Błękitny młoteczek - ebook

1

Dojechałem do rezydencji prywatną drogą, rozszerzającą się na wierzchołku w niewielki parking. Po wyjściu z samochodu mogłem popatrzeć za siebie na leżące w dole miasto i dostrzec wieże misji oraz gmach sądu, do połowy zanurzony w oparach mgły i dymu. Kanał leżał po drugiej stronie wzniesienia, wśród porozrzucanych wysepek.

Jedynym dźwiękiem, jaki dochodził do moich uszu, jeśli nie liczyć cichego pomruku autostrady, którą przed chwilą opuściłem, był odgłos odbijanej piłki tenisowej. Kort, otoczony wysoką drucianą siatką, sąsiadował z boczną ścianą domu. Krępy mężczyzna w szortach i płóciennym kapeluszu grał z ruchliwą blondynką. W skupieniu, z jakim poruszali się po zamkniętej przestrzeni, było coś, co nasunęło mi skojarzenie ze spacerującymi po dziedzińcu więźniami.

Mężczyzna przegrał szereg piłek pod rząd i postanowił zauważyć moją obecność. Przerwał grę, odwrócił się plecami do partnerki i podszedł do ogrodzenia.

– Pan Lew Archer?

Odpowiedziałem mu twierdząco.

– Spóźnił się pan.

– Miałem trudności ze znalezieniem pańskiej drogi.

– Trzeba było spytać kogokolwiek w mieście. Wszyscy wiedzą, gdzie mieszka Jack Biemeyer. Nawet lądujące tu samoloty używają mego domu jako punktu orientacyjnego.

Mogłem łatwo domyślić się przyczyny. Budynek był potężną bryłą z białego kamienia i czerwonych dachówek, wzniesioną w najwyższym punkcie Santa Teresa. Górowały nad nim tylko widoczne po drugiej stronie miasta wzgórza i krążący po jasnym, październikowym niebie jastrząb.

Zbliżyła się partnerka Biemeyera. Wydawała się znacznie młodsza od niego. Miałem wrażenie, że wzrok, jakim obrzuciłem jej szczupłą, jasną twarz i figurę dojrzałej, starzejącej się kobiety, wprawił ją w ogromne zakłopotanie. Biemeyer nie dokonał prezentacji. Przedstawiłem się sam.

– Jestem Ruth Biemeyer. Na pewno ma pan ochotę na drinka, panie Archer. Ja w każdym razie muszę się napić.

– Nie będziemy się bawili w pozory gościnności – stwierdził Biemeyer. – Ten człowiek przyjechał tu w interesie.

– Wiem. To mój obraz został ukradziony.

– Ja zreferuję panu tę sprawę, Ruth, o ile nie masz nic przeciwko temu.

Wprowadził mnie do domu; jego żona szła w pewnej odległości za nami. W środku panował miły chłód, ale poczułem wyraźnie ciężar otaczających mnie i górujących nade mną murów. Rezydencja przypominała raczej gmach użyteczności publicznej niż dom mieszkalny – było to wnętrze, w jakim płaci się podatki lub otrzymuje rozwód.

Przeszliśmy wolno przez wielki salon. Biemeyer wskazał mi białą ścianę, na której dostrzegłem tylko dwa haki, podtrzymujące dawniej obraz.

Wyjąłem notes i długopis.

– Kiedy został skradziony?

– Wczoraj.

– Tc znaczy wczoraj dostrzegłam jego brak – wtrąciła pani domu. – Ale nie wchodzę do tego pokoju codziennie.

– Czy był ubezpieczony?

– Nie było na niego osobnej polisy – odparł Biemeyer. – Oczywiście wszystko w tym domu objęte jest jakimś ubezpieczeniem.

– Ile mógł być wart?

– Chyba ze dwa tysiące.

– Znacznie więcej – sprostowała Ruth. – Przynajmniej jakieś pięć, sześć razy tyle. Ceny Chantry’ego bardzo wzrosły.

– Nie wiedziałem, że je śledzisz – powiedział podejrzliwym tonem Biemeyer. – Dziesięć albo dwanaście tysięcy? Czy tyle zapłaciłaś za ten obraz?

– Nie powiem ci, ile zapłaciłam. Kupiłam go za własne pieniądze.

– Czy musiałaś to zrobić nie pytając mnie o radę? Myślałem, że już przeszedł ci ten bzik na punkcie Chantry’ego.

Zastygła w bezruchu.

– Twoja uwaga jest nie na miejscu. Nie widziałam Richarda Chantry od trzydziestu lat. Nie miał nic wspólnego z kupnem tego obrazu.

– Tak przynajmniej twierdzisz.

Ruth Biemeyer rzuciła mężowi krótkie, ostre spojrzenie, jak gdyby zdobyła na nim punkt w grze znacznie trudniejszej niż tenis.

– Jesteś zazdrosny o mężczyznę, który nie żyje.

Zaśmiał się sarkastycznie.

– To bzdura – z dwóch powodów. Po pierwsze, nie jestem zazdrosny, a po drugie, nie wierzę, że on nie żyje.

Rozmawiali w taki sposób, jakby zapomnieli o mojej obecności, ale podejrzewałem, że o niej pamiętają. Narzucili mi rolę sędziego, przed którym mogli toczyć swój zadawniony spór, nie obawiając się, że doprowadzi ich on na przykład do bezpośredniej próby sił. Biemeyer mimo swego wieku zachowywał się i przemawiał jak mężczyzna zdolny do aktu przemocy, mnie zaś zaczęła już nużyć moja bierna rola.

– Kto to jest Richard Chantry?

Kobieta spojrzała na mnie z zaskoczeniem.

– Naprawdę nigdy pan o nim nie słyszał?

– Nigdy nie słyszała o nim większość mieszkańców kuli ziemskiej – oświadczył Biemeyer.

– To nieprawda. Był sławny już w momencie, kiedy zniknął, a nie przekroczył jeszcze wtedy trzydziestki.

W głosie pani Biemeyer zabrzmiała czułość i żal. Spojrzałem na twarz jej męża. Był czerwony z gniewu, w jego oczach malowała się furia. Wszedłem pomiędzy nich, zwracając się twarzą do kobiety.

– Skąd zniknął Richard Chantry?

– Stąd – odparła. – Z Santa Teresa.

– Ostatnio?

– Nie. Było to z górą dwadzieścia pięć lat temu. Po prostu postanowił zostawić to wszystko za sobą. Jak stwierdził w swym pożegnalnym oświadczeniu, zamierzał szukać nowych horyzontów.

– Czy złożył to oświadczenie na pani ręce?

– Nie, nie na moje. Zostawił list, który jego żona podała do publicznej wiadomości. Nigdy nie widziałam Richarda Chantry od czasu naszej młodości w Arizonie.

– Ale nie można powiedzieć, że nie starałaś się go spotkać – oświadczył jej mąż. – Chciałaś, żebym zamieszkał tutaj po przejściu na emeryturę, bo było to miasto Chantry’ego. Kazałaś mi zbudować ten dom tuż obok jego willi.

– To nieprawda, Jack. Sam wpadłeś na pomysł, żeby zbudować go w tym miejscu. Ja po prostu zgodziłam się na to, przecież dobrze o tym wiesz.

Rumieniec na jego twarzy ustąpił nagle miejsca bladości. W oczach odbiła się rozpacz, z jaką uświadomił sobie, że zawiodła go pamięć.

– Niczego już nie jestem pewny – powiedział głosem starego człowieka i wyszedł z pokoju.

Żona ruszyła w ślad za nim, potem odwróciła się i stanęła obok okna. Miała skupiony wyraz twarzy.

– Mój mąż jest ogromnie zazdrosnym człowiekiem.

– Czy dlatego mnie wezwał?

– Wezwał pana, bo ja go o to prosiłam. Chcę odzyskać mój obraz. Jest to jedyne dzieło Richarda Chantry, jakie posiadam.

Przysiadłem na oparciu klubowego fotela i ponownie wyjąłem notes.

– Czy może mi go pani opisać?

– Jest to portret młodej kobiety, dość konwencjonalny. Barwy są ostre i wyraźne, jak kolory używane przez Indian. Ma jasne włosy i czerwono-czarny szal. Richard w swoim wczesnym okresie był pod bardzo silnym wpływem sztuki indiańskiej.

– Czy był to obraz z jego wczesnego okresu?

– W gruncie rzeczy nie wiem. Człowiek, od którego go kupiłam, nie potrafi określić daty jego powstania.

– Skąd pani wie, że jest autentyczny?

– Myślę, że potrafię to stwierdzić na podstawie jego wyglądu. Sprzedawca również gwarantował jego autentyczność. Był przyjacielem Richarda jeszcze w Arizonie. Dopiero od niedawna mieszka w Santa Teresa. Nazywa się Paul Grimes.

– Czy ma pani fotografię obrazu?

– Ja nie, ale ma ją Grimes. Jestem pewna, że pozwoli ją panu obejrzeć. Ma małą galerię w centrum miasta.

– Może lepiej będzie, jeśli z nim najpierw porozmawiam. Czy mogę zadzwonić od państwa?

Zaprowadziła mnie do pokoju, w którym przy starym, czarnym biurku z żaluzją siedział jej mąż. Porysowana dębowa okładzina, jaką wyłożone były boki biurka, kontrastowała z wytworną boazerią z indyjskiego dębu, pokrywającą ściany. Biemeyer nie odwrócił ku nam głowy. Wpatrywał się w wiszącą nad biurkiem fotografię wykonaną z samolotu. Było to zdjęcie największej dziury w ziemi, jaką kiedykolwiek zdarzyło mi się widzieć.

– To była moja kopalnia miedzi – oznajmił z posępną dumą.

– Zawsze nienawidziłam tej fotografii – stwierdziła jego żona. – Chciałabym, żebyś ją zdjął.

– Dzięki niej masz ten dom, Ruth.

– Jestem widocznie dzieckiem szczęścia. Czy nie masz nic przeciwko temu, żeby pan Archer stąd zadzwonił?

– Owszem. Mam coś przeciwko temu. W domu, kosztującym czterysta tysięcy dolarów, powinien być jakiś kąt, w którym człowiek może spokojnie posiedzieć.

Podniósł się gwałtownie i wyszedł z pokoju.2

Ruth Biemeyer oparła się o framugę drzwi, demonstrując zarys swej sylwetki. Nie miała już figury młodej dziewczyny, ale tenis i być może gniew pomogły jej zachować szczupłość i sprężystość.

– Czy pani mąż zawsze zachowuje się w taki sposób?

– Nie zawsze. Jego nerwy są ostatnio w kiepskim stanie.

– W związku z tym zaginionym obrazem?

– To tylko jeden z powodów.

– A jakie są pozostałe?

– W gruncie rzeczy można to połączyć ze sprawą obrazu. – Zawahała się. – Nasza córka, Doris, studiuje na uniwersytecie i zaczęła się zadawać z ludźmi, którzy nie wydają się nam odpowiednim dla niej towarzystwem. Wie pan, jak to jest.

– Ile lat ma Doris?

– Dwadzieścia. Jest na drugim roku.

Mieszka w domu?

– Niestety nie. Wyprowadziła się w zeszłym miesiącu, na początku semestru jesiennego. Znaleźliśmy jej mieszkanie w Academia Village, tuż obok terenów uniwersyteckich. Oczywiście chciałam, żeby została w domu, ale ona stwierdziła, że ma takie samo prawo do własnego życia, jak Jack i ja. Zawsze bardzo krytycznie odnosiła się do tego, że Jack pije. Do mojego picia również, jeśli chce pan znać całą prawdę.

– Czy Doris zażywa narkotyki?

– Chyba nie. W każdym razie nie jest narkomanką. – Przez chwilę milczała, wyobrażając sobie życie córki, które zdawało się napawać ją lękiem. – Nie przepadam zbytnio za niektórymi osobami, z jakimi się zadaje.

– Ma pani na myśli kogoś konkretnego?

– Jest tam taki chłopak, Fred Johnson, którego przyprowadziła kiedyś do domu. W gruncie rzeczy jak na chłopca jest już dość stary – musi mieć co najmniej trzydziestkę. To jeden z tych wiecznych studentów, którzy kręcą się koło uniwerśytetu, bo lubią tę atmosferę, a może łatwe zarobki.

– Podejrzewa pani, że to on mógł ukraść ten obraz?

– Nie stawiałabym tego tak jednoznacznie. Ale interesuje się sztuką. Jest pracownikiem naukowym tutejszego muzeum i chodzi na wykłady z tej dziedziny. Słyszał o Richardzie Chantry – w gruncie rzeczy miałam nawet wrażenie, że sporo o nim wie.

– Można by to chyba powiedzieć o wszystkich studentach tutejszego wydziału historii sztuki?

– Przypuszczam, że tak. Ale Fred Johnson wykazywał niezwykłe zainteresowanie tym obrazem.

– Może mi go pani opisać?

– Spróbuję.

Raz jeszcze wyjąłem notes i oparłem się o biurko. Pani Biemeyer zasiadła na obrotowym fotelu i odwróciła się przodem do mnie.

– Kolor włosów?

– Rudoblond. Ma dość długie włosy. Trochę rzedną mu już na czubku głowy. Ale kompensuje to sobie przy pomocy wąsów. Ma takie długie, krzaczaste wąsy, przypominające szczotkę do butów. Jego zęby są w dość kiepskim stanie. Ma zbyt długi nos.

– A oczy? Niebieskie?

– Raczej zielonkawe. W gruncie rzeczy właśnie jego oczy trochę mnie niepokoją. Nigdy nie patrzy wprost na rozmówcę, w każdym razie, kiedy rozmawia ze mną.

– Wysoki czy niski?

– Średniego wzrostu. Dość szczupły. W sumie można nazwać go przystojnym, o ile ktoś lubi ten typ mężczyzny.

– Jak na przykład Doris?

– Obawiam się, że tak. Lubi Freda Johnsona o wiele bardziej, niżbym sobie życzyła.

– A Fred polubił ten zaginiony obraz?

– Więcej niż polubił. Był nim zafascynowany. Poświęcał mu znacznie więcej uwagi niż mojej córce. Miałam wrażenie, że przychodził tu, by zobaczyć obraz, a nie, by z nią się spotkać.

– Czy mówił coś na jego temat?

Zawahała się.

– Stwierdził, że wygląda on na jeden z pamięciowych obrazów Chantry’ego. Spytałam go, co to oznacza. Odpowiedział, że jest to zapewne jedno z dzieł, które Chantry malował z pamięci, nie mając modelki. Był najwyraźniej zdania, że obraz jest dzięki temu bardziej unikalny i cenniejszy.

– Czy wspominał o jego wartości?

– Pytał, ile za niego zapłaciłam. Nie chciałam mu powiedzieć – to moja mała tajemnica.

– Potrafię dochować tajemnicy.

– Ja również. – Otworzyła górną szufladę biurka i wyjęła miejscową książkę telefoniczną. – Chciał pan dzwonić do Paula Grimesa, prawda? Tylko niech pan nie próbuje wyciągnąć z niego tej ceny. Przysiągł mi, że utrzyma ją w sekrecie.

Zanotowałem sobie numer telefonu Grimesa i adres jego galerii leżącej w centrum miasta. Potem wykręciłem ów numer. W słuchawce odezwał się gardłowy, lekko egzotyczny głos kobiecy. Powiedziała mi, że pan Grimes rozmawia w tej chwili z klientem, ale wkrótce będzie wolny. Podałem jej nazwisko i zapowiedziałem swą wizytę nieco później.

– Proszę nie wspominać jej o mnie – gorączkowo wyszeptała do mego wolnego ucha Ruth Biemeyer.

– Kto to jest? – spytałem, odłożywszy słuchawkę.

– Chyba ma na imię Paola. Przedstawia się jako jego sekretarka. Myślę, że ich związek może być bardziej zażyły.

– Skąd ma ten akcent?

– Z Arizony. Jest chyba na pół Indianką.

Zerknąłem na fotografię dziury, którą wywiercił Jack Biemeyer w krajobrazie Arizony.

– Wydaje się, że ta sprawa ma wiele wspólnego z Arizoną. Czy nie mówiła pani, że stamtąd właśnie przybył Richard Chantry?

– Owszem. Wszyscy stamtąd pochodzimy. I wszyscy wylądowaliśmy w końcu tutaj, w Kalifornii.

Jej głos był pozbawiony wyrazu i nie zdradzał tęsknoty za stanem, który opuściła, ani szczególnej sympatii do stanu, w którym mieszka. Mówiła jak kobieta rozgoryczona.

– Dlaczego przyjechała pani do Kalifornii?

– Pewnie myśli pan o tym, co powiedział mój mąż. Że jest to, a raczej było, miasto Dicka Chantry i że dlatego właśnie chciałam się tu osiedlić.

– Czy to prawda?

– Myślę, że jest w tym odrobina prawdy. Dick był jedynym dobrym malarzem, jakiego naprawdę znałam. Nauczył mnie patrzeć na pewne rzeczy. Byłam zachwycona koncepcją zamieszkania w miejscu, w którym powstały jego najlepsze prace. Wie pan, zrobił to wszystko w ciągu siedmiu lat, a potem zniknął.

– Kiedy?

– Jeśli chodzi panu o dokładną datę, to odszedł 4 lipca 1950 roku.

– Jest pani pewna, że zrobił to z własnej woli? Że nie został zamordowany albo porwany?

– To wykluczone. Niech pan pamięta, że zostawił list do żony.

– Czy ona nadal tu mieszka?

– Jak najbardziej. Może pan obejrzeć jej willę z naszego domu. Stoi zaraz za tym wąwozem.

– Zna ją pani?

– Znałyśmy się bardzo dobrze, kiedy byłysmy młode. Ale nigdy nie łączyła nas bliska przyjaźń. Od naszego przyjazdu prawie jej nie widuję. Dlaczego pan pyta?

– Chciałbym obejrzeć ten list, który zostawił jej mąż.

– Mam kopię. Sprzedają je w tutejszym muzeum.

Wyszła na chwilę i wróciła z listem. Oprawiony był w srebrną ramkę. Stanęła nade mną, odczytując tekst. Jej wargi poruszały się, jakby odmawiała litanię.

Wręczyła mi go jakby z pewną niechęcią. Był napisany na maszynie – z wyjątkiem podpisu – i nosił datę: Santa Teresa, 4 lipca 1950.

Droga Francine,

Jest to list pożegnalny. Serce mi pęka, ale muszę od Ciebie odejść. Często rozmawialiśmy o mojej potrzebie odkrycia nowych horyzontów, za którymi znaleźć mogę światło, nie znane dotąd na morzu i lądzie. To urocze wybrzeże i jego dzieje powiedziały mi wszystko, co miały do powiedzenia – tak jak niegdyś Arizona.

Ale podobnie jak w Arizonie dzieje te są krótkie i niedawne i nie mogą udźwignąć poważnych zadań, do których zostałem stworzony. Muszę szukać gdzie indziej-jakichś innych korzeni, jakiejś głębszej, przepastniejszej ciemności, bardziej przenikliwego światła. I podobnie jak Gauguin postanowiłem, że muszę poszukiwać ich samotnie, ponieważ pragnę badać nie tylko świat zewnętrzny, ale również głębie i zakątki własnej duszy.

Nie biorę z sobą nic, prócz tego, co mam na grzbiecie, swego talentu, swych wspomnień o Tobie. Droga żono, drodzy przyjaciele, proszę, byście wspominali mnie serdecznie i dobrze mi życzyli. Robię po prostu to, do czego się urodziłem.

Richard Chantry

Zwróciłem Ruth Biemeyer oprawiony list. Przycisnęła go do piersi.

– Piękny, prawda?

– Nie jestem pewien. To zależy od punktu widzenia. Dla żony Chantry’ego musiał to być spory szok.

– Wydaje się, że zniosła go bardzo dobrze.

– Czy rozmawiała pani z nią o tym kiedykolwiek?

– Nie. Nie rozmawiałam. – Jej ostry ton przekonał mnie, że nie łączą ją z panią Chantry więzy przyjaźni. – Ale wydaje się, że ta cała odziedziczona sława sprawia jej wiele radości. Nie mówiąc już o pieniądzach, które jej zostawił.

– Czy Chantry miał skłonności samobójcze? Czy kiedykolwiek wspominał coś o odebraniu sobie życia?

– Ależ skąd! – Zamilkła na chwilę, potem ciągnęła dalej: – Musi pan pamiętać, że znałam Dicka, kiedy był bardzo młody. Ja byłam jeszcze młodsza. Prawdę mówiąc nie widziałam go i nie rozmawiałam z nim od przeszło trzydziestu lat. Ale wierzę mocno, że nadal żyje.

Dotknęła swego biustu, jakby chcąc powiedzieć, że żyje w każdym razie w jej sercu. Na jej górnej wardze pojawiły się kropelki potu. Otarła je grzbietem dłoni.

– Obawiam się, że ta rozmowa trochę mnie rozkleiła. Przeszłość wynurza się nagle jak spod ziemi i wali nas obuchem w głowę. I to akurat w momencie, kiedy byłam pewna, źe wreszcie nad wszystkim panuję... Czy zdarza się to panu czasem?

– W dzień dość rzadko. W nocy, tuż przed zaśnięciem...

– Nie jest pan żonaty? – szybko wyciągała wnioski.

– Byłem, jakieś dwadzieścia pięć lat temu.

– Czy pańska żona żyje?

– Mam nadzieję.

– Nie próbował się pan dowiedzieć?

– Ostatnio nie. Wolę dowiadywać się szczegółów z życia innych ludzi. Tymczasem chciałbym porozmawiać z panią Chantry.

– Nie sądzę, aby to było konieczne.

– Mimo to spróbuję. Może uzupełni mi tło całej sprawy.

Twarz mej rozmówczyni zastygła w wyrazie pełnym dezaprobaty.

– Ale chodzi mi przecież tylko o to, żeby pan odzyskał mój obraz.

– I jak się wydaje, ćhce pani mnie instruować, jak mam to zrobić. Próbowałem współpracować w ten sposób z innymi klientami, ale rezultaty nie były najlepsze.

– Po co chce pan rozmawiać z Francine Chantry? Wie pan, ona właściwie nie należy do naszych przyjaciół.

– Więc mam kontaktować się wyłącznie z przyjaciółmi?

– Nie to chciałam powiedzieć. – Zamilkła na chwilę. – Ma pan zamiar rozmawiać z wieloma ludźmi, prawda?

– Z tyloma, z iloma będę musiał. Cała sprawa wydaje mi się bardziej skomplikowana, niż pani sądzi. Może zająć wiele dni i kosztować kilkaset dolarów.

– Jesteśmy w pełni wypłacalni.

– W to nie wątpię. Ale nie jestem pewien intencji pani męża.

– Proszę się nie martwić. Jeśli on panu nie zapłaci, zrobię to ja.

Wyprowadziła mnie przed dom, by pokazać mi willę państwa Chantry. Była to neohiszpańska rezydencja z wieżami, licznymi przebudówkami i dużą oranżerią. Leżała nieco poniżej szczytu wzgórza, na którym staliśmy, po drugiej stronie wąwozu rozdzielającego obie posiadłości jak głęboka rana w ziemi.3

Po krótkich poszukiwaniach znalazłem drogę, prowadzącą na most nad wąwozem, i zaparkowałem przed domem pani Chantry. Potężnie zbudowany mężczyzna o haczykowatym nosie otworzył drzwi, zanim zdążyłem zapukać. Wyszedł przed dom, zamykając je za sobą.

– Co mogę dla pana zrobić? – Miał wygląd i głos spoufalonego służącego.

– Chciałbym się zobaczyć z panią Chantry.

– Nie ma jej w domu. Może zechce pan zostawić wiadomość.

– Muszę z nią pomówić osobiście.

– O czym?

– Sam jej powiem, zgoda? Jeśli poinformuje mnie pan, gdzie jest.

– Przypuszczam, że w muzeum. Dziś jest dzień jej dyżuru.

Postanowiłem złożyć najpierw wizytę antykwariuszowi nazwiskiem Paul Grimes. Pojechałem wzdłuż wybrzeża do dolnej części miasta. Na wodzie unosiły się białe żagle, w powietrzu zaś mewy i rybitwy, stanowiące jakby ich drobne, latające odpowiedniki. Zatrzymałem się pod wpływem nagłego impulsu i wynająłem pokój w stojącym nad zatoką motelu.

Dolna część miasta była zaniedbaną nadmorską dzielnicą, obejmującą kilkanaście ulic. Jej niechlujni mieszkańcy wałęsali się po głównej arterii lub stali oparci o drzwi sklepów z różnego rodzaju tandetą.

Zjechałem z głównej ulicy w przecznicę i znalazłem galerię Paula Grimesa, wciśniętą pomiędzy sklep z napojami alkoholowymi a wegetariańską restaurację. Nie wyglądała ona imponująco – ozdobiona lichą, kamienną wykładziną fasada budynku, na którego wyższym piętrze znajdowało się chyba mieszkanie prywatne. Złoty napis na szybie wystawowej głosił: „Paul Grimes – Obrazy i przedmioty dekoracyjne”. Zaparkowałem tuż przed sklepem, obok pomalowanego na zielono krawężnika.

Otwierając drzwi usłyszałem cichy sygnał wiszącego nad nimi dzwonka. Skromność wnętrza maskować miały malowane ekrany i draperie z szarego płótna. Wisiało na nich kilka obrazów, których walory wydały mi się dość dyskusyjne. Przy stojącym pod ścianą tandetnym biurku siedziała ciemnowłosa kobieta w barwnym stroju, starając się nadać sobie wygląd osoby pochłoniętej pracą.

Miała głębokie, ciemne oczy, wystające kości policzkowe i wydatny biust. Jej włosy wydawały się kruczoczarne. Była bardzo przystojna i bardzo młoda.

– Pan Grimes oczekuje mnie – powiedziałem, podawszy jej swoje nazwisko.

– Bardzo mi przykro, ale musiał wyjść.

– Kiedy wróci?

– Nie poinformował mnie. Wyjechał chyba w jakiejś sprawie poza miasto.

– Pani jest jego sekretarką?

– Można mnie tak nazwać. – Jej uśmiech przypominał błysk na wpół ukrytego noża. – Czy to pan telefonował w sprawie jakiegoś obrazu?

– Tak.

– Mogę pokazać panu kilka dzieł. – Wyciągnęła rękę w kierunku eksponowanych płócien. – Te są przeważnie abstrakcyjne, ale mamy na zapleczu kilka obrazów figuratywnych.

– Czy posiadacie jakieś prace Richarda Chantry?

– Nie sądzę. Nie.

– Pan Grimes sprzedał obraz Chantry’ego państwu Biemeyer. Powiedzieli mi, że mogę tu obejrzeć jego fotografię.

– Nic na ten temat nie wiem.

Rozłożyła ręce i spod luźnych rękawów wysunęły się jej okrągłe, ciemne ręce. Były porośnięte delikatnym puchem włosów, który przypominał lekki osad dymu.

– Czy może mi pani podać domowy adres pana Grimesa?

– Mieszka nad sklepem. Nie ma go w domu.

– Kiedy spodziewa się pani jego powrotu?

– Nie mam pojęcia. Czasem wyjeżdża na tydzień. Nie mówi mi, dokąd się wybiera, a ja nie pytam go o to.

Podziękowałem jej i wszedłem do sąsiedniego sklepu z alkoholami. Stojący za ladą czarnoskóry mężczyzna w średnim wieku zapytał, czy może dla mnie coś zrobić.

– Mam nadzieję, że tak. Czy zna pan pana Grimesa?

– Kogo?

– Paula Grimesa – ma sklep z obrazami w tym domu obok.

– Starszy facet z siwą, kozią bródką? – Zakreślił palcami jej spiczasty zarys. – Nosi białe sombrero?

– Tak, chyba ten.

Potrząsnął przecząco głową.

– Nie mogę powiedzieć, żebym go znał. Chyba nie pije. W każdym razie nie dał mi nigdy zarobić ani centa.

– A ta jego dziewczyna?

– Raz czy dwa kupiła sześć puszek piwa. Chyba nazywa się Paola. Czy myśli pan, że ma w sobie krew indiańską?

– Nie byłbym zaskoczony.

– Tak mi się wydawało. – Był wyraźnie rozbawiony tą informacją. – Wygląda na ostrą dziewczynę. Nie wiem, jak facet w jego wieku potrafi utrzymać taką dziewczynę przy sobie.

– Ja też nie. Chciałbym wiedzieć, kiedy pan Grimes wróci. – Położyłem na ladzie dwa banknoty dolarowe, przykrywając je swoją wizytówką. – Czy mogę do pana zadzwonić?

– Dlaczego nie?

Dojechałem główną ulicą do skromnego, białego gmachu, w którym mieściło się muzeum. Młody człowiek przy kołowrocie oznajmił mi, że Fred Johnson wychodził z budynku przed jakąś godziną.

– Czy chce się pan z nim zobaczyć w sprawie osobistej? A może chodzi o coś, co ma związek z muzeum?

– Słyszałem, że interesuje go malarz nazwiskiem Richard Chantry.

Jego uśmiech stał się nieco żywszy.

– Wszyscy się nim interesujemy. Czy pan jest przyjezdnym?

– Tak, z Los Angeles.

– Widział pan naszą stałą ekspozycję dzieł Chantry’ego?

– Jeszcze nie.

– Przyszedł pan w stosownym momencie. Jest tu akurat pani Chantry. Poświęca nam jedno popołudnie w tygodniu.

W pierwszej sali, przez którą przeszliśmy, stały jasne i pogodne klasyczne rzeźby; druga sala miała zupełnie odmienny charakter. Obrazy, jakie tam ujrzałem, przypominały okna wychodzące na inny świat, jak okna, przez które badacze dżungli oglądają nocami życie zwierząt. Ale zwierzęta na obrazach Chantry’ego zdawały się przeistaczać w istoty ludzkie. A może byli to ludzie zamieniający się w zwierzęta.

Kobieta, która weszła do sali za mymi plecami, odpowiedziała mi na nie wyrażone pytanie.

– Są to tak zwane obrazy stworzenia... przedstawiają pełną wyobraźni koncepcję twórcy na temat ewolucji. Pochodzą z okresu pierwszego wielkiego wybuchu jego twórczej fantazji. Choć może się to wydać nieprawdopodobne, namalował je w ciągu sześciu miesięcy.

Odwróciłem się, by na nią spojrzeć. Pomimo jej konserwatywnego stroju i afektowanego nieco sposobu mówienia emanowały z niej siła i zdecydowanie. Połysk krótko przystrzyżonych, siwiejących włosów zdawał się odbijać wewnętrzną witalność.

– Czy pani Chantry?

– Tak. – Wydawała się zadowolona, że ją rozpoznałem. – Właściwie nie powinnam tu przebywać. Wydaję dziś wieczorem przyjęcie. Ale trudno mi nie przyjść do muzeum w dniu mojego dyżuru.

Podprowadziła mnie pod dalszą ścianę, na której wisiał cykl postaci kobiecych. Jedna z nich zwróciła moją uwagę. Młoda kobieta siedziała na głazie, przykrytym częściowo skórą bawołu, osłaniającą jej biodra. Piękne piersi i ramiona modelki były nagie, nad nią, w głębi, wisiała w przestrzeni ogromna głowa byka.

– Nazwał ją „Europa” – powiedziała pani Chantry.

Odwróciłem się do niej. Uśmiechała się. Znów spojrzałem w kierunku widocznej na obrazie dziewczyny.

– Czy to pani?

– W pewnym sensie. Często mu pozowałam.

Przez chwilę przyglądaliśmy się sobie badawczo. Była w moim wieku, może trochę młodsza, ale pod niebieską suknią miała nadal sprężyste ciało Europy. Zastanawiałem się, co skłoniło ją do oprowadzania po wystawie Chantry’ego – przymus wewnętrzny, duma z męża czy może miłość własna.

– Czy widział pan już kiedyś jego obrazy? Miałam wrażenie, że był pan nimi dość zaszokowany.

– Byłem. Jestem.

– Jego dzieła wywierają zwykle taki efekt na ludzi, którzy oglądają je po raz pierwszy. Niech pan mi powie, co skłoniło pana do zainteresowania się nimi?

Powiedziałem jej, że jestem prywatnym detektywem, któremu Biemeyerowie zlecili śledztwo w sprawie kradzieży ich obrazu. Chciałem przekonać się, jak zareaguje.

Mimo makijażu jej twarz pobladła lekko.

– Biemeyerowie są ignorantami. Obraz, który kupili od Paula Grimesa, to falsyfikat. Proponował mi jego kupno na długo, zanim im go pokazał. Nie chciałam go tknąć. Jest to wyraźna próba naśladownictwa stylu, od którego Richard dawno już odszedł.

– Jak dawno?

– Jakieś trzydzieści lat temu. Styl ten pochodził z okresu jego pobytu w Arizonie. Niewykluczone, że Paul Grimes sam namalował ten obraz.

– Więc Grimes jest człowiekiem o takiej reputacji?

Zadałem jej o jedno pytanie za dużo.

– Nie mogę rozmawiać o jego reputacji ani z panem, ani z kimkolwiek innym. Był przyjacielem i nauczycielem Richarda jeszcze w Arizonie.

– Ale nie pani przyjacielem?

– Wolę nie rozmawiać na ten temat. Paul pomógł memu mężowi, kiedy pomoc ta miała dla niego znaczenie. Ale ludzie zmieniają się z upływem lat. Wszystko się zmienia. – Rozejrzała się wokół siebie, zerkając przelotnie na obrazy męża, jakby nawet one stały się obce, jak na wpół zapamiętane strzępy snu. – Staram się dbać o opinię mego męża, o autentyczność jego dzieł. Różni ludzie chcieliby zrobić majątek na jego twórczości.

– Czyżby Fred Johnson był jednym z nich?

Wydawała się zaskoczona moim pytaniem. Potrząsnęła głową; jej fryzura zakołysała się jak miękki, szary dzwon.

– Fred jest zafascynowany twórczością mego męża. Ale nie powiedziałabym, że stara się na niej zarabiać. – Milczała przez chwilę. – Czy Ruth Biemeyer zarzuca mu kradzież swego zakichanego obrazu?

– Wspominano jego nazwisko.

– Ależ to nonsens. Nawet gdyby Fred był nieuczciwy, na co nie wygląda, to ma zbyt dobry gust, by mogła go zwieść taka nędzna imitacja.

– A jednak chciałbym z nim porozmawiać. Czy zna pani przypadkiem jego adres?

– Mogę się dowiedzieć. – Weszła do biura i wróciła po niedługiej chwili. – Fred mieszka z rodzicami na Olive Street, numer 2024. Niech pan będzie dla niego miły. To wrażliwy młody człowiek i wielki entuzjasta Chantry’ego.

Podziękowałem jej za tę informację. Ona podziękowała mi za zainteresowanie twórczością męża. Miałem wrażenie, że gra bardzo złożoną postać, będącą równocześnie agentem reklamowym, strażnikiem relikwii i jeszcze czymś tam. Mimo woli pomyślałem, że to, czego nie potrafię zdefiniować, to chyba niezaspokojony erotyzm...4

Dom Johnsonów stał w szeregu drewnianych, trzypiętrowych budynków, wzniesionych chyba w pierwszych latach stulecia. Drzewa oliwkowe, od których pochodziła nazwa ulicy, były jeszcze starsze. Ich liście połyskiwały w popołudniowym słońcu matowym srebrem.

Była to dzielnica drugorzędnych hoteli, domów prywatnych, gabinetów lekarskich i budynków przerobionych częściowo na biura. Odniosłem wrażenie, że wzniesiony w centralnym punkcie wielki, nowoczesny szpital, którego okna nadawały mu wygląd gigantycznego plastra miodu, pochłonął większą część jej sił żywotnych.

Dom Johnsonów był bardziej zaniedbany niż inne budynki. Niektóre z desek obluzowały się, ze ścian dawno zeszła farba. Stał jak szary, wysoki duch budowli za ogródkiem zarośniętym pożółkłą trawą i brunatnymi chwastami.

Zastukałem pięścią do drzwi, zaopatrzonych w zardzewiałą siatkę przeciw owadom. Dom zdawał się powoli, opornie budzić do życia. Usłyszałem, że ktoś ociężale człapie w dół po schodach.

Tęgi, starszy mężczyzna otworzył drzwi i zaczął gapić się na mnie przez drzwi siatkowe. Miał tłuste, siwe włosy i krótką, zaniedbaną, szpakowatą brodę.

– O co chodzi? – spytał gderliwym głosem.

– Chciałbym się zobaczyć z Fredem.

– Nie wiem, czy jest w domu. Zdrzemnąłem się. – Pochylił się ku mnie, przybliżając twarz do siatki, i poczułem od niego zapach wina. – Czego pan chce od Freda?

– Chcę z nim porozmawiać.

Zmierzył mnie od stóp do głów spojrzeniem swych małych, zaczerwienionych oczu.

– O czym chce pan z nim mówić?

– Wolałbym powiedzieć mu to sam.

– Niech pan lepiej powie mnie. Mój syn jest bardzo zajętym młodym człowiekiem. Jego czas jest cenny. Jest ekspertem – wymówił to słowo z wyraźnym zachwytem – a to kosztuje jeszcze więcej.

Doszedłem do wniosku, że staremu skończył się zapas wina i wobec tego zamierza mnie naciągnąć. Zza schodów wyszła jakaś kobieta w stroju pielęgniarki. Poruszała się z pewną niezręczną godnością, ale jej głos był piskliwy i dziewczęcy.

– Ja porozmawiam z tym panem, Gerard. Nie musisz zaprzątać swojej biednej głowy sprawami Freda.

Dotknęła dłonią jego owłosionego policzka, spojrzała mu ostro w oczy, jak lekarz stawiający diagnozę, i odprawiła go lekkim klepnięciem. Nie podejmując sporu ruszył na powrót w stronę schodów.

– Jestem Sarah Johnson – oznajmiła. – Matka Freda.

Jej zaczesane do tyłu szpakowate włosy odsłaniały twarz, której wyraz i przeszłość kryły się, tak samo jak u męża, pod warstwą tłuszczu. Biały kitel opinający mocno jej masywną sylwetkę był jednak czysty i schludny.

– Czy jest Fred?

– Chyba go nie ma. – Spojrzała nad moim ramieniem w kierunku ulicy. – Nie widzę samochodu.

– Kiedy się go pani spodziewa?

– Trudno powiedzieć. Fred studiuje na uniwersytecie. – Obwieściła ten fakt takim tonem, jakby stanowił on jedyną chlubę jej życia. – Ciągle zmieniają mu godziny zajęć, a w dodatku pracuje jeszcze dorywczo w muzeum. Często go tam wzywają. Czy mogłabym coś dla pana zrobić?

– Być może. Czy mógłbym wejść?

– Ja wyjdę do pana – powiedziała stanowczo. – Nasze mieszkanie wygląda okropnie. Od kiedy wróciłam na posadę pielęgniarki, nie mam czasu o nie zadbać.

Wyjęła masywny klucz, tkwiący w drzwiach od wewnątrz, i przekręciła go w zamku po wyjściu. Zacząłem podejrzewać, że kiedy jej mąż pije, zamyka go w domu.

Zeszła razem ze mną z ganku i podniosła wzrok na łuszczącą się fasadę budynku.

– Z zewnątrz też nie powinno się go oglądać. Ale nic na to nie poradzę. Jest własnością kliniki – podobnie jak wszystkie te budynki – w przyszłym roku mają je zburzyć. Cała ta strona ulicy ma być przerobiona na parking. – Westchnęła. – Nie mam pojęcia, dokąd się wyniesiemy. Czynsze stale rosną, a mój mąż jest właściwie inwalidą.

– Bardzo mi przykro.

– Z powodu Jerry’ ego? Taak, mnie też jest przykro. Był kiedyś dzielnym, silnym mężczyzną. Ale przeżył jakiś czas temu kryzys nerwowy – jeszcze podczas wojny – i nigdy już nie wrócił do siebie. No i oczywiście za dużo pije. Nie on jeden – dodała z zadumą.

Podobała mi się otwartość tej kobiety, choć robiła ona wrażenie osoby dość bezwzględnej. Zacząłem zastanawiać się na wpół świadomie, jak to się dzieje, że mężowie pielęgniarek tak często stają się inwalidami.

– No więc, można wiedzieć, jaki pan ma kłopot? – spytała innym tonem.

– Nie mam żadnego kłopotu. Chciałbym po prostu porozmawiać z Fredem.

– O czym?

– O pewnym obrazie.

– Zgadza się, to jego specjalność. Fred może powiedzieć panu o obrazach wszystko, czego chciałby się pan dowiedzieć. – Nagle porzuciła ten temat, jakby napawał on ją lękiem, i spytała innym, cichym, niepewnym głosem: – Czy Fred ma jakieś kłopoty?

– Mam nadzieję, że nie, proszę pani.

– Ja również. Fred jest porządnym chłopcem. Zawsze taki był. Wiem o tym dobrze. Jestem jego matką. – Rzuciła mi długie, podejrzliwe spojrzenie. – Czy jest pan policjantem?

Pracowałem w policji, kiedy byłem młodszy, i najwyraźniej człowiek uczulony na wygląd przedstawicieli prawa mógł nadal to zauważyć. Ale przygotowałem sobie odpowiednią historyjkę.

– Jestem dziennikarzem. Zamierzam pisać artykuł o malarzu nazwiskiem Richard Chantry.

Zesztywniała cała nagle, jakby poczuła się zagrożona.

– Rozumiem.

– Podobno pani syn jest ekspertem od jego twórczości?

– Nie znam się na tym – odparła. – Fred interesuje się wieloma różnymi artystami. Zamierza z tego żyć.

– Jako właściciel galerii?

– Chciałby do tego dojść. Ale na to potrzebny jest kapitał. A my nie jesteśmy nawet właścicielami domu, w którym mieszkamy.

Podniosła wzrok na wysoki, szary budynek, jakby był on źródłem jej wszystkich zmartwień. Z umieszczonego pod samym dachem okna jej mąż przyglądał się nam jak zamknięty w wieży więzień. Wykonała otwartą dłonią gest, przypominający ruch zawodnika pchającego kulę. Johnson wycofał się w ciemność.

– Nęka mnie myśl – powiedziała – że pewnego dnia wypadnie przez któreś z tych okien. Dotąd odczuwa biedak skutki obrażeń, jakich nabawił się na wojnie. Czasem, kiedy bardzo mu dokuczają, pada jak długi na podłogę. Zastanawiam się stale, czy nie powinnam oddać go z powrotem do szpitala dla inwalidów wojennych. Ale nie mam serca. Jest tu z nami o tyle szczęśliwszy. Fred i ja naprawdę tęskniliśmy za nim. A Fred należy do młodych ludzi, którzy potrzebują ojca.

Jej słowa były niezwykle czułe, ale wypowiadała je zupełnie obojętnym głosem. Wpatrywała się chłodno w moje oczy, próbując odczytać moją reakcję. Doszedłem do wniosku, że obawia się o los swego syna i pospiesznie próbuje sklecić wizję bezpiecznego gniazda rodzinnego.

– Czy wie pani, gdzie mógłbym znaleźć Freda?

– Nie mam pojęcia. Może być na terenie uniwersytetu albo w muzeum lub w jakimkolwiek punkcie miasta. Jest bardzo aktywny i ciągle gdzieś biega. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, wiosną przyszłego roku ma robić dyplom. Jestem pewna, że mu się uda.

Kilkakrotnie kiwnęła głową. Ale powtarzała ten gest z ponurą desperacją – jak kobieta bijąca czołem o ścianę.

Jak gdyby w odpowiedzi na jej słowa od strony szpitala nadjechał stary, niebieski Ford. Zbliżywszy się do nas zwolnił i skręcił w stronę krawężnika, by zatrzymać się tuż za moim wozm. Siedzący za kierownicą młody człowiek miał długie, jasnorude włosy i tego samego koloru wąsy.

Kątem oka zauważyłem, że pani Johnson wykonuje przeczący ruch głową, tak nieznaczny, że prawie niedostrzegalny. Młody człowiek nerwowo zamrugał oczami. Gwałtownym obrotem kierownicy skierował poruszający się jeszcze samochód z powrotem na jezdnię, o mało nie uderzając w mój lewy tylny zderzak. Wóz mozolnie nabierał szybkości, zostawiając za sobą strużkę spalin.

– Czy to Fred?

– Tak, to on – odpowiedziała po chwili wahania. – Ciekawa jestem, gdzie się wybiera?

– Dała mu pani znak, żeby się nie zatrzymywał.

– Ja? Chyba się panu zdawało.

Zostawiłem ją przed domem i popędziłem za niebieskim Fordem. Wjechał na autostradę na żółtym świetle i skręcił w prawo, w kierunku uniwersytetu. Czekając dłuższą chwilę pod czerwonym sygnałem patrzałem, jak smuga spalin znika stopniowo, wchłonięta przez zalegające nad całą dzielnicą opary dymu i mgły.

Kiedy światła zmieniły się, pojechałem w stronę miasteczka uniwersyteckiego, w którym mieszkała przyjaciółka Freda, Doris Biemeyer.5

Uniwersytet wznosił się na wysokim, wdzierającym się w morze cyplu, którego podstawa, nadgryziona przez przypływy i odpływy, tonęła w błotnistym szlamie. Był niemal z wszystkich stron otoczony wodą i oglądany z pewnej odległości przez niebieskawą, nadmorską mgiełkę wyglądał jak średniowieczny gród obronny.

Jego budynki widziane z bliska bynajmniej nie sprawiały tak romantycznego wrażenia. Spojrzawszy na pseudonowoczesne sześciany, prostokąty i płyty można było się domyślić, że życie ich twórcy upłynęło na projektowaniu gmachów użyteczności publicznej. Parkingowy przy bramie powiedział mi, że miasteczko studenckie leży w północnej części cypla.

Jadąc krętą drogą wzdłuż obrzeża terenów uniwersyteckich rozglądałem się za Fredem Johnsonem. W okolicy kręciło się niewielu studentów. A jednak dzielnica wydawała się zatłoczona i bardzo ruchliwa, jakby ktoś rzucił ją na mapę, w nadziei, że przyklei się do niej na stałe.

W Academia Village panował jeszcze większy chaos niż w miasteczku uniwersyteckim. Po wąskich uliczkach snuły się samotne psy i samotni studenci. Mieszaną zabudowę stanowiły kioski z hamburgerami, domki jednorodzinne i bliźniaki oraz gmachy czynszowe. „Sherbourne”, w którym mieszkała Doris Biemeyer, należał do największych spośród nich. Miał sześć pięter i zajmował większą część odcinka ulicy, leżącego między dwoma przecznicami.

Udało mi się zaparkować za przyczepą kempingową pomalowaną w taki sposób, by przypominała drewnianą chatkę na kołach. Nie dostrzegłem nigdzie niebieskiego Forda. Wszedłem do gmachu i wjechałem windą na trzecie piętro.

Budynek był dość nowy, ale w jego wnętrzu unosił się odór, jaki panuje zwykle w domach starych i przeludnionych. Była to mieszanina zapachów, nagromadzonych przez zmieniające się szybko pokolenia mieszkańców: pot, perfumy, narkotyki i zioła. Idąc korytarzem słyszałem dochodzącą z wielu mieszkań muzykę, zagłuszającą wszystkie ludzkie głosy; te współzawodniczące ze sobą źródła dźwięków zdawały się odzwierciedlać wieloraką osobowość gmachu.

Musiałem kilkakrotnie pukać do drzwi mieszkania 304. Dziewczyna, która otworzyła drzwi, wydawała się nieco pomniejszoną kopią matki. Była ładniejsza, ale bardziej niezdecydowana i mniej pewna siebie.

– Panna Biemeyer?

– Słucham?

Utkwiła wzrok w jakimś punkcie znajdującym się tuż nad moim lewym ramieniem. Uchyliłem się i spojrzałem w tył, podświadomie spodziewając się ciosu. Ale nikogo tam nie było.

– Czy mogę wejść i porozmawiać z panią przez chwilę?

– Bardzo mi przykro. Jestem zajęta medytacją.

– O czym pani medytuje?

– Właściwie nie wiem. – Zaśmiała się cicho i dotknęła skroni, muskając jasne, proste jak surowy jedwab włosy. – Jeszcze nic mi się nie nasunęło. Nie zmaterializowało się, rozumie pan?

Wyglądała na osobę, która sama nie całkiem się jeszcze zmaterializowała. Jej jasne włosy były niemal przezroczyste. Kołysała się lekko, jak wisząca w oknie firanka. Potem straciła równowagę i oparła się ciężko o futrynę drzwi.

Chwyciłem ją za ręce i podniosłem do pozycji pionowej. Miała zimne dłonie i wydawała się lekko oszołomiona. Zastanawiałem się, co mogła połykać, pić lub wdychać.

Objąłem ją ramieniem i wprowadziłem do saloniku. Przeciwległe drzwi wychodziły na balkon. Pokój był umeblowany skromnie, jak mieszkanie nędzarza: kilka twardych krzeseł, małe, żelazne łóżko, stolik do kart, kilka plecionych mat. Jedynym elementem dekoracyjnym był motyl z czerwonej marszczonej bibułki naciągniętej na druciany szkielet. Niemal tak duży jak jego właścicielka, zwisał na sznurku z wbitego pośrodku sufitu haka i obracał się bardzo wolno wokół własnej osi.

Usiadła na jednej z leżących na podłodze mat i podniosła wzrok na papierowego motyla. Przykryła nogi i stopy długą, bawełnianą szatą, która zdawała się stanowić jej jedyny strój, i bez powodzenia próbowała przybrać pozycję lotosu.

– Czy to ty zrobiłaś tego motyla, Doris?

Potrząsnęła głową.

– Nie. Ja nie umiem robić takich rzeczy. To dekoracja z mojego balu maturalnego. Matka wpadła na pomysł, żeby go tu powiesić. Ja go nienawidzę. – Miałem wrażenie, że jej kruchy, cichy głos nie jest zsynchronizowany z ruchami warg. – Źle się czuję.

Ukląkłem obok niej na jedno kolano.

– Co zażywałaś?

– Tylko kilka pigułek na nerwy. Pomagają w medytacji.

Znów zaczęła mocować się ze swymi nogami, próbując ułożyć je w odpowiedniej pozycji. Miała brudne stopy.

– Jakie to pigułki?

– Takie czerwone. Tylko dwie. Wszystko przez to, że od wczoraj nic nie miałam w ustach. Fred powiedział, że przyniesie mi coś do jedzenia z domu, ale jego matka pewnie mu nie pozwoliła. Nie lubi mnie... chce mieć Freda wyłącznie dla siebie. – Potem dodała swym łagodnym, cichym głosem: – Niech idzie do diabła i kopuluje z pająkami.

– Przecież masz własną matkę, Doris.

Puściła stopy. Usiadła prostując nogi. Przykryła je swą długą suknią.

– I co z tego?

– Jeżeli potrzebujesz jedzenia albo pomocy, to dlaczego jej nie poprosisz?

Potrząsnęła głową w nieoczekiwanie gwałtowny sposób. Włosy opadły jej na oczy i usta. Odgarnęła je gniewnym ruchem obu rąk, przypominającym gest człowieka, zdejmującego z twarzy gumową maskę.

– Nie potrzebna mi taka pomoc. Chce odebrać mi moją wolność, zamknąć mnie w zakładzie i wyrzucić klucz. – Uniosła się niezręcznie na kolana i jej niebieskie oczy znalazły się na równym poziomie z moimi. – Czy jest pan kapusiem?

– Ależ skąd.

– Na pewno? Groziła mi, że napuści na mnie tajniaków. Niemal żałuję, że tego dotąd nie zrobiła – mogłabym im opowiedzieć to i owo. – Z mściwą satysfakcją kiwnęła głową, energicznie poruszając swym delikatnym podbródkiem.

– Na przykład co?

– Na przykład to, że jedyną rzeczą, jaką się oboje zajmowali przez całe życie, były kłótnie i awantury. Zbudowali sobie ten wielki, ogromny, wstrętny dom i bez przerwy się w nim żarli. Chyba że akurat nie odzywali się do siebie.

– A o co się kłócili?

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.