Dziki łubin - ebook

1.

Był maj i na polach zakwitł już rzepak. Jasnozielone liście drzew lśniły w słońcu. Na łąkach bujnie rozrastały się koniczyna i mniszek, a wiatr niósł delikatną woń soli. Tego wczesnoletniego wieczoru migoczące promienie słoneczne prześwitywały przez gałęzie dębów rosnących wzdłuż podjazdu do Lulinna. Aleja prowadziła do starego, obrośniętego bluszczem dworu. Po obu stronach drogi pasły się trakeny, dwa z nich galopowały właśnie po ogrodzonym wybiegu, trzeci zaś stanął na tylnych nogach i unosząc głowę, zarżał głośno.

Choć Belle Lombard prawie przez cały rok mieszkała w Berlinie, to nigdy nie przyszłoby jej do głowy nazwać Lulinn inaczej niż swoją ojczyzną.

„Pochodzę z Prus Wschodnich”, zwykła mawiać, kiedy ktoś pytał o jej dom, po czym dodawała: „Z Lulinna. To majątek, który już od trzystu lat jest w posiadaniu mojej rodziny. Znajduje się koło Insterburga*… czyli niedaleko litewskiej granicy”.

I wystarczało, aby wymówiła słowa: „Lulinn” i „Insterburg”, a ogarniała ją ogromna tęsknota. Wydawało jej się wtedy, że nie zniesie Berlina ani sekundy dłużej. Była oczywiście związana z tym miastem, mieszkała w nim, pracowała, miała tam mnóstwo przyjaciół, ale Lulinn… to coś zupełnie innego. Lulinn to latem pola zbóż sięgające widnokręgu, zimą grube śniegowe poduchy na wierzbowych płotach, jesienią krzewy czarnych jagód w lasach i zapach grzybów oraz klucze dzikich gęsi na niebie, zwiastujące rychłą wiosnę. Lulinn to potężne dęby i dziki łubin, szaroniebieskie cienie lasu na horyzoncie, ciężka woń jaśminu i zapach świeżego chleba z kminkiem, docierający z kuchni w suterenie. To także wspaniały, barwny ogród różany przed wejściem oraz stukot drewnianych chodaków, kiedy dziewki oraz parobcy wczesnym świtem przychodzili do pracy we dworze, to szum liści drzew owocowych w ogrodzie i wspaniałe, białe jak śnieg pierzyny, które zawsze tak cudownie pachniały, bo Jadzia, polska gospodyni, suszyła lnianą pościel na zewnątrz i dlatego nabierała ona zapachu kwiatów i ziół.

W Lulinnie czas się kiedyś zatrzymał, a potem już płynął wolniej i inaczej niż gdziekolwiek indziej. Belle przychodziło do głowy, że było to wynikiem niezmiennej harmonii rzeczy, dzięki której posiadłość zyskała swoisty czar. Gdzieś poza nią istniał świat na przemian obojętny, zły lub nawet okrutny, ale Lulinn oznaczał trwałość i jeśli ktoś opuszczał jego mury nawet po kilku dniach, czuł się gotowy do walki z wszelkimi cieniami i smutkami życia.

„Wszystko będzie dobrze”, myślała Belle także i tym razem, kiedy należący do jej ciotki wypucowany do połysku samochód marki Armstrong Siddeley w czekoladowym kolorze jechał dębową aleją. Jakże ciężka była woń kwitnących bzów! Belle odwróciła głowę i popatrzyła na siedzącą za kierownicą kobietę. Ciotka Modesta przyjechała po nią na dworzec w Insterburgu i od tamtej chwili bezustannie narzekała i wypominała jej, ile czasu kosztowało ją to przedsięwzięcie.

– Jakbym nie miała nic lepszego do roboty – burczała.

„Jak można być stale tak niezadowoloną, kiedy ma się szczęście mieszkać przez cały rok w Lulinnie”, zastanawiała się Belle. Ona i Modesta od zawsze się nie znosiły. Modesta była zdania, że Belle jest przemądrzała, bezczelna i zachowuje się niestosownie w każdej sytuacji. Belle zaś uważała Modestę za fałszywą, złośliwą i nieznośnie upartą. Ciotka przed ośmioma laty wyszła za drobnego i niepozornego mężczyznę, syna kupca z Insterburga, który już od tamtej chwili był jej całkowicie podporządkowany, a w dodatku uważał się za kogoś w rodzaju misjonarza – w denerwująco sztywny i natrętny sposób wypytywał ciągle wszystkich mieszkańców Lulinna o ich problemy, przy czym nie cofał się przed zadawaniem najbardziej intymnych pytań. A później opowiadał, także w licznym towarzystwie, o wszystkim, czego się dowiedział. Ale bądź co bądź w ciągu ośmiu lat małżeństwa spłodził już czworo dzieci, czego się po nim nie spodziewano, jeśli wziąć pod uwagę jego szczupłą sylwetkę. Modesta była właśnie w ciąży z czwartym dzieckiem i robiła wokół tego faktu wiele hałasu, stale sapiąc i uskarżając się. Ale Belle w nagłym przypływie litości pomyślała, że jej ciotka rzeczywiście nie ma lekko. Wyglądała przecież jak kluska!

– Jest już tak gorąco jak w lecie – stęknęła Modesta i wytarła sobie pot z zaczerwienionej twarzy. – Ledwo można wytrzymać, a już szczególnie w moim stanie.

– To dlaczego nosisz stale czarną suknię, ciociu? To jeszcze pogarsza sprawę!

Modesta oburzyła się natychmiast.

– Zapominasz, że jestem w żałobie! Ale ty oczywiście nigdy nie znosiłaś moich rodziców!

Rodzice Modesty zmarli niedawno jedno po drugim, ale Belle rzeczywiście nie mogła przyznać, że bardzo ją to dotknęło, choć każdego przeraża śmierć osoby, którą się dobrze znało. I to nawet kogoś tak stetryczałego i niechętnie usposobionego do świata jak stara ciotka Gertruda czy jej mąż Wiktor, zagorzały nazista. Jednak Modesta przeżyła to bardzo boleśnie i teraz nie omieszkała dodać:

– Ty mojej biednej matce skutecznie utrudniałaś życie! Ciągle się z nią nie zgadzałaś…

– Ach, Modesto! Akurat wtedy jako dziecko przechodziłam fazę buntu wobec całego świata! Nie należało przecież brać tego poważnie!

Modesta popatrzyła niemal z nienawiścią na twarz młodej kobiety. „Jaką ona ma czystą i śliczną cerę”, pomyślała. „I dlaczego jej włosy tak lśnią? Jaka ona jest piękna i młoda!”

– Wszystko było na głowie mojej matki – zrzędziła dalej. – Bo twoja prawie nigdy się tu nie pokazywała. Łaskawa pani chodzi tylko swoimi drogami i każe pracować innym! Piękna moralność!

Oczy Belle się zwęziły.

– Nie mieszaj w to mamy! Nikt nie robi dla nas wszystkich tyle, co ona!

– Taaa… – wymamrotała Modesta. Podjechała już pod bramę i wcisnęła hamulec, po czym od razu zaczęła stękać, bo wiedziała, jak ciężko będzie jej wydostać się z auta. – Wkrótce sama się przekonasz, jak to jest – wieszczyła ponuro, wskazując swój brzuch.

– Możliwe – odparła spokojnie Belle, ponieważ postanowiła nie denerwować się z powodu ciotki.

Dziewczyna była szczęśliwa. Tego dnia, 20 maja 1938 roku, Belle Lombard dotarła do Lulinna, aby poślubić swojego ukochanego Maxa.

Joseph Blatt, małżonek Modesty, wyszedł obu kobietom naprzeciw. Sprawiał wrażenie jeszcze chudszego i bledszego niż dotychczas. Jak zwykle nie potrafił też zapanować nad swoją osobliwie długą szyją i przy każdym kroku kiwał głową jak kura.

– Moja kochana Belle! – zawołał jowialnie i przycisnął młodą kobietę do siebie. Po chwili przyjrzał jej się uważnie i mrugnął poufale. – No i jak też czuje się panna młoda? Troszkę zdenerwowana, prawda? Wszystko w porządku? A może chciałabyś się wygadać?

Najwyraźniej aż palił się do tego, aby przed krokiem w nieznane udzielić Belle paru wskazówek, ona jednak w żadnym wypadku nie miała zamiaru do tego dopuścić.

– Czuję się znakomicie, wuju Josephie – odrzekła ze spokojem.

Joseph, usłyszawszy to, poczuł się rozczarowany.

– Tak? Aha… A poza tym widziałem cię w _Nieśmiertelnym sercu_. Akurat wyświetlali w kinie w Insterburgu. Ślicznie wyglądałaś.

– Ja nie mogłam cię rozpoznać – odezwała się natychmiast Modesta. – Chyba dostałaś jakąś niewielką rolę! Za to Kristina Söderbaum była wspaniała!

Belle w odpowiedzi wzruszyła ramionami. Od dwóch lat pracowała w wytwórni filmowej UFA i na razie otrzymywała wyłącznie role statystek, ale liczyła się z tym od chwili, kiedy postanowiła zostać aktorką. Puściła więc mimo uszu złośliwość Modesty i spytała:

– Kto już przyjechał?

– Prawie wszyscy! – Joseph uśmiechnął się radośnie. Uwielbiał odgrywać rolę gospodarza, który witał licznych krewnych z otwartymi ramionami. – Twój wujek Jo przyjechał już wczoraj, wraz z Lindą i Paulem. Siergiej i Nikola też już są i przywieźli ze sobą Anastazję.

Jo, czyli Johannes Degnelly, był bratem matki Belle. Mieszkał w Berlinie i pracował tam jako adwokat, zawsze starał się traktować Belle jak córkę, ona zaś czuła się bardzo związana z tym siwowłosym panem o melancholijnych oczach i refleksyjnej naturze. Lubiła też jego żonę Lindę, choć ta mimo swoich czterdziestu dwóch lat ciągle jeszcze przypominała lalkę o okrągłych oczach, tak jak za młodu. Jednak Belle najbardziej lubiła ich dwudziestodwuletniego syna Paula. Starszy od niej o trzy lata młodzieniec był spokojny i nieco rozmarzony i zdradzał zaskakującą pasję do samochodów i motorów. W Belle budził macierzyńskie uczucia i instynkty opiekuńcze. Kiedy oboje byli dziećmi, postanowili w przyszłości wziąć ślub, ale potem oczywiście zostali tylko dobrymi przyjaciółmi.

W drzwiach dworu Belle spotkała swoją piękną kuzynkę Nikolę, której twarz zwykle wyrażała zniechęcenie. Nikola jako dziecko uciekła z ogarniętego rewolucją Piotrogrodu, wtedy też straciła rodziców, a później jako młoda kobieta przez wiele lat uparcie kochała się w szarmanckim i lekkomyślnym rosyjskim emigrancie Siergieju Rodrowie, z którym w końcu stanęła przed ołtarzem. Zaraz po ślubie okazało się jednak, że w gruncie rzeczy gardził Nikolą za jej uzależnienie się od niego, a on nie był już w stanie osiągnąć jakichkolwiek sukcesów zawodowych. Co prawda zarobił swego czasu mnóstwo pieniędzy, handlując nieruchomościami w Berlinie, ale kiedy jego pracodawca spektakularnie splajtował po krachu w czarny czwartek 1929 roku, Siergiej także poniósł klęskę. I wraz ze swoją rodziną ostatecznie wylądował w Breslau**, gdzie pracował w pewnej firmie budowlanej i miał romans z sekretarką. A po Nikoli widać już było nieprzespane noce, w czasie których czekała na męża. Jej córka Anastazja, zwana przez wszystkich w rodzinie Anną, ośmioletnia dziewczynka o długich, czarnych włosach, była typowym przykładem dziecka z rozbitej rodziny – ciągle ssała kciuk, obgryzała paznokcie, krzyczała we śnie i zachowywała się agresywnie w szkole. I nienawidziła swego ojca za to, że nie zwracał na nią uwagi.

– Ach, Belle – powiedziała z roztargnieniem Nikola. Wyglądała, jakby przed chwilą płakała. – A gdzie twój narzeczony? – spytała.

– Przyjedzie dopiero za dwa dni, dziś i jutro występuje jeszcze w teatrze w Berlinie. A co u ciebie, Nikolo?

– Wszystko w porządku – odpowiedziała, ale nie zabrzmiało to zbyt przekonująco. – Ale dobrze jest być znowu tutaj.

Obie kobiety popatrzyły na siebie uważnie – sfrustrowana, zgnębiona Nikola i radosna Belle, teraz pełna ufności i beztroski. „Też się wkrótce dowie, jakie jest życie”, pomyślała Nikola, „i jacy są mężczyźni…”.

Znienacka, zupełnie jak duch, z mroku chłodnego korytarza wynurzyła się Jadzia, polska gospodyni, która trzymała w rękach dwa kamionkowe dzbanki z maślanką.

– Jedzenie zaraz gotowe. Nie będzie lepsze, kiedy stać na stole. Będzie zimne, bo damy mówią i mówią!

Jadzia, stara, drobna i przebiegła kobieta, nie poważała nikogo. Jej słowo znaczyło w Lulinnie więcej niż słowo Modesty, która bądź co bądź była przecież oficjalną panią domu.

– Zaraz idziemy, Jadzia. Muszę tylko szybko umyć ręce. – Belle pobiegła po schodach na górę.

Jej dawny, wytapetowany w kwiatki pokój znajdował się w małym wykuszu, przed którym rosła stara jabłoń. Jej gałęzie sięgały niemal do okna pokoju, w którym na drewnianej podłodze promienie słońca malowały jasne plamy. Intensywnie pachniały sosny i świeża trawa. Belle odetchnęła głęboko. Zdjęła kapelusz i popatrzyła uważnie w lustro, myjąc ręce. Max powiedział, że ma najpiękniejsze oczy na świecie i że jeszcze nigdy takich nie widział. „One są zupełnie szare, Belle, jak morze w czasie deszczu, ale jednocześnie chłodne, nieruchome i zamyślone. Nie ma w nich ani śladu ciepła i to właśnie jednocześnie mnie fascynuje i przeraża”.

Typowe dla Belle było także to, że przyjmowała do wiadomości tylko te słowa Maxa, które jej się podobały. A rzeczy, które mówił o braku ciepła w jej oczach, już jej nie irytowały, bo z doświadczenia wiedziała, że zakochani mężczyźni w różny sposób interpretowali to, co dostrzegali w oczach kobiety, i przeważnie połowę błędnie. Ale skoro Max uważał ją za piękną, to dobrze – i to było najważniejsze.

Max Marty miał trzydzieści osiem lat i tym samym był prawie dwadzieścia lat starszy od Belle. Dzieciństwo spędził w Rzymie – jako syn znanego aktora Massima Marty’ego i jego kapryśnej niemieckiej żony, której szalone pomysły kazały wstrzymywać oddech całej rodzinie. Max z ojcem nigdy się nie rozumieli, dlatego syn uciekł zaraz po ukończeniu szkoły i wyjechał do Niemiec, gdzie pobierał lekcje aktorstwa u Maxa Reinhardta. To, że pisał swoje nazwisko przez „i”, a nie „y”, wynikało z dwóch powodów: po pierwsze, egzaltowanemu młodemu mężczyźnie, którym wówczas był, wydawało się to bardziej interesujące, a po drugie, taka zmiana oznaczała dla niego odseparowanie się od ojca. Max chciał, aby między nim a Massimem zaistniała wyraźna różnica, nawet jeśli chodzi o nazwisko.

„Właściwie mogłabym szybko zadzwonić do Maxa”, pomyślała Belle. „I jeśli będę miała szczęście, złapię go jeszcze przed wyjściem do teatru”.

Telefon stał w salonie, gdzie o tej porze nikogo nie było. Belle, czekając na połączenie, rozejrzała się i coraz wyraźniej czuła ogarniający ją spokój. Rokokowy sekretarzyk, niebieskie, jedwabne zasłony w oknach, kosztowny dywan perski. Dobrobyt, osiągany i utrzymywany przez setki lat, z którego wszyscy czerpali pewność siebie i poczucie własnej wartości.

– Tak? – Zabrzmiał głos Maxa w telefonie.

Jak zwykle poczuła osobliwe napięcie, które zawsze między nimi istniało.

– Max? To ja, Belle. Jestem w Lulinnie!

Mężczyzna roześmiał się cicho w odpowiedzi.

– Lulinn! Czarodziejskie słowo. I jak się czujesz?

– Cudownie! Ale brakuje mi ciebie. Biada ci, jeśli się rozmyślisz i nie wsiądziesz pojutrze do pociągu do Insterburga!

– Nie odważę się. Ścigałabyś mnie przez pół świata.

– Nie bądź tego taki pewny. Może złapię tu naprędce jakiegoś innego męża i będę żyła z nim w szczęściu i spokoju!

Często żartowali w ten sposób, ale mimo śmiechu oboje czuli przy tym jakieś skrępowanie, dziwne napięcie i Belle czasem odnosiła wrażenie, że nie wszystko jest w porządku. Jakoś udało jej się przekonać go do małżeństwa, ale w rzeczywistości on wcale nie pragnął tego tak bardzo jak ona. Coś tu było nie tak, ale dziewczyna nie potrafiła zrozumieć co. Przypomniała jej się ich kłótnia sprzed kilku dni. Siedzieli z przyjaciółmi w kawiarni i wszyscy zapalczywie dyskutowali o przyłączeniu Austrii do Niemiec w marcu i o zbrojeniu na wielką skalę Wehrmachtu, czego rząd nie ukrywał. Jedynie Belle ta rozmowa nudziła i w drodze do domu robiła Maxowi wyrzuty.

– Kiedy rozmawiasz ze swoimi przyjaciółmi, w ogóle nie zauważasz, że ja też tam jestem. I jest ci zupełnie obojętne, że zasypiam przy waszych wielce interesujących dyskusjach!

Max zareagował bardzo gwałtownie.

– Zasypiać! Zasypiać! Czy ty wiesz, co w tej chwili dzieje się w Niemczech? Czy w ogóle rozumiesz, że…

– Może zacznij mówić nieco ciszej – prychnęła Belle. – Bądź co bądź jesteśmy na ulicy.

Max zniżył głos.

– Tobie jest zupełnie wszystko jedno, co robią naziści. Jest ci obojętne, co robi Adolf Hitler, o ile tylko nie wchodzi ci w drogę. I w żadnym wypadku nie jesteś aż tak głupia, żeby tego wszystkiego nie rozumieć, po prostu gówno cię to obchodzi. Jedyne, co cię dręczy, to czy będziesz w stanie zostać wielką gwiazdą filmową. Nic innego!

– Tak – odpowiedziała z rozbrajającą szczerością.

Max wsadził ręce do kieszeni marynarki.

– Czy ty naprawdę nie rozumiesz, że… Ach, do cholery, to i tak nieważne.

W końcu zdołali się jednak pogodzić. A Belle pomyślała potem tylko: „Ach, on po prostu był w złym humorze”.

– Kochanie, spieszę się. – Usłyszała Maxa w telefonie. – Przedstawienie zaczyna się za godzinę. Będziesz trzymać za mnie kciuki, prawda?

– Jasne. Max, kocham cię.

Nasłuchiwała przez chwilę brzmienia własnego głosu w głowie, kiedy już odłożyła słuchawkę. A potem się skrzywiła i między jej brwiami powstała mała gniewna zmarszczka. Dlaczego on nigdy nie potrafił okazać jej swoich uczuć?

Na korytarzu usłyszała już głosy dobiegające z jadalni i brzęk talerzy oraz sztućców. Modesta mówiła na tyle donośnie, że rozumiała jej słowa.

– Jestem naprawdę ciekawa, czy Felicja przyjedzie na wesele Belle. Pierwszy raz od wielu lat uznałaby za konieczne wziąć udział w uroczystości rodzinnej.

– Nie bądź niesprawiedliwa, Modesto – odpowiedziała Nikola. – Felicja ma po prostu mało czasu. Ale przyjedzie na pewno, jest bardzo związana z córką.

Modesta prychnęła pogardliwie, po czym powiedziała o matce Belle dokładnie to samo, co Max mawiał o Belle:

– Felicja związana jest tylko ze sobą, droga Nikolo. Z nikim więcej.

* Obecnie Czerniachowsk (od 1946 roku), miasto w obwodzie kaliningradzkim (wszystkie przypisy pochodzą od tłumaczki).

** Obecnie Wrocław (od 1946 roku).2.

Felicja Lavergne miała czterdzieści dwa lata i była piękną, wysoką i szczupłą kobietą. Bardzo ciemne, gęste włosy do ramion nosiła rozpuszczone. Potrafiła się radośnie śmiać, jednak jej oczy pozostawały przy tym nieruchome. Jej serdeczność była też ściśle wykalkulowana. Do większości ludzi odnosiła się bez odrobiny ciepła i spontaniczności. Mężczyźni się nią fascynowali, ale jednocześnie głowili, dlaczego czują instynktowną obawę przed ewentualnym uwikłaniem się w bliższą relację. W monachijskich kręgach towarzyskich mawiano: „Ta kobieta ma tylko dwie pasje – pieniądze i rodzina. Nic innego nie poruszy jej serca”.

Felicja Lavergne miała dwóch mężów. Z pierwszym – Alexem Lombardem – się rozwiodła, a drugi zmarł w 1928 roku. Z ostatniego małżeństwa pochodziła jej młodsza córka Zuzanna, która teraz mieszkała z matką w Monachium. Tego majowego dnia, kiedy Belle przybyła do słonecznego Lulinna w Prusach Wschodnich, w Monachium padał deszcz. Intensywny, wilgotny zapach kwitnących bzów wdzierał się przez otwarte okno do pracowni wielkiego domu przy Prinzregentenstrasse. Felicja przez chwilę wyglądała przez okno i w zamyśleniu wpatrywała się w ciemny pień kasztanowca na podwórzu oraz białe, połyskliwe kwiaty na jego gałęziach. Odwróciła się, skontrolowała szybko zawartość swojej torebki, po czym sięgnęła po żakiet wiszący na krześle.

– Wychodzę teraz, Zuzanno – powiedziała, zwracając się do córki, która z podwiniętymi nogami siedziała na kanapie.

– Nie rozumiem, dlaczego jeszcze dziś wieczór musisz gdzieś iść! – odpowiedziała agresywnie dziewczyna. W jakiś niepozorny sposób wyglądała ślicznie – miała jasne włosy i niebieskie oczy, jak jej zmarły ojciec, była też blada i bardzo szczupła, w efekcie czego ciągle sprawiała wrażenie trochę chorej. Przygotowywała się właśnie do matury, była zdenerwowana, niewyspana i rozdrażniona, jeszcze bardziej niż zwykle.

Felicja westchnęła.

– Bo jutro wyruszamy do Lulinna. Muszę po prostu omówić z Peterem parę spraw.

– Ciągle ten Peter i Peter! – syknęła jadowicie Zuzanna. – Wystarczy, że zagwiżdże, a ty już biegniesz! Jakby nie dało się inaczej!

– Peter jest moim partnerem w interesach. Prowadzimy razem fabrykę i jeśli jedno z nas wyjeżdża na dwa tygodnie, to musimy ustalić pewne sprawy. Dobry Boże, Zuzanno, nie krzyw się! I tak powinnaś wcześnie iść spać, źle wyglądasz. Czy Jolanta ma ci przygotować coś do jedzenia…?

– Nie. Nie jestem głodna.

„Kilka gramów więcej na żebrach dobrze by ci zrobiło”, pomyślała Felicja.

– Zuzanno, zrozum przecież, że…

– On nie jest twoim partnerem. On jest twoim szefem! Do niego należy wszystko. A może nie?

Felicja drgnęła, a Zuzanna dostrzegła to i nie skrywała zadowolenia.

– Ale ty wcale nie masz złych kart w ręku, mamo. Peter Liliencron jest Żydem – no, przynajmniej pół-Żydem. Prędzej czy później go wywłaszczą i może wtedy będziesz mogła wszystko przejąć. W gruncie rzeczy nie mogło ci się przytrafić nic lepszego niż naziści!

Felicja popatrzyła na córkę chłodno.

– Zdaje mi się, że rzeczywiście jesteś przemęczona, Zuzanno, inaczej nie opowiadałabyś tylu głupstw. Teraz idę i mam nadzieję, że jutro zasiądziesz do śniadania w nieco lepszym nastroju.

Powiedziawszy to, wyszła z pokoju i zatrzasnęła za sobą drzwi.

Peter Liliencron mieszkał w starej, ozdobionej sztukaterią willi w Bogenhausen, której od niedawna pilnowały dwa wielkie owczarki alzackie. Wydawało mu się to konieczne po tym, jak dziewięć miesięcy wcześniej do jego ogrodu wdarł się oddział SA i wszystko kompletnie spustoszył. Na miejscu nie pozostało ani jedno źdźbło trawy. Peter chciał zgłosić sprawę na policji, ale usłyszał jedynie kilka szorstkich słów, po czym odesłano go do domu.

– Co pan sobie wyobraża? Że będziemy się zajmowali sprawami jakiegoś Żyda?

– Dom należy do mojej matki, a ona w żadnym wypadku nie jest Żydówką. Proszę więc o przyjęcie zgłoszenia!

Policjanci, śmiejąc się szyderczo, podali mu formularz, którego Peter jednak nie wypełnił.

Kiedy Felicja zadzwoniła, psy nie szczekały, a w domu, mimo deszczowego i ciemnego wieczoru, nie paliło się światło. Zdziwiona ruszyła ścieżką ogrodową. Peter sam otworzył jej drzwi.

– Miło, że jesteś. Wejdź szybko do środka, zanim całkiem przemokniesz. Że też akurat teraz musi tak lać!

Felicja zrobiła duży krok, przestępując próg, i znalazła się w domu.

– Co za paskudna pogoda! Czy Kati ma dziś wychodne?

Zwykle drzwi otwierała pokojówka.

– Taak… To jej wolny wieczór… – Peter sprawiał wrażenie zdenerwowanego, a Felicja dostrzegła bladość jego twarzy i niepokój w oczach.

– Czy coś się stało? Gdzie w ogóle są psy?

– U mojej matki w Grünwaldzie. I tam już zostaną.

– Dlaczego? Już ich nie potrzebujesz? Co się dzieje?

Zaprosił ją do salonu. Tam zobaczyła dwie spakowane walizki.

– Muszę jeszcze dziś wieczór wyruszyć do Szwajcarii.

Felicja nic nie rozumiała.

– Mówiłam ci, że jadę na dwa tygodnie do Lulinna. Nie możesz teraz wyjechać!

– Nie wyjeżdżam. Opuszczam ten kraj na zawsze. I już tu nie wrócę.

– Co takiego?

Podszedł do kominka i przez krótką chwilę wpatrywał się w migocące resztki czerwonego żaru, po czym się odwrócił.

– Czy przewieziesz mnie dziś w nocy przez granicę?

– Peter… Na miłość boską… Dlaczego?

– Mam kłopoty.

– Z powodu… swojego żydowskiego pochodzenia?

Roześmiał się gorzko.

– Ten fakt z pewnością nie poprawia mojej sytuacji. Ale nie to jest zasadniczym problemem.

– Co więc nim jest?

– Czy muszę ci o tym mówić?

Patrzyła na niego uważnie.

– Jeśli mam cię jeszcze dziś w nocy zawieźć do Szwajcarii, to tak!

Peter nalał wódki do dwóch kieliszków i podał jeden Felicji.

– Dobrze. Krótko mówiąc, od dwóch lat działam przeciwko nazistom. Pomagam ludziom, którzy muszą opuścić Niemcy. Żydom, komunistom, socjaldemokratom i wszystkim prześladowanym. Załatwiam im dokumenty, kryjówki, dbam o to, aby bezpiecznie przekroczyli granicę.

Felicja potrzebowała paru dłuższych chwil, aby to pojąć.

– Jesteś szalony, kompletnie szalony – powiedziała.

Popatrzył na nią dziwnie.

– Tak? W każdym razie nie robiłem tego wszystkiego sam. Jesteśmy małą organizacją, takich teraz prawdopodobnie powstaje w Rzeszy wiele. Byliśmy bardzo ostrożni, stale zmienialiśmy miejsca spotkań, na kilka tygodni zawieszaliśmy działalność i nie ujawnialiśmy naszych tożsamości. Ale wczoraj gestapo schwytało jednego z nas. Nie mam pojęcia, jak do tego doszło. I obawiamy się, że on będzie mówił, bo do mówienia gestapo każdego potrafi skłonić. I lepiej będzie… – Peter wykonał bezradny ruch ręką, wskazując przytulny pokój, dywany, obrazy i miękkie poduszki na kanapie – …lepiej będzie zostawić to wszystko mojej matce i zniknąć.

Felicja ciągle stała bez ruchu, osłupiała. Pomyślała, że jej słowa zabrzmią naiwnie, ale w tym momencie nic lepszego nie przyszło jej do głowy:

– To niemożliwe. Ja muszę jechać do Lulinna!

Peter się uśmiechnął.

– Cała Felicja, typowe! W każdej sytuacji myśli tylko o sobie. Czy zdajesz sobie sprawę, co się ze mną stanie, jeśli mnie aresztują?

– Tak…

Do cholery, dlaczego coś takiego musiało im pokrzyżować wszystkie plany? Interesy szły znakomicie, stanowili zgrany tandem. Gospodarka w Niemczech miała już za sobą trudne czasy, wszystko kwitło, a ich fabryka prosperowała doskonale. I w tym momencie Peter dał się wciągnąć w przygodę zagrażającą jego życiu.

– Cóż więc mam robić, kiedy ciebie już tu nie będzie? – spytała.

– Poprowadzisz fabrykę sama. Przekonasz się, że potrafisz to bardzo dobrze. W głębi duszy pragnęłaś przecież, żeby to była tylko twoja własność!

– Bzdura! – odpowiedziała Felicja gwałtownie, ale unikała jego wzroku.

Kiedyś fabryka należała do niej prawie w całości, a potem większość udziałów przejął jej ówczesny partner, przebiegły Tom Wolff, ale te prędzej czy później by od niego wyłudziła… Jedno i drugie, Lulinn i fabrykę, Felicja straciła w czasie osławionego czarnego czwartku, bo spekulowała na giełdzie ze zbyt wielkim rozmachem, aby wyjść cało z opresji. Fabryka przeszła w ręce bogatego Petera Liliencrona, który nie wahał się ani sekundy i od razu uczynił Felicję swoją partnerką. Lulinn zaś kupił jej były mąż Alex, który prowadził w Nowym Jorku wydawnictwo. I to była dla niej najgorsza hańba. Bo w gruncie rzeczy Felicja od 1929 roku miała przed sobą dwa cele: odzyskać fabrykę w Monachium i Lulinn w Prusach Wschodnich.

– Wiesz, że nie potrafię prowadzić samochodu – odezwał się znów Peter. – Mojego szofera nie mogę we wszystko wtajemniczyć. Jeśli ty mnie nie zawieziesz, będę musiał jechać pociągiem, ale obawiam się, że mnie nie przepuszczą. Rozumiesz chyba, że w drogim samochodzie u boku nie-Żydówki mogę mówić, że jadę na krótko do Zurychu w interesach i niedługo wrócę? – Przerwał na chwilę. – Felicjo, zawieziesz mnie?

Zapadła niemal całkowita cisza. Słychać było tylko szum deszczu i bulgotanie wody w rynnach dachowych. Felicja czuła się zmęczona i rozdrażniona. Jeden Bóg wiedział, jak bardzo nie miała ochoty dać się wplątać w kłopoty, w których z własnej winy znalazł się Peter. Ale, do diabła, nie mogła go przecież zostawić w potrzebie! Skinęła głową.

– W porządku. Pojedziemy.

– W tej sytuacji nie pojawię się na weselu mojej córki w Lulinnie – powiedziała Felicja. – Co tylko jeszcze potwierdzi moją opinię wyrodnej matki.

Peter nie odpowiedział. Wpatrywał się kamiennym wzrokiem w ciemność za szybą. Padało jeszcze bardziej, wycieraczki miarowo przesuwały się po przedniej szybie. Wiejska droga była nocą niemal pusta, z rzadka tylko z naprzeciwka nadjeżdżał jakiś samochód. Potężny admirał szybko pokonywał kolejne kilometry.

Felicja zdążyła jeszcze zadzwonić do domu i ku jej wielkiej uldze telefon odebrała gospodyni Jolanta, a nie Zuzanna.

– Niestety muszę wyjechać. Prawdopodobnie wrócę dopiero jutro wieczorem.

Ograniczyła się do tych kilku słów. Jej córka na pewno pieniła się z wściekłości, ale z tym Felicja postanowiła uporać się później. Musiała też wymyślić przekonujące wyjaśnienie dla Belle – i to bardzo przekonujące. W końcu jej wesele nie było tylko kolejną zwykłą uroczystością rodzinną.

Tuż przed Kaufbeuren Peter nagle przerwał milczenie.

– Radziłbym ci stopniowo zacząć przestawiać produkcję na mundury. Myślę, że one będą wkrótce schodzić jak ciepłe bułeczki.

– Chyba nie sądzisz, że…

– Owszem, tak. Sądzę, że wojna wybuchnie prędzej, niż się spodziewamy. Bezkrwawa aneksja Austrii to początek, ale Hitler się tym nie zadowoli. Gdańsk kusi go cholernie, coraz bardziej dręczy go sprawa korytarza. Moim zdaniem on ostrzy sobie zęby na Polskę. I na połowę Europy.

– Nie może sobie pozwolić na rozpętanie wojny.

Peter odpowiedział tonem głębokiego przekonania:

– On może sobie pozwolić na wszystko. I to dzięki wyborom wygranym w tysiąc dziewięćset trzydziestym trzecim roku przez nazistów, którzy natychmiast zaczęli rozprawiać się z wszelką opozycją w Rzeszy. Dziś nie ma już nikogo, kto mógłby mu w czymkolwiek przeszkodzić.

– Hitler na pewno nie rozpocznie wojny. Przekonał do siebie naród, obiecując rozkwit gospodarki, i tej obietnicy dotrzymał. Dlaczego miałby teraz postawić wszystko na jedną kartę i zaryzykować, wszczynając wojnę?

– Coś takiego robili jeszcze na długo przed nim inni rządzący, a naród zawsze chętnie słuchał ich wezwań. Hitler przecież z całą otwartością zbroi Wehrmacht i nikt się temu nie sprzeciwia. Także za granicą.

Jechali dalej w milczeniu. Około piątej nad ranem znajdowali się już blisko granicy. Felicja rzadko kiedy czuła się tak zmęczona i rozbita.

Peter w miarę zbliżania się do przejścia robił się coraz bardziej niespokojny i nerwowy.

– Powiemy, że jedziemy do Zurychu w interesach – powtórzył chyba już po raz setny – i że dziś wieczorem wracamy. Spróbuj sprawiać wrażenie kobiety opanowanej i spokojnej i…

– Peter, to ty jesteś zdenerwowany! Nie obawiaj się tak bardzo!

– Szwajcarzy odsyłali już ludzi z granicy – odrzekł.

W bladym świetle poranka Felicja dostrzegła krople potu na jego czole.

– Mam na nazwisko Liliencron! Kiedy zobaczą mój paszport, natychmiast się zorientują, że jestem Żydem!

– Musisz zachować spokój. Uda się nam.

Jechali dalej w nieustającym deszczu. Z daleka dostrzegli oświetlone przejście graniczne. Kiedy podjechali bliżej, na drodze pojawił się umundurowany urzędnik. Felicja opuściła szybę od swojej strony.

– Paszporty proszę – powiedział mężczyzna.

Podali mu dokumenty. Urzędnik zajrzał do paszportu Felicji, po czym go oddał.

– W porządku – rzekł. Zmarszczył czoło, otworzywszy paszport Petera. – Żyd? – spytał.

– Pół-Żyd. Moja matka jest Aryjką.

Urzędnik podał mu paszport bez słowa i machnął ręką.

– Teraz kolej na Szwajcarów – powiedział Peter.

Celnik szwajcarski był bardziej dociekliwy.

– Jak długo zamierzają państwo zostać w Szwajcarii? – dopytywał się.

– Tylko do jutrzejszego wieczoru. Jedziemy na spotkanie w Zurychu.

– W jakiej sprawie?

– Mamy fabrykę odzieży w Monachium i szukamy możliwości eksportu naszych towarów.

Fabryka odzieży stanowiła najwyraźniej wystarczający argument dla umundurowanego urzędnika. W swojej naiwności wierzył zapewne, że jeśli ktoś ma fabrykę w Monachium, to raczej jej nie zostawi i nie zniknie za granicą. Z pewnym wahaniem pozwolił im w końcu przejechać.

Kiedy już znaleźli się poza zasięgiem jego wzroku, Peter poprosił Felicję, aby zjechała na pobocze. Otworzył drzwi samochodu, wychylił się i odetchnął głęboko.

– Udało się. Felicjo, nigdy ci tego nie zapomnę.

– Już dobrze, dobrze. Mam tylko nadzieję, że ta ucieczka była rzeczywiście konieczna i że jesteś tego pewien. Jeszcze mógłbyś ze mną wrócić…

Popatrzył na nią niemal z gniewem.

– O Boże, kiedy wy wszyscy wreszcie pojmiecie, co się stało? Jeśli nawet taka kobieta jak ty jest aż tak ślepa! W Niemczech będą się działy straszne rzeczy, a kiedy wszystko się skończy, będziecie tylko patrzyli bezmyślnie przed siebie, nie rozumiejąc, jak coś takiego mogło się zdarzyć na waszych oczach!

– Masz na myśli wojnę?

– Wojnę i wiele więcej. Więcej, niż możesz sobie wyobrazić. Ale nie będziemy teraz o tym mówić!

Jechali dalej w milczeniu. Zrobiło się już zupełnie jasno, deszcz przestał padać, przez nisko wiszące chmury prześwitywało blade słońce. Mokra trawa kołysała się lekko na wietrze. Felicja spojrzała na Petera. Sprawiał wrażenie niesłychanie zmęczonego i wykończonego nerwowo. Jego mocno zaciśnięte wargi tworzyły tylko białą, cienką linię, a ciemne oczy patrzyły bezradnie i z wyraźną obawą.

W Zurychu zatrzymali się w leżącym nieco powyżej miasta hotelu Dolder, skąd roztaczał się wspaniały widok na jezioro. Eleganccy goście w foyer, równie elegancki i dyskretny personel. Petera powitano z uniżoną uprzejmością, wyrażając żal, że tylko jeden pojedynczy pokój jest wolny, on jednak oświadczył, że towarzysząca mu dama i tak za kilka godzin wyjedzie.

– Myślę – powiedział, zwracając się do Felicji – że najpierw powinniśmy zjeść śniadanie.

W restauracji obrzucono ich zaciekawionymi spojrzeniami. Felicja już to znała; gdziekolwiek się pojawiała z Peterem, wzbudzała zainteresowanie wszystkich. Stanowili świetną parę, oboje wysocy, ciemnowłosi, o regularnych, zdradzających inteligencję rysach twarzy. Kobieta lubiła się malować, choć w nazistowskich Niemczech uważano to za naganne. Jednak ona nic sobie z tego nie robiła i z satysfakcją podkreślała różnicę między sobą a stereotypową niemiecką matką – kobietą prostą, schludnie ubraną, o ciasno upiętych blond włosach. Felicja wiedziała, że Peter chciałby się z nią ożenić. Ale nigdy nie pozwoliła sobie na żadną czułość między nimi, co doprowadziło do kilku nieprzyjemnych scen, podczas których zarzucił jej, że go odtrąca z powodu jego żydowskiego pochodzenia.

– Pewnie, aryjska kobieta musi myśleć o czystości swojej krwi!

– Bzdura! Wiesz doskonale, że te sprawy nie grają dla mnie żadnej roli!

I mówiła prawdę, także Peter w głębi duszy zdawał sobie z tego sprawę. Felicja po prostu nie odwzajemniała jego uczuć i to wszystko. Niełatwo przychodziło mu to przyjąć do wiadomości i zaakceptować, zwłaszcza że w jej życiu nie było żadnego innego mężczyzny. Ciągle miał wrażenie, że dostrzega w jej oczach jakiś smutek, niejasną melancholię czy też tęsknotę za czymś nieokreślonym i nieosiągalnym. Za byłym mężem? Za kimś innym? Tego Peter nie wiedział. Tylko aż za często przyłapywał się na myśli, że chciałby ją spotkać przed wieloma laty, kiedy była młodą dziewczyną, wolną od rozczarowań, gorzkich doświadczeń i smutnych wspomnień. Może z nim byłaby szczęśliwsza – szczęśliwsza niż teraz.

Zjedli obfite śniadanie: kawa, croissanty, masło, dżem, jaja i szynka, po czym poszli do pokoju Petera, gdzie Felicja, tak jak stała, położyła się na łóżku i natychmiast zasnęła. Mężczyzna spojrzał na jej rozsypane na poduszce włosy, zmięty lniany kostium, rozmazany makijaż i poczuł wzruszenie. Przeprowadził po cichu kilka rozmów telefonicznych, usiadł w fotelu koło okna i patrzył na śpiącą kobietę, nasłuchując szumu deszczu, który znów nagle zaczął padać i jednostajnie bębnił w szyby.

Koło południa postanowił obudzić Felicję, bo powinna zajechać jak najdalej, kiedy jeszcze będzie widno. Usiadł na brzegu łóżka i łagodnie dotknął ręką jej ramienia.

– Felicjo! Obudź się! Powinnaś niedługo wyjechać.

Kobieta ocknęła się z głębokiego snu i popatrzyła na niego nieprzytomnym wzrokiem.

– Co się dzieje? – spytała.

Peter poczuł tak gwałtowną tęsknotę, że nie mógł się powstrzymać i odpowiedział:

– Albo śpij dalej i zostań tutaj. Wyemigrujmy gdzieś razem. Bo choć to dla mnie takie gorzkie, z tobą byłby to najlepszy czas mego życia.

Wahała się przez krótką chwilę i omal nie uległa pokusie, aby położyć głowę na jego piersi i znaleźć schronienie w jego objęciach. To byłoby tak cudowne… Niemal cała wieczność upłynęła, odkąd dotykał ją mężczyzna. I ten deszcz za oknem, a tu przytulny, ciepły pokój niczym wyspa otoczona przez obcy, wrogi świat.

Wstała jednak i energicznie wygładziła zmiętą spódnicę.

– Ktoś z nas musi przecież zatroszczyć się o firmę, kiedy ciebie nie będzie, Peter, nie zapominaj o tym.

On podniósł się także i przez chwilę, stojąc przed nią, sprawiał wrażenie kogoś kompletnie bezradnego.

– Tak… masz rację. Lepiej, abyś pojechała do domu. Tam przecież jest twoja rodzina i twoje dzieci, twoi przyjaciele. Dlaczego miałabyś ich wszystkich porzucić dla mnie? – zapytał.

– Ja… – Felicja nie wiedziała, jak ma na to zareagować. – Jeśli pozwolisz, pójdę najpierw do toalety. Kiedy wróciła, miała już wyszczotkowane włosy i poprawiony makijaż, ale ciągle jeszcze sprawiała wrażenie wyczerpanej. – Co masz zamiar robić? – spytała rzeczowo.

– Mam przyjaciół w Zurychu. Zatelefonowałem do nich, kiedy spałaś. Na jakiś czas zatrzymam się u nich.

– A potem?

Wzruszył ramionami.

– Nie wiem jeszcze. Może pojadę do Francji. Zobaczymy.

– Dasz jakiś znak życia od czasu do czasu?

– Nie chcę, abyś miała przeze mnie kłopoty.

– Ach, nonsens… Chciałabym, abyś dzwonił. Albo pisał. Nie wiem, doprawdy… Dobry Boże, obawiam się, że będę stale potrzebowała twojej rady!

– Poradzisz sobie doskonale sama, Felicjo. Jesteś świetną kobietą interesu. I przemyśl to z tymi mundurami. To będzie intratne przedsięwzięcie, przysięgam.

– Tak, pomyślę. – Felicja kurczowo zacisnęła palce na swojej torebce. – Muszę już iść.

– Tak. Dziękuję ci za wszystko.

Nagle hotelowy pokój nie sprawiał już wrażenia bezpiecznej przystani. Teraz wydawał się im się tak przytłaczający i smutny, jak dworcowa poczekalnia, gdzie każdy żegnał się pośpiesznie, poganiany dobiegającymi z głośników zapowiedziami o odjeździe pociągów. Objęli się nieporadnie, najpierw w pokoju, a potem na dole, na zalanej deszczem ulicy. Peter długo machał za odjeżdżającym autem, aż wreszcie znikło mu z oczu.

Po przybyciu do domu Felicja znalazła na biurku dwa listy. W pierwszym Zuzanna zawiadamiała, że wyjeżdża sama do Lulinna, bo zależy jej, by być na weselu Belle. I że jest jej obojętne, czy matka zamierza tam dotrzeć, czy nie.

Drugi list napisał Peter Liliencron. Musiał go wysłać dzień przed swoją ucieczką. Było to liczące kilka stron i uwierzytelnione przez notariusza pismo, w którym oświadczał, że Felicja jest teraz jedyną właścicielką fabryki.