Biuro Spełniania Marzeń - ebook

DZIKIE CZASY

Dzi­kie czasy

Rozdział 1

Roz­dział 1

W naj­go­ręt­szy dzień wio­sny Karol, czter­dzie­sto­pię­cio­letni miesz­ka­niec willi przy ulicy Cedro­wej w pod­war­szaw­skim Kon­stan­ci­nie, sta­nął na brzegu basenu. Ten sam błę­kit, który wypeł­niał hory­zont, bez­piecz­nie i słodko odbi­jał się w tafli wody. Karol widział w zwier­cia­dle poni­żej swój cień. Wziął oddech i zamknął oczy. Tam, w dole, cze­kała na niego przy­jem­ność.

Karol nie miał okre­ślo­nego zawodu, ale wciąż chęć na wiel­kie pie­nią­dze i kur­czące się pod tym wzglę­dem moż­li­wo­ści. Stała za nim prze­szłość, na jaką nie zasłu­żył, a przed nim ryso­wało się marze­nie dopiero nabie­ra­jące kształ­tów. Sko­czył.

Z nie­śmia­łego stu­denta, który zna­lazł się przy­pad­kiem na sce­nie prze­glądu uczel­nia­nych kaba­re­tów, wyrósł lider firmy show-biz­ne­so­wej, orga­ni­zu­ją­cej szko­le­nia dla kor­po­ra­cji i pik­niki pod para­so­lami. Z cza­sem pod napo­rem kon­ku­ren­cji i tęże­ją­cych w metryce lat Karol spo­waż­niał, odwró­cił się od nie­ape­tycz­nych fina­łów wyjaz­dów inte­gra­cyj­nych, a zwró­cił w stronę auten­tycz­nego piękna: zało­żył agen­cję mode­lek. Miał cichą nadzieję, że obcu­jąc z dużą ilo­ścią mło­dych kobiet, znaj­dzie wresz­cie pannę majętną i piękną, o jakiej marzą męż­czyźni nie tylko po trzy­dzie­stce.

Stało się. Miała na imię Jolanta i posłu­gi­wała się wyso­kimi nogami oraz mająt­kiem taty. Ojciec Joli, Tade­usz, miesz­kał na dru­gim końcu Kon­stan­cina, w domu, w któ­rym mogłyby się pomie­ścić jesz­cze dwie inne rodziny. Był to czło­wiek postawny, z dużym brzu­chem i o wład­czym uspo­so­bie­niu.

Obraz ten paso­wał do przed­się­biorcy budow­la­nego o dosta­tecz­nym spry­cie, by zabu­do­wać na gra­nicy legal­no­ści sto­łeczne przed­mie­ścia tanią archi­tek­turą. Odse­pa­ro­wane od sie­bie siatką mono­tonne osie­dla repro­du­ko­wały się same z sie­bie w beto­nową nie­skoń­czo­ność – wspa­niały model biz­ne­sowy, jak zwy­kło się mawiać w świe­cie ludzi inte­resu. Nato­miast ojciec Joli nie miał na tyle sprytu, aby uchro­nić córkę przed mał­żeń­stwem z bon vivan­tem i czło­wie­kiem led­wie z aspi­ra­cjami do tak zwa­nego towa­rzy­stwa. Bo wię­cej Karol nie miał. Ba, takich jak on świat nosił dzie­siątki.

Po latach stało się jasne, że ojciec Joli miał rację – Karol oka­zał się kiep­skim mężem. Bądź – dosko­na­łym na model mał­żeń­stwa daleki od tra­dy­cyj­nego, ze wszyst­kimi jego ogra­ni­cze­niami i chwałą. Star­szy pan miał zwią­zane ręce, bo gdyby z gróźb pozo­sta­wie­nia zię­cia na lodzie uczy­nił rze­czy­wi­stość, musiałby uniesz­czę­śli­wić i Jolę, i Nata­lię, córkę Joli i Karola. A do tego dopu­ścić nie chciał. Karol był bez­karny i nie­mo­ralny.

Wła­ści­wie to powi­nien był już wyjść z basenu i zapre­zen­to­wać się w cało­ści. Ale może nie chciał tego zro­bić? Jakże przy­jem­nie było prze­by­wać w nie­bie­skiej izo­la­cji o nie­okre­ślo­nych gra­ni­cach, wymu­sza­ją­cej mil­cze­nie i nie­co­dzienne ruchy. Dawało to wytchnie­nie od upal­nej pogody oraz poczu­cie zasłu­żo­nej swo­body, zwłasz­cza gdy miało się taki basen na wyłącz­ność.

Ale czy naprawdę na wyłącz­ność?

Spo­soby, dzięki któ­rym wszystko roz­pa­dło się na poje­dyn­czą wła­sność, były mało kla­rowne w kraju, w któ­rym jesz­cze dwa­dzie­ścia lat wcze­śniej mają­tek nale­żał do wszyst­kich. Ten, kto posia­dał, po czę­ści sta­wał się oszu­stem zbio­ro­wej pamięci, bo musiał posia­dać wię­cej niż inni. A wśród tych innych zawsze zna­lazł się ktoś, kto mógł zadać cał­kiem słuszne pyta­nie – dla­czego on tu, w tym miej­scu, ma wszystko, a nie ja?

Podobne pyta­nia, ale odno­szące się do zupeł­nie innego kon­tek­stu, zada­wała sobie Justyna. Opa­lała się na brzegu basenu, od czasu do czasu przy­glą­da­jąc się popi­som Karola. Świet­nie pły­wał, to trzeba było mu przy­znać. Kochała go, nie­stety. Jej umysł praw­niczki pro­wa­dził nie­ustanne roz­po­zna­nie sytu­acji, w którą się wplą­tała. Podob­nie jak obser­wa­cje serca; na­dal biło, ale jakby w drugą stronę, nie w tę roz­sądną, tylko na prze­kór wszyst­kim, i to jesz­cze ze zdwo­joną siłą. Cóż mogła pora­dzić, że było to takie przy­jemne i konieczne zara­zem?

Karol wyszedł z wody. Justyna zdjęła oku­lary prze­ciw­sło­neczne i pozwo­liła mu się poca­ło­wać. To zbli­że­nie mogłoby trwać dłu­żej, ale odwró­ciła twarz.

– Masz gorz­kie usta.

Pomy­ślał: „Znowu zaczyna maru­dzić. Prze­cież jest tak wspa­niale”.

Mimo że Justyna dosko­nale znała willę, poru­szała się po jej wło­skich mar­mu­rach nie­pew­nie. Nazy­wała to kon­flik­tem wła­sno­ści – opa­lała się nie na swoim tere­nie, ale czuła, że należy do Karola. Pomy­ślała wtedy po raz pierw­szy, że takie samo słońce świeci dla wszyst­kich, i co wię­cej, świeci rów­nież gdzie indziej. „Powin­nam już skoń­czyć nasz romans, dla wspól­nego dobra”. Ale led­wie posta­wiła kropkę na końcu tego pew­nika, poczuła tak wielką samot­ność, jakby ode­brano jej wszyst­kie marze­nia, łącz­nie z tymi naj­bar­dziej wyeks­plo­ato­wa­nymi, do któ­rych zali­czyć można było cho­ciażby por­cję lodów baka­lio­wych. I natych­miast uśmiech­nęła się pojed­naw­czo do Karola sto­ją­cego nad nią z ręcz­ni­kiem w rękach; boha­ter­ski pły­wak, który przy­był z odsie­czą, aby uwol­nić Justynę od moral­nej spie­koty.

– Żar­to­wa­łam.

– Chodźmy na górę.

– Naj­pierw deser.

Pośpieszna miłość zosta­wiła mocne wspo­mnie­nia; film wyryty na taśmie.

Ich zbli­że­nie tam­tego popo­łu­dnia miało jesz­cze jeden wymiar godny odno­to­wa­nia. Otóż Karol zain­spi­ro­wany zacho­wa­niem kochanki przy base­nie też poczuł, że powi­nien już ją zosta­wić, nawet jeśli nie miał na oku następ­nej.

Tak to i ona, i on nawet nie podej­rze­wali, jak wiele ich łączy. Nazy­wało się to empa­tią; antyczne wręcz okre­śle­nie na coś, co odkry­wało się rado­śnie we współ­cze­sno­ści jakby po raz pierw­szy w histo­rii świata.

Jola mogła ucho­dzić za wzór kobiety współ­cze­snej. Bez inte­lek­tu­al­nych obcią­żeń, ale bystra. Uło­żona, wykształ­cona i z cha­rak­te­rem. Jej zgrabna syl­wetka wciąż podo­bała się Karo­lowi jako część obrazu zapro­gra­mo­wa­nego na okładkę pisma pod tytu­łem życie. Willa była miej­scem, gdzie Jola kom­po­no­wała się z każ­dym meblem, i wycho­dząc dalej, z każ­dym zakąt­kiem ogrodu. Powinna tylko być; Jola pod­da­wała się tej uni­wer­sal­nej wizji bez zastrze­żeń. Wmó­wiła sobie, że świat kobiety z klasą powi­nien być cał­ko­wi­cie uło­żony – począw­szy od miej­sca, w któ­rym mieszka, przez wycho­wy­wa­nie córki aż po obo­wiązki zwią­zane z beauty. Jej wszel­kie życiowe sta­ra­nia odno­siły się do utrzy­ma­nia tego świata za wszelką cenę; to sta­no­wiło jej uni­wer­salne marze­nie. Ale do czasu.

Pierw­sza odkryta wia­ro­łom­ność męża popchnęła ją ku zdra­dzie. Zadała się z młod­szym od sie­bie masa­ży­stą. Kilka spo­tkań z nim wystar­czyło, by nabrała obrzy­dze­nia zarówno do sie­bie, jak i do swo­jego pierw­szego kochanka, a także do męża. Póź­niej chciała nie zwra­cać uwagi na moralne salta, które Karol upra­wiał nad ich domem. Jed­nak ten­den­cja do nawią­zy­wa­nia nie­po­trzeb­nych, prze­lot­nych roman­sów została. W efek­cie ostat­niego, nim się zorien­to­wała, została porzu­cona przez kolej­nego tre­nera na rzecz młod­szej adeptki aero­biku. Pła­cząc za kie­row­nicą swego mini, pory­so­wała go o barierkę na par­kingu wiel­kiego sklepu.

Justyna prze­rwała pracę, czu­jąc, że wiele już nie zrobi. Zle­ciła sekre­tarce kilka rze­czy na następny dzień i wypu­ściła ją do domu. Sama też poje­chała do sie­bie.

Przez chwilę oglą­dała tele­wi­zję. W pro­gra­mie podróż­ni­czym poka­zy­wano mał­żeń­stwo jeż­dżące samo­cho­dem tere­no­wym po Indiach. Wła­ści­wie nie lubiła wsze­la­kiej egzo­tyki na odle­głość więk­szą niż metr, ale w tam­tym momen­cie pomy­ślała, że Indie mogłyby być jej bliż­sze niż życie w War­sza­wie, gdyby miała obok sie­bie Karola. Lub jakie­go­kol­wiek innego męż­czy­znę, byle wła­snego.

Justyna jak każda zamożna sin­gielka pie­lę­gno­wała sła­bo­ści z pogodą osoby zara­bia­ją­cej wię­cej, niż wydaje. Poświę­cała dużo czasu na paznok­cie i ubra­nia. Ale czy to jej wina, że współ­cze­sny styl życia narzu­cał roz­wią­zy­wa­nie pro­ble­mów nie w kościele, tylko na zaku­pach czy w salo­nie pięk­no­ści? Poza tym wyglą­dała świet­nie.

Wstała z kanapy. Znie­ru­cho­miała na moment nie­zde­cy­do­wana, co dalej. Zazdrosz­cząc zaży­ło­ści mał­żeń­stwu z tele­wi­zora zgod­nie zaj­mu­ją­cemu się zmianą koła w samo­cho­dzie, poczuła przy­pływ ener­gii, któ­rej nie zamie­rzała zmar­no­wać. Pod­jęła decy­zję o wypra­wie na zakupy. Pozo­sta­wały jej kołem ratun­ko­wym przed opa­da­jącą, i to znacz­nie, krzywą samo­po­czu­cia.

Zapar­ko­wała tere­nówkę na pod­ziem­nym par­kingu gale­rii han­dlo­wej. Zosta­wiła za sobą mało przy­jemną, ciemną prze­strzeń pełną tajem­ni­czych pisków opon, zapa­chu spa­lin i cieni poru­sza­ją­cych się mię­dzy kawa­łami porzu­co­nej bla­chy, na rzecz kli­ma­ty­zo­wa­nego bazaru z bujną florą odzie­żo­wych toż­sa­mo­ści – nic, tylko brać, wcho­dzić w nie i się cie­szyć.

Szła do sklepu upa­trzo­nej marki, wstę­pu­jąc to tu, to tam. Mane­kiny odziane gla­mour przy­glą­dały się jej cie­ka­wie; o tak, przy­naj­mniej tu nie czuła się baga­te­li­zo­wana.

Po godzi­nie z okła­dem trzy papie­rowe torby ukry­wa­jące bluzkę, torebkę i pasek wska­zy­wały, że dotrzy­mała słowa i nie zmar­no­wała czasu. Poczuła się zmę­czona i żądna sto­lika w kawiarni.

Sprawy poto­czyły się szybko i nim się spo­strze­gła, oku­po­wała mały sto­lik sie­cio­wej kawiarni z zagra­nicz­nym logo. Napoje poda­wano tu w poli­ure­ta­no­wych wia­drach – na wynos. Albo na miej­scu w chiń­skich fili­żan­kach, na co się zde­cy­do­wała. Obok kawy stał tale­rzyk z cia­stem bez­owym, wci­śnię­tym jej do zamó­wie­nia przez mar­ke­tin­gowe zabiegi dobrze prze­szko­lo­nego sprze­dawcy – u źró­deł nazy­wały się neu­ro­eko­no­mią. Sprze­dawcy myśleli za klien­tów. Ona nawet nie prze­pa­dała za takim gatun­kiem cia­sta.

Ogar­niało ją coraz więk­sze zdu­mie­nie.

Pomy­ślała: „Co ja tu robię?”. I poczuła już nawet nie zmę­cze­nie nóg pod­łą­czo­nych do obca­sów – odnio­sła wra­że­nie, jakby miała je zro­bione z betonu, i to na stałe. Uciec, ale jak?

Wtedy pułapka oka­zała się więk­sza niż wszyst­kie cen­tra han­dlowe świata. A trzy nie­zwy­kle este­tycz­nie wyglą­da­jące papie­rowe torby z zaku­pami stały u jej stóp zupeł­nie nie­po­trzebne. Gdyby do każ­dej z nich dodano zapałki, z pew­no­ścią zaraz by po nie się­gnęła i wyczy­ściła przed­pole.

Myślała o Karolu: „Dla­czego się go trzy­mam?”.

Szła już odważ­nie ku par­kin­gowi, gotowa zmie­rzyć się z porzu­ce­niem kochanka i geo­lo­ka­cyjną zagadką: „Znowu to samo, gdzie ja zosta­wi­łam samo­chód?”. Nim weszła do windy, dogo­nił ją pra­cow­nik kawiarni, wyma­chu­jąc przed sobą z uśmie­chem papie­ro­wymi tor­bami:

– Zapo­mniała pani zaku­pów.

– Ach, tak, rze­czy­wi­ście. Dzię­kuję bar­dzo.

W tym momen­cie tele­fon Justyny zadzwo­nił sygna­łem zare­zer­wo­wa­nym dla Karola.

Od tam­tej chwili świat wydał jej się nie­warty ducho­wych wojen i nawet wła­snych prze­ko­nań. Jego głos ją uspo­ka­jał.

Zbli­żały się uro­dziny Nata­lii. Karol wie­dział, że córka pra­gnie poznać aktora Damiana W., któ­rego uli­zane foto­gra­fie domi­no­wały w jej pokoju. Tele­wi­zja wyspe­cja­li­zo­wała się wtedy w eska­pi­stycz­nych seria­lach, trak­to­wa­nych przez publicz­ność omalże jak doku­menty. Czy­jego życia? Karol oba­wiał się, że ludzie z ekranu, w porze śnia­da­nio­wej cho­dzący w wypra­so­wa­nych ide­al­nie piża­mach i moka­sy­nach, nie ist­nieją, ale nie mógł ode­brać córce niczego, co pra­wem cywi­li­za­cji tra­fiało przed jej oczy. Nata­lia śle­dziła więc posu­nię­cia swo­jej postaci z marzeń po ekra­nie i prze­wi­dy­wal­nej mapie towa­rzy­skiej War­szawy, oczy­wi­ście uży­wa­jąc do tego inter­netu. Nawet infor­mo­wała ojca, gdzie bywał Damian W., co robił i z kim, jakby pod­su­wa­jąc pod ojca nos wła­sne marze­nie i wpra­wia­jąc w ruch jego zdol­no­ści orga­ni­zo­wa­nia innym roz­ry­wek.

Karol dał się zła­pać. Rze­czy­wi­ście posta­no­wił zro­bić Nata­lii przy­jem­ność i roz­sze­rzyć mapę poczy­nań Damiana W. o ich kon­stan­ciń­ski adres. Wydało mu się to i zabawne, i pro­ste w prze­pro­wa­dze­niu. Osta­tecz­nie akto­rzy byli do wyna­ję­cia i odgry­wali różne role. Bez trudu zdo­był tele­fon do pana W. Umó­wili się w połu­dnie w restau­ra­cji na Żura­wiej.

Pej­zaż Żura­wiej po jed­nej stro­nie wypeł­niały zapa­chy i dro­gie samo­chody, a po dru­giej na murku sie­dzieli ludzie z apa­ra­tami foto­gra­ficz­nymi w roz­czła­pa­nych spor­to­wych butach, któ­rzy nie pach­nieli ład­nie. Ocze­ki­wali na poja­wie­nie się kogoś zna­nego.

– Witam – powie­dział aktor tro­chę spóź­niony. Karol przed momen­tem zaob­ser­wo­wał scenę, w któ­rej Damian W. pozo­wał do zdjęć.

Karol zamó­wił gościowi warzywa ską­pane w sło­necz­nej oli­wie – jak gło­sił wpis w menu – w towa­rzy­stwie pła­tów pyska­tego tuń­czyka. I sok poma­rań­czowy wyci­skany na miej­scu.

Prze­szli do sedna.

– Dziwna pro­po­zy­cja. Nie wiem, czy mi odpo­wiada – powie­dział aktor, zaja­da­jąc się warzy­wami.

– Dla­czego dziwna? Chciał­bym, żeby pan zagrał samego sie­bie. To chyba naj­prost­sza rzecz na świe­cie dla aktora?

– Po pierw­sze, ni­gdy mi cze­goś takiego nie pro­po­no­wano. Po dru­gie, myślę cał­kiem poważ­nie o swo­jej karie­rze i o swoim zawo­dzie.

– Poważ­nie? – Karol uśmiech­nął się i zer­k­nął na drugą stronę ulicy. – Widzia­łem, jak robili panu zdję­cia.

– Tak, to bywa kło­po­tliwe. Serial. Za nie­długo zre­zy­gnuję.

– Mówią, że wszystko jest kwe­stią ceny.

– Pan mnie nie rozu­mie. Ja myślę poważ­nie o moim zawo­dzie i nie będę się wynaj­mo­wał jako osoba do towa­rzy­stwa na przy­ję­cia. To nawet ma swoją nazwę.

– Ale to tylko wyjąt­kowa oka­zja. Impreza dla nasto­latki, która marzy o tym, by pana poznać.

Stało się tak, że pomimo dal­szej namowy i sałatki z tuń­czy­kiem, która była prze­cież jakimś zobo­wią­za­niem, Karo­lowi nie udało się skło­nić aktora do przy­jazdu do Kon­stan­cina. Gdy już zabra­kło argu­men­tów, Karol zaczął się zasta­na­wiać, że być może źle osza­co­wał roz­mówcę.

– Dam panu trzy tysiące – rzu­cił, cho­ciaż jesz­cze przed tuń­czy­kiem zamie­rzał zaosz­czę­dzić na akto­rze i nie nad­we­rę­żać budżetu imprezy tylko dla­tego, że sie­dzący naprze­ciw niego oby­wa­tel posia­dał ana­chro­niczne ambi­cje.

– Nie, pro­szę pana. Jest cała masa innych akto­rów z seriali, któ­rzy z pew­no­ścią chęt­nie do was przy­jadą.

Po chwili Karol, spo­glą­da­jąc na reprint poprzed­niej sceny z papa­razzi, myślał: „Osta­tecz­nie nic się nie sta­nie, gdy nie będzie tego faceta na przy­ję­ciu. Dmu­cha­nie na uro­dzi­nowe świece w moim domu powinno być trak­to­wane jako przy­wi­lej, a nie praca”. Damian W. prę­żył się, uśmie­chał, prze­cze­sy­wał włosy. Repor­te­rzy nie próż­no­wali; grupa trzy­ma­jąca cyfrowe apa­raty wyglą­dała jak meduza lub wie­lo­ręki potwór osa­cza­jący ofiarę zaklę­ciami z migawką.

Następ­nego dnia Karol ode­brał tele­fon z kan­ce­la­rii, który przy­niósł rze­czy nie­spo­dzie­wane. Praw­nik przy­go­to­wu­jący umowę z ban­kiem poin­for­mo­wał, że poja­wiły się kło­poty z zabez­pie­cze­niem kre­dytu na budowę osie­dla, w które Karol inwe­sto­wał.

To ozna­czało poważne pro­blemy, bo prze­cież Karol nie posia­dał niczego innego niż kawał pola prze­ro­biony za jego sta­ra­niami na działkę budow­laną, na którą wje­chała sym­bo­liczna koparka. Dla­czego to nie wystar­czało ban­kowi? Zde­po­no­wane w tym kawałku ziemi marze­nia Karola zara­stały chwa­stami, a prze­cież tak dobrze do tej pory szło.

– Ten kre­dyt jest mi potrzebny – powie­dział dobit­nie praw­ni­kowi, który obie­cał, że w razie prze­dłu­ża­nia się nego­cja­cji postara się zna­leźć inny bank.

– Prze­dłu­ża­nia się? – Karol krą­żył po salo­nie z dło­nią przy uchu trzy­ma­jącą mały apa­rat tele­fo­niczny, jakby bolała go ta strona głowy i tylko ner­wowe spa­cery po wyfro­te­ro­wa­nym par­kie­cie mogły sta­no­wić reme­dium na rysu­jącą się na hory­zon­cie klę­skę.

Karol jed­nak nie miał zamiaru ustę­po­wać. Śmiała inwe­sty­cja sta­no­wiła jego życiowy manewr, spo­sób na wresz­cie wła­sny pałac, szczę­ście i dosta­tek. Tym śmiel­sza, że nie w swo­jej branży i czy­niona pod nosem teścia – na jego tere­nie, po cichu. Inna sprawa, że kre­dyt na budowę, o który się sta­rał, miał zamiar wypom­po­wać z nowo powsta­łej firmy, ją samą dopro­wa­dzić do upadku i w ten spo­sób zdo­być wresz­cie kapi­tał na coś swo­jego, uczci­wego.

– Tak wła­śnie – powie­dział mu praw­nik dzień póź­niej przez tele­fon. – Nie widzę innego spo­sobu niż zwięk­szyć porę­cze­nie kre­dytu przez zasta­wie­nie hipo­teki pana domu.

– Ale to nie­moż­liwe.

– Czyżby była już zajęta?

– Nie o to cho­dzi. Po pro­stu to nie­moż­liwe i już.

– Wyma­ga­łoby to także zgody pana żony, jeśli jeste­ście współ­wła­ści­cie­lami.

Praw­nik zakoń­czył roz­mowę suge­stią, że warto się poważ­nie zasta­no­wić nad tą pro­po­zy­cją, bo ina­czej on wyco­fuje się z nego­cja­cji.

Ta infor­ma­cja oddzie­liła Karola od jego wła­snego marze­nia, co gene­ral­nie zniósł nie­zbyt dobrze. Ale sta­rał się niczego po sobie nie poka­zy­wać. Jak zawsze – non­sza­lancki, zado­wo­lony, żar­to­wał i śmiał się do tele­fonu, do żony, z Nata­lią. Myślał: „Nie tu, to gdzie indziej zdo­będę ten kre­dyt”.

Upły­wały dni. Upalne, sto­jące w goto­wo­ści i cią­gnące się do póź­nych godzin; wła­śnie minęło prze­si­le­nie let­nie.

Jola w przy­pły­wie egzy­sten­cjal­nego smutku posta­no­wiła zro­bić porzą­dek we wszyst­kich sza­fach. Prze­aran­żo­wała układ blu­zek i swe­trów na pół­kach, jakby zapo­mniała o tym, że mie­siąc wcze­śniej zro­biła to samo. Pozbyła się kil­ku­na­stu par butów – zawio­zła je do sióstr; zaska­ku­jące doprawdy, co zakon­nice osa­dzone w pobliżu boga­tych domów nosiły pod habi­tami. Wciąż pełna gar­de­ro­bia­nego ani­mu­szu rzu­ciła się na szafę Karola, aby i w niej zro­bić porzą­dek.

Pod let­nimi polo męża odkryła czer­woną teczkę. Miej­sce jej prze­cho­wa­nia wska­zy­wało na chęć ukry­cia. Czego? Kogo?

Serce zabiło jej moc­niej, usia­dła na krze­śle. Otwo­rzyła teczkę, spo­dzie­wa­jąc się w niej kom­pro­mi­tu­ją­cych zdjęć, rachun­ków hote­lo­wych i innych dowo­dów zdrady. Nie­stety, Karol prze­cho­wy­wał tam zupeł­nie dla niej nie­zro­zu­miałe plany geo­de­zyjne.

Scho­wała na powrót teczkę mię­dzy bawełnę i wyco­fała się z gar­de­roby męża, uprzy­tom­niw­szy sobie, że nie będzie poświę­cać cen­nego czasu czło­wie­kowi, który jej swego czasu także skąpi.

Nie­mniej poczuła się wtedy znowu żoną nie­skoń­cze­nie opusz­czoną, baga­te­li­zo­waną, nie­ko­chaną – jakie to euro­pej­skie!

Karol pły­wał, odpo­czy­wał, opa­lał się i roz­gry­zał pro­blem inwe­sty­cyjny. Kal­ku­lo­wał, roz­ma­wiał ze zna­jo­mymi przez tele­fon, sta­rał się zna­leźć trzy miliony na budowę osie­dla, upar­cie wszyst­kim wma­wia­jąc, że tego rze­czy­wi­ście chce. Szło mu o tyle opor­nie, że do tej pory nie zaj­mo­wał się takimi kwo­tami i przy­zwy­czaił się do zwy­cięstw z mar­szu. Po pro­stu – Karo­lowi się nie odma­wiało, i tyle. Dla­czego więc teraz?

Napię­cie, któ­rego nie potra­fił się pozbyć, i cią­gły brak pomy­słu na pie­nią­dze musiały go w końcu popchnąć ku Justy­nie. Nie dla­tego, że ona miała gotówkę; była ucieczką od pro­blemu, miłym w dotyku prze­ryw­ni­kiem w kule­ją­cej reali­za­cji życio­wego planu.

Karol zapro­po­no­wał jej spę­dze­nie wspól­nego week­endu. Zare­zer­wo­wał dwu­oso­bowy pokój w hotelu nad Zale­wem Zegrzyń­skim, nie­da­leko War­szawy. Z domu wymel­do­wał się pod pre­tek­stem służ­bo­wego wyjazdu.

Z tarasu ich pokoju roz­ta­czał się widok na sza­ro­nie­bie­ski kafel wody rzu­cony mię­dzy zie­lo­no­ści brzegu. Ruch na zale­wie był spory. Mię­dzy powol­nie pły­ną­cymi żaglów­kami prze­my­kały moto­rówki i sku­tery wodne, żwawo sunęły kajaki. Albo mozol­nie, cią­gnąc za sobą spie­nione welony, pły­nęły rowery wodne – pojazdy na tyle pro­ste w obsłu­dze, by zasłu­żyć sobie na popu­lar­ność. To nic, że ludzie wyglą­dali na nich dość gro­te­skowo. Słońce tań­czyło mię­dzy całą tą mecha­niką spusz­czoną na wodę, a przy brzegu taplały się dzieci.

Justyna z Karo­lem na razie korzy­stali ze wspól­nego wyjazdu, jak tylko mogą kochan­ko­wie.

Kiedy opu­ścili pokój, wto­pili się w week­en­dowy tłum łapią­cych słońce nie­da­leko od mia­sta, ale już w dosta­tecz­nej odle­gło­ści, aby zapo­mnieć na chwilę, kim się jest i co naj­waż­niej­sze, jak w ich przy­padku – z kim.

Po połu­dniu wypły­nęli na zalew omegą, którą Karol zręcz­nie manew­ro­wał. Od czasu do czasu mijały ich łódki z ano­ni­mo­wymi pasa­że­rami. Brzeg wyska­lo­wał się do skrom­nego paska zabu­do­wań. Byli sami. Wszystko, co wią­zało się z kom­pli­ka­cjami lądo­wego życia, wypa­ro­wało do stanu roz­świe­tlo­nej, mło­dej bez­tro­ski.

Karol powie­dział, że ją kocha, a póź­niej zro­bił zwrot przez rufę tak, że Justyna zapisz­czała z wra­że­nia. Bez wąt­pie­nia to mu się udało. Justyna poczuła wtedy, że nie tylko całe jej ciało, ale całe życie zna­la­zło się w jego rękach. Zaraz póź­niej Karol zrzu­cił żagiel i przy­siadł się do niej.

– Więc co będzie z nami teraz? – Wychy­liła się za burtę i bawiła pal­cami na powierzchni chłod­nej wody; żaglówka dry­fo­wała.

Ow­szem, miała Karola, ale był mężem jej sio­stry.

Wtedy przed­sta­wił jej prośbę.

Miej­sce i moment nie zostały wybrane przy­pad­kowo. Nim powo­do­wała gorączka szyb­kiego pozby­cia się kło­potu. A ona nie miała żad­nej spo­sob­no­ści ucieczki, aby sprawę prze­my­śleć na spo­koj­nie, czyli cho­ciażby zba­ga­te­li­zo­wać.

Miała pod­pi­sać się pod doku­men­tami dla banku zamiast Joli, obcią­ża­jąc w ten spo­sób hipo­tekę willi w Kon­stan­ci­nie.

– Co? Mia­ła­bym sfał­szo­wać pod­pis? – Karol nie widział jej oczu ukry­tych za oku­la­rami, ale sły­szał w gło­sie Justyny zdzi­wie­nie wysta­jące daleko poza hory­zont. Kochała Karola i wie­rzyła, że skoro ona kocha, to on także, i przez to cały świat ma sens.

Mil­czała.

Karol tłu­ma­czył jej, że to, o co prosi, jest miło­sno-biz­ne­so­wym pro­jek­tem jego autor­stwa, obli­czo­nym na ich wspólne szczę­ście. Co posta­wiło instynkt Justyny w stan podwój­nej goto­wo­ści. Jej kocha­nek ni­gdy bowiem nie jawił jej się jako czło­wiek inte­resu. Myślała: „Jeśli już w tym tan­de­mie ktoś ma być gospo­dar­czym ster­ni­kiem, to ewi­dent­nie musie­li­by­śmy zamie­nić się miej­scami. Niech Karol ste­ruje sobie samo­cho­dem czy łódką”. To ona była tu biz­ne­swo­man i rze­czy­wi­ście znała się na inte­re­sach.

– Prze­cież macie pra­wie iden­tyczne pod­pisy i jeste­ście do sie­bie podobne. – Uśmie­chał się do niej ni to czule, ni prze­bie­gle, wie­rząc w moc swego oddzia­ły­wa­nia na nią. – Tylko ty jesteś młod­sza i pięk­niej­sza. No czy nie jest to genialne?

Nie minęło wiele czasu od powrotu z rejsu po jezio­rze, gdy przed oczami Karola sie­dzą­cego na tara­sie ich pokoju poja­wiła się Justyna ubrana do podróży. Co było jej odpo­wie­dzią na pro­po­zy­cję zło­żoną na wodzie. Odsta­wił kie­li­szek szam­pana na sto­lik.

Do momentu powrotu do portu, spa­ceru wzdłuż przy­stani i zdaw­ko­wych roz­mów, które pro­wa­dzili, zacho­wy­wała się mil­cząco i spo­koj­nie. Wyda­wało mu się, że potrze­buje czasu na zaak­cep­to­wa­nie pro­po­zy­cji.

– Justyna, gdzie ty się wybie­rasz?

– Chcę wró­cić.

– Ale dla­czego? – wypa­lił pośpiesz­nie. Justyna uśmiech­nęła się iro­nicz­nie, bo pyta­nie cofało ich zna­cze­nie w miło­snym dra­ma­cie; tego czasu nie spo­sób było zapo­mnieć. Na uspra­wie­dli­wie­nie Karola nale­żało dodać, że był zupeł­nie nie­przy­go­to­wany do jej ucieczki, cho­ciaż powi­nien brać to pod uwagę. – Tak od razu?

Wstał z leżaka. Wobec podróż­nej ele­gan­cji Justyny jego ber­mudy oraz wło­skie klapki wyzna­czały gra­nicę mizer­nej eks­pre­sji pod tym wzglę­dem.

Justyna na gło­wie miała kolo­rową chustkę prze­wią­zaną pod brodą. Wyglą­dało to jak tro­pi­kalny motyl, który odpo­czy­wał tam po locie i cier­pli­wie zno­sił koły­sa­nia w każdą stronę. Tę chustkę dostała od Karola, co sta­no­wiło taki sam ele­ment jej przy­wią­za­nia do niego jak komen­tarz do bólu, który wła­śnie jej zafun­do­wał. Wyżej spod kolo­ro­wego mate­riału wysta­wał kosmyk blond wło­sów, jakby celowo uło­żo­nych w oznakę zalot­no­ści, która już nie miała adre­sata. Doświad­czona w podob­nych sytu­acjach Justyna nie zmie­niała się w przy­zwy­cza­je­niu. Bo nawet teraz, kiedy miłość jej życia popi­jała ape­ri­tif, pod­czas gdy ona pako­wała walizkę, nie chciała rezy­gno­wać ze świet­nego wyglądu. Co sta­no­wiło jej bez­sprzeczny walor, a Karol teraz także doce­nił zgrab­ność kobie­cej figury odzia­nej do podróży i jakość ubioru. Prze­mknęło mu przez głowę: „Co ja tu będę robił, gdy ona mi zwieje?”. W ręce trzy­mała rączkę walizki na kół­kach.

Pogoda tego dnia wciąż znie­wa­lała bez­kre­snym dzwo­nem nieba. Roz­pro­szone świa­tło zacho­dzą­cego słońca igrało na wodzie, cho­wało się w cie­niu drzew i wybu­chało w oczach, odbite od lakie­ro­wa­nych powierzchni moto­ró­wek wpły­wa­ją­cych do przy­stani. Waka­cyjny obraz drżał, jakby był żywym stwo­rze­niem. I nawet jeśli pod tym nie­bem roz­gry­wały się sceny, przy któ­rych ludzie zmie­niali gwał­tow­nie swoje towa­rzy­stwo, to wła­śnie pogoda sta­no­wiła dla Karola naj­lep­szego sprzy­mie­rzeńca. To zna­czy: jemu wyda­wało się, że w takich deko­ra­cjach można zro­bić i powie­dzieć wszystko, bez żad­nych kon­se­kwen­cji. Pogoda dawała nawet prawo wyco­fa­nia się z nie­mo­ral­nej pro­po­zy­cji w dowol­nym momen­cie gry i powrotu do stanu poprzed­niego, jak gdyby ni­gdy nic.

Ale co, jeśli Justyna we wszystko uwie­rzyła i nie chciała niczego zapo­mi­nać? Bo Justynę bar­dzo to bolało. Ona posta­no­wiła jed­nak ruszyć się znad wody, ze słońca, wbrew wszyst­kiemu i wszyst­kim.

– Tak, wra­cam do War­szawy.

Karol pod­szedł do Justyny.

– Ależ kocha­nie, naprawdę, nie chcia­łem cię niczym ura­zić. To była tylko luźna pro­po­zy­cja…

– Dla­czego wła­śnie ja? Dla­czego pomy­śla­łeś o mnie, że jestem do tego zdolna?

Chciał ją poca­ło­wać, ale odwró­ciła głowę. Nie pozwo­liła sobie zdjąć oku­la­rów, więc było mu podwój­nie trudno zaglą­dać tam, gdzie rodziły się jej myśli. Może nawet chciała ukryć przed nim łzy?

– Prze­cież piłem, nie mogę cię odwieźć.

– Nie musisz się faty­go­wać. – Uśmiech­nęła się iro­nicz­nie. – Już zamó­wi­łam tak­sówkę.

I nim się spo­strzegł, Justyna była w dro­dze do drzwi, a on pośpiesz­nie nakła­dał koszulkę polo.

Pozo­sta­wiona sama sobie Jola krę­ciła się bez celu po willi. Opa­lała się, plot­ko­wała przez tele­fon. W nie­dzielę zamó­wiła lunch z nie­od­le­głej wło­skiej restau­ra­cji; zja­dła go razem z Nata­lią. Córka wró­ciła do inter­netu, a ona opa­lała się do znu­dze­nia. Po połu­dniu dopro­wa­dziła tępym wzro­kiem posta­cie ulu­bio­nego serialu do napi­sów koń­co­wych. Póź­niej przy­szło jej do głowy, aby jesz­cze raz przej­rzeć teczkę Karola ukrytą w gar­de­ro­bie.

„Co to za plany?” Jola tym razem uważ­niej wer­to­wała sekretne doku­menty męża, odnaj­du­jąc w nich rzuty przy­szłego osie­dla miesz­ka­nio­wego. Wid­niały na nich nazwi­ska ich zna­jo­mych archi­tek­tów i nazwa ulicy.

– Czy wy robi­li­ście dla Karola plany osie­dla? – docie­kała przez tele­fon. Dowie­działa się, że miało to być tajem­nicą i nie­spo­dzianką rów­no­cze­śnie. – Jaką nie­spo­dzianką i dla kogo?

Kiedy doje­chała na miej­sce, zoba­czyła łąkę z hał­dami wyko­pa­nej ziemi i osa­mot­nioną maszynę budow­laną, któ­rej pil­no­wał stróż. Na widok osoby zain­te­re­so­wa­nej nie­użyt­kiem opu­ścił poste­ru­nek przed pla­sti­kową budką. Był roze­brany do pasa i spie­czony na słońcu. „Piękna opa­le­ni­zna” – prze­mknęło jej przez głowę.

– Co tu będzie? – zapy­tała Jola.

– Osie­dle. Miesz­ka­nia – odpo­wie­dział. – A czemu pani pyta?

– Może kupię tu miesz­ka­nie, podoba mi się – odparła.

– A co tu do podo­ba­nia? Tu nic nie ma. – Był zdzi­wiony, że ktoś może zoba­czyć na miej­scu wię­cej niż tylko chwa­sty.

– Dla­czego nikt nie pra­cuje?

– A bo ja wiem? – Podra­pał się po gło­wie. – Pew­nie nie­długo zaczną.

Na pyta­nie, kto jest wła­ści­cie­lem tego placu, wzru­szył ramio­nami. Popro­siła go, żeby cho­ciaż opi­sał tego kogoś i jakim samo­cho­dem jeź­dzi; obraz paso­wał do Karola.

Karol spę­dził wie­czór i część nocy, gdy zosta­wiła go Justyna, w barze, pijąc whi­sky z towa­rzy­stwem, na jakie zawsze można liczyć w oko­licy bute­lek. Następ­nego dnia obu­dził się na kacu i prze­dłu­żał moment wyjazdu, aby dojść do sie­bie. Ruszył w drogę powrotną dopiero wtedy, gdy sprzą­taczka zapu­kała do pokoju z pyta­niem, czy może odku­rzyć.

Nie miał pomy­słu, co dalej, a już na pewno nie miał ochoty na powrót do żony. Co nie ozna­czało, że o niej nie myślał.

Zaje­chał na Cedrową, zga­sił sil­nik. Prze­cze­sał włosy w lusterku, sta­nął na pod­jeź­dzie willi. Otwo­rzył bagaż­nik. Wyjął z niego spor­tową torbę z wiel­kim logo nie­miec­kiej firmy i ini­cja­łami imie­nia i nazwi­ska; obce wyrazy przy­cze­pione do wła­snego życia miały mu przy­da­wać wyjąt­ko­wo­ści. Wło­żył nos do wnę­trza samo­chodu raz jesz­cze, i wycią­gnął stam­tąd bukiet kwia­tów kupiony dla Joli. Poprze­dzony nim poja­wił się w hallu willi.

– Kocha­nie, wró­ci­łem! Gdzie jesteś?

Nawet w wiel­kim domu dość łatwo się zorien­to­wać, że nikogo w nim nie ma.

Karol stał przez chwilę nie­zde­cy­do­wany, znowu krzyk­nął, pró­bu­jąc zazna­czyć obec­ność, ale w willi rze­czy­wi­ście nikogo nie było. Włą­czył tele­wi­zor, szu­ka­jąc ratunku przed samot­no­ścią; nie lubił być sam. Jakby każda chwila prze­stoju w pod­pi­sa­nej wła­snymi poczy­na­niami bio­lo­gii i socjo­lo­gii zmu­szała do psy­cho­lo­gii. A tu domi­no­wały jakieś paję­czyny, wil­gotne ściany i podej­rza­nej śli­sko­ści plamy na pod­ło­dze, miej­sce żywie­nia zaska­ku­ją­cej w kształ­tach fauny.

Jola wciąż stała na polu z koparką. Wykrę­ciła numer ojca. Ode­brał od razu.

– Słu­cham cię, córeczko.

– Mógł­byś przy­je­chać… – przed­sta­wiła mu prośbę i nale­gała na spo­tka­nie wła­śnie na tym pust­ko­wiu. W końcu się zgo­dził.

Zoba­czyła w lusterku wstecz­nym nad­jeż­dża­jącą limu­zynę. Popra­wiła usta szminką, prze­cze­sała włosy.

Samo­chód ojca zatrzy­mał się, wysiadł z niego kie­rowca i pod­szedł do mini. Opu­ściła szybę.

– Dzień dobry. Ojciec panią prosi.

– Moja piękna. – Sie­dzieli w środku srebr­nej limu­zyny. – Co się stało?

Jola miała dość czasu, aby przy­go­to­wać opo­wieść, ale w tam­tym momen­cie nie potra­fiła wypo­wie­dzieć ani słowa, więc się roz­pła­kała. Jakby były święta, jakby dostała od ojca naj­ład­niej­szy pre­zent i wzru­sze­nie zablo­ko­wało ją zupeł­nie.

Tade­usz wła­śnie apli­ko­wał sobie bez­mię­sną dietę. Wpro­wa­dzał w oto­cze­nie prze­waż­nie spo­kój i opa­no­wa­nie, cho­ciaż okre­sami wybu­chał nie­po­trzeb­nym gnie­wem.

– Te łzy są nie­po­trzebne. – Wydał się Joli nie­zbyt zdzi­wiony miej­scem spo­tka­nia, co dość szybko się wyja­śniło. – Poza tym popły­nie ci cały maki­jaż.

To ją otrzeź­wiło.

– Czy ty wiesz, gdzie jeste­śmy?

– Mogłem się domy­ślać, że mnie tu zapro­sisz, cho­ciaż nie zna­łem dokład­nego adresu.

– Tę działkę kupił Karol.

Ojciec przy­tak­nął, a Jola pod­nio­sła uza­sad­nione jej zda­niem pre­ten­sje, że nic jej nie wspo­mi­nał o posu­nię­ciach biz­ne­so­wych męża.

– Dla­czego ja mia­łem ci cokol­wiek mówić? Jeśli już, on powi­nien to zro­bić.

Przez chwilę mil­czała. Ojciec przy­gar­nął ją do sie­bie i poca­ło­wał ser­decz­nie w czoło.

– Dla­czego chciał przed nami to ukryć?

– To zna­czy: jemu się wydaje, że to tajem­nica. Ale o wszyst­kim, co się buduje i ma budo­wać w tym mie­ście, wiem zaraz, gdy ktoś tylko o tym wspo­mni. Ba, gdy ktoś o tym pomy­śli. Ten twój Karol jest taki naiwny! Trzeba jed­nak przy­znać, że udało mu się po cichu pod moim nosem kupić tę działkę. Sprawa się wydała dopiero wtedy, gdy zło­żył papiery o kre­dyt na budowę. I posta­no­wi­łem mu nie prze­szka­dzać. Osta­tecz­nie tak czy siak ta zie­mia pozo­sta­nie w rodzi­nie.

– Tak czy siak? – Jola była skon­ster­no­wana – Ale jed­nak powi­nie­neś mi o tym powie­dzieć.

– Po co? Od razu zorien­to­wałby się, że wiem, co robi. Poza tym nie­po­trzeb­nie byś się dener­wo­wała, że mu ten biz­nes nie wyj­dzie.

– A nie wyj­dzie?

Dał jej do zro­zu­mie­nia, że przez swoje konek­sje nie dopu­ścił, by Karol dostał kre­dyt na budowę. I to powinno raz na zawsze ostu­dzić jego zamiary wcho­dze­nia w branżę budow­laną.

– Ale ja go znam, będzie się sta­rał do upa­dłego.

– Wła­śnie. Chwa­lił się nie­dawno zaufa­nemu praw­ni­kowi, że zgo­dzi­łaś się zasta­wić hipo­tekę willi pod tę budowę. To prawda?

– Ależ skąd! – Zdzi­wie­nie Joli stę­żało, podob­nie jak jej ojca, bo spo­dzie­wał się, że zawsty­dzi córkę tą wia­do­mo­ścią.

Justyna oba­wiała się uro­dzin Nata­lii, ale obawa wcale nie powstrzy­mała kalen­da­rza. Dla kogo jechała na Cedrową? Oczy­wi­ście dla swo­jej jedy­nej sio­strze­nicy, a nie dla Karola.

– Jest pani ostat­nia z listy – ochro­niarz powie­dział do niej z uśmie­chem. – I ma pani miej­sce na par­kingu. – Wska­zał jej kawa­łek wol­nego placu.

– Ach tak, wszy­scy na mnie cze­kają? – Justy­nie się nie śpie­szyło. Zanim weszła na przy­ję­cie, sie­działa w samo­cho­dzie, popra­wia­jąc bez końca maki­jaż.

Zmierz­chało, cie­pło dnia ustę­po­wało przy­jem­nej wie­czor­nej fali chłodu. Niebo wolne od kine­tyki obło­ków zapo­wia­dało gwiaź­dzi­stą noc.

Spora część gości trzy­mała się par­kietu roz­ło­żo­nego na ogro­do­wej tra­wie. Klu­bową muzykę poda­wał DJ w baweł­nia­nej czapce i nausz­ni­kach pod­łą­czo­nych poskrę­ca­nym prze­wo­dem do kon­so­lety. Z grupy tań­czą­cych nagle ode­rwał się wolny elek­tron w postaci Nata­lii. Dziew­czyna pach­niała per­fu­mami na roz­grza­nym ciele, a przede wszyst­kim mło­do­ścią.

– Wspa­niale wyglą­dasz – powie­działa Justyna.

Nata­lia pomy­ślała: „Jak nie­wiele potrzeba, by wzbu­dzać zado­wo­le­nie innych”.

– Jak się cie­szę, że cię widzę, cio­ciu.

– To dla cie­bie. – Justyna poda­ro­wała sio­strze­nicy czer­woną skó­rzaną torebkę w kształ­cie serca. Był to pre­zent nie­zwy­kle szy­kowny i _à la mode_. Udo­wod­niła tym samym, że w świe­cie dosko­nale zaopa­trzo­nym można było jesz­cze wyna­leźć rze­czy, któ­rych ktoś nie ma, a nawet o nich marzył.

Nata­lia pró­bo­wała wcią­gnąć ją w tańce, ale nie był to dobry pomysł na zago­spo­da­ro­wa­nie Justyny tego wie­czora. Ona pra­gnęła jak naj­mniej rzu­cać się w oczy, co jako tak­tyka na przy­ję­cie było dość pro­ble­ma­tyczne.

Dla Joli zabawa w willi zamie­niła się szybko w wielki ból głowy. Uświa­do­miła sobie, że z wie­kiem maleje jej tole­ran­cja na tłum, a szcze­gól­nie gdy doty­czy to jej wła­snego domu. Nie bez zna­cze­nia pozo­sta­wał skład oso­bowy przy­ję­cia – na setkę osób roz­po­zna­wała tylko zni­komą część gości, bo więk­szość sta­no­wiła książka adre­sowa Karola. Byli to ludzie, któ­rzy lubili być zapra­szani i uwiel­biali bywać. To się czuło w swo­bo­dzie zacho­wa­nia i znaj­do­wa­nia zabawy w zaba­wie. Trudno było to Joli zro­zu­mieć, podob­nie jak nie­zro­zu­miałe wyda­wały się warunki, jakie zapew­nił im Karol, cho­ciażby w postaci powrot­nego auto­busu do War­szawy. Miał być pod­sta­wiony na Cedrową grubo po pół­nocy.

– Pro­szę, wyglą­dasz na zmę­czoną.

– Tak, to prawda. – Przy­jęła bez entu­zja­zmu drinka przy­nie­sio­nego jej przez męża. I w mil­cze­niu przy­glą­dała się, jak kolejna grupa osób w stro­jach kąpie­lo­wych wska­kuje do basenu. – Nie­dawno był czysz­czony, znowu trzeba będzie wołać tech­nika – powie­działa Karo­lowi, ale on już odcho­dził w kie­runku ludzi woła­ją­cych na niego.

– Idziesz ze mną?

– Nie.

Jola lubiła się mar­twić. Z tą róż­nicą, że na co dzień jej zmar­twie­nia wysta­wione były na próbę w nie­wiel­kiej skali; powinna pójść do sie­bie i nie patrzeć, jak na jej gospo­dar­stwo naje­chali bar­ba­rzyńcy. Przy­łą­czyć się do nich? Nie, to nie­moż­liwe! Ich ruchy roz­ry­wały prze­strzeń, nie­wi­dzialne ręce prze­su­wały rze­czy, śmiech burzył spo­kój, a muzyka sta­wała się nie do znie­sie­nia. Ogród zapeł­niał się porzu­co­nymi opa­ko­wa­niami po wszyst­kim, co nale­żało roz­pa­ko­wać, zużyć i porzu­cić.

Dla Nata­lii było to przy­ję­cie – marze­nie.

Ze wszyst­kiego naj­bar­dziej zachwy­cała się obec­no­ścią Karo­liny B., seria­lo­wej aktorki, którą jej ojciec spro­wa­dził na Cedrową. Nata­lia nie odstę­po­wała gwiazdy sezonu ani na chwilę. Pra­gnęła poka­zać się w jej towa­rzy­stwie wszyst­kim, a szcze­gól­nie swoim przy­ja­ciół­kom. Oto por­tale plot­kar­skie wypu­ściły z elek­tro­nicz­nej jaskini kogoś praw­dzi­wego – i można było sobie z nim nawet robić zdję­cia!

Karol uwiel­biał ten gwar. Ludzie wypeł­niali prze­strzeń ener­gią, zapa­chami, gło­sami. Napę­dzali się sami sobą, pochła­niali dania wyno­szone z kuchni przez mecha­nicz­nych kel­ne­rów, bary ugi­nały się pod napo­rem gości ocze­ku­ją­cych na drinki; cią­gle było mało. A na to wszystko nakła­dała się muzyka z gło­śni­ków usta­wio­nych w ogro­dzie.

Przy­ję­cie osią­gało mak­si­mum.

Czas był już naj­wyż­szy zająć się wła­snymi przy­jem­no­ściami.

Głosy kobiet prze­peł­niały mu uszy przy­zwo­le­niem. Myślał już tylko o Justy­nie i od jakie­goś czasu roz­glą­dał się za nią inten­syw­nie. Ale nie za ofi­cjalną Justyną, z twa­rzą prze­zna­czoną na oka­zje rodzinne. Miała to być jego wła­sna Justyna – patrząca mu w oczy, oddana, ule­gła. Raz nawet udało mu się pochwy­cić jej spoj­rze­nie, ale zaraz się odwró­ciła i znik­nęła w cie­niach ogrodu.

Teraz szedł w kie­runku altany, bo wyda­wało mu się, że poszła wła­śnie tam.

– Widział pan młodą kobietę w srebr­nej sukience, która tu wcho­dziła?

– Sio­strę pana żony? Nie. – Ochro­niarz pokrę­cił głową.

Karol miał nadzieję; zga­sła w tym momen­cie.

– Na pewno?

Ochro­niarz potwier­dził, że jed­nak nie.

– Jadł pan coś? Zaraz każę panu coś przy­słać.

Goście wska­ki­wali do wody w ubra­niach. Męż­czyźni się śmiali, kobiety pisz­czały, wzbu­rzona woda goto­wała się na zimno.

Tym­cza­sem powie­trze zma­to­wiało, zapadł zmierzch, potem noc. Ogród ożył jaskra­wymi świa­tłami reflek­to­rów usta­wio­nych w tra­wie. Karol włą­czył też oświe­tle­nie basenu i wtedy woda oddała to, co ukry­wała do tej pory; bez­na­dziej­nie i pożą­dli­wie szu­kał wśród tych kształ­tów Justyny.

Nagle na jego oczy spa­dły nie­spo­dzie­wa­nie czy­jeś dło­nie. Pomy­ślał: „Naresz­cie, ona!”. Zła­pał je i odwra­ca­jąc się, powie­dział:

– Justyna?

– Nie, tato, to ja, Nata­lia. – Jego córka śmiała się z dow­cipu.

Karol nie dał po sobie poznać roz­cza­ro­wa­nia.

– Jest nie­sa­mo­wi­cie. I mam nową przy­ja­ciółkę.

– Lep­sza niż ten aktor, za któ­rym tęsk­nisz?

– Lep­sza? – Tu Nata­lia spo­waż­niała, bo ojciec przy­po­mniał jej o ser­co­wym zaan­ga­żo­wa­niu, któ­rego nie mogła zama­zać obec­ność nawet naj­wy­żej noto­wa­nej zna­jo­mo­ści.

– Ciotka Justyna już poje­chała – powie­działa Nata­lia, nie wie­dząc, jakie spu­sto­sze­nie w pło­chym sercu ojca wyrzą­dza w podzię­ko­wa­niu za jego trud.

– Kiedy? Nic mi nie mówiła.

– Żegnała się ze mną i z mamą.

– Więc jed­nak?

– Jed­nak: co?

– Ależ nic.

Nata­lia wska­zała na drugą stronę basenu – stała tam Jola, roz­ma­wia­jąc z aktorką Karo­liną B.

– Zobacz, jakie one do sie­bie podobne.

– Kto jest podobny? – Karol zdzi­wiony tym spo­strze­że­niem puścił je mimo uszu, wciąż roz­go­ry­czony ucieczką kochanki z miej­sca zda­rzeń.

– No, one, obie. Mama z Karo­liną. Chodźmy tam, jak nie wie­rzysz, to przyj­rzymy im się z bli­ska.

Nata­lia pocią­gnęła ojca za sobą.

– Nie mamy szczę­ścia, gdzieś sobie poszły. – Nata­lia wyda­wała się nie­po­cie­szona nie­spo­dzie­wa­nym waka­tem. Ale już ode­rwała się od ramie­nia Karola, nie­siona naj­now­szym prze­bo­jem, który pul­so­wał w uszach czymś miłym i mię­dzy­po­ko­le­nio­wym. Gdyby Karol nie był zajęty swoim roz­cza­ro­wa­niem, nawet dałby się namó­wić córce na dance, ale – nie! Chciał mieć Justynę tu, obok sie­bie! I wrzu­cić do wody! Żeby ochło­nęła, opa­mię­tała się. Żeby… Parzył go w kie­szeni klucz, który otwie­rał zamek od ogro­do­wej komórki, gdzie ogrod­nik Leon trzy­mał narzę­dzia i leżaki, na któ­rych można byłoby utrwa­lić w pamięci tyle przy­jem­nych rze­czy, że szkoda gadać.

Wziął do ręki jesz­cze jed­nego drinka i usiadł samot­nie na ogro­do­wej ławce. Zamknął oczy, poczuł, że jest wsta­wiony. Ale zanim jego nastrój prze­chy­lił się na dobre w stan alko­ho­lo­wego pomie­sza­nia, Karol doznał nie­spo­dzie­wa­nej jasno­ści. To wtedy wła­śnie dotarł do niego sens słów wypo­wie­dzia­nych przez Nata­lię. Bo jeśli można było snuć ana­lo­gie w wyglą­dzie ota­cza­ją­cych go kobiet, to samo życie pod­su­wało roz­wią­za­nie, któ­rego szu­kał – wręcz je pro­wo­ko­wał – i które wresz­cie go zna­la­zło. I w momen­cie gdy Karol dostrzegł Karo­linę B. w orbi­cie base­no­wych wygłu­pów, odsta­wił szklankę na zie­mię, wstał z ławki i zro­bił pierw­szy poważny krok w stronę aktorki. Rów­no­cze­śnie z podob­nym, który w tym samym kie­runku znowu wyko­ny­wała jego córka, z prze­ciw­nej strony basenu.