FC Mezzi 4 - Spotkanie z Messim - ebook

JANEK: Kocha grać w piłkę. To jego żywioł. Doskonale wczuwa się w grę, a do tego jest bardzo szybki i wytrzymały. Nie przepada za ciężkimi akcjami ofensywnymi. Jego marzeniem jest zostać zawodowym piłkarzem i grać w drużynie FC Barcelona – tak jak Messi.

EMIL: Doskonały bramkarz. Jego interwencje przeważnie są skuteczne. Wie wszystko

o piłce nożnej, zna każdą drużynę i jej taktykę. Jego jedynym problemem jest to,

że nienawidzi biegać i szybko dostaje zadyszki.

MIKOŁAJ: Często trenuje z piłką w swoim ogrodzie. Potrafi bardzo mocno strzelać lewą nogą. To optymista, którego towarzystwo gwarantuje dobrą zabawę. Jest silny jak byk, rozpiera go energia. Ma starszego brata − słynnego piłkarza Kingo.

ULA: To jedna z dwóch dziewczyn grających w FC Mezzi. Ta druga dziewczyna ma na imię Ania. Ulka to bardzo szybka zawodniczka. Najczęściej gra na prawym skrzydle. Potrafi przeprowadzać skuteczne akcje jako pomocnik, ale nie boi się też ostrych zagrań w ofensywie. Ulka (niech to zostanie między nami) szaleje za Jankiem.ROZDZIAŁ 1

– No chodź już mamo, spóźnimy się.

– Już idę, Janek, muszę tylko… Zobaczmy… Czy wszystko spakowaliśmy?

– Tak. Torba, śpiwór, karimata.

– No to jedziemy.

Mama wręczyła mi kluczyki do samochodu i wyszedłem na dwór z bagażami. Moja torba sportowa była tak napakowana, że trudno ją było zapiąć. Strój piłkarski, strój na zmianę, no i kąpielówki. Niedaleko szkoły, w której mieliśmy się zatrzymać, był basen. Trudno mi było wczoraj zasnąć. Wiedziałem, że istnieje coś takiego jak tęsknota za domem, ale czy istniała też tęsknota za wakacjami?

Był bardzo wczesny i mglisty poranek. Kiedy wydychałem powietrze, widziałem parę wodną i wyglądało to tak, jak bym palił papierosa.

W panującej ciszy, żwir na podjeździe przed domem głośno chrzęścił pod moimi nogami. Automatycznie otwierany zamek w samochodzie wydał dźwięk, jak by ktoś wystrzelił z pistoletu. Zapakowałem moje rzeczy do bagażnika.

W końcu z domu wyszła mama. W drodze na stację nie mijaliśmy żadnych ludzi ani samochodów, ale plac przed dworcem był dzisiaj pełny. FC Mezzi wybierało się na wycieczkę do Barcelony. Biegałem w kółko, witając się ze wszystkimi. Emil głośno ziewał.

– Przecież to środek nocy – mówił w kółko.

Mikołaj i Zlatan bawili się piłką tenisową, odbijając ją o ścianę budynku dworca.

– Cześć – krzyknąłem.

– Chcesz grać z nami? – odkrzyknął Mikołaj. – Pamiętałeś o kąpielówkach?

– Zaraz przyjdę. Muszę zameldować, że już jestem – odpowiedziałem i podszedłem do Kingo, aby zapisać się na listę, oddać mu mój paszport i kartę ubezpieczeniową.

Kingo miał na sobie swoją czapkę i nową koszulkę FC Barcelony.

– Fajna, co? – obrócił się, żeby ją zaprezentować.

Z przodu było napisane _head coach_ a na plecach _FC Mezzi_ i numer dziesięć.

– Super! – odpowiedziałem.

Mama rozmawiała z mamą Uli. Nie dostrzegłem samej Uli, ale musiała już tu być, skoro była jej mama. Miało nas jechać jedenaścioro. Jens był razem ze swoją rodziną w Australii, i dlatego jako jedyny, nie mógł uczestniczyć w wycieczce. Długa wyprawa, którą już dawno zaplanowali. A więc jedenastka, oprócz Kingo i mamy Uli. W sumie trzynastka. Nieszczęśliwa liczba, jak to skomentował Emil.

Kingo przywołał nas do siebie z grobową miną. O co chodziło tym razem?

– Mam wam do przekazania smutną wiadomość. Jak już część z was zauważyła, nie ma z nami Madsa i Magnusa.

O kurczę. Nie zorientowałem się. Żeby tylko to nie było nic poważnego. Wszyscy wstrzymali oddech.

– Wczoraj zadzwonił do mnie ich tata – kontynuował Kingo. – Wczoraj nagle zmarł dziadek chłopaków. Cała rodzina jest zszokowana i zrozpaczona.

Przez grupę przeszedł szmer. Byliśmy wstrząśnięci, ale jednocześnie kamień spadł nam z serca, że chłopakom nic się nie stało. Tak ich żałowaliśmy…

– Tak, bardzo smutna wiadomość – kontynuował Kingo. – Pogrzeb odbędzie się w czasie naszej wycieczki do Barcelony, tak więc… ze zrozumiałych przyczyn Mads i Magnus zdecydowali, żeby zostać w domu.

Pomyślałem o moim dziadku. Pomyśleć tylko, że to równie dobrze mógł być mój dziadek… Wtedy oczywiście też zostałbym w domu.

Wsiedliśmy do pociągu, który jechał w stronę Dworca Głównego w Kopenhadze. Siedziałem między Emilem a Mikołajem. Graliśmy w Temple Run. Emil ustanowił nowy rekord, który przedtem należał do mnie – cztery miliony i trzysta tysięcy. Pobił mnie o sto tysięcy. Emil podsunął nam przed oczy swojego iPada.

– Zobaczcie ten filmik na YouTube – powiedział. – Wszystkie bramki Messiego w tym roku.

Zetknęliśmy się głowami, oglądając jak Messi strzela bramkę za bramką. Lewą i prawą nogą, i główką. Podszedł do nas Zlatan i zaczął oglądać filmik razem z nami.

– Ten gol… ten jest najfajniejszy – powiedział. – Puść jeszcze raz, Emil.

Messi przerzucił piłkę między nogami dwóch przeciwników, żonglował nią w powietrzu i w końcu wpakował ją w prawy górny róg bramki.

– Ale super – podsumowałem.

– Prawie tak samo jak twoje nożyce – dodał Mikołaj.

– E tam…– Zlatan się zarumienił.

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.