Boskie lato - ebook

Siewca wyszedł siać swoje ziarno. A gdy siał, jedno padło na drogę i zostało podeptane, a ptaki podniebne wydziobały je. Inne padło na skałę i gdy wzeszło, uschło, bo nie miało wilgoci. Inne znowu padło między ciernie, a ciernie razem z nim wzrosły i zagłuszyły je. Inne w końcu padło na ziemię żyzną i gdy wzrosło, wydało plon stokrotny .

Łk 8,5-8

Nie zwleka Pan z wypełnieniem obietnicy – jak niektórzy są przekonani, że Pan zwleka – ale On jest cierpliwy w stosunku do was. Nie chce bowiem niektórych zgubić, ale wszystkich chce doprowadzić do nawrócenia.

2 P 3,9Boskie lato

Madison McKinley omiotła wzrokiem tłum wypełniający ratusz, zastanawiając się, ilu przyjaciół i sąsiadów będzie musiała pokonać, by zdobyć to, po co przyszła. Połowa miasteczka Chapel Springs zjawiła się tu dziś po to, aby wesprzeć straż pożarną. Poprzedniego wieczoru odbyło się spotkanie członków lokalnego klubu służebnego Rotary; nikły zapach popcornu i kawy unosił się jeszcze w powietrzu, a podniecenie i napięcie wydawały się wręcz namacalne.

Gdy wreszcie doczekała się na swoją kolej do rejestracji i odebrała swój lizak aukcyjny, rozejrzała się w poszukiwaniu mamy. Zauważyła Joanne McKinley siedzącą po lewej stronie, pod starą ceglaną ścianą.

Zanim zdążyła się ruszyć, w zatłoczonym przejściu zjawiła się Dottie Meyers.

– Madison! Witaj, kochana! Nie pogniewasz się, jeśli zapytam o coś związanego z Ginger? Na jej nóżce pojawiło się niepokojące zgrubienie, boję się, że to może być coś poważnego.

Poprzednio był to zwykły rzep, ale Madison spokojnie położyła dłoń na ramieniu kobiety.

– Na pewno nie, ale poproszę Cassidy, żeby zadzwoniła do pani jutro i zaproponowała szybki termin wizyty, dobrze?

– Uwaga, drodzy państwo! – prowadzący przemówił do mikrofonu. – Czas zaczynać!

– Dziękuję ci bardzo, kochana – powiedziała Dottie. – Jestem ogromnie podekscytowana tegoroczną sztuką. Nosi tytuł Miłość na krawędzi. Mam nadzieję, że się zjawisz! Będziesz świetna w roli Eleanor.

Do przesłuchań zostały jeszcze całe dwa miesiące.

– Nie mogę się doczekać. Do zobaczenia jutro.

Madison każdego roku brała udział w spektaklu wystawianym w miasteczku. Uwielbiała teatr, a dochody z biletów na przedstawienie zasilały kasę lokalnego schroniska dla zwierząt, któremu była bardzo oddana.

Odwróciła się w stronę mamy i uderzyła prosto w ścianę.

– Uuups!

Nie, nie w ścianę, tylko w czyjś tors. Umięśniony tors.

Spojrzała w górę i ujrzała twarz mężczyzny, którego za nic w świecie nie chciała oglądać, a co dopiero na niego wpadać. Odskoczyła, patrząc prosto w jego głębokie czarne oczy. Kiwnęła głową na powitanie.

– Beckett.

– Madison. – Odwzajemnił ukłon.

Jego czarne włosy były zmierzwione, na twarzy miał kilkudniowy zarost i był ubrany w roboczą koszulę firmy Dewitt Marina. Jego dolna warga drgnęła. Madison nie rozmawiała z nim od czasu kłótni sprzed dwóch tygodni, która i tak niewiele pomiędzy nimi zmieniła.

– Proszę zająć miejsca – zagrzmiał głos prowadzącego.

Z dziką chęcią.

Zrobiła krok w lewo w tym samym momencie, w którym zrobił to Beckett. Był wielki jak goryl i dwa razy bardziej niebezpieczny – tak przynajmniej zawsze o nim myślała. Incydent z jej młodszą siostrą utwierdził ją tylko w tym przekonaniu.

– Przepraszam – powiedziała.

Przesunął się płynnym ruchem w prawo i wykonał ramieniem gest mówiący: Pani przodem, wasza wysokość.

Posłała mu mordercze spojrzenie, po czym pospiesznie ruszyła przejściem, by wreszcie wśliznąć się na metalowe siedzenie obok swojej mamy.

– Cześć, skarbie, miałaś dobry dzień? – Jasne włosy mamy i jej niebieskie oczy lśniły w świetle jarzeniówek, ale tak naprawdę to jej uśmiech rozjaśniał salę.

– Dwanaście psów, siedem kotów, dwa króliki i kuropatwa na gruszy.

Beckett minął jej rząd i zajął miejsce z przodu, obok swojej siostry. Layla miała długie brązowe włosy i twarz supermodelki. Ich mama musiała być bardzo piękna, ale Madison jej nie pamiętała. Beckett pochylił się i szepnął coś do siostry. Szybko oderwała od nich wzrok i rozluźniła dłonie, którymi miażdżyła lizak aukcyjny w śmiertelnym uścisku. Postanowiła nie myśleć dzisiejszego wieczoru o Becketcie O’Reillym.

Prowadzący zajął podium i mówił o tym, jak ważna jest remiza straży pożarnej i jakie są jej potrzeby finansowe, po czym przedstawił licytatora – co było całkiem zbędne, gdyż był to człowiek, który prowadził lokalną stację benzynową. Chwilę później rozpoczęła się licytacja.

Oczy dziewczyny powędrowały w stronę czarnej głowy Becketta. Mogłaby przysiąc, że w ostatnim czasie mężczyzna ją prześladuje. Był wszędzie tam, gdzie tylko się pojawiała. A przecież powinien jej unikać. Powinien się wstydzić tego, co zrobił Jade. Cokolwiek to było.

Madison śledziła listę przedmiotów wystawionych na aukcję i odhaczała je po kolei, gdy tylko zostały sprzedane. Ręcznie szyta kołdra, lekcje gry na pianinie, najpyszniejsze ciasto miesiąca, pobyt w chatce nad jeziorem Patoka i dziesiątki innych rzeczy podarowanych na aukcję przez hojnych mieszkańców miasteczka.

Ktoś wykonał ręcznie miniaturową replikę herbu miasta. Witamy w Chapel Springs w stanie Indiana – głosił napis – Najpiękniejszym mieście nad rzeką w całej Ameryce. Pewien autor z pisma Midwest Living użył tego sformułowania dwanaście lat temu i od tego czasu miasto używało go przy każdej możliwej okazji, aż do znudzenia.

Evangeline Simmons, która miała pewnie z osiemdziesiąt pięć lat, zabawiała wszystkich, podbijając ceny. Nie było żadną tajemnicą, że strażacy uratowali w zeszłym miesiącu jej ukochanego persa, zdejmując go z drzewa. Z wdzięczności kupiła już dwa przedmioty, z których pewnie nie będzie miała żadnego użytku. Ale pieniądze nie były dla Evangeline najważniejsze.

Ludzie opuszczali salę w miarę postępowania aukcji. Zawiedziony Beckett wyszedł po tym, jak przegrał licytację zestawu narzędzi. Ponad godzinę później Madison ogarnęło napięcie. Rozpoczęła się aukcja wybranego przez nią przedmiotu. Licytator przeczytał opis z kartki.

– Panie i panowie, a teraz nie lada gratka! Dewitt Marina ofiarowała pod młotek pakiet żeglarsko-regatowy! Lekcje udzielane przez prawdziwego pasjonata – Evana Higginsa, który nauczy zwycięzcę żeglugi po rzece Ohio, jeszcze zanim rozpoczną się Czterdzieste Piąte Doroczne Regaty na Rzece, a potem weźmie go do swojej załogi na czas zawodów, które wygrał już dwa razy z rzędu! Cena: pięćset dolarów. Kto da pięćset?

Madison zacisnęła dłoń na lizaku, czekając, aż licytator obniży cenę. Oddech zamarł jej w piersi.

Cierpliwości, dziewczyno.

– Dobrze, sto. Kto da sto?

Madison spokojnym ruchem podniosła lizak.

– Mamy sto! Sto pięćdziesiąt, kto da sto pięćdziesiąt?

Kątem oka dostrzegła mamę, która spojrzała na nią, jak tylko Evangeline podniosła lizak – i tym samym cenę przedmiotu.

– Sto pięćdziesiąt! Kto da dwieście?

Madison uniosła lizak, patrząc wprost przed siebie.

– Dwieście! Kto da dwieście pięćdziesiąt? Dwieś... Jest dwieście pięćdziesiąt! Czekam na trzysta...

Madison westchnęła, odczekała chwilę i kiwnęła głową.

– Trzysta! Kto da trzy i pół stówki? Trzysta pięćdziesiąt!

Evangeline spojrzała w kierunku Madison błyszczącymi oczami. Uniosła lizak.

Evangeline! Madison nie chciała wydać aż tyle pieniędzy. Staruszka mogłaby się już wycofać. Wyobraziła sobie maleńką babcię na wielkiej łodzi, usiłującą poradzić sobie z tymi wszystkimi linami, żaglami i takimi tam... Kuszące.

Madison mogła przejść się do przystani i wykupić lekcje, ale wtedy nie miałaby pewności, że wygra zawody. Do tego potrzebowała Evana Higginsa.

– Trzysta pięćdziesiąt! Czy dobrze widziałem? Trzysta pięćdziesiąt? Jest! Teraz czter...

Po sali przebiegł szmer, który wskazywał na to, że obecni zaśmiewają się pod nosem z wyczynów Evangeline. Staruszka uniosła lizak.

– Mamy czterysta pięćdziesiąt, kto da pół tysiąca?

Madison zacisnęła zęby. Spiorunowała wzrokiem siwą głowę Evengeline. Szczytny cel. To na szczytny cel.

– I mamy pięćset! Kto da pięćset pięćdziesiąt?

Rumor wzmógł się, choć sala była już w połowie pusta, gdyż aukcja zbliżała się ku końcowi. Ci, którzy zostali na miejscach, otrzymali nagrodę w postaci niezłego przedstawienia.

– Pięćset pięćdziesiąt? Czekam na pięćset pięćdziesiąt!

Evangeline odwróciła się do Madison i ich oczy się spotkały. Jej wąskie wargi ułożyły się w serdeczny uśmiech, a dłonie spoczęły na odłożonym lizaku.

– Sprzedane Madison McKinley za pięćset dolarów!

Madison odetchnęła głęboko. Jej portfel był lżejszy o pięćset dolarów, ale wykupiła wymarzone lekcje. Teraz nauczy się żeglarstwa i wygra regaty. I zrobi to dla Michaela.– Że co niby chcesz zrobić? – Tata przerwał kozłowanie i wyprostował się. Jego krótkie siwe włosy były zmierzwione i wilgotne od potu.

Ryan porzucił pozycję gracza i stanął nagle twarzą w twarz z Madison, z rękami opartymi na wąskich biodrach i miną wyrażającą niezadowolenie. Pierworodny McKinley był ich opoką. Był tym, do którego zawsze przychodzili po pomoc w trudnych chwilach.

Madison nie chciała jeszcze mówić rodzinie, zbyt zestresowanej tym, co przydarzyło się Jade, ale i tak sami by się dowiedzieli.

– Mówi, że chce łódź Michaela. – PJ, najmłodsza córka w rodzinie, przerzuciła swój kasztanowy koński ogon przez ramię. Po ojcu odziedziczyła brązowe oczy, a po matce zniewalający uśmiech, którego teraz jednak brakowało na jej twarzy.

– A więc to po to są te całe lekcje żeglarstwa – powiedział Ryan.

– Bo nie wiem, czy wiesz, ale te łodzie pływają po wodzie – dodała PJ. Madison trzepnęła siostrę w ramię.

– Jo! – zawołał ojciec ze wzrokiem utkwionym w Madison. – Domyślasz się, co planuje twoja córka?

Joanne kładła właśnie miskę z sałatką ziemniaczaną na przykryty obrusem stół piknikowy.

– Mówisz o regatach? Przecież byłam na aukcji. Co, nie pamiętasz? Burgery stygną. Daniel, skarbie, skoczysz po sztućce?

– Oczywiście, Mamo Jo! – Daniel Dawson był honorowym członkiem rodziny McKinley, odkąd Ryan przyprowadził go do domu w czasach gimnazjum. Wychowywała go majętna babcia, podczas gdy jego rodzice byli zajęci innymi, ważniejszymi rzeczami. Daniel poszedł w ślady swojego dziadka, wygrywając ostatnie wybory na burmistrza Chapel Springs.

Na wzmiankę o burgerach ojciec od razu rzucił piłkę, która potoczyła się po betonie, gdy odchodzili z boiska.

PJ szturchnęła Ryana w bok, ot tak, bez powodu, na co on w odpowiedzi przerzucił ją przez swoje szerokie ramiona, bo tak mu się spodobało. PJ wrzeszczała, uderzając pięściami w jego plecy, ale on odstawił ją na ziemię dopiero przy stole.

– Ty brutalu! – PJ zaserwowała bratu kolejnego kuksańca.

– Ty smarkulo!

Ryan ratował ludzkie życie, a PJ umiałaby wykarmić całą armię, ale gdy się spotykali, mogłoby się wydawać, że mają znowu po dwanaście lat. Najmłodsza z sióstr wróciła do domu na weekend ze szkoły kucharskiej.

Rodzina zajęła miejsca za stołem piknikowym. Zmierzch ogarnął podwórko domu rodziców, ale białe światła zawieszone nad patio i wzdłuż posiadłości mrugały jasno. Wiosenne ciepło wywabiło McKinley’ów z domu na cotygodniową rodzinną kolację. Świerszcz grał swoją melodię w znajdującej się nieopodal grządce, która zaczynała już rozkwitać nowym życiem.

Po drugiej stronie podwórka, na porośniętym dębami pagórku, widać było gospodarstwo z białym domem, stojącym niczym pulchna ciotka rozkładająca ramiona na ciepłe powitanie. Za domem, na dwustu czterdziestu akrach gładko opadającego pola, przez sześć miesięcy w roku rosła kukurydza. W stanie Indiana było sześćdziesiąt jeden tysięcy farmerów – jej ojciec był dumny ze swojego miejsca w tym gronie, jednak nigdy nie zmuszał dzieci, by poszły w jego ślady, zostawiając im wolną rękę w odnalezieniu własnych ścieżek. A oni wciąż nad tym pracowali.

Gdy już siedzieli na miejscach, ojciec odmówił modlitwę i wszyscy rzucili się na jedzenie. Burgery z grilla, sałatka ziemniaczana, zielona fasolka z zeszłorocznych zbiorów i oczywiście kukurydza. W domu McKinley’ów zawsze była kukurydza.

– Jak idzie siew, tato? – Ryan pacnął muchę. – W przyszłym tygodniu mógłbym ci pomóc, jeśli chcesz.

– Miło to słyszeć. Pomoc się przyda. – Ojciec nałożył sobie kopiastą łyżkę sałatki. – Ona chce żeglować tą starą rozklekotaną krypą, Jo.

Madison dokładnie rozłożyła serwetkę na kolanach, zerkając na mamę. Pomimo uśmiechu, który stale gościł na jej twarzy, z jej niebieskich oczu przebijał smutek – ten z kolei pojawił się w nich po nagłym wyjeździe Jade.

– Ach tak? – Spojrzenie mamy wyrażało więcej niż słowa. Znała Madison najlepiej ze wszystkich. Doskonale wiedziała, jakich cierpień przysporzyła jej utrata Michaela i jakich wciąż jej przysparza, chociaż córka nie uroniła ani jednej łzy i rzadko o tym rozmawiała. Gdy traci się brata bliźniaka, zawsze odbija się to na psychice.

– To dla Michaela – powiedziała Madison. Rodzina zamarła, nawet PJ, a to zdarzało się naprawdę rzadko. – To dla mnie ważne.

Michael był świetnym żeglarzem, chociaż nie żył dość długo, by móc wziąć udział w regatach. Jego marzeniem było zostać najmłodszym zwycięzcą w historii – obecny rekord należał do dwudziestosiedmiolatka. A ponieważ ich dwudzieste siódme urodziny zbliżały się wielkimi krokami, czasu było coraz mniej.

– I ty myślisz, że uda ci się wygrać? – spytał tata.

Madison nie chciała go wytrącać z równowagi.

– Przepraszam, tato. Nie chciałam cię zdenerwować.

– To kupa spróchniałego drewna!

W jego ustach brzmiało to o wiele gorzej, niż wyglądało w rzeczywistości.

– Odnowię ją.

Jej ojciec stłumił wybuch śmiechu.

No dobrze, może łódź była rzeczywiście w kiepskim stanie, ale Michael oszczędzał na nią dwa letnie sezony. U progu siedemnastych urodzin kupił właśnie ją, a nie samochód. Madison pamiętała błysk dumy w jego oczach, kiedy pokazał jej wymarzony nabytek.

– Jest moja, Madders – powiedział wtedy, gładząc dłonią złuszczoną białą farbę na dziobie. – Zostanę najmłodszym zwycięzcą w historii, zobaczysz.

– W tym czymś? – spytała wtedy.

– Potrzebuje tylko kosmetyki. Bebechy ma sprawne.

– Jest nadal w szopie, skarbie – powiedziała teraz mama, kładąc dłoń na zaciśniętej pięści taty.

– Dzięki, mamo. To pewnie nie będzie najszybsza łódź w regatach, ale wyścig jest handikapowy, więc mam jakąś szansę.

– Ona nie umie pływać, Jo.

– Od tego są kamizelki ratunkowe, tato – wtrąciła delikatnie PJ.

Ojciec wydął usta. Madison wiedziała, że czuje się rozdarty. Chciałby ją wspierać, ale drżał o jej bezpieczeństwo.

– Nic mi nie będzie. Przygotuję się na każdą ewentualność. Przecież po to biorę lekcje.

– Daj znać, jeśli będę mógł pomóc – powiedział Ryan – dołączyć do załogi czy coś...

PJ trąciła go łokciem.

– Nie odróżniłbyś żagla od ręcznika.

– Ach tak! A ty byś odróżniła?

– Dzieci! Jedzcie kolację.

Kilka minut później PJ rozwiała ponury nastrój opowieścią o sufletowej katastrofie. Gdy mama stawiała na stole szarlotkę, tata miał już pogodniejszy wyraz twarzy, ale Madison zauważyła, że Daniel był tego wieczora wycofany. Przyłapała go, jak patrzył na puste krzesło obok niej. Zrozumiała. Bez Jade było tu jakoś dziwnie.

Po kolacji Madison pomogła mamie umyć naczynia, podczas gdy pozostali grali w osła, próbując rzucać piłkę do kosza na różne wymyślne sposoby. Szorowała półmisek po burgerach, a mama ładowała naczynia do starej, brązowej zmywarki.

Madison uwielbiała wynajmowany przez siebie domek, który jeszcze dwa tygodnie temu dzieliła z Jade, ale dom rodziców dodawał jej otuchy. Było coś niepowtarzalnego w przewidywalnym skrzypieniu starej drewnianej podłogi, w rozbrzmiewającym co godzinę kurancie dziadkowego zegara, w znajomych zapachach: cytryny i krochmalu. Było coś takiego nawet w tym starym wężyku, który, zamiast pryskać, sączył wodę cienką stróżką, gdy płukała półmisek.

Gdy kuchnię wypełnił szum włączonej zmywarki, mama oparła się o krawędź zlewu. Światło wiszących lamp rozjaśniało jej twarz i wdzierało się w zmarszczki rysujące się wokół uśmiechniętych oczu.

– Czy ty dobrze sypiasz, skarbie? Wyglądasz na przemęczoną.

– Nic mi nie jest. – Madison nigdy nie powiedziała mamie o dręczących ją koszmarach i teraz też nie zamierzała tego robić.

Joanne posłała jej długie, wyrozumiałe spojrzenie, które powiedziało córce, że choćby zamknęła serce na cztery spusty przed całym światem, ona i tak wiedziałaby, co się w nim kryje.

– Wiesz, Madison... jeśli szukasz ukojenia, nie znajdziesz go na regatach.

Madison odłożyła półmisek do starej skrzypiącej szafki. Czy tego właśnie szukała? Ukojenia? Czy to w ogóle możliwe, by je odnaleźć po tym, jak straciło się kogoś, kogo się tak kochało? Kogoś tak niewinnego i niezasługującego na śmierć?

Zaczęła nerwowo miętosić kuchenny ręcznik. Mama wzięła jej dłonie w swoje.

– Chciałabym ci pomóc. Nie wiem jak, ale znam Kogoś, kto wie.

– Tak, wiem, mamo. – Madison słyszała to już dość dużo razy. Od rodziców, pastora Adamsa, nawet od Ryana. Gdyby chodzenie do kościoła miało uzdrowicielską moc, już dawno byłaby uleczona. Jako organistka uczęszczała do niego regularnie. Jak wszyscy McKinley’owie zresztą.

Oczy mamy posmutniały.

– Nie martw się o mnie. Nic mi nie jest. Naprawdę. Nauka żeglarstwa będzie... – Zacisnęła usta. – ...dobrą zabawą.

– Nie wiem, jak chcesz jeszcze znaleźć czas na sztukę. Sama wiesz, że latem zwykle jesteś bardzo zajęta przez próby do spektaklu.

– Będzie tego dużo, ale dam radę. – Przecież nie miała męża i dzieci. Ani nawet chłopaka.

Przewiesiła ręcznik przez uchwyt piekarnika, po czym obie wyszły na ganek i przysiadły na betonowym schodku. Mama wzięła garść nasion słonecznika z torebki stojącej obok i sypnęła na ziemię, w pobliżu znajdującej się na podwórku fontanny.

– Mogłam ci kupić na Dzień Matki karmnik dla ptaków.

Mama rzuciła kolejną garść.

– Po co? Przecież tak jest prościej.

– Dziwne, że nie rośnie tu jeszcze słonecznikowy las. Przez te wszystkie lata wyrzuciłaś tyle nasion!

– Ziemia jest zbyt twarda. Poza tym ptaki wydziobują je, jak tylko je rozsypię. – Jak na zawołanie przyfrunął wróbel, zabrał do dzióbka ziarenko i odleciał. – Widzisz?

Z boiska dobiegł okrzyk PJ.

– Litera I! Każdy z was jest teraz O-S-I! – Dziewczyna była niskiego wzrostu, ale do kosza rzucała świetnie. Panowie wymamrotali coś pod nosem, a PJ wymyśliła kolejne wyzwanie do niecodziennego rzutu.

– Jade się wreszcie odezwała – powiedziała mama.

Madison odwróciła się gwałtownie.

– Czemu nic nie powiedziałaś? – Joanne wzruszyła ramionami. – Mówiłam pozostałym, zanim przyjechałaś. Zostawiła tylko wiadomość. Nie powiedziała, gdzie jest. Nie sądzę, żeby prędko wróciła.

Madison zacisnęła usta. Beckett! Co on jej zrobił?

– Nie powiedziała ci, co się stało?

– Nie. Ale zanosiło się na to, że prędzej czy później nas opuści. Zawsze była niespokojnym duchem. Przeczuwałam, że tak się stanie. Żałuję tylko, że nic nie powiedziałam. Nie mogę znieść myśli, że jest gdzieś tam zupełnie sama.

Madison objęła mamę ramieniem.

– Jest już dorosła, mamo. Umie o siebie zadbać.

Żadna z nich nie powiedziała tego, co obie pomyślały. Jade może i była dorosła – nie była nawet najmłodsza z rodzeństwa – ale ze wszystkich McKinley’ów to ona była najbardziej delikatna.Beckett O’Reilly podprowadził sześciometrową motorówkę Bayliner Caroline do kei. Po późnym wiosennym deszczu nurt rzeki zrobił się rwący, ale niebo było już bezchmurne, a zachodzące słońce świeciło jasno, z wolna chowając się za pagórkami.

Szef podszedł do niego w doku, gdy cumował łódź. Carl Dewitt był niskiego wzrostu, a jego wystający brzuch rozchylał koszulę w odstępach pomiędzy guzikami.

– Hej, naprawiona? – spytał.

– Mhm.

Carl pokiwał głową i uniósł swoje siwe, krzaczaste brwi, marszcząc przy tym wysokie czoło.

– Dobrze, dobrze. Klient będzie zadowolony. Jego mechanik w Tampie nie dał temu rady.

Beckett wzruszył ramionami i podał mu kluczyki.

– Siedzę w temacie od lat.

Naprawiał silniki, jeszcze zanim mógł zostać legalnie zatrudniony – bardziej z konieczności niż dla przyjemności.

Rozstali się przed wejściem do sklepu. Carl wszedł do środka, żeby zamknąć interes na noc, a Beckett poszedł do auta i zapalił silnik, który zamruczał spokojnie. Już piątek, Bogu dzięki! Cichy, spokojny wieczór z Rigsbym i ESPN, jutro krótka dniówka, a potem dzień wolnego.

Kilka minut później wjechał na żwirowy podjazd przed posesją na drugim końcu miasta. Podwórko było tak małe, że ciężko byłoby tu zaprosić choćby pchłę. Budynek był niewiele większy. Ciasny, ale własny – odkąd Beckett był małym chłopcem, to właśnie tutaj był jego dom. Działka na tyłach była trochę większa. Za oszczędności uskładane przez kilka lat udało mu się postawić tu budynek gospodarczy, który zajął większą część podwórka, ale przynajmniej teraz było na nim mniej trawy do koszenia. Był ogrzewany, przestronny i dobrze oświetlony. Nadawał się świetnie na warsztat do budowy łodzi.

Gdy Beckett otwierał drzwi, usłyszał dzwonek domowego telefonu. Rigsby, czarny mieszaniec labradora wpadł na niego w progu.

– Cześć, olbrzymie. – Mężczyzna podrapał psa za uchem, a następnie sięgnął po słuchawkę, jednocześnie ściągając z siebie roboczą koszulę.

– Halo?

– Cześć, Beckett. Tu Evan Higgins. – W głosie starego przyjaciela wyczuł niepokój.

Wymamrotał suche powitanie, jednocześnie włączając kanał ESPN.

– Jest sprawa. Mógłbyś mi pomóc? – zapytał Evan.

– Dawaj. – Evan prowadził firmę zajmującą się budownictwem ogrodowym. To on pomógł Beckettowi postawić budynek gospodarczy.

– Wystawiłem na aukcję tydzień temu lekcje żeglarstwa, ale właśnie się dowiedziałem, że będę musiał pracować w soboty. Nie wszystkie, ale większość. Ekipa z apartamentowca w Louisville wycofała się i mają spore tyły. Zostawili po sobie niezły bajzel i właściciel się wścieka. Mógłbyś mnie zastąpić jutro... i może przez kilka kolejnych sobót? Twój szef ofiarował na aukcję wynajem łodzi.

Rigsby szczeknął, spoglądając na drzwi i merdając czarnym ogonem tak mocno, że o mało nie przewrócił kubła na śmieci. Beckett wypuścił go na zewnątrz i zapalił światło na ganku.

– Jasne, nie widzę problemu. Jeśli tylko Dewitt zgodzi się, żebym się na ten czas zerwał, mogę cię zastąpić kiedy tylko trzeba.

– Jego spytałem najpierw. Ucieszył się, że może wesprzeć tak szczytny cel.

– No to świetnie. O której jutro?

– O pierwszej, w przystani. Słuchaj, wielkie dzięki. Pakiet obejmuje lekcje i udział w wyścigu z profesjonalistą. Nie bardzo miałem do kogo zadzwonić. Ta dziewczyna, która wygrała aukcję, chyba jest początkująca, więc będziesz musiał zacząć od podstaw. Na regatach płyniemy razem, więc naucz ją porządnie.

No proszę, Evan na pokładzie z amatorką. To tylko podnosiło szanse Becketta na puchar. Zachichotał na samą myśl. Evan mówił dalej.

– Hej, tylko nie ucz jej celowo, jak popełniać błędy!

Beckett otworzył drzwi i wpuścił Rigsby’ego z powrotem do środka.

– Bez obaw. Chętnie wygram regaty uczciwie i całkiem fair. A więc o pierwszej w przystani. Z kim mam się tam spotkać?

– Z jedną z córek McKinley’ów. Tą, która jest weterynarzem. Bardzo chce się uczyć i jest bystra, więc szybko wszystko opanuje.

Dłoń Becketta zamarła na klamce.

– Madison?

Oskarżenia, którymi zasypała go dwa tygodnie temu, wróciły, kłując go teraz ze zdwojoną siłą. Godziny sam na sam na łodzi z Madison były ostatnią rzeczą, której teraz chciał. Ona pewnie też nie będzie zadowolona z takiej zmiany planów. Ale przecież już się zgodził. Tylko czemu najpierw nie dopytał Evana o szczegóły?

– Ona o tym wie? – spytał.

– Nagrałem się na jej pocztę głosową. Na pewno nie będzie miała nic przeciwko temu. Jesteś w końcu prawie tak dobry, jak ja.

Beckett zazgrzytał zębami. Wszystko, co było bezpośrednio związane z Madison, szło w złym kierunku. Najpierw randkowa pomyłka z jej siostrą, a teraz to.

– Żartowałem – powiedział Evan.

– No, wiem, tylko... zamyśliłem się. – Zacisnął mocno powieki i uszczypnął palcami nasadę nosa. Nie mógł uwierzyć, że to działo się naprawdę. Na ile lekcji właściwie się zgodził?

– Dobra, muszę już kończyć. Daj mi znać, jak wam idzie, i jeszcze raz ogromne dzięki.

– Nie ma sprawy.

Gdy się pożegnali, Beckett szybko odłożył słuchawkę na blat i uderzył czołem o siatkę na wewnętrznych drzwiach wejściowych. Lekcje z Madison. Świetnie. Po prostu wspaniale! Jak będzie w stanie znieść przebywanie z nią w łodzi sam na sam, patrzenie na nią, wdychanie jej zapachu, dotykanie jej?

Boże, dlaczego to się dzieje? Przyrzekałem, że będę się trzymał od niej z daleka, a teraz... Sam widzisz!

Po raz tysięczny zbeształ sam siebie za swoją porywczą decyzję sprzed dwóch tygodni. Co sobie myślał, kiedy zjawił się w domu Madison z bukietem kwiatów w ręce tego wieczoru, gdy miasteczko wyprawiało Bankiet Wiosennych Siewów? Ależ to było głupie!

Przygotował sobie nawet specjalną kwestię, którą chciał wygłosić przed Madison, ale zamiast niej to Jade otworzyła drzwi. Spojrzała na bukiet różowych róż i jej twarz rozjaśnił nieśmiały uśmiech. Sześć srebrnych pierścionków zabłyszczało w świetle zachodzącego słońca, gdy jej dłoń powędrowała w kierunku piersi.

– A więc to ty? – powiedziała.

Nie rozumiał, o co jej chodzi i nie bardzo wiedział, co odpowiedzieć. Popatrzyła na jego koszulę i ciemne dżinsy i uśmiechnęła się, a jej oczy zaiskrzyły.

– Bankiet...?

Poczuł się jak skończony palant.

– Jade, ja...

Ale ona nagle odsunęła się od drzwi.

– Nie byłam na Bankiecie Siewów od wieków. Zaraz wracam, tylko się przebiorę.

Była już w holu, gdy zorientowała się, że Beckett wciąż stał na ganku. Wróciła i wpuściła go do środka.

– Przepraszam cię, wejdź proszę. Pozwól, że... A może ty mógłbyś znaleźć jakiś wazon w kuchni? Jakież one śliczne, dziękuję! – Jej policzki lśniły czerwienią.

– Jade, słuchaj, to chyba nie...

– Spokojnie, to zajmie tylko minutkę. – A potem już jej nie było.

Kuchnia Madison była perfekcyjnie wysprzątana, pachniała cytryną i drewnem sosnowym. Beckett otwierał po kolei wszystkie szafki w poszukiwaniu wazonu. I co teraz? Nie miał serca powiedzieć Jade prawdy. Nie po tym, jak zobaczył jej radość. Nie po tym, jak pobiegła do swojego pokoju, żeby się przebrać tak, jakby czekała na tę randkę całe życie.

Dureń. Czemu nie zadzwonił do Madison i nie zaprosił jej jak normalny człowiek? Albo lepiej – czemu nie schował uczuć do niej głęboko w sobie, tam gdzie ich miejsce?

Przypomniał sobie dokładnie reakcję Jade. Zachowała się tak, jak gdyby na niego czekała. No cóż, teraz już nie było odwrotu. Czy mu się to podobało, czy nie, szedł na randkę z siostrą Madison.

Trzasnął drzwiczkami szafki. Otworzył kolejną. Przez lata powtarzał sobie, że Madison nie była dla niego. Bo jakie niby szanse miał syn Wayne’a O’Reilly’ego u córki najbardziej znamienitej i szanowanej rodziny w Chapel Springs? Takie rzeczy się nie zdarzały. Zawsze to wiedział. A dzisiaj, ni z tego, ni z owego, dał się ponieść szaleństwu i przekonał sam siebie, że warto spróbować. I proszę, stał teraz w kuchni w domu Madison, czekając na randkę z jej siostrą. Ile ona w ogóle miała lat? Dwadzieścia jeden? Dwadzieścia dwa? Żegnajcie na zawsze, szanse na uczucie Madison.

Nie, żebyś kiedykolwiek jakieś miał, O’Reilly.

Czy mogłoby w ogóle być gorzej?

– Pomóc ci w czymś?

Uniósł głowę nad stojącą szafkę, w której właśnie grzebał, i ujrzał obiekt swoich myśli. Widok Madison wchodzącej do kuchni sprawił, że usta wyschły mu na wiór. Miała piękną, ciemną karnację, puszyste włosy i wielkie brązowe oczy. Jedna z jej równiutkich brwi uniosła się.

Odzyskał mowę.

– Szukam wazonu.

Jej oczy powędrowały na leżący na blacie bukiet róż, a potem z powrotem na niego. Wstał z kolan, zacisnął zęby, a ona przeszła obok i otworzyła szafkę wiszącą nad lodówką. Miała na sobie obcisłe dżinsy i biały T-shirt, co wskazywało na to, że planuje spokojny i wygodny wieczór w domu. Czyli informacje, jakie posiadał, były prawdziwe – nie wybierała się na bankiet. Zwłaszcza z nim.

Stanęła na palcach, wyciągnęła szklany wazon i podała mu.

– Jestem gotowa. – Jade wśliznęła się do kuchni po tym, jak dokonała chyba najszybszej modowej metamorfozy w historii. Miała na sobie czarną zwiewną spódnicę, legginsy i top odsłaniający ramiona. – O, znalazłeś wazon. Przyniósł mi kwiaty – powiedziała do siostry.

– Właśnie widzę.

Beckett wił się pod spojrzeniem Madison. Nagle zapragnął uciec stamtąd jak najprędzej. Gdy nalewał wodę do wazonu, błagając w duchu, by leciała szybciej, słyszał, jak Jade szepce coś do siostry, ale szum zagłuszył słowa. Zresztą i tak nie chciał ich słyszeć.

Wsadził kwiaty do wazonu i postawił na blacie.

– Musimy już iść.

Rigsby szczeknął ostro. Beckett nalał mu wody do miski. Jego serce wciąż mocno biło na te wspomnienia. Próbował ocalić uczucia Jade, ale w rezultacie zrobił coś całkiem odwrotnego. I był pewien, że Madison nie pozwoli mu o tym zapomnieć, bez względu na to, czy udzieli jej tych lekcji, czy nie.Madison stawiła się przy kei punktualnie o pierwszej.Rozejrzała się dokoła, byle tylko nie patrzeć na półtorakilometrową szerokość rzeki Ohio. Gdzieś daleko po drugiej stronie rozciągały się zielone pagórki Kentucky jaśniejące w południowym słońcu. Pomiędzy nią a odległym drugim brzegiem przewalały się setki metrów głębokiej, mrocznej wody.

Zatrzęsła się na samą myśl i przełknęła nerwowo ślinę, choć jej usta były suche jak papier. Postanowiła poszukać w torebce butelki wody. Świetnie. Została na blacie. Ziewając, wyciągnęła paczkę kawowych cukierków i wzięła dwa do ust, smakując ich czekoladową polewę, zanim je rozgryzła.

Nieopodal woda uderzała miarowo w łodzie zacumowane w porcie. Metalowe elementy dzwoniły, uderzając o siebie, a luźny materiał furkotał na wietrze.

Spojrzała na zegarek. Gdzie ten Evan? Nie znosiła spóźniania, a jej nerwy były dziś napięte jak struny gitary, co bynajmniej nie pomagało cierpliwości.

– Gotowa?

Odwróciła się na to nieuprzejme burknięcie i zobaczyła Becketta O’Reilly’ego. Przeszedł obok niej tak, jakby się bardzo spieszył i miał tysiąc rzeczy do zrobienia.

– Co ty tu robisz?

Ledwie na nią spojrzał.

– Udzielam ci lekcji żeglarstwa.

Madison otworzyła usta, ale nie znalazła słów, które mogłaby wypowiedzieć. Jej serce waliło tak, jakby podążało do jakiejś niewidocznej linii mety.

– Gdzie Evan?

– A więc jednak nie odsłuchałaś poczty głosowej. – Beckett wszedł do łodzi. – Wskakuj! Musiał iść do pracy.

Madison skrzyżowała ramiona na piersi.

– Nie, dzięki. Poczekam do przyszłego tygodnia.

Odwrócił się i obdarzył ją jednym z tych swoich uśmieszków, w który najchętniej trzasnęłaby pięścią.

– Jak tam chcesz. Ale będzie pracował teraz przez większość sobót i prosił mnie, żebym go zastępował, gdy będzie trzeba. Jeśli rzeczywiście jesteś początkująca, to będziesz potrzebowała każdej pomocy.

– Zastępujesz go?

– Jeśli trzeba.

To nie mogło się dziać naprawdę. Odwróciła wzrok i spojrzała na rzekę. Woda była dość okropna, nie mówiąc już o godzinach sam na sam z Beckettem. Zawsze doprowadzał ją do szału, jeszcze przed incydentem z Jade. Przez całą szkołę średnią robił wszystko, by ją ignorować, jakby była nosicielem jakiegoś rzadkiego wirusa. A po tamtym wieczorze w drugiej klasie ich stosunki stały się jeszcze bardziej napięte.

Beckett skrzyżował ramiona na piersi.

– To jak będzie?

Był wyraźnie zły. Może przez ten telefon dwa tygodnie temu. Może przez jej dzisiejszą nieufność. Może z obu tych powodów. Ale w jednej rzeczy miał rację: żeby przygotować się do regat, będzie potrzebowała całego lata. A musi się do nich przyszykować.

– No dobra. – Przyjrzała się łodzi. Była o wiele większa, niż się spodziewała. – To na pewno ta żaglówka?

– A jakiej się spodziewałaś?

– No... nie wiem. A czy żeglarstwa uczy się tak samo na każdej łodzi?

– Nie do końca. Są różne rodzaje olinowania, takielunku. Różne rodzaje łodzi w każdej kategorii.

– Takielunku?

Chciał wywrócić oczami, ale tylko spojrzał w górę.

– A czym chcesz płynąć?

– Mam siedmioipółmetrowy Folkboat.

– Gdzie?

– E... jeszcze nie gotowy.

– A więc ten slup tutaj będzie w sam raz.

Nie chciała się przyznać, ale wszystkie żaglówki wyglądały dla niej tak samo. Musiała trzymać go za słowo. Był w końcu doświadczonym i wykwalifikowanym żeglarzem. Kilka lat temu nawet wygrał regaty.

Beckett ruchem głowy zaprosił ją na pokład. Madison zasalutowała mu. Tak jest, kapitanie!

Łódź zakołysała się pod jej stopami. Przysiadła i chwyciła się kurczowo ciepłej barierki. Jej serce waliło jak młot, wybijając synkopowany rytm.

Pokazał Madison, jak odwiązać cumę, a potem wszedł na pokład i rzucił w jej kierunku kamizelkę ratunkową. Złapała ją niezgrabnie. Gdy zapinała klamerki, wiatr zaczął targać jej włosy. Powinna była je związać, ale teraz było już na to za późno. To było jednak najmniejsze zmartwienie. Wysłuchała uważnie wyjaśnień Becketta, jak uruchomić łódź, próbując wszystko dokładnie zapamiętać. Ale gdy zaczęli odpływać od kei, Madison nie umiała skupić się na niczym innym oprócz ogarniającego ją zewsząd bezmiaru wody, która z każdą sekundą robiła się głębsza i bardziej pomarszczona przez wiatr.

Dasz radę, Madison. W końcu jesteś jedną z McKinley’ów. Ulepiona z twardej gliny. Dopingowała samą siebie, aż znaleźli się na otwartej rzece.

Beckett zwolnił, a łódź zaczęła wytracać prędkość i wreszcie osiadła na wodzie.

– Będziesz tak siedzieć cały dzień czy chcesz się nauczyć wciągać żagle?

Madison uniosła podbródek, zwolniła uścisk, w którym trzymała barierkę i zaczęła powoli kroczyć w jego kierunku z nogami drżącymi na chyboczącej się łodzi. Gdy była już blisko niego, złapała najbliższą barierkę.

– Przy ustawianiu żagla ważna jest siła i kierunek wiatru. Zasadniczo można płynąć w każdym kierunku, tylko nie pod wiatr. Wtedy mówimy, że żaglówka jest w łopocie. – Potem przeszedł do objaśniania, czym jest wiatr rzeczywisty i pozorny, i omówił różne pozycje żagli.

Madison trudno było skupić się na jego słowach. Przepełniał ją paraliżujący strach, jakiego doświadczyła już kiedyś, dawno temu na szkolnej wycieczce. Podchodził jej teraz do gardła, wypełniając ją od środka niczym ołowiana kula. Chciała jak najszybciej zejść z łodzi i znaleźć się na stabilnym, suchym lądzie. No dalej, dziewczyno! Dasz radę!

– Czy ty mnie w ogóle słuchasz? – spytał Beckett.

– No jasne – odpowiedziała automatycznie.

– To co właśnie powiedziałem?

Próbowała przewinąć w głowie niewidzialną taśmę z nagraniem jego słów. Nic. Wróciła więc do ostatniego wątku, który zapamiętała.

– E... mówiłeś o baksztagu. I fordewindzie.

– To było pięć minut temu.

– Ach tak? Wybacz, że przysnęłam w trakcie twojego fascynującego wykładu. To wciągamy wreszcie te żagle czy nie?

Beckett zacisnął wargi.

– No dobra. – Podszedł do masztu i zaczął pracę. Po minucie nagle przerwał i odwrócił się gwałtownie. – A ty co?

Madison zmusiła się do tego, aby puścić barierkę. Idąc w jego stronę, łapała się, czego tylko mogła. Patrzyła, jak szarpał te wszystkie wihajstry nerwowymi ruchami z zaciśniętymi zębami i ściągniętymi brwiami, niezadowolony i obrażony na cały świat. Widać było jak na dłoni, że wcale nie chce tutaj być. W tym przynajmniej się zgadzali.

– Załapałaś? – spytał, gdy skończył wyjaśniać.

Powinna była już do tego przywyknąć. W czasach liceum jego gburowate zachowanie raniło jej uczucia, nawet trochę przerażało, zważywszy na jego nienajlepszą reputację. I chociaż szczenięce lata miała dawno za sobą, Beckett i tak wyprowadzał ją z równowagi.

– Słuchaj no – wypaliła. – Mnie też się wcale to nie podoba. Licytowałam lekcje z Evanem Higginsem, a nie z tobą. Ale muszę nauczyć się żeglować i popłynąć w regatach, zapłaciłam uczciwie, więc może spróbujesz wreszcie dorosnąć i czegoś mnie nauczyć!

– Może nawet by mi się to udało, gdybyś przestała w końcu zaciskać ręce do białości na wancie.

Automatycznie zwolniła uścisk. Palce bolały ją od tak długiego wysiłku.

– Słuchaj, to nie ma sensu – powiedział. – Nie dasz rady stać na pokładzie i prowadzić dwutonowej łodzi, jeśli boisz się wody.

Czyli nie udało jej się tego przed nim ukryć.

– A właśnie, że dam. Muszę się nauczyć.

– Zrobisz krzywdę sobie albo komuś innemu. Wystarczy, że stracisz koncentrację na sekundę, bom przeleci przez łódź i już po tobie.

– Dobra, czaję. Naprawdę, rozumiem. Spróbuję jakoś przezwyciężyć... mój strach. – Nie chciała użyć słowa lęk.

Wskazał gestem na jej zaciśnięte dłonie.

– Tak niczego cię nie nauczę. – Jej palce znowu otaczały wantę. Najwyraźniej cały czas się bała. Zwłaszcza teraz, gdy przepływająca obok motorówka wprawiła ich łódź w kołysanie. Oddech zamarł jej w płucach, ramiona zesztywniały, a ona sama znieruchomiała, choć serce waliło jej jak oszalałe.

Beckett odwrócił się i zaczął demontować to wszystko, co przed chwilą instalował.

– Co robisz?

– Zabieram nas z powrotem.

– A co z moją lekcją?

– Skończona.

Pomyślała o swoich koszmarach sennych, które nasiliły się w ostatnim roku. Budziła się przez nie zlana potem. Była wykończona. Pomyślała o regatach: o Michaelu i jego już raz zaprzepaszczonym marzeniu. Drugi raz na to nie pozwoli. Przyrzekła sobie, że da radę wygrać.

– Jak chcesz. Zaczekam na Evana.

– Nikt niczego cię nie nauczy w takich warunkach, moja droga. Evan powie ci to samo.

Puściła wantę i gdy Beckett przechodził obok niej, złapała go za ramię. Było twarde i mocne.

– Proszę. Muszę wziąć udział w regatach. Muszę. – Dla Michaela. Dla siebie. Nie umiała zebrać się na to, by powiedzieć o tym Beckettowi. Nie chciała jego litości, tylko pomocy. Potrzebowała jej. Coś zakłuło ją w oczach, które wypełniły się łzami. Głupi wiatr. Mrugnęła powiekami, wściekła na to, jak krucha i bezbronna się poczuła.

Wzrok Becketta nieco zmiękł, ale brwi wciąż pozostały złączone.

– Nauka żeglarstwa to najmniejsze z twoich zmartwień, Madison. Musisz przezwyciężyć lęk przed wodą, a to zajmie trochę czasu. A jeśli chodzi o wygraną... Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę, ilu doświadczonych żeglarzy weźmie udział w regatach i jakie oni mają łodzie?

– Ale to wyścig handikapowy...

– Spróbuj za rok.

– Nie! – Puściła jego ramię i znowu złapała wantę. – W tym roku. Muszę to zrobić w tym roku.

Przed ich dwudziestymi siódmymi urodzinami. Poza tym nie mogła dłużej żyć z tą olbrzymią, zionącą pustką dziurą w sercu. Jeszcze jeden rok pełen koszmarów i tego okropnego... niepokoju. Ile to już lat utrata Michaela nie dawała jej spokoju? Nie, zamierzała wreszcie położyć temu kres i ukoić ból raz na zawsze.

O nie, tylko nie to, tylko nie łzy. Beckett odwrócił wzrok. Płaczące kobiety zawsze sprawiały, że czuł się bezbronny. A łzy Madison... były jak mocny cios prosto w brzuch. Popatrzył z powrotem na jej twarz i natychmiast tego pożałował. Między gęstymi rzęsami drgała łza. Zacisnął pięść, by powstrzymać się przed jej otarciem.

– Dam radę. Na pewno. Tylko potrzebuję pomocy. – Jej głos drżał. Zupełnie jak gdyby należał do innej Madison. Nie tej, którą znał: silnej i...

Weź przestań, O’Reilly! Pomyśl. Jesteś jej to winien. Dobrze o tym wiesz.

Ale tutaj nie mógł jej pomóc, tego był pewien. Z tym niebezpieczeństwem to nie był żaden żart. Nie wybaczyłby sobie, gdyby coś jej się stało.

Beckett wiedział co nieco o lęku przed wodą. Był znany z tego, że uczył pływania własnego dziadka. W wieku sześćdziesięciu dwóch lat dziadzio O’Reilly uznał, że najwyższy czas pokonać strach. W wakacje po trzeciej klasie liceum Beckett sprawił, że dziadek pływał jak ryba – na rok przed tym, jak zdiagnozowano u niego Alzheimera.

– Zrobię wszystko – powiedziała Madison. – Tylko powiedz, co.

Jej mokre brązowe oczy wytrąciły mu oręż z ręki. Boże, to nie fair. Nie zniosę tego. Muszą być jakieś granice.

Popatrzyła na niego z nadzieją. Pokładała ją w nim – cóż za błąd. A jednak poczuł, że dzięki temu serce mu rośnie. Bardzo chciał sprostać jej oczekiwaniom, a poza tym był jej to winien. Nigdy nie spłaci długu, który u niej zaciągnął, ale może przynajmniej spróbuje. Przykrył żagiel, ominął ją i odszedł.

– Beckett? – zawołała za nim z nutką desperacji w głosie.

Zamknął oczy i zgrzytnął zębami. Jutro będzie tego bardzo żałował. Cholera, już tego żałuje.

– Przyjdź w przyszłą sobotę nad zatoczkę Boulder Creek. Koło Trailview Lane, przy rozjeździe. Wiesz gdzie?

– Boulder Creek?

Rozluźnił się nieco, zanim się odwrócił.

– Jeśli mam cię nauczyć żeglować, najpierw musisz się nauczyć pływać.