Czasami jestem morzem łez - ebook

Roz­dział 1

ZGU­BI­ŁAM SWÓJ DZIEN­NIK

– Frank Si­na­tra.

– Która pio­senka? – za­py­tał Au­den.

– Na­pisz po pro­stu „Frank Si­na­tra”.

– Ale pan Green wy­maga od nas kon­kre­tów.

Car­ter wzdy­cha. Sie­dzi na tra­wie na­prze­ciwko mnie, ko­lana oto­czył ra­mio­nami i kłóci się z Au­de­nem. Nie mogę się sku­pić, po­nie­waż ob­ser­wuję, jak Car­ter pod­wija rę­kawy swo­jej ko­szulki, a biały ma­te­riał kon­tra­stuje z jego ciemną skórą. Ni­gdy wcze­śniej nie pra­co­wa­łam z nim w jed­nej gru­pie. Te­raz na­to­miast nie mogę się skon­cen­tro­wać na ni­czym in­nym poza jego wy­glą­dem. Pa­mię­tam, że gdy prze­niósł się do nas w dru­giej kla­sie, wy­dał mi się tak inny w po­rów­na­niu z bo­ga­tymi bia­łymi chło­pa­kami, któ­rzy za­wsze mnie ota­czali. Oni w ber­mu­dach i ko­szu­lach z koł­nie­rzy­kiem, on – w wy­bla­kłych T-shir­tach i wor­ko­wa­tych spoden­kach ko­szy­kar­skich. Nie mo­głam ode­rwać od niego wzroku. Lecz gdy na­sze oczy w końcu się spo­tkały, od razu spu­ścił wzrok. Nie wiem, co o tym my­śleć. Z ja­kie­goś po­wodu by­łam prze­ko­nana, że mnie do­strzeże, że na­prawdę mnie zo­ba­czy, bio­rąc pod uwagę fakt, iż oboje mamy po­dobny ko­lor skóry. Było jed­nak ina­czej. Pa­trzył na mnie tak samo apa­tycz­nie jak na in­nych.

– Hej, Qu­inn?

Prze­staję się ga­pić na po­kryty za­ro­stem pod­bró­dek Car­tera i wi­dzę, że on rów­nież na mnie pa­trzy. Jego brwi są jed­nak zmarsz­czone, jakby się za­sta­na­wiał, czy ma do czy­nie­nia z osobą zdrową psy­chicz­nie.

Czuję cie­pło za­le­wa­jące po­liczki. Za­kry­wam dło­nią usta.

– Ja­kie było py­ta­nie? – zwra­cam się do Au­dena, zbyt spło­szona, by po­now­nie spoj­rzeć na Car­tera. Dzi­siaj już po raz trzeci przy­ła­pał mnie na ga­pie­niu się na niego.

Au­den prze­wraca oczami znie­cier­pli­wiony.

– Masz ja­kieś pro­po­zy­cje do­ty­czące ścieżki dźwię­ko­wej do na­szej sztuki o JFK? Cho­dzi o pro­jekt, nad któ­rym pra­cu­jemy od kilku go­dzin.

Prze­su­wam dłoń ku dol­nej czę­ści szyi. No tak. Prze­ły­kam ślinę i za­czy­nam szu­kać od­po­wie­dzi na bez­chmur­nym nie­bie.

– Ja­kie pio­senki wy­bra­li­śmy do tej pory? – Gram na czas, sku­biąc źdźbła trawy.

Au­den spo­gląda na li­stę le­żącą na jego ko­la­nach, wy­da­jąc przy tym pełne roz­draż­nie­nia wes­tchnie­nie. Taki wła­śnie jest Au­den – słodki, ale nie po­trafi się wy­lu­zo­wać. Już wcze­śniej pra­co­wa­łam z nim w gru­pie. Gdy tylko otrzy­ma­li­śmy pracę do­mową, za­czął roz­dzie­lać za­da­nia. Zwy­kle też robi wszystko sam, po­nie­waż nikt inny nie po­trafi spro­stać jego wy­ma­ga­niom. Lu­dzie to wy­ko­rzy­stują. Z ca­łych sił sta­ram się nie po­stę­po­wać jak oni, ale Car­ter...

Weź się w garść, Qu­inn!

Pod­czas gdy Au­den od­czy­tuje pio­senki z na­szego ze­sta­wie­nia, wy­cią­gam z ple­caka czer­wony no­tes. Prze­rzu­cam strony, na któ­rych za­pi­sa­łam li­sty rze­czy do zro­bie­nia oraz różne in­struk­cje, aż tra­fiam na ko­niec ze­szytu, gdzie znaj­duje się miej­sce na do­dat­kowe li­sty. Je­śli uda mi się wy­rzu­cić z sie­bie my­śli do­ty­czące Car­tera, może będę w sta­nie sku­pić się na za­da­niu do­ty­czą­cym JFK.

CAR­TER JEST...

1. Fajny. W każ­dym tego słowa zna­cze­niu.

2. Atrak­cyjny. Jak. Cho­lera.

3. „Praw­dzi­wym Czar­nym fa­ce­tem”, jak mówi się o nim na ko­ry­ta­rzach na­szej – w prze­wa­ża­ją­cej czę­ści bia­łej – szkoły pry­wat­nej. To z ko­lei spra­wiło, że za­czę­łam się za­sta­na­wiać nad au­ten­tycz­no­ścią mo­jej przy­na­leż­no­ści ra­so­wej. Ni­gdy nie sły­sza­łam, aby ktoś na­zwał mnie „praw­dziwą Czarną dziew­czyną”. Wła­ści­wie sły­sza­łam coś od­wrot­nego. Po­dej­rze­wam, że Car­ter nie musi wy­słu­chi­wać ka­wa­łów o Czar­nych opo­wia­da­nych przez bia­łych lu­dzi. Za­zdrosz­czę mu.

4. Uczniem sie­dzą­cym na ty­łach sali, nie­odry­wa­ją­cym oczu od swego blatu, co tylko wzmac­nia ta­jem­ni­czą aurę, która go ota­cza. Ni­gdy nie dzieli się w kla­sie swo­imi prze­my­śle­niami, po­dej­rze­wam więc, że moje zde­ner­wo­wa­nie wy­nika z faktu, iż nie­spo­dzie­wa­nie zy­ska­łam do nich do­stęp.

5. Nie­za­in­te­re­so­wany spra­wami ma­te­rial­nymi, w prze­ci­wień­stwie do in­nych chło­pa­ków z na­szej szkoły. Ma w no­sie marki. Je­śli coś na­daje się do uży­cia, jemu to wy­star­czy. Po­doba mi się to. Ja rów­nież nie po­trze­buję wiele do szczę­ścia.

6. Kon­se­kwentny w kwe­stii swo­jego za­pa­chu. Po­tra­fię wy­czuć go z miej­sca, w któ­rym sie­dzę. Za­pach ten różni się od wstręt­nych wód ko­loń­skich uży­wa­nych przez in­nych chło­pa­ków. Car­ter pach­nie czy­sto­ścią.

7. Nie­za­in­te­re­so­wany rand­ko­wa­niem z dziew­czy­nami z na­szej szkoły, co jest nieco de­pry­mu­jące.

8. Pod­ry­wa­czem? Sły­sza­łam plotki o nim i Emily Hayes. Po­dobno działo się mię­dzy nimi pod­czas jed­nego z ze­szło­rocz­nych przy­jęć. Nikt tego jed­nak nie po­twier­dził.

9. Tro­chę aspo­łeczny. Zwy­kle nie za­daje się z bia­łymi dzie­cia­kami w szkole, co ozna­cza, że nie ma zbyt wielu przy­ja­ciół. Za­uwa­ży­łam tylko, że roz­ma­wia z Oli­vią Tho­mas. Za każ­dym ra­zem gdy wi­dzę, jak ra­zem się śmieją, ża­łuję że sama nie mam Czar­nych przy­ja­ciół.

– Hi­lary.

Unio­słam wzrok znad mo­jej li­sty i na­po­tka­łam za­cie­ka­wiony wzrok Car­tera. – Wiesz, że każda grupa od­daje tylko jedną li­stę?

Nie wi­dzi kar­tek mo­jego dzien­nika, ale mam wra­że­nie, że wie, iż pi­szę o nim. Moje po­liczki płoną. Za­my­kam no­tat­nik.

– To coś in­nego. – Spo­glą­dam w dół na błysz­czącą czer­woną okładkę. – I, pro­szę, prze­stań mnie tak na­zy­wać. Nie je­stem do niej po­dobna.

Wy­my­ślił to prze­zwi­sko, gdy dziś po raz pierw­szy od­wie­dził mnie w domu. Wy­siadł z nis­sana versy na­le­żą­cego do Au­dena, spoj­rzał na mój dom ni­czym Will z Księ­cia z Bel-Air i po­wie­dział: „Wow, nie wie­dzia­łem, że masz taką chatę. Miesz­kasz jak cho­lerna Hi­lary Banks

Moim zda­niem bar­dziej przy­po­mi­nam Ash­ley.

Spo­gląda na mnie roz­ba­wiony z ra­mio­nami opar­tymi na ko­la­nach.

– Pew­nie je­steś mą­drzej­sza od Hi­lary, ale za­łożę się, że je­steś tak samo roz­piesz­czona jak ona. Je­śli chcesz coś do­stać, wy­star­czy, że za­wo­łasz ta­tu­sia.

– Słu­cham? – mó­wię za­sko­czona. – Nie je­stem roz­piesz­czona.

– I na­wet mó­wisz jak ona! – wy­bu­cha śmie­chem, od­rzu­ca­jąc głowę do tyłu.

– Nie­prawda! – mó­wię nieco niż­szym gło­sem. – W ogóle nie brzmię jak ona.

Kręci głową, żar­to­bli­wie na mnie cmo­ka­jąc.

– Nie ma się czego wsty­dzić, Hi­lary.

Wy­wra­cam oczami, jak­bym była wku­rzona, ale tak na­prawdę cała drżę od po­świę­ca­nej mi uwagi. Za­zwy­czaj Car­ter je­dy­nie spo­gląda na mnie prze­lot­nie, a na­stęp­nie od­wraca wzrok.

– Kim jest Hi­lary? – pyta Au­den, przy­po­mi­na­jąc, że nie je­ste­śmy sami.

– Stary, nie było cię jesz­cze na świe­cie, gdy to le­ciało. – Car­ter wstaje i na­ciąga białą ko­szulkę do czar­nych ko­szy­kar­skich spode­nek. Robi krok w moim kie­runku, tak że za­sła­nia mi słońce. – Mu­szę szybko sko­rzy­stać z to­a­lety. Mo­żesz mnie za­pro­wa­dzić?

Rów­nie do­brze mogę mu po­wie­dzieć, jak tam tra­fić (przejdź przez przed­po­kój i sa­lon, pierw­sze drzwi na prawo), ale jego pro­po­zy­cja ozna­cza, że znajdę się z nim sam na sam. Jak więc mo­gła­bym od­mó­wić?

Gdy idzie za mną w kie­runku tyl­nego wyj­ścia, w uszach czuję pul­su­jące tętno.

– Prze­pra­szam, a wy do­kąd? – pyta moja mama. Przez całe na­sze spo­tka­nie sie­dzi na ta­ra­sie i prze­gląda wia­do­mo­ści w te­le­fo­nie, peł­niąc rolę „przy­zwo­itki”, jak­by­śmy nie byli już w ostat­niej kla­sie szkoły śred­niej, na dwa mie­siące przed jej ukoń­cze­niem.

– Chcę za­pro­wa­dzić Car­tera do ła­zienki.

Mama wraca do prze­glą­da­nia swo­jego te­le­fonu.

– Do­brze. Bądź za­raz z po­wro­tem, Qu­inn.

Po­wstrzy­muję wes­tchnie­nie. Oczy­wi­ście ro­zu­miem ją. Nie przy­wy­kła do tego, że od­wie­dza mnie inny chło­pak niż Matt, nasz są­siad. Zwłasz­cza gdy ten chło­pak jest wy­soki, przy­stojny i Czarny.

Kiedy drzwi się za nim za­my­kają, na­gle za­czy­nam bo­le­śnie od­czu­wać, jak wielka i pu­sta stała się kuch­nia. Je­ste­śmy tu­taj tylko my. Do­cho­dzi do mnie rów­nież, że pro­wa­dząc go przez sa­lon, nie mam po­ję­cia, gdzie kie­ruje swój wzrok. Prze­cze­suję włosy dło­nią i zbie­ram je z karku na jedno ra­mię.

– Masz ładny dom, Hi­lary.

Od­wra­cam się i idąc ty­łem, mi­jam nie­ska­zi­tel­nie białą ka­napę i drew­niane sto­liki.

– Dla­czego na­dal mnie tak na­zy­wasz? Chyba już usta­li­li­śmy, że je­stem od niej mą­drzej­sza? – mó­wię, uśmie­cha­jąc się przy tym iro­nicz­nie. Gram w jego grę.

On jed­nak pyta:

– Na pewno?

Ple­cami opie­ram się o fu­trynę drzwi do ła­zienki.

– Czy to żart?

– Cho­dzi o to – wzru­sza ra­mio­nami i idzie w moim kie­runku, spo­glą­da­jąc na me­ble w sa­lo­nie – że do­sta­nie się na Uni­wer­sy­tet Co­lum­bia nie ozna­cza, że je­steś mą­dra. Ozna­cza tylko, że je­steś bo­gata.

Mój żo­łą­dek kur­czy się na wspo­mnie­nie o Co­lum­bii. W jego to­nie nie sły­chać już żar­to­bli­wej nuty. Wy­raź­nie spo­waż­niał. Uśmiech znika z mo­jej twa­rzy, gdy Car­ter do­łą­cza do mnie w przej­ściu. Staje tak bli­sko, że wy­czu­wam za­pach jego my­dła.

– To oczy­wi­ste, że je­steś za­można – mówi, wska­zu­jąc na wart kilka ty­sięcy do­la­rów wa­zon sto­jący na półce nad sze­ścio­ca­lo­wym ścien­nym ko­min­kiem elek­trycz­nym. W jego gło­sie sły­chać roz­go­ry­cze­nie. Na­stęp­nie prze­suwa wzro­kiem po mo­jej syl­wetce, od stóp w ja­pon­kach po pu­szy­ste włosy. – Dziew­czyny ta­kie jak ty nie mu­szą pra­co­wać tak ciężko jak lu­dzie tacy jak ja.

Za­ci­skam mocno szczęki. On nie ma po­ję­cia, ile wy­siłku mnie to wszystko kosz­tuje. I choć moja ro­dzina jest za­można, je­stem jed­nym z pię­ciorga Czar­nych dzie­cia­ków w na­szej szkole. Mu­szę wy­słu­chi­wać tych sa­mych ra­si­stow­skich bredni, co on.

– Nic o mnie nie wiesz.

Mru­czy pod no­sem i unosi pa­lec wska­zu­jący.

– Wiem, że do­sta­łaś się na Uni­wer­sy­tet Co­lum­bia.

Ko­lejny skurcz w żo­łądku.

Car­ter mruży oczy i za­czyna mó­wić ści­szo­nym gło­sem:

– Wiem też, że masz pro­blemy z każ­dym przed­mio­tem.

Moje brwi uno­szą się z za­sko­cze­nia.

– Skąd o tym wiesz? – py­tam, nie sta­ra­jąc się na­wet ukryć przed nim faktu, że ma ra­cję.

– To oczy­wi­ste – od­po­wiada z uśmie­chem. – Poza tym je­stem do­brym ob­ser­wa­to­rem.

To oczy­wi­ste, że so­bie nie ra­dzę? Prze­cież nie re­kla­muję mo­ich mar­nych ocen, więc co on do cho­lery może wie­dzieć o mo­ich trud­no­ściach? Poza tym komu miałby o tym po­wie­dzieć? W kla­sie w ogóle się nie od­zywa, le­dwo pod­nosi dłu­go­pis, aby coś za­no­to­wać. Po­dej­rze­wam, że jego oceny nie są wcale lep­sze od mo­ich.

Kiwa głową, ro­biąc w my­ślach in­wen­ta­ry­za­cję wszyst­kich na­szych me­bli.

– Pew­nie twój tato za­spon­so­ro­wał bi­blio­tekę lub coś po­dob­nego. – Jego pro­tek­cjo­nalny wzrok pada na mnie. – Tylko w ten spo­sób ktoś taki jak ty mógł się do­stać na Uni­wer­sy­tet Co­lum­bia.

Spo­sób, w jaki wy­po­wiada słowo „ty”, świad­czy o tym, że zdaje so­bie sprawę z mo­ich prze­cięt­nych zdol­no­ści. Jego aro­gan­cja wpełza pod moją skórę i wije tam gniazdo.

– Po­słu­chaj, to­a­leta znaj­duje się tu­taj. – Ki­wam głową w lewą stronę. – Chcia­łeś z niej sko­rzy­stać – stwier­dzam i wy­mi­jam go w przej­ściu. Jest jak kurz pod mo­imi bu­tami. Tyle wła­śnie mnie w tym mo­men­cie in­te­re­suje.

Za­trza­skuję drzwi ta­ra­sowe, aż okna na ty­łach domu się trzęsą. Moja mama pod­rywa głowę do góry. W jej oczach wi­dzę py­ta­nie, czy po­stra­da­łam ro­zum.

– Prze­pra­szam – mó­wię za­po­bie­gaw­czo.

Gdy pod­cho­dzę do Au­dena, sie­dzi po­chy­lony nad li­stą pio­se­nek. Biorę mój dzien­nik i otwie­ram go na wol­nej stro­nie, by stwo­rzyć nową li­stę o Car­te­rze.

– Wszystko w po­rządku? – pyta Au­den.

– W jak naj­lep­szym.

CAR­TER JEST...

10. Kry­ty­ku­ją­cym dup­kiem.

11. Wszyst­ko­wie­dzą­cym, bar­dziej świę­tym od pa­pieża, pre­ten­sjo­nal­nym kre­ty­nem.

12. Nie tak wspa­niały, jak się wy­daje. Ża­łuję, że po­zna­łam jego okropne my­śli.

Za­sta­na­wiam się nad ko­lej­nymi obe­lgami, lecz w tym sa­mym mo­men­cie wi­dzę, jak z peł­nym za­do­wo­le­nia uśmie­chem na twa­rzy wy­cho­dzi ta­necz­nym kro­kiem przez tylne drzwi. Nie zwra­cam na niego uwagi, gdy siada na tra­wie.

– Twój tata wró­cił do domu – in­for­muje z uśmie­chem, który po chwili znika, jakby miał pro­blem z utrzy­ma­niem go na dłu­żej. – Gdy mnie zo­ba­czył, wziął mnie za wła­my­wa­cza. – Car­ter opusz­cza wzrok i mocno za­ci­ska wargi. – Chyba nie jest przy­zwy­cza­jony do wi­doku praw­dzi­wego Czar­nego w swoim domu.

Mój żo­łą­dek się kur­czy, a ciało ob­lewa zimny pot. Au­den spo­gląda w górę.

– Pójdę już. – Car­ter kiwa głową, zły, roz­cza­ro­wany i ura­żony. Wy­daje się, że nie ma już na­wet ochoty po­wie­dzieć: „A nie mó­wi­łem. Wiem do­kład­nie, kim je­steś”. Ale on się myli. To na pewno była po­myłka.

Od­kła­dam dzien­nik na trawę i ru­szam w kie­runku ta­rasu. Mama za­uważa hu­ra­ga­nowe po­dmu­chy spo­wo­do­wane przez moje gwał­tow­nie po­ru­sza­jące się ręce.

– Qu­inn, co się stało?

Znaj­duję tatę w kuchni w mo­men­cie, gdy wcho­dzi na schody z bu­tami w dłoni.

– Co po­wie­dzia­łeś Car­te­rowi?

Spo­gląda na mnie przez ra­mię, uno­sząc brwi ze zdu­mie­nia.

– Kim jest Car­ter? – Udaje głu­piego, a ja nie mam na to czasu.

Wska­zuję za sie­bie.

– To chło­pak który przed chwilą prze­szedł przez te drzwi. Uważa, że wzią­łeś go za wła­my­wa­cza.

– De­smon­dzie, na­prawdę? – sy­czy matka, za­my­ka­jąc za sobą drzwi.

– Nie wzią­łem go za wła­my­wa­cza. – Oj­ciec dra­pie się po twa­rzy. – W domu nie było ni­kogo poza ob­cym chło­pa­kiem, który wy­szedł z ła­zienki. Za­py­ta­łem go tylko, co robi w moim domu.

Wy­wra­cam oczami i kręcę głową. Wy­obra­żam so­bie całą tę sy­tu­ację: Car­ter wy­cho­dzi z ła­zienki w mo­men­cie, gdy mój tata prze­cho­dzi przez hol, zdjąw­szy uprzed­nio buty przy drzwiach. W mo­men­cie spo­tka­nia ich dwóch mój oj­ciec pod­nie­sio­nym gło­sem pyta: „Co tu­taj ro­bisz?”, a w jego oczach wy­raź­nie wi­dać za­rzut. Nie przy­zna się jed­nak do tego i nie prze­prosi. On ni­gdy za nic nie prze­pra­sza.

– Za­py­ta­łeś go, co robi w na­szym domu? Prze­cież to oczy­wi­ste, że cho­dzi ze mną do klasy – wy­ja­śniam.

– Spo­tka­łem wielu two­ich ko­le­gów z klasy, ale tego chło­paka wi­dzia­łem po raz pierw­szy.

– Nie wie­rzę, De­smon­dzie – do­daje mama.

Tata prze­nosi na nią wzrok.

– I kto to mówi, Wendy?

– Słu­cham? Ni­gdy nie wzię­ła­bym go za prze­stępcę. Na ja­kiej pod­sta­wie? Z po­wodu jego wy­glądu? Wy­cho­wa­łam się w Chi­cago...

Tata unosi ręce do góry, upusz­cza­jąc przy tym buty na pod­łogę.

– I znowu to samo. Po­cho­dzisz z Chi­cago. Już to wiemy, Wendy! Nie mu­sisz wspo­mi­nać o tym przy każ­dej nada­rza­ją­cej się oka­zji.

Wspa­niale. Zna­leźli po­wód do kłótni.

W kuchni za­pada ci­sza, gdy otwie­rają się drzwi na ta­ras. Car­ter i Au­den wcho­dzą do środka z za­ło­żo­nymi ple­ca­kami. Do­brze wie­dzą, co wła­śnie prze­rwali. Stoję po­mię­dzy mo­imi ro­dzi­cami prze­ra­żona.

Mama zwraca się do mo­ich ko­le­gów z uro­czym uśmie­chem ho­stessy:

– Już wy­cho­dzi­cie?

– Tak, pro­szę pani – od­po­wiada Au­den. – Dzię­ku­jemy za go­ścinę.

– Może chcie­li­by­ście coś na drogę? Car­ter? – Py­ta­nie kie­ruje do niego, by za­ła­go­dzić nie­po­ro­zu­mie­nie z udzia­łem mo­jego ojca.

– Nie, pro­szę pani – od­po­wiada Car­ter, spo­glą­da­jąc przez ra­mię. Na­stęp­nie prze­cho­dzi obok mnie znie­sma­czony.

– Do zo­ba­cze­nia w szkole, Qu­inn! – woła Au­den. Car­ter w ogóle się nie od­zywa.

Drzwi wej­ściowe się za­my­kają, a ja już nie mogę w ża­den spo­sób go prze­ko­nać, by zmie­nił zda­nie na te­mat mo­jej osoby oraz mo­jej za­moż­nej, uprzy­wi­le­jo­wa­nej ro­dziny.

Mama sku­pia się na ta­cie.

– Ob­ra­zi­łeś tego chłopca. Po­wi­nie­neś go prze­pro­sić.

– Ni­kogo nie będę prze­pra­szał. Je­śli uważa, że wzią­łem go za prze­stępcę, to wię­cej mówi to o nim niż o mnie.

Mama wy­bu­cha śmie­chem w dro­dze do barku.

– Ni­gdy nie bie­rzesz od­po­wie­dzial­no­ści za emo­cje, ja­kie wy­wo­łu­jesz u lu­dzi.

– Nie mam wpływu na po­krę­cone wy­obra­że­nia in­nych. Za­py­ta­łem go tylko, co robi w moim domu. Nie zro­bi­łem nic złego!

– Ty ni­gdy nie ro­bisz ni­czego złego, De­smon­dzie!

Ta kłót­nia już nie do­ty­czy Car­tera.

Po­nie­waż sły­sza­łam już wy­star­cza­jąco dużo, wy­cho­dzę na ze­wnątrz i pró­buję wy­rzu­cić z głowy obrzy­dze­nie, które wi­dzia­łam w oczach Car­tera. Ja­kie on musi mieć o nas zda­nie? Nie do końca wiem, co się wy­da­rzyło, ale wstyd mi, że do­świad­czył tego w domu, w któ­rym miesz­kają Czarni. W moim domu.

Na­wet sto­jąc na pa­tio, sły­szę krzyki mo­ich ro­dzi­ców. Ni­gdy nie wy­star­cza wyj­ście na ze­wnątrz. Idę więc do domu Matta, który mieszka obok nas. Wcho­dzę na jego tram­po­linę, przy­trzy­mu­jąc przy tym su­kienkę. Wy­sy­łam do niego wia­do­mość: Przy­szłam do bazy. Gdzie je­steś?

Po kilku se­kun­dach otrzy­muję od­po­wiedź: Idę.

Wy­cią­gam nogi przed sie­bie i cze­kam. Na­pi­nam łydki i przy­glą­dam się la­kie­rowi na pa­znok­ciach u stóp. Każda se­kunda spra­wia, że moje serce bije co­raz moc­niej.

Na­gle otwie­rają się tylne drzwi jego domu. Wy­cho­dzi ubrany w czer­wono-czarną ko­szulkę z na­pi­sem Hay­worth Pri­vate School oraz w ja­skra­wo­żółte spodenki. Idzie boso. Ru­sza bie­giem, a jego ide­alne brą­zowe włosy fa­lują na wie­trze. Gdy do­ciera do kra­wę­dzi tram­po­liny, wy­ska­kuje w górę i lą­duje na jej brzegu. W re­zul­ta­cie uno­szę się w po­wie­trzu i zmu­szona je­stem przy­trzy­mać su­kienkę wo­kół mo­ich nóg. Mimo woli wy­bu­cham śmie­chem.

Siada przy mo­ich sto­pach.

– Qu­in­nly. – Uśmie­cha się do mnie i na jego wi­dok mój na­strój się po­pra­wia.

– Mat­tly – od­po­wia­dam, lecz mój uśmiech nie jest rów­nie ra­do­sny jak jego.

Za­uważa to, ką­ciki jego ust opa­dają.

– Co się stało? – Ła­pie mnie za stopy i przy­suwa się bli­żej. Po­chyla się i obej­muje ra­mio­nami moje łydki.

Lu­bimy ba­wić się w ten spo­sób – ja od­py­cham jego klatkę pier­siową sto­pami, a on na­piera na nie, po­chy­la­jąc się do przodu. Mówi, że to świetne ćwi­cze­nie na moje łydki, na­to­miast on może roz­cią­gnąć przy oka­zji mię­śnie ud. Jest pił­ka­rzem i wi­dać to po jego bu­do­wie ciała.

Nie po­trze­buję ćwi­czyć mię­śni ły­dek – nie­na­wi­dzę piłki noż­nej – ale na­sza za­bawa za­wsze spra­wia, że jest mi lżej.

– Moi ro­dzice znowu za­częli – mó­wię, za­nu­rza­jąc się w mięk­ko­ści i cie­ple jego ko­szuli oraz sprę­ży­sto­ści jego klatki pier­sio­wej.

– O co po­szło tym ra­zem?

– O to, co zwy­kle. – Na­prawdę nie mam ochoty wcho­dzić w szcze­góły in­cy­dentu z Car­te­rem. – Tata ni­gdy się nie przy­zna, że nie ma ra­cji, jed­nak jak wi­dać krzyki mo­jej mamy nie od­no­szą żad­nego skutku.

– Chyba le­piej, że na sie­bie krzy­czą. – Spo­gląda w górę, w jego nie­bie­skich oczach od­bija się pro­mień słońca. Ro­dzice Matta się nie kłócą – a ra­czej ro­bią to w mil­cze­niu. W po­rów­na­niu z krzy­kami mo­ich ro­dzi­ców ich za­cho­wa­nie na­ce­cho­wane jest równą in­ten­syw­no­ścią, a może na­wet jesz­cze więk­szą. – Po­win­naś się oba­wiać chwili, gdy prze­staną się kłó­cić. – Jego uśmiech jest pe­łen smutku.

– O co mia­ła­bym się mar­twić?

– O roz­wód.

Od­py­cham pal­cami u stóp jego klatkę pier­siową, wbi­ja­jąc pięty w tram­po­linę.

– Czy twoi ro­dzice...?

Kręci głową, a jego włosy opa­dają na czoło. Po­pra­wia je więc, prze­cze­su­jąc pal­cami.

– Nie roz­wiodą się, do­póki ja się nie wy­pro­wa­dzę.

– Skąd to wiesz?

– Sły­sza­łem, jak o tym roz­ma­wiali. My­śleli, że nie ma mnie w po­bliżu.

Roz­luź­niam mię­śnie ły­dek, po­zwa­la­jąc, by cię­żar jego klatki pier­sio­wej spo­czął na po­de­szwach mo­ich stóp.

– Przy­kro mi, Matt.

Wzru­sza ra­mio­nami.

– Bez­na­dzieja, ale nie bę­dzie mnie w po­bliżu, gdy do tego doj­dzie.

– A co z od­wie­dzi­nami pod­czas Święta Dzięk­czy­nie­nia i Bo­żego Na­ro­dze­nia?

Marsz­czy brwi.

– O tym nie po­my­śla­łem. – Po­syła mi spoj­rze­nie spod zmarsz­czo­nych brwi. – Dzięki, Qu­in­nly.

Wy­bu­cham śmie­chem.

– Prze­pra­szam!

– Udało ci się zbu­rzyć moją wi­zję. – On rów­nież wy­bu­cha śmie­chem.

Opie­ram ręce za ple­cami i wy­sta­wiam twarz do słońca.

– Będą mieli ta­kie wy­rzuty su­mie­nia, że do­sta­niesz dwa razy wię­cej gwiazd­ko­wych pre­zen­tów i po­dwójną ko­la­cję z oka­zji Święta Dzięk­czy­nie­nia.

– W moim domu tak to nie działa. Pre­zenty gwiazd­kowe stra­ciły na zna­cze­niu, gdy skoń­czy­łem czter­na­ście lat.

– Na­prawdę? – py­tam, choć trudno jest mi sku­pić uwagę na roz­mo­wie. Niebo jest tak błę­kitne i czy­ste. Po­wie­trze, które wcią­gam przez noz­drza, jest rów­nie go­rące jak to, które wy­la­tuje przez nie wraz z wy­de­chem.

– Nie mamy pie­nię­dzy na Uni­wer­sy­tet Co­lum­bia – dro­czy się ze mną.

Sztyw­nieję i prze­staję spo­glą­dać w niebo.

– Co wię­cej, nie mamy pie­nię­dzy na pre­zent gra­tu­la­cyjny w po­staci no­wiut­kiego mer­ce­desa.

Wzdry­gam się z po­wodu po­czu­cia winy.

– Boże, ża­łuję, że go ku­pili.

– Nie po­doba ci się nowe au­tko? – Wy­wra­cam oczami, jed­no­cze­śnie mocno po­py­cha­jąc pal­cami stóp jego klatkę pier­siową. Wy­bu­cha śmie­chem, po­chy­la­jąc się jesz­cze moc­niej. – Dla­czego?

– Po pro­stu... – Wzdy­cham i kładę się na plecy. Mama mnie za­bije, je­śli się do­wie, że po­ło­ży­łam głowę na tej brud­nej tram­po­li­nie. – Mam wra­że­nie, że na niego nie za­słu­ży­łam.

– Na mi­łość bo­ską, Qu­inn, do­sta­łaś się na Uni­wer­sy­tet Co­lum­bia. Oczy­wi­ście, że na niego za­słu­ży­łaś.

Za­my­kam oczy, za­ci­skam po­wieki z ca­łych sił.

– Nie­prawda. – Szep­czę te słowa po­śród szumu wia­tru, zbyt prze­ra­żona, by wy­znać, dla­czego nie za­słu­guję na ten pre­zent. Gdyby tylko wie­dział. Gdyby tylko moi ro­dzi­cie wie­dzieli. Bar­dzo szybko po­zby­liby się tego mer­ce­desa.

– A tak przy oka­zji, na­dal nie mia­łem oka­zji się nim prze­je­chać.

– Nikt jesz­cze nim nie je­chał.

– Kła­miesz. Gdy ro­dzice zro­bili ci nie­spo­dziankę, De­stany pierw­sza do niego wsia­dła.

Moje ciało za­mie­nia się w ka­mień na dźwięk jej imie­nia. Pro­szę, nie py­taj.

-À pro­pos...

O Boże, za­czyna się.

– Co za­szło mię­dzy wami? Co się wy­da­rzyło w po­przedni week­end pod­czas im­prezy u Chase’a?

Mil­czę. Mam oczy sze­roko otwarte i chłonę spoj­rze­niem ogromne, błę­kitne tek­sań­skie niebo.

– Qu­inn – po­na­gla Matt, kle­piąc mnie po łyd­kach.

– Nie chcę o tym roz­ma­wiać. – Nie mam ochoty o tym na­wet my­śleć.

– Sły­sza­łem ja­kieś pie­przone bzdury. – Matt ce­dzi prze­kleń­stwo przez zęby. Mój przy­ja­ciel zwy­kle nie prze­klina, chyba że musi.

– Co sły­sza­łeś? – py­tam, jak­bym jesz­cze tego nie wie­działa.

– Że po­kłó­ci­ły­ście się o mnie.

Moje po­wieki drżą, po­mimo iż mam za­mknięte oczy.

Matt pusz­cza moje łydki i od­chyla się w tył, od­su­wa­jąc swój tors od mo­ich stóp. Są te­raz chłodne, a moje kostki spra­wiają wra­że­nie nie­zwy­kle lek­kich. Prze­suwa się obok mnie i siada po tu­recku obok mo­jej głowy.

– Czy to prawda? – pyta.

Od­wra­cam twarz w jego kie­runku i spo­glą­dam w jego zmar­twione oczy.

– Nie kłó­cimy się o cie­bie. W tym mo­men­cie w ogóle już się nie kłó­cimy. Nasz roz­wód zo­stał sfi­na­li­zo­wany.

Pa­trzy na mnie po­nuro.

– Po­wie­dzia­ła­byś mi, gdyby ci prze­szka­dzało, że za­pro­si­łem ją na randkę?

– Matt, je­ste­śmy przy­ja­ciółmi. Mo­żesz się spo­ty­kać, z kim ze­chcesz.

Po­now­nie za­my­kam oczy. Czy mo­żemy wró­cić do za­bawy w prze­py­cha­nie i zmie­nić te­mat na­szej roz­mowy? Choć praw­do­po­dob­nie „prze­szka­dza mi”, że Matt za­pro­sił De­stany na randkę, nie je­stem na tyle ma­łost­kowa, aby to zruj­no­wało na­szą dzie­się­cio­let­nią przy­jaźń.

Unosi swoje nogi, ła­pie pa­smo mo­ich wło­sów i bawi się nim, kła­dąc je na ko­la­nach. De­ner­wuję się, po­nie­waż rano na­ło­ży­łam dużą ilość od­żywki na­wil­ża­ją­cej i za­sta­na­wiam się, czy on to za­uwa­żył. Wyj­muję pa­smo wło­sów z jego dłoni i prze­kła­dam je na dru­gie ra­mię.

Matt do­strzega wy­sy­łane przeze mnie sy­gnały. Dło­nie mu opa­dają, jest zre­zy­gno­wany.

– No to te­raz nie mogę jej już za­pro­sić. W prze­ciw­nym ra­zie stracę moją przy­ja­ciółkę.

Prze­krę­cam się na bok w jego stronę, pod­pie­ra­jąc się na łok­ciu.

– To prawda.

– Dla­tego za­słu­guję na to, by po­znać prawdę. – Jego nie­bie­skie oczy prze­śli­zgują się po mo­jej twa­rzy i wę­drują w dół ku mo­jej dłoni opar­tej na brzu­chu. Matt ła­pie mnie za palce.

W tym mo­men­cie tylne drzwi otwie­rają się ze skrzyp­nię­ciem. Po­ja­wia się w nich głowa mamy mo­jego przy­ja­ciela.

– Matt?

Wy­su­wam swoją dłoń z jego.

– O, Qu­inn. – Spo­gląda na nas i się uśmie­cha. – Cześć, ko­cha­nie.

– Dzień do­bry, pani Radd. – Sia­dam i wy­gła­dzam su­kienkę.

– Obiad go­towy. – Opiera głowę o drzwi. – Może do nas do­łą­czysz?

– Dzię­kuję, ale mu­szę się zbie­rać. Pew­nie mama też coś ugo­to­wała.

To wie­rutne kłam­stwo. Mama nie przy­go­to­wała dla mnie nic od wielu lat. By­łam jed­nak pewna, że nie chcę zo­stać u nich na obie­dzie, po­nie­waż Matt mógłby za­da­wać py­ta­nia o moje uczu­cia wzglę­dem niego oraz o De­stany, a nie by­łam go­towa, by po­ru­szać któ­ry­kol­wiek z tych te­ma­tów.

– Po­zdrów ode mnie Wendy.

Ki­wam głową z uśmie­chem na ustach. Na­stęp­nie rzu­cam okiem na Matta.

– Za­raz przyjdę, mamo – mówi.

– Do­brze. – Pani Radd od­suwa głowę od fra­mugi drzwi. – Miło cię było wi­dzieć, Qu­inn.

– Pa­nią rów­nież.

Matt od­wraca się do mnie, a w jego oczach do­strze­gam zmę­cze­nie.

– Mo­głaś zo­stać. Wiem prze­cież, że twoja mama nie go­tuje.

Uśmie­cham się.

– Po­win­nam wró­cić do domu, by spraw­dzić, czy na­dal stoi w nie­na­ru­szo­nym sta­nie.

– Czy mo­żesz mi cho­ciaż po­wie­dzieć, dla­czego ro­bisz z tego taką ta­jem­nicę?

– To dla two­jego do­bra. – Wstaję i pod­cho­dzę do kra­wę­dzi tram­po­liny.

– Więc jesz­cze bar­dziej chcę się wszyst­kiego do­wie­dzieć.

Spo­glą­dam na niego przez ra­mię.

– Mam na so­bie su­kienkę. Mógł­byś się od­wró­cić?

Spo­gląda na moje gołe nogi, a na­stęp­nie wzdy­cha i za­myka oczy.

Po­śpiesz­nie scho­dzę z tram­po­liny. W dłoni trzy­mam te­le­fon i ro­bię, co mogę, by utrzy­mać spód­nicę na miej­scu na wy­pa­dek gdyby jego mama ob­ser­wo­wała nas przez okno. Gdy na sto­pach mam już swoje ja­ponki, mó­wię:

– Pa, Mat­tly. Dzięki za spo­tka­nie.

– Do zo­ba­cze­nia w szkole.

Ist­nieje wiele po­wo­dów, dla któ­rych nie mogę mu po­wie­dzieć, co za­szło po­mię­dzy mną a De­stany. Wszyst­kie one wy­peł­niają moje my­śli w dro­dze po­wrot­nej do domu i spra­wiają, że ciężko mi się sku­pić i po­zbyć się ich z głowy.

Po pierw­sze, gdy­bym mu po­wie­działa, na nowo od­ży­łyby we mnie wspo­mnie­nia z po­przed­niego week­endu.

Po dru­gie, gdy­bym mu po­wie­działa, do­wie­działby się, jaka De­stany jest na­prawdę i wów­czas na za­wsze stra­ci­łaby w jego oczach.

Po trze­cie, je­śli to, co po­wiem, nie znie­chęci go do niej, wów­czas nie będę już mo­gła na niego spoj­rzeć.

Po czwarte, on może uznać, że prze­sa­dzam i sprawa nie jest tak po­ważna, jak mi się wy­daje.

Po piąte, je­śli i on mnie zrani, zo­stanę już cał­ko­wi­cie sama.

Mu­szę to za­pi­sać, aby po­zbyć się ob­se­syj­nych my­śli i na­glą­cej po­trzeby, by wszystko mu opo­wie­dzieć z na­dzieją, że zro­zu­mie.

Po szó­ste, ni­gdy w pełni nie zro­zu­mie mo­ich uczuć, po­nie­waż jest biały.

Gdy wra­cam do ogrodu, za­czy­nam szu­kać w tra­wie mo­jego dzien­nika. Leży obok ple­caka. Kiedy go pod­no­szę, za­uwa­żam na czer­wo­nej okładce plamy z czar­nego atra­mentu. Przez kilka se­kund wpa­truję się w nie zdu­miona.

Skąd wziął się ten atra­ment? Otwie­ram tylną część okładki, gdzie spo­dzie­wam się zna­leźć za­pi­sane tam moje imię. Moim oczom uka­zują się je­dy­nie tłu­ste plamy.

To nie mój dzien­nik.

Żo­łą­dek nur­kuje mi w je­li­tach. Nie­moż­liwe. To na pewno mój dzien­nik. To musi być mój dzien­nik. Prze­cież mia­łam go przed chwilą. Prawda? Pi­sa­łam li­stę na te­mat Car­tera, odło­ży­łam go na trawę przed wej­ściem do domu i oto on. Okładka w ja­kiś spo­sób mu­siała się po­bru­dzić atra­men­tem. Moje li­sty są bez­pieczne w środku. Na pewno.

Jed­nak gdy otwie­ram ze­szyt, za­miast mo­ich list wi­dzę... nie­czy­telne no­tatki Car­tera.

------------------------------------------------------------------------

Za­pra­szamy do za­kupu peł­nej wer­sji książki

------------------------------------------------------------------------