Dziewczyna, którą znałaś - ebook

Prolog

Kiedy ostatni raz widziałam swoją siostrę, szykowała się na przyjęcie. Tamtego wieczoru wyjątkowo zależało jej na ładnym wyglądzie. Przygotowywałyśmy się w milczącym skupieniu, nieświadome tego, że mamy przed sobą lata ciszy. Ruth jak zwykle przygładziła nieposłuszne rude loki olejem kokosowym. Gdy zacisnęła na nich rozgrzaną prostownicę, uniosła się pachnąca kokosem para – była to woń lata: kremu do opalania i malibu. Większości ludzi ten zapach kojarzy się ze szczęściem, ale mnie już zawsze przywodził na myśl tamten dzień.

Obgadałyśmy problemy Ruth i obmyśliłyśmy plan działania. Ja z kolei zwierzyłam się jej z tego, co mnie gryzło. Obie wiedziałyśmy, co mamy robić.

Widzę ją, jak rozprowadza make-up na bladej skórze, muska rzęsy tuszem i przesuwa po wargach czerwoną pomadką. Upina włosy i wkłada szmaragdową sukienkę. Gdy jest gotowa, sięga po torebkę. Ma w niej papierosy i zapalniczkę – wiadomo – oraz portmonetkę, szminkę i prezerwatywy. To były ostatnie rzeczy, które ze sobą zabrała.

Jej oczy wydawały mi się tak jasne i pełne nadziei. Żałuję, że nie powiedziałam wtedy czegoś więcej, że rzuciłam tylko:

– Koniecznie włóż te pantofelki Dorotki.

A ona uśmiechnęła się szeroko i wsunęła stopy w czerwone czółenka wyszywane cekinami.

Na szczycie schodów przytuliłam ją, po raz kolejny dziwiąc się, jak niewiele jej jest, jakby już wtedy zaczęła powoli znikać.

– Powodzenia – rzekłam. A kiedy wychodziła, krzyknęłam jeszcze ze schodów: – Kocham cię!

Zrobiłam to odruchowo, wiedziona jakimś nagłym impulsem. Słowa odbiły się echem po stromej drewnianej klatce schodowej i zgubiły – nie wiedziałam, czy Ruth zdążyła je usłyszeć, kiedy otwierała drzwi i wymykała się na zewnątrz.Alice

Styczeń 2016

Kołysanie i szum pociągu zawsze wprawiają Alice w senność. Rano musiała wstać o piątej, żeby zdążyć na pociąg do Edynburga, ten o szóstej piętnaście z dworca King’s Cross. Kiedy zawył budzik, George tylko jęknął i przewrócił się na drugi bok, chowając twarz w poduszkę, a ona ubrała się w ciemnościach. Odkąd przeniósł się z polityki do telewizji, jego kace stały się o wiele cięższe. Alice cieszyła się z wyjazdu na cały dzień.

Edynburg obudził w niej nostalgię. Na początku swojego związku wyskoczyli tam z George’em na kilka dni. Spędzili wyjątkowy weekend: z dala od wpływu swoich znajomych George był czuły i troskliwy, no i oczywiście sam Edynburg w okolicach Bożego Narodzenia to czysta magia. Jeździli na łyżwach w cieniu zamku, trzymając się za ręce, rozgrzewali się gorącą czekoladą i nawet przejechali się diabelskim młynem. Kiedy znaleźli się na samym szczycie i koło na moment zawisło, George spojrzał na nią przeciągle, jakby zamierzał coś powiedzieć, choć ostatecznie się nie odezwał.

Potem zjedli kolację w wietnamskiej knajpce. On słuchał zawodowych planów Alice ze szczególną uwagą – choć prawo rodzinne to niezbyt romantyczny temat – a potem zaskoczył ją, rozmawiając z kelnerem po wietnamsku. Z jaką dumą na niego wtedy spojrzała – i z pożądaniem, które od tamtej pory dawno zdążyło osłabnąć. Gdy wyszli z restauracji i ruszyli do swojego pensjonaciku, George zatrzymał ją nagle na środku ulicy i pocałował. Tamtego wieczoru szalała wichura i kiedy tak przed nią stał, czerwony szalik łopotał mu przy twarzy, a włosy Alice wpadały jej do ust. George musiał niemal krzyknąć, żeby go usłyszała:

– Kocham cię, Alice Reynolds!

To była najromantyczniejsza chwila w jej życiu.

– Mówiłem poważnie – powiedział później w pensjonacie, przy akompaniamencie skrzypienia łóżka. – Ty mnie ocaliłaś.

Nie spytała, przed czym.

Alice wzdycha. Przeciera dłonią szybę, bo jej oddech zasnuwa mgiełką zimne szkło. Wyjmuje z torby gazetę i mości się wygodnie, szykując do podróży powrotnej. Za sobą słyszy grzechot toczącego się przez wagon wózka z poczęstunkiem i postanawia zamówić sobie dżin z tonikiem. Oczywiście nie ma cytryny – na samo pytanie naburmuszona młoda kelnerka patrzy na nią jak na wariatkę – ale przynajmniej jest lód.

Żądło alkoholu kłuje ją w gardło i Alice wzdycha. To był dobry dzień, przynajmniej pod względem zawodowym; konferencja się udała. Alice nie może jednak otrząsnąć się z gryzącego ją niepokoju, z wrażenia, że coś się szykuje. Ostatnio zaczęła się budzić w środku nocy przerażona, choć nie pamięta dlaczego. Lekarz przepisał jej tabletki nasenne. Alice otwiera torebkę i dotyka palcem paczuszki. Zastanawia się – tylko przez sekundę – czy nie zażyć jednej, żeby przespać podróż do Londynu, ale potem odsuwa od siebie tę myśl i pociąga kolejny łyk drinka. To wystarczy. Lepiej nie przyzwyczajać się zbytnio do tych tabletek.

W Durham pociąg zatrzymuje się z chrzęstem, drzwi otwierają się z sykiem, wpuszczając lodowaty podmuch styczniowego powietrza. Rosły mężczyzna w garniturze i z teczką zajmuje miejsce naprzeciwko Alice. Ona z irytacją krzyżuje nogi, chowa miniaturową buteleczkę z dżinem do papierowej torebki, którą zostawiła jej kelnerka, i rozkłada gazetę. Spogląda przelotnie na zdjęcie George’a na stronach z programem telewizyjnym.

Dziś wieczorem wyemitują jego pierwszy program. Alice nadal nie może uwierzyć w ten nagły zwrot w jego karierze – George od zawsze zajmował się polityką; gdy się poznali, był przewodniczącym związku studenckiego na Uniwersytecie St Anthony’s. Nie była pewna, jak sobie poradzi w roli prezentera, ale w zajawkach, które oglądała, wypadł wcale nieźle. Widać było, że ma poczucie humoru. W pierwszym odcinku – była to seria przedstawiająca sylwetki słynnych brytyjskich polityków – miał okazję rzucić kilka żartów, zarówno pod własnym adresem, jak i pod adresem innych. Mówił, co myślał, i wyglądało na to, że w dzisiejszej telewizji to właśnie liczy się najbardziej. Alice zawsze zazdrościła mu tej zdolności. Teraz, na zdjęciu, zauważa jednak jego nieco obwisły podbródek – na żywo nigdy nie zwróciła na to uwagi. Pobieżnie czyta artykuł o mężu, ale stwierdza, że nie chce myśleć o sprawach zawodowych – ani swoich, ani George’a – wyjmuje więc długopis, żeby rozwiązać krzyżówkę. Jednak nie mija wiele czasu, a litery zaczynają się jej rozmywać przed oczami. Alice zwija szalik w kulkę i układa go sobie pod głową, żeby ochronić się przed lodowatym zimnem szyby. Czuje, jak jej ramiona się rozluźniają, i przymyka oczy.

Na przemian budząc się i przysypiając, doznaje wrażenia, że ktoś ją obserwuje. Raz czy dwa otwiera oczy i zerka ukradkiem na siedzącego naprzeciwko mężczyznę, ale on kryje się za gazetą – czyta artykuł o George’u. Alice dziwnie się przez to czuje. Ogarnia ją dziecinna ochota, żeby powiedzieć: „To mój mąż. Czyta pan o moim mężu”.

Przełyka ślinę i znowu zamyka oczy. W powietrzu unosi się delikatna, jakby tropikalna woń. Dziwny zapach o tej porze roku, ale przyjemny, jak krem przeciwsłoneczny albo rum.

Podczas jej drzemki wagon stopniowo się zapełnia. W Yorku dosiada się grupka młodych chłopaków. Zajmują miejsca nieco za nią i Alice przez sen słyszy syk i trzask otwieranych puszek z piwem. W pewnej chwili jeden z chłopaków podchodzi bliżej i próbuje zagadnąć kogoś siedzącego po drugiej stronie przejścia:

– Cześć, mała. Czy my się skądś nie znamy?

Alice wytęża słuch, żeby usłyszeć odpowiedź. Dziewczyna mówi za cicho, żeby dało się wyłapać jej słowa, lecz ich sens jest jasny, bo chłopak pospiesznie się wycofuje. Ciekawość zwycięża i Alice rzuca szybkie spojrzenie w kierunku, gdzie powinna siedzieć dziewczyna, lecz niewiele widzi – tylko parę skrzyżowanych szczupłych nóg wyciągniętych w jej stronę. Zamyka oczy i znowu zasypia.

Kiedy wreszcie budzi się na dobre, czuje się lepka i rozgrzana. Słońce już zaszło, więc w pociągu włączono światła. Alice mruży oczy i wygląda przez szybę, aby się zorientować, ile już przejechali, ale jest za ciemno, żeby cokolwiek zobaczyć – widać tylko czarne, nieokreślone kontury przemykające za oknem. Przez chwilę patrzy na swoje odbicie w ciemnym szkle – wygląda blado i mizernie, w tym świetle nie prezentuje się za dobrze. Zmęczonym ruchem przeczesuje włosy.

Przygląda się odbiciom twarzy innych pasażerów. Mężczyzna z naprzeciwka ogląda zdjęcia w telefonie, przesuwa palcami po ekranie. Alice wydaje się, że dostrzega cieliste tony nagiej skóry, i przypatruje się nieco za długo, usiłując rozpoznać, co to takiego – pornografia? Mężczyzna unosi głowę, przyłapuje ją na przyglądaniu mu się w szybie. Na jego wargach pojawia się leciutki uśmiech, lecz Alice marszczy brwi i odwraca wzrok.

Po drugiej stronie przejścia jakaś matka czytająca coś córeczce; na ten widok Alice odczuwa ukłucie bólu. Nadal miewa te fantomowe, a jakże rzeczywiste doznania. Nic dramatycznego, jak poród czy karmienie piersią – może dlatego, że nie wie, jak to naprawdę jest – ale inne, owszem. Niedawno kupiła sweterek dla dziecka przyjaciółki – ręcznie dziergane cudeńko – i nagle, trzymając go, poczuła się tak, jakby ubierała niemowlę: jakby wsuwała jego rączki w rękawki i napotykała opór ruchliwych dziecięcych kończyn – wrażenie było tak silne, tak wyraźne, że przez chwilę naprawdę czuła ciężar dziecka w ramionach.

Jej spojrzenie pada na dziewczynę, którą próbował poderwać tamten chłopak. Siedzi dwa rzędy za matką i dzieckiem, przy oknie, twarzą w kierunku Alice. Zasłona włosów maskuje jej profil. Są jaskraworude i na ich widok Alice czuje zazdrość. Nagle ogarnia ją wrażenie déjà vu. Wzdryga się i ciaśniej otula szalikiem. Przejmuje ją jakieś upiorne wrażenie. Przez sekundę widzi włosy tej dziewczyny pod wodą, dryfujące jak wodorosty. Dlaczego przyszedł jej do głowy taki obraz?

Wjeżdżają do tunelu i stukot pociągu zmienia rytm. Świat na zewnątrz – do tej pory rozmyty i szary – teraz staje się niczym czarne lustro. Alice znowu spogląda na siebie. Jej odbicie robi się wyraźniejsze, ostrzejsze. Widać więcej szczegółów. Alice przesuwa palcem po cieniach pod oczami i myśli o znajomym z uniwerku, na którego wpadła podczas konferencji na temat prawa rodzinnego. Ładnie się zestarzał. Na studiach był bardzo chudy, ale teraz twarz mu się wypełniła. Nadal jednak nosił się tak samo jak dawniej: spokojnie, bez pretensji, jakby znał swoje miejsce na tym świecie.

Na początku studiów byli ze sobą dość zżyci. Chłopak odprowadzał ją na wykłady i po drodze słuchał jej trajkotania. W porannym świetle miasteczko St Anthony’s wyglądało jak plan filmowy. Dookoła ani żywej duszy, którą trzeba by się przejmować czy jej zaimponować. Jego obecność miała na Alice kojący wpływ. Któregoś ranka zaprosił ją do swojego pokoju na dymka i Alice, nieprzywykła do marihuany, chichotała jak opętana. Leżeli na jego wąskim łóżku, słuchając reggae i obejmując się szczupłymi ramionami, prawie nieważcy. Alice nigdy przedtem nie czuła się tak zrelaksowana. Pragnęła, żeby ją pocałował, ale tego nie zrobił.

Kiedy opowiedziała o nim Christie, swojej najlepszej przyjaciółce, ta rzuciła tylko: „Ćpun”, i zmarszczyła nos. Niedługo potem Alice zaczęła się spotykać z George’em. Raz wpadli na niego na jakimś eleganckim raucie. Alice wypiła kilka kieliszków wina i chwiała się na wysokich obcasach. Kiedy „ćpun” przemknął obok, zawołała go krzykliwie.

– To jest George – oświadczyła z dumą, wypychając swojego nowego chłopaka do przodu.

Od tamtej pory ów znajomy nigdy już właściwie z nią nie rozmawiał i nawet podczas konferencji, choć zachowywał się przyjaźnie, nadal wydawał się nieufny.

Alice pociera oczy dłonią. Później będzie się zastanawiać, dlaczego jej spojrzenie wróciło do dziewczyny z rudymi włosami. Patrzy w ciemnej szybie z powrotem na miejsce, gdzie siedziała nieznajoma, ale ona przesiadła się już na fotel przy przejściu i czyta książkę. Odgarnęła włosy z twarzy. Podnosi głowę w kierunku Alice. Jej rysy zapadają w pamięć – Alice wie, że nie zdoła ich zapomnieć. Skóra dziewczyny wydaje się blada na czarnym tle szyby. Oczy są jak czarne dziury, ale na ułamek sekundy mrużą się zdradliwie w wyrazie rozpoznania, a potem dziewczyna szybko odwraca głowę. Alice nie może oderwać od niej wzroku. Nie może się ruszyć. Na sekundę przyrasta do fotela. Kiedy wstaje i odwraca się, żeby spojrzeć prosto na nią, jej pole widzenia nagle staje się czarne na krawędziach, jakby patrzyła przez tunel. Robi krok do przodu i otwiera usta, żeby coś powiedzieć, ale własny głos wydaje się jej dziwny, jakby słuchała go pod wodą. Ma wrażenie, że ciśnienie zatyka jej uszy.

– Chyba zemdleję – mówi gwałtownie i czuje, jak kolana się pod nią uginają.

Pada z powrotem na fotel i podnosi wzrok na półkę z bagażami.

– Wszystko w porządku? Może napije się pani wody? – pyta mężczyzna z naprzeciwka.

Alice wolno się prostuje i spogląda w kierunku, gdzie siedziała dziewczyna. Nikogo tam nie ma. Czuje się słabo, jakby rozmiękła.

– Widział pan tę dziewczynę z rudymi włosami? – pyta. – Siedziała po drugiej stronie.

– Nie, nie wydaje mi się. – Mężczyzna uśmiecha się przepraszająco. – Przeglądałem akurat zdjęcia swojego malucha. – Pokazuje jej swój telefon ze zdjęciem gołego bobasa na ekranie. – Strasznie pani zbladła.

Alice usiłuje zapanować nad oddechem. Mężczyzna przygląda się jej uważnie.

– Po prostu przeżyłam szok – tłumaczy szybko Alice. – Ta dziewczyna wyglądała zupełnie jak ktoś z moich czasów studenckich. Tylko że ona… – Zniża głos, żeby dziewczynka po drugiej stronie jej nie słyszała. – Ona utonęła… tamta dziewczyna… więc to nie mogła być ona.

Uświadamia sobie, że pewnie sprawia wrażenie, jakby była niespełna rozumu.

Mężczyzna uśmiecha się życzliwie.

– Przyjaźniłyście się?

Alice spuszcza wzrok na swoje uda.

– Właściwie to nie – mówi po chwili przerwy. Usiłuje przypomnieć sobie imię tamtej dziewczyny. Kiedyś je znała. Christie by pamiętała. – Zazwyczaj się tak nie zachowuję – dodaje. – Jestem prawniczką. – Jakby to miało o czymś świadczyć.

Przypomina sobie w metrze: Ruth Walker. Mruczy do siebie to imię w głośnym wagonie. Często je słyszała latem tamtego roku, kiedy Ruth się utopiła. Właściwie jej nie znała, ale opowieści związane ze śmiercią Ruth rozeszły się szeroko po studenckich kręgach i potem jakoś nigdy już nie było tak samo. Przykład Ruth służył do łajania przyjaciół, którzy po pijaku wracali w pojedynkę do domu, albo jako wymówka, żeby odrzucić czynione pod wpływem chwili propozycje nocnego pływania. Tak jakby na wszystkich padł jakiś cień – choć oczywiście zniknięcie Ruth nie było jedyną stratą, jaką uniwersytecka społeczność poniosła tamtego lata.

Może właśnie z tego powodu Alice obiecuje sobie, że o niczym nie wspomni. Ale po kilku kieliszkach wina zmienia zdanie. Historia jest za dobra, żeby się nią nie podzielić. No i w końcu Christie i Teddy wpadli tylko na zwykłą kolację, żeby uczcić pierwszy program George’a: oglądają go we czwórkę, rycząc ze śmiechu i nieustannie dolewając sobie sauvignon blanc. Alice cała aż chodzi od emocji. Nagle czuje, że musi – koniecznie – to z siebie wyrzucić, i to przed kimś innym niż George, który tylko położył jej rękę na czole i zapytał, czy tabletki dobrze działają. Szkoda, że w ogóle mu o nich wspomniała.

Kiedy wreszcie się odzywa, podnosząc się, żeby posprzątać ze stołu, jej głos brzmi dziwnie – nieco za wysoko.

– Pamiętacie tamtą dziewczynę, Ruth? – pyta gości, nie zwracając uwagi na męża, który kręci ostrzegawczo głową.

Jak zwykle tylko Christie jej słucha. George wygląda dość blado, a Teddy podnosi do światła pustą butelkę po szampanie, żeby sprawdzić, czy coś w niej zostało.

– Tę, która utonęła.

To wreszcie przykuwa uwagę mężczyzn: Teddy odstawia butelkę, a George mruczy:

– Nie teraz, skarbie.

Christie marszczy brwi.

– A co?

Alice opiera się biodrem o kredens, nadal trzymając talerze.

– Przydarzyło mi się dzisiaj coś bardzo dziwnego – mówi. Z trudem wymawia słowa „przydarzyło mi się”, widocznie jest bardziej pijana, niż myślała. – Wracałam pociągiem z Edynburga i po drugiej stronie przejścia siedziała taka dziewczyna… właściwie kobieta… no, w każdym razie w naszym wieku. Po trzydziestce. Wyglądała wypisz wymaluj jak Ruth. Albo tak, jak Ruth wyglądałaby teraz. Niesamowite. A przecież ona umarła już… ile?… Piętnaście lat temu.

– Upiorne – szepcze Christie. – Sobowtórka… Myślicie, że wszyscy mamy swoich sobowtórów? Bo słyszałam kiedyś, że…

– Nie – przerywa stanowczo Alice, która nie zamierza jeszcze oddawać głosu. – To nie było zwykłe podobieństwo, tylko coś o wiele więcej. Nie mogłam się powstrzymać i wstałam, żeby się do niej odezwać. A teraz najdziwniejsze…

– „A teraz najdziwniejsze” – przedrzeźnia ją George, dźgając powietrze widelcem.

– Przymknij się, George – mówi Alice. Zastanawia się, czy na tym nie poprzestać. W końcu mają świętować sukces męża.

Ale Christie, zajęta zeskrobywaniem łyżeczką resztek deseru z talerzyka, chce poznać zakończenie historii.

– No więc co się stało?

Alice milknie na chwilę.

– Zniknęła – mówi wreszcie. – Poczułam się bardzo dziwnie… doznałam jakby zawrotu głowy… a kiedy znowu spojrzałam, po tej dziewczynie nie został nawet ślad.

Zanim sięgnie po tabletkę, Alice zwykle usiłuje zasnąć bez pomocy, układając w głowie różne listy: klienci, do których musi wysłać maile, liściki z podziękowaniami, które należy napisać, zakupy spożywcze na dany tydzień czy – w lepsze dni – rzeczy, którymi chciałaby się zająć: nauka włoskiego, szydełkowanie. Ale dzisiaj nie może się na tym skupić. Jej myśli ciągle wracają do kobiety w pociągu, do tego wyrazu, który przemknął po jej twarzy.

I akurat w chwili, gdy już ma zasnąć, kiedy zawisła na pograniczu jawy i snu, jej rozkojarzony umysł koncentruje się na wspomnieniu pewnego przyjęcia. Trzymała się wtedy z boku, niepewna siebie świeżo upieczona studentka na imprezie dla trzecioroczniaków. Pamięta, jak zauważyła George’a. Bo już wtedy zwracała na niego uwagę na imprezach. Stał po drugiej stronie pomieszczenia, opierając się ramieniem o framugę i rozglądając dookoła z – jak wtedy pomyślała – ową niedbałą arogancją, na którą stać wyłącznie ludzi nieprzyzwoicie wręcz atrakcyjnych lub bogatych. George ze swoim niskim wzrostem i krępą budową nieszczególnie kwalifikował się do pierwszej z tych grup, choć nadrabiał to pewnością siebie; obok niego stał Dan – wysoki, o wycyzelowanych rysach. Owszem, niewykluczone, że to na niego padło najpierw jej spojrzenie, ale potem zauważyła tę rudą, która natarła na George’a i krzyknęła mu coś prosto w twarz tak porywczo, że Alice aż drgnęła.

Czy to jej rozkojarzony umysł dodał ten ostatni szczegół w procesie przetwarzania wspomnienia w sen? – zastanawia się, nagle przytomna. Czy George naprawdę roześmiał się tamtej dziewczynie w twarz, a ona rzuciła mu jakąś inwektywę i odeszła zagniewana? Czy to na tej samej imprezie George pojawił się u boku Alice z kieliszkiem ciepłego wina w dłoni i powiedział: „Widziałem, jak patrzyłaś”, w taki sposób, że się roześmiała?

– Myślę, że ją znałeś – mówi głośno Alice do łagodnie pochrapującego męża.

– Co mówiłaś, skarbie? – Jego ręka, ociężała od snu, przygniata bezwładnie jej ciało.

– Tę dziewczynę – mówi Alice. – Ruth. Myślę, że ją znałeś.