DwubieguNova… czyli ta, która kocha za bardzo - ebook

Trzydzieści lat - to brzmi dumnie…

…czyli wybór wierszy

z lat 2013-2018

Lęk

niczego nie ma choć jest

wszystko bez znaczenia

upadłe liście

mokre gwiazdy pod stopami

podeptane

lęk

że może nas nie ma

choć jesteśmy

Pytanie

dokąd idziemy

z uśmiechem na twarzy

mówisz mi

że lubisz czereśnie

i że mało ich było w tym roku

obejmujesz mnie ramionami

tak staję się cała

czerwcem

i nie wiem już

nie pamiętam

o co cię właściwie pytałam

Tylko trochę

nie daję ci upominków

nie mówię ckliwych półsłówek

nie zasypuję wiadomościami

i pocałunkami

nie padam ci w ramiona

gdy przychodzisz

uśmiecham się tylko

i patrzę

i podaję ci rękę na zgodę

udając przed całym światem

że kocham cię

tylko trochę

Jesiennym świtem

między słowami

zabrakło nadziei

jesienny świt

zastaje mnie znów u okna

liczę przycupnięte na drzewie

ptaki

nie płaczę

opieram tylko na dłoniach

twarz zmęczoną

natłokiem myśli

i wczorajszymi pragnieniami

wtartymi w poduszkę

wraz z czarną maskarą

nie płaczę

przecież nie ma za czym

wszystko zostało tam

gdzie było

w mojej głowie

Pożegnanie

po raz ostatni

podaj mi rękę

na pożegnanie

a potem idź

i nie odwracaj się za siebie

bo jeszcze sił mi nie starczy

bo jeszcze zmienię zdanie

i pobiegnę za tobą

i rzucę ci się w ramiona

i będę cię całować

i prosić byś został

zupełnie bez potrzeby

Cząsteczka światła

ach

gdybym tylko mogła

kochać cię jeszcze bardziej

zamienić się w miłość

małą cząsteczkę światła

rozpłynąć się w powietrzu

byłabym dla ciebie

letnim wiatrem

kolorem soczystej zieleni

promieniem słońca

zapachem wiosny i bzu

i spokojem

kiedy zasypiasz

powiedz tylko

że chcesz

***

zwyczajnie jesteś

a ja słyszę w tobie poemat

w natchnieniu

próbuję cię nazwać i schwycić

w sidła metafor i porównań

zawrzeć w wersach

lub między wersami

a ty się wymykasz

i śmiejesz się jasno

jak rozćwierkane ptaki

jak chmury woda jak wiatr

umykasz przez palce

ja tonę w tobie

ty szumisz mienisz się

i złocistością migoczesz

nie umiem powiedzieć już

jak i czemu tak właśnie

cię kocham

Pan budzik

marzeń nie ma

zasnęły

z głową na twardej poduszce

oddycham

powietrzem pełnym nocy

szarym kurzem z parapetu

twoje kroki w mojej głowie

już rano

czas wstać

Zegar Zen

3:00 jestem prochem marnym a proch marny mną

6:00 TRRAAACH

9:00 szafa śpiewa

12:00 na niebie widać gwiazdy

wciąż (cię) kocham

Sztukmistrz

przysłaniasz sobą

ciszę niespokojną

ciężką od wspomnień

słów niewymówionych

przysłaniasz sobą

niebo ptaki kwiaty

i jednym ruchem dłoni

zmieniasz świat w mandarynkę

Kiedy

kiedy przyjdziesz

tęskno

patrzę w drzwi

zmęczona stukotem myśli

dzwonię i pytam

kiedy przyjdziesz

przerywany sygnał

tykający zegar

walący gong

serce

kiedy przyjdziesz

tylko cisza

ścian betonowych

jak pustynia

bez ciebie nie ma nic

Gdybyś

gdybyś mnie tylko przytulił

świat od razu stałby się lepszy

nie marzłabym tak

i znowu byłaby wiosna

i niebo nie spadłoby mi na głowę

gdybyś mnie tylko przytulił

nie błąkałabym się w obłąkaniu

nie snuła i nie tułała

nie gubiła mokrych rzęs na poduszce

nie byłabym zagubiona

gdybyś tylko był

Jesień

przyszła jesień

kroplami deszczu

każdy dzień spływa po mnie

jak po kaczce

każda chmura jest szara

pod nogami leżą błyszczące kasztany

utytłanymi w błocie butami

rozgarniam przestrzeń

pies szczeka polując na liście

suche i spękane usta

ciężkie od tuszu rzęsy

stada wron rozkrzyczanych

zobacz uśmiecham się

mimo wszystko

a rower przejechał ulicą

Wpół do czwartej

znowu mijasz mnie bez słowa

znowu milknę wpół zdania

zatrzymuję się wpół kroku

zamiast chwycić cię za rękę

i powiedzieć że cię kocham

obgryzam paznokcie

i liczę że się domyślisz

po bladej twarzy i wypiekach

i zapomnianych z roztargnienia kolczykach

a ty się uśmiechasz i znikasz

jak sen o poranku

jak złoty sierpień

i tylko cały pokój

cały świat

pachnie Tobą

wpół do czwartej

wpół do kocham

wpół do nigdy

Prośba

daj mi szansę

ja wszystko ci wynagrodzę

to że bywam roszczeniowa

trudna i ubieram się w czerń

wytłumaczę się za tamto wczoraj

i za jutro i za zbyt słoną zupę

wszystko to przecież od łez

to nieważne że ona z tobą jest

Koniec Wersji DemonstracyjnejMałgorzata Strzelecka jest video bloggerką prowadzącą na YouTubie kanał o zaburzeniach i chorobach psychicznych – DwubieguNova i o terapii alternatywnej EZOterapia by DwubieguNova. Z wykształcenia jest filologiem, z zawodu - bioenergoterapeutką i tarocistką. Od lat zmaga się chorobą afektywną dwubiegunową i osobowością chwiejną emocjonalnie. Cały swój czas poświęca więc pomocy osobom potrzebującym wsparcia i walce ze stygmatyzacją chorych psychicznie.

Dziękujemy za skorzystanie z oferty naszego wydawnictwa i życzymy miło spędzonych chwil przy kolejnych naszych publikacjach.

Wydawnictwo Psychoskok