Dziękuję za wspomnienia - ebook

Dziękuję moim bliskim za miłość, pomoc i wsparcie:

Davidowi, Mimmie, tacie, Georginie, Nicky, Rocco,

Jayowi, Bredzie i Neilowi. Wyrazy wdzięczności

dla Marianne za jej dotyk Midasa i zaraźliwe wizje

oraz dla Lynne Drew, Amandy Ridout, Claire Bord,

Moiry Reilly, Tony’ego Purdue, Fiony McIntosh i całego

zespołu HarperCollins. Ogromne podziękowania

jak zwykle dla Vicki Satlow i Path Lynch, oraz

dla moich przyjaciół za wsparcie i wzięcie udziału

w przygodzie. Szczególne wyrazy wdzięczności

dla boskiej Sarah. Dziękuję również Markowi

Monahanowi z Trinity College, Karen Breen

z Irlandzkiego Centrum Transfuzji i Bernice

z Viking Splash Tours.Prolog

Zamknij oczy i wpatrz się w ciemność.

To była rada mojego ojca, kiedy jeszcze jako mała dziewczynka nie mogłam zasnąć. Teraz nie chciałby, żebym to zrobiła, ale i tak podążam za jego radą.

Wpatruję się w niezmierzoną czerń rozciągającą się poza zamknięte powieki. Chociaż leżę nieruchomo na ziemi, czuję się zawieszona w najwyższym punkcie, w jakim mogłabym się znaleźć; trzymam się gwiazdy na nocnym niebie, zwieszając nogi nad chłodną czarną nicością. Spoglądam po raz ostatni na moje palce oplatające blask i rozwieram je. Spadam, płynę, znowu opadam, czekając na lądowanie.

Już jako dziecko walczące ze snem wiedziałam, że za delikatną zasłoną powiek rozciągają się kolory. Drażnią mnie, wabią, wzywają, żebym otworzyła oczy i nie spała. Błyski czerwieni i bursztynu, żółci i bieli wypełniają ciemność. Nie daję się wciągnąć. Buntuję się i zaciskam mocniej powieki. Zablokuję ziarenka światła, zwykłe zakłócenia, które nie pozwalają nam zasnąć – znak, że życie to więcej niż tylko egzystencja ziemska.

Ale we mnie nie ma życia. Nie czuję go, leżę u stóp schodów. Serce bije mi coraz szybciej, samotny wojownik stojący na ringu, wyrzucając triumfalnie w górę dłoń odzianą w czerwoną bokserską rękawicę. Odmawia poddania się.

To jedyna część mnie, która chce żyć, której kiedykolwiek na czymkolwiek zależało. Z wysiłkiem pompuje krew do całego ciała, żeby je wyleczyć, zastąpić to, co tracę. Czerwony płyn opuszcza jednak moje ciało tak szybko, jak dociera do jego granic, formując głęboki ciemny ocean wokół, tam gdzie upadłam.

Szybko, szybko, szybko. Zawsze gdzieś się spieszymy. Nigdy nie zostajemy w jednym miejscu, ciągle usiłujemy dostać się gdzie indziej. Powinnam stąd wyjść pięć minut temu, muszę tam być teraz. Telefon znowu dzwoni, doceniam ironię losu. Mogłam go odebrać teraz.

Teraz, nie wtedy.

Mogłam bez pośpiechu pokonać każdy z tych schodków. Ale zawsze gdzieś się spieszymy. Z wyjątkiem mojego serca, które zwalnia. Nie obchodzi mnie to już. Kładę dłoń na brzuchu. Jeżeli moje dziecko odeszło, a tak podejrzewam, dołączę do niego tam… tam, gdzie? Gdziekolwiek. Ono. Bezduszne słowo. Ona lub on, taki młody. Kim by się stał, nadal pozostaje pytaniem. Będę jego matką tam… gdziekolwiek.

Tam, nie tutaj.

Powiem mu: przykro mi, kochanie. Przepraszam, że zrujnowałam twoje szanse, moje szanse, nasze szanse na wspólne życie. A teraz zamknij oczka i wpatrz się w ciemność, tak jak to robi mamusia. Razem odnajdziemy drogę.

W pomieszczeniu rozlega się jakiś głos. Czuję czyjąś obecność.

– O Boże, Joyce. O Boże! Słyszysz mnie, kochanie? O Boże! O Boże! Nie, błagam, nie! Dobry Boże, tylko nie moja Joyce, nie odbieraj mi jej. Trzymaj się, kochanie, jestem tutaj. Tatuś jest przy tobie.

Nie chcę się trzymać i zamierzam mu o tym powiedzieć. Słyszę swój własny jęk, zwierzęcy, płaczliwy. Zdumiewa mnie i przeraża. Chcę powiedzieć tacie, że mam plan. Odejdę, bo tylko w ten sposób mogę być z moim dzieckiem.

Później, nie teraz.

Powstrzymał mnie od upadku, ale jeszcze nie wylądowałam. Zamiast tego balansuję w próżni, zawieszona do czasu podjęcia decyzji. Chcę spadać dalej, ale ojciec dzwoni po karetkę i trzyma moją dłoń z taką żarliwością, jakby chciał ocalić swoje życie. Jakby miał tylko mnie. Odgarnia mi włosy z czoła i głośno płacze. Nigdy nie słyszałam, jak płakał, nawet gdy umarła mama. Ściska moją dłoń z siłą, której nie spodziewałam się w jego starczym ciele. Przypominam sobie, że ma tylko mnie i że znowu, tak jak kiedyś, jest dla mnie całym światem. Krew nadal płynie przez moje ciało. Szybko, szybko, szybko. Zawsze się gdzieś spieszymy. Może znów to robię. Może jeszcze nie czas, żebym odeszła.

Czuję stwardniałą skórę starych dłoni na moich palcach. Intensywność uścisku i znajomy dźwięk głosu zmuszają mnie do otwarcia oczu. Wypełnia je światło i dostrzegam twarz taty. Widok, którego nigdy więcej nie chcę zobaczyć. Kurczowo uchwycony swojego dziecka. Wiem, że straciłam swoje, i nie mogę mu pozwolić na utratę jego. Podejmuję decyzję i wypełnia mnie ból i smutek. Wylądowałam. A moje serce nadal bije.

Nawet złamane, nie przestaje pracować.1

– Transfuzja krwi – oznajmia doktor Fields z podium w sali wykładowej wydziału sztuk pięknych Trinity College. – Jest to proces przetaczania krwi lub produktów krwiopochodnych jednej osoby do układu krążenia drugiej. Transfuzje krwi mogą być sposobem na niektóre problemy medyczne, jak na przykład duża utrata krwi w następstwie urazu, operacja, szok oraz w przypadkach, w których zawodzi mechanizm produkcji czerwonych krwinek. Kilka faktów: każdego tygodnia w Irlandii potrzeba trzech tysięcy dawców. Tylko trzy procent populacji liczącej niemal cztery miliony oddaje krew. Ocenia się, że w którymś momencie życia jedna osoba na cztery będzie potrzebowała transfuzji. Rozejrzyjcie się teraz wokół.

Pięćset głów obraca się na wszystkie strony. Zmieszane chichoty przerywają ciszę.

Doktor Fields podnosi głos, przekrzykując nagły hałas.

– Przynajmniej sto pięćdziesiąt osób w tym pokoju będzie kiedyś potrzebowało krwi.

To ich ucisza. W górze pojawia się dłoń.

– Tak?

– Ile krwi potrzebuje jeden pacjent?

– Jak długa jest struna, kretynie? – rzuca ktoś z tyłu.

W głowę młodego ciekawego studenta uderza papierowa kula.

– To bardzo dobre pytanie. – Doktor Fields spogląda surowo na spowitą półmrokiem salę. Nie widzi studentów, oślepiona światłem projektora. – Kto je zadał?

– Dover – wykrzykuje ktoś z innego kąta auli.

– Jestem pewna, że pan Dover potrafi odpowiadać samodzielnie. Jak ma pan na imię?

– Ben – odpowiada zmarkotniały Dover.

Studenci wybuchają śmiechem. Doktor Fields wzdycha ciężko.

– Ben, dziękuję za pytanie. Nie ma głupich pytań. Po to właśnie mamy Tydzień Krwiodawstwa, żeby wyjaśnić wszelkie niewiadome, jakie przyjdą wam do głowy w związku z tym tematem, i dowiedzieć się jak najwięcej o transfuzjach, zanim, mam nadzieję, zdecydujecie się oddać krew. Dzisiaj, jutro i każdego dnia do końca tygodnia na terenie kampusu, a w przyszłości być może regularnie, w klinice krwiodawstwa.

Główne drzwi otwierają się i do środka wdziera się blask. Na sali pojawia się Justin Hitchcock, skoncentrowany, trzymając pod pachą wyślizgujący mu się coraz bardziej plik folderów. Poprawia je kolanem. W prawej ręce trzyma wypchaną teczkę i plastikowy kubek z kawą. Stawia kroki powoli, jakby ćwiczył tai-chi. Na jego twarzy pojawia się uśmiech, gdy równowaga zostaje przywrócona. Potem ktoś parska i wszystko zaczyna się od nowa.

Trzymaj się, Justin. Nie patrz na kubek, tylko oceń sytuację. Kobieta na podium, pięćset dzieciaków na sali, wszyscy wpatrzeni w ciebie. Powiedz coś. Najlepiej coś inteligentnego.

– Nie rozumiem, o co tu chodzi – rzuca w ciemność, w której wyczuwa bliżej niesprecyzowaną formę życia. Forma życia zaczyna trajkotać, kiedy Justin cofa się w stronę drzwi, żeby sprawdzić numer.

Nie rozlej kawy. Nie rozlej cholernej kawy.

Otwiera drzwi, wpuszczając do środka światło, które wydobywa z ciemności twarze studentów.

Ha, ha, ha. Zagubiony człowiek. Nic zabawniejszego.

Ma zajęte ręce, ale udaje mu się przytrzymać drzwi nogą. Spogląda na numer na nich, a potem na kartkę, która, jeżeli zaraz jej nie złapie, spadnie na podłogę. Próbuje ją zatrzymać. Niewłaściwa ręka. Plastikowy kubek z kawą spada na podłogę, a za nim kartka papieru.

Cholera jasna! Znowu to trajkotanie. Nie ma nic zabawniejszego niż zagubiony człowiek, który rozlał kawę i upuścił rozkład zajęć.

– Mogę w czymś pomóc? – pyta kobieta, schodząc z podium. Justin odwraca się w jej stronę, drzwi się zamykają. Znów zapada mrok.

– Tutaj… tam jest napisane, że mam w tej sali zajęcia. – Kiwa głową w kierunku nasiąkniętej kawą rozpiski.

– Zapisy dla studentów zagranicznych są w sali egzaminacyjnej.

Justin marszczy brwi.

– Nie, ja…

– Przepraszam. – Kobieta podchodzi bliżej. – Wydawało mi się, że słyszę amerykański akcent.

Podnosi kubek i wyrzuca go do kosza, nad którym widnieje napis „Nie wnosić płynów na salę”.

– Och… przepraszam.

– Starsi studenci zbierają się w sąsiedniej sali – rzuca kobieta szeptem. – Niech mi pan wierzy, nie chciałby pan dołączyć do tego tu stadka.

Justin chrząka i prostuje się, poprawiając plik dokumentów trzymanych pod pachą.

– Tak naprawdę wykładam historię sztuki i architektury.

– Wykłada pan?

– Gościnnie. Chociaż może trudno w to pani uwierzyć.

Dmuchnięciem usiłuje odsunąć włosy ze spoconego czoła.

Strzyżenie. Pamiętaj, żeby się ostrzyc. Znowu to trajkotanie. Zagubiony wykładowca, który rozlał kawę, upuścił plan zajęć, za chwilę wypadną mu spod pachy foldery, a na dodatek potrzebuje wizyty u fryzjera. Nic zabawniejszego.

– Profesor Hitchcock?

– Tak, to ja. – Czuje, że dokumenty wyślizgują mu się spod ramienia.

– Och… bardzo przepraszam – szepcze kobieta. – Nie wiedziałam. – Przytrzymuje jego folder. – Doktor Sara Fields z ICT. Powiedziano mi, że mogę porozmawiać przez pół godziny ze studentami przed pana wykładem, oczywiście jeżeli wyrazi pan zgodę.

– Cóż, nic o tym nie wiem, ale no problemo.

No problemo? Potrząsa głową nad własną głupotą i rusza w kierunku drzwi. Starbucksie, nadciągam.

– Profesorze Hitchcock?

Zatrzymuje się przy wyjściu.

– Tak?

– Może zechciałby pan do nas dołączyć?

Z całą pewnością nie. W kawiarni jest cappuccino i ciastko cynamonowe zarezerwowane specjalnie dla mnie. Nie. Po prostu powiedz nie.

– Em… nnnn-o dobrze. Oczywiście.

Trajkotanie, znów to trajkotanie. Wykładowca złapany w sieci. Zmuszony do czegoś, czego wyraźnie nie chce robić, przez atrakcyjną młodą kobietę w białym fartuchu, która twierdzi, że jest lekarzem i pracuje dla organizacji o niezbyt zrozumiałym skrócie w nazwie.

– Wspaniale. Witamy.

Kobieta poprawia folder pod jego pachą i wraca na podium, aby kontynuować wykład.

– No dobrze, proszę wszystkich o uwagę. Wróćmy do pytania o to, ile krwi może potrzebować pacjent. Ofiara wypadku samochodowego może potrzebować do trzydziestu jednostek, operacja krwawiącego wrzodu żołądka między trzy a trzydzieści jednostek. Wszczepienie by-passa tętnicy wieńcowej wymaga podania od jednej do pięciu jednostek. Ilości są różne, ale tak czy inaczej widzicie chyba, dlaczego zawsze potrzebujemy dawców.

Justin siada w pierwszym rzędzie i przysłuchuje się z przerażeniem dyskusji, do której się przyłączył.

– Czy ktoś ma pytania?

Możemy zmienić temat?

– Czy za oddanie krwi dostaje się pieniądze?

Więcej chichotów.

– Nie w naszym kraju.

– Czy krwiodawcy wiedzą, kto dostał ich krew?

– Krwiodawcy zazwyczaj zachowują anonimowość, ale bank krwi może zawsze odnaleźć dawcę po dokumentacji sporządzonej podczas pobierania, testów, oddzielania poszczególnych składników krwi, magazynowania i wreszcie podania ich biorcy.

– Czy każdy może oddać krew?

– Dobre pytanie. Mam tutaj listę przeciwwskazań. Proszę, żebyście uważnie ją przeczytali. Możecie też zrobić notatki. – Doktor Fields umieszcza folię na projektorze i jej biały fartuch odbija zamazany zarys kogoś, kto wyraźnie potrzebuje transfuzji. Odsuwa się i zdjęcie wypełnia ekran na ścianie.

Ludzie jęczą i po sali przebiega słowo „obrzydliwe”, niczym meksykańska fala, dwukrotnie zahaczając Justina. Robi mu się słabo i odwraca wzrok od ekranu.

– Och, nie ta folia – rzuca doktor Fields niewinnie i wymienia ją na obiecaną listę.

Justin czyta ją z ogromną nadzieją, że strach przed igłami i widokiem krwi pozwolą go wyeliminować jako ewentualnego dawcę. Nie ma szczęścia. Choć to i tak nie ma żadnego znaczenia. Szanse, że odda komukolwiek choćby kroplę krwi są tak małe, jak na dokonanie genialnego odkrycia nad ranem.

– Przykro mi, Dover. – Kolejna papierowa kulka uderza w głowę Bena. – Homoseksualiści nie mogą oddawać krwi.

Ben spokojnie pokazuje środkowy palec swojemu prześladowcy.

– To dyskryminacja – wykrzykuje jakaś dziewczyna.

– A przede wszystkim temat na osobną dyskusję – odpowiada doktor Fields. – Pamiętajcie, że wasze ciała w ciągu dwudziestu czterech godzin są w stanie zastąpić ubytek oddanej krwi. Jedna jednostka krwi to około pół litra. Ponieważ w naszych żyłach krąży od czterech do sześciu litrów krwi, przeciętna osoba może sobie pozwolić bez problemu na ubytek połówki.

Studenci śmieją się dziecinnie, dostrzegając w jej słowach aluzję do alkoholu.

– Kochani, spokój. – Doktor Fields klaszcze w dłonie, desperacko usiłując przyciągnąć ich uwagę. – Tydzień Krwiodawstwa to nie tylko okazja do ofiarowania krwi, ale także czas na uświadomienie ludzi. Możemy sobie żartować do woli, ale byłoby dobrze, gdybyście mieli świadomość, że w tej chwili czyjeś życie, kobiety, dziec­ka, mężczyzny, może zależeć od was.

W sali zapada nagle cisza. Nawet Justin przestaje mówić do siebie w myślach.2

– Profesorze Hitchcock? – Doktor Fields podchodzi do Justina, który układa notatki na pulpicie podczas pięciominutowej przerwy dla studentów.

– Proszę mi mówić Justin.

– W takim razie proszę mi mówić Sara. – Wyciąga dłoń.

– Miło mi, Saro. – Bardzo mi miło.

– Chciałam się tylko upewnić, że zobaczymy się później.

– Później?

– Tak, później. To znaczy… po wykładzie. – Uśmiecha się.

Flirtuje ze mną? Minęło już tyle czasu… skąd mam wiedzieć? Powiedz coś, Justin. Dalej, mów.

– Doskonale. Świetnie. Jesteśmy umówieni.

Sara ściąga usta, żeby powstrzymać uśmiech.

– Znakomicie. Będę czekała przed głównym wejściem o szóstej i sama cię zaprowadzę.

– Zaprowadzę dokąd?

– Do ruchomego punktu poboru krwi w kampusie. Stoi obok boiska do rugby, ale wolę cię tam sama odprowadzić.

– Ruchomy punkt poboru krwi… – Natychmiast ogarnia go przerażenie. – Em… nie sądzę, że…

– A po wszystkim może wyskoczymy na drinka?

– Wiesz co? Niedawno miałem grypę, więc chyba chwilowo nie kwalifikuję się na dawcę. – Rozkłada ręce i wzrusza ramionami.

– Bierzesz antybiotyki?

– Nie, ale może powinienem… – Chwyta się znacząco za gardło.

Doktor Fields uśmiecha się szeroko.

– Och, myślę, że sobie poradzisz.

– Nie, widzisz, ostatnio stykałem się z wieloma zakaźnymi chorobami. Malaria, ospa i tym podobne. Byłem w bardzo tropikalnym kraju. – Przypomina sobie usilnie listę przeciwwskazań. – A mój brat Al jest trędowaty. – Beznadziejne, cholernie beznadziejne wytłumaczenie.

– Naprawdę? – Fields unosi brew i chociaż Justin usiłuje zachować powagę, w końcu się uśmiecha. – Jak dawno temu wyjechałeś ze Stanów?

Myśl, człowieku. To może być podchwytliwe pytanie.

– Przeprowadziłem się do Londynu trzy miesiące temu – odpowiada wreszcie zgodnie z prawdą.

– Och, masz szczęście. Gdyby to były dwa miesiące, nie mógłbyś oddać krwi.

– Nie, zaraz, chwileczkę, niech pomyślę… – Skrobie się po brodzie zamyślony, mamrocząc pod nosem przypadkowo wybrane nazwy miesięcy. – Może jednak dwa miesiące temu. Jeżeli policzyć od dnia, w którym przyjechałem… – Zaczyna liczyć na palcach, z widoczną na twarzy koncentracją, wpatrując się w przestrzeń.

– Boi się pan, profesorze Hitchcock? – Fields uśmiecha się do niego.

– Czy się boję? Skądże! – Odrzuca głowę i parska śmiechem. – Czy wspominałem, że mam malarię? – Wzdycha, widząc, że Fields nie bierze jego słów poważnie. – Zabrakło mi już pomysłów.

– W takim razie do zobaczenia przed wejściem, o szóstej. Ach, i nie zapomnij czegoś przedtem zjeść.

– Oczywiście, bo przecież dostanę wilczego apetytu przed randką z wielką igłą zabójczynią – mamrocze, przyglądając się wychodzącej pani doktor.

Studenci wypełniają powoli aulę i Justin, zadowolony, usiłuje ukryć, nie wiedzieć czemu, uśmiech. Wreszcie to miejsce należy do niego.

No dobrze, moi roztrajkotani przyjaciele. Przyszedł czas zemsty.

Zaczyna, zanim jeszcze dobrze usadowią się na miejscach.

– Sztuka – anonsuje. Słyszy szelest wyciąganych z toreb notatników i ołówków, głośny świst i szczęk rozpinanych suwaków i klamerek, stukotanie ołówków, wszystko nowiutkie pierwszego dnia studiów. Czyściutkie, nieskazitelne, pachnące świeżością. Szkoda, że nie można tego samego powiedzieć o studentach. – Produkt ludzkiej kreatywności. – Nie daje im czasu na zaczęcie notowania. Przyszedł czas na zabawę. Przyspiesza. – Tworzenie pięknych i ważnych rzeczy – mówi, spacerując. Ciągle słyszy stukotanie ołówków i odgłosy rozpinanych suwaków.

– Proszę pana, czy mógłby pan to jeszcze raz pow…

– Nie – ucina. – Inżynieria. – Rusza dalej. – Praktyczne zastosowanie nauki w komercji lub przemyśle. – Na sali zapada kompletna cisza.

– Kreatywność i praktyczność. Owocem połączenia tych dwóch jest architektura.

Szybciej, Justin, szybciej!

– Architekturajestprzetworzeniemideiwrzeczywistośćfizyczną. Kompleksowastrukturauważniezaprojektowanazwłaszczazewzględu naspecyficznyokres. Abyzrozumiećarchitekturęmusimyzgłębićzwiązekpomiędzytechnologiąnaukąispołeczeństwem.

– Proszę pana, czy może…

– Nie. – Mimo to zwalnia. – Badamy, jak w ciągu stuleci architektura była i nadal jest kształtowana przez społeczeństwo, ale również jak sama na nie wpływa. – Przerywa, spoglądając na młode twarze, wpatrzone w niego oczy. Widzi ich umysły, puste naczynia czekające na wypełnienie.

Tyle nauki i tak mało czasu, tak niewiele w nich pasji dla prawdziwego zrozumienia. To jego zadanie, aby natchnąć ich tym zapałem, podzielić się z nimi swoim doświadczeniem, wspomnieniami z podróży, wiedzą o wszystkich arcydziełach stworzonych stulecia temu. Przeniesie ich z dusznej auli prestiżowego dublińskiego college’u do sal Luwru, usłyszy echo ich kroków, gdy razem będą przemierzać nawę katedry St-Denis i dalej, St-Germain-des-Prés aż do St-Pierre de Montmartre. Poznają nie tylko daty i statystyki, ale również zapach farb Picassa, fakturę barokowego marmuru. Dźwięk dzwonów katedry Notre Dame. Doświadczą tego wszystkiego tutaj, w tym pomieszczeniu. On im to zapewni.

Wpatrują się w ciebie, Justin. Powiedz coś.

Chrząka.

– Ten kurs nauczy was, jak analizować dzieła sztuki i jak rozpoznawać ich wartość historyczną. Pozwoli wam rozwinąć w sobie świadomość otoczenia, a jednocześnie pogłębi waszą wrażliwość na kulturę i ideały innych narodowości. Będziemy omawiać szerokie spektrum zagadnień: historię malarstwa, rzeźby i architektury od starożytnej Grecji do czasów współczesnych, wczesną sztukę irlandzką, malarzy renesansu włoskiego, wielkie gotyckie katedry Europy, architektoniczny splendor epoki geor­giańskiej i artystyczne osiągnięcia dwudziestego wieku.

Pozwala, żeby salę znów wypełniła cisza.

Czy żałują, że dowiedzieli się, czego będą się uczyć przez następne cztery lata swojego życia? A może ich serca biją szaleńczo z podniecenia na myśl o tym, co ich czeka? Nawet po tylu latach Justin czuje ten sam entuzjazm i uwielbienie dla budynków, obrazów i rzeźb całego świata. Euforia często pozbawia go tchu podczas wykładów. Musi pamiętać, żeby zwolnić tempo, nie powiedzieć im wszystkiego od razu, chociaż bardzo by chciał, żeby dowiedzieli się teraz, natychmiast!

Spogląda znowu na ich twarze i doznaje oświecenia.

Masz ich! Spijają słowa z twoich ust, chcą usłyszeć więcej. Udało ci się! Są pod twoim urokiem.

Ktoś puszcza bąka i cała sala wybucha śmiechem.

Justin wzdycha, nagle pozbawiony złudzeń.

– Nazywam się Justin Hitchcock – ciągnie znudzonym tonem. – Na moich wykładach gościnnych wprowadzę was w malarstwo europejskie, takie jak renesans włoski i francuski impresjonizm. Nauka będzie obejmowała krytyczną analizę obrazów, ikonografii i zrozumienie wielu technik używanych przez artystów od czasu Księgi z Kell po dzień dzisiejszy. Usłyszycie również wstęp do architektury europejskiej: świątynie greckie do czasów współczesnych i tak dalej. A teraz proszę o dwóch ochotników do pomocy. Ręce w górę.

I tak zaczął się kolejny rok. Nie w domu, w Chicago. Przyjechał do Londynu, żeby mieszkać w pobliżu byłej żony i córki. Kursował co jakiś czas do Dublina na gościnne wykłady. Inny kraj, ale ten sam temat. Tacy sami ludzie. Świeżo upieczeni studenci, roztrzepani, rozbawieni. Kolejna grupa przejawiająca niedojrzały brak zrozumienia dla jego pasji; z rozmysłem odwracająca się plecami do możliwości – nie, nie możliwości, do pewności – że nauczą się czegoś cudownego i wspaniałego.

Nie ma znaczenia, co teraz powiesz. Od tej chwili jedyną rzeczą, którą zapamiętają po tej lekcji, będzie pierdnięcie.3

– O co chodzi z tymi żartami o prukaniu, Bea?

– O! Cześć, tato.

– Co to za przywitanie?

– O rany, kurczę, tato, super, że dzwonisz. Minęło już… matko jedyna, całe trzy godziny od ostatniej rozmowy.

– W porządku, nie musisz być taka sarkastyczna. Czy twoja ukochana matka wróciła już do domu po wypadzie na miasto z okazji rozpoczęcia nowego życia?

– Tak, jest w domu.

– Czy przyprowadziła ze sobą cudownego Laurence’a? – Nie potrafi powstrzymać się od sarkazmu. Nienawidzi się za to, ale jednocześnie nie chce się wycofać, nie potrafi przeprosić i w efekcie robi to, co zwykle, czyli drąży problem, zaogniając sytuację. – Laurence – powtarza z przesadnym akcentem. – Laurence z… em… przepukliną pachwinową.

– Ale z ciebie palant, tato. Musisz cały czas gadać o jego przydatkach? – Bea wzdycha znudzona.

Justin zrzuca z siebie gryzący koc z taniego dublińskiego hotelu, w którym się zatrzymał.

– Daję słowo, Bea. Kiedy się pojawi następnym razem, sama sprawdź. Nosi zdecydowanie za ciasne spodnie na to, co usiłuje w nich schować. Powinni wymyślić jakąś specjalną nazwę. Coś-tam-itis – Jądritis. – W tej dziurze są tylko cztery programy telewizyjne, w tym jeden w języku, którego kompletnie nie rozumiem. Brzmi to, jakby ciągle chrząkali i przygotowywali się do splunięcia po spożyciu obrzydliwego coq-au-vin produkcji twojej matki. W moim cudownym domu w Chicago miałem dwieście kanałów telewizyjnych – Penisitis. Fjutitis. Ha!

– Z których nigdy nie korzystałeś.

– Ale miałem przynajmniej wybór. Mogłem postanowić, że nie będę oglądał żadnego z programów o majsterkowaniu, muzyce albo nagich kobietach tańczących na stołach.

– Rozumiem, że to ogromny wstrząs, tato. Iście traumatyczne przeżycie dla ciebie, podobno dorosłego człowieka, podczas gdy ja, w wieku szesnastu lat, musiałam sama przyzwyczaić się do rozwodu moich rodziców i przeprowadzki z Chicago do Londynu.

– Masz teraz dwa domy i dostajesz dodatkowe prezenty. Tak ci źle? – marudzi Justin. – Poza tym to był twój pomysł.

– Ja chciałam tylko pójść do szkoły baletowej w Londynie, a nie, żebyście się rozwiedli!

– Och, szkoła baletowa? Popatrz, nie wiedziałem. Moja wina. Myślisz, że powinniśmy do siebie wrócić i przeprowadzić się z powrotem do Chicago?

– Nie. – Słyszy uśmiech w jej głosie i wie, że wszystko jest w porządku.

– Myślałaś, że zostanę w Chicago, kiedy ty będziesz po drugiej stronie świata?

– I to wszystko z ust człowieka, który dzwoni do mnie z innego kraju. – Roześmiała się.

– Irlandia to tylko podróż służbowa. Będę z powrotem w Londynie za kilka dni. Daję słowo, Bea, że nie chciałbym być nigdzie indziej – dodaje. Chociaż nie obraziłbym się za pokój w Czterech Porach Roku.

– Myślę o przeprowadzeniu się do Petera – rzuca Bea zdawkowo.

– No więc? O co chodzi z tym pierdzeniem na lekcjach? – ignoruje ją. – Co jest takiego śmiesznego w dźwięku uchodzącego powietrza, że potrafi powstrzymać ludzi od zainteresowania się najbardziej niezwykłymi arcydziełami sztuki?

– Rozumiem, że nie chcesz rozmawiać na temat mojej przeprowadzki do Petera?

– Jesteś jeszcze dzieckiem. Możecie co najwyżej wprowadzić się do domku-zabawki, który powinienem nadal mieć w składzie. Rozłożę go dla was w dużym pokoju. Będzie wam tam miło i wygodnie.

– Mam osiemnaście lat. Nie jestem już dzieckiem. Mieszkam sama, z dala od domu, od dwóch lat.

– Tylko od roku. Twoja matka zostawiła mnie samego w drugim roku, żeby dołączyć do ciebie.

– Poznaliście się z mamą, kiedy byliście w moim wieku.

– I, niestety, nie żyliśmy długo i szczęśliwie. Przestań nas naśladować i napisz swoją własną bajkę.

– Zrobiłabym to, gdyby mój nadopiekuńczy ojciec nie wtrącał się nieustannie ze swoim własnym zakończeniem historii. – Bea wzdycha i zmienia temat na bezpieczniejszy. – Dlaczego twoi studenci śmieją się z bąków? Myślałam, że miałeś dać jeden wykład dla magistrantów, którzy zdecydowali się uczyć twojej nudnej specjalizacji, chociaż nie mam pojęcia, dlaczego ktokolwiek by tego chciał. Twoje wykłady na temat Petera są wystarczająco nudne, a przecież ja go kocham.

Miłość! Zignoruj to. Na pewno zapomni, co powiedziała.

– Zrozumiałabyś, gdybyś mnie naprawdę słuchała. Oprócz magistrantów poproszono mnie jeszcze o poprowadzenie wykładów dla studentów pierwszego roku. Prawdopodobnie gorzko pożałuję, że się zgodziłem, ale to nieważne. Wracając do mojej pełnoetatowej pracy i znacznie ważniejszych spraw, planuję zorganizować w Galerii wystawę siedemnastowiecznego malarstwa holenderskiego. Powinnaś ją zwiedzić.

– Nie, dziękuję.

– Cóż, może moi magistranci za kilka miesięcy bardziej docenią moją ekspertyzę.

– Wiesz, może i twoi studenci śmiali się z tego, że ktoś puścił bąka, ale założę się, że przynajmniej jedna czwarta oddała krew.

– Tylko dlatego, że obiecano im w nagrodę darmowy batonik czekoladowy – nabzdycza się Justin, grzebiąc w słabo zaopatrzonym minibarku. – Jesteś na mnie zła za to, że nie oddałem krwi?

– Myślę, że jesteś kompletnym dupkiem, skoro wystawiłeś tę kobietę do wiatru.

– Nie używaj słowa „dupek”, Bea. Poza tym, kto ci powiedział, że ją wystawiłem do wiatru?

– Wujek Al.

– Wujek Al jest dupkiem. I wiesz co, kochanie? Wiesz, co dobra pani doktor powiedziała dzisiaj na temat krwiodawstwa? – Siłuje się z paczką pringlesów.

– Co? – Bea ziewa.

– Że krwiodawcy pozostają anonimowi dla biorcy. Słyszysz? Anonimowi. Po co ratować komuś życie, skoro ten człowiek nie wie nawet, że to ty go ocaliłeś?

– Tato!

– Słucham? Daj spokój, Bea. Okłam mnie w żywe oczy i powiedz, że nie chciałabyś dostać bukietu kwiatów w podzięce za uratowanie czyjegoś życia? – Bea protestuje, ale Justin ciągnie niezrażony: – Albo koszyka ciepłych słodkich bułeczek z tym tam… kokosem…

– Cynamonem. – Śmieje się.

– Właśnie. Mały koszyczek pełen bułeczek cynamonowych przed twoimi drzwiami, z karteczką głoszącą: „Droga Beo, dziękuję za ocalenie mi życia. Jeżeli kiedykolwiek będziesz potrzebowała pomocy, na przykład w odebraniu rzeczy z pralni, albo zapragniesz codziennej dostawy gazet i świeżej kawy do domu, samochodu z szoferem do osobistego użytku, najlepszych miejsc w operze…”, och, lista mogłaby się ciągnąć w nieskończoność. – Porzuca próby oderwania folii na wieczku i zamiast tego przedziurawia ją korkociągiem. – Mogłoby być tak, jak w chińskiej tradycji. Ktoś ratuje ci życie i od tej chwili jesteś jego dłużnikiem na wieki. Byłoby miło, gdyby ktoś chodził za tobą co dzień, ratował przed wypadającymi przez okno fortepianami i tym podobne.

Bea się uspokaja.

– Mam nadzieję, że żartujesz.

– No oczywiście, że żartuję! – Justin się krzywi. – Fortepian z pewnością zabiłby tę osobę, gdyby spróbowała go złapać. Nie byłoby to zbyt sprawiedliwe. – Wreszcie udaje mu się otworzyć pudełko pringlesów. Rzuca korkociąg, który uderza w szklany wierzch minibaru i rozbija go.

– Co to było?

– Sprzątaczka – kłamie. – Uważasz, że jestem egoistą, tak?

– Tato, porzuciłeś wygodne życie, zrezygnowałeś ze świetnej pracy, fantastycznego mieszkania i przemierzyłeś tysiące kilometrów po to tylko, żeby być blisko mnie w obcym kraju. Oczywiście, że nie jesteś egoistą.

Justin uśmiecha się i wrzuca chipsa do ust.

– Jeżeli jednak nie żartowałeś na temat koszyka z bułeczkami, to zdecydowanie jesteś samolubem. Gdyby w moim college’u zorganizowano Tydzień Krwiodawstwa, na pewno wzięłabym w nim udział. Ty masz okazję zrekompensować tej kobiecie zawód, jaki jej sprawiłeś.

– Czuję się, jakby ktoś mnie zmuszał do oddania krwi. Chciałem jutro pójść do fryzjera, a nie do ciężarówki, w której ludzie będą kłuli moje żyły.

– Jeżeli nie chcesz, nie oddawaj krwi, nie obchodzi mnie to. Pamiętaj tylko, że mała igiełka cię nie zabije. Właściwie to może być odwrotnie. Może ocalisz kogoś i, kto wie, może ta osoba będzie podążała za tobą do końca życia, będzie zostawiała na twoim progu koszyki z bułeczkami cynamonowymi i łapała latające fortepiany, zanim spadną ci na głowę. Czy to nie byłoby miłe?4

W ruchomym punkcie krwiodawstwa ustawionym przy boisku do rugby w Trinity College Justin usiłuje ukryć przed Sarą drżenie rąk. Wręcza jej pisemną zgodę na pobranie krwi i kwestionariusz medyczny, który, jego zdaniem, zawiera znacznie więcej informacji osobistych, niż chciałby ujawnić na pierwszej randce. Doktor Fields uśmiecha się pokrzepiająco i opisuje procedurę, jakby oddawanie krwi było najnormalniejszą czynnością na świecie.

– A teraz muszę zadać ci kilka pytań. Czy przeczytałeś, zrozumiałeś i wypełniłeś kwestionariusz medyczny?

Justin kiwa głową, niezdolny do wydania dźwięku z wyschniętego gardła.

– Czy informacje, które w nim podałeś, są prawdziwe?

– Czemu pytasz? – chrypi. – Nie wygląda to na prawdę? Skoro tak, zawsze mogę wyjść i wrócić kiedy indziej.

Sara uśmiecha się. Spogląda na niego tak samo, jak jego matka, kiedy układała go do snu i gasiła światło w pokoju.

– W porządku, jest wszystko. Teraz muszę już tylko zrobić test hemoglobinowy – wyjaśnia.

– Czy to test na obecność chorób? – Justin rozgląda się nerwowo po ciężarówce. Proszę, tylko bez chorób. To byłoby zbyt żenujące. Chociaż nieprawdopodobne. Czy ty w ogóle pamiętasz, kiedy ostatnio uprawiałeś seks?

– Nie, sprawdza tylko poziom żelaza we krwi. – Nakłuwa jego palec i pobiera kropelkę krwi. – Dopiero potem krew testuje się na obecność chorób zakaźnych i wenerycznych.

– Przydatne, kiedy chcesz sprawdzić swoich narzeczonych – żartuje, czując kropelkę potu nad górną wargą. Przygląda się nakłutemu palcowi.

Sara cichnie, robiąc szybki test.

Justin kładzie się na miękkiej leżance i wyciąga lewe ramię. Sara zakłada mu opaskę zaciskową, żeby uwidocznić lepiej żyły, i przemywa skórę alkoholem.

Nie patrz na igłę, tylko nie patrz na igłę.

Spogląda na igłę i świat nagle wiruje wokół niego. Gardło zaciska się boleśnie.

– Będzie bolało? – Przełyka głośno. Koszula przywiera mu do spoconych pleców.

– Tylko lekkie ukłucie – mówi Sara z śmiechem i zbliża się z kaniulą trzymaną w ręku.

Justin czuje słodki zapach jej perfum i na chwilę przestaje myśleć o strachu. Kiedy Sara pochyla się nad nim, zagląda jej w dekolt. Czarny koronkowy stanik.

– Chwyć to w dłoń i zacznij zaciskać i rozluźniać.

– Co? – Śmieje się nerwowo.

– Gumową kulkę.

– Och. – Bierze do ręki przedmiot. – Po co to? – pyta drżącym głosem.

– Żeby przyspieszyć cały proces.

Pompuje kulkę najszybciej jak może. Sara chichocze.

– Jeszcze nie teraz. I nie tak szybko, Justin.

Czuje, jak po plecach ścieka mu pot. Włosy przylegają do wilgotnego czoła. Powinieneś pójść do fryzjera, Justin. Co za głupi pomysł…

– Auć!

– Chyba nie było tak źle, co? – pyta Sara łagodnie, jakby mówiła do dziecka.

Serce Justina wali jak młotem. On zaś zaciska dłoń na piłce w rytm uderzeń. Wyobraża sobie, jak jego serce przepycha krew płynącą w żyłach. Widzi, jak czerwony płyn dociera do igły, a potem do rurki. Czeka na osłabienie, które jednak nie nadchodzi, więc przygląda się, jak krew spływa do torebki umieszczonej zmyślnie pod łóżkiem.

– Dostanę po wszystkim batonik?

Sara śmieje się w głos.

– Oczywiście.

– A potem pójdziemy na drinka czy wykorzystujesz mnie tylko dla mojego ciała?

– W porządku, pójdziemy na drinka, ale muszę cię ostrzec, że nie powinieneś dzisiaj robić niczego, co wymaga dużego wysiłku. Potrzebujesz czasu na regenerację.

Justin spogląda na wystający spod jej swetra fragment koronkowego stanika. Jasne, oczywiście.

Piętnaście minut później patrzy z dumą na pół litra własnej krwi. Nie chce, żeby dostał ją ktoś obcy, niemal pragnie sam zanieść torebkę do szpitala, przyjrzeć się pacjentom i wręczyć ją komuś niezwykłemu, komuś, komu na tym zależy. To pierwsza rzecz od długiego czasu, którą zrobił prosto z serca.

* * *

koniec darmowego fragmentu
zapraszamy do zakupu pełnej wersji