Boski gniew - ebook

Rozdział 1

Czerwony jedwab przylgnął do moich bioder, skręcając się w ciasny, podkreślający moje kształty, gorset. Miałam rozpuszczone włosy, które spływały mi na ramiona niczym płatki egzotycznych kwiatów. Kiedy się poruszałam, światła sali balowej odbijały się od materiału sprawiając, że z każdym krokiem wyglądałam, jakbym płonęła.

Zatrzymał się, rozchylił usta, jakby sam widok sprawił, że nie był w stanie zrobić nic innego. Na mojej skórze pojawił się ciepły rumieniec. To się nie mogło dobrze skończyć – nie, kiedy znajdowaliśmy się w otoczeniu innych osób, a on patrzył na mnie tak wygłodniale. Tu było moje miejsce. Z nim. To była właściwa decyzja.

Decyzja… której nie podjęłam.

Tancerze zwolnili wokół mnie, ich twarze skrywały wspaniałe, ozdobione klejnotami maski. Natarczywa, wygrywana przez orkiestrę melodia wsiąknęła w moje ciało i kości, gdy tancerze się rozstąpili.

Nic nas nie dzieliło.

Próbowałam złapać dech, jednak skradł nie tylko moje serce, ale również jakże potrzebne powietrze.

Stał ubrany w czarny smoking, skrojony na miarę tak, aby podkreślał twarde kontury jego ciała. Krzywy uśmieszek, pełen łobuzerstwa i psoty wykrzywiał mu usta, gdy skłonił się i wyciągnął ku mnie rękę.

Nogi mi się trzęsły, gdy postawiłam pierwszy krok. Migoczące światła nade mną wskazały drogę do niego, ale odnalazłabym go w ciemności, gdyby to było konieczne. Bicie jego serca brzmiało jak moje.

Uśmiech na jego twarzy się poszerzył.

To zachęta, której potrzebowałam. Ruszyłam ku niemu, a suknia płynęła za mną niczym rzeka szkarłatnego jedwabiu. Wyprostował się, chwycił mnie w talii, a ja objęłam go za szyję. Wtuliłam twarz w jego tors, chłonąc zapach słonego oceanu i palonych liści.

Wszyscy się nam przyglądali, ale to nie miało znaczenia. Byliśmy we własnym świecie, gdzie liczyło się jedynie to, czego chcieliśmy, czego pragnęliśmy od tak dawna.

Zaśmiał się głęboko, gdy mnie obrócił. Moje stopy nie dotykały nawet podłogi sali balowej.

– Tak lekkomyślna – mruknął.

Uśmiechnęłam się w odpowiedzi, wiedząc, że potajemnie uwielbia to we mnie.

Postawił mnie, wziął za rękę, drugą umieszczając na moich lędźwiach. Ponownie się odezwał cichym, uwodzicielskim głosem:

– Wyglądasz przepięknie, Alex.

Serce mi urosło.

– Kocham cię, Aidenie.

Pocałował mnie w czubek głowy, a potem zaczęliśmy się szybko obracać. Dołączyły do nas pary na parkiecie, udało mi się dostrzec szerokie uśmiechy oraz dziwne oczy pod maskami – oczy całkowicie białe, bez źrenic. Zrodził się niepokój. Te oczy… Wiedziałam, co oznaczały. Pląsaliśmy do rogu, gdzie usłyszałam dochodzący z ciemności cichy krzyk.

Spojrzałam w mroczny kąt sali balowej.

– Aidenie…?

– Ciii. – Przesunął dłonią po moim kręgosłupie, po czym skierował ją na kark. – Kochasz mnie?

Spojrzałam mu głęboko w oczy.

– Tak. Tak. Kocham cię najbardziej na świecie.

Jego uśmiech zblakł.

– Kochasz mnie bardziej niż jego?

Znieruchomiałam w jego nagle luźnym uścisku.

– Bardziej niż kogo?

– Jego – powtórzył. – Kochasz mnie bardziej niż jego?

Przeniosłam wzrok do ciemnego kąta. Stał tam mężczyzna zwrócony plecami do nas. Przyciskał się do kobiety, jego usta znajdowały się na jej szyi.

– Kochasz mnie bardziej niż jego?

– Kogo? – Próbowałam się przysunąć, ale mnie trzymał. Poczułam niepewność, gdy w srebrzystych oczach dostrzegłam rozczarowanie. – Co się stało, Aidenie?

– Nie kochasz mnie. – Zabrał ręce i się odsunął. – Nie kiedy jesteś z nim, wtedy wybierasz jego.

Mężczyzna obrócił się twarzą do nas. Seth się uśmiechnął, w jego oczach odmalowały się mroczne obietnice. Obietnice, na które się zgodziłam, które wybrałam.

– Nie kochasz mnie – powtórzył Aiden, znikając w cieniu. – Nie możesz. Nigdy nie mogłaś.

Wyciągnęłam do niego rękę.

– Ale…

Było już za późno. Tańczący zbliżyli się i zatonęłam w morzu sukni i szeptanych słów. Odpychałam ich, ale nie mogłam się wydostać, nie mogłam znaleźć ani Aidena, ani Setha. Ktoś mnie szturchnął, więc upadłam na kolana, a czerwony jedwab się rozdarł. Wołałam chłopaków, ale żaden nie odpowiedział. Zagubiona wpatrywałam się w morze ukrytych za maskami twarzy, gapiłam się w dziwne oczy. Znałam je.

Należały do bogów.

Poderwałam się na łóżku, zlana potem, gdy serce próbowało wyskoczyć mi z piersi. Minęła dłuższa chwila, nim wzrok przywykł do ciemności i rozpoznałam nagie ściany pokoju w internacie.

– Co jest? – Grzbietem dłoni otarłam mokre, gorące czoło. Zacisnęłam mocno powieki.

– Hmm? – mruknął nie do końca rozbudzony Seth.

Kichnęłam dwukrotnie w odpowiedzi.

– Seksownie. – Macał na ślepo w poszukiwaniu pudełka chusteczek. – Nie wierzę, że nadal jesteś chora. Proszę.

Wzdychając, wzięłam opakowanie i przycisnęłam do piersi, wyjmując z niego kilka sztuk.

– To twoja wina… Apsik! To twój głupi pomysł pływania w… Apsik! Wodzie, która miała tylko pięć stopni, kretynie.

– Ja nie zachorowałem.

Wytarłam nos, czekając, by mieć pewność, że już nie będę kichać, po czym upuściłam pudełko na podłogę. Przeziębienie było paskudne jak tyłek daimona. W całym moim siedemnastoletnim życiu nigdy nie zachorowałam – aż do teraz. Nie wiedziałam nawet, że mogę coś złapać.

– Czyż nie jesteś tak cholernie wyjątkowy?

– Wiesz o tym – padła przytłumiona odpowiedź.

Obróciłam się i spojrzałam ze złością na Setha. Wyglądał niemal normalnie, spoczywając na poduszce – mojej poduszce. Nie jak ktoś, kto miał się stać zabójcą boga w mniej niż cztery miesiące. Dla naszego świata Seth był prawie jak mityczny stwór: piękny, ale zabójczy.

– Miałam dziwny sen.

Chłopak obrócił się na bok.

– No weź. Wracaj do spania.

Od naszego powrotu tydzień temu z Catskills, nie odstępował mnie na krok jak nigdy wcześniej. Nie żebym nie rozumiała dlaczego. Po ataku furii i tym, że zabiłam czystokrwistego, zapewne już nigdy nie spuści mnie z oka.

– Naprawdę musisz zacząć sypiać we własnym łóżku.

Obrócił nieznacznie głowę. Na jego twarzy pojawił się zaspany uśmieszek.

– Wolę twoje.

– A ja bym wolała, żebyśmy obchodzili tu Boże Narodzenie, bym dostała prezenty i mogła śpiewać kolędy, ale niestety nie mogę mieć tego, czego pragnę.

Seth mnie pociągnął, a jego ciężka ręka spoczęła na moich plecach.

– Alex, ja zawsze dostaję to, czego chcę.

Przeszył mnie dreszcz.

– Seth?

– Tak?

– Śniłeś mi się.

Otworzył bursztynowe oko.

– Powiedz, proszę, że byliśmy nadzy.

Przewróciłam swoimi.

– Zbok.

Westchnął głośno i się zbliżył.

– Rozumiem, że nie.

– Dobrze rozumiesz. – Nie mogąc zasnąć, przygryzłam wargę. Martwiłam się tak wieloma rzeczami, że myśli wirowały w mojej głowie. – Seth?

– Hmm?

Przyglądałam się, jak opadł głębiej w poduszkę. W takim Secie było coś czarującego. Był wrażliwy i chłopięcy, czego brakowało mu, gdy w pełni się rozbudzał.

– Co się stało, gdy walczyłam z furiami?

Jego oczy zmieniły się w wąskie szparki. To pytanie zadałam mu już kilkakrotnie od powrotu do Karoliny Północnej. Siła i moc, jaką się wykazałam w obliczu bogów, były czymś, co mógł osiągnąć tylko Seth jako w pełni rozwinięty apolion.

A ja jako nieprzebudzona półkrwista? Nie za bardzo. W walce z furiami powinnam polec z kretesem.

Seth zacisnął na chwilę usta.

– Śpij, Alex.

Nie chciał mi odpowiedzieć. Znowu. Pojawiły się złość i frustracja. Zrzuciłam z siebie jego rękę.

– Czego mi nie mówisz?

– Masz paranoję. – Dłoń wróciła na mój brzuch.

Próbowałam wykręcić się z jego uścisku, ale go wzmocnił. Zgrzytając zębami, obróciłam się na bok i ułożyłam koło niego.

– Nie mam żadnej paranoi, dupku. Coś tam się stało. Mówiłam ci. Wszystko… wszystko było bursztynowe. Jak twoje oczy.

Westchnął przeciągle.

– Słyszałem, że niektórym w sytuacjach stresowych wyostrza się siła i zmysły.

– To nie było to.

– I że niektórzy pod presją mają halucynacje.

Zamachnęłam się, ale nie trafiłam w jego głowę.

– Nie miałam halucynacji.

– Nie wiem, co ci powiedzieć. – Seth uniósł rękę i przewrócił się na plecy. – A tak w ogóle, pójdziesz rano na lekcje?

Natychmiast pojawiło się nowe zmartwienie. Lekcje oznaczały spotkanie ze wszystkimi – z Olivią – bez mojego przyjaciela. Poczułam ucisk w piersi. Opuściłam powieki, ale pojawiła się pod nimi blada twarz Caleba, szeroko otwarte niewidzące oczy i sztylet Przymierza, który tkwił głęboko w jego piersi. Wydawało się, że to, jak naprawdę wyglądał, pamiętałam tylko w snach.

Seth usiadł i poczułam, że spojrzeniem wywierca mi dziurę w plecach.

– Alex?

Nie znosiłam naszej nadnaturalnej więzi – absolutnie nienawidziłam tego, co mu oddawałam. Nie istniało już coś takiego jak prywatność. Westchnęłam.

– Nic mi nie jest.

Nie odpowiedział.

– Tak, pójdę rano na zajęcia. Marcus wpadnie w szał, gdy wróci i dowie się, że nie chodziłam do szkoły. – Opadłam na plecy. – Seth?

Obrócił głowę w moją stronę. Jego oblicze spowijały cienie, ale oczy jaśniały w ciemności.

– Tak?

– Kiedy według ciebie wrócą? – Miałam na myśli Marcusa, Luciana i… Aidena. Oddech uwiązł mi w piersi. Działo się tak, ilekroć myślałam o protektorze i tym, co dla mnie zrobił – co zaryzykował.

Seth ułożył się na boku i wziął mnie za prawą rękę. Splótł ze mną palce. Skóra zamrowiła w odpowiedzi. Znak apoliona – ten, który nie powinien znajdować się na mojej dłoni – stał się ciepły. Wpatrywałam się w nasze złączone ręce. Nie zdziwiłam się, gdy pojawiły się słabe linie – tak samo, jak runy wijące się po przedramieniu Setha. Obróciłam głowę i zobaczyłam, że dotarły do jego twarzy. Jego oczy się rozjaśniły. Ostatnio często się to działo – zarówno ukazywały się znaki, jak i jaśniały mu oczy.

– Lucian mówił, że wrócą niedługo, zapewne dziś wieczorem. – Bardzo powoli przesunął opuszką kciuka po linii runy. Podwinęły mi się palce u stóp, drugą ręką ścisnęłam koc. Seth się uśmiechnął. – Nikt nie mówił o czystokrwistym strażniku. A Dawn Samos już tu jest. Wygląda na to, że urok rzucony przez Aidena zadziałał.

Miałam ochotę uwolnić rękę. Ciężko mi było się skoncentrować, kiedy Seth bawił się runą na mojej skórze. Oczywiście o tym wiedział. I cieszył się tym jak głupi.

– Nikt nie wie, co się naprawdę stało. – Kciukiem śledził teraz poprzeczną linię. – I niech tak pozostanie.

Zamknęłam oczy. To, jak zginął strażnik musiało pozostać tajemnicą, inaczej będziemy mieć z Aidenem poważne kłopoty. Nie tylko zabawialiśmy się w lecie – po czym wyznałam mu miłość, co było całkowicie zakazane – ale w samoobronie zabiłam czystokrwistego. I Aiden użył uroku na dwóch czystokrwistych, by to zatuszować. Zabicie Hematoi przez półkrwistego oznaczało śmierć bez względu na sytuację, a czystokrwiści nie mogli używać uroku wśród swoich. Jeśli cokolwiek zostałoby ujawnione, mielibyśmy przerąbane.

– Myślisz? – zapytałam szeptem.

– Tak. – Jego ciepły oddech owiał moją skroń. – Śpij, Alex.

Pozwalając, by jego pieszczota na mojej dłoni mnie ukołysała, odpłynęłam do krainy snów, zapominając na chwilę o błędach i decyzjach, które podjęłam w ciągu ostatnich miesięcy. Jako ostatnie, przyszedł mi do głowy mój największy błąd – nie chłopak spoczywający obok mnie, ale ten, który nigdy nie mógł być mój.

***

Normalnie nienawidziłam matematyki. Przedmiot wydawał mi się bezsensowny. Kogo obchodził Pitagoras, kiedy uczęszczało się do Przymierza, aby nauczyć się zabijać? Jednak dziś nienawidziłam tej lekcji wyjątkowo mocno.

Niemal każdy się we mnie wpatrywał, nawet pani Kateris. Opadłam nisko na krześle, wtykając nos w książkę, której bym nie przeczytała nawet, gdyby pojawił się tu sam Apollo i mi to nakazał. Tylko jedno spojrzenie mnie interesowało, reszta mogła się walić.

Wzrok Olivii był ciężki, potępiający.

Dlaczego nie mogłyśmy zmienić miejsc? Po wszystkim, co zaszło, siedzenie obok niej było najgorszą torturą.

Płonęły mi policzki. Dziewczyna mnie nienawidziła, obwiniała o śmierć Caleba. Ale przecież go nie zabiłam – zrobił to półkrwisty daimon. Byłam tylko tą, która namówiła go do wymknięcia się z internatu podczas godziny policyjnej, mając ku temu naprawdę dobry powód.

W pewnym sensie była to jednak moja wina. Wiedziałam o tym i, na bogów, zrobiłabym wszystko, by to zmienić.

Zapewne wszyscy gapili się na mnie ze względu na wybuch dziewczyny na pogrzebie. Jeśli prawidłowo pamiętam, wykrzyczała coś jak: „Jesteś apolionem”, gdy się w nią wpatrywałam.

W nowojorskim Przymierzu w Catskills półkrwiści uważali, że byłam fajna, ale tutaj… nie za bardzo. Kiedy patrzyłam uczniom w oczy, nie odwracali głów wystarczająco szybko, aby ukryć niepokój.

Kiedy lekcja dobiegła końca, wrzuciłam podręcznik do plecaka i pospieszyłam do drzwi, zastanawiając się, czy podczas następnej Deacon będzie ze mną rozmawiał. Bracia St. Delphi byli swoimi przeciwieństwami niemal we wszystkim, ale obaj wydawali się postrzegać półkrwistych jako równych sobie – co było rzadkie pośród Hematoi.

Szepty podążały za mną korytarzami. Ignorowanie ich było trudniejsze, niż sobie wyobrażałam. Każda komórka w moim ciele domagała się, bym się z nimi skonfrontowała. I co miałabym zrobić? Rzucić się na nich, jak szalona małpa i ich pobić? Tak, to nie przysporzyłoby mi żadnych fanów.

– Alex! Czekaj!

Serce mi się ścisnęło na dźwięk głosu Olivii. Przyspieszyłam, praktycznie przepychając się pomiędzy kilkoma młodszymi półkrwistymi, którzy wpatrywali się we mnie szeroko otwartymi, przerażonymi oczami. Dlaczego się mnie bali? Nie byłam tą, która niedługo miała stać się zabójcą boga. Ale w Setha wpatrywali się, jakby był ich bóstwem. Jeszcze kilkoro drzwi i mogłam skryć się na zajęciach z „Prawd i Legend”.

– Alex!

Rozpoznałam jej ton. Takiego samego używała, ilekroć kłóciła się z Calebem – był pełen determinacji i uporu.

Cholera.

Znajdowała się tuż za mną, a ja byłam zaledwie krok od klasy. Nie miałam jednak do niej dotrzeć.

– Alex – powiedziała – musimy porozmawiać.

– Nie zamierzam w tej chwili. – Ponieważ oskarżenie, że jestem winna śmierci Caleba, naprawdę nie znajdowało się na szczycie listy tego, co chciałam dziś usłyszeć.

Olivia złapała mnie za rękę.

– Alex, muszę z tobą porozmawiać. Wiem, że jesteś zła, ale nie tylko tobie go brakuje. Byłam jego dziewczyną…

Przestałam myśleć. Obróciłam się, upuściłam plecak pośrodku korytarza i chwyciłam ją za szyję. W sekundę przyparłam ją do ściany, aż stanęła na czubkach palców. Wytrzeszczając oczy, chwyciła mnie za rękę, którą próbowała od siebie odsunąć.

Ścisnęłam odrobinę mocniej.

Kątem oka dostrzegłam Leę, która nie miała już ręki na temblaku. Ten sam daimon, który zabił Caleba, złamał jej kości. Lea przysunęła się, jakby chciała interweniować.

– Słuchaj, rozumiem – szepnęłam ochryple. – Kochałaś Caleba. Ale ja również. I też mi go brakuje. Gdybym mogła cofnąć się w czasie i zmienić wydarzenia tamtej nocy, zrobiłabym to. Ale nie mogę. Zatem proszę, zostaw mnie…

Ktoś nagle złapał mnie w talii i odrzucił na dobre dwa metry. Olivia zjechała po ścianie, pocierając szyję.

Obróciłam się i jęknęłam.

Leon, król nienagannego wyczucia czasu, piorunował mnie właśnie wzrokiem.

– Potrzebujesz profesjonalnej niańki.

Otworzyłam usta, ale zaraz je zamknęłam. Biorąc pod uwagę sytuacje, do których niegdyś nie dopuścił, miał rację. Uświadomiłam sobie jednak to, co ważniejsze. Jeśli Leon wrócił, byli tu również mój wuj i Aiden.

– Ty – wskazał na Olivię – do klasy. – Zwrócił uwagę na mnie. – A ty idziesz ze mną.

Gryząc się w język, podniosłam plecak z podłogi i zawstydzona przeszłam wzdłuż zatłoczonego korytarza. Dostrzegłam Luke’a, który jednak obrócił głowę, nim spostrzegłam wyraz jego twarzy.

Leon udał się na schody – bogowie wiedzieli, jak je uwielbiałam – i nie odzywaliśmy się, aż dotarliśmy do holu. Zniknęły posągi furii, ale to puste miejsce sprawiło, że skurczył mi się żołądek. Wrócą. Byłam tego pewna. Pozostawało to tylko kwestią czasu.

Leon górował nade mną. Gdy się zatrzymał, jego ponad dwumetrowa sylwetka składała się z samych mięśni.

– Dlaczego za każdym razem, gdy cię widzę, zamierzasz zrobić coś, czego nie powinnaś?

Wzruszyłam ramionami.

– Taki mam talent.

Na jego twarzy zagościło niechętne rozbawienie, gdy wyjął coś z tylnej kieszeni. Wyglądało jak kawałek pergaminu.

– Aiden prosił, żebym ci to dał.

Żołądek mi się skurczył, gdy drżącymi palcami sięgnęłam po kartkę.

– Wszystko z nim… w porządku?

Zmarszczył brwi.

– Tak, Aidenowi nic nie jest.

Nie ukrywałam westchnienia ulgi, gdy obróciłam list. Został zapieczętowany oficjalnie wyglądającym znakiem odbitym w czerwonym laku. Kiedy uniosłam głowę, Leona już nie było. Kręcąc nią, podeszłam do marmurowej ławki i usiadłam. Nie miałam pojęcia, jakim cudem mężczyzna o tak dużym ciele mógł poruszać się niezauważenie. Powinna trząść się pod nim ziemia.

Zaciekawiona, wsunęłam palec pod wosk i złamałam pieczęć. Rozłożyłam kartkę i zobaczyłam na dole elegancki podpis Laadan. Rzuciłam okiem na treść, po czym wróciłam do początku i przeczytałam raz jeszcze.

I po raz trzeci.

Czułam jednocześnie niebywałe ciepło i zimno. Zaschło mi w ustach, gardło się ścisnęło. Drżenie objęło palce, przez co papier dygotał. Wstałam, ale zaraz usiadłam. Trzy słowa odtwarzały się bez przerwy przed moimi oczami. Były wszystkim, co widziałam. I wszystkim, czego miałam teraz świadomość.

Twój ojciec żyje.Rozdział 2

Z mocno bijącym sercem przemierzałam po dwa stopnie naraz. Widząc Leona w pobliżu gabinetu wuja, przyspieszyłam do biegu. Wyglądał na lekko zaniepokojonego, gdy mnie dostrzegł.

– Co się stało, Alexandrio?

Zatrzymałam się.

– Aiden ci to dał?

Zmarszczył brwi.

– Tak.

– Czytałeś?

– Nie. Nie było zaadresowane do mnie.

Przycisnęłam list do piersi.

– Wiesz, gdzie jest Aiden?

– Tak. – Zmarszczył brwi jeszcze bardziej. – Wrócił wczoraj.

– Gdzie teraz jest, Leonie? Muszę to wiedzieć.

– Nie rozumiem, co mogłoby być tak ważnego, abyś przerywała mu trening. – Skrzyżował wielkie ręce na piersi. – I nie powinnaś być na lekcji?

Wpatrywałam się w niego przez chwilę, nim obróciłam się i ponownie puściłam biegiem. Leon nie był głupi, nie przez przypadek powiedział mi, gdzie znajduje się Aiden, ale nie miałam czasu, by zastanawiać się, dlaczego zachował się tak, a nie inaczej.

Jeśli Aiden trenował, wiedziałam, gdzie go znaleźć. Zimny, wilgotny wiatr owiał moje policzki, kiedy wypadłam na zewnątrz i ruszyłam ku arenie treningowej. Mlecznoszare niebo było typowe dla późnego listopada, przez co wydawało się, że lato odeszło tak dawno temu.

Zajęcia uczniów o niższym poziomie zaawansowania odbywały się w większych salach treningowych. Zza jednych drzwi dobiegł zniecierpliwiony warkot instruktora Romviego, a za nim moje szybkie kroki pustym korytarzem. Przy końcu budynku, naprzeciwko ambulatorium, do którego zabrał mnie Aiden po tym, jak Kain skopał mi tyłek na treningu, znajdowało się małe pomieszczenie wyposażone w niezbędne akcesoria i komorę izolacyjną.

Nie miałam jeszcze okazji w niej trenować.

Zerkając przez szparę w uchylonych drzwiach, dostrzegłam Aidena. Stał pośrodku maty, waląc w worek. Na jego skórze widoczny był pot, gdy zadawał ciosy, posyłając przyrząd na kilkadziesiąt centymetrów.

W każdej innej sytuacji obsesyjnie bym go podziwiała, ale teraz zacisnęłam palce na liście. Wślizgnęłam się przez szczelinę i przemierzyłam pomieszczenie.

– Aidenie…

Obrócił się, jego szare oczy przybrały odcień burzy. Odsunął się o krok i przedramieniem otarł pot z czoła.

– Alex, co… Co tu robisz? Nie powinnaś być na lekcji?

Uniosłam kartkę.

– Czytałeś ten list?

Posłał mi takie samo spojrzenie jak Leon.

– Nie. Laadan poprosiła, abym przypilnował, żebyś go dostała.

Dlaczego powierzyła Aidenowi takie wieści? Nie mogłam tego zrozumieć, chyba że…

– Wiesz, co zawiera?

– Nie. Poprosiła mnie tylko, żebym ci go przekazał. – Pochylił się i podniósł ręcznik z maty. – Przyszłaś tu z powodu listu?

Wyrwało mi się to głupie, zupełnie niepotrzebne pytanie:

– Dlaczego dałeś go Leonowi?

Odwrócił wzrok.

– Sądziłem, że tak będzie lepiej.

Spojrzałam na jego szyję. Znów znajdował się na niej cienki srebrny łańcuszek. Chciałam wiedzieć, dlaczego go nosił, skoro nie był facetem lubującym się w biżuterii. Skierowałam jednak wzrok na jego twarz.

– Mój ojciec żyje.

Aiden obrócił głowę w moją stronę.

– Co?

Poczułam gorycz w ustach.

– On żyje, Aidenie. I przez lata przebywał w nowojorskim Przymierzu. Był tam, gdy je odwiedziliśmy. – Wróciły emocje, które zrodziły się, gdy czytałam list. – Widziałam go, Aidenie. Wiem, że tak. To był ten sługa z brązowymi oczami. I wiedział… wiedział, że byłam jego córką. To właśnie z tego powodu musiał mi się tak dziwnie przyglądać. To zapewne dlatego tak się zachowywał, ilekroć się spotykaliśmy. Nie miałam pojęcia…

Aiden wyglądał jakoś blado.

– Mogę?

Podałam mu kartkę i przeczesałam drżącymi palcami włosy.

– Wiesz, było w nim coś innego… Nie wyglądał na otumanionego eliksirem jak inni. A kiedy wychodziliśmy z Sethem, widziałam, jak walczył z daimonami. – Urwałam i nabrałam głęboko powietrza. – Po prostu nie wiedziałam, Aidenie.

Zmarszczył brwi, gdy czytał.

– Na bogów – mruknął.

Odwróciłam się od niego i objęłam się rękami. Żołądek znów mi się skurczył. Gniew zawrzał w żyłach.

– Jest sługą… Pieprzonym sługą…

– Wiesz, co to oznacza, Alex?

Stanęłam twarzą zwrócona do niego, zszokowana, gdy zauważyłam, jak blisko stoi. Jednocześnie poczułam woń perfum i słonej wody.

– Tak. Muszę coś zrobić! Muszę go stamtąd wyciągnąć. Wiem, że go nie znam, ale to mój ojciec. Muszę coś zrobić!

Aiden wytrzeszczył oczy.

– Nie.

– Co?

Trzymając list w jednej ręce, złapał mnie drugą. Zakołysałam się na piętach.

– Co ty…

– Nie tutaj – polecił cicho.

Zdezorientowana i nieco zaskoczona faktem, że Aiden mnie dotykał, pozwoliłam wyprowadzić się do znajdującego się naprzeciwko gabinetu lekarskiego. Zamknął za nami drzwi na zamek. Poczułam ciepło, gdy uświadomiłam sobie, że znajdowaliśmy się sami w pomieszczeniu bez okien, a Aiden właśnie zablokował drzwi. Poważnie, musiałam zapanować nad sobą, bo to naprawdę nie był odpowiedni czas dla moich rozszalałych hormonów. Okej, w ogóle nie było dla nich czasu.

Aiden stanął twarzą do mnie, zaciskając zęby.

– Coś ty sobie myślała?

– Eee… – Odsunęłam się o krok. Nie było mowy, bym się przyznała. Ale zrozumiałam, że chłopak był na mnie zły… właściwie wściekły. – Co niby zrobiłam?

Położył list na stole, na którym niegdyś siedziałam.

– Nie zrobisz niczego szalonego.

Zmrużyłam oczy, złapałam list i w końcu zrozumiałam, dlaczego się wkurzał.

– Oczekujesz, że nie kiwnę palcem? I pozwolę, żeby ojciec zgnił jako sługa?

– Musisz się uspokoić.

– Uspokoić? Ten służący w Nowym Jorku to mój tata. Myślałam, że nie żyje! – Nagle przypomniałam sobie Laadan w bibliotece i sposób, w jaki mówiła o moim ojcu, jakby nadal żył. Poczułam gniew. Dlaczego mi nie powiedziała? Mogłam z nim porozmawiać. – Jak mam się uspokoić?

– Nie wyobrażam sobie nawet, co przechodzisz lub o czym myślisz. – Zmarszczył brwi. – Cóż, tak, mogę sobie jednak wyobrazić, co chodzi ci po głowie. Chcesz wpaść do Catskills i go uwolnić. Wiem, że o tym właśnie myślałaś.

Oczywiście, że się domyślił.

Przysunął się, a jego oczy zmieniły się w lśniące srebro.

– Nie. – Cofnęłam się, przyciskając list Laadan do piersi.

– Muszę coś zrobić.

– Wiem, że tak czujesz, ale, Alex, nie możesz wrócić do Catskills.

– Nie wpadłabym tam. – Weszłam za stół, gdy podszedł. – Wymyślę coś. Może napytam sobie biedy. Telly mówił, że jeszcze jeden błąd i zostanę odesłana do Catskills.

Aiden mi się przyglądał.

Stół znajdował się w tej chwili pomiędzy nami.

– Jeżeli tam wrócę, zdołam z nim porozmawiać. Muszę to zrobić.

– Absolutnie nie – warknął.

Spięłam się.

– Nie zdołasz mnie powstrzymać.

– Chcesz się założyć? – Zaczął okrążać stół.

Niespecjalnie. Zaciekłość w jego tonie podpowiedziała mi, że zrobi wszystko, aby mnie powstrzymać, co oznaczało, że muszę go przekonać.

– To mój ojciec, Aidenie. Co byś zrobił, gdyby chodziło o Deacona?

Cios poniżej pasa, wiem.

– Nigdy więcej nie waż się do niego odnosić, Alex. Nie pozwolę, abyś się zabiła. Mam gdzieś, kim dla ciebie jest. Nie pozwolę.

Poczułam ucisk w gardle.

– Nie mogę pozostawić go na pastwę takiego losu. Nie mogę.

W jego stanowczym spojrzeniu odmalował się ból.

– Wiem, ale nie jest wart twojego życia.

Opuściłam ręce i zaprzestałam perswazji.

– Jak możesz podejmować taką decyzję? – Popłynęły łzy, które tak usilnie starałam się zatrzymać. – Jak możesz być tak bierny?

Aiden milczał, położył dłonie na moich przedramionach i przyciągnął mnie do siebie. Zamiast wciągnąć mnie w objęcia, cofnął się pod ścianę i zsunął się po niej, zabierając mnie ze sobą. Znalazłam się w jego ramionach. Podwinęłam nogi, ręce zaciskając na jego koszulce.

Oddychałam płytko z bólem, który nie chciał odejść.

– Mam dosyć tych, którzy mnie okłamują. Wszyscy kłamali na temat mamy. A teraz to? Myślałam, że on nie żyje. Na bogów, żałuję, że tak nie jest, bo śmierć byłaby lepsza niż to, przez co przechodzi. – Głos mi się załamał i po policzkach spłynęło więcej łez.

Aiden objął mnie mocniej, głaszcząc kojąco po plecach. Chciałam przestać płakać, bo było to słabe i upokarzające, ale nie mogłam nad tym zapanować. Odkrycie losu ojca było przerażające. Kiedy przestałam rzewnie szlochać, odsunęłam się nieco i uniosłam mokre oczy.

Wilgotne jedwabiste fale przylgnęły do czoła i skroni Aidena. Słabe oświetlenie pomieszczenia podkreśliło jego wydatne kości policzkowe i wargi, które zapamiętałam tak dawno temu. Aiden rzadko szeroko się uśmiechał, ale kiedy to robił, widok był oszałamiający. Zdarzyło się, że kilkakrotnie widziałam jego pełen uśmiech, ostatnim razem w zoo.

Patrzyłam na niego i widziałam uśmiech po raz pierwszy od czasu, gdy wszystko zaryzykował, aby mnie chronić, po czym znów chciało mi się płakać. Mogłam postąpić inaczej? Rozbroić strażnika zamiast wbijać mu sztylet w pierś? I dlaczego Aiden użył uroku, by zamaskować to, czego dokonałam? Dlaczego miałby aż tak bardzo ryzykować?

Nic z tego jednak nie wydawało się w tej chwili istotne, nie po wiadomości o ojcu. Otarłam oczy.

– Przepraszam… że się tak rozpłakałam przy tobie.

– Nigdy za to nie przepraszaj – oznajmił. Spodziewałam się, że w którejś chwili mnie puści, ale wciąż otaczał mnie rękami. Wiedziałam, że nie powinnam, ponieważ później będzie okropnie bolało, ale pozwoliłam sobie na rozluźnienie.

– Na wszystko tak gwałtownie reagujesz.

– Co takiego?

Opuścił rękę i poklepał mnie po kolanie.

– Reagujesz instynktownie. Natychmiast, gdy o czymś usłyszysz. Działasz, zamiast przemyśleć sprawę.

Wtuliłam twarz w jego tors.

– To nie był komplement.

Przesunął dłoń na mój kark i wsunął palce w burzę moich włosów. Zastanawiając się, czy był świadomy swoich poczynań, wstrzymałam oddech. Zacisnął palce, trzymając mnie, żebym się nie odsunęła. Nie żebym to zrobiła – bez względu na to, jak było to złe, niebezpieczne czy głupie.

– To nie była obelga – odparł cicho. – Tylko stwierdzenie tego, kim jesteś. Nie zatrzymujesz się, aby rozważyć niebezpieczeństwo tylko to, co właściwe. Ale czasami takie nie jest.

Zastanowiłam się nad tym.

– Czy użycie uroku na Dawn i tym innym Hematoi było taką gwałtowną reakcją?

Nie odpowiadał przez czas, który wydawał się wiecznością.

– To była najmądrzejsza i zarazem najgłupsza rzecz, ale nie mogłem zrobić nic innego.

– Dlaczego?

Nie odpowiedział.

Nie naciskałam. Odnalazłam spokój w jego ramionach, gdy głaskał mnie po plecach i nie chciałam być nigdzie indziej. Nie chciałam niszczyć tej chwili. W jego objęciach byłam dziwnie zadowolona. Mogłam oddychać. Czułam się bezpiecznie. Nikt inny tak na mnie nie działał. Aiden był moim osobistym antydepresantem.

– Decyzja o byciu protektorem była podjęta gwałtownie? – szepnęłam.

Jego pierś uniosła się pod moim policzkiem.

– Tak, była.

– Żałujesz jej?

– Nigdy.

Chciałabym być czegoś tak pewna.

– Nie wiem, co zrobić, Aidenie.

Opuścił głowę, ocierając się o mój policzek. Jego skóra była gładka, ciepła, podniecająca, a jednocześnie kojąca.

– Wymyślimy, jak się z nim skontaktować. Mówiłaś, że nie wyglądał na otumanionego eliksirem? Moglibyśmy posłać list do Laadan, a ona by mu go podała. To byłoby najbezpieczniejsze.

Moje serce aż podskoczyło z zachwytu. Nadzieja wyrwała się spod kontroli i rozprzestrzeniła w moim wnętrzu.

– My?

– Tak. Z łatwością mogę wysłać list do Laadan, przekazać jej wiadomość. To w tej chwili najpewniejsza droga.

Miałam ochotę go uściskać, ale się powstrzymałam.

– Nie. Gdyby cię złapano… Nie mogę do tego dopuścić.

Aiden zaśmiał się cicho.

– Alex, złamaliśmy już zapewne każdą istniejącą zasadę. Nie martwię się o wpadkę przy przekazywaniu wiadomości.

Nie, nie złamaliśmy każdej…

Odsunął się nieznacznie i poczułam na twarzy jego intensywne spojrzenie.

– Myślałaś, że nie pomógłbym ci z czymś tak ważnym, jak to?

Nie otwierałam oczu, ponieważ miękłam od patrzenia na niego. Był moją słabością.

– Sprawy… są inne.

– Wiem, że są inne, Alex, ale zawsze będę przy tobie. Zawsze ci pomogę. – Urwał. – Jak możesz w to wątpić?

Otworzyłam oczy jak idiotka. Natychmiast zostałam wessana. Wydawało się, że wszystko, co zostało powiedziane, wszystko, co wiedziałam, nie miało już znaczenia.

– Nie wątpię – szepnęłam.

Skrzywił się nieco.

– Czasami nie mogę cię zrozumieć.

– Przeważnie sama siebie nie rozumiem. – Opuściłam wzrok. – Zrobiłeś już dla mnie tak wiele. A to, czego dokonałeś w Catskills? – Przełknęłam z trudem ślinę. – Na bogów, nigdy ci wystarczająco nie podziękuję.

– Nie…

– Nie mów, że nie ma za co dziękować. – Uniosłam wzrok do jego oczu. – Uratowałeś mi życie, Aidenie, ryzykując własnym. Dziękuję.

Odwrócił głowę, skupiając się na czymś ponad mną.

– Mówiłem, że nie dopuszczę, by cokolwiek ci się stało. – Wrócił do mnie uwagą i w srebrnych tęczówkach zagościło rozbawienie. – Chociaż wydaje się to robotą na pełen etat. Kąciki moich ust drgnęły.

– Wiesz przecież, że się staram. Dziś był dopiero pierwszy dzień, gdy wykazałam się względną głupotą. – Opuściłam fragment, gdy koczowałam w pokoju z paskudnym przeziębieniem.

– Co takiego zrobiłaś?

– Naprawdę nie chcesz wiedzieć.

Ponownie parsknął śmiechem.

– Sądziłem, że Seth będzie cię trzymał z dala od kłopotów.

Spięłam się, uświadamiając sobie, że odkąd przeczytałam list, ani razu nie pomyślałam o apolionie. Nie pomyślałam nawet o naszej więzi. Cholera.

Aiden westchnął głęboko i opuścił ręce.

– Wiesz, co oznacza sytuacja z twoim ojcem, Alex?

Próbowałam wziąć się w garść. Musiałam się uporać z ważnymi rzeczami. Ojcem, radą, Tellym, furiami, kilkunastoma wkurzonymi bogami i Sethem. Ale w głowie miałam papkę.

– Co takiego?

Aiden spojrzał na drzwi, jakby obawiał się wypowiedzieć tę myśl na głos.

– Twój tata nie jest śmiertelnikiem. Jest półkrwistym.