Detonator - ebook

PROLOG

Połowa lutego. Berlin

Pas szahida zdawał się ważyć tonę. Faris zacisnął dłoń na detonatorze. Serce podchodziło mu do gardła. Miał wrażenie, że zmieniło się w bryłę lodu.

– Rzuć to! Rzuć to, co masz w ręce! – rozległo się wezwanie z głośników.

Wszystko słyszał niewyraźnie, jakby słowa docierały do niego zza ściany.

Widział czerwone punkty laserowych celowników karabinów snajperskich. Przesuwały się po jego ciele w górę, aż dotarły do głowy. Oślepiony musiał zamknąć oczy.

Na jego twarzy pojawił się uśmiech.

Przestały go boleć ramiona. Niespodziewanie poczuł się bardzo lekko.

Odpiął zamek błyskawiczny kurtki i rozchylił ją, żeby wszyscy mogli zobaczyć materiały wybuchowe.

Sekundę później trafiła go pierwsza kula.ROZDZIAŁ 1

Dzień wcześniej

Przy każdym oddechu Faris Iskander czuł falę chłodnego, wilgotnego powietrza wypełniającego płuca. Serce waliło mu mocnym, jednostajnym rytmem, podobnym do tego, który wystukiwały podeszwy jego butów na błyszczącym od deszczu asfalcie.

Przy każdym kroku w głowie rozlegały się echem te same dwa słowa.

Nie.

Roztrząsać.

I to działało. Przynajmniej dopóki był w ruchu. Tylko kiedy biegł, jego głowa się oczyszczała. Tylko wtedy uspokajały się myśli, które inaczej nie dawały mu spokoju.

Nieprzyjemnie silny lutowy wiatr uderzał go w twarz, rozrzucał mu włosy i zabierał oddech. Mimo to biegł dalej, zmagając się z kolejnymi podmuchami, tak jak zmagał się z nie dającymi spokoju myślami. Niebo nad miastem przybrało typową szarożółtawą barwę. Zanieczyszczenie światłem. Ta okolica nigdy tak naprawdę nie pogrążała się w ciemnościach.

Minęło właśnie wpół do siódmej rano. Słońce wzejdzie dopiero za godzinę, lecz i tak nikt go nie zobaczy. Od kilku dni niebo nad miastem spowijały grube chmury, z których co chwila padał delikatny deszcz.

– Czekaj, przypomnisz mi, dlaczego właściwie na trening wybraliśmy to miejsce, a nie ogród zoologiczny? – Marc Sommer, kolega Farisa i współpracownik w WPR, Wydziale Specjalnym do Walki z Przestępstwami Motywowanymi Religijnie, spojrzał na niego kątem oka. Marc miał świetną kondycję i był wysportowany. Czasy, które robił na bieżni na czterysta metrów, bardzo niewiele ustępowały czasom osiąganym przez Farisa, więc i teraz bez problemu dotrzymywał mu kroku.

Faris przesunął wzrokiem po całkowicie pustym pasie startowym nieczynnego już lotniska Tempelhof.

– Bo tutaj nie spotkamy żadnych pozerów?

Od kilku tygodni bramy dawnego lotniska, które wcześniej broniły nocą dostępu do ogromnego terenu, przez całą dobę pozostawały otwarte. Z każdym dniem coraz więcej berlińczyków będzie się o tym dowiadywać i już wkrótce będą tu tłumy, jednak na razie mogli tu biegać właściwie sami.

– Ale tam mielibyśmy przynajmniej latarnie! – prychnął Marc. Biegał w stroju sportowym od Ralpha Laurena, przy którym prosty dres Farisa wyglądał zwyczajnie tanio.

Policjant uśmiechnął się krzywo.

– No i? Za ciemno ci tutaj? – mruknął i przyspieszył.

Jakiś stary karton pchany przez wiatr po pasie startowym wpadł wprost pod nogi funkcjonariuszy. Faris nie zastanawiał się długo i wybił się, żeby nad nim przeskoczyć. Przy lądowaniu poczuł ostry ból przeszywający bok. Wybity z rytmu przycisnął dłoń do żeber.

– Hej, co się dzieje? – spytał Marc i zwolnił. – Wszystko w porządku?

Zatrzymali się.

Faris opuścił dłoń i odsunął z czoła mokre od potu włosy.

– Pewnie, wszystko okej.

Kolega spojrzał na niego sceptycznie i brodą wskazał na jego prawy bok.

– To ta blizna? Cały czas jeszcze nie daje ci spokoju?

Faris przez chwilę milczał. Kawałek dalej, na tle nieba odcinał się zarys zabudowań dawnego lotniska. Jakby ktoś wyciął go nożyczkami. Odwrócił wzrok, bo ten widok przywołał niechciane wspomnienia.

– Od czasu do czasu – odpowiedział i rozluźnił mięśnie karku, które odruchowo spinał, ilekroć pojawiał się ten temat. Nie chciał już o tym rozmawiać, więc posłał koledze znaczące spojrzenie.

Marc uśmiechnął się szeroko.

– Okej! Okej! Nie ma sprawy!

Pchany wiatrem karton toczył się dalej, aż w końcu znieruchomiał przy krawędzi pasa startowego. Delikatna mżawka szybko zmieni go w bezkształtną bryłę rozmoczonego papieru. Faris chciał ruszyć dalej, ale Marc złapał go za ramię i zatrzymał.

– Hej!

Monotonny warkot nieodległej autostrady przypominał trochę szum fal rozbijających się o skały.

Faris odwrócił się i uniósł wzrok.

Kolega spoglądał na niego niesamowicie błękitnymi oczyma tak intensywnie, jakby chciał w ten sposób zajrzeć mu do głowy.

– Znowu źle spałeś? – Było to raczej stwierdzenie niż pytanie.

Faris stłumił westchnienie. Miał nadzieję, że nikt tego nie zauważy. Od kilku miesięcy źle sypiał, ba, przez większość nocy ani na chwilę nie zmrużył oka. A jeśli jakimś cudem udawało mu się zdrzemnąć, natychmiast budził go ten sam koszmar.

– Śniła ci się śmierć Paula? – dopytywał Marc.

Paul.

Partner Farisa z WPR-u i jednocześnie najlepszy przyjaciel. Minęło już ponad pięć miesięcy od chwili, gdy w eksplozji bomby stracił życie.

Faris chciał odwarknąć coś koledze i czym prędzej zakończyć tę rozmowę.

– Tak – przyznał niechętnie. Mimo że nie miał ochoty, zdawał sobie sprawę, że musi powiedzieć cokolwiek. – Ale to był tylko sen...

„Akurat!” – zaprzeczył sobie w myślach.

Poczuł, że na wspomnienie koszmaru, który dręczył go poprzedniej nocy, stężała mu twarz. Paul się uśmiecha. A potem wypowiada jedno zdanie, raz za razem, aż w końcu płomienie trawią jego głowę i zmieniają w zwęgloną bryłę.

„To nie twoja wina...”.

Wspomnienie tamtego wieczoru wbiło się w pamięć Farisa niczym drzazga.

– Chodzisz jeszcze do tej terapeutki? Zaraz, jak ona się nazywała? Doktor Roth, prawda? – dopytywał się Marc.

Gówno go to obchodzi!

Faris spróbował udać optymizm. Miał straszne wyrzuty sumienia, bo Marc naprawdę się starał i dawał z siebie wszystko, żeby zastąpić mu Paula. On jednak nie był jeszcze gotowy zaakceptować u swego boku kogoś zupełnie nowego. Pracował z Markiem w parze i to wszystko.

Poczuł chłód.

Lutowy wiatr sprawił, że zrobiło się jeszcze zimniej. Ruszyli dalej. Tym razem Faris biegł tak szybko, że Marc został w tyle.

NIEZNAJOMY

– Zeszłej nocy znów miałem ten sam sen. – Głos Farisa Iskandera dobiegał z głośniczków srebrnego laptopa i wypełniał nowocześnie umeblowane biuro.

– Ten sam sen? Jaki to sen? – zapytał drugi głos z nagrania. Należał do kobiety.

Człowiek, który pragnął zemsty, nachylił się nad klawiaturą, żeby go lepiej słyszeć. Nerwy i złość były tak silne, że aż do bólu zaciskał pięści.

– Idziemy z Paulem obok siebie jakąś ciemną uliczką i podchodzimy do drzwi. – Iskander mówił głuchym głosem, prawie bez intonacji, jakby bezustannie zaciskał zęby. Słychać było, że zmusza się do mówienia. – Wiem, że za tymi drzwiami czeka nas śmiertelne niebezpieczeństwo, ale czuję, że muszę tam wejść. Nie mogę inaczej. Podchodzimy do nich. Są z drewna, bogato rzeźbione. Wyciągam rękę, żeby je otworzyć, ale kiedy ich dotykam, rozpadają się na proch. Ruszam przed siebie i wchodzę przez otwór, jaki po nich pozostał. Przede mną stoi jakaś kobieta w czerwonej sukni. Patrzy na mnie oskarżycielsko, a potem podnosi dłoń i celuje we mnie palcem. Nie ma na nim paznokcia, a zamiast opuszka jest czerwona, krwawa miazga. – Iskander przerwał. Minęło kilka sekund, zanim podjął opowieść: – Paul jest kilka kroków za mną, ale słyszę, że zaczyna się śmiać. Zupełnie nagle. Odwracam się szybko. „To nie twoja wina”, mówi. „To przecież nie ty uruchomiłeś detonator”. Zaczynam krzyczeć, bo wiem, co się teraz stanie. – Policjant mówił dalej, ale słychać było, jak bardzo się do tego zmusza. – Paul otwiera usta. Chce coś jeszcze dodać, ale już nie może, bo jego twarz jest cała w płomieniach. Ma zwęgloną skórę i ciało. I to jest moment, w którym za każdym razem się budzę.

Zapadła cisza. Człowiek, który pragnął zemsty, opadł na oparcie fotela. Powoli rozprostował zaciśnięte dotychczas palce i przyjrzał się czerwonym śladom w miejscach, w których paznokcie wpiły mu się w skórę.

– Domyślasz się, że to twoja podświadomość przez powracające sny usiłuje przepracować wszystko, co cię spotkało? – spytała kobieta z nagrania.

Człowiek, który pragnął zemsty, zaskoczony uniósł brwi. Nie spodziewał się, że ona i Iskander są na ty.

– Pewnie tak. Ja... – zaczął policjant, ale głos mu się załamał.

– Oderwany palec i rzeźbione drzwi – zaczęła kobieta bardzo ostrożnie. – To obrazy z Muzeum Klerscha, prawda? – zapytała rzeczowym tonem. Profesjonalnym. Tonem policyjnej psycholożki.

Człowiek, który pragnął zemsty, uniósł głowę i przesunął wzrokiem po ścianach gabinetu bogatych w obrazy żaglówek i dyplomy szkół medycznych. Biurko ginęło pod stosami wymieszanych papierów, w tym listów, wycinków z gazet i kserokopii.

Mężczyzna sięgnął po jeden z artykułów leżący na samej górze. Dotyczył on eksplozji bomby w niewielkim muzeum w Berlinie, w dzielnicy Charlottenburg. Wydrukowany wielką czcionką tytuł głosił: „Funkcjonariusz Krajowej Policji Kryminalnej w stanie krytycznym po zamachu bombowym w berlińskim muzeum!”. A poniżej zamieszczono zdjęcie mężczyzny o arabskich rysach twarzy, przydługich czarnych włosach i bardzo intensywnym spojrzeniu. Człowiek, który pragnął zemsty, zakreślił zdjęcie czerwonym flamastrem, a obok napisał: „Iskander”.

Odłożył wycinek z powrotem na biurko, na firmową kopertę z logo przedstawiającym niebieską probówkę.

– Tak – odpowiedział Iskander na nagraniu.

– Ale przecież twój partner nie zginął w tamtej eksplozji, tylko kilka miesięcy później – zauważyła psycholożka.

Iskander westchnął boleśnie.

– Nie, to wszystko o kant dupy rozbić...

– Jak zginął twój partner, Faris? Mogę ci pomóc, ale pod warunkiem, że sam chcesz się z tym wszystkim zmierzyć. Ze sto razy już o tym rozmawialiśmy.

Milczenie.

– Faris?

Iskander prychnął głośno. Był zły.

– Zamachowiec od krzyża. To on go zabił. Wysadził go w powietrze, pani doktor. I pani doskonale o tym wie.

Psycholożka policyjna Andrea Roth zignorowała jego prowokacyjny ton.

– A ty bezustannie się o to obwiniasz. Oskarżasz się o jego śmierć, tak samo jak oskarżałeś się o śmierć ofiar zamachowca z muzeum. Dlatego Paul powtarza w twoich snach, że to nie ty uruchomiłeś detonator.

Rozległo się szuranie krzesła, jakby ktoś odepchnął je gwałtownie, przesuwając po podłodze. Kroki. Coraz dalej od mikrofonu.

– Wolałabym, gdybyś siedział przy mnie, kiedy rozmawiamy – powiedziała psycholożka.

Iskander najwyraźniej nie miał zamiaru spełniać jej życzenia. Odezwał się dopiero po kilku minutach, a jego głos dobiegał z drugiego końca pomieszczenia.

– Po eksplozji w muzeum użył dokładnie tych słów. Powiedział, żebym się o nic nie obwiniał, bo to nie ja uruchomiłem detonator.

– No i? Miał rację?

Iskander westchnął ciężko.

– Niby tak... niby doskonale rozumiem, że tak właśnie jest, ale...

– Ale co? – drążyła psycholożka.

– Ale mimo wszystko nie potrafię przestać obwiniać się o to, co się stało – ciągnął Iskander. – Nigdy nie pozbędę się poczucia, że mogłem ich wszystkich uratować.

– Wszystkich?

– Wszystkich. Ludzi z muzeum. Potem pasażerów z metra z września. I... i Paula.

Człowiek, który pragnął zemsty, wpatrywał się w drogie perskie dywany, które sprawiały, że mimo zimna i deszczu na dworze, wewnątrz panowała przytulna, ciepła atmosfera.

Skrzywił się w lekkim uśmiechu i podrapał po przydługiej już blond brodzie.

Zamknął ekran komputera, zatrzymując w ten sposób nagranie, które jeszcze nie dobiegło końca. Sięgnął po telefon, włączył ekran i wybrał numer. Czekał kilka sygnałów, aż ktoś się zgłosi.

– Tak? – zapytał młody głos po drugiej stronie.

– Önur? – Człowiek, który pragnął zemsty, starał się mówić możliwie przyjaznym, serdecznym tonem.

– Tak! – Znów tylko jedno słowo, lecz tym razem w głosie chłopaka słychać było podejrzliwość i strach.

– Nadszedł czas – wyjaśnił mężczyzna.

– Już? Naprawdę? – Jęk, słaby i płaczliwy. – Ale przecież pan mówił, że to dopiero za kilka tygodni... więc dlaczego już teraz? – Chłopak zaszlochał.

– Tak zostało postanowione. To dziś. Dziś Bóg daje ci szansę, żebyś wszystkim pokazał, jaka kara czeka ich za niewiarę.

– Jestem gotów – wyszeptał chłopak i znów zaszlochał. – Allahu akbar!

– Allahu akbar! Wiesz, co masz zrobić? – Mężczyzna schylił się po torbę, którą położył na podłodze koło fotela. Wyjął z niej pakunek wielkości dwustu pięćdziesięciu gramów kawy, ale znacznie od niej cięższy. Był owinięty w olejowany, szary papier. Obracał go w palcach, czekając na odpowiedź Önura.

– Tak, wiem – szepnął chłopak do słuchawki.

Mężczyzna potaknął zadowolony i odłożył zawiniątko na blat przed sobą, tuż obok komputera.

– Widzimy się przy stoisku z kiełbaskami przy Kościele Pamięci. Tam dostaniesz ode mnie wszystko, czego potrzebujesz do wykonania swojej misji. Do zobaczenia za piętnaście minut!

– Tak szybko? – Önur nabrał ze świstem powietrza i zaczął mamrotać jakąś dziękczynną modlitwę po arabsku. Głos mu się załamywał, a z gardła wydobywało dziecinne kwilenie.

Mężczyzna przy biurku zabębnił palcami o paczuszkę na biurku.

– Allahu akbar – powtórzył Önur.

– Za piętnaście minut! Tylko się nie spóźnij! – Po czym przerwał połączenie i rzucił komórkę między papiery na blacie przed sobą. Wyjął z torby zwój przewodów, zapalnik, baterię i coś, co wyglądało jak część granatu ręcznego. Wystarczyło mu kilka minut, żeby zbudować z tych elementów gotową do detonacji bombę. Kiedy skończył, ponownie uruchomił komputer. Sięgnął po myszkę, żeby kolejny raz obejrzeć ten sam fragment nagrania.

– ...słyszę, że zaczyna się śmiać. Tak zupełnie nagle – rozległ się głos Iskandera. – Odwracam się szybko. „To nie twoja wina”, mówi. „To przecież nie ty uruchomiłeś detonator”. Zaczynam krzyczeć, bo wiem, co się teraz stanie.

Człowiek, który pragnął zemsty, spakował przygotowaną bombę do plastikowej siatki na podłodze. Reklamówka zaszeleściła cicho, kiedy ją uniósł, lecz ten dźwięk utonął w płynących z głośniczka słowach Iskandera, który opowiadał resztę swojego koszmaru:

– Czasem śni mi się coś jeszcze. Czasem śni mi się, że ktoś, jakiś śmieć, wie o moich najgorszych koszmarach. – Policjant nabrał głęboko powietrza. – I że to wykorzysta. I w końcu mnie zmusi, żebym to ja uruchomił detonator.

***

Tuż przed siódmą rano Faris i Marc dotarli do cmentarza garnizonowego. Kiedy go mijali, w słabym świetle budzącego się dnia widać było wyłaniającą się zza nagich drzew wysoką kopułę meczetu Sehitlik. Biegnąc, spotykali coraz więcej ludzi, w większości, podobnie jak oni, na porannym treningu – mężczyzn i kobiety, którzy nie chcieli przeciskać się i lawirować między innymi biegaczami w modniejszych miejscach stolicy, właścicieli psów, którzy drżąc z zimna i chowając głowy w ramiona, czekali, aż ich podopieczni zrobią to, po co wzięli ich na spacer.

Faris zobaczył na swojej drodze młodą kobietę z psem myśliwskim, który węszył pod jakimś krzakiem. I pani, i jej pupil zwrócili na niego uwagę, kiedy znalazł się bliżej – pies jedynie przelotnie i natychmiast wrócił do węszenia, za to jego opiekunka nie spuszczała wzroku z policjanta. Faris zauważył delikatny uśmiech, który pojawił się na jej ustach w chwili, kiedy znalazł się obok niej.

Nie zwalniając, skinął jej krótko głową.

Pies psiknął. W chłodzie wilgotnego poranka dźwięk zabrzmiał nadzwyczaj ludzko.

Wczoraj wieczorem barman kichnął w identyczny sposób...

Ta myśl pojawiła się w jego głowie, zanim zdążył zareagować, a kiedy już tam była, nie dała się przegonić i przyciągnęła inne wspomnienia. Wczorajszy wieczór. Bar w hotelu Gaislinger.

Laura.

Faris skręcił w alejkę prowadzącą wzdłuż ogrodzenia terenu lotniska. Latarnie po drugiej stronie rzucały na mokry asfalt cień słupków i płotu, jakby znajdował się na terenie spacerniaka. Nie czuł już zimna wypełniającego mu płuca. Oddychał spokojnie i miarowo, lecz wspomnienie minionego wieczoru nie chciało zniknąć.

To było wczoraj, tuż po wieczornych wiadomościach. Rozdzwonił się jego telefon. Wcześniej zaczął oglądać jakiś amerykański film akcji, który jednak nie wzbudził jego zainteresowania. Kiedy na ekranie smartfona zobaczył nieznany numer, zamierzał odrzucić połączenie. Nie potrafił się do tego zmusić, za to poczuł ucisk w żołądku, coraz większy i większy.

– Iskander – zgłosił się.

– Faris? To ja. – Słysząc głos Laury, byłej narzeczonej, zerwał się gwałtownie z miejsca. Trzy słowa, które wypowiedziała, wystarczyły. Wiedział, że płakała.

– Co się stało? – zapytał.

Kobieta westchnęła głęboko i przez chwilę milczała. Słyszał łzy, które ściskały jej gardło i nie pozwalały mówić. Poczuł, jak cały się spina i robi niespokojny. „Rozłącz się” – ostrzegał go rozsądek. „Natychmiast się rozłącz!”.

Oczywiście tego nie zrobił.

„Niech cię szlag, Faris!” – zganił się w myślach, mijając biegiem jakąś starszą kobietę prowadzącą mopsa z nadwagą. I pani, i jej pupil wyglądali na bardzo niezadowolonych, jakby ktoś siłą wyrwał ich z ciepłego łóżka i kazał chodzić po zimnym dworze.

Dotarł do bramy przy Columbiadamm. W tej samej chwili odezwał się jego telefon. Serce zabiło mu szybciej. Zatrzymał się. Szybkie spojrzenie na ekran i już wiedział, że to nie jego była narzeczona. Numer, który się wyświetlił, należał do radcy kryminalnego Roberta Tromsdorffa, szefa WPR-u i jednocześnie jego przełożonego.

Dogonił go Marc, przystanął obok i spojrzał pytająco. Faris wzruszył ramionami, po czym odebrał połączenie.

– Robert? Co się dzieje?

– Faris? – W głosie Roberta słychać było ponurą grozę.

Policjant uniósł czujnie głowę.

– Coś się stało?

Tromsdorff odchrząknął.

– Mamy zwłoki. – Sposób, w jaki to powiedział – pozbawiony zawodowego dystansu i profesjonalizmu, jakby mówił o czymś wyjątkowo osobistym – uruchomił w głowie Farisa syreny alarmowe. Chciał coś odpowiedzieć, ale szef nie dał mu dojść do słowa. – Musisz przyjechać. Natychmiast.

Faris zwilżył językiem usta, bo inaczej nie byłby w stanie się odezwać.

– Dokąd?

A kiedy Tromsdorff wyrzucił z siebie odpowiedź, poczuł w żołądku bolesne palenie.

– Do hotelu Gaislinger.

Niecałe pół godziny później on i Marc siedzieli w jego prywatnym samochodzie i pędzili do dzielnicy Charlottenburg.

– Ile to już minęło, od kiedy Laura dała ci kosza? – zapytał Marc. Przytrzymał się mocno rączki przy drzwiach, kiedy Faris w szalonym pędzie wyprzedzał rozklekotanego garbusa.

Spiesząc do auta, Faris opowiedział mu o zwłokach w hotelu Gaislinger i o tym, że poprzedniego wieczoru zameldowała się w nim również jego była narzeczona. Marc słyszał o jego związku z Laurą Zöller. I wiedział również, że jeszcze zanim poznał Farisa, Laura z nim zerwała i urodziła dziecko innemu mężczyźnie.

– W lipcu miną trzy lata.

– A ty ją dalej kochasz... – mruknął Marc. – Bo inaczej nie potrafię sobie wytłumaczyć, dlaczego zapieprzasz przez miasto jak wariat.

Faris nie zadał sobie trudu, aby odpowiedzieć na tę zaczepkę. Musiał się skupić, żeby nie spowodować wypadku.

– Spokojnie, przecież nikt nie powiedział, że to ona, no nie? – zapytał Marc.

Marzł za kierownicą w przepoconym stroju do biegania. Gwałtownym manewrem wrócił na prawy pas, zahamował ostro i zatrzymał się na czerwonym świetle. Niecierpliwie bębnił palcami o kierownicę, czekając na zielone.

Znów rozległ się dzwonek telefonu.

– Tak? – zgłosił się.

– Faris, cześć, to ja. – W słuchawce usłyszał głos swojego szwagra Samira. – Słuchaj, jest taka sprawa...

– Samir, wybacz, ale nie mam teraz czasu – przerwał mu.

Jednak Samir nie zamierzał tak łatwo złożyć broni.

– Chodzi o Önura... był wczoraj u mnie i bardzo się o niego martwię...

– Samir! – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Nie. Mogę. Teraz. Rozmawiać!

– Ale Önur...

Nie czekając, aż szwagier dokończy, Faris przerwał połączenie. Światło w końcu zmieniło się na zielone, więc dodał gazu i gwałtownie ruszył.

Marc spoglądał na niego przez kilka sekund, a potem wrócił do tematu Laury:

– Skąd w ogóle wiesz, że była w tym hotelu?

– Bo zadzwoniła i sama mi o tym powiedziała. – Znów przypomniał sobie poprzedni wieczór.

Oczywiście, że się nie rozłączył.

– Laura? – zaczął dopytywać delikatnym głosem. – Coś się stało?

Wolną ręką odszukał rzuconego gdzieś pilota i wyłączył dźwięk w telewizorze.

– Ja... – Laura siąknęła. Poczuł ucisk w sercu. – Rozstajemy się z Christianem – wyrzuciła w końcu.

W telewizji główny bohater ścigał złoczyńców po dachach i właśnie przed chwilą jednym skokiem pokonał dwudziestometrową przerwę między budynkami.

– Słyszałeś, co powiedziałam? – Pytanie Laury uświadomiło Farisowi, że od kilku sekund milczy. Zamrugał gwałtownie.

– Tak, oczywiście. Ale dlaczego dzwonisz z tym do mnie?

„Kurwa mać!” – zaklął w duchu. Czy w jego głosie było tyle samo niechęci, ile nosił w sobie? Zdenerwowany zaczął chodzić tam i z powrotem po pokoju. Bohater na filmie dogonił uciekiniera i zrzucił go z dachu. Faris wyłączył pilotem telewizor.

Laura zdusiła szloch.

– Przepraszam. Pomyślałam tylko, że może mógłbyś do mnie... Jestem w hotelu Gaislinger.

Zatrzymał się na środku pokoju i przesunął dłonią po twarzy.

– Po co mi to mówisz? – Karcący głos rozsądku zaczął robić mu wyrzuty, że wcześniej go nie posłuchał i odebrał połączenie.

– Bo ja... – Laura już nie płakała, a w każdym razie nie było tego słychać. – Prawdę mówiąc, sama nie wiem. Chciałam po prostu...

Nie dokończyła.

Faris zacisnął powieki.

– Czego ode mnie chcesz? – usłyszał swój głos. Na zewnątrz było zimno i wietrznie. Szyba aż drżała pod naporem kolejnych podmuchów. Otworzył oczy.

– Jeśli mam być szczera, Faris – zaczęła szeptem – bardzo bym chciała, żebyś teraz przy mnie był.

Na wspomnienie tamtych słów Faris zacisnął dłonie na kierownicy. Czarny plastik był zimny jak lód.

– Niech to szlag! – mruknął i jeszcze bardziej przyspieszył.

Marc stęknął cicho, ale nic nie powiedział.ROZDZIAŁ 2

Kiedy Faris dotarł do hotelu Gaislinger, przed budynkiem stało już kilka radiowozów. Jeden z nich miał włączone sygnały świetlne. Błyski odbijały się w mokrym od mżawki asfalcie i w oczach policjanta.

Zatrzymał się na ulicy wzdłuż zaparkowanych samochodów i chciał wysiąść. Nie dał rady. Siedział z dłońmi zaciśniętymi na kierownicy i przez kilka sekund zbierał siły, żeby się w końcu poruszyć. Wyjrzał przez boczną szybę i przesunął wzrokiem po fasadzie hotelu. Za którym z okien znajdował się pokój ze zwłokami? Spróbował przełknąć ślinę, lecz czuł straszną suchość w ustach.

– Słuchaj... – Marc uniósł dłoń i dotknął jego łokcia. – Możesz iść, ja zajmę się wozem.

Potaknął. Może zupełnie niepotrzebnie się denerwuje. Może martwi się na zapas. Może to czysty przypadek, że zwłoki znaleziono akurat w tym hotelu, w którym poprzedniego wieczoru spotkał się z Laurą. Tak, tak musi być. To przypadek. Cholerny, idiotyczny przypadek.

Wysiadł, nie wyłączając silnika. Zatrzymał się na chodniku. Marc w tym czasie przesiadł się na fotel kierowcy, włączył bieg i odjechał szukać miejsca parkingowego.

To tylko zbieg okoliczności!

Niewiele brakowało, a sam by siebie o tym przekonał, lecz zabrakło mu czasu, bo z zamyślenia wyrwało go wspomnienie głosu Tromsdorffa. Szef mówił bardzo poważnym, niemal przestraszonym tonem.

To tylko zbieg okoliczności... akurat. Kto miałby się na to nabrać?

Zebrał się w sobie i wszedł do przestronnego hotelowego lobby. Poprzedniego wieczoru wydawało mu się bardzo eleganckie, ze złotymi ornamentami i wysokimi lustrami. Dziś, w świetle dnia, wyglądało raczej staro i tandetnie. Za ladą recepcji siedziała młoda kobieta w niebieskim kostiumie, z włosami upiętymi w wysoki kok. Sprawiała wrażenie przestraszonej i zagubionej.

Podszedł do niej i przedstawił się, mówiąc, że jest policjantem. Zaskoczonym spojrzeniem zmierzyła jego przemoczony strój do biegania, lecz nie poprosiła o wylegitymowanie się. Sztywnym, niemal mechanicznym gestem wskazała na windy.

– Proszę. Drugie piętro, pokój numer dwadzieścia jeden – powiedziała, a jej słowa niczym zaklęcie przeniosły Farisa do poprzedniego wieczoru.

21.

Taki numer był wygrawerowany na mosiężnym breloku z kluczem, który Laura położyła przed nim poprzedniego wieczoru w barze.

Przy sąsiednim stoliku bawiła się głośno grupka biznesmenów z poluzowanymi krawatami, którzy świętowali podpisanie jakiegoś wielkiego kontraktu.

– Im się chyba wydaje, że hotel należy do nich! – prychnęła Laura, odwróciła się i spojrzała demonstracyjnie na głośno zachowujących się mężczyzn, lecz oni nie zwrócili na nią najmniejszej uwagi.

Faris uśmiechnął się ponuro.

– Jeśli chcesz, mogę ich zastrzelić – zażartował i zaraz poczuł zażenowanie swoim głupim dowcipem. Laura spojrzała w jego stronę. Zmarszczyła brwi. Przestał się uśmiechać. – Rany, to tylko żart! – próbował się bronić, choć czuł się jak idiota.

– No tak, oczywiście. – Upiła łyczek jakiegoś bezbarwnego drinka, w którym kołysały się dwie oliwki.

Faris natychmiast zwrócił uwagę, że na nadgarstku ma skórzaną bransoletkę ze swoim i jego imieniem. Odruchowo sięgnął do swojego rękawa. Miał drugą, identyczną. Kilka lat temu Laura kupiła je w czasie wakacji, które spędzali w Egipcie. Długo nie zdejmował swojej – nosił ją nawet już po tym, jak Laura go rzuciła i odeszła do innego mężczyzny. Teraz leżała w szufladzie nocnej szafki w sypialni. Kobieta zauważyła jego spojrzenie i podążyła wzrokiem za jego dłonią. Czekał, czy coś powie, lecz ona milczała. W końcu zmieniła temat.

– Słyszałam, że zakończono postępowanie dyscyplinarne i wróciłeś do służby?

Ulżyło mu, że nie zapytała, dlaczego przestał nosić swoją bransoletkę.

– Nie wiedziałem, że śledzisz rozwój mojej kariery – zakpił.

Zaczerwieniła się.

– Pisali o tym w gazetach – broniła się słabo.

Skinął głową. Miała rację. Kiedy wytropił i zastrzelił zamachowca, który groził masakrą w czasie Ekumenicznych Dni Kościoła, dziennikarze zrobili z niego bohatera. Sława trwała jednak bardzo krótko, bo z jakiegoś tajemniczego powodu bardzo szybko nastroje uległy zmianie i zaczął zmagać się z powszechną niechęcią. Pod koniec roku brukowce rozpisywały się o toczącym się wcześniej wobec niego postępowaniu dyscyplinarnym, po którym został oczyszczony ze wszystkich zarzutów. Zaczęto plotkować, że ktoś bardzo wysoko roztoczył parasol ochronny nad nim i nad jego wydziałem. Kierownictwo Krajowej Policji Kryminalnej nabrało wody w usta i odmawiało komentarza. Tylko on, Tromsdorff i wiceszef policji wiedzieli, że zarzuty dotyczące nieformalnego wsparcia nie były bezpodstawne. Faris zadawał sobie czasem pytanie, jak wysoko w strukturach policji czy polityki umieszczony był jego protektor i przede wszystkim, dlaczego to robił.

Uśmiechnął się po chwili.

– Powiedzmy, że Hesse oddał mi przysługę, prawie wysyłając mnie na tamten świat. I tak, znów pracuję. Od stycznia.

Barman kichnął dwa razy i rozejrzał się zmieszany, żeby sprawdzić, czy ktoś to zauważył. Faris spojrzał na niego kątem oka.

– Pomagają ci spotkania z Andreą? – zapytała Laura ostrożnie. Ona i jej mąż byli lekarzami. Doktor Andreę Roth, jego terapeutkę, znali osobiście.

Rozmowa z byłą o dręczących go problemach psychicznych i o psychoterapeutce, która go wspierała, była ostatnią rzeczą, jaka mu się uśmiechała.

– Chyba nie ściągałaś mnie tu po to, żeby rozmawiać ze mną o doktor Roth? – mruknął.

Potrząsnęła głową. Szukała odpowiednich słów.

– Dlaczego chcesz zostawić Christiana? – zapytał prosto z mostu.

Laura niespodziewanie zacisnęła usta.

– Już nam się nie układa.

Stłumił gorzki śmiech. „Ty też nie dałeś rady jej przy sobie utrzymać, żałosny skurwysynu!” – pomyślał, po czym uświadomił sobie, że ona mogłaby zarzucić mu dokładnie to samo wtedy, kiedy odchodziła od niego do Christiana.

Nie znał Christiana Zöllera, nie osobiście w każdym razie, lecz kiedy Laura zostawiła go dla niego, przez wiele miesięcy nie mógł dojść do siebie i złorzeczył jej nowemu mężczyźnie. Teraz był zaskoczony gwałtownością emocji, jakie nim wstrząsały, bo był przekonany, że zamknął już ten rozdział życia.

Przyjrzał się twarzy Laury. Od kiedy przestali być parą, wokół jej oczu pojawiło się kilka delikatnych zmarszczek. Bardzo jej pasowały.

Znacznie mniej pasowały do niej łzy, które płynęły po jej policzkach.

– Niech to szlag... – mruknęła i spuściła wzrok. – Nawet nie wiesz, jak bardzo starałam się nie płakać! – Wyjęła z torebki chusteczkę do nosa i delikatnie osuszyła nią powieki. – Przepraszam! – Uśmiechnęła się przez łzy. Niechcący rozmazała nieco tusz do rzęs po lewej stronie.

Biznesmeni przy sąsiednim stoliku ryczeli na całe gardło jakąś pijacką przyśpiewkę, a Faris przez chwilę naprawdę miał ochotę wyjąć broń i strzelić, nawet jeśli nie w któryś z tych pustych łbów, to przynajmniej w sufit. Nie zastanawiał się nawet, czy powinien walczyć z takimi pragnieniami, bo i tak nie miał ze sobą pistoletu. Nie był na służbie. Milczał, bo nie wiedział, jak powinien zareagować.

– Christian wyjechał na kilka dni – powiedziała Laura. – Myślę, że on też potrzebuje dystansu, żeby wszystko przemyśleć.

„A ty wykorzystałaś okazję, żeby spakować manatki i zniknąć” – pomyślał Faris. Choć przecież nie zamierzał jej oceniać.

Skinął głową, udając, że to rozumie.

– Wolałabym teraz wrócić do swojego pokoju – powiedziała Laura półgłosem. Przesunęła dłoń i palcami przykryła klucz z brelokiem. Paznokcie miała pomalowane na ciemnoczerwony kolor. Faris zmusił się, żeby odwrócić od nich wzrok.

– Odprowadzisz mnie? – Głową zrobiła ruch w stronę rozkrzyczanych i rozbawionych biznesmenów. – Na wszelki wypadek, bo nie chciałabym się natknąć na resztę tej ekipy. – Podniosła klucz. Mosiężny brelok na krótkim łańcuszku zadźwięczał delikatnie.

Kiedy wstała, Faris również podniósł się z krzesła.

– Oczywiście – odparł, choć nie potrafił odpowiedzieć sobie na pytanie, czy to nie jest błąd.

Odprowadził ją do windy. Zgodnie z obawami Laury kabina zatrzymała się już na pierwszym piętrze. W otwartych drzwiach stanął mężczyzna, który sądząc po wyglądzie i stanie, w jakim się znajdował, należał do grupki z baru.

– Jedziecie na górę? – zapytał. Był przy kości i miał twarz czerwoną od alkoholu.

Faris skinął krótko.

– Na drugie piętro – wyjaśniła Laura, a podchmielony facet wyszczerzył się do niej szeroko.

– Widziałem cię w barze, ślicznotko, jak jeszcze byłaś sama.

Laura odpowiedziała mu uprzejmym uśmiechem, lecz Faris znał ją na tyle dobrze, żeby zauważyć, że jest spięta i ze złości drżą jej kąciki ust.

– Przyjemności! – zawołał rozbawiony gość, kiedy winda zatrzymała się piętro wyżej.

Wyszli na korytarz i drzwi się za nimi zamknęły, a Faris zauważył, że Laura ma zaczerwienione policzki.

– Czy naprawdę aż tak łatwo mnie przejrzeć? – zapytała i spojrzała na niego niepewnie.

– Mnie najwyraźniej nie – odpowiedział, zastanawiając się gorączkowo, jak dać jej do zrozumienia, że nie zamierza iść z nią do pokoju.

Laura zmarszczyła brwi i popatrzyła na niego pytająco.

– Chyba nie łapię...?

Machnął lekceważąco dłonią.

– Nie ma o czym mówić.

Ciężki brelok do kluczy kołysał się na łańcuszku między palcami Laury.

– No to... – zaczęła, kiedy otworzyła drzwi i pchnęła je do środka.

Faris nabrał głęboko powietrza.

– Co teraz? – Co za idiotyczne pytanie! – Z tobą i Christianem oczywiście.

W jej oczach pojawił się smutek. Doskonale wiedziała, dlaczego wymienił imię jej męża.

– Nie mam pojęcia. – Oczy Laury znów zaczęły podejrzanie błyszczeć, a Faris nie mógł oprzeć się wrażeniu, że próbuje nim manipulować. Potrząsnęła głową, tak że blond włosy zsunęły jej się na twarz. Powolnym gestem uniosła dłoń i je odgarnęła. Upewniła się przy tym, że zobaczył skórzaną opaskę na jej nadgarstku. – Bardzo dużo ostatnio myślałam. I wydaje mi się, że cały czas cię... – Zauważyła ostrzegawczy błysk w jego oczach i szybko przerwała, żeby w następnej chwili wzruszyć bezradnie ramionami. – Przepraszam!

Wskazał głową na wnętrze jej pokoju.

– Chyba powinnaś już iść.

Przełknęła głośno ślinę.

– Rozumiem...

Nagle poczuł się jak totalny nieudacznik i drań, bo niepotrzebnie sprawił jej ból. Laura wspięła się na czubki palców i pocałowała go delikatnie w usta. Smakowała koktajlem, który piła w barze. Nie ruszył się, zawstydzony, że jego ciało momentalnie zareagowało na jej pocałunek.

– Masz kogoś? – zapytała ledwie słyszalnym szeptem.

Nie wiedział, co jej odpowiedzieć. Nie chciał sprawiać jej bólu, ale też nie zamierzał kłamać. Dlatego milczał.

Znów go pocałowała. Kiedy oderwała usta od jego warg i przytuliła się do niego, jakby przez ostatnie trzy lata tęskniła za tą właśnie chwilą, bał się, że nie wytrzyma.

Skinął krótko głową w stronę recepcjonistki i sztywnym krokiem ruszył do windy. Drżały mu dłonie, kiedy sięgnął do guzika, żeby przywołać kabinę. W końcu rozległ się cichy dzwonek i drzwi rozsunęły się bezgłośnie. Ze środka wyszło dwóch mężczyzn w białych jednorazowych kombinezonach. Technicy kryminalistyczni zabezpieczający ślady. Faris nie znał żadnego z nich, ale było mu to bardzo na rękę – przynajmniej nie musiał z nimi rozmawiać. W milczeniu czekał, aż wyniosą swój sprzęt z kabiny. Zanim skończyli, dołączył do niego Marc. Czuł się zagubiony, co widać było na pierwszy rzut oka, bo nie wiedział, co robić z rękoma. Kiedy w końcu wsiedli do windy, unikał bezpośrednich spojrzeń. Faris dostał dreszczy. Tak bardzo drżały mu kolana, że musiał przytrzymać się ściany. Stał dokładnie w tym samym miejscu, w którym stał wczoraj...

Z jego gardła wydobył się dźwięk, który nie był ani śmiechem, ani krzykiem, tylko połączeniem ich obu. Skąd miał wziąć siłę, żeby zmusić się do wyjścia z windy? Nie miał pojęcia, czy podoła.

Marc wyglądał, jakby drżał z zimna.

Na drugim piętrze znaleźli się po ledwie kilku sekundach, lecz Faris miał wrażenie, że w windzie spędził całą wieczność. Kiedy otworzyły się drzwi, jego wzrok padł na ciemnoczerwony dywan, którym wyłożona była podłoga w korytarzu. Dwóch policjantów w mundurach pilnowało przejścia. Pokój numer dwadzieścia jeden był otwarty, a ze środka dobiegały głosy. Jeden z nich należał do Roberta Tromsdorffa, który słysząc dzwonek windy, wyjrzał na korytarz. Znieruchomiał, kiedy zobaczył, kto przyjechał.

– Faris... – wymamrotał ze stężałą twarzą.

Policjant nie potrzebował ani słowa więcej. Miał już pewność i to właśnie ona dała mu siłę, bez której by sobie nie poradził. Wyprostował się, uniósł ramiona i ruszył naprzód. Serce, które dotychczas biło w jego piersi, zmieniło się w okruch skały tak zimny, że nie mógł nabrać powietrza. Zatrzymał się przed drzwiami do pokoju. Marc podszedł i stanął tuż za nim.

– Laura. – To nie było pytanie, lecz stwierdzenie faktu.

Tromsdorff zacisnął usta.

– Przyjechałem tak szybko, jak mogłem. Chciałem mieć pewność, zanim... zanim ty... – przerwał i uniósł bezradnie ramiona. Swoim zwyczajem rękawy marynarki miał podwinięte do łokci, jednak stając naprzeciwko swojego podwładnego, nerwowo je opuścił.

Faris potaknął. Laura nie żyła.

Laura.

Nie.

Żyła.

Myśl o tym wydała mu się skrajnie nierealna. Mechanicznie powtarzał te trzy słowa raz za razem niczym mantrę; mantrę, która chroniła go przed rozsypaniem się i pomagała działać dalej, choć ból był tak niewyobrażalnie wielki, że lada chwila groził pozbawieniem go zmysłów. Nagle ogarnęło go wrażenie przerażającej lekkości, tak ogromnej, jakby najlżejszy powiew powietrza mógł go stamtąd wywiać.

Okno pokoju hotelowego stało otworem – to była pierwsza rzecz, na jaką zwrócił uwagę. Przestąpił próg i wszedł do niewielkiego korytarzyka łączącego hotelowy korytarz z pokojem, z którego wchodziło się również do łazienki. Przez otwarte okno słychać było dźwięki ruchu ulicznego, zlewające się w szum, jakby płynęła tam rzeka – daleko poniżej, gdzieś w bezdennej otchłani. Ktoś zaczął trąbić.

Faris oparł się dłonią o futrynę drzwi do łazienki.

Pokój był pełen ludzi. Dwóch techników kryminalistycznych schylonych nad łóżkiem przykrywało akurat leżące na nim ciało. W przejściu między korytarzykiem a głównym pomieszczeniem stała jakaś starsza kobieta z Instytutu Medycyny Sądowej i zapisywała swoje uwagi na tablecie.

Obok niej zobaczył dwóch mężczyzn, którzy nie mogli bardziej się od siebie różnić – jakby dobrali się na zasadzie przeciwieństw. Jeden z nich był wysoki i niemalże chorobliwie szczupły, do tego stopnia, że garnitur wisiał na nim, jakby był o dwa rozmiary za duży. Miał cienkie, szare włosy, które wręcz wołały o przycięcie, i szarą, zmęczoną twarz. Faris wiedział, że to wszystko przez bolesne bóle pleców, które już od lat dręczyły podkomisarza Alfonsa Rühmanna.

Drugi z nich był niemal półtorej głowy niższy, ale też ważył przynajmniej dwa razy tyle, choć nie miał pod skórą grama zbędnego tłuszczu. Miał bardzo szerokie ramiona, potężne mięśnie i wygląd zapalonego sportowca. Rudoblond włosy nosił wygolone niemal do samej skóry, co rekompensował sobie starannie przystrzyżoną brodą. Zauważył Farisa, kiedy pytał akurat kobietę z Instytutu Medycyny Sądowej o stan zwłok Laury. Natychmiast przerwał i zamilkł.

– O... – westchnął jedynie.

Policjant przywitał się skinieniem głowy. On i komisarz Jens Meyer nie darzyli się szczególnie ciepłymi uczuciami od czasu, kiedy Meyer zgłosił się do WPR-u, a Tromsdorff odrzucił jego kandydaturę po rozmowie z Farisem i resztą zespołu. W oczach Farisa Meyer miał skłonność do zbyt szybkiego szufladkowania ludzi. Od niedawna należał – podobnie jak Alfons Rühmann – do wydziału 112, jednego z ośmiu wydziałów zabójstw, które obok WPR-u podlegały pod kierownictwo departamentu pierwszego Krajowej Policji Kryminalnej.

– Bardzo mi przykro! – Rühmann spojrzał na Farisa i chciał mu podać dłoń, jednak on nie zwrócił uwagi na ten gest. Jego spojrzenie powędrowało w stronę tej części łóżka, którą mógł dostrzec z miejsca, w którym się znajdował. Kilka czerwonych plam na białej poszewce. I niemal równie biała ludzka stopa. Stopa Laury. Wbrew sobie ruszył w jej kierunku, jednak Meyer szybko wyciągnął ramię i zablokował mu drogę.

Faris nie miał sił się przepychać.

– Słuchaj, może lepiej poczekaj na korytarzu, co? – zaproponował Rühmann. – Technicy jeszcze nie skończyli z zabezpieczaniem śladów. Jens, zostań, proszę, i zajmij się... wszystkim. – Głową wskazał zwłoki na łóżku i spróbował wypchnąć Farisa z pokoju.

Nie walczył z nim. Dał się wyprowadzić na korytarz, do Marca i Tromsdorffa, którzy tam czekali.

– Kiedy będę mógł ją zobaczyć? – zapytał. Czerwony dywan wydał mu się nagle znacznie ciemniejszy niż poprzedniego wieczoru.

Szef próbował uniknąć odpowiedzi wprost.

– Nie musisz przeprowadzać identyfikacji. Ja już się tym zająłem.

Faris odruchowo potaknął.

– Mimo to chciałbym ją zobaczyć.

– Dlaczego chciałbyś ją... – zaczął Rühmann, ale Faris wszedł mu w słowo:

– Co tu się, kurwa, dzieje? Czy ktoś ją... – Głos mu się załamał. Zamilkł i spuścił wzrok. W jego głowie pojawiły się obrazy, które kiedyś już widział: zmaltretowanych, wykorzystanych ciał. Zmusił się, żeby w końcu dodać szeptem: – Wiele razy widziałem już zwłoki, więc dajcie spokój!

Rühmann spojrzał bezradnie na Tromsdorffa.

– Doskonale o tym wiem, Faris – powiedział szef WPR-u. – Ale żadne z nich nie należały do twojej... – przerwał, szukając właściwego określenia. Nie wiedział, jakim słowem powinien opisać to, kim dla niego była Lura.

„No właśnie” – pomyślał Faris. „Kim dla mnie była? Przyjaciółką? Byłą narzeczoną? Kobietą, która porzuciła mnie dla innego mężczyzny? Kobietą, którą pewnie wciąż kochałem...”.

– Nie powinieneś jej tak oglądać – wyjaśnił Tromsdorff spokojnie. Tym razem sięgnął i przytrzymał Farisa za łokieć. Policjant się nie bronił.

– Nieważne. Chcę ją zobaczyć – oznajmił.

Tromsdorff zajrzał do pokoju. W końcu westchnął.

– Niech ci będzie. Chłopcy właśnie skończyli.

*

Technicy zabezpieczający ślady rzeczywiście skończyli pracę i odsunęli się od łóżka. Faris przyglądał się, jak pakują swoje rzeczy i wychodzą. Dopiero kiedy zniknęli w windzie, odważył się przestąpić próg.

– Zostaw go na chwilę samego, Jens! – polecił Rühmann. Ulżyło mu, kiedy pozostali również opuścili pomieszczenie.

Podszedł do łóżka i stanął w jego nogach.

Krew. To było pierwsze, co rzuciło mu się w oczy. Plama szkarłatu wylewająca się z rany na potylicy Laury. Krew znajdowała się również na krawędzi szafki nocnej i na dywanie obok. Nie chciał patrzeć, ale jej czerwień przybierała tylko na sile i płonęła jaskrawo pod jego powiekami. Laura miała szeroko otwarte oczy, a jej twarz zastygła w grymasie przedśmiertnej walki. Wyglądała obco i przerażająco. Starał się dostrzec w niej to, co znał, co było nią, lecz na próżno. Jej śmierć była powolna i bolesna, a wykrzywiona, pełna grozy mina to jedyne, co po niej pozostało. Na szyi kobiety widać było odciski czyichś dłoni – rozległe, fioletowe plamy kontrastujące z jasną skórą. Najpewniej doszło do zmiażdżenia krtani.

Mózg Farisa odruchowo rejestrował wszystkie drobiazgi, lecz nie był w stanie złożyć ich w całość i wyciągnąć wniosków.

Wycięcie białej bluzki Laury przesunęło się mocno, odkrywając fragment drogiego biustonosza. Zdążyła się ponownie ubrać, kiedy poszedł. Myśl o tym dała mu ułamek sekundy wytchnienia, lecz już po chwili zauważył kolejne szczegóły.

Podciągnięta spódniczka odsłaniała jej uda i część prawego pośladka. Figi – te figi, które poprzedniego wieczoru sama z siebie zdjęła – leżały na dywanie obok łóżka. Były porwane.

Ubrała się ponownie, a potem...

Jego myśli krążyły w szaleńczym tempie.

Poczuł, że ktoś wszedł do pokoju, ale się nie odwrócił.

– Czy doszło do gwałtu? – zapytał szeptem.

Mężczyzna za jego plecami zatrzymał się i wydał jakiś niezrozumiały pomruk.

– Dopiero to sprawdzimy. – Tromsdorff.

Faris był wstrząśnięty i przerażony.

Wskazał głową na podarte figi.

– Wygląda, że...

Głos odmówił mu posłuszeństwa. Nie, nie mógł na to pozwolić. Musiał sobie wytłumaczyć, że to wszystko tutaj... że to jest zwykłe dochodzenie w sprawie morderstwa. Że to nie ma z nim nic, ale to absolutnie nic wspólnego. Aż za dobrze znał procedurę postępowania w takich przypadkach. Skupi się na tym, co ważne i konieczne, odsunie od siebie ból i schowa go głęboko w piersi.

Wszystko po to, żeby ustalić, kto jej to zrobił.

Widział, że Tromsdorff uważnie mu się przygląda.

– Sekcja zwłok wykaże, co tu się stało – powiedział. – Musimy ustalić, czy doszło do gwałtu. Trzeba zdjąć odciski palców z jej szyi, odszukać i zabezpieczyć ewentualne ślady nasienia. Jeśli została zgwałcona, powinniśmy...

Tromsdorff położył mu dłoń na ramieniu i zatrzymał w ten sposób gorączkową gonitwę myśli w jego głowie.

Nie mógł przestać patrzeć na jej nadgarstki. Również na nich widział wyraźne, rozległe wylewy. Zniknęła za to skórzana bransoletka, którą jeszcze wczoraj miała. Rozejrzał się, szukając jej. Może zdjęła ją i położyła gdzieś na łóżku, kiedy wyszedł?

– Dlaczego spędziła noc w hotelu? – zapytał Tromsdorff.

Pomyślał o poprzednim wieczorze.

– Chciała odejść od Christiana.

Nagle wszystko wokół zaczęło wirować, jakby tych kilka słów zburzyło mur, za którym starał się ukryć targające nim uczucia. Zrobiło mu się niedobrze.

– Przepraszam! – wyrzucił z siebie, po czym wybiegł z pokoju.

Biegiem minął Rühmanna i Meyera, lecz zamiast do windy, ruszył w stronę schodów. Dopadł do skórzanej kanapy i dwóch foteli, które stały obok klatki schodowej, i się zatrzymał. W jego głowie pojawiła się przerażająca myśl: czy żyłaby, gdyby wczoraj wieczorem nie odszedł?

W jego wspomnieniach pojawił się mrożący krew w żyłach głos.

„To nie twoja wina”.

Paul.

W jego gardle zrodził się obłąkańczy śmiech, lecz natychmiast go zdusił.

– La elah ela Allah! – wyszeptał. O Boże!

Osunął się na najbliższy fotel i ukrył twarz w dłoniach.

------------------------------------------------------------------------

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

------------------------------------------------------------------------