter to jeden z tych kompletnie niespokrewnionych wujków. Na jego sztuczkę składają się: różowe tutu, noga indyka i odśpiewanie I Will Survive. Z niektórymi bananami mam chyba więcej wspólnego materiału genetycznego niż z wujem Peterem.

– Cokolwiek się stanie, nie zaliczysz wtopy – mówi Bel z rękami założonymi za głowę na poduszce. – Zaufaj mi.

Spoglądam na nią i ściskanie w żołądku trochę się uspokaja. Ufam jej, to fakt.

– Zawsze ci ufam – przyznaję. – Jesteś moim aksjomatem.

– Ale z ciebie mały dziwoląg.

– Dziwoląg, spoko. Ale dość już tego „małego”. Jesteś starsza tylko o osiem minut.

– To był wyścig do wyjścia, który ja wygrałam. Margines zwycięstwa jest nieistotny.

Od strony schodów dobiega głos wołającej nas mamy.

Spoglądam dla otuchy na plakaty na ścianie. Spojrzenie odwzajemniają tuzy dziesięciu wieków matematyki: Cantor, Hilbert, Turing. Mówią: „Pete, nasza dziecina funkcji”. Taki żarcik matematyczny, ale trudno ich winić. Spoglądam na szpiczastą twarz Évariste’a Galois. „Doskonale cię rozumiem, Pete” – mówi. „Czułem się tak samo przed tym pojedynkiem w trzydziestym drugim”.

„Pojedynkiem, w którym zginąłeś, Évariste” – odpowiadam w myślach. „Dostałeś w brzuch i skonałeś, wyjąc z bólu”.

„Trafna riposta” – komentuje. „Zapomnij, że w ogóle to powiedziałem”.

Dłoń Bel odnajduje moją.

– Gotowy? – pyta. – To tylko parę godzin, a ja przez cały czas tam będę. Musisz tylko wykrzesać z siebie odrobinę odwagi.

Na rogu biurka leży niebieski notes w twardej oprawie. Jego strony są pozaginane i posklejane. Nie otwierałem go od lat, ale swego czasu…

„Musisz wykrzesać z siebie odrobinę odwagi”.