Ciernista Słoboda - ebook

Na po­zór to ty­po­wa hi­sto­ria ja­kich mi­lio­ny – bez pre­ten­sji do wy­jąt­ko­wo­ści. Ale ka­żda hi­sto­ria jest ty­po­wa, do­pó­ki nie przy­da­rzy się To­bie. Ta na­zy­wa się _Cier­ni­sta Sło­bo­da_, jak miej­sco­wo­ść, przy czym nie jest to tyl­ko na­zwa miej­sca na zie­mi. Dla głów­nej bo­ha­ter­ki zy­ska­ła ona zu­pe­łnie nowy sens. Ozna­cza coś, co jest szczy­tem ma­rzeń czło­wie­ka, od cze­go za­pie­ra dech w pier­siach i co przy­ćmie­wa wszyst­kie skar­by świa­ta. Jed­nak to „coś” sub­tel­nie i nie­zau­wa­żal­nie za­czy­na przy­tła­czać czło­wie­ka i znie­kszta­łca jego oso­bo­wo­ść. Od­bie­ra wol­no­ść. I wte­dy sta­je on przed wy­bo­rem: albo tkwić w tym sta­nie na­dal, albo się uwol­nić.

Uświa­da­mia so­bie, że jego upra­gnio­ne ma­rze­nie przy­bie­ra nie­co inną for­mę i za­miast szczęścia przy­no­si nie­po­kój, a na­wet głębo­kie za­ła­ma­nie. Za­czy­na od­czu­wać strach i nie­pew­no­ść. A kie­dy ból i cier­pie­nie sta­ją się w ko­ńcu nie do znie­sie­nia, musi wresz­cie do­ko­nać wy­bo­ru.

Ka­sia ni­g­dy wcze­śniej nie miesz­ka­ła na wsi, nie li­cząc krót­kich wa­ka­cji u dziad­ków, kie­dy była jesz­cze ma­łym dziec­kiem i nie­wie­le pa­mi­ęta­ła. Po­byt w Cier­ni­stej Sło­bo­dzie oka­zał się jed­nak dla niej zu­pe­łnie no­wym do­świad­cze­niem, a już po dru­giej wi­zy­cie zna­la­zła się na skra­ju za­ła­ma­nia i re­zy­gna­cji.

Na por­ta­lu rand­ko­wym po­zna­ła Ra­fa­ła. Był obiek­tem jej naj­go­ręt­szych ma­rzeń. Miał re­gu­lar­ne rysy twa­rzy sło­wia­ńskie­go bo­ha­te­ra le­gen­dy, do­brze zbu­do­wa­ną syl­wet­kę, a co naj­wa­żniej­sze, za­ko­chał się w niej, cze­go w swo­im ży­ciu do­tych­czas nie do­świad­czy­ła.

Wszyst­kie jej za­mi­ło­wa­nia były nie­odwza­jem­nio­ne, a w zwi­ąz­ku była tyl­ko raz – ze star­szym od niej o po­nad dwa­dzie­ścia lat pa­nem, na któ­re­go cze­ka­ła i z któ­rym ko­re­spon­do­wa­ła przez dzie­si­ęć lat. Ten zwi­ązek nie miał żad­nych szans, bo jej uko­cha­ny nie chciał złączyć z nią swo­je­go ży­cia, a ró­żni­ca wie­ku sta­wia­ła pod zna­kiem za­py­ta­nia wspól­ną przy­szło­ść. Ra­fa­ło­wi opo­wie­dzia­ła w skró­cie o tej swo­jej pierw­szej mi­ło­ści, a on po­pro­sił, żeby po­ka­za­ła mu zdjęcia tego ko­chan­ka. Tyle że Ka­sia, gdy po­zna­ła Ra­fa­ła, po­usu­wa­ła i znisz­czy­ła wszyst­kie zdjęcia po­przed­niej mi­ło­ści. Nie zo­sta­wi­ła so­bie żad­ne­go. Dla niej prze­cież ist­niał te­raz tyl­ko Ra­fał!

Ra­fał za­bro­nił jej opo­wia­dać w Cier­ni­stej Sło­bo­dzie o po­przed­nim zwi­ąz­ku. „Będzie wstyd, że by­łaś z ta­kim sta­rym chło­pem” – wy­ja­śnił. Ka­sia po­tul­nie przy­tak­nęła i mil­cza­ła, cho­ciaż nie ogar­nia­ła te­ma­tu. Cze­go mia­ła się wsty­dzić? Ja­kie zna­cze­nie ma wiek part­ne­ra? A w ko­ńcu, dla­cze­go w wie­ku trzy­dzie­stu pi­ęciu lat nie mo­gła mó­wić o swo­ich re­la­cjach mi­ło­snych? To by ozna­cza­ło, że nie jest nor­mal­na, sko­ro z ni­kim do tej pory nie mia­ła bli­sko­ści, no ale cóż… Ży­cze­nie Ra­fa­ła było naj­wa­żniej­sze. Mia­ło wy­glądać, że do tej pory była sama.

Trze­ba przy­znać, że Ka­sia nie mia­ła ani cza­su, ani wa­run­ków, żeby my­śleć o swo­im ży­ciu oso­bi­stym. Przez lata ci­ężko pra­co­wa­ła, żeby pła­cić za wy­na­jem miesz­ka­nia w Mi­ńsku, sto­li­cy Bia­ło­ru­si, gdzie była tłu­ma­czem przy­si­ęgłym przy am­ba­sa­dzie Włoch. Nie chcia­ła, by przy­szły wy­bra­nek po­dej­rze­wał, że szu­ka wspar­cia i za­kwa­te­ro­wa­nia, a nie mi­ło­ści. A jej prze­cież cho­dzi­ło tyl­ko o mi­ło­ść.

Ro­dzi­ce żyli w Mo­hy­le­wie, gdzie się uro­dzi­ła i uko­ńczy­ła szko­łę. Oj­ciec miał bar­dzo ci­ężki cha­rak­ter – ci­ągle krzy­czał na mamę i ją wy­zy­wał, a ona już jako dziec­ko cho­ro­wa­ła na ano­rek­sję i omal nie zma­rła przez złe trak­to­wa­nie ze stro­ny ojca. Po­tem kon­ty­nu­owa­ła na­ukę na wy­ższej uczel­ni i za­miesz­ka­ła w Mi­ńsku. Jej mama na­to­miast zo­sta­ła z oj­cem. Nie mo­gła się od nie­go uwol­nić, bo fi­nan­so­wo była za­le­żna od męża, a po­nad­to zo­sta­ła przez nie­go obar­czo­na po­ręcze­niem kre­dy­tu na za­kup nie­bo­tycz­nie dro­gie­go auta. Mu­sia­ła się na to zgo­dzić, bo to on utrzy­my­wał jej sio­strę, cio­cię Kasi, któ­ra nie była za­mężna i od daw­na nie pra­co­wa­ła z po­wo­du pro­ble­mów zdro­wot­nych.

Na sku­tek zmia­ny kur­sów wa­lu­to­wych oj­ciec nie zdążył go spła­cić, a mama wspól­nie z nim zo­sta­ła ob­ci­ążo­na ol­brzy­mim dłu­giem, ja­kie­go nie da się ure­gu­lo­wać w ci­ągu ca­łe­go ży­cia. Nęka­na przez ojca i ko­mor­ni­ków, mia­ła co­raz wi­ęcej pro­ble­mów zdro­wot­nych – ata­ki ser­ca i nad­ci­śnie­nie.

Po la­tach po­by­tu w Mi­ńsku Ka­sia prze­ko­na­ła mamę, by się uwol­ni­ła od męża, i na­wet wy­sła­ła jej pie­ni­ądze na roz­wód, ale nie­wie­le to po­mo­gło. Oj­ciec wy­je­chał na wieś do swo­jej, jesz­cze wte­dy ży­jącej, mamy. Żona prze­ko­na­ła go, żeby prze­pi­sał miesz­ka­nie na Ka­się, bo w prze­ciw­nym ra­zie zo­sta­ło­by za­jęte przez ko­mor­ni­ka. Dzi­ęki temu mo­żli­wa była jego sprze­daż i kup­no in­ne­go miesz­ka­nia – w mia­stecz­ku Ko­pisz­cze pod Mi­ńskiem. Tyle że za­miast cie­szyć się ży­ciem, Ka­sia i jej mama za­zna­ły no­wych go­ry­czy. Oko­li­ca oka­za­ła się po­dej­rza­na, sąsie­dzi pili i stra­szy­li obie ko­bie­ty. Ka­sia da­wa­ła z sie­bie tyle, ile tyl­ko mo­gła, je­ździ­ła z mamą na wa­ka­cje za gra­ni­cą, ku­po­wa­ła dla niej wszyst­ko, cze­go chcia­ła, ale nie­wie­le to po­mo­gło. Mama zma­rła na wy­lew trzy lata pó­źniej. Zruj­no­wa­ne zdro­wie nie po­zwo­li­ło jej cie­szyć się no­wym ży­ciem.

Ka­sia była za­ła­ma­na. Stra­ci­ła je­dy­ną uko­cha­ną oso­bę. Z po­mo­cą licz­nych przy­ja­ciół uda­ło jej się ogar­nąć i sprze­dać miesz­ka­nie. Nie mo­gła już by­wać w tym miej­scu i nie spędzi­ła tam ani jed­nej nocy po tym, jak za­bra­no mamę do szpi­ta­la.

Ka­sia, któ­ra od dziec­ka nie chcia­ła miesz­kać na te­re­nie Bia­ło­ru­si, zde­cy­do­wa­ła się na prze­pro­wadz­kę do Pol­ski. Mia­ła już od­po­wied­nie do­ku­men­ty – zdąży­ła uzy­skać po­zwo­le­nie na po­byt sta­ły – a na­wet za­ło­ży­ła dzia­łal­no­ść go­spo­dar­czą, cho­ciaż nic w ten spo­sób nie za­ro­bi­ła, lecz na od­wrót – wci­ąż mu­sia­ła in­we­sto­wać.

Na miesz­ka­nie w War­sza­wie pie­ni­ędzy nie star­czy­ło, więc ku­pi­ła je w Ło­dzi. Znów ko­niecz­ny był re­mont, ale było wła­sne. Mia­ła pra­cę i miesz­ka­nie, więc mo­gła po­szu­kać so­bie wy­bran­ka.

Po kil­ku nie­uda­nych zna­jo­mo­ściach po­ja­wił się Ra­fał, jej bo­ha­ter, nowy sens jej ży­cia, dla któ­re­go była go­to­wa to ży­cie od­dać i prze­sko­czyć przez ścia­nę ognia, żeby tyl­ko zna­le­źć się obok nie­go. Był jej ide­ałem, je­śli cho­dzi o wy­gląd, i był nie­zwy­ci­ężo­ny, przy­naj­mniej tak opo­wia­dał, a w do­dat­ku miał le­gi­ty­ma­cję ochro­nia­rza, któ­ry może pra­co­wać na im­pre­zach po­wy­żej trzy­stu osób.

Ra­fał łączył w so­bie wszyst­ko, co jej się po­do­ba­ło. Cha­rak­ter, za­wód, a na­wet cia­ło – miał cien­ki, pro­sty nos, krągłe oczy, wy­so­kie czo­ło, pe­łne po­licz­ki, pi­ęk­nie za­ry­so­wa­ne wąskie usta. Przez mie­si­ąc zna­li się tyl­ko dzi­ęki kom­pu­te­ro­wej ka­mer­ce – Ra­fał pra­co­wał w Niem­czech i miał przy­je­chać do Pol­ski do­pie­ro na świ­ęta, a po­tem mu­siał wró­cić, żeby pra­co­wać za gra­ni­cą jesz­cze przez rok lub dwa lata.

Ka­sia go­dzi­na­mi z nim roz­ma­wia­ła, nie zwa­ża­jąc na to, że ten czas będzie mu­sia­ła nocą nad­ra­biać. Ka­żde­go dnia bo­wiem dłu­go pra­co­wa­ła przy kom­pu­te­rze nad tłu­ma­cze­nia­mi, ale za­wsze od­bie­ra­ła po­łącze­nia od Ra­fa­ła, bez względu na porę, żeby po­dzi­wiać swe­go bo­ha­te­ra. Miał tyl­ko jed­ną wadę – na­ło­gi. Pił i pa­lił. Dla niej to była praw­dzi­wa udręka – ry­zy­ko, że zo­sta­nie wdo­wą.

*

Pierw­szy raz spo­tka­li się 19 grud­nia. Ra­fał przy­je­chał do Ło­dzi ra­zem ze swo­im młod­szym ko­le­gą z pra­cy w Niem­czech, a jed­no­cze­śnie da­le­kim krew­nym Da­mia­nem.

Ka­sia w su­kien­ce wy­bie­gła na za­śnie­żo­ny dwór. Nie od­czu­wa­ła jed­nak zim­na, a kie­dy do­tknęła cia­ła Ra­fa­ła przez tka­ni­nę czar­nej ko­szu­li, po­czu­ła, że tra­ci reszt­ki roz­sąd­ku. Za­częła go tra­cić już w tej chwi­li, gdy zo­ba­czy­ła jego zdjęcie bez ko­szul­ki na por­ta­lu rand­ko­wym.

Ra­fał ro­zej­rzał się okiem pro­fe­sjo­na­li­sty po jej ma­łym miesz­ka­niu. Za­wo­łał na­wet Da­mia­na. Po­wie­dział, że je wła­sno­ręcz­nie wy­re­mon­tu­je, bo zna się na bu­dow­lan­ce.

Ka­sia była wnie­bo­wzi­ęta. Nie po­trze­bo­wa­ła od nie­go nic. Ani re­mon­tu, ani wspar­cia, ani pie­ni­ędzy. Wprost prze­ciw­nie – była go­to­wa od­dać Ra­fa­ło­wi całą sie­bie i wszyst­ko, co mia­ła.

W wie­ku trzy­dzie­stu pi­ęciu lat za­ko­cha­ła się po raz dru­gi, i to o wie­le moc­niej niż dzie­si­ęć lat temu, za pierw­szym ra­zem.

Przez całą dro­gę do Cier­ni­stej Sło­bo­dy, któ­ra trwa­ła oko­ło dwóch go­dzin, Ka­sia sie­dzia­ła na tyl­nym sie­dze­niu za fo­te­lem kie­row­cy i de­li­kat­nie ści­ska­ła Ra­fa­ła za ra­mio­na przez ma­te­riał cien­kiej skó­rza­nej kurt­ki. Po­dzi­wia­ła jego cia­ło i pro­fil, a ozdo­bio­na ła­ńcu­cha­mi świa­teł sa­mo­cho­dów au­to­stra­da wy­da­wa­ła jej się szla­kiem, któ­ry pro­wa­dzi pro­sto do raju. Cho­ciaż już była w raju – pi­ęk­ny ni­czym anioł jej wy­ma­rzo­ny Ra­fał już wkrót­ce miał złączyć swo­je ide­al­ne cia­ło z jej cia­łem. I – co było naj­wi­ęk­szym, god­nym raju cu­dem – pra­gnął spędzić z nią resz­tę swo­je­go ży­cia, bo ko­chał ją z wza­jem­no­ścią, jak przy­si­ęgał.

*

Po dro­dze do domu spo­tkał się z ko­le­ga­mi u ko­goś na dzia­łce. Chwa­lił się wszyst­kim zna­jo­mym swo­ją nową ko­bie­tą, a ona nie zdąży­ła na­wet za­pa­mi­ętać imion i twa­rzy tych licz­nych ko­le­gów. Ka­sia w ogó­le nie­wie­le z tego pa­mi­ęta­ła – piło się al­ko­hol.

Po ja­ki­mś cza­sie do­tar­li do domu Ra­fa­ła. Był pu­sty. Tam też za­pro­sił ko­le­gów. Wód­kę piło się przy sto­le w kuch­ni. On zno­wu chwa­lił się nową ko­bie­tą i ca­ło­wał jej ręce, a ona była pi­ja­na ze szczęścia. Nie po­trze­bo­wa­ła al­ko­ho­lu.

Kie­dy po go­dzi­nie lub dwóch ko­le­dzy opu­ści­li dom, Ka­sia na­resz­cie zo­sta­ła sama z Ra­fa­łem. Usia­dła mu na ko­la­nach.

– Wie­rzę, że poza tym jed­nym zwi­ąz­kiem, o któ­rym mi po­wie­dzia­łaś, nie mia­łaś ni­ko­go – pod­su­mo­wał. – Cała drżysz.

Za­czął ją do­ty­kać. Nie wy­trzy­ma­ła i jęk­nęła. Sam do­tyk wpra­wiał ją w eks­ta­zę, jak dzie­wi­cę.

Wzi­ął ją na ręce i za­nió­sł do po­ko­ju na łó­żko. Po­dzi­wia­ła jego siłę, cho­ciaż na­wet w ubra­niu nie wa­ży­ła cho­ćby pi­ęćdzie­si­ęciu ki­lo­gra­mów, po­nie­waż z god­ną po­dzi­wu gor­li­wo­ścią dba­ła o syl­wet­kę.

Ka­sia zo­sta­ła nie­przy­jem­nie za­sko­czo­na tym, że klap­sy, o któ­rych Ra­fał mó­wił jesz­cze przed ka­mer­ką niby żar­tem, oka­za­ły się rze­czy­wi­sto­ścią. To był jed­nak ból, duży ból – nie tyle na­wet fi­zycz­ny, ile psy­chicz­ny – a jesz­cze wi­ęk­sze ubli­że­nie.

Od­no­to­wał, że była su­cha w środ­ku.

– To z wra­że­nia – wy­ja­śni­ła.

My­śla­ła, że Ra­fał po pro­stu znu­dzi się tym ubli­ża­jącym jej za­cho­wa­niem w łó­żku, i wo­la­ła tego nie ko­men­to­wać. My­li­ła się.

*

Pod­czas pierw­sze­go po­by­tu w Cier­ni­stej Sło­bo­dzie, któ­ry trwał od 19 grud­nia do 5 stycz­nia, Ka­sia jesz­cze nie zdąży­ła zro­zu­mieć tego, co się dzia­ło. Była pod wpły­wem cza­ru i uro­ku Ra­fa­ła, swo­je­go ide­ału. Na sam wi­dok i do­tyk jego cia­ła prze­szy­wa­ły ją dresz­cze. Dla tego cudu war­to było prze­trwać wszyst­kie cier­pie­nia, by do­cze­kać chwi­li złącze­nia z uko­cha­nym, któ­re­go po­dzi­wia­ła i dla któ­re­go była go­to­wa na wszyst­ko – na­wet sko­czyć w ogień i od­dać ży­cie, oby tyl­ko ten wy­ma­rzo­ny ide­ał żył za­miast niej i tym ży­ciem się cie­szył. Był do niej po­dob­ny, ale nie był jej od­bi­ciem, tyl­ko lep­szą wer­sją, bo był mężczy­zną. Był po pro­stu do­sko­na­ły. Ka­sia go ubó­stwia­ła. Bez­wa­run­ko­wo. Tego wła­śnie szu­ka­ła. W do­dat­ku wie­rzy­ła, że jest nie­zwy­ci­ężo­ny i może po­ko­nać ka­żde­go ry­wa­la. Wcze­śniej nie mo­gła na­to­miast uwie­rzyć w to, że taki mężczy­zna w ogó­le ist­nie­je, a o tym, żeby ją po­ko­chał, na­wet nie ma­rzy­ła. Pra­gnęła stać się cząst­ką jego cia­ła – nie ist­nieć od­ręb­nie od nie­go – i po­da­ro­wać mu gro­mad­kę dzie­ci, a ka­żde mia­ło­by na pierw­sze lub dru­gie imię Ra­fał lub Ra­fa­ela.

A jed­nak już pod­czas tej wi­zy­ty prze­ży­ła za­ła­ma­nie.

Ci­ągle się bała o zdro­wie Ra­fa­ła. Naj­bar­dziej mar­twi­ło ją to, że zaj­mo­wał się nie­bez­piecz­ny­mi pra­ca­mi, ta­ki­mi jak spa­wa­nie, któ­re pro­wa­dzi do utra­ty wzro­ku, i ci­ęcie drew­na w tar­ta­ku. Wy­da­wa­ło jej się, że Ra­fał na­wet czer­pał przy­jem­no­ść z tego, że się bała, i ce­lo­wo po­dej­mo­wał te­ma­ty zwi­ąza­ne z pra­cą. Opo­wia­dał na przy­kład, jak pęka­ją piły i la­ta­ją w po­wie­trzu. Ka­sia nie mo­gła od tego za­snąć i wy­szu­ki­wa­ła w In­ter­ne­cie in­for­ma­cje o wy­pad­kach i ry­zy­ku pra­cy na tar­ta­ku. Poza tym mar­twi­ła się, że Ra­fał pa­lił wi­ęcej niż pacz­kę pa­pie­ro­sów dzien­nie. Na­wet pi­cie al­ko­ho­lu tak jej nie mar­twi­ło.

„Prze­cież to pa­le­nie po­wo­du­je raka, naj­strasz­niej­szą i nie­ule­czal­ną cho­ro­bę” – my­śla­ła z trwo­gą.

Mia­ła zwy­czaj od­pa­lać mu ka­żde­go pa­pie­ro­sa, wdy­cha­jąc pierw­szy dym, tak zwa­ną chmur­kę. Lu­bi­ła ten smak, cho­ciaż sama ra­czej nie pa­li­ła, ale dzi­ęki temu mia­ła pre­tekst, by zbli­żyć się do Ra­fa­ła, któ­re­go już na po­cząt­ku zna­jo­mo­ści iry­to­wa­ło to, że Ka­sia wci­ąż za nim bie­ga. Ale bie­ga­ła nie w celu kon­tro­li – chcia­ła po pro­stu spędzać ka­żdy uła­mek se­kun­dy z czło­wie­kiem, któ­ry wkrót­ce znów miał wy­je­chać do Nie­miec na za­ro­bek i nie było wia­do­mo, kie­dy wró­ci.

Praw­dzi­wa awan­tu­ra z po­wo­du „chmu­rek” wy­bu­chła w świ­ęta.

Ali­na, sio­stra Ra­fa­ła, za­pro­si­ła go z Ka­sią do sie­bie.

Oka­za­ła się bar­dzo miłą, uprzej­mą i do­brą ko­bie­tą. Ka­sia była tym za­sko­czo­na, bo Ra­fał jej opo­wia­dał, że jest wścib­ska i może za­da­wać wie­le py­tań, ale nic ta­kie­go się nie sta­ło.

Ali­na mia­ła męża Ma­riu­sza i trój­kę dzie­ci – cór­kę Ma­ry­się, syna Grze­go­rza i naj­młod­szą có­recz­kę Agniesz­kę.

Na Wi­gi­lii Ra­fał sie­dział przy sto­le nie­co znu­dzo­ny i nie przy­tu­lał się do Kasi, mimo że do tego dąży­ła. Nie­chęt­nie też po­zo­wał do wspól­nych zdjęć i za­cho­wy­wał się tak, jak­by Kasi w ogó­le nie było.

Wresz­cie po­je­cha­li na pa­ster­kę, to zna­czy, mąż Ali­ny po­je­chał sa­mo­cho­dem do ko­ścio­ła w Lwow­sku i za­brał ze sobą Ra­fa­ła i Ka­się. Ali­na zo­sta­ła z dzie­ćmi w domu. Po dro­dze Ma­riusz za­brał swo­ją mamę – star­szą, wy­so­ką ko­bie­tę o smu­kłej syl­wet­ce. Sam zresz­tą był wy­so­ki i smu­kły.

Już po pa­ster­ce, pod­czas po­wro­tu do domu, kie­dy sie­dzący obok Ma­riu­sza Ra­fał za­pa­lił, Ka­sia po­pro­si­ła o „chmur­kę”. Bar­dzo szorst­ko się od­ci­ął i po­wie­dział, żeby nie od­sta­wia­ła szop­ki. Była za­ła­ma­na. Prze­cież nic złe­go nie ro­bi­ła.

Pó­łgęb­kiem za­mie­ni­ła parę słów z mamą Ma­riu­sza, któ­ra też pa­li­ła.

– Nie­ste­ty za­częłam lata temu, od ko­le­ża­nek się na­uczy­łam – wy­zna­ła ko­bie­ta.

– Bar­dzo się mar­twię o zdro­wie Ra­fa­ła, bo pali – wy­mam­ro­ta­ła Ka­sia.

– Ja bym bar­dziej mar­twi­ła się tym dru­gim – po­wie­dzia­ła mama Ma­riu­sza, wska­zu­jąc na gar­dło. Mia­ła na uwa­dze pi­cie al­ko­ho­lu.

Wkrót­ce ko­bie­ta opu­ści­ła sa­mo­chód.

Ka­sia była przy­gnębio­na. Ra­fał po raz pierw­szy od­mó­wił jej „chmur­ki”, i to w taki szorst­ki spo­sób.

Po po­wro­cie wy­ci­ągnęła mu pa­pie­ro­sa z pacz­ki, wy­sko­czy­ła na ga­nek i za­pa­li­ła.

Na­praw­dę tego po­trze­bo­wa­ła, bo była w złym sta­nie psy­chicz­nym.

Ra­fał zro­bił jej awan­tu­rę. Ka­sia nie­wie­le z tego za­pa­mi­ęta­ła, bo jej mózg – mózg oso­by bar­dzo za­ko­cha­nej – od­ma­wiał za­pa­mi­ęty­wa­nia ta­kich chwil. Pa­mi­ęta­ła tyl­ko, że za­czął wrzesz­czeć, by po­szła do domu, i że nie będzie jej szu­kał po ca­łej oko­li­cy, je­śli za­gi­nie.

*

W domu Ra­fa­ła sy­tu­acja z „chmur­ka­mi” po­wtó­rzy­ła się po kil­ku dniach. Przed­tem jed­nak zo­stał za­pro­szo­ny ra­zem z Ka­sią na świ­ęta do swo­jej dru­giej sio­stry, Ana­sta­zji, u któ­rej prze­by­wa­ła ich mama Ma­rio­la, po ope­ra­cji ser­ca. Ra­fał tak się spił, że Ali­na, Ma­riusz i Ka­sia mu­sie­li go za­ci­ągnąć do domu. Mężczy­zna wie­lo­krot­nie pa­dał – na zie­mię, na jezd­nię – i w ogó­le nie zda­wał so­bie spra­wy z tego, co się wo­kół nie­go dzia­ło.

Przy sto­le Ka­sia sie­dzia­ła smut­na i znu­dzo­na. Nie piła na­la­ne­go jej do kie­lisz­ka ja­kie­goś moc­ne­go trun­ku i nie mo­gła się do­cze­kać chwi­li, gdy zo­sta­nie w po­ko­ju sam na sam z Ra­fa­łem, by złączyć z nim swo­je cia­ło i du­szę.

Ro­dze­ństwo, czy­li Ali­na, Ana­sta­zja i Ra­fał, spie­ra­ło się o ma­jątek. Mie­li jesz­cze dwóch bra­ci – Pa­wła i Sta­ni­sła­wa, naj­młod­sze­go, któ­ry miesz­kał w War­sza­wie. Ka­sia była prze­ra­żo­na. Ta­kie same kłót­nie zda­rza­ły się w jej ro­dzi­nie, gdy była dziec­kiem. Praw­dzi­we pie­kło na zie­mi. Ma­rzy­ła o ży­ciu ca­łko­wi­cie uwol­nio­nym od wszel­kie­go ro­dza­ju sprze­czek.

Na po­cząt­ku ich zna­jo­mo­ści Ra­fał był na­wet prze­ra­żo­ny tym, jak ugo­do­wą jest ko­bie­tą i na wszyst­ko się zga­dza. Zmie­nić ko­lor wło­sów na jego żąda­nie, styl ubio­ru, zmie­nić wszyst­kie zdjęcia lub usu­nąć swo­je pro­fi­le w me­diach spo­łecz­no­ścio­wych – na wszyst­ko mó­wi­ła „tak”, a na­wet po­wie­dzia­ła, że cały jej ma­jątek, czy­li miesz­ka­nie, na­le­ży do nie­go.

Ba! Jej cia­ło, du­sza, ser­ce i umy­sł – też na­le­ża­ły do nie­go.

– Ale w Pol­sce to fa­cet sta­ra się o ko­bie­tę – po­wie­dział zdu­mio­ny Ra­fał.

– Ja cie­bie ko­cham moc­niej – wy­ja­śni­ła Ka­sia.

– Ja moc­niej – nie da­wał za wy­gra­ną Ra­fał.

Na po­cząt­ku ta­kie były ich sprzecz­ki.

Ale te­raz praw­da oka­za­ła się prze­ra­ża­jąca i ohyd­na. Tyle że za­ko­cha­na Ka­sia nie chcia­ła jej wi­dzieć.

*

Pod­czas wspo­mnia­nej świ­ątecz­nej uczty Ra­fał sie­dział bli­sko Kasi, a na­wet po­ło­żył rękę na jej ple­cach. Dla­te­go czu­ła się nie­co le­piej, mimo że mi­mo­wol­nie mu­sia­ła słu­chać ro­dzin­nych kłót­ni o dzia­łki i bu­dyn­ki. Kon­takt fi­zycz­ny był dla niej bar­dzo wa­żny i dzia­łał na nią ko­jąco.

Od cza­su do cza­su Ra­fał wy­cho­dził na dwór za­pa­lić. Ka­sia wy­bie­ga­ła za nim, żeby od­pa­lić mu pa­pie­ro­sa, a co naj­wa­żniej­sze, po raz ko­lej­ny się przy­tu­lić, do­tknąć jego per­fek­cyj­ne­go cia­ła, pa­trzeć w pi­ęk­ną twarz.

– Mi­sia­czek... – zwra­cał się do niej Ra­fał, już pi­ja­ny.

– Nie na­zy­waj mnie tak, bła­gam cię! – pro­si­ła Ka­sia, któ­ra nie­na­wi­dzi­ła tego sło­wa.

Mi­sia­czek ko­ja­rzył się jej z czy­mś bez­kszta­łt­nym. Ona zaś była zgrab­na, szczu­pła, na­wet chu­da, i gor­li­wie dba­ła o swo­ją nie­ska­zi­tel­ną syl­wet­kę mo­del­ki.

– Je­steś moim mi­siacz­kiem! – upie­rał się Ra­fał. W jego ciem­nych oczach nie było już wi­dać roz­sąd­ku. Był po pro­stu bar­dzo pi­ja­ny. – Tak cię pra­gnąłem, że już nie wy­trzy­ma­łem, ulży­łem so­bie w ła­zien­ce – wy­znał.

Nie za­re­ago­wa­ła. My­śla­ła, że na­dal będzie jej pra­gnął i po­świ­ęci czas w nocy. My­li­ła się. Ry­wa­li­zo­wał w pi­ciu wód­ki z Wal­de­ma­rem, mężem Ana­sta­zji, i tak się upił, że nie mógł iść o wła­snych si­łach. Ka­sia była prze­ra­żo­na.

Ali­na po­wie­dzia­ła, że czas iść do domu. Jej mąż, Ma­riusz, grzecz­nie sie­dział w fo­te­lu i czy­tał coś w ko­mór­ce. Nie pił. Może tyl­ko je­den lub dwa kie­lisz­ki wód­ki.

Ra­fał i Ka­sia mie­li iść do Ali­ny i Ma­riu­sza, gdzie zo­stał przy­go­to­wa­ny dla nich po­kój.

Ra­fał jed­nak co dwa kro­ki pa­dał na zie­mię. Ka­sia usi­ło­wa­ła go pod­trzy­my­wać, ale nie star­czy­ło jej siły. Bar­dzo się wy­tęża­jąc, pod­trzy­my­wa­ła go za ra­mię, ale i tak prze­wra­cał się na jezd­nię, cza­sem do rowu przy dro­dze, a w ko­ńcu wy­lądo­wał na polu tru­skaw­ko­wym. Ka­sia też upa­da­ła pod­czas nie­uda­nych prób utrzy­ma­nia go na no­gach. Raj­sto­py jej się po­rwa­ły, a buty na ob­ca­sach nie były prze­zna­czo­ne do wy­si­łku fi­zycz­ne­go. Ona sama też się do tego nie nada­wa­ła.

Ali­na i Ma­riusz za­częli jej po­ma­gać, ale Ra­fał mimo to znów upa­dł. Za­ła­ma­na Ka­sia kuc­nęła obok nie­go. Po­wie­dział coś… coś złe­go. Ja­kąś gro­źbę w ro­dza­ju „pó­źniej coś ci opo­wiem i wte­dy zro­zu­miesz”. Za­częła się więc do­py­ty­wać, ale zo­ba­czy­ła tyl­ko czar­ne, po­zba­wio­ne roz­sąd­ku oczy. Klep­nęła go w ty­łek, bo klap­sy w jej mnie­ma­niu były for­mą kary i ubli­że­nia, a on te­raz na nie w pe­łni za­słu­gi­wał. Pró­bo­wa­ła z Ra­fa­łem roz­ma­wiać, ale nie re­ago­wał. Nie zda­wał so­bie spra­wy z tego, co mówi, i z tego, co się dzie­je.

W ko­ńcu, z po­mo­cą Ali­ny i Ma­riu­sza, do­star­czo­no go do po­ko­ju, gdzie ubra­ny w kurt­kę, spodnie i buty za­snął.

Ka­sia po­szła do ła­zien­ki. Zdjęła po­rwa­ne raj­sto­py, wy­ta­rła wy­so­kie buty na ob­ca­sie, zmy­ła brud z zi­mo­we­go ele­ganc­kie­go ubra­nia w ko­lo­rze ró­żo­wym, z fu­trem.

Po­tem zo­ba­czy­ła krew w naj­skryt­szym za­kąt­ku swo­je­go cia­ła.

„Okres za­czął mi się za wcze­śnie. Albo w ci­ągu mi­nio­ne­go ty­go­dnia za­szłam w ci­ążę i po­ro­ni­łam. Mało wia­ry­god­ne, ale kto wie. Tego już ni­g­dy się nie do­wiem” – po­my­śla­ła.

Chcia­ła od razu za­jść w ci­ążę, żeby już we wrze­śniu uro­dził się Raf­cio. Ale nic z tego nie wy­szło. A co naj­gor­sze, czu­ła, że w ogó­le wszyst­ko idzie nie tak, jak mia­ło być. Za­ła­ma­na usia­dła przy sto­le w kuch­ni.

– Ali­no, bar­dzo się boję, że ktoś za­dzwo­ni do mnie z ko­mór­ki Ra­fa­ła i po­wie o ja­ki­mś wy­pad­ku – wy­mam­ro­ta­ła. – Pije tak, że mie­wa wy­pad­ki! Jesz­cze w Niem­czech pod­bił so­bie oko, kie­dy pi­ja­ny usi­ło­wał wsi­ąść do sa­mo­cho­du, a po­tem jesz­cze pro­wa­dził! Na pew­no będę wdo­wą. A wolę śmie­rć niż by­cie wdo­wą!

– No i te­raz wi­dzisz, jak to wy­gląda – pod­su­mo­wa­ła Ali­na. – To jest cho­ro­ba. Wdo­wą ra­czej nie będziesz, ale... Może po­wiedz mu, żeby po­my­ślał o ja­kieś te­ra­pii.

Ta roz­mo­wa trwa­ła dość dłu­go. Ali­na wszyst­ko cier­pli­wie tłu­ma­czy­ła Kasi i sta­ra­ła się ją uspo­ko­ić.

*

Pod­czas świ­ąt do Ali­ny przy­je­chał Irek z Brzo­zek, brat Ed­mun­da, ojca Ra­fa­ła.

– Dla­cze­go cho­dzisz pod sklep? – za­py­tał Ra­fa­ła przy sto­le. – Masz taką pi­ęk­ną ko­bie­tę! Le­piej na­pij się w domu w jej to­wa­rzy­stwie i nie cho­dź tam!

Ka­sia sie­dzia­ła tuż obok i słu­cha­ła tej roz­mo­wy. Za­wsty­dzi­ła się i nie cze­ka­jąc na to, co Ra­fał od­po­wie swo­je­mu wuj­ko­wi, po­szła do ła­zien­ki. Nie chcia­ła tego słu­chać.

„Na pew­no Ra­fał udzie­li ja­kie­jś nie­grzecz­nej od­po­wie­dzi, bo pi­cie w skle­pie i pod skle­pem jest dla nie­go wa­żne” – po­my­śla­ła.

Choć Ka­sia była temu prze­ciw­na, nie chcia­ła wy­po­wia­dać się prze­ciw­ko Ra­fa­ło­wi, któ­ry na pew­no by ją za­py­tał: „Czy ja cie­bie nie sza­nu­ję?”, albo coś w tym ro­dza­ju.

Ow­szem, nie sza­no­wał, bo pił pod skle­pem. Ale Ka­sia dała mu kre­dyt. W jej du­szy tli­ła się na­dzie­ja, że z cza­sem Ra­fał znu­dzi się skle­pem i wy­bie­rze jej to­wa­rzy­stwo.

Irek za­pro­sił Ra­fa­ła i Ka­się do sie­bie.

Za­brał ich syn Irka, Ma­te­usz. Miał sa­mo­chód.

Ka­sia po­zna­ła żonę Irka, Ma­rio­lę, imien­nicz­kę mamy Ra­fa­ła, żonę Ma­te­usza, Zu­zan­nę, i ich małą có­recz­kę Pa­try­cję. Mie­li jesz­cze jed­no dziec­ko, nie­mow­lę.

Ka­sia prze­ży­ła tam ko­lej­ne za­ła­ma­nie.

Ra­fał usia­dł przy sto­le z dala od niej. Ka­sia mia­ła zaj­mo­wać się Pa­try­cją, do­pó­ki pił i wy­cho­dził na pa­pie­ro­sa z wuj­kiem.

Ra­fał wcze­śniej opo­wia­dał jej o Pa­try­cji. Dziew­czyn­ka nie była ta­kim pi­ęk­nym sło­dzia­kiem jak cór­ki Ana­sta­zji czy Ali­ny – była bar­dzo ga­da­tli­wa – ale na­praw­dę po­nad­prze­ci­ęt­nie in­te­li­gent­na. Mia­ła pięć lat.

Ra­fał pił bim­ber. Dla Kasi ku­pił czer­wo­ne wino Car­lo Ros­si, ale po trze­cim kie­lisz­ku po­wie­dział, że już jej wy­star­czy.

Ka­sia po­czu­ła go­rycz. Nie dość, że sie­dział z dala od niej i nie po­świ­ęcał jej uwa­gi, to jesz­cze daw­ko­wał jej wino!

Była bar­dzo smut­na. Wy­cho­dzi­ła do ko­tłow­ni, gdzie byli Ra­fał, Irek i jego żona Ma­rio­la. Ra­fał i jego wu­jek pa­li­li.

Tak mi­nął wie­czór – było niby pi­ęk­nie, ale Ka­sia czu­ła, że Ra­fał trak­tu­je ją jak po­wie­trze. Albo na­wet go­rzej. I jesz­cze ją kon­tro­lo­wał!

Tyle że na po­cząt­ku zna­jo­mo­ści bała się o tym my­śleć. Jesz­cze nie była go­to­wa, żeby ten fakt prze­tra­wić.