Dziamdziorek i Mamrotek wyruszają w świat - ebook

–Powódź, powódź! – wołał Dziamdziorek. – Woda zalewa nasz dom! Wstawaj, bracie skrzacie!

Mamrotek otworzył jedno oko i spytał:

–Gdzie ja jestem?

–W naszej zimowej norze – odparł Dziamdziorek. – Szybko wstawaj, Mamrotku, uciekajmy, woda, wszędzie woda!

–Racja – przytaknął Mamrotek, kiedy zimna kropelka spadła mu na nos – mamy przeciek.

–Zaleje nas, jak nic nas zaleje i utoniemy – rozpaczał Dziamdziorek, biegając po całej norce. – Trzeba stąd uciekać. Ratuj się, kto może!

–Uciekać?... – spytał Mamrotek po dłuższej chwili. Usiadł na stosie liści i tarł piąstkami zaspane oczy. – Dokąd?

–Przed siebie, w dal, najlepiej w cały świat! – wykrzykiwał Dziamdziorek. – Musimy się stąd wynosić.

–Aha – powiedział Mamrotek, z zaciekawieniem obserwując strużkę wody, która powolutku wkradała się do ich zimowej norki. – Dziamdziorku, idzie wiosna.

–Idzie?... Gna pełną parą! Zaraz nas stąd wypłucze.

Tymczasem Mamrotek przeciągnął się, nucąc:

Stopniały śniegi,

wezbrały wody,

a ja nie jestem

już taki młody,

jak w zeszłym roku...

–Zbieraj się, uciekajmy! – nawoływał Dziamdziorek. – Wyraźnie słyszę chlupotanie.

Skakał przy tym z jednej grudki ziemi na drugą, one zaś miękły pod naporem coraz śmielej wdzierającej się wody.

–Racja – zgodził się z bratem skrzatem Mamrotek – zdaje się, że słyszałem jedno chlupnięcie.

–Prędzej, prędzej, Mamrotku, bo nie zdążymy! – wykrzykiwał Dziamdziorek.

–Tylko nie zapomnij zabrać złotego guzika wujka Franka – ziewnął Mamrotek. – Ten guzik zawsze do czegoś nam się przydał.

Dziamdziorek miotał się po całej norce w poszukiwaniu złotego guzika wujka Franka, a Mamrotek opowiadał rozespanym głosem:

–Właśnie śniłem coś pięknego, ogromnego... Dziamdziorku, to chyba był cały świat?

–Na pewno nie – oświadczył z przekonaniem Dziamdziorek – ogromny świat nie przyśni się komuś nie większemu od wiewiórki.

–Wielkolud – zamruczał Mamrotek, wygarniając z włosów zeschłe liście – raptem wyższy o pół głowy. Za to ja jestem starszy od ciebie, mój braciszku. Starszy i... bardziej śpiący.

–Wstawaj, leniu, wstawaj! – wrzeszczał Dziamdziorek. – Słyszysz groźne bulgotanie?!

–No dobrze już, dobrze – marudził Mamrotek. – Tylko nie szarp mnie zanadto! Ręce mi powyrywasz. Nie takie bulgotania się słyszało...

Dziamdziorek znalazł złoty guzik ukryty pod muszelką, schował go do plecaka i pchając przed sobą zaspanego Mamrotka, z trudem posuwał się w górę nory. Wreszcie obaj wystawili głowy spod korzenia starego jesionu.

*

–Roztopy, potworne roztopy! – jęknął Mamrotek. – Że też tym śniegom chce się roztapiać na wiosnę.

Ledwo wskoczyli na nagrzany słońcem kamień, już struga błota wdarła się do ich zimowego mieszkania.

–Czemu świat wciąż się zmienia i zmienia? – narzekał Mamrotek. – Raz zimno, raz ciepło, raz sucho, raz mokro, raz ciemno, raz jasno... Raz wiosna przychodzi, raz zima odchodzi. Dziamdziorku, czy nie mogłoby być zawsze tak samo?

–Nie wiem... – Dziamdziorek podrapał się po głowie. – Jeżeli jest tak, jak jest, pewno nie może być inaczej. Ruszaj, przejdziemy groblą wokół kaczej sadzawki.

–Chciałbym jeszcze trochę pospać – dąsał się Mamrotek – spania nigdy nie jest za dużo...

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.