Dzieci królowej elfów 5 - W obozie wroga - ebook

1.

– Uważaj, Stokrotko! – wykrzyknęła Borówka.

Stokrotka odskoczyła na bok, unikając świszczącego cięcia. Wtedy uniosła swój miecz, aby zadać cios przeciwnikowi. On zdążył jednak ustawić się do nowego pchnięcia. W ostatniej sekundzie udało się jej je odeprzeć.

– No, dalej, atakuj go! – wrzasnął Mniszek. – Nie jesteś dość szybka.

„Niechże w końcu siedzą cicho i zachowają dla siebie swoje cenne rady” – pomyślała Stokrotka. „I tak jest już wystarczająco trudno”.

Zacisnęła zęby i mocniej ścisnęła miecz w dłoni.

– Powinniśmy chyba zrobić przerwę w treningu… – Zawilec opuścił swój miecz.

Stokrotka usiadła i otarła pot z czoła. Borówka podała jej kubek wody.

– Jak sobie radzę? – zapytała Stokrotka. Bardzo chciała nauczyć się walki wręcz, a Zawilec obiecał, że będzie ją szkolił.

– Całkiem nieźle – odpowiedział. – Chociaż może być dużo lepiej. Musisz więcej ćwiczyć. Dopóki płyniemy, mamy na to dużo czasu.

Przemieszczali się w dół rozległej rzeki. Coraz dalej na wschód, gdzie znajdowała się ich ojczyzna.

Razem było ich pięcioro. Wśród nich znajdowała się córka królowej elfów Stokrotka i jej brat Mniszek, który został przemieniony w wilka. Towarzyszyli im przyjaciółka Stokrotki Borówka i rycerz Zawilec. Ostatni z podróżników nazywał się Smardz. Był człowiekiem, który dołączył do grupy elfów, żeby pokazać im drogę.

Na dziobie stał kapitan, który nieustannie obserwował trasę. Teraz podszedł do nich i oznajmił:

– Wkrótce podróż dobiegnie końca. Zbliżamy się do miejsca, gdzie rzeka znika.

– Znika? – nie zrozumiał Zawilec. – Jak to?

– Jej wody wpływają do szczeliny między skałami – objaśnił kapitan. – Miejsce to jest nazywane Gardzielą. Niektórzy uważają, że rzeka wpada prosto do świata podziemi. Inne teorie głoszą, że płynie pod ziemią i wypływa ponownie na powierzchnię w jakimś innym kraju. Nikt nie wie, kto ma rację. Ale jedno jest pewne: ta łódź wkrótce będzie musiała zawrócić. Dlatego pytam: gdzie was wysadzić? Na północ czy południe od rzeki?

Stokrotka rozejrzała się. Na północy aż do samego brzegu rzeki widać było strome skały. Po drugiej stronie rzeki, jak tylko okiem sięgnąć, rozciągała się rozległa równina.

– Najłatwiej będzie nam się przemieszczać po stronie południowej – stwierdziła. – Jak ty uważasz, Smardzu? Znasz choć trochę te okolice?

– Niestety, nie znam ich w ogóle – wyznał. – Nigdy nie byłem w tej części świata. Niezbyt się wam przydam jako przewodnik.

Borówka wyglądała na bardzo nieszczęśliwą.

– Ale zostaniesz z nami, prawda? – zapytała go.

– Jeśli mogę – odpowiedział. – Od kiedy opuściłem mój lud, byłem zupełnie sam. Jesteście moimi pierwszymi przyjaciółmi.

– Jak sądzisz, Borówko? – Stokrotka zwróciła się do przyjaciółki z żartobliwym uśmiechem. – Powinniśmy pozwolić mu zostać?

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.