Dworek pod Malwami 61 - Jagoda - ebook

SAD W ZŁOTNIKACH

Krótki intensywny deszcz zaskoczył ich zaraz po wyjeździe z miasta i starszy aspirant Tomasiewicz przemókł do suchej nitki, kierowca przez kilka minut bezskutecznie usiłował podnieść składany dach służbowego auta. Zrezygnował dopiero na wyraźny rozkaz oficera.

– Zostaw to! Jedźmy wreszcie!

Deszcz ustał, zanim dotarli na miejsce, pokazało się słońce i powietrze wypełniło się ciężkim zapachem wilgotnej bujnej roślinności.

Tomasiewicz jednak tak bardzo się spieszył i tak był przejęty, że nie zwracał uwagi ani na pogodę, ani na to, że wysiadając z samochodu głęboko wdepnął w kałużę. Przed dworem w Złotnikach powstało ich kilka, ale w tej sytuacji nie warto było omijać następne.

Michał Kalinowski stał na skraju ogrodu i dawał znaki niecierpliwym wymachiwaniem ramion. Miał na sobie płaszcz i kapelusz o szerokim rondzie, krople wody jeszcze z niego kapały.

– Tutaj, tutaj!

Wykop przezornie nakryto kawałkiem brezentu, więc po odsunięciu płachty policjant zobaczył prawie suche wnętrze.

Leżeli tam, dokładnie tak jak opowiadał świadek zbrodni – dwaj ludzie pochowani pospiesznie, niczym nie osłonięci, prawdopodobnie z pośpiechu rzuceni byle jak do prowizorycznego grobu, trzy kroki od miejsca, gdzie niedawno policyjna ekipa szukała ciał, a znalazła skrzynię.

Słońce stało wysoko, owocowe krzewy rosły dopiero o kilka kroków, więc wnętrze wykopu było wyraźnie widoczne.

– Dwóch – powiedział Kalinowski. – Najwyraźniej dwóch, ale nie wiemy, czy nie ma ich tu więcej.

– Gdzie gospodarz?

– Uspokaja żonę. Dostała histerii.

– A pan kim jest?

– Sąsiadem. Nazywam się Michał Kalinowski.

– Tomasiewicz – policjant nie zdradził nawet mrugnięciem oka, że nazwisko rozmówcy nie jest mu obce. – Starszy aspirant.

– Miło poznać – rzucił pan Michał. – Choć okoliczności nie wskazują...

Też był zdenerwowany i poruszony. Zobaczył, że Tomasiewicz rozgląda się wokół, patrzy po licznych śladach świeżej ziemi w różnych miejscach trawnika i od razu zaczął tłumaczyć przyjaciela.

– Andrej chciał sprawdzić, czy nie ma tu innych skrzyń i oto co znalazł...

Aspirant kucnął na brzegu wykopu i przez chwilę przyglądał się kłębowisku na dole. Nie był to przyjemny widok, ale on patrzył na to z zupełnie innego punktu widzenia – znalazł wreszcie dowód, którego szukał.

Tomasiewicz wstał, odruchowo usiłował poprawić pogniecione i upaprane ziemią i gliną ubranie.

Od dworu nadchodził Andrej Horoszko w płaszczem narzuconym na ramiona i butelką w ręku.

– Dobrze, że pan tak szybko przyjechał! – zawołał na widok policjanta.

Przejęty okolicznościami przyspieszył kroku. Przedmiot, który trzymał w rękach, okazał się małą butelką w skórzanym futerale. Kilka blaszanych kieliszków w specjalnej kieszonce stanowiło komplet myśliwski.

– Z Klarą już w porządku – rzucił do Kalinowskiego. – To ona kazała mi zabrać ten sprzęt. Zobaczyła przez okno, że pan aspirant jest zupełnie przemoczony...

Ręce mu drżały, gdy otwierał butelkę, wyjmował kieliszek i napełniał go alkoholem.

– Lekarstwo – oznajmił, podając policjantowi.

Tomasiewicz zawahał się, ale przyjął poczęstunek. Wreszcie miał konkretny ślad, teraz nie mógł w żadnym wypadku zachorować. W żadnym wypadku.

Wypił jednym haustem i strzepnął naczyniem, zanim je zwrócił.

– Uprzedzałem, że można tu znaleźć coś, co się państwu nie spodoba – przypomniał.

Obszedł wykop wokoło, zaglądając do środka i sprawdzając ślady na zewnątrz.

– Dobra – powiedział. – Reszta to już nasza sprawa.

Wezwał policjanta, kazał mu zaciągnąć brezent nad dołem i zostać na straży.

– Nikomu nie wolno się zbliżać – rozkazał. – Rozumiesz? Dokładnie nikomu!

– Tak jest.

– Nawet panom, których tu widzisz – uzupełnił aspirant. – Od tej chwili jest to wyłącznie sprawa policji. Wkrótce zjawią się lekarz, technik kryminalny i wezmą się do swojej roboty.

Funkcjonariusz wyprostował się, jakby mu kazano stać na baczność, a aspirant gestem poprosił obecnych, by odsunęli się o kilkanaście kroków.

– Może wejdziemy do domu? – zaproponował Horoszko, ale Tomasiewicz pokręcił głową przecząco.

– Dziękuję, ale nie ma na to czasu. Teraz muszę wezwać ekipę, bo jeśli znowu zacznie padać, może zmyć wszystkie ślady...

– Ślady? – wzruszył ramionami Kalinowski. – To przecież stara mogiła. Ma z dziesięć albo i dwanaście lat.

Tomasiewicz drgnął zaskoczony.

– Tak? Dziesięć? Dwanaście? – powtórzył z namysłem. – Skąd pan to wie tak dokładnie, panie Kalinowski?

Pan Michał wzruszył ramionami.

– Tak mi się widzi... Lekarz powie to panu dokładniej, ja mogę tylko zgadywać.

– Ciekawe, jak to pan robi? – policjant przenikliwie spojrzał na Kalinowskiego. – Że akurat tyle, nawet ja bym nie poznał tak od razu, mimo lat doświadczeń.

Uśmiechnął się przyjaźnie.

– Zostanie pan trochę? Może będę miał pytanie także do pana. W takich sprawach liczy się każda pomoc...

Pan Michał skinął głową.

– Miałem jechać do siebie, ale skoro tak pan stawia sprawę...

– Zostań – poprosił Horoszko. – Będzie mi raźniej. Poślemy kogoś do Kalinówki.

Czuł się niezręcznie wobec policjanta za ich ostatnie rozmowy po znalezieniu skrzyni. Teraz dowiedział się, czego wówczas szukał aspirant.

– Nie mam nic przeciw temu, by pan zabrał takie „znalezisko” – oświadczył z bladym uśmiechem. – I to im prędzej, tym lepiej.

Tomasiewicz nie odpowiedział uśmiechem, bo naturalnie także bardzo dobrze pamiętał ich poprzednie spotkanie i kłótnie o skarb.

– Muszę zawiadomić ekipę techniczną – odezwał się z zafrasowaną miną. – Gdzie tu jest telefon?

– W Zabłudowie – podrzucił pan Michał. – Choćby w aptece.

– Dobra – skinął Tomasiewicz. – Proszę panów o pozostanie na miejscu. Odbiorę zeznania zaraz po powrocie.

– Ode mnie też? – podniósł brwi pan Michał. – Ja przyjechałem już pod odkopaniu tych...

– Przepraszam, ale szczegóły są ważne – uśmiechnął się Tomasiewicz półgębkiem. – To przecież mało znana, niejasna sprawa, więc sam pan rozumie...

Andrej Horoszko przyjął wyjaśnienia policjanta z nieukrywanym zaskoczeniem.

– Mało znana? – powtórzył. – Przecież pan od początku wiedział, czego szuka.

Tomasiewicz nawet nie mrugnął okiem.

– Tylko przypuszczałem – poprawił. – To zupełnie nie to samo, co wiedzieć albo choćby jedynie podejrzewać.

Skinął policjantowi, chcąc mu przypomnieć wydany poprzednio rozkaz.

– Nikogo nie dopuszczać, pamiętaj!

***

Aspirant Tomasiewicz znalazł telefon w aptece Kamińskiego przy rynku w Zabłudowie.

– Proszę o połączenie z panem komendantem – powiedział do słuchawki. – Sprawa najwyższej wagi.

Łączność uzyskał po kilku minutach.

– Melduję, panie komendancie, że potwierdza się wszystko, o czym raportowałem w ostatnich meldunkach. Odnalazłem ciała zgodnie z doniesieniem Józefa Kurpika zakopane na terenie ogrodu dworu w Złotnikach. Wezwałem ekipę techniczną do przeprowadzenia badań na miejscu, ale nie ma najmniejszych wątpliwości, że mam to, za czym się uganiałem.

– Doprawdy? – spytał komendant Sobociński. – Masz pan jakieś potwierdzenie tej teorii?

– Byłem właśnie przy wykopie, w którym leżą ciała. W miejscu, wskazanym przez naszego informatora. Nie odkryłem ich poprzednio dlatego, bo albo Kurpik źle podał odległość, albo ja źle ją odmierzyłem.

– Pan to źle wymierzyłeś – stwierdził z przyganą Sobociński. – Co dalej?

– Ofiary to najprawdopodobniej dwaj mężczyźni, zabici podobno na tle rabunkowym. Podejrzani – Justyna Nowacka, była właścicielka Złotnik i Michał Kalinowski, dziedzic Kalinówki. Czy pan komendant da rozkaz, abym prowadził dochodzenie w tej sprawie?

– Zezwalam – zdecydował natychmiast Sobociński. – Sam udzielę wskazówek ekipie technicznej, żeby nie było fuszerki. Wiesz pan, gdzie znajdują się podejrzani?

– Nowacka podobno wyjechała z Polski, ale z posterunków nie potwierdzono, by ktoś taki przekraczał granicę. Kalinowskiego mam, że tak powiem, pod ręką i natychmiast go przesłucham.

– Niech pan to prowadzi – powtórzył Sobociński. – Skoro mamy ciała, może wreszcie dojdziemy do jakiegoś wyjaśnienia tych dziwacznych wydarzeń. Tylko działaj pan z głową, nie wystrasz podejrzanych, nie zadeptaj śladów. Nie bądź pan jak słoń w składzie porcelany. Czy to jasne?

– Tak, panie komendancie. Chodzi mi jeszcze o naszego informatora. Jak pan komendant pamięta, pogoniłem go, a teraz bardzo by się nam przydał. Czy pan komendant mógłby spowodować, aby go odszukano i sprowadzono na komendę? Zaoszczędzilibyśmy dużo czasu... Przepraszam, panie komendancie, czy pan mnie słyszy? Halo? Panie komendancie! Halo!

Połączenie zostało przerwane, w słuchawce zaległa głucha cisza. Tomasiewicz bezskutecznie naciskał widełki, odpowiadał mu tylko suchy trzask. Awaria.

– A niech to wszyscy diabli!

Nie był pewny, czy udało mu się przekazać wszystkie niezbędne informacje.NA TROPIE

Ekipa policyjna, która nadjechała służbowym samochodem, składała się z lekarza, technika od kryminalistyki i dwóch policjantów w mundurach.

Przodownik wyskoczył z auta, rozejrzał się spod daszka czapki i machnął dłonią w kierunku ogrodu, gdzie stał na straży ich poprzednik.

Ale nieoczekiwanie cała ekipa napotkała przeszkodę.

– Nie wolno podchodzić! – zawołał wartownik.

– Ślepy jesteś?! – warknął na niego przodownik. – Jesteśmy ekipą techniczną z komendy wojewódzkiej.

– Nie wolno! – powtórzył ostro policjant, sięgając dłonią do pasa, gdzie miał pistolet w kaburze.

Przodownik aż kipiał z gniewu.

– Ty baranie! Ślepiów nie masz?! Masz się słuchać, kiedy starszy stopniem do ciebie mówi!

Wartownik wyjął broń i skierował w stronę nadchodzących.

– Stój! Bo będę strzelał!

Dwaj funkcjonariusze przepisowo niosący karabiny na ramieniu zdezorientowani spojrzeli na przełożonego.

– Rozkaz starszego aspiranta! – wykrzyknął wartownik nie opuszczając lufy. – Nikogo nie dopuszczać! Cofnąć się natychmiast, bo ślady zadepczecie!

– Ale przyjechaliśmy właśnie w sprawie zbadania śladów.

– Ani kroku! – wartownik nie zamierzał ustępować.

Stojący opodal Michał Kalinowski i Andrej Horoszko patrzyli na jego zachowanie nie mniej zaskoczeni od przybyłych.

– Prawda – potwierdził Kalinowski. – Przy nas aspirant Tomasiewicz kazał temu kapralowi pilnować miejsca i nikogo nie dopuszczać.

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.