Czerwony wariant - ebook

ROZDZIAŁ 1

Łukjanowska

W wiecznym świetle stacyjnych lamp szyna lśniła czerwienią niczym niekończący się południk łączący dwa krańce Wszechświata. Siedzący na kolejowym podkładzie sześcioletni Jegorka znał jego granice jak nikt inny. Już w wieku trzech lat opanował mapę świata, który zaczynał się na północnej bramie stacji Łukjanowska, a kończył na południowej. Jednak czasem dochodziło do czegoś niewiarygodnego: wrota otwierały się na pustkę i nieprzeniknioną ciemność. Jegorka bał się otwartych wrót, ale dziecięca ciekawość brała górę, dlatego razem z kolegami zawsze biegł zobaczyć, co się wydarzy tym razem. Najpierw zdziwił się, że szyna nie kończyła się w bramie – ciągnęła się dalej, w ciemność. Za drugim razem zdumiał się, widząc, że jest tam i druga szyna, biegnąca obok pierwszej, w obrębie stacji była zwykle zawalona rozmaitymi pudłami, złomem, sznurami i innymi cennymi dobrami, które aż prosiły się, żeby je zbadać. Ponurzy mężczyźni przeganiali Jegorkę precz, tak że za każdym razem po zamknięciu wrót kompletnie zapominał o drugiej szynie. Po co pamiętać o czymś, co nie migocze?

Czasem Jegorka widział, jak przed zaporą zbierali się straganiarze. Tym dziwnym słowem nazywano dorosłych z ciężkimi plecakami, którzy grupami liczącymi sześciu, ośmiu ludzi wychodzili w ciemność. Jegorka nie mógł pojąć, dokąd idą. Opowiadano mu, że jeśli długo iść przez mrok, to wcześniej czy później dojdzie się do innej stacji. Jegorka oczywiście w to nie wierzył. Świat zaczynał się i kończył wrotami.

Ale bywały dni, kiedy z ciemności dawał się słyszeć tajemniczy turkot, jakby wszyscy mieszkańcy zaczęli zgodnie walić młotkami w szynę. Razem z kurzem i chłodem pojawiał się obcy zapach i na Łukjanowską wtaczała się drezyna – prawie taka sama jak niektóre zabawki Jegorki, ale znacznie, znacznie większa. Z drezyny zeskakiwali nieznajomi straganiarze, a czasem nawet dzieci, których Jegorka wcześniej nie widział. Kto wie, może inne światy istniały naprawdę…

Jeśli nawet Jegorka nie wiedział, po co wszyscy ci ludzie wychodzili z ciemności, to doskonale zdawał sobie sprawę, dlaczego przywozili tu swoje dzieci. W końcu tylko na Łukjanowskiej była szkoła dla dzieci z mroku, „jedyna w całym metrze”, jak kiedyś usłyszał i zapamiętał. Tego, czym jest „metro”, wtedy mu nie wytłumaczyli. Metro to pewnie stacja i ciemność razem wzięte.

Pogrążony w marzeniach, Jegorka nie od razu usłyszał, jak wrota zaczynają wydawać znajomy dźwięk. Ale zaraz, przytknąwszy ucho do szyny, wyczuł rytmiczne wibracje. Jedzie następna drezyna.

Nauczyciel Jon czasem wychodził w ciemność, żeby odszukać w niej nowe dzieci i przywieźć na Łukjanowską, gdzie uczyły się w szkole. Potem wywożono je z powrotem. Sam Jegorka na razie nie chodził do szkoły, ale jeśli miał ochotę posiedzieć obok i posłuchać, nikt go nie przeganiał. Podjął stanowczą decyzję, że kiedy dorośnie, też będzie się dobrze uczyć, żeby nie wywieźli go w ciemność. Świat i bez tego był zbyt wielki.

***

– Witam – zadudnił zarośnięty mechanik, unieruchamiając drezynę przy pomocy podłożonej pod koła płozy hamulcowej.

– Coś wcześnie pan przyjechał.

– Cześć, Dmitrij – powiedział Jon, zeskakując z drezyny na ojczystą stację. – Dzieci dziś mało, czterech chłopców i dziewczynka. Pozostałe dały dyla do stolicy.

– Czyli wagarują? – Mechanik zaczął pomagać straganiarzom wyładowywać wypchane toboły, podczas gdy Jon pilnował dzieci z ciekawością oglądających stację. – Pamiętam, że w swoim czasie też migałem się od szkoły. Wszystko bym oddał, żeby wrócić do tamtych lat.

– Tamtych lat? Chwila, przecież ty musiałeś chodzić do szkoły jeszcze przed Katastrofą.

Dmitrij nie odpowiedział i nauczyciel zdał sobie sprawę, że trafił w czuły punkt. Na Łukjanowskiej nie zostało już wielu ludzi, którzy pamiętali świat sprzed wojny. Mieszkała tu głównie młodzież.

– Nie zostawajcie w tyle, dzieci – zakomenderował Jon. – Nie biegać po stacji! Później wam wszystko pokażę.

Dzieci niechętnie posłuchały. Nauczyciel tylko pokiwał głową. Jak można zabronić dziecku gapienia się z otwartą buzią na nowy świat, w którym jeszcze nigdy nie było? To sprzeczne z naturą ludzką. Dla małych mieszkańców Krzyża trafić na sąsiednią stację to jak znaleźć się na innej planecie. Chociaż teraz raczej mało który malec zrozumie, co to takiego „inna planeta”. Po Katastrofie zbyt wiele słów straciło sens, ale jeszcze więcej zyskało nowy.

Jon mógł tylko domyślać się własnego wieku, jak też wielu rówieśników, których Katastrofa zastała w dzieciństwie. Dla tak żarliwego wyznawcy nauk ścisłych jak on kwestia ta długo była bolesna. Starzy, widząc nauczyciela, dostrzegali jego młodzieńczy, wręcz kwitnący wygląd, szerokie bary i niezmiennie dobroduszne spojrzenie. Mało kto pamiętał, by Jon się złościł, o ile dyskusja nie dotyczyła przyszłości szkoły. Pełnoprawny obywatel Krzyża „tuż po dwudziestce” niepostrzeżenie zbliżył się do trzydziestych urodzin, ale wciąż nie zauważał w sobie szczególnych zmian. Znacznie ważniejszy od biologicznego wieku był status społeczny obywatela, a w tym obszarze Jon mógł patrzeć na swój szkolny namiot z dumą. Na przeżyte lata wskazywał co najwyżej kolor brody, jednak Jon wolał regularnie się golić, tak więc wyglądem mało ustępował chłopakom ze zdjęć w przedwojennych czasopismach.

Właśnie w jednym z takich magazynów znalazł dla siebie pseudonim „Jon”. Tak niepasujący do błyszczącego papieru gazety termin fizyczny, którego wyjaśnienie roiło się od mnóstwa nowych, nieznanych sformułowań. Rzuciwszy tylko okiem na zawiły tekst, przyszły nauczyciel uznał, że to krótkie, zapadające w pamięć słowo dokładnie oddaje istotę jego samego – wiecznego poszukiwacza wiedzy dawnego świata, poszukiwacza pozbawionego mentorów, którzy mogliby przekazać mu zebrane wcześniej informacje. Zupełnie tak samo nie mógł wyjaśnić swojej troski o następne pokolenia, w końcu nie miał własnych dzieci. Po prostu zbierał wszystkie książki, jakie mógł znaleźć, kupić czy wymienić, i nigdy nie skąpił zapłaty za ciekawą historię z ust jakiegoś straganiarza albo przypadkowego człowieka spotkanego na Łukjanowskiej. Jon uważał, że nie dość dać dziecku książkę, żeby opanowało materiał – nie, dla nauczyciela sprawą honoru było przeczytać książkę samodzielnie i dopiero potem wyjaśnić wszystko, co z niej zrozumiał.

Właśnie ten jego zwyczaj sprawił, że zwierzchnik Datapolis zwrócił na nauczyciela uwagę. Przywódca metra nie chciał spuszczać z oczu niepokojących młodych ludzi tłumaczących Prawdę innym, tym bardziej małoletnim, i to we własnej interpretacji. Jona wezwano do stolicy, gdzie po raz pierwszy spotkał się ze zwierzchnikiem, i wtedy Cyprys (w którym roku zdążył nadać sobie imię pochodzące od drzewa?) nagadał dość, żeby wzbudzić w Jonie chęć postawienia się zwierzchnikowi w jego własnym gabinecie. Właśnie w owej chwili pojawiła się myśl o własnej szkole. Choć do jej stworzenia było jeszcze daleko.

– Patrzcie, co potrafię! – rozległ się zawadiacki dziecięcy głosik i nauczyciel się wzdrygnął.

Przede wszystkim trzeba było zabrać dzieci jak najdalej od drezyny. Razem z nimi na Łukjanowską przybyli trzej handlarze, którzy poza całą resztą przywieźli ze sobą cukier. Rarytas nawet dla dorosłych, a dzieci, żeby polizać odrobinę cukru, uciekłyby i na powierzchnię, choć przecież nie wszystkie wierzą w jej istnienie. Sam Jon też bardzo lubił ten dziwny żółtawy piasek, szczególnie rozpuszczony w wodzie. Ale napój bogów można było znaleźć tylko w Datapolis, tylko w niektóre dni i za dziesięć nabojów. To psuło przyjemność z picia tego specjału, tak jakby okazywał się przesycony prochem, smarem maszynowym i co najgorsze, ekonomiką stolicy. W Datapolis były w obiegu wszystkie waluty spotykane na stacjach Krzyża, jednak Jon patrzył przychylnym okiem tylko na żetony. Nie na darmo przed Katastrofą to właśnie żetonami płaciło się przy wejściu do metra – był to najwyraźniej najbardziej elitarny rodzaj transportu, dostępny tylko wybranym. Wszystko, co kupowało się za naboje, było uważane za coś nieczystego, i większość mieszkańców stolicy wolała trzymać się z dala od tego rodzaju towarów i usług. Jednak cukru inaczej niż za naboje nie można było kupić, ponieważ zdobywali go wyłącznie stalkerzy Metrogradu, którzy nie uznawali innych pieniędzy poza takimi, którymi można strzelać.

Jon wzdrygnął się na myśl o tych strasznych ludziach. Stalkerzy Metrogradu… Kim trzeba być, żeby żyć praktycznie na powierzchni, w podziemnym centrum handlowym, i do tego raz za razem wychodzić na górę, na świat zewnętrzny? A jednak przynosili najróżniejsze rzeczy, bardzo przydatne w Krzyżu, a kiedy indziej zwyczajnie przyjemne. Gdyby nie zapłata nabojami, można by było prowadzić z nimi interesy. Dobrze chociaż, że funkcję pośredników w handlu pełnią straganiarze…

– Nauczycielu, kiedy pojedziemy do domu? – spytał Timka, najmłodszy z całej piątki.

Jon zdał sobie sprawę, że się rozmarzył. Kiedy przed oczami stawał mu cukier, trudno było o nim nie myśleć. I tym razem też się nie udało. Uśmiechając się z zakłopotaniem, nauczyciel chciał już dodać Timce otuchy, ale od razu zrozumiał, że malec wcale nie chce do domu. Przeciwnie, marzy o tym, by zostać na Łukjanowskiej jak najdłużej.

W takich chwilach Jon był szczególnie dumny z ojczystej stacji. Oczywiście nie mogła się równać z przepychem Datapolis, jednak jego zdaniem mieściła się w trójce najpiękniejszych. Do tego sam Timka pochodził z Placu Pocztowego, stacji dość biednej, z trudem wiążącej koniec z końcem dzięki produkcji ubrań i statusowi strefy celnej pomiędzy wytwornym kwartałem Kontraktowej i konserwatywnym, zamożnym Majdanem Niezależności. A biednemu jest szczególnie ciężko, kiedy jest wciśnięty między bogatych, którzy w dodatku ze sobą rywalizują.

Lawirując między ciasnymi drewnianymi konstrukcjami, Jon doprowadził dzieci do przestronnego namiotu, w całości pokrytego napisami reklamowymi. To właśnie była szkoła – drogocenny skrawek wolnego terenu, o który nauczyciel dobijał się prośbą i groźbą ponad rok. Jon wykłócał się z naczelnikiem stacji, z administracją Datapolis, a nawet z samym Cyprysem, broniąc konieczności stworzenia miejsca do nauki. Nie tak łatwo było wywalczyć choćby metr kwadratowy na małej Łukjanowskiej, tym bardziej na tak wydumane w opinii Cyprysa potrzeby jak edukacja. Po co komu szkoła, skoro każde dziecko Krzyża i tak mieszka z rodzicami, czy to prawdziwymi, czy przybranymi?

Po długich sporach zwierzchnik zaproponował Jonowi założenie szkoły w granicach Datapolis i młody nauczyciel od razu zrozumiał, skąd wieje wiatr. Cyprys nie chciał rozpraszać potencjalnej inteligencji i twórczej nadziei pokolenia, pozwalając jej tak po prostu dorastać w oddaleniu od stolicy. A jeśli z czasem pojawią się u niej jakieś własne przekonania polityczne…

Kiedy skończyły się argumenty, Jon uciekł się do ostatniego środka – głosowania dorosłych. I ten krok zagrał na jego korzyść. Od razu się okazało, że konieczność opiekowania się dziećmi mocno ograniczała możliwości zarobkowe ludności. Co najmniej połowa rodzin Datapolis i pobliskich stacji rada była pozbyć się swoich pociech choć na kilka dni w miesiącu, żeby się wyluzować emocjonalnie, tylko kto w metrze zawierzy swoje dziecko nieznajomemu? Podbudowany Jon wyjaśnił to Cyprysowi na palcach, z trudem zwalczając pokusę użycia środkowego, i ostatecznie osiągnął to, co chciał. Szkoła dostała zielone światło.

– Wchodzimy – powiedział dziarsko nauczyciel, odsuwając płachtę wiszącą nad wejściem do namiotu.

Dzieci z radosnymi okrzykami skryły się w środku. Szelest samolocików z papieru pospiesznie branych ze stołu sprawił, że Jon się uśmiechnął. Zawsze to jakaś odskocznia od świata dorosłych problemów…

Wszedł do namiotu i usiadł na szerokiej ławce. Wygładzone przez lata używania drewno było upstrzone rysami i dziurkami. Jon przyniósł tę deskę z północnego posterunku, gdzie służyła za podkładkę dla tarcz do ćwiczenia rzucania nożem. Jon prawie wszystko w tym namiocie zrobił z odpadów, zbierając ziarnko do ziarnka. I już od dawna namiot służył mu jako miejsce pracy, a czasem jako dom. Z tytułu zameldowania na Łukjanowskiej Jonowi należał się własny materac w jednym z męskich baraków dla kawalerów, jednak nauczyciel coraz częściej czuł się tam obco. Jego praca nad kształceniem dziecięcych umysłów była na stacji szanowana, ale było to raczej coś w rodzaju szacunku dla malującego obrazy – czyli chłop niby w robocie się męczy, tworzy jakąś wartość duchową, a mimo to w maszynach nie grzebie, na wartę na setny metr tunelu nie chodzi i w ogóle zajmuje się głupotami. Z równym powodzeniem Jon mógł wycinać fujarki ze świńskich kopyt.

Wystarał się o drugi śpiwór i trzymał go w namiocie, gdzie nikt nawet nie zaglądał. Tu też znajdował się zbiornik na wodę – dla dzieci jej nie żałowali i nauczycielowi zwykle przypadał w udziale dodatkowy litr dziennie na własne potrzeby.

Czasami razem z nauczycielem lekcje prowadziła Tatiana – pielęgniarka obdarzona wspaniałym talentem pedagogicznym. Taka dziewczyna wszędzie byłaby pożądaną obywatelką. Z początku wolała zająć się uczeniem dzieci, za co Jon był gotów paść jej do stóp. Jednak nie starczyło jej entuzjazmu na długo. Tania załatwiła sobie posadę stomatologa w elitarnej części Datapolis i zamieszkała we własnym segmencie wewnątrz czwartego pylonu Placu Lwa Tołstoja wyłożonego aluminium. Jon długo nie mógł jej wybaczyć tej zdrady, ale potem przypomniał sobie, że dzieci też mają zęby. Tak więc może i dobrze postąpiła.

– Przerabiamy podręczniki. – Jon położył na stole sześć egzemplarzy Flory.

Dzieci zaczęły oglądać obrazki, a nauczyciel wciąż siedział pogrążony w niewesołych rozmyślaniach. Sam nigdy nie zarobi na własny pylon w Datapolis. Były do tego potrzebne albo bardzo duże pieniądze, albo wybitne umiejętności pozwalające uzasadnić mieszkanie w centrum administracyjnym Krzyża. Z drugiej strony Jon niespecjalnie chciał opuszczać stację. No bo rzeczywiście, co mogła mu dać stolica? Nie zdoła dostać miejsca w administracji zwierzchnika ani w tym życiu, ani w przyszłym, jeśli takie nadejdzie. A pracować bezpośrednio dla Cyprysa nie pozwoli mu duma. Znacznie lepiej jest siedzieć w namiocie i czytać z dziećmi broszurę o roślinach, dyskutować o owadach w metrze, omawiać dziwne rzeczy zaobserwowane w tunelach i gawędzić na różne tematy. W świecie metra, który nastał po Katastrofie, i dzieciom, i dorosłym, oprócz bezpieczeństwa i czegoś do jedzenia, potrzebne było jedno – możliwość rozmowy z kimś, kto ich rozumie. Można powiedzieć, że całkiem nieźle się urządził.

Za to dzieciom poszczęściło się mniej. Weźmy choćby wspomnianego Timkę. Jego rodzina zajmowała się czyszczeniem ubikacji i chlewów dla świń na wielkiej fermie. Rzecz ważna, ale nie na tyle zaszczytna, żeby merostwo Placu Pocztowego co tydzień opłacało ich synowi przejazd na Łukjanowską i z powrotem, wliczając w to dwudniowy pobyt. A przecież miejsce w drezynie kosztuje. Przejażdżka przez cztery stacje, wliczając Datapolis, do której i bez tego nie każdy może wjechać za darmo – i lecą kopiejki. Dorośli przemierzali stolicę na własnych nogach za darmo, ale przecież nie można puścić dziecka piechotą po tunelach. Choćby nawet w granicach centrum znało się każdy kąt – za takie złamanie zasad i norm społecznych Cyprys sam siebie zdjąłby ze stanowiska.

Ośmioletni Timka mógł przychodzić do szkoły zaledwie raz, dwa razy w miesiącu, jeśli po drodze ukradkiem dorabiał czyszczeniem butów.

Machinalnie kartkując Florę, Jon przyglądał się pozostałym dzieciom.

Następni według starszeństwa byli Żenia i Roma z Kłowskiej. Stacja początkowo nie wyróżniała się niczym szczególnym oprócz tego, że znajdowała się blisko centrum, tak więc była brana pod uwagę jako przestrzeń do rozszerzenia stolicy na wschód. Zdecydowano się jednak na Złote Wrota znajdujące się z przeciwnej strony. Potem wmieszał się Metrograd, któremu tłum cywili pod stopami nie dałby spokoju… W rezultacie stolicy w końcu nie powiększono. Może i tak było lepiej.

Po lewej stronie Romy siedziała dziesięcioletnia Zemfira, która pochodziła z bogatej rodziny. Ojciec był w przeszłości maszynistą w metrze, matka operatorką schodów ruchomych i wspólnie odpowiadali za schron przygotowany na wypadek wojny na Majdanie Niezależności. Nic dziwnego, że po Katastrofie znaleźli się w metrze jako jedni z pierwszych. Szkoła na Łukjanowskiej nie była jedyną rozrywką ich córki. Wpływy i pieniądze pozwalały rodzicom dziewczynki wozić ją od Pietrowki do Sławutycza, wliczając w to regularne podróże przez metromost. Normalnie rejs wycieczkowy. Chociaż jeśli odbywał się w hermetycznej drezynie ze scytyjskimi kupcami – była to całkiem niezła przygoda.

Ostatnim dzieckiem był jedenastoletni Wania z Mińskiej. Chociaż, biorąc pod uwagę jego doświadczenie życiowe i wiek określający jego zdolność do pracy, nie przypominał dziecka. Jego rodzice zginęli w zawale tunelu prowadzącego do stacji Bohaterów Dniepru. Mając dziewięć lat, Wania starał się przeżyć, tułał się od stacji do stacji, aż w końcu cudem przedostał się do Datapolis, gdzie przyłapano go na złodziejstwie. Przy czym nie ukradł pieczonego szczura z rusztu nad paleniskiem przy posterunku, ale żetony z prywatnych zapasów Brzozy, minister do spraw aprowizacji. Kiedy czterdziestoletnia Brzoza – surowa, ale na swój sposób dobra kobieta – znalazła w swoim prywatnym pylonie Wańkę grzebiącego w żelaznym sejfie, długo myślała, co z nim zrobić. W końcu odesłano go, by opiekował się plantacjami grzybów w wilgotnych podziemiach Złotych Wrót, ale pozwalano mu czasem jeździć do szkoły Jona. Przy czym nauczyciel był skłonny uważać, że sam ma się czego nauczyć od beztroskiego Wańki.

– No, moi drodzy, przypomnijmy sobie zadanie domowe – zaproponował Jon, odkładając podręcznik. – Co mieliśmy zrobić? Kto odpowie? Roma?

– Opowiedzieć, kim chcemy zostać, kiedy dorośniemy – odparł Roma.

– Doskonale! Kto pierwszy?

– Mogę ja? – Żenia uniósł rękę.

– Oczywiście, że możesz.

– Chcę zostać architektem.

– Ach tak? – udał zdziwienie Jon. – Opowiedz, co robi architekt.

– Robi tak, że stacje są piękne.

– Chcesz powiedzieć, że buduje stacje?

– Nie. Robi tak, że są piękne.

– Rozumiem – uśmiechnął się Jon. – Czyli nie chcesz zostać budowniczym?

– Nie, chcę być architektem.

– I które stacje chcesz upiększać?

– Swoją. Kłowską. Żeby zrobiła się piękna jak Datapolis.

– Jasne. – Nauczyciel zwrócił się do Romy: – A tym kim chcesz zostać? Żenia będzie upiększać stacje, ale ktoś powinien je budować. Będziesz budowniczym?

– Będę kierować drezyną – odpowiedział dumnie Roma. – Dziś dali mi poprowadzić, kiedy jechaliśmy przez tunel.

– O rany! Sam machałeś dźwignią?

– No… – zająknął się chłopiec. – Pomagali mi.

– Dobrze. – Jon lekko się uśmiechnął. – Zemfira, a ty kim chcesz zostać?

Dziewczynka popatrzyła na niego i uśmiechnęła się, demonstrując wspaniałe zęby. Czym ona się odżywia? Na pewno nie stęchłą wieprzowiną. Kolczyki w uszach zalśniły w przygaszonym świetle lampy elektrycznej – podczas zajęć standardowe „naftówki” były zabronione.

– Będę zwierzchnikiem Datapolis – powiedziała, jakby nauczona na pamięć. – Będę się nazywać Wierzba. Będę mieszkać w pokojach na samym szczycie stolicy i zacznę odbudowywać trasy komunikacyjne obu linii.

– Dość specyficzne ambicje jak na dziesięcioletnią dziewczynkę – odnotował nauczyciel.

Zemfira znów się uśmiechnęła. Jeśli nie zrozumiała wszystkich słów, to nie dała tego po sobie poznać. Zdaje się, że jej przyszłość rzeczywiście była przesądzona.

– Nie wątpię, że zostaniesz zwierzchnikiem – powiedział Jon. – Ale nie o to pytałem. Pytałem, kim sama chcesz zostać.

Dziewczynka pomyślała przez chwilę.

– Zwierzchnikiem – odpowiedziała. – Przecież mówiłam.

– Nie taka była praca domowa – wyjaśnił nauczyciel. – Nie miałaś zastanowić się nad tym, kim będziesz, ale nad tym, kim chcesz być. Może zwierzchnik to nie to, co ci się marzy?

Teraz Zemfira była zaskoczona. Najwyraźniej nie zastanawiała się nad takimi rzeczami. Po chwilowym triumfie Jon zawstydził się w duchu – tego jeszcze brakowało, żeby się podbudowywał intelektualnie kosztem dzieci.

– Zawsze wiedziałam, że zostanę zwierzchnikiem – powiedziała dziewczynka. – Tak mówili mama, tata i Cyprys…

– Dobrze – zgodził się Jon. – Niech tak będzie. A wiesz, co wspólnego mają imiona Cyprys i Wierzba?

Dziewczynka pokręciła głową.

– Przypomnij sobie, jakich mieszkańców Datapolis znasz – dodał nauczyciel. – Pomyśl o tych, którzy mieszkają w pierwszych pylonach. Są tam Brzoza, Grab, Topola. Wiesz, co znaczą te słowa?

– Mogę powiedzieć? – Żenia znów podniósł rękę.

– Tak. – Jon obrócił się do niego.

– To nazwy drzew. Z podręcznika. Przeczytałem wcześniej!

– Masz całkowitą rację. – Jon położył dłoń na okładce Flory. – Po Katastrofie znaleziono te oto książki. Są w nich opisane podstawowe rośliny całego świata. Rośliny to takie formy życia, które zginęły i teraz już nie istnieją. A raczej są, ale w metrze ich nie znajdziecie.

– Tak, pamiętam. Widziałam dwa drzewa.

Białe zęby Zemfiry wzbudzały w nauczycielu niepojętą tęsknotę.

– Gdzie widziałaś? Tu, w metrze?

– Jedno rośnie w Datapolis, a drugie w naszym domu, na Majdanie Niezależności.

Jon wzruszył ramionami. Nie liczył cudzych pieniędzy, nie starał się szacować, jak bogata jest ta czy inna rodzina w Krzyżu. W tym namiocie wszystkie podziały ekonomiczne się zacierały, gdyż większość uczniów była w wieku, który pozwalał im kontaktować się między sobą na równych prawach. Ale czasem to, co słyszał, zbijało go z tropu. Nie wiedział, co myśleć, gdy usłyszał nagle, że jedno z powierzonych mu dzieci codziennie widzi przed sobą prawdziwe, żywe drzewo, ale przy tym nie potrafi rozpoznać go w książce. Czego on może nauczyć takie dziecko?

Timka zaczął przeglądać książkę, głośno szeleszcząc stronicami.

– Dlaczego tu nie ma grzybów? – zapytał. – Mamusia mówi, że to też rośliny.

– No, nie całkiem – poprawił go Jon. – Tak naprawdę grzyby to nie rośliny.

– Dlaczego? Przecież rosną?

– Grzyby to grzyby. Dlatego tak się nazywają. Jest królestwo roślin i królestwo grzybów…

– Ale mamusia mówiła, że grzyby to rośliny.

– Niech będzie – poddał się Jon. Widocznie nie warto tłumaczyć dziecku tego, co nie każdy dorosły wiedział nawet przed Katastrofą. Za to mógł opowiedzieć o tych książkach coś bardziej porywającego…

– Widzicie tu podręczniki Flora. Wszyscy mają w domu taką książkę?

– Tak – powiedziały chórem dzieci.

– Po Katastrofie ludzie zaczęli gromadzić wszystkie cenne przedmioty, które znajdywali w metrze – zaczął nauczyciel. – I natrafiono na mnóstwo podręczników o tytule Flora. Nikomu nie były potrzebne, nic nie były warte i było ich tak dużo, że wkrótce na wszystkich stacjach metra znalazło się po kilka takich książek. Z początku po prostu rozpalano nimi ogniska. Kiedy nie było już czego czytać, ludzie się opamiętali i zaczęli o nie dbać. Flora stała się książką, która zjednoczyła ludność Krzyża. Drzewa stały się tematem, o którym zawsze mogli porozmawiać mieszkańcy metra, nawet nieznajomi. Książka ta zyskała taką popularność, że najważniejsi ludzie, na przykład naczelnicy stacji, zaczęli wybierać sobie z niej imiona. Zasłużyć na imię drzewa stało się wielkim zaszczytem. A teraz najciekawsze. Powiedzcie mi, kto z was ma w książce wyrwaną stronę?

– Ja – dał się znów słyszeć chór głosów. Dzieci spojrzały po sobie ze zdumieniem, potem każde wzięło do rąk swoją książkę i zaczęło kartkować do właściwego miejsca.

– O tak. – Jon pokiwał głową. – We wszystkich tych podręcznikach brakuje tej samej kartki. Stronic sześćdziesiąt siedem i sześćdziesiąt osiem.

– Dlaczego? – spytał Roma.

– Nikt tego nie wie. Ani tego, dlaczego te książki znalazły się w metrze, ani dlaczego w każdej z nich brakuje tych samych stronic. Ktoś wyrwał tę kartkę z każdej książki, a przecież było ich wiele!

– Gdzie znaleźć książkę ze wszystkimi stronicami? – spytał Timka niecierpliwie.

Jon poczuł, jak śledczy zapał udziela się i jemu, ale w odpowiedzi mógł tylko wzruszyć ramionami.

– Jeśli ktoś znajdzie kompletną książkę, to stanie się bardzo bogaty – odparł nauczyciel. – Nikt takiej nie ma. Możecie mi wierzyć. Kiedy ktoś znajdzie Florę ze stronicami sześćdziesiąt siedem i sześćdziesiąt osiem, dowie się o tym całe metro. Ale na razie to niestety wciąż tajemnica. Wiemy tylko, że ktoś przyniósł do metra setki jednakowych książek o drzewach, własnoręcznie wyrywając z każdej z nich tę samą kartkę.

– Po co?

– Przecież mówię, nikt tego nie wie.

Timka spojrzał ze złością na wystające urywki papieru, tak jakby mógł wzrokiem zmusić brakującą kartkę, by się pojawiła.

– A ja chcę być kupcem – odezwał się niespodziewania Wania.

– Doskonale – zaaprobował Jon. – Dlaczego kupcem?

– Oni są bogaci – odpowiedział rozmarzonym głosem Wania. – Szczególnie kupcy ze Scytii. Oni zawsze mają dużo nabojów, żetonów, jeżdżą na własnych drezynach, z ochroniarzami. I jeszcze bez nich władza zwierzchnika nie jest nic warta.

Chłopiec spojrzał zaczepnie na Zemfirę i dziewczynka opuściła wzrok, nieco się rumieniąc. Jon w duchu ucieszył się z odpowiedzi Wańki. Zapewne lepiej nie ingerować w stosunki młodego pokolenia.

– A ty, Timka, kim chciałbyś zostać? – zapytał.

Timka, który do tej pory rysował coś ołówkiem w podręczniku, nie porzucił swojego zajęcia.

– Chcę zostać stalkerem – odparł.

Żenia spojrzał na niego z podziwem, Zemfira mimowolnie odsunęła się od niego. Jon ostrożnie położył dłoń na swoim egzemplarzu Flory.

– Stalkerem – powtórzył. – A dlaczego?

– Stalkerzy pomagają nam przetrwać – odparł Timka, wciąż rysując. – Chodzą tam, na górę. Mają skafandry, broń i oni…

– Co oni?

– Oni są wolni.

Wania dobrodusznie klepnął Timkę po plecach, spoglądając na Jona w oczekiwaniu poparcia.

Nauczyciel ciężko westchnął.

– Timka – zaczął. – Bardzo trudno jest być stalkerem.

– Właśnie dlatego chcę nim zostać.

– Ci, którzy wychodzą na powierzchnię, są pozbawieni normalnego życia, Timka. Niczego nie mają. Nikt się z nimi nie wita, nikt ich nie szanuje. Nie mają rodzin. Nie chcesz mieć rodziny, kiedy dorośniesz?

– Chcę być stalkerem – powtórzył uparcie chłopiec. – Tylko nie tak jak Metrograd. Takim jak Ptaki. Oni są lepsi.

– Jak sobie życzysz – pogodził się Jon. – Chcieć kimś zostać i zostać nim to nie to samo.

Usłyszeli głośne wycie syreny. Timka przestał rysować, dzieci zgodnie wybiegły na zewnątrz. Jon ich nie zatrzymywał – wyszedł w ślad za nimi, marszcząc brwi. Dobrze wiedział, co oznaczał ten sygnał z południowego posterunku.

Przyjeżdżała drezyna. Nic szczególnego, jeśli się zastanowić.

Ale nie w dniu, w którym drezyna z Datapolis już przyjechała.

Pojazd z Datapolis pojawia się raz na dobę o tej samej godzinie – to filar, na którym opiera się porządek i skromny byt Łukjanowskiej. Nikt nie przysyła drugiej drezyny ledwie pół godziny po pierwszej bez ważnego powodu.

Jon znalazł się przy posterunku jednocześnie z dwudziestoma innymi.

– Co się dzieje? – padały co rusz pytania.

Jon postanowił stanąć w takim miejscu, żeby nie tracić z oczu dzieci.

Kiedy wycie syreny ucichło, dał się słyszeć szybki stukot. Ktoś zeskoczył na tory i zabrał z nich małego Jegorkę. Po kilku sekundach na stację wjechał silnikowy, całkowicie opancerzony wagon. Z boku, za latarnią, wisiał znajomy sztandar.

Przez tłum przetoczyło się zdumione westchnienie. Osobisty pojazd Cyprysa – to nie były żarty.

Drzwi kabiny otworzyły się z lekkim zgrzytem pancernych płyt. Na zewnątrz wyszli dwaj mężczyźni w kamizelkach taktycznych i z automatami.

Tłum zrobił krok w tył. Jon został w miejscu, trzymając Timkę i Zemfirę za ręce. Co się stało w stolicy? Czyżby wojna?

Z drezyny wyszedł trzeci człowiek. Nauczyciel go rozpoznał. Sekretarz zwierzchnika imieniem Arsenij. Nie zapracował sobie jeszcze na imię pochodzące od drzewa – chodziły słuchy, że z powodu zbytniej emocjonalności okazywanej przy podejmowaniu decyzji. I teraz widok sekretarza w pełni potwierdzał jego reputację. Arsenij był śmiertelnie blady. Jego rozbiegany wzrok przesuwał się z przestrachem po obecnych.

– Jon! – zawołał. – Pilnie potrzebny mi nauczyciel Jon!