Chłopak, który bał się być sam - ebook

ROZDZIAŁ 1

ROZDZIAŁ 1

10:01–10:02

CLAIRE

Huk pistoletu startowego wstrząsa ciszą, zwalniając biegaczy z bloków startowych na bieżni.

Sezon zaczyna się za kilka tygodni, ale wygląda na to, że nikt nie powiedział trenerowi Lindtowi o zimie. Jest przekonany, że jedynym sposobem, żebyśmy byli w formie, są ciągłe treningi – nawet kiedy oddech zamarza mi na ustach.

To Opportunity¹ w Alabamie. Ludzie przy zdrowych zmysłach nie wychodzą z domów, gdy na zewnątrz jest biało i mroźno. Magazynujemy jedzenie w puszkach, pijemy tyle gorącej czekolady, że zapadamy w śpiączkę cukrzycową, i modlimy się, żeby przetrwać mrozy.

Mimo to trening otwierający sezon bije na głowę rozpoczynające semestr długie, nużące przemówienie dyrektor Trenton – o moralności, ciężkiej pracy i odpowiednim zachowaniu. Spędziwszy niemal cztery lata w murach Opportunity High, mogę ją cytować niemal z pamięci, co zresztą udowodniłam Mattowi dziś rano na przerwie – odpowiedzialność, możliwość („nie jest to zamierzona gra słów”) i jej ulubione motto naszej szkoły: To my kształtujemy przyszłość.

Brzmi wspaniale, ale na kilka miesięcy przed końcem szkoły nie mam pojęcia, jak wygląda przyszłość. Jeśli Opportunity mnie ukształtowało, umknęło to mojej uwadze. Potrafię biegać. I znam tę bieżnię. Krok za krokiem, i jeszcze jeden. Tak długo, jak jestem w ruchu, nie interesuje mnie, co stanie się później.

Źle stawiam stopę i się potykam.

Na ten widok trener krzyczy:

– Uważaj, Claire! Jeden fałszywy krok dzieli sukces od porażki.

Odzyskuję równowagę, prostuję się i skupiam.

W ciszy poranka słyszę znajomy śmiech.

– Co z tobą, Sarge? Straciłaś parę? Nawet ślimak cię doścignie, jak będziesz się tak guzdrała.

Na prostej dogania mnie Chris i przez chwilę biegniemy razem.

Wciągam do płuc głęboki haust powietrza.

– Zamknij się – warczę.

Mój najlepszy przyjaciel parska jeszcze głośniejszym śmiechem. Jego równomierny oddech i odgłos kroków sprawiają, że odnajduję tempo. Obecność Chrisa uspokaja mnie jak zawsze. Wysoki na metr dziewięćdziesiąt osiem wzrostu, o muśniętych słońcem włosach i niebieskich oczach jest nie tylko najlepszym biegaczem, ale najprzystojniejszym lekkoatletą w liceum Opportunity. W dni, kiedy przychodzimy do szkoły w mundurkach, dziewczyny z pierwszych klas nadskakują mu i robią do niego maślane oczy.

Biegnąc z Chrisem, robię krótsze kroki. Pozostali trzej zawodnicy zostali daleko z tyłu, po drugiej stronie toru. Chris i ja biegniemy w idealnej synchronii, nawet powietrze rozstępuje się przed nami.

Nic nie może nas dotknąć. Ani śnieg. Ani nawet czas.

………

TOMÁS

Koniec czasu. Zegar na półce wybija dziesiątą irytującą melodyjką, a ja z ponaddźwiękową szybkością przerzucam zakładki. Pospiesz się, pospiesz się, pospiesz.

Wystarczył klej super glue – strategicznie wyciśnięty do szuflad biurka mojego ulubionego nauczyciela hiszpańskiego, pana Patrzcie-Na-Mnie-Paradującego-Jak-Chodzący-Kryzys-Wieku-Średniego, żebyśmy razem z Farem dostali się do kancelarii szkolnej. Ale potrzebowaliśmy obu naszych identyfikatorów, żeby włamać się do gabinetu dyrektor Trenton. A to wszystko na nic, jeśli nie znajdę tego, czego szukam. Przeglądam teczki w szafce na dokumenty. Kiedy czuję kuksańca łokciem w bok, wzdrygam się przestraszony.

– Cholera, Far. Co jest?

Fareed przewraca oczami i pokazuje mi, żebym był cicho. Ktoś jest na korytarzu, porusza bezgłośnie wargami. Zaraz potem na palcach wraca do drzwi.

Niech to szlag.

Jak mam to wytłumaczyć? „Nie, proszę pani, nie robię nic złego, po prostu włamuję się do szkolnych akt”?

Nieważne. Jestem pewien, że mam prawo wglądu w swoje dokumenty, więc zawsze mogę wykorzystać to jako wymówkę. Fakt, że na teczkach widnieją oznaczenia „Nazwiska A–C” zamiast „Nazwiska M–N” to czysty przypadek. Nikt nie wie, czyjej teczki szukam; nikt oprócz Fara. A nawet on nie do końca zna powody.

W razie potrzeby mogę zawsze „znaleźć” teczkę Al-Sahar, Fareed i wykorzystać ją jako przykrywkę.

Zamieram w bezruchu.

Drzwi otwierają się i zamykają. Słyszę szczęk zamka.

Skrzypienie kroków na linoleum przed kancelarią.

Kroki, które cichną pod drzwiami.

Cichutko zamykam szufladę. Lepiej nie prosić się o kłopoty – kolejne kłopoty – gdyby przyłapano mnie na gorącym uczynku.

Obaj z Farem wstrzymujemy oddech.

Po chwili, która wydaje się wiecznością, kroki się oddalają. Ktokolwiek to był, nie nakryje nas. Nie dziś.

………

AUTUMN

– … to kwestia decyzji, które podejmujecie dziś i każdego dnia. Wasze zachowanie ma wpływ nie tylko na was, ale na waszych rodziców, rodziny i szkołę. Tu, w Opportunity, szczycimy się tym, że wychowujemy przyszłych lekarzy, prawników i polityków. To wybory, które podejmujecie dziś, zdecydują o waszej przyszłości. Musicie zadać sobie pytanie: jak stać się najlepszą wersją samych siebie. Zapytajcie nie o to, co wasza szkoła może zrobić dla was, ale co wy sami możecie zrobić dla siebie.

Trenton trzyma mikrofon i rozgląda się po twarzach zgromadzonych, jak gdyby chciała zapamiętać każdą z nich. Tak wielu uczniów przychodzi i odchodzi, pozostawiając po sobie mgliste wspomnienia – imiona wyryte na ławkach i zapisane na ścianach toalet – a jednak zna nas wszystkich.

Wszystkie nasze nadzieje. Zawody miłosne. Nieprzespane noce.

Zatrzymuje na mnie wzrok i czuję mrowienie na karku. Dotykam ręką krzesła po mojej prawej stronie, ale pozostaje takie, jak przed rozpoczęciem apelu. Puste.

Słyszę, jak siedząca na lewo ode mnie Sylv jęczy.

– Po tylu latach można by przypuszczać, że wymyśli coś bardziej oryginalnego.

– Nie chcesz być najlepszą wersją samej siebie? – Słowa brzmią nieco bardziej ostro, niż zamierzałam.

Sylv mruczy coś pod nosem.

Tak naprawdę Sylv może przebierać w college'ach. Ma zapewnione miejsce na wszystkich wymarzonych uczelniach. Powinnam cieszyć się jej szczęściem. Cieszę się jej szczęściem.

Ale dla mnie college to szansa na wyrwanie się z mojej żałosnej sytuacji i jestem pewna, że ojciec nie zamierza mi tego zasponsorować. Nie, jeśli postanowię studiować taniec. „Zobacz, co stało się z twoją matką” powie, jak gdybym nie liczyła dni, godzin i minut od jej wypadku. „Taniec odebrał jej wszystko. Żadna z moich córek nie pójdzie w jej ślady. Tak długo, jak długo będę miał coś do powiedzenia”.

Tak więc każdego dnia próbuje mnie powstrzymać. A teraz, kiedy zabrakło mamy, nie ma nikogo, kto próbowałby powstrzymać jego. Od picia. Od bicia mnie. Nikt nie jest w stanie zapobiec rozpadowi naszej rodziny.

Ściskam pomięty kubek po kawie, sięgam po leżącą pod krzesłem, wytartą, dżinsową torbę i próbuję wyrzucić z głowy głos Ty’a. Mój brat powiedziałby mi, że słowa dyrektor Trenton są prawdziwsze, niż mi się zdaje; że mam świat w zasięgu ręki i tylko ode mnie zależy, czy wykorzystam swoją przyszłość najlepiej, jak potrafię.

Próbowałam i przegrałam. Teraz wolałabym uciec.

………

SYLV

Opadam na krzesło i zerkam na puste miejsce obok Autumn. A więc nie przyjdzie. Gdyby było inaczej, już by tu był. Nie przyjdzie, a nawet jeśli, nie będzie o mnie pamiętał. Nic nie znaczę. Przynajmniej dla niego.

Nie przyjdzie.

Supeł w moim żołądku luzuje się i zaciska za każdym razem, gdy skupiam się na czymś innym. Mogłabym spytać Autumn o Tylera, ale jest pogrążona w rozmyślaniach. Dziś mijają dwa lata od wypadku. Autumn nie chce dzielić się swoim smutkiem ani ze mną, ani z nikim innym. Nawet kiedy się uśmiecha, nie jest tą dziewczyną, którą była kiedyś.

I brakuje mi jej.

Czasami, kiedy myśli, że nikt nie patrzy, porusza się, jak gdyby latała. Mama mówiła o niej La golondrina. Jaskółka. Uosobienie wdzięku i piękna. Kiedy Autumn tańczy, wszystkie jej smutki odchodzą w niepamięć i promienieje.

Chciałabym, żeby już zawsze mogła tańczyć.

Madre de Dios, tak bardzo chciałabym już zawsze oglądać ją w tańcu.

Zamiast tego jest kolejny poniedziałek. Życie toczy się dalej. Apel dobiegł końca i Autumn prostuje się niczym struna. Tylko ja wiem, że wyfrunie z tej klatki i zostawi nas tak szybko, jak będzie to możliwe.

Tymczasem czeka mnie egzamin śródsemestralny z historii Ameryki, a ja nie zajrzałam nawet do książek. Podczas ferii mama kolejny raz miała trudny czas. W ubiegłą sobotę miałyśmy wybrać się razem do miasta, ale kiedy dziadek przyprowadził samochód, mama ledwie go rozpoznała. Nawet nie chciała wyjść z domu. Nie rozumiała, dokąd jedziemy. Siedziałam z nią godzinami i opowiadałam jej – słuchaj, mamo – rodzinne historie. Była zdezorientowana przez kilka następnych dni i nie mogę pozbyć się wrażenia, że z każdym dniem gaśnie jak światło gwiazd o poranku.

Lubię historię. Tu przynajmniej wiadomo, które opowieści doczekały się szczęśliwego zakończenia.

CJ Johnson

@CadetCJJ

Śpiąąąąąąąąąąący

10:01

Jay

@JEyck32

@CadetCJJ #niematojaksnieznydzien

10:01

CJ Johnson

@CadetCJJ

@JEyck32 Zasypiasz na apelu?

>_> #bardziejjaknakacu

10:01

CJ Johnson

@CadetCJJ

@Claire_Morgan Moge poprosic jakiegos swiezaka

zeby przyniosl mi kawe?

10:02ROZDZIAŁ 2

ROZDZIAŁ 2

10:02–10:04

TOMÁS

Sięgam do stojącej na biurku miseczki i wrzucam do ust kilka miętówek. Far wygląda za drzwi. Kiedy daje mi znak, że wszystko jest w porządku, znowu otwieram szafkę na dokumenty. Nie zmarnowałem pracy. Tylko czas.

Dyrektor Trenton może i żyje w erze sprzed cyfryzacji, ale sama jest jak cyborg. Jej przemówienia zawsze trwają do punkt dziesiątej, tak że do dzwonka zostaje jeszcze pięć minut na ogłoszenia. Po apelu wszyscy powinni rozbiec się do klas, żeby zdążyć na trzecią lekcję. Przynajmniej teoretycznie. Nauczyciele i reszta personelu też są w auli, a oni nie biegają.

Tak więc wszyscy przepychają się do wyjścia, a potem wloką się, guzdrzą albo wymykają na zewnątrz, żeby zajarać i zaczerpnąć świeżego powietrza (te dwie rzeczy wcale się wzajemnie nie wykluczają). W końcu nawet nikotyna i substancje smoliste pachną lepiej niż to, co moja siostra określiła raz mianem „aulofetor” – unikatowa mieszanka testosteronu, potu i palonej kawy.

Balansujemy na krawędzi.

– Nienawidzę papierkowej roboty.

– W takim razie może powinieneś zostać na farmie – odzywa się Fareed, przeciągając samogłoski. – Uczciwa, ciężka praca nie wymaga myślenia.

– Bardzo śmieszne. – Muskam palcami teczkę z jego nazwiskiem i wyjmuję ją z szuflady. – Chcesz zobaczyć list polecający, który pan O’Brian dołączył do twojego podania?

Kiedy wyciąga ręce, rzucam mu teczkę. Zanim ją łapie, kilka kartek spada na podłogę.

– Barbarzyńca.

– Sorki – rzucam. – Albo nie.

– Na tym zdjęciu wyglądam tak młodo i niewinnie – mówi z zadumą Fareed, wbijając wzrok w okładkę. W większości przypadków administracja używa zdjęć sprzed trzech lat, kiedy rozpoczynaliśmy naukę. Jednak w tym przypadku…

– Zrobiono je rok temu!

– Ale mnie zepsułeś. Gdyby nie twoje genialne pomysły, byłbym piątkowym uczniem, który nigdy nie popadł w konflikt z prawem, a dziewczyny jadłyby mi z ręki.

– Jasne. – Wyciągam kolejną teczkę. – Tak to sobie tłumacz.

Fareed mówi coś jeszcze, ale go nie słucham. Z przypiętego do okładki zdjęcia spogląda na mnie znajoma twarz.

Bingo.

Browne, Tyler. Nażelowane jasne włosy, jasne oczy i jakże znajome puste spojrzenie. Tylko raz nie patrzył na mnie z pogardą – kiedy walnąłem jego głową w szafkę. Aż świerzbią mnie ręce, żeby to powtórzyć.

Czy administracja odnotowuje zarzuty w aktach uczniów? Pewnie nie, skoro do teczek tak łatwo się dostać. Z pewnością nie, jeśli rzeczony uczeń rzucił szkołę pod koniec ubiegłego roku. Poza tym nie wiem, czy Tyler ma jakąś przeszłość kryminalną. Według ocen, był czwórkowym uczniem. Podczas trzech lat w Opportunity bez problemu zaliczał wszystkie przedmioty.

Odniósł tylko jedną spektakularną porażkę, kiedy oblał test z przedmiotów humanistycznych.

Ostatnia notatka w jego aktach nie pozostawia żadnych wątpliwości. Ponowne zapisanie się do szkoły. Obowiązuje od zaraz.

Sylvia wspominała o tym w weekend. Zwierzyła mi się pierwszy raz od miesięcy. Była przerażona jak jasna cholera, ale nie chciała powiedzieć dlaczego. I tak oto włamuję się do szkolnych akt. Żeby mieć pewność, że jest bezpieczna. Przywilej brata bliźniaka.

Opieram się o biurko dyrektorki i czytam.

Data urodzenia, adres – nudy. Kontakt do ojca w sprawach nagłych przypadków; matka nie żyje. Ostatnia szkoła, data przyjęcia – nic, czego bym już nie wiedział. Obecna klasa: nie dotyczy. Jeszcze nie.

Wyniki testu SAT²: 2140.

Nieźle. Ukryty geniusz.

Może to tłumaczy, dlaczego mimo swej brawury Tyler nigdy nie spełnił swoich gróźb. Może i jest kanalią, ale z tych najlepszych: nieszkodliwą.

………

AUTUMN

Bolą mnie plecy. Poruszam ramionami, żeby rozluźnić naprężone mięśnie. Sylv ociąga się, zamiast dołączyć do swojej klasy. Głośno wyłamuje palce.

– Wszystko w porządku?

– Ja… – zaczynam i urywam.

Ubiegłej nocy obudziłam się zlana potem, oczekując, że ktoś zapuka do drzwi jak dwa lata temu. Ale rano przy śniadaniu było jak zwykle. Ty zniknął, jakby zapadł się pod ziemię, ale po tym weekendzie nawet nie zawracam na to uwagi. Obrazy. Ojciec nawet nie wstał. Wczoraj wieczorem zaczął pić. A może nigdy nie przestał? Ostatnio nawet się z tym nie kryje. Kiedy żyła mama, pił tylko wtedy, kiedy wyjeżdżała albo gdy było naprawdę źle. Wtedy jeszcze pamiętał, jak to jest się uśmiechać, i potrafił rozśmieszyć mnie i Tylera.

Teraz wścieka się na cały świat i na wszystko, co przypomina mu o mamie.

Na mnie.

Nie wiem, jak ubrać to wszystko w słowa. Nic nie jest w porządku. Od dawna nic nie jest w porządku. Nie chodzi tylko o śmierć mamy. Tata – czasami się boję.

I Ty… Boję się, że jego też stracę.

Ale Sylv i Ty się nienawidzą. Co mam zrobić, żeby zrozumiała?

Przyjaciółka kładzie mi rękę na ramieniu, a gdy przypomina sobie, gdzie jesteśmy, nerwowo zakłada za uszy kosmyki długich, czarnych włosów. Kolor jej jasnoniebieskiego topu pasuje do odcienia eyelinera, który sprawia, że jej oczy zdają się błyszczeć. W Opportunity, gdzie tak wielu spośród nas stara się nie wychylać, Sylv jest niczym najjaśniejsza gwiazda na czarnym aksamicie nieba. Patrzy na mnie wyczekująco.

– Wiesz, to zrozumiałe. Rocznice bywają bolesne. Masz prawo być smutna. Nikt cię nie będzie oceniał, a już na pewno nie ja.

Kiwam głową, ale nadal nie mogę wykrztusić słowa. Głosy wzbierają i opadają jak fale, gdy kolejni uczniowie kierują się do wyjścia. Sylv zerka w drugi koniec auli, gdzie chłopaki z drużyny futbolowej rozmawiają podniesionym tonem.

Wzruszam ramionami.

– W porządku. Nic mi nie jest.

Nigdy tego nie zrozumie.

Odliczam minuty do siódmej godziny lekcyjnej, kiedy sala muzyczna za sceną pogrąży się w mroku i ciszy. Zostanę wówczas sama pośród cieni.

Bezpieczna.

Sylv otwiera usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale nie zdąża, bo obok niej pojawia się dziewczyna z jej klasy – jeśli dobrze pamiętam, ma na imię Asha. Często kłóciła się z moim bratem, zanim rzucił szkołę. Nie mogę… nie chcę utrzymywać z nimi kontaktu. Przywiążą mnie do tego miejsca, a to, że mi na nich zależy, jest takie bolesne.

Asha przyciska do piersi podręcznik do historii. Pod pasemkami włosów w kolorze tęczy kąciki jej ust unoszą się w półuśmiechu. Szepcze coś. Sylv sztywnieje, a chwilę później parska śmiechem. Jej głos szybuje ponad tłumem.

– Wbrew temu, co o mnie mówią, wcale nie czekam na egzaminy.

Asha przewraca oczami.

– Ty nie masz się czym przejmować.

Sylv się rumieni, ale Asha ma rację: Sylv to piątkowa uczennica. Nauczyciele ją uwielbiają. Nawet gdyby się starała, nie oblałaby egzaminu.

Kiedy Asha patrzy na mnie, rozciągam usta w sztucznym uśmiechu.

– Nie pytaj mnie o historię. Miałam lepsze rzeczy do robienia podczas ferii niż zakuwanie.

– Ignorantka – wzdycha Sylv. – Jak ja z tobą wytrzymuję?

Bo jestem twoja.

Przypinki na plecaku Ashy obijają się o siebie. Odgarnia z twarzy fioletowy kosmyk.

– Żadnego zakuwania? Szczęściara. Musieli przesunąć nam egzaminy, żeby trzymać w ryzach uczniów ostatnich klas.

Dobrze, że nie jestem jednym z nich. Zanim zdążę cokolwiek powiedzieć, Sylv pyta:

– No to co robiłaś?

– Nic.

Wrzawa wokół nas narasta. Pierwsze chwile po przemówieniu Trenton zawsze wyglądają tak samo: ludzie, paplając, przepychają się do wyjścia. Chociaż dziś panuje wyjątkowy chaos.

Obok nas przeciska się nauczyciel. Pewnie chce zobaczyć, co powoduje taki tłok.

Asha uśmiecha się szeroko.

– Całe ferie? Kompletnie nic? Daj spokój, gadaj.

Łagodne oczy Sylv patrzą na mnie pytająco i czując na sobie jej spojrzenie, zagryzam wargę. Nie chcę jej zawieść.

– W weekend znalazłam na strychu stare nagranie Jeziora łabędziego mojej mamy. To było jej przesłuchanie do Royal Ballet. Była niewiele starsza ode mnie.

Nie jest to żadna pikantna historyjka, podejrzewam więc, że Asha będzie rozczarowana, ale ona pochyla się w moją stronę.

– Dobre było?

Słysząc to, uśmiecham się zaskoczona.

Asha nie jest jedną z nas. Nie jest z Opportunity, gdzie wszyscy wiedzą o mojej mamie i o mnie. Opportunity High to liceum powiatowe, do którego uczęszczają uczniowie ze wszystkich okolicznych miasteczek. Asha nie jest tu u siebie; nie zna nazw tutejszych ulic i kościołów ani tutejszych tajemnic.

W Opportunity każdy wie, że moja mama tańczyła na całym świecie: w Londynie, Moskwie, Nowym Jorku. W swoim życiu odwiedziła więcej miejsc niż my wszyscy razem. Opowiadała mi o swoich podróżach i sprawiła, że nie mogłam znaleźć sobie miejsca. W przeciwieństwie do pamięci o niej patrzenie, jak tańczy, nie sprawia mi bólu.

– Była niesamowita.

Sylv ociera się o mnie ramieniem. Jej ciepły uśmiech jest niczym kotwica. Czuję się tak, jakby całe Opportunity usuwało się nam spod nóg. Zagubiliśmy się między tworzeniem domu i uciekaniem z niego. Wkrótce udławimy się własnymi sekretami; już niedługo Sylv uświadomi sobie, że na nią nie zasługuję i ona też mnie zostawi.

………

CLAIRE

Po kolejnym okrążeniu powietrze zaczyna przynosić orzeźwienie, choć nigdy nie przyznam się do tego trenerowi. Zima powinna trwać przez miesiąc w grudniu, zostać na święta i dać nam spokój. Jeśli chcemy wygrać kolejne zawody i utrzymać dobrą passę, musimy trenować jak najwięcej.

Niedługo zaczną się ćwiczenia JROTC³. To drugi rok szkolenia najmłodszych kadetów i wciąż jeszcze muszą odnaleźć właściwy rytm. I bez mrozu mam wystarczająco dużo na głowie.

Zerkam w bok i widzę uśmiechniętą twarz Chrisa.

– Co jest? – warczę.

– Zawieszasz się.

– Wcale nie.

Prycha.

– Jak tam ferie? – pytamy jednocześnie i wybucham śmiechem.

– Dziwnie było, kiedy Trace nie przyjechała do domu na urodziny Matta, chociaż, cytuję: „chodzi do liceum i jest prawie dorosły, więc czemu się tak przejmujemy?” – Mój młodszy braciszek stara się nie okazywać, jak bardzo zimno wpływa na jego stawy i jak tęskni za naszą siostrą, która jest daleko stąd na obcej pustyni. Wszyscy troje staramy się ukrywać nasze uczucia. – Po tym, jak wyszedłeś, gadaliśmy chwilę na wideoczacie..

– Co u niej?

Ostrożnie stawiam stopy.

– Na patrolach nic się nie dzieje. Czyli tak, jak lubię.

Chris kiwa głową. Jego ojciec, podpułkownik West, przygotowuje się do kolejnej, siódmej już misji. Oboje wiemy, jak to jest, kiedy człowiek nie może przestać myśleć o tym, co dzieje się na drugim końcu świata wśród piasków i zabójczych upałów. Służymy po to, by nasze rodziny były z nas dumne, i dlatego, że tego od nas oczekują.

Nawet ja. Zrobiłabym to. Gdybym tylko mogła być jak Tracy, która jest taka, jaka chciałabym być, jaka powinnam być – odważna, odporna, pewna siebie. Ma wszystko, czego mi brakuje.

– Przynajmniej Matt nie miał gorączki – mówię w połowie okrążenia. To było najważniejsze wydarzenie ferii. Odkąd Matt zaczął chodzić do Opportunity, czuje się lepiej. Toczeń nadal atakuje jego stawy, przez co zwykle chodzi o kulach, ale przerobił je tak, że wyglądają jak miecze świetlne, i twierdzi, że służą mu do pojedynków. Jedi przeciwko JROTC. – Cieszy się, że ma tu przyjaciół. Dzięki temu początek nowego semestru był mniej beznadziejny. – Dla nas wszystkich, dodaję w duchu. Dobrze wiedzieć, że Matt nie jest sam.

– Porozmawiasz z nim, żeby w przyszłym roku dołączył do kadetów? – pyta Chris. – Dla podtrzymania tradycji?

– Jasne. – Ta rozmowa ma swój znajomy rytm i dostosowuję się do niego.

– Dobrze. Wciąż ma trzy lata. Opportunity nie byłoby sobą, gdyby jedno z was nie brało udziału w JROTC.

Zmuszam się do uśmiechu, który bardziej przypomina grymas. W przyszłym roku. Kiedy mnie nie będzie. Kiedy Chris będzie daleko stąd. Kiedy wszystko będzie inne, bez względu na to, czy któryś z Morganów będzie brał udział w programie JROTC.

– Cieszysz się na wizytę w West Point? – pytam, kiedy wbiegamy na dłuższy bok bieżni.

Chris wzrusza ramionami. Od początku było oczywiste, że pójdzie do akademii wojskowej. Świętowaliśmy, kiedy dostał list potwierdzający i zaproszenie na zjazd. O tym wszystkim marzył.

Ale dziś on także wydaje się zamyślony. Pierwszego dnia ostatniego semestru wszyscy uczniowie najstarszej klasy odliczają dni do ceremonii rozdania świadectw. Zostały tylko jedne wakacje. Jedno lato dzieli nas od dorosłości. Zanim zerwaliśmy, Tyler powiedział mi, że najlepsze w liceum jest ukończenie go jak najszybciej. Ale ja wcale nie chcę stąd odchodzić. Trudno będzie pożegnać się z drużyną, kadetami, ze sobą nawzajem. Życie straci koloryt, jeśli nie będę mogła codziennie widywać się z Chrisem.

Biegniemy więc. Nie są to zwykłe okrążenia na bieżni. Biegniemy w stronę tego, co na nas czeka. Razem, póki jeszcze możemy.

………

SYLV

Autumn się ociąga. W jej szaroniebieskich oczach widać wątpliwość, ale rzadkie momenty, kiedy mówi o swojej matce, są jak świt, a gdy się otwiera, jest niczym słońce. Nie chcę patrzeć, jak cierpi, ale wolę to, niż kiedy otacza się murem.

Mam ochotę wziąć ją za rękę, ale nie ruszam się, żeby jej nie spłoszyć.

– Jak na ironię grała Umierającego Łabędzia. Była młoda, nierozważna i taka… krucha. Nie pamiętam jej takiej. W moich oczach zawsze była silna.

Kilka lat po tym przesłuchaniu Joni Browne została pierwszą tancerką w Royal Ballet. Była niezwyciężona jak Autumn w czasach, kiedy były obie razem.

Wokół nas ludzie marudzą i zastanawiają się, dlaczego jeszcze nie wyszłyśmy, ale ja chcę jeszcze przez moment cieszyć się tą ulotną chwilą między lekcjami.

– Wiesz już, co zatańczysz? – pytam.

Asha się ożywia.

– O, ty też jesteś tancerką! Chodzisz już na przesłuchania?

Autumn patrzy na mnie surowym wzrokiem. Ostatnimi czasy rzadko wspomina o tańcu.

Nie martw się, mówię bezgłośnie. Asha zrozumie. To dobra dziewczyna.

Autumn od miesięcy trenuje w sali muzycznej, a ja rozsyłam jej podania. Jej ojciec może ją za to znienawidzić, ale byłabym kiepską przyjaciółką, gdybym nie wiedziała, jakie to dla niej ważne. To jej szansa, żeby się stąd wyrwać, a Autumn jak nikt zasługuje na to, żeby być szczęśliwa. Chociaż może chodzić na przesłuchania do okolicznych szkół albo zaczekać, aż będzie w ostatniej klasie, marzy o Nowym Jorku.

Kiedyś obie o nim marzyłyśmy.

Wkładam rękę do kieszeni i zaciskam palce na zawiadomieniu o przyjęciu na studia, które noszę przy sobie od prawie dwóch tygodni.

– Wybieram się na przesłuchanie do Juilliard – odpowiada cicho Autumn. – Ale nie wiem jeszcze, co będę tańczyć.

– Mój nauczyciel gry na pianinie powtarza zawsze, że nie ma prawdziwszej muzyki niż uczucia – mówi Asha.

Zwierzyła mi się, że zanim pójdzie na studia muzyczne, chce pojeździć po świecie, i założę się, że ona i Autumn zostałyby przyjaciółkami, gdyby tylko lepiej się poznały. Gdyby Autumn znała lepiej więcej ludzi, może nie byłaby taka samotna.

– Mówi, że muzyka powinna mieć w sobie rozpacz i szczęście, burzowe chmury i gwiazdy. Emocje. Myślę, że tak samo jest z tańcem.

Autumn chwilowo traci czujność i powoli rozciąga usta w uśmiechu.

– Myślałam, żeby zatańczyć coś swojego zamiast choreografii. Wcześniej – kiedy jeszcze chodziłam na zajęcia – mama i ja rozmawiałyśmy o tym.

Mnie nigdy tego nie powiedziała. Obie zachowują się, jakby miały własny świat, w którym wszystko może się zdarzyć. A mnie zostawiły w ponurym Opportunity, jakby to było wszystko, co mnie czeka.

Przesuwam się w stronę wyjścia.

– I o to chodzi. Pokazujesz im, kim jesteś, a oni nie mogą odmówić.

Autum odwraca się i kiedy widzę jej uśmiech, robi mi się lżej na sercu.

– Żartownisia – rzuca i poważnieje. – Dostałaś odpowiedź z Brown?

Któryś z pierwszaków trąca mnie w łokieć i wypuszczam list.

– Jeszcze nie.

No bo co mam jej powiedzieć? Że dostałam bilet, dzięki któremu wyrwę się z tej mieściny? Przepustkę do innego życia, o której tak marzy? Że nie wiem nawet, co z nim zrobić? Przed chorobą mamy jak nic skorzystałabym z tej okazji. Ale czy teraz mogę wyjechać?

Autumn nigdy nie zrozumie.

Patrzy na mnie ze współczuciem. Asha się krzywi.

Rząd niżej grupka pierwszoklasistek chichocze. Stojący obok nich chłopak wściekle kartkuje podręcznik, podczas gdy jeden z jego kumpli przewraca oczami. Dookoła nas ludzie rozmawiają o feriach, zajęciach, egzaminach semestralnych.

Jeśli ktoś chce zrozumieć liceum Opportunity – naprawdę je zrozumieć – chwila między przemówieniem dyrektor Trenton a lekcjami jest najodpowiedniejszym momentem. Jest początek tygodnia i nie ma od tego ucieczki, ale zaczynamy go razem.

Wkrótce – mam nadzieję – odetchniemy świeżym powietrzem.

Tyle że wszyscy się ruszamy, ale nikt z nas nie wychodzi.

Do: siostra

Wiem, że jesteś na treningu, ale nie przejmuj się za bardzo, ok? :) Podoba mi się w prawdziwej szkole. I jestem większym twardzielem, niż może się wydawać.

Do: siostra

(PS: przemówienie było identyczne. Sama mogłabyś je wygłosić i nikt by się nie zorientował).ROZDZIAŁ 3

ROZDZIAŁ 3

10:04–10:05

AUTUMN

Nie mogę przestać myśleć o Ashy. Sylv nie rozumie, że taniec to coś więcej niż marzenie, coś więcej niż ścieżka kariery – to całe moje życie. Asha to rozumie.

Szkoda, że nie znam lepiej jej i jej muzyki. Zanim zdążę o cokolwiek zapytać, stajemy w przejściu. Dokoła mnie tłoczą się ludzie. Potrącają mnie plecakami, szturchają ramionami. Nie wiem, dlaczego nikt nie opuszcza auli. Ścisk robi się coraz większy.

Zaciskam palce na zawieszkach bransoletki – srebrnej baletce i ręcznej roboty weneckiej masce, którą mama przywiozła mi z Włoch. Zielona farba na masce spłowiała, krawędzie się wytarły, ale dotyk znajomych kształtów uspokaja i dodaje otuchy.

To chwilowe.

Asha wzrusza ramionami i się uśmiecha.

– Powodzenia na przesłuchaniach – woła, przeciskając się przez tłum.

I odchodzi.

Wcześniej czy później wszyscy odchodzą.

Robię krok w tył i czekam, aż zrobi się luźniej.

Nie mam przyjaciół oprócz Sylv, nie mam rodziny oprócz brata, który mnie unika, i ojca, który mną gardzi. Jedynie taniec trzyma mnie przy życiu. To on mnie wyzwoli. Nie pozwolę, by coś stanęło mi na drodze.

………

CLAIRE

Przed nami rozciąga się bieżnia. Po kolejnym okrążeniu nastrój Chrisa wyraźnie się poprawia. Dla niego to naturalne – zrzuca troski jak zimowy płaszcz.

– Czas pobiegać. Baw się dobrze, sierżancie.

– Tak jest, panie dowódco – rzucam z uśmieszkiem.

Widząc to, puszcza mi oko i jakby zapomniał, że przebiegł milę, wystrzeliwuje do przodu, czym zmusza mnie, żebym oglądała jego plecy. Chris to długodystansowiec i nie przebiegł nawet połowy tego, na co go stać. To tylko uświadamia mi, jak bardzo jestem dziś powolna.

Ale to się zmieni.

Kiedy kolejny raz mijam trenera, prawie niezauważalnie kiwam głową, a on włącza stoper. Przyspieszam.

Doskonalimy tę strategię od ubiegłego sezonu – pracujemy nad wydolnością, żebym nauczyła się utrzymywać jednakowe tempo przez większość wyścigu i zachowała siły na to, by przyspieszyć na ostatnim półokrążeniu.

Wszystko wokół mnie znika. Zapominam o Matcie i Tracy. O bólu łydek. Wątpliwościach związanych ze szkoleniem i JROTC. Moich czterech kolegach z drużyny, którzy biegnąc po swoich torach, starają się pobić własne rekordy.

Nie ma niczego prócz rytmicznego tupotu stóp i chłodu powietrza na policzkach.

Kiedy biegnę, mogę w końcu oddychać.

Mijam linię mety i oglądam się na trenera, który się uśmiecha.

Trybuny zasnuwa biała mgła. Na drewnianych stopniach przy linii mety ktoś wydrapał słowa: MY TWORZYMY HISTORIĘ.

Uśmiecham się. Z tych trzech słów trener Lindt uczynił motto naszej szkoły. Swoją niedzielną mowę motywacyjną. I to działa, bo stworzyliśmy historię i siódmy rok z rzędu bierzemy udział w mistrzostwach stanowych.

To moja drużyna. To moje miejsce.

Tu i teraz jesteśmy wszystkim.

………

TOMÁS

Nie znalazłszy odpowiedzi w teczce, odkładam ją na miejsce i zamykam szufladę. To bez sensu. Wszystko na nic. Totalna głupota. Tyler wraca, moja siostra jest przerażona, a ja nie wiem dlaczego. Nie mogę zrobić nic, żeby poczuła się lepiej.

– Może urwiemy się na resztę dnia? – Fareed opiera się o futrynę i opiera nogę na krześle. Rogiem teczki odgarnia z twarzy kosmyk włosów. – Nienawidzę poniedziałków.

Porzucam rolę troskliwego brata i na powrót zakładam maskę najbardziej niesławnego ucznia liceum Opportunity. Pasuje mi jak ulał.

– Jak my wszyscy, stary. Poniedziałki są najgorsze. Ale pracuję nad swoim wizerunkiem twardziela. Jeśli nie będę cierpiał jak wszyscy, szlag trafi moją reputację.

– Nie ściemniaj. Boisz się, że Trenton powie twojemu dziadkowi. Co ci zrobi? Spuści ci łomot za waksy? Wiesz, że staruszek ma to gdzieś.

– Pewnie tak. – Przeciągam się.

Chodzi o to, że się boję. Kiedy Fareed się tu sprowadził, byłem czarną owcą Opportunity. Domyślam się, że wszystkich oślepił mój geniusz, choć nikt nie powiedział mi tego prosto w twarz.

W tym roku dzielimy ten wątpliwy tytuł i tylko Far wie, że staram się nie wychylać. Wprawdzie dzień bez zostania po lekcjach jest jak dzień bez słońca, tęczy, kotków albo innych bzdur, ale odrabiam prace domowe. I zbieram szokująco dobre stopnie. Dyrektor Trenton i ja zawarliśmy umowę: staram się nie łamać zasad i nie zrywam się z lekcji. Pilnuję, żeby mnie nie nakryto, jak odwalam numery i na przykład włamuję się do szkolnej kartoteki – choć robię to dla siostry, bo warto dla niej ryzykować. Zachowuję się, a w zamian za to Trenton nie dzwoni do dziadka.

Nie chodzi o to, że boję się, że będzie zły albo rozczarowany. Do cholery, jestem wyższy od niego o głowę i znowu aż tak bardzo się go nie obawiam.

Boję się tylko, że powie mamie. A nie chcę, żeby tak mnie zapamiętała.

………

SYLV

Muskam palcami nadgarstek Autumn i cofam się, żeby zobaczyć, co się dzieje na tyłach auli. Autumn nienawidzi, gdy dotykamy się w miejscach publicznych, ale przez ostatnie miesiące tylko dzięki niej jakoś się trzymam. Tak bardzo zależy jej, żeby opuścić Opportunity, że kiedy w końcu to zrobi, rozedrze mnie na pół.

Też chciałabym odejść. Choć z drugiej strony marzę o tym, żeby zostać.

Ludzie wokół mnie stoją bez ruchu, a gwar setek gardeł zmienił się w pomruk niepokoju. Coś jest nie tak. Co się dzieje? Zamknięte? Drzwi są zamknięte.

Jedna z cheerleaderek rzuca kąśliwie, że to nie czas na żarty. Kilka miejsc dalej jakaś pierwszoklasistka wybucha nerwowym śmiechem. Na końcu przejścia ludzie tłoczą się przed dwuskrzydłowymi drzwiami, które zwykle otwierają się bez trudu, ale dziś ani drgną. Zostaliśmy zamknięci.

Dzwoni dzwonek.

Drzwi po mojej lewej stają otworem i w smudze fluorescencyjnego światła widzę czyjąś sylwetkę. Przez krótką chwilę mam wrażenie, że to mój brat bliźniak wpadł na kolejny genialny pomysł, jak udowodnić, że jest najmniej zainteresowanym nauką, za to najbardziej interesującym uczniem Opportunity. Zamknięcie nas w auli to bardzo w jego stylu. Sama kiedyś zrobiłam mu podobny dowcip.

Jednak spod czarnej wełnianej czapki wystają blond loki. Dziwne, ale to pierwsze, co zauważam – niesforne, jasne włosy okalające znajomą twarz. Wraz z nimi wracają wspomnienia. Dziki uśmiech. Niebezpieczny głód. Nerwowe poszeptywania wokół mnie równie dobrze mogą być wytworem mojej wyobraźni. Nie teraz. Nie dziś. Jeszcze nie.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki