Bingo! - ebook

ZAPROSZENIE NA ŚLUB

W marcu na moich dwudziestych szóstych urodzinach Gośka wymyśliła wakacje w Grecji. Tylko my dwie. Za dnia wysmażymy się na plaży do karnacji Salmy Hayek, nocami ululamy się winem na białych tarasach schodzących w morze. Opalona kobieta wśród słonecznych bieli jest supersexy – rozpoetyzowała się Gośka. Och! Wygląda, jakby przez dwadzieścia cztery godziny na dobę nie odstępował jej wizażysta.

Upojone winem, morzem i wyglądaniem sexy zaśniemy w białym domku z zasłoną zamiast drzwi, a nad nami rozgwieżdżone niebo, i do tego granie cykad. Identycznych słuchał Achilles, czyli wypisz wymaluj Brad Pitt, jak wynika z filmu _Troja._ Rano obudzi nas optymistyczna zorba, która tam nazywa się inaczej, tylko że Gośka zapomniała jak. Sitraki czy coś w tym guście. No nie bajka? Wytańczymy się na każdym placu objęte z nieznajomymi za ramiona. Zapoznamy tłum zgrabnych chłopców pachnących oliwką. Tą do opalania i tą do martini. Niekończący się panieński wieczór! Miejscowe Greczynki to już przebrzmiała kultura – cera zniszczona, stroje niemodne, średnia wieku pięćdziesiąt pięć, palą papierosy w fifkach. Będziemy błyszczały na ich tle w południowym słońcu.

– Zaszalejmy, Dominiko! Ty nie masz nikogo, ja też tylko męża. Trzeba żyć, póki się żyje!

Moim zdaniem chłopcy ze słonecznych plaż byli kieszonkowymi złodziejami. Albo, co gorsza, kradli wygłodniałe damskie serca. A Greczynki są piękne, czarnowłose, zgrabne jak posągi z marmuru. Kiedy moje prababki biegały w skórach po lesie, one już pozowały najsławniejszym rzeźbiarzom. Zresztą we współczesnej Grecji nie są same. Dochodzą ich wspólniczki turystki z całego świata obwieszone biżuterią od Tiffany’ego. Po co mam się dołować nieuczciwą konkurencją? Nie bierze mnie ani tłum napalonych facetów, ani oliwki. W oliwkach nie gustuję od zawsze, w facetach od pół roku. Mam dość, swoje już wykochałam. Idealny ślubny raz, idealny nieślubny raz, idealne fiasko dwa razy. Inteligentnej wystarczy. Powiedziałam Gośce, że nie. Po prostu, sorry, nie. Nigdy w życiu i jeszcze długo potem.

Nie wytrzymała tyle. Wróciła do tematu w maju.

– Masz rację, Do – zgodziła się ze mną, pijąc kawę na moim stryszku. – Z facetami nie ma co. Znalazłam coś lepszego, nigdy nie zgadniesz! Konie!

W ten sposób spędziłyśmy lipiec na obozie jeździeckim.

Dotychczas nie zdawałam sobie sprawy, że nienawidzę koni. Zrozumiałam to pierwszego dnia pobytu, a w połowie turnusu taktycznie zachorowałam, gdyż było mi głupio przebywać na obozie jeździeckim i bez powodu odmawiać kontaktu z koniem. Mój przydziałowy nazywał się Apollo, niby ogryzek po tej niedoszłej Grecji. Nie wyglądał na swoją nazwę. Z oczu patrzyła mu wredność i czułam, że ma ochotę mnie kopnąć. W każdym razie ja zrobiłabym to bez wahania, gdyby nie obawa przed rewanżem. Jeśli już miałabym trzymać się mitologii, nazwałabym go Satyr. Satyr z końskimi narowami. Ja miewałam kobiece kaprysy, więc trudno było nam się zgrać.

Założyłam, że męczę się z nim w imię damskiej solidarności. Szczotkuję go, siodłam i umieram na nim ze strachu dla Gośki. Skoro moja przyjaciółka bez elementów hippiki nie potrafi żyć pełnią życia, poświęcę się. Nabiorę wprawy. Przecież odtąd czeka mnie właśnie taki los. Będę poświęcała się dla innych, bo moje osobiste życie rozeszło się po kościach. W sensie fabularnym: The end. Zyskałam mądrość życiową po przejściach, ale na szalony bieg zdarzeń nie ma co liczyć. Pogłębione życie wewnętrzne – oto, co mi pozostaje.

Po miesiącu z ulgą wracałam do samotności nabytej drogą katastrof emocjonalnych. Nie psuło mi nastroju nawet to, że Gośka przez całą drogę analizowała dosiad klasyczny, a od czasu do czasu anglezowała za kierownicą jak w siodle, żebym gruntownie pojęła, o co jej chodzi. Chociaż w zasadzie nie chodziło jej o nic.

Jedzenie dawali na obozie koszmarne. Chyba to, którego odmawiały konie. Co drugi dzień miałam od niego rozstrój żołądka. Albo też od końskiej sierści, którą wdychało się razem z powietrzem. W rezultacie po powrocie nie mogłam się napatrzeć na wagę. Półtora kilo w dół! No i przywiozłam z sobą z wakacji tatuaż na biodrze. Marokańską różę, która symbolizuje panowanie nad przeznaczeniem.

To było jak odzyskane dziewictwo. Gdy pójdę do łóżka z facetem, będę nową mną w mojej nowej skórze. Mną, jakiej nie miał szczęścia znać żaden przed nim.

Póki co nie miałam z kim iść do łóżka. Nie szkodzi, któraś święta miała tak przez całe życie i do dziś faceci chodzą wokół niej na kolanach.

Nie liczyłam na razie na gratulacje z Watykanu, niemniej sprawdziłam skrzynkę pocztową.

Leżało w niej zaproszenie na ślub Romana. Miłości mojego życia. Byłej. Mieli odejść tylko razem, moja miłość i moje życie. A tu sru! Miłość zdechła jak trzyletni chomik, ja żyłam bez celu, druga połowa jabłuszka brała ślub z kosmetyczką Magdą, z którą zdążyli dorobić się rocznego bobo. I jakby tego było im mało, przysłali zaproszenie.

Do rozpoczęcia roku szkolnego gryzłam się, co mam z tym fantem począć. Iść? Nie iść? Nasłać policję?

Rady mamy niewiele mi pomogły.

– Nie zawracaj sobie głowy, Do! On nie przyśle ci zaproszenia – orzekła.

– Już przysłał, mamo.

– To byłoby bezczelne, córeczko.

Okazałam stosowne zaproszenie ze szlaczkiem z różyczek, serduszek i wszystkich słodkich badziewi, którymi ludzie spodziewają się uwznioślić swoje uczucia. Nie mam pojęcia, po co. Czy uczucie do kosmetyczki Magdy może być wzniosłe w jakiejkolwiek ramce? Tylko szkoda tych różyczek i serduszek.

Mama założyła okulary. Ramkę w ogóle zignorowała. Z surową miną zapoznała się z zasadniczą treścią.

– Mimo wszystko, nie wydaje mi się! – podsumowała stoicko.

Szczęściara! Posiada wygodną umiejętność dostrzegania na świecie tego, co powinno na nim być, a nie tego, co jest. Ludzie, których lubi, nie mają wad, przypalony przez nią kotlet jest smaczny, że aż ślinka cieknie, seksowne złote szpilki Zary, których nigdy nie włoży, to była okazja za półdarmo. A ja widzę na świecie to, co jest – i jeszcze to, co będzie, kiedy to, co jest, wyewoluuje. Czyli zejdzie na psy. Widocznie rodzinne geny ułożyły mi się w zupełnie inne różyczki i serduszka niż u mojej mamy. Jeszcze niedawno byłam nieuleczalną optymistką, teraz jestem realistką. Mam nadzieję, że w dalszej perspektywie choć trochę uleczalną.

Natomiast w bliższej zeszłam na psy szybciej, niż się spodziewałam. Na pojedynczego psa co prawda, ale i to mnie nie bawiło.

W sierpniu rodzice wyjechali do ciotki Ramony. Mnie kazali zamieszkać u siebie, żebym strzegła dorobku ich życia. Do towarzystwa zostawili mi Szatana. On zajmował się sensownymi rzeczami: polował na krety, obszczekiwał ludzi za siatką, rył podkop do śmietnika. Ja popadłam w letarg. Za dnia wylegiwałam się w ogrodzie z zamkniętą książką na kolanach, wieczorami gapiłam się w telewizor z wyłączoną fonią. Oraz myślałam.

Iść czy nie iść? A jeśli tak, to jak? A jeśli nie, to tym bardziej jak?

Żeby nie pomyśleli, że jeszcze mi zależy.

Albo że nieudolnie udaję, że już mi nie zależy.

Z analiz wychodziło mi, że najlepiej, gdybym została posłanką na Sejm i przeforsowała ustawę o zakazie ślubów. Zwłaszcza ślubów z kosmetyczką Magdą! Potem w poczuciu dobrze spełnionego obowiązku obejrzałabym sobie _Mamycię_! albo _Taniec z gwiazdami_ z fonią. Niestety, jak na złość nie było akurat sezonu wyborczego, który jak zwykle przyniósłby obywatelowi ulgę.

Poza tym w wakacje lecą powtórkowe odcinki, więc może jednak iść?

Zrobić się na bóstwo i lu! Raz kozie śmierć!

Niech na mój widok Roman pożałuje. Niech go to zdrowo rąbnie! Mimo że formalnie jego ślub z Magdą jest dopuszczalny w obecnej sytuacji prawnej.

Zaprosiłam Gośkę, żeby postróżowała parę dni razem ze mną i coś doradziła. Ku mojemu żalowi, większość czasu spędzała z Szatanem. Goniła z nim po ogrodzie piłkę, drapała go po brzuchu, mówiła do niego „śłodki piesieciek” i z tego wszystkiego wymyśliła, że chce mieć dziecko z Bernim. Jak najszybciej. Bo później kiedy?

– Powiedz mi tylko najpierw, Gośka, czy gdybym jednak poszła, to uśmiechać się czy lepiej nie? – poradziłam się i Gośka jak zwykle uciekła z Szatanem do ogrodu.

Wyraźnie bała się współodpowiedzialności za mój trudny los.

Aż zrozumiałam, że nikt nie zdejmie ze mnie ciężaru decyzji. I pójdę. Pójdę! Mam swój honor, potrafię stawić czoła... Niech sobie nie myślą!

Od razu zrobiło mi się lekko na duszy. Ujrzałam, że lato w rozkwicie, za altaną moja najlepsza przyjaciółka uczy najwspanialszego psa moich najcudowniejszych rodziców tańczyć walca figurowego na dwóch łapach. W ogóle świat jest uroczy!

Przeciągnęłam się błogo na leżaku i nagle czar prysnął.

Co kupić?

Przecież nie pójdę z pustymi rękami, skoro już mam iść jak ta głupia.

– Kup im lodówkę. Ładną, z barkiem – podpowiedziała mi bez namysłu Gośka, gdy siedziałyśmy nad salaterką truskawek.

Ona nigdy nie ma problemu z zakupami, bo z jej pieniędzmi najpierw się kupuje, a potem stwierdza, że to do niczego niepotrzebne. U mnie odwrotnie. Najpierw stwierdzam, że to czy tamto jest mi niezbędne, a potem nie kupuję, bo nie mam za co.

– Dlaczego lodówkę? – zapytałam, obtaczając truskawkę w cukrze.

– Na nowe gospodarstwo. Prezerwatywy i lodówka to podstawa, żeby ułożyć sobie życie po bożemu. Reszty się dorobią.

– Na prezerwatywy za późno.

– Ale na lodówkę w sam raz.

– Nie stać mnie – stwierdziłam. – Sama mam starą.

– W takim razie kup im... – zaczęła Gośka, ale na wszelki wypadek przerwałam jej:

– Nie kupię im niczego powyżej stu złotych. Wybij to sobie z głowy!

Popatrzyła na mnie z niebotycznym zdumieniem.

– Ilu złotych? No to wychodzi na prezerwatywy, wybacz. Co innego kupisz za takie pieniądze?

– Myślę raczej o symbolicznym prezencie.

– Chyba o symbolicznej cenie.

– Gośka! – zirytowałam się. – On mnie wystawił do wiatru, ona mi wlazła w paradę, a ja zapożyczę się dla nich do końca życia? W jakim celu mam szastać pieniędzmi?

– Co za problem znaleźć cel dla szastania pieniędzmi? – obruszyła się Gośka. – Mnie się to zawsze udaje! Szarpniesz się, żeby im okazać swoją wyższość na przykład.

– Nie bój się, ja im okażę wyższość za sto złotych. W pięty im pójdzie.

Przez cztery następne dni łaziłyśmy po sklepach. Zdecydowałam się na urządzenie do czyszczenia sreber w cenie stu dwunastu złotych dziewięćdziesięciu dziewięciu groszy. Ona mnie namówiła, Gośka, ponieważ miało elektroniczny programator, a moja nowoczesna przyjaciółka dostała na głowę, od kiedy samodzielnie porusza się po Internecie. Dawniej zegar na piekarniku musiała jej ustawiać pani Lidka, staroświecka pomoc domowa.

Przez cały wieczór Gośka z instrukcją w ręku objaśniała mi i Szatanowi zasady działania tego czegoś. Dwieście stron w trzech językach.

Urządzenie odróżniało łyżeczki od cukiernic, cukiernice od łańcuszków, dla każdej próby srebra uruchamiało reakcję chemiczną na optymalny czas, posiadało opcję czyszczenia mosiądzu i przyspieszania fazy redox, regenerowało automatycznie wkładkę aluminiową do postaci metalicznej i należało mu uzupełniać elektrolity w stężeniu podanym na wyświetlaczu. Oceniało też aktualne zaawansowanie procesu i mogło służyć jako odtwarzacz płyt CD. Chyba że symbol kółka na spodzie oznaczał co innego? Aha, to durne urządzenie koniec czyszczenia sygnalizowało melodyjką, którą można było sobie dobrać do muzycznych upodobań spośród dwudziestu czterech załączonych hitów.

Teoretycznie, gdyż w praktyce Gośka nie dała rady otworzyć pokrywki, żebyśmy sprawdziły, czy w środku jest to, co na rysunkach.

– Daj spokój – powstrzymałam ją w końcu. – Oni i tak nie mają sreber.

Blada i wściekła zapakowała urządzenie z instrukcją z powrotem do pudełka.

– To po co im kupiłyśmy ten szajs?

– Żeby się martwili, że gdyby mieli srebra, nie będą potrafili tego użyć.

Kiedy Gośka wróciła mieszkać z Bernim, zaczęłam mówić do Szatana „śłodki piesieciek”. Inaczej wył całymi godzinami z tęsknoty za nią. Widocznie ja sama nie wydawałam się atrakcyjna już nawet temu psu, na którego zeszłam. Co drugi dzień przez piętnaście minut tańczyłam też z nim przy radiu. O ile to był taniec. W każdym razie podrygiwaliśmy, trzymając się za łapy i wymieniając ogólne uwagi, że „śłodki piesieciek” albo że „hauhau”. Miało to w sobie coś z choroby psychicznej. Z rozdwojenia jaźni. Bo wesoło podrygując, myślałam posępnie o radzie pedagogicznej, która zakończy moje zmarnowane wakacje i rozpocznie kolejny zmarnowany rok pracy zawodowej w charakterze nauczycielki języka ojczystego. Potem w drugim tygodniu września ten nieszczęsny ślub. I to już całe moje plany na resztę życia.

Oglądałam telenowele z wyłączoną fonią, próbując odgadnąć, o czym ci aktorzy rozmawiają, kiedy tak poruszają niemo ustami. Co ciekawe, wszyscy mówili: „Ale ty masz w życiu przerąbane, biedna Dominiko!”. Byłam tego samego zdania. Może bym się zajęła czymś pożytecznym? Jestem młoda, mam dwadzieścia sześć lat, w moim wieku Mata Hari szpiegowała dla dwóch krajów. Nie samą miłością człowiek żyje. Kobiety są stworzone do wielkich czynów, nie tylko do płakania w poduszkę po facetach, którzy na to nie zasługują. A jak na razie na tym upływa moje życie. Jeszcze mogę tyle dać z siebie ludzkości. Dlaczego nikt nie bierze?

Na obiady zamawiałam pizzę, ponieważ nie chciało mi się gotować. Konsumowałam ją wraz z Szatanem, ale po ludzku, przy stole. Pozostałych posiłków nie jadałam, żeby nie stracić tych kilogramów, które wytrzęsłam na rumaku Apollo.

Nigdy wcześniej nie brałam pod uwagę, że znajdę się w takim życiowym zaułku, gdy będę miała do stracenia tylko to, czego już i tak nie mam.

No ale tak właśnie się porobiło.

W ogóle poza codzienną wizytą chłopaka z pizzą nic się nie działo.

Nie licząc dwudziestu dziewięciu telefonów.

Dwadzieścia siedem od Gośki. Co słychać, bo u niej nic nowego. To były długie rozmowy. Poza nimi odbyłam też dwie krótkie. Pierwszą z mamą. Bawią się świetnie, pogoda dopisuje, jezioro zachwycające, ciotka Ramona serdeczna. Żałuje, że nie przyjechałam. Muszę koniecznie pojawić się następnym razem. Powiedziałam, że oczywiście. Szatan do tego czasu się usamodzielni: sam popilnuje dorobku życiowego swoich państwa oraz zamówi sobie pizzę Italiano z pomidorami. Mama odpowiedziała, żebym nie była sarkastyczna. Po ich śmierci ten dorobek będzie mój, więc jakbym pilnowała swojego.

Czyli okazało się, że mam jednak co robić w życiu. Będę pilnowała mojego dziedzictwa. Czy mogą istnieć ambitniejsze plany?

Ostatni telefon był od faceta. Ale nie od takiego, jakiego bym sobie życzyła, niestety. Przedstawił się, że z telekomunikacji i czybym chciała darmowe rozmowy w weekendy?

– Jasne! – odpowiedziałam z przekonaniem. – Kto by nie chciał! Nawet codziennie!

Miał zmysłowy, ciepły głos. Irytowało mnie, że nigdy tym głosem nie poprosi mnie o rękę, a zawraca głowę, jakby miał poważne zamiary.

– Świetnie! – ucieszył się. – Natychmiast prześlemy umowę.

– Szkoda papieru. Odliczcie mi po prostu zniżkę przy rachunku.

– Tak się nie da – zapewnił. – Prawnie musi być absolutnie w porządku.

– Przecież jedną umowę już mamy podpisaną, zdaje mi się, że całkiem prawną? Odliczcie na jej podstawie. Daję słowo, nie zaskarżę was, że rozmawiam za darmo.

– Ma pani rację, Dominiko, tylko że...

– Powiem panu, po co wam następna umowa! – przerwałam mu bezlitośnie. – Dajecie mi za darmo weekendy, żeby mnie orżnąć w innym miejscu. A ja nie wiem, w którym. Więc dziękuję, nie skorzystam! Strzeżonego Pan Bóg strzeże!

– Nie, pani Dominiko, to zupełnie nie tak.

–Nie strzeże?

– Być może strzeże, ale mam na myśli to, że wprowadzamy nowe usługi, nie zarabiając na naszych klientach.

– Czyżbyście na tym tracili? – zmartwiłam się nieszczerze. – Pracuje pan we wspaniałej instytucji. Inni tylko patrzą, jak na mnie zarobić! Lansujecie szlachetny trend w biznesie. Życzę wam, żebyście, nie daj Boże, nie splajtowali z powodu swojej bezinteresowności. Wasz wzór trzeba upowszechniać! Dlatego nie ma mowy, żebym oszczędzała pieniądze akurat na was. To już wolę odjąć sobie od ust w tym krwiopijczym markecie! A u was nic za darmo! Ani weekendu! Będę płaciła co do grosza. Niech wam się wiedzie jak najlepiej!

Rzuciłam ze złością słuchawkę i zastanowiło mnie, skąd znał moje imię?

Długo jednak nie główkowałam, bo zaraz aktor z _Codziennej miłości_ powiedział do teścia: „Kompletnie przerąbane, Dominiko! Nie masz do kogo zatelefonować w weekend i jeszcze za to zapłacisz!”.MROŻONY SZAMPAN

Trzymałam się z tyłu, jak się domyślacie. Żeby nie rzucać się w oczy. Nie miałam jeszcze pojęcia, czy chcę tu być. W sali unosił się zaduch perfum i pudrów, dębowe meble miały solidną mieszczańską konstrukcję, za to główny urzędnik z orłem zrobił sobie trwałą i wyglądał, jakby miał udzielić ślubu w obrębie jednej płci, tylko nie wiadomo której. Stanęłam obok dziewczyny wyższej ode mnie o głowę i jej partnera niższego o pół głowy. Gdyby nie brać pod uwagę ich wzrostu, wyglądaliby na dobranych. On trzymał czule wielki bukiet żółtych róż i jej rękę, ona bez przerwy poprawiała troskliwie aksamitną muchę pod jego szyją albo wstążki w bukiecie. Jeszcze nie ucichła płyta z Mendelssohnem, kiedy wysoka dziewczyna nachyliła się do mnie i szepnęła uśmiechnięta:

– Ty ze strony pana młodego czy panny młodej?

– Jeśli już, to pana młodego – odburknęłam bez uśmiechu.

– Jak fajnie! – ucieszyła się nie wiadomo dlaczego. – Jestem Mariola. Ze strony panny młodej. Dla ciebie pan młody jest kim?

Popatrzyłam jej w oczy zimnym spojrzeniem Maty Hari i powzięłam decyzję, że nie będę uczestniczyła w tym cyrku. Od progu komplikacje. Ponadto dostałam czkawki w wyniku konsumpcji uspokajających pastylek, których nałykałam się po drodze bez umiaru i popicia. Czknęłam i odpowiedziałam wyniośle, jak Mata Hari:

– To mój chłopak.

– Ops! Musisz nieźle się bawić – stwierdziła Mariola z niezmąconym uśmiechem. – Ja jestem kuzynką panny młodej po linii stryjecznego dziadka. – Nachyliła się do mojego ucha, żeby uzupełnić konspiracyjnie: – Ale nie cierpię jej! To klępa!

Lekko zaskoczona, zrewanżowałam się ciepłym uśmiechem i błyskawicznie powzięłam decyzję, że jednak trochę tutaj zabawię. Bardzo sympatyczne towarzystwo. Nie całe, oczywiście, gdyż z przodu ponad głowami gości widać było Romana i Magdę. Starałam się tam nie patrzeć, ale nie da się być na ślubie i nie widzieć młodych. Pomimo że instynkt samozachowawczy protestuje. On miał na sobie garnitur, w którym wyglądał na fordansera. Na fordansera superprzystojnego, niestety. Ona odstrzeliła się w błękitną suknię do pół kolana, bez ramion. Do tego granatowe korale i granatowy kapelusz opuszczony na lewe ucho. Kolorystycznie zimna jak góra lodowa, ale nie wyglądała na fordanserkę, niestety. Szczęście, że przynajmniej klępa, jak mówią tutejsze plotki. Wózka z ich dzieckiem nie zauważyłam. Widać zaproszenia rozsyłali losowo – ja wygrałam, dzieciak przegrał.

Ondulowany urzędnik zapytał, czy ten tu oto taki a taki chce pojąć za żoną tę tu oto taką a taką i w zapadłej ciszy czknęło mi się donośnie. Pewnie z emocji. Z wyjątkiem młodej pary, która wymieniała się obrączkami (zawsze parę groszy do pilnowania), wszyscy odwrócili się w moją stronę. W mgnieniu oka przestałam być anonimowym gościem na imprezie, choć usilnie kryłam się za okolicznymi plecami.

Mariola, chwała Bogu, nachyliła się znowu i szepnęła, żebyśmy przeszły obok. Tam naszykowano szampana, łyknę i przejdzie mi. Prezent niech zostawię Lutkowi. Jest nieśmiały, ale sprytny, poradzi sobie. Czyli temu kurduplowi z różami i muszką, który był jej parą. Jakoś zmieścił pod pachą zapakowane w różowe amorki urządzenie do potencjalnego czyszczenia sreber, mimo że trzymał już bukiet żółtych róż i dwie pękate reklamówki.

A my wymknęłyśmy się na palcach za dwuskrzydłowe drzwi.

Popić te cholerne pastylki i zniknąć stąd na zawsze, tłukło mi się po głowie. Dobierałam kreację przez tydzień, łącznie ze stringami, chociaż nie było szans, żeby ktokolwiek je docenił na tej smętnej imprezie. Roman miał paść trupem, zanim wejdę na salę. Od samego zapachu perfum, który poprzedzał mnie niczym fanfary Kleopatrę. A tu proszę! Zwykła prymitywna czkawka i pstryk! – po Kleopatrze! Mówi się, że gdyby miała inny nos, losy świata potoczyłyby się inaczej. Już widzę ten świat, gdyby miała czkawkę.

Sala obok była pusta. Dywanowa wykładzina, ława przy drzwiach. Zza firanek świeciło wrześniowe słońce. Od zmrożonych szampanów zastawiających ławę wiało chłodem jeszcze bardziej niż od tej tragicznej ceremonii po tamtej stronie drzwi.

Mariola otworzyła butelkę zgrabnie i cicho, żeby za drzwiami nie usłyszeli. Resztę eleganckiej ślubnej baterii wskazała mi pogardliwym ruchem głowy.

– No nie klępa? Sama widzisz. Różowy szampan! Nie chciała słyszeć o innym! Różowy, różowy, o Boże, błagam, różowiutki w kropki bordo! Kto dziś pija różowego szampana? Sama powiedz! Skończone sztywniaki! – podsumowała i napełniła dwa płaskie kieliszki.

Tryknęłyśmy się, wypiłyśmy.

Lodowaty, smaczny, czułam, że czkawka nie ma z nim szans. Jestem uratowana! Przytaknęłam Marioli, że trzeba być snobem, by pić różowego szampana, i spytałam, czy mi doleje. Wypiłyśmy jeszcze po jednym. Boski, mówię wam! Zaszumiało mi w zestresowanej głowie, ogarnęła mnie błogość. Powtórzyłam kolejkę, a następny kieliszek przyłożyłam do czoła. Rzeźwił mnie swoim ozdrowieńczym chłodem.

Za drzwiami huknęła następna dawka Mendelssohna i podwoje otworzył swoją odwrotną stroną kamerzysta. Idąc tyłem, poprzedzał rozanieloną parę młodą i gości. Ze zbawczym kieliszkiem u czoła uśmiechnęłam się do panny młodej, żeby wiedziała, że wybaczyłam jej różowego szampana. Do Romana nie uśmiechnęłam się, żeby wiedział, że nie wybaczyłam mu niczego. Ani szampana, ani reszty mojego zmarnowanego życia.

Za to Roman uśmiechnął się do mnie, no wiecie? Kretyn!

Lutek bagaże już opchnął, łącznie z moim prezentem. Bez pytania. Drugi kretyn! A gdybym tak w ostatniej chwili postanowiła nie wyrzucać w błoto stu dwunastu złotych i dziewięćdziesięciu dziewięciu groszy? Widocznie wstydził się mnie o to zapytać. Taki bardziej wstydliwy z natury. Jak panienka! Kiedy Mariola szepnęła mu, żeby pomógł roznosić szampana, odszepnął, że krępuje się, bo nikogo tu nie zna.

To już ją najwyraźniej ruszyło. Syknęła przez zaciśnięte zęby, że mógłby opanować się z tą nieśmiałością. Ma dwadzieścia cztery lata, stary byk, a mizdrzy się jak przedszkolak.

To z kolei ruszyło mnie. Chryste! – przyplątała mi się od razu wstrząsająca myśl. – Jeżeli dwudziestoczteroletni mężczyzna jest starym bykiem, to co dopiero kobieta o dwa lata starsza od niego? Pomyliłam imprezy. Powinnam być w tej chwili na pogrzebie, najlepiej własnym.

Spięłam się, żeby podejść do młodej pary z życzeniami.

Ale co zrobiłam krok, uśmiechali się do mnie. Ich zadowolone miny odbierały mi chęć do życia. To mogła mnie ostrzegać moja kobieca intuicja. I marokańska róża, trzymająca mnie za biodro, żebym zapanowała nad fatalnym przeznaczeniem. Nie powinnam podchodzić, stanowczo nie powinnam się do tego zmuszać. Potknę się i wyłożę tak widowiskowo, że ostatecznie jednak goście nagrodzą moje stringi oklaskami. To mnie zniszczy do końca. Zwłaszcza że mam teraz w sobie sporą porcję szampana pół na pół ze środkami uspokajającymi, czyli wewnętrznie wyglądam jak Marilyn Monroe w swój ostatni wieczór.

Jaka szkoda, że tylko wewnętrznie.

Z drugiej strony – jeśli nie podejdę, będą mnie do rana obgadywali, że mam lękowe przeczucia jak stara panna. A jeśli to już po mnie widać? Te kompromitujące zadatki staropanieństwa!

Spytałam Mariolę, czy pozwoli skorzystać z Lutka. Skoro nikt go nie zna, nie wiedzą, że nie mój. Łyknęłam dla kurażu wprost z butelki, przylgnęłam do nieśmiałka w formie upojnego damskiego bluszczu, mimo że zaczerwienił się od tego jak od damskiej pokrzywy.

– Chodź! – szepnęłam mu. – Złożymy życzenia.

– Ja nie składam – wykręcił się. – Zostawiłem tylko prezenty.

– Składasz, bo wypada! – zadecydowałam i pociągnęłam go za sobą.

Kobieta nawet w towarzystwie cudzego kurdupla nie jest już godną pożałowania bidulką, której w życiu nie wyszło. Tyle że byłam zmuszona iść na ugiętych kolanach, żeby ukryć zawstydzającą różnicę wzrostu. Skutkiem tych akrobacji zarzuciło mnie ze dwa razy razem z Lutkiem. Ale co tam! Tylko gdybym zataczała się samotnie, wszyscy gapiliby się zgorszeni! Co za seksistowski świat!

Roman przestał promiennie szczerzyć zęby i wydawał się nadzwyczajnie zaciekawiony, gdy szłam do niego z Lutkiem.

– Życzę ci, Romanie, żeby układało ci się z tą... – pokazałam palcem na zarumienionego błękitka koło niego – z tą kobietą!

Cedziłam uroczyste słowa bez uśmiechu, bo i tak w okolicy było za dużo towarzyskiego lukru.

– Jej życzę tego samego. Waszemu nieobecnemu aktualnie dziecku życzę, żeby też mimo wszystko układało mu się jakoś z wami. Biedactwo jest przecież niczemu niewinne, niestety.

– Dzięki, Do! Naprawdę dzięki! – uścisnął mnie Roman i odwrócił się do natapirowanej pociotki z Bóg wie czyjej strony, pchającej się z pękatą kopertą.

Babsko nosiło kwiecistą kieckę i pachniało jak klomb przy perfumerii. Aż kichnęłam. Bezczelna! Kto tu w końcu miał więcej praw do Romana, ona czy ja? Odepchnęłam na bok to święto wiosny, konsekwentnie zapewniając sobie równowagę przy pomocy Lutka. Radził sobie ze mną całkiem nieźle.

– Tak po prostu dzięki, Romanie? – zapytałam surowo.

– Miło, że przyszłaś, Dominiko.

– Dzięki, miło, że przyszłaś, i to wszystko?

– A co jeszcze? – zawahał się Roman.

– Dobre sobie! „Co jeszcze?” – przedrzeźniłam go. – Życzę ci wszystkiego najlepszego, a ty się pytasz, co jeszcze? Czego chciałbyś więcej? Powinieneś być szczęśliwy, że nie mówię ci tego, na co naprawdę zasługujesz! Albowiem szanuję twój ślub, Romanie, niestety! Mogłabym ci wygarnąć, że jesteś zerem, które traktuje kobiety jak ścierki do podłóg! Jednak nie robię tego! A ty nie umiesz docenić mojej klasy! Kompletnie nie umiesz! Bo gdybyś umiał, nie stałbyś jak semafor obok obcej góry lodowej w krzywym kapelutku!

Dawniej nadużywałam słowa „proszę”, kiedy byłam zdenerwowana, teraz najwidoczniej wyewoluowałam na „niestety”. Co ten paskudny świat ze mną zrobił!

Uciszyło się. Zebrani z kieliszkami w dłoniach słuchali moich najserdeczniejszych, choć trochę zawiłych życzeń. Zwłaszcza parę osób ze strony pana młodego, którym byłam znana, nadstawiało wścibskie uszy. Okrążali mnie jak złe wilki biednego, zagubionego wędrowca. Aż zrobiło mi się żal samej siebie.

Magda nerwowo kiwała na kelnera z tacą, odciągając Romana na bok.

Mnie odciągał Lutek, ale nie dawałam się.

– Masz rację, Do, jestem ci wdzięczny za wszystko – zapewnił ugodowo Roman. – Pozwól, że poczęstujemy cię z Magdą szampanem.

– Już piłam! – wyjaśniłam z pogardą. – Nie zmieniaj tematu!

– Gorzko! – zawołał znienacka ktoś za moimi plecami.

Był prawdopodobnie pogubiony w sytuacji jeszcze bardziej niż Roman. A ten patrzył na mnie, jakby w życiu nie widział Maty Hari.

– Wyjdź na zewnątrz, Dominiko. Ochłoń, proszę cię! – wygęgał ze sztucznym uśmiechem na użytek gości. – Psujesz mi najważniejszy dzień w życiu!

Co za cholerny egoista, widzicie go? Nie rozwód z pierwszą żoną, nie wielki romans ze mną, tylko nędzna imprezka z tą błękitnogranatową myszką, o której za pół roku nie będę pamiętała. To znaczy, mam nadzieję, że nie będę!

I to żałosne zdarzenie uznawał akurat za ważny dzień! Aż szkoda faceta!

– Sama się tu nie wprosiłam! – pociągnęłam z tego żalu nosem.

– Masz rację, Dominiko, chyba to mój błąd. Przepraszam.

Wyciągnęłam do niego rękę na pożegnanie.

– Wychodzę, Romanie! – oznajmiłam po królewsku. – Twój ostatni błąd też zapisz na mój rachunek! Zapłacę do końca! Na biednego nie trafiło!

Pociągnęłam zapłonionego Lutka za sobą. Nie wspierał mnie czynnie w trakcie składania życzeń, ale w każdym razie wytrwał lojalnie u mego boku. Nie zbiegł w nieznane. Przyzwoity człowiek.

Goście też byli pod wrażeniem. Rozsunęli się, robiąc mi przejście. Przede mną pojawił się wyfraczony kelner z serwetką. Na srebrnej tacy przyniósł pojedynczy wysoki kieliszek i szampana. Smukły brunet o krowio poczciwych oczach. Magda wreszcie się go dowołała.

Cmoknęłam z uczuciem w wygolony kelnerski policzek.

– Nalej! – pozwoliłam. – Na ciebie jednego można tu liczyć.

Kiedy zabrał się za otwieranie, wyjęłam mu butelkę z ręki.

– Ja sama! Oni tutaj nie zasłużyli, żebyś im usługiwał, pamiętaj. Sami niech sobie usługują! Mamy wolność, równość i powszechną szczęśliwość!

Wypchnęłam kciukiem korek. Zamknęłam oczy, nim huknęło. Gdy je otworzyłam, szampan w moich dłoniach eksplodował pod sufit. Spod palca, którym przycisnęłam szyjkę butelki, sikał spieniony gejzer. Skierowałam go radośnie na pobliską parę młodą i okręciłam się wokół Lutka, fundując dyngusa reszcie gości.

Żebyście widzieli efekt! Jakby w środek towarzystwa łupnął granat!

Wokół mnie błyskawicznie zrobiło się pusto. Panie piszczały, panowie klęli. Z sufitu kapało na różowo. Śmiało się zaledwie kilka osób, tych z wyrobionym poczuciem humoru. Przeważnie suchych, których żywioł nie sięgnął.

– Chrzczę was na nową drogę, kochani! Płyńcie po morzach i oceanach!

Odrzuciłam pustą butelkę. Odepchnęłam z godnością pomocne ramię Lutka i wyłożyłam się jak długa na mokrej wykładzinie, zalanej miodowym blaskiem słońca. Tak jak przewidywałam od początku.

Niech ktoś mi powie, że nie jestem bystrą dziewuchą!

Mariola z Lutkiem pomogli mi się pozbierać. W tym czasie machałam zebranym dłonią na pożegnanie, ale mało kto odmachiwał. Panowie wyglądali jak załoga kutra w sztormową pogodę, panie jak misski mokrego podkoszulka. Byli źli. Suszyli się z wściekłością chusteczkami.

Niektórzy w ogóle nie potrafią się bawić i zepsują najlepszą imprezę, niestety!

– Będę uciekać – oświadczyłam zatem wszem wobec. – Dalej już nudy na pudy!

Na moim przytulnym stryszku, w moim mięciutkim łóżeczku zorientowałam się, że Mariola wciąż mi towarzyszy. No nie w łóżku, rzecz jasna, tylko w ogóle.

Pomogła mi się rozebrać, wleźć pod kołdrę, dała coś musującego do wypicia. Niezbyt smaczne. Takie kwaskowe. Było w łazienkowej apteczce, ale nie miałam pojęcia, co to takiego. Na razie Mariola lepiej ode mnie orientowała się w moim mieszkaniu. A nawet w moim życiorysie.

– Słyszałam o tobie – powiedziała, rozsiadając się na pufie ze szklanką wody, do której też dolała sobie tego czegoś. – Uczysz polskiego w gimnazjum, a w wolnych chwilach jesteś pisarką czy kimś takim. Wydałaś ponoć książkę o waszej wielkiej miłości... Twojej z Romanem, tak? To rzeczywiście prawda? Bo właściwie trudno uwierzyć, kiedy się na was patrzy...

Chryste, ta zdezaktualizowana książka o miłości do Romana będzie za mną łaziła do końca życia jak potwór z ludzkich resztek za doktorem Frankensteinem!

No napisałam ją swego czasu – i co z tego? Wydawało mi się wtedy, że złapałam Pana Boga za nogi. Odkryłam sekret miłości, którego reszta ludzkiego rodu szuka bezskutecznie i musi zadowalać się komediami romantycznymi w kinie. Każdy by pomyślał, że takie metafizyczne uczucie trzeba utrwalić na wieczność. Wykuć w marmurze! Operę skomponować! A że umiem tylko pisać, więc napisałam! Czy to moja wina? Mało bzdur człowiek nawypisuje w swoim życiu? Listy miłosne, wiersze o przyrodzie, krzyżyki na listach wyborczych. A potem to się wlecze za człowiekiem.

– Tam są tylko kłamstwa, w tej książce! – zaparłam się samej siebie wobec Marioli. – Też dałam się na to nabrać jak idiotka, mówię ci! Myślałam, że wieszczę narodowi prawdę o miłości. Jak Mickiewicz o odrodzeniu ojczyzny! Wpiszą mnie do lektur szkolnych, gdy tylko pojmą moją głębię. Pomiędzy Safoną a Szymborską. Na polskim będę o sobie uczyła! Postawię jedynki z samej siebie, jeśli ktoś mnie niedokładnie zinterpretuje!

– Muszę koniecznie przeczytać – zapewniła Mariola.

– Ale po co? Przecież tłumaczę ci, że nie warto! W ogóle nie powinnam uczyć w szkole! Co mądrego mogę przekazać tym biednym uczniom, skoro sama wierzyłam w takie naiwne hocki-klocki? Jeszcze rok temu dałabym głowę, że dopiero ja pokażę światu, jak się kocha. Stworzę coś bardziej pouczającego niż instrukcja do czyszczenia srebra w trzech językach! Owidiusz to przy mnie amator! Będą mnie sprzedawać z płytami DVD w każdym kiosku! A teraz co? Najwyższy czas na wnioski! Nie istnieje miłość. Przykro mi, ale tak jest. Nie zauważyłaś dzisiaj? Pan młody wszystko spieprzył, widziałaś na własne oczy! Nie czytaj książek o miłości, bo ci się tylko meble w głowie poprzestawiają! To zaraza! Wielkie oszustwo! Lutek też wszystko spieprzy, przekonasz się. Spokojnie czekaj i to wystarczy. Rozumiesz? Teraz właśnie takie przesłanie niosę światu, tylko już nie zamierzam się z tym wygłupiać na piśmie! W duchu je niosę! Ale taka jest brutalna prawda, niestety!

– Gdzie tam – zaprzeczyła smętnie Mariola. – Lutek nie spieprzy. Nie wierzę, że pozwoli mi zostawić siebie z czystym sumieniem. Aż mi strach, że jak tak dłużej niczego nie spieprzy, to w końcu za niego wyjdę. Mówię ci, jak Boga kocham, mnie też się nie układa, tylko akurat z nadmiaru faceta, a nie z braku. Wszystkie to mamy, albo urok, albo przemarsz wojsk! – Poprawiła mi troskliwie kołdrę. – Zdrzemnij się, Dominiko. Gdybym miała takie przytulne mieszkanko jak ty, w kółko bym spała.

Kiwnęłam głową, że zgadzam się. Tak właśnie będę odtąd żyła.

– Jak wypadłam? Kupiłam specjalnie nowe stringi prawie za stówę.

– Jakoś wypadłaś. Nie tak źle – zapewniła Mariola i natychmiast zmieniła temat. – Fajną masz różyczkę. Ile za nią dałaś?

– Marokańska – pochwaliłam się. – Pozwala panować nad przeznaczeniem.

– Serio? No dziś ci się może nie sprawdziła, ale wygląda super.

Byłam zdania, że zostałyśmy przyjaciółkami, kiedy nagle Mariola ocknęła się, że musi wracać na wesele. Wypada. Jest w końcu kuzynką dziadka.

Zadzwoniła po Lutka, żeby po nią przyjechał.

Ledwie wyszła, ktoś zapukał do drzwi. Zwlokłam się spod koca, otworzyłam półprzytomna. Znowu Mariola.

– Nie otwieraj bez pytania – ostrzegła mnie. – Jesteś goła.

Rzeczywiście, miałam na sobie tylko stringi i marokańską różę.

– Okej – zgodziłam się.

Zamknęłam dokładnie na zamek.

Jeszcze nie przekręciłam drugi raz, a już puk, puk. Znowu. Jak na dworcu. Tym razem przezornie spytałam, kto tam. Okazało się, że też Mariola. Nie zdążyła wejść poprzednio, bo zamknęłam jej przed nosem. Lutek przywiózł mi kawał weselnego tortu, ale wstydził się dać. Więc ona przyniosła.

Podziękowałam, wzięłam tekturowy talerzyk z tortem, ustawiłam na łóżku, położyłam się obok. Będzie cudownie! Noc poślubna z weselnym tortem byłego!

Prezentował się, że palce lizać: kolorowe warstwy, marcepanowe serduszka, kandyzowane winogrona. Ale apetyt mi odszedł. Mdliło mnie na różowo. Zasypiając, obiecałam solennie tortowi, że zjem go rano. Co do okruszka. Odtąd będę jadła torty, czekoladowe rożki, ptysie z kremem, waniliowe ciasteczka, lody z bakaliami, wszystko i codziennie. Góry słodyczy! Aż zrobię się gruba, brzydka i zrozumiem, że już nikt mnie nie pokocha. I wreszcie przestanę na to czekać.

W moim życiu nastanie święty spokój.SPRAWY ŻYCIA I ŚMIERCI

Obudziłam się skacowana w upaćkanej tortem pościeli.

Wykąpałam się, włączyłam pranie, usiadłam nad kawą (małą i ostrożną), żeby przemyśleć, co się stało. W głowie mnie łupało, ale niekoniecznie od szampana. Miałam lepsze powody. Prawdopodobnie byłam najbardziej skompromitowaną kobietą w mieście od czasu, gdy pewna tutejsza kupcowa zaszła w ciążę z rosyjskim zaborcą. Wszyscy już wiedzą o moim wczorajszym wybryku, nie może być inaczej. Wśród znajomych od świtu kursują szkalujące mnie plotki. Zaraz zaczną się telefony z wyrazami pogardy.

Kto pierwszy? Oczywiście mama. Na jej poczuciu moralnym nigdy się nie zawiodę. Odezwie się, gdy tylko wróci z konfesjonału, gdzie w tej chwili spowiada się z moich grzechów głównych.

Dochodziła dwunasta w południe i wciąż trwała grobowa cisza. Sprawdziłam telefon, czy z nim też czegoś nie wywinęłam w pijanym widzie. Działał. Ale nie dzwonił. Może pogarda znajomych osiągnęła ten poziom, kiedy już się nie dzwoni? Towarzyska izolacja!

W porze obiadowej otworzyłam lodówkę, popatrzyłam na jedzenie, zwymiotowałam w łazience i zrobiłam kolejną kawę, z cytryną, na kaca.

Pijąc ją, postanowiłam, że w takim razie ja zadzwonię. Niech się dzieje, co chce. Trzeba się wytłumaczyć. Odkręcić sprawę. Przecież muszę żyć z tym, co zaszło. Czasy dzisiaj takie, że włączacie telewizor, a tam na ekranie mało kto nieskompromitowany. I wszyscy cieszą się, bawią, są z siebie dumni osobiście i nawzajem. Widocznie można przywyknąć. Chyba nie jestem mniej inteligentna niż oni?

Wystukałam numer rodziców. Odebrał tata, ale poprosiłam mamę. Gdyby tata nie słyszał o moim upadku, to jeszcze żaden dowód. Jest niedziela. Żonaci mężczyźni kontaktują tylko w tygodniu. W niedzielę bywają nieobecni duchem. Maniakalnie szukają strony gazety, na której jest druga część artykułu, albo próbują wystukać taką kombinację na pilocie od telewizora, jakiej nigdy dotychczas nie użyli.

– Dlaczego nie dzwonisz?

– Do ciebie? Miałam zadzwonić? – mama zająknęła się w słuchawkę. – Przepraszam, zupełnie wyleciało mi z głowy. A po co?

– Po nic. Wcale nie miałaś zadzwonić. – Teraz ja się zająknęłam, niemniej dokończyłam z konsekwencją: – Ale nie dzwonisz.

Mama przez moment zastanawiała się nad moimi słowami. Nie byłam tym zdziwiona.

– Mhm, mhm – zgodziła się w końcu bez przekonania. – I co, odbębniłaś ten wczorajszy ślub? Na pewno okropny. Jak ci poszło?

– Co miało pójść? To nie był mój ślub.

Uświadomiłam sobie, że mama chyba nie wie o kompromitacji swojej córki. Co nie znaczy, że się wkrótce nie dowie. Lepiej, żeby poznała prawdę ode mnie. W wersji łatwiejszej do przyjęcia.

– Wynikły jakieś szopki... Z szampanem... – wyjaśniłam bagatelizująco.

– Szampan nie był na twojej głowie, Do. Pytam o twoje sprawy.

– Na mojej nie był, to fakt – zgodziłam się z czystym sumieniem.

– Aha, wiem, po co miałam zadzwonić! – przerwała mi radośnie mama.

– Nie miałaś po nic zadzwonić. Pytałam cię przez grzeczność.

– Miałam, miałam! – zapewniła z werwą. – Nie zgadniesz, kto się odezwał! Szuka cię, wyobraź sobie, chce się spotkać! Nad życie mu na tym zależy! Dzisiaj o wpół do szóstej. Zapisz sobie i zapamiętaj! Dałam słowo, że będziesz! Tylko proszę cię, Do, nie spóźnij się, jak zwykle, bo nie mam pojęcia, o czym z nim rozmawiać!

– Ja też nie mam. Nawet nie mam pojęcia, o kim teraz rozmawiasz.

– Nie powiedziałam? O Jarku Derdzie! Pamiętasz go? Tylko nie mów, że nie! I tak ci nie uwierzę, córeczko! Był czas, kiedy świata poza nim nie widziałaś!

Jarek Derda! A ten skąd się wziął? Coś było kiedyś pomiędzy nami, ale co? Zdecydowanie nic takiego. Jedno z nas zakochało się na pewien czas w drugim z nas, już nie pamiętam które w którym. Co to za różnica dzisiaj? On poszedł na studia, ja dostałam się do liceum... Był o trzy lata starszy ode mnie. W małolackim wieku to nieomal różnica pokolenia.

Nie do wiary, chyba posunęłam się w latach, skoro mam romantyczne wspomnienia z młodości, Ale na jaki konkretnie temat je mam? Nawet jego twarzy nie mogłam sobie przypomnieć. Jak przez mgłę. Czy Jarek Derda to był Wojtek Matynia? Ten z kurzajką na powiece... No co ja najlepszego plotę! Zresztą tamtego nawet nie lubiłam. Więc który to z nich w rezultacie? I do czego mi potrzebna ta nagła wiedza w wieku dwudziestu sześciu lat? Kiedy to ostatecznie straciłam złudzenia. Koniec, kropka!

– Po co mam się z nim spotykać? – zapytałam oschle. – Daj spokój, mamo! Było, minęło! Chyba nie będziesz mnie swatała z każdym dawnym znajomym? Na razie zamierzam oddać się pracy społecznej. Albo będę oglądała telewizję, jeszcze nie postanowiłam.

Nie wiem, jak wasze matki, ale moja zawsze staje po stronie kogoś, kto okazuje mi choćby szczątkowe zainteresowanie. Zawsze! Nawet gdy opowiada się w ten sposób przeciwko mnie. Zwykle wydaje jej się, że jest to zainteresowanie o podłożu matrymonialnym i że jeżeli przepuszczę okazję, zostanę sama do końca życia. Nikt mi nie poda słynnych ziółek na starość. Nikt mi nie umyje zgarbionych wiekiem pleców. Bo kto się zainteresuje dobrą może w gruncie rzeczy, ale postrzeloną dziewczyną? Jakimś rarogiem, dziwolągiem matrymonialnym! Przecież wszyscy faceci mnie zostawiają. Najpierw mąż, potem nie mąż. Wszyscy. Pozostaje liczenie na cud.

Mama nie miała na mój temat wygórowanych wyobrażeń. Nie postrzegała mnie równie pozytywnie jak reszty świata. Współczująco kochała swoją skomplikowaną emocjonalnie córkę, ale po obcych nie spodziewała się aż tyle serca dla mnie.

Więc oczywiste, że musiała doprowadzić do mojego spotkania z tym kimś, kto nawet nie wiadomo, czy był Derdą, czy Matynią. Jak mogła pozwolić, żebym przegapiła taką gratkę! Sympatyczny chłopak ma do mnie sprawę życia i śmierci! Co ja sobie w ogóle wyobrażam? To niekulturalne! Przecież nie każdy dawny znajomy chce się od razu ze mną ożenić.

No i tu trafiła mnie w czuły punkt! Chytrze! Nikt nie chce się ze mną żenić, święte słowa – uświadomiłam sobie w trakcie jej moralizatorskiej reprymendy. Nawet moi narzeczeni nie chcą. Aż zrobiło mi się wstyd. Przestałam się upierać, bo w końcu szczera prawda. O co mi chodzi? Niby dlaczego mam się nie spotkać z kimś, za kogo nie będę wychodziła za mąż? Przecież to taka ludzka rzecz.

– Dobrze już, dobrze! Przyjdę o wpół do szóstej – zgodziłam się fatalistycznie.

Odłożywszy słuchawkę, sprawdziłam na zdjęciu, jak wygląda Jarek Derda. Wywaliłam pół pawlacza. Tonę zdjęć. Znalazłam go na zbiorowej fotce z moich szesnastych urodzin. Chyba że to był Wojtek Matynia? Oczy miał oczywiście otwarte, więc nie mogłam sprawdzić, czy jest w posiadaniu kurzajki na powiece. W ogóle na pierwszy rzut oka niewiele w sobie posiadał. Kędzierzawy blondyn w białej koszuli, siedzący na oparciu wersalki z puszką piwa. Skromnie siedzący. Typ liryczny.

Bo ja wiem, czy w ogóle był podobny do siebie? Zakładając, naturalnie, że to ten Derda, którego miałam na myśli.

Wystukałam Gośkę. Nie mogłam się zdecydować, czy zapytam ją o echa mojej wczorajszej kompromitacji, o ile już do niej dotarły, czy pochwalę się, że Wojtek mnie odnalazł. To znaczy Jarek.

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.